Αποχρώσες ενδείξεις φθοράς
Δημήτρης Καστριώτης Στην Ελλάδα συζητούμε πολύ για τους θεσμούς, αλλά λίγο βαραίνουν στην εκτίμησή μας για τα πράγματα. Τύπος και πολίτες προσηλωνόμαστε στο εκάστοτε πιθανολογούμενο αποτέλεσμα. Το πώς θα έπρεπε να λειτουργούν οι θεσμοί με βάση τους κανόνες τους σβήνει μπροστά στην ανάλυση της κάθε φορά προβλεπόμενης συνέπειας.
Πέντε εργάσιμες ημέρες μετά την παραίτηση των εισαγγελικών λειτουργών που είχαν χρεωθεί την προκαταρκτική εξέταση για το Βατοπαίδι, απασχολούμαστε κυρίως με τις επιπτώσεις για την κυβέρνηση, τις πιθανές μεθοδεύσεις για την απαλλαγή των εμπλεκομένων πολιτικών στελεχών, τις κερδοζημίες των κομμάτων. Το τι δείχνουν τα συμβάντα για τα τεκταινόμενα στη Δικαιοσύνη περνά σε δεύτερη μοίρα.
Τι θα είχε άραγε συμβεί αν δύο εισαγγελείς επιφορτισμένοι με σημαντική έρευνα είχαν παραιτηθεί με ανάλογη αιτιολογία στη Βρετανία; Το ερώτημα είναι ασφαλώς υποθετικό, πιθανολογεί όμως κανείς ότι σε τέτοια περίπτωση θα είχαν παραιτηθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο άμεσος προϊστάμενος των δύο λειτουργών, πιθανότατα και ο ανώτατος εισαγγελέας. Ισως ανάλογοι τριγμοί να είχαν καταγραφεί εκεί πολύ νωρίτερα, αμέσως μόλις ο κορυφαίος εισαγγελέας έσπευδε τυχόν να προεξοφλήσει ότι οι υπουργοί που συνυπέγραψαν ένα μείζον σκάνδαλο είχαν παραπλανηθεί- και όχι βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι. Και αν αυτά είναι υποθετικά, είναι πάντως βέβαιο πως πρώτο θέμα συζήτησης δεν θα ήταν μόνον αν και πώς θα διωχθούν ποινικώς κάποιοι (υφ)υπουργοί, αλλά και το τι επικρατεί στον χώρο που τάσσεται ως ανεξάρτητος θεματοφύλακας του νόμου.
Η περίσκεψη για το πώς λειτουργεί το έσχατο καταφύγιο του πολίτη δεν θα αρκούσε να προκύψει από τα τελευταία γεγονότα. Οι εισαγγελείς δεν είναι μεν απλά «εκτελεστικά όργανα» του προϊσταμένου τους, όπως ο τελευταίος ισχυρίστηκε, μια που πάνω απ΄ όλα είναι δικαστικοί λειτουργοί, όμως η εισαγγελική υπηρεσία έχει όντως ιεραρχική δομή και δεν θα ήταν απίθανη μια διάσταση απόψεων ως προς το πόσο ώριμες είναι οι ενδείξεις σε μια υπόθεση. Δυστυχώς όμως οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι μεμονωμένες. Η περίσκεψη γεννάται από τη σώρευση. Ακόμη και αν προσπεράσει κανείς, πράγμα δύσκολο, την προεξόφληση της «πλάνης» των πολιτικών, δεν μπορεί να προσπεράσει και τη δίωξη του εισαγγελέα κ. Μπάγια για συνέντευξή του και την εκ προοιμίου απαλλαγή παντός πολιτικού για το μείζον σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων και την καθυστέρηση των προκαταρκτικών εξετάσεων και τους χειρισμούς στην υπόθεση Ζαχόπουλου με τη βολική παραδοχή ότι οι επιτελείς του πρωθυπουργικού γραφείου ουδέν είδαν και τον πειθαρχικό έλεγχο του προέδρου Πρωτοδικών κ. Σαλάτα για κρίση του σε δικαστική απόφαση, της οποίας θωρακίζεται η ελευθερία κι ας είναι αντίθετη στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου (που άλλωστε ήταν η ίδια αντίθετη προς τον προ ολίγων μηνών... εαυτό της!). Σε αυτά αθροίζονται και άλλα. Η κατάργηση της αυτοδιοίκησης καθενός δικαστηρίου, που αποπνέει διάθεση ελέγχου της Δικαιοσύνης από την κορυφή της, την οποία ορίζει το Υπουργικό Συμβούλιο. Η πρωτοβουλία για αγιασμό στο ΣτΕ και το συντηρητικό της μήνυμα. Η αφαίρεση σημαντικών για την κυβέρνηση υποθέσεων από τα τμήματα δι΄ απευθείας παραπομπής στην Ολομέλεια και η εν συνεχεία βραδυπορία τους. Η επαναφορά της πρότασης για ναΐσκο μέσα στον ΑΠ. Το πικρό άρθρο του επίτιμου προέδρου του ΑΠ κ. Ματθία (στο «Βήμα Ιδεών») για τις προβληματικές σχέσεις ενίων δικαστών και εκκλησίας.
Η υπόθεση Βατοπαιδίου μπορεί να οδεύσει στο αρχείο, όπως πολλές άλλες. Δεν θα είναι μικρό το πλήγμα στη δημόσια ζωή, οι πολίτες παίρνουν το μήνυμα της ασυδοσίας. Θα είναι όμως πολύ βαρύτερο αν φθαρεί εντελώς η εικόνα της Δικαιοσύνης στα μάτια του πολίτη- και η εικόνα δεν είναι ανεξάρτητη από την πραγματικότητα. Αμφότερες φαίνεται να κινούνται προς το ναδίρ.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
18.10.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου