Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Μια παλιά τέχνη της Προόδου είναι η δικαιολόγηση των νυν χουλιγκανισμών με παρελθούσες πράξεις αντίστασης. Ετσι κάποιοι βρήκαν ιστορικές αναλογίες στην έντονη διαμαρτυρία της Μπέτυς Αμπατιέλου κατά της βασίλισσας Φρειδερίκης το 1963, με την εκτόξευση αυγών κατά του κ. Γιώργου Αλογοσκούφη το 2008. Η αλήθεια είναι ότι επιφανειακά υπάρχουν αναλογίες: και οι δύο διαμαρτυρίες έγιναν στο Λονδίνο, και οι δύο περιπτώσεις αφορούσαν φυλακισμένους και τις δύο φορές ασκήθηκε «συμβολική βία»: η Μπέτυ Αμπατιέλου χαστούκισε τη βασίλισσα και οι Προοδευτικοί «επίγονοί» της έριξαν αυγά στον κ. Αλογοσκούφη.
Από την άλλη όμως υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο συμβάντων. Πρώτον: είναι μύθος ότι η Μπέτυ Αμπατιέλου χαστούκισε τη Φρειδερίκη. Απλώς την προπηλάκισε λεκτικά. Το χαστούκι ανήκει στη σφαίρα των λαϊκών μύθων, χρήσιμο για την προπαγάνδα της τότε αριστεράς. Δεύτερον: ακόμη κι αν τη χαστούκιζε, η πράξη θα ήταν περισσότερο προσωπική, παρά πολιτική. Ηταν ο σύζυγός της, Αντώνης Αμπατιέλος, που αδίκως βρισκόταν ως κομμουνιστής και συνδικαλιστής στη φυλακή και η Φρειδερίκη ήταν από τις πρωτεργάτριες όλων των διώξεων που υφίστατο τότε η Αριστερά. Τρίτον: η διαμαρτυρία στην Ελλάδα τότε απαγορευόταν. Τέταρτο και κυριότερο: η Μπέτυ Αμπατιέλου είχε ονοματεπώνυμο. Πήρε το ρίσκο της πράξης της σε αντίθεση με τους κουκουλοφόρους που επιτέθηκαν στον κ. Αλογοσκούφη, κάνοντας την «επανάσταση» εκ του ασφαλούς.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που στρεβλώνεται η ιστορία για να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για χουλιγκανισμούς. Οι καταλήψεις των ΑΕΙ έχουν πάντα «τον απόηχο της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973». Χωρίς όμως να τηρούνται οι αναλογίες, η κυριότερη εκ των οποίων ήταν η δικτατορία. Η κατάληψη ενός πανεπιστημίου νομιμοποιείται πολιτικά, όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα μέσα διαμαρτυρίας ή όπως κατά τη διάρκεια της χούντας δεν υπάρχουν.
Τα γκράφιτι στους τοίχους είναι μια άλλη «επαναστατική» στρέβλωση της ιστορίας. Η φθορά δημόσιας ή ξένης περιουσίας θεωρείται συνέχεια της λέξης «ελευθερία» που «κάποιοι έγραψαν στον τοίχο με μπογιά». Η αλήθεια είναι ότι τα πολιτικά συνθήματα στους τοίχους σε ανώμαλες περιόδους της ιστορίας (κατοχή, δικτατορία, αυταρχικά καθεστώτα) βοηθούσαν την πολιτική επικοινωνία και εμψύχωναν τους αντιφρονούντες. Φυσικά το «δικαίωμα στην έκφραση» είναι ιερό και υπερβαίνει το «δικαίωμα στην περιουσία», αλλά σε ένα κόσμο που απαγορεύεται η έκφραση. Σε μια δημοκρατία όπου ο καθένας μπορεί να πει το κοντό και το μακρύ του, είτε διά του Τύπου, είτε διά του Διαδικτύου τα γκράφιτι στους τοίχους είναι απλώς άσκοπη φθορά περιουσίας.
Η «επαναστατική» στρέβλωση της ιστορίας χρησιμεύει για τη διαιώνιση μιας σειράς αγκυλώσεων της ελληνικής κοινωνίας από το ακαδημαϊκό άσυλο, μέχρι το κλείσιμο των δρόμων. Θέλει άλλα κότσια η κατάληψη του Πολυτεχνείου στη Χούντα κι άλλο η κατάληψη μιας σχολής εν μέσω μιας δημοκρατίας. Αλλο βάρος έχει ένα σύνθημα στην Κατοχή κι άλλο μια μουντζούρα σήμερα στους τοίχους. Οι χρήσιμες για πολιτικές σκοπιμότητες αναλογίες -αν μη τι άλλο- προσβάλλουν τους πραγματικούς αγώνες.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
19/11/08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου