Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Νεοελληνικές και βυζαντινές σπουδές φεύγουν από το King’s College του Λονδίνου

Η έδρα Κοραή στο King's College του Λονδίνου, η οποία ιδρύθηκε το 1919, κινδυνεύει να έχει την τύχη πολλών τμημάτων νεοελληνικών σπουδών που, χωρίς στήριξη, δεν αντέχουν στα νέα δεδομένα.

«Ας το ρισκάρω, γιατί πραγματικά με απασχολεί χρόνια και δεν ξέρω κι αν το έχω καταλάβει ακόμα καλά: Γιατί ακόμη και σήμερα η τόση εμμονή στους “αρχαίους προγόνους”; Πρέπει να αναγνωριστούν ως διεθνής επιστήμη οι Νεοελληνικές σπουδές, όπως πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζουν». Αυτά έλεγε τον περασμένο Ιούνιο στην Αννα Γριμάνη και το περιοδικό «Κ» (στήλη Πατριδογνωσία) της «Καθημερινής» ο κ. Ρόντερικ Μπήτον, εκ των διασημότερων σύγχρονων ελληνιστών, καθηγητής Νεότερης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Φιλολογίας στην Εδρα Κοραή του King’s College του Λονδίνου.

Ούτε ο ίδιος φανταζόταν ότι λίγους μήνες αργότερα θα έστελνε εκείνο το αγωνιώδες ηλεκτρονικό μήνυμα στις «ελληνικές» επαφές του.

«Αγαπητή μου, χθες η Ευρωπαϊκή Eταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών ξεκίνησε μια ηλεκτρονική εκστρατεία για τη διάσωση της Εδρας Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Κing’s College του Λονδίνου. (...) Το Πανεπιστήμιο έχει ξεκινήσει διαδικασία διαβούλευσης επί μιας σειράς προτάσεων για την αναδιάρθρωση της Σχολής Τεχνών και Ανθρωπιστικών Σπουδών που θα ολοκληρωθεί το Μάιο. Σύμφωνα με τις προτάσεις αυτές, η Εδρα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών θα εξαφανιστεί, καθώς είναι πολύ μικρή για να είναι βιώσιμη, τόσο σε ό,τι αφορά τον αριθμό του διδακτικού προσωπικού όσο και σε ό,τι αφορά την προσέλκυση νέων φοιτητών, ειδικά σε προπτυχιακό επίπεδο. (...) Παρακαλώ, υπογράψτε την αίτηση και στείλτε τη σε γνωστούς και φίλους».

Μολονότι είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι οι νεοελληνικές σπουδές διεθνώς βαδίζουν σε ολισθηρό μονοπάτι (η «Κ» έχει αφιερώσει σειρά ρεπορτάζ για την φάση παρακμής που διανύουν), το Τμήμα στο King’s College έμοιαζε να βρίσκεται μακριά από το μάτι του κυκλώνα. Φαίνεται όμως ότι η σύγκρουση μεταξύ της εγκατάλειψης των τμημάτων από την ελληνική πολιτεία (με την υποχρηματοδότησή τους από το υπουργείο Πολιτισμού, που σταθερά από το 2005 ξοδεύει όλο και λιγότερα για τη στήριξή τους), από τη μία πλευρά, και της διεθνούς οικονομικής κρίσης από την άλλη, υπήρξε σφοδρή - και μοιραία. Σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να περικοπούν περισσότερες από 200 θέσεις εργασίας σε 13 Τμήματα, ενώ διαμηνύεται ότι όλοι οι διδάσκοντες και τα υπόλοιπα μέλη του προσωπικού θα πρέπει να θεωρούν εαυτούς υποψήφιους «υπεράριθμους».

Επιστολή διαμαρτυρίας
«Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία για τον προβλεπόμενο διαμελισμό του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών», γράφουν μεταξύ άλλων οι ακαδημαϊκοί στην επιστολή διαμαρτυρίας που έχουν κυκλοφορήσει στο Ιντερνετ (σ.σ.: υπάρχει πρόταση κάποιοι από τους καθηγητές να «διασκορπιστούν» σε άλλα τμήματα), η οποία συνοδεύεται ήδη από 5.000 υπογραφές. «Οπως μας διδάσκει η εμπειρία, όταν ένα αντικείμενο σκορπίζεται σε διάφορα τμήματα, δεν τυγχάνει ποτέ προτεραιότητας και στο τέλος χάνει την όποια επιρροή του».

Μέχρι σήμερα, η δύναμη του Τμήματος του Κing’s College θεωρούνταν το γεγονός ότι ήταν το μόνο πανεπιστήμιο στη Βρετανία που είχε παντρέψει τις βυζαντινές με τις νεοελληνικές σπουδές, «επενδύοντας» στη σημασία της συνέχειας του ελληνισμού ανά τους αιώνες. Η διάλυση του τμήματος θα σημάνει το τέλος μια μακριάς, πλούσιας παράδοσης, όπως επισημαίνουν οι φιλέλληνες ακαδημαϊκοί.

Και πράγματι: Ηταν το 1919 όταν, με την υποστήριξη του Ελευθέριου Βενιζέλου, μέλη του Αγγλοελληνικού Συνδέσμου, επιφανείς Βρετανοί φιλέλληνες και εύπορα μέλη της ελληνικής κοινότητας στη Μεγάλη Βρετανία συνέδραμαν στην ίδρυση Εδρας Νεοελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας που θα έφερε το όνομα του Αδαμάντιου Κοραή. Στην εναρκτήρια διάλεξη μάλιστα του πρώτου καθηγητή της Εδρας, Arnold Toynbee, είχε παρευρεθεί ο ίδιος ο Βενιζέλος, όπως μαθαίνουμε από επισκόπηση των νεοελληνικών σπουδών της καθηγήτριας Charlotte Roueche. Το Τμήμα εξέθρεψε εξίσου βυζαντινολόγους και νεοελληνιστές, ενώ ο καθηγητής Μπήτον, νυν κάτοχος της έδρας Κοραή, είναι παγκόσμια αυθεντία στα ζητήματα της ελληνικής λογοτεχνίας και πολιτισμού (σ.σ.: πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο του Ρόντερικ Μπήτον «Ο Καζαντζάκης - Μοντερνιστής και Μεταμοντέρνος»). Ομως, σήμερα, στο PhD στις Νεοελληνικές Σπουδές που προσφέρει το Τμήμα έχουν εγγραφεί μόλις 13 φοιτητές...

Εάν καταργηθεί, η Εδρα Κοραή θα ακολουθήσει την πορεία πολλών άλλων τμημάτων νεοελληνικών σπουδών του εξωτερικού που τα τελευταία χρόνια έκλεισαν μην «αντέχοντας» τον ισχυρό άνεμο των αλλαγών.

Τα ελληνικά υποχωρούν προς όφελος νέων, πιο δυναμικών γλωσσών - πιο ισχυρών κρατών.

Της Λινας Γιανναρου

24.2.2010

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Power Management: Η πληροφορία τρέφεται με ενέργεια

Κάθε φορά που ένα έγγραφο μετακινείται από το σκληρό δίσκο του υπολογιστή στην οθόνη σας ένας απερίγραπτος αριθμός ηλεκτρονίων ρουφάει την ενέργεια που έχει απελευθερώσει ένα κομμάτι λιθάνθρακα ή έχει δημιουργήσει μια πυρηνική σχέση. Η δημιουργία του αεικίνητου είναι ένα σισύφειο μαρτύριο για τους φυσικούς εδώ και αρκετούς αιώνες. Σε οποιαδήποτε μετατροπή ενέργειας, η παραγόμενη ενέργεια είναι μικρότερη της ενέργειας που καταναλώνεται.

Ανάλογα με την ποιότητα του μετατροπέα, οι απώλειες μπορεί να είναι από μικρές έως τεράστιες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι μηδενικές.

Επομένως, όταν τροφοδοτούμε έναν υπολογιστή με ηλεκτρική ενέργεια, προκειμένου να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες διαφορές δυναμικού που θα θέσουν σε κίνηση τα ηλεκτρόνιά του, γνωρίζουμε εξαρχής ότι ένα κομμάτι της ενέργειας δεν θα πετύχει το σκοπό της και θα μετατραπεί σε θερμότητα, φέρνοντας το σύμπαν που ζούμε ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος του, σύμφωνα με τις νεότερες επιστημονικές θεωρίες.

Ωστόσο, η καταστροφή του σύμπαντος είναι μάλλον πιο μακρινή από την «καταστροφική» επιβάρυνση που προκαλείται στα λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης που εργαζόμαστε ή της οικίας που ζούμε.

Στις ανέμελες εποχές που το πετρέλαιο έμοιαζε να είναι αιώνιο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε αυτή τη «λεπτομέρεια» της ενεργειακής απόδοσης. Για παράδειγμα, η τεχνολογία που χρησιμοποιούσαμε για το φωτισμό μας, εδώ και αρκετούς αιώνες, ήταν περισσότερο κατάλληλη για σόμπες, ωστόσο καταργήθηκε μερικώς μόλις την τελευταία διετία.
Το κόστος ενέργειας θα ξεπερνάει το κόστος αγοράς IT εξοπλισμού

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε για λογαριασμό της Microsoft, το 2010 περισσότερες από τις μισές εταιρείες του Forbes Global 200 θα ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για τις ανάγκες τους σε ενέργεια σε σχέση με τις αγορές τους σε εξοπλισμό πληροφορικής.

Σε πρωταθλητές κατανάλωσης ενέργειας αναδεικνύονται τα data centers. Σύμφωνα με τη Sun Microsystems, μία συστάδα servers, που αποτελούν ένα κομμάτι ενός τυπικού data center κατανάλωνε πριν από μια διετία 2 KW ενέργειας και δημιουργούσε 40 W θερμότητας. Νεότερες συστάδες που αποτελούνται από περισσότερους servers υψηλότερης επεξεργαστικής ισχύος μπορεί να καταναλώνουν μέχρι 25 KW και να παράγουν 500 W θερμότητας.

Πρόσφατα, μια εταιρεία στο Helsinki πρότεινε τη δημιουργίας ενός data center σε σπήλαιο κάτω από καθεδρικό ναό της πόλης, όπου αφενός η θερμοκρασία του χώρου μειώνει τα έξοδα ψύξης, ενώ παράλληλα, η παραγόμενη ενέργεια θα διοχετευτεί στο δίκτυο θέρμανσης της πόλης.

Η Google, μια από τις εταιρείες που χρειάζεται να διατηρεί τεράστια data centers για τη φύλαξη και επεξεργασία των δεδομένων της, χρησιμοποιεί μεταξύ άλλων server containers. Πρόκειται για containers μεταφοράς εμπορευμάτων καθένα εκ των οποίων είναι ένα πλήρες data center που μπορεί να μεταφερθεί οπουδήποτε υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για τη λειτουργία του, δηλαδή συνήθως φθηνό ρεύμα και καλές τηλεπικοινωνιακές υποδομές.

Πριν από μια διετία, άνθρωποι της Microsoft χτένιζαν την Ισλανδία για να εντοπίσουν τοποθεσίες που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν data centers. Η Ισλανδία, εκτός από τις κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες με μέση ετήσια θερμοκρασία 12 έως 14 βαθμούς, έχει και πολύ φθηνή ηλεκτρική ενέργεια λόγω γεωθερμίας.

Τέρμα οι «τεμπέληδες» servers

Αν οι servers είχαν συνδικαλισμό, τον τελευταίο καιρό θα έπρεπε να βρίσκονται συνέχεια στους δρόμους και να διεκδικούν τα ωράρια των παλιών καλών εποχών. Ευτυχώς για τις επιχειρήσεις δεν έχουν και έτσι εταιρείες, όπως η VMware, μπορούν να πουλάνε χωρίς αντίσταση λύσεις, οι οποίες αποσκοπούν σε server consolidation. Δηλαδή, η εργασία που γίνονταν μέχρι τώρα από δύο ή τρεις servers θα γίνεται πλέον από έναν. Σύμφωνα με τη VMware, η πρακτική αυτή μπορεί να μειώσει το ενεργειακό κόστος μιας εταιρείας μέχρι και 80%, ανάλογα με το βαθμό συμπύκνωσης που είναι εφικτός.

Παράλληλα, οι κατασκευαστές φροντίζουν ώστε οι νέες γενιές servers να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια ή για την ακρίβεια να αποδίδουν περισσότερο έργο για την ενέργεια που καταναλώνουν. Οι σειρές blade servers που έχουν εντάξει πλέον όλοι οι κατασκευαστές στηn γκάμα τους, εκτός από την εξοικονόμηση ενέργειας, λόγω μειωμένου όγκου έχουν και λιγότερες απαιτήσεις σε φυσικό χώρο, ο οποίος επίσης έχει κόστος.

24.2.2010

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Δρομολόγια στον χρόνο (Τα μπλε λεωφορεία)

Το γοητευτικό μπλε λεωφορείο των παιδικών μας χρόνων, «ξαναχτισμένο» και βαμμένο.

Δυο νέοι άνθρωποι, δυο αδέλφια, ένας μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού -εξειδικευμένος στις μηχανές, τα λάδια και τα γράσα- και ένας «δικός μας συνάδελφος» δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ, με τις προσπάθειές τους επανέφεραν τις μνήμες από τα μπλε λεωφορεία, που κυκλοφορούσαν την περασμένη πεντηκονταετία στην Αθήνα και στο Λεκανοπέδιο και αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά της ΕΑΣ.

Πρόκειται για τους Βαγγέλη και Χάρη Λαζαρόπουλο, οι οποίοι, αντί άλλων πολύτιμων συλλεκτικών αντικειμένων, συλλέγουν παλιά λεωφορεία -σαν και αυτά που θαυμάζουν οι νεότεροι μέσα από τις κλασικές και ανικανοποίητα γοητευτικές ταινίες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου- τους κάνουν γενική και δομική ανάπλαση στοχεύοντας να «ξαναρίξουν» τα λεωφορεία στους δρόμους και να συμβάλουν στη ζωντανή εγγραφή της ιστορίας των αστικών συγκοινωνιών και στη συγκρότηση του Εθνικού Μουσείου Μεταφορών στο παλιό εργοστάσιο του ΟΣΕ στη Λεύκα της Παλιάς Κοκκινιάς.

Ετσι τα δυο αδέλφια συμπεριλήφθηκαν στη φετινή έκδοση του «Βιβλίου των ελληνικών ρεκόρ». Και καταχωρίσθηκαν στο κεφάλαιο των μεγάλων συλλεκτών με τον μεγαλύτερο στόλο... ιστορικών λεωφορείων.

«Ηταν μια οφειλόμενη τιμή προς τους γονείς μας και ιδιαίτερα προς τη μητέρα μας, που τη χάσαμε το 1995 και ήταν ιδιοκτήτρια μισού λεωφορείου, αλλά και την οικογένειά της, που ήταν παραδοσιακοί λεωφορειούχοι. Ο πατέρας μας ήταν στρατιωτικός, ωστόσο και αυτός αγάπησε τα λεωφορεία» λέει ο Χάρης Λαζαρόπουλος.

Οι αδελφοί Λαζαρόπουλοι έχουν αναστήσει με όλη τη σημασία της λέξης 14 λεωφορεία, (φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις της ΕΘΕΛ). Αλλα τα αγόρασαν παροπλισμένα ή ως παλιοσίδερα από τους παλαιούς ιδιοκτήτες τους, άλλα τα βρήκαν σε νταμάρια, διαλυμένα, διαβρωμένα, δίχως ίχνος από τη ζωή που είχαν κάποτε. «Παλιότερα τους λεωφορειούχους τούς αποκαλούσαν εφοπλιστές της ξηράς, διότι έδιναν ζωή και μεροκάματο σε δεκάδες ειδικότητες. Τα λεωφορεία δεν εισάγονταν από τις αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά "χτίζονταν" στην Ελλάδα» μας εξήγησε ο αρχαιότερος λεωφορειούχος της Αττικής, ο Δημήτριος Ηλίας. Γιος λεωφορειούχου από τη δεκαετία του 1930.

Σήμερα τα δυο αδέλφια σε συνεργασία με τους ομίλους Σαρακάκη και «LOGISTICS Αποθήκη - Μεταφορές», την αρωγή του τέως διευθυντή της ΕΘΕΛ Δ. Κοκόρη, του πρώην γ.γ. του υπουργείου Συγκοινωνιών-πρέσβη Δ. Πλατή και του καθηγητή Σίμου Σιμόπουλου και την καθοδήγηση παλιών τεχνιτών και με πολλή προσωπική δουλειά, έδωσαν ζωή στα παλιά λεωφορεία. «Η πατέντα -εξηγεί ο Χάρης Λαζαρόπουλος- προερχόταν από τα εργοστάσια της Γερμανίας, της Σκανδιναβίας, της Αγγλίας. Τα αμαξώματα κατασκευάζονταν από ελληνικά εργοστάσια. Βιαμάξ, Σαρακάκης, Ρεντούμης, Ελευθεριάδης, Ταγκαλάκης, Ηλιόπουλος, ΒΙΟ, η VELO· σιδηροκατασκευαστές, μηχανικοί, φανοποιοί, ξυλουργοί, ηλεκτρολόγοι, ταπετσέρηδες, διακοσμητές εργάζονταν για την κατασκευή τους. Οταν αυτά έβγαιναν στην κυκλοφορία ένας άλλος κύκλος ανθρώπων όπως οδηγοί, εισπράκτορες, ελεγκτές, σταθμάρχες, μηχανικοί και υπάλληλοι στα εργοτάξια έβρισκαν δουλειά».

Το περασμένο καλοκαίρι δύο από τα λεωφορεία οι νέοι τους ιδιοκτήτες τα παραχώρησαν στην εταιρεία «Ελληνική Θεαμάτων» για τις ανάγκες της περιοδείας-παράστασης «Ελένη».

Στόχος των δύο αδελφών είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου θεματικού πάρκου με πρότυπη λειτουργία στις εγκαταστάσεις του σιδηροδρομικού εργοστασίου του ΟΣΕ στην περιοχή Λεύκα της Παλιάς Κοκκινιάς, στο πρότυπο ανάλογων μουσείων του εξωτερικού, όπως αυτού στη Στουτγάρδη, και των μουσείων αυτοκινήτων στις παλιές εγκαταστάσεις του εργοστασίου της FIAT στο Τορίνο. Σ' αυτές τις πόλεις έχει δημιουργηθεί ένα σύγχρονο μουσείο βιομηχανικής αρχαιολογίας με λεωφορεία, τρένα, τραμ, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και ηλεκτροκίνητα λεωφορεία, ώστε να συνδυαστεί με δράσεις για την περιβαλλοντική και οικολογική συνειδητοποίηση.

«Οι εγκαταστάσεις του ΟΣΕ θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να μετατραπούν στην "Τεχνόπολη του Πειραιά", όπου θα διοργανώνονται συγκοινωνιακά συνέδρια ή θα προσελκύονται ειδικές ομάδες τουριστών απ' όλη την Ευρώπη. Παράλληλα, η ανάδειξη της παλαιάς «ροτόντας» του εργοστασίου και η αναπαλαίωση υποδομών που κατασκευάστηκαν επί κυβέρνησης Τρικούπη θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς για μια περιοχή ξεχασμένη και παραμελημένη, όπως η Παλιά Κοκκινιά», καταλήγει ο Χάρης Λαζαρόπουλος. *

«Εφαγα ξύλο βοηθώντας επικηρυγμένους επιβάτες»

Ο Δημήτριος Ηλίας είναι ο αρχαιότερος λεωφορειούχος Αττικής. Γιος προπολεμικού λεωφορειούχου. Παιδί της Κατοχής. Το λεωφορείο τότε εκτελούσε δρομολόγιο Αθήνα-Ασπρόπυργου-Ελευσίνα. «Μετέφερε ανθρώπους αλλά και εμπορεύματα στις αυτοσχέδιες σχάρες». Ο πατέρας του, γνωστός ως ο «μπαρμπα-Σωτήρης», σε ηλικία 13 ετών τον πήρε στη δουλειά βγάζοντάς του ταυτότητα εισπράκτορα. Μετά εξελίχθηκε σε ιδιοκτήτη.
\
Συνταξιούχος σήμερα, μαζί με τη σύζυγό του την κ. Νίτσα, «το κινητό αρχείο της επαγγελματικής ιστορίας της οικογένειάς του», όπως τη χαρακτηρίζει, θυμάται στιγμές από την Κατοχή, από την τρομοκρατία του εμφυλίου. «Εφτασα να φάω ακόμα και ξύλο από την Ασφάλεια γιατί δεν κατήγγειλα επικηρυγμένους επιβάτες, αλλά τους κατέβασα σε άλλη στάση από το μπλόκο που είχε στηθεί για να συλληφθούν».

Θυμήθηκε πως αμέσως μετά τον πόλεμο πήραν ένα «Bet Ford» (στρατιωτικό φορτηγό) και το μετέτρεψαν σε τριαξονικό λεωφορείο στο εργοστάσιο του Ρεντούμη. Θυμήθηκε τη δημιουργία των Συνεταιρισμού Λεωφορειούχων (1950), τη δημιουργία του ΚΤΕΛ (1954), τον παροπλισμό των οχημάτων, και πολλά άλλα μέχρι την ώρα που έπρεπε να δέσει για πάντα χειρόφρενο. «Αρνιόμουν να εξοικειωθώ με τον παροπλισμό. Ετσι, είχα μετατρέψει το όχημα σε "λεωφορείο της χαράς". Επιβίβαζα μέσα τον ανιψιό μας Αλέκο και την παρέα του, και τους έκανα βόλτες μεταξύ Ελευσίνας και Ασπροπύργου, ώσπου κάποια μέρα συγγενείς εν τη απουσία μου πούλησαν το λεωφορείο για παλιοσίδερα». Οταν τον αποχαιρετήσαμε είπε: «Ευχαριστώ που μου θυμίσατε ωραίες στιγμές».

13.2.2010


«Διαρροές» νερού στο Μουσείο της Περγάμου (και κάποιες σκέψεις)

ΜΟΥΣΕΙΑ. Συμβαίνουν και στην κατά τα άλλα άψογη Γερμανία... Οι πάγοι που κάλυψαν το Βερολίνο άρχισαν να λιώνουν και να δοκιμάζουν την αντοχή των υποδομών της πόλης. Ακόμη και του φημισμένου μουσείου της Περγάμου, η γυάλινη οροφή του οποίου φαίνεται να μην άντεξε την πολιορκία του λιωμένου πάγου. Την περασμένη Παρασκευή είδαμε με έκπληξη να είναι πλημμυρισμένο, από τα νερά που έσταζαν, το δάπεδο στην αίθουσα της κορυφής του βωμού της Περγάμου, αλλά και η προθήκη όπου εκτίθενται αγγεία και άλλα αντικείμενα.

Η φύλακας του μουσείου, με γνήσιο ενδιαφέρον και ανησυχία, προσπαθούσε να βγάλει μια άκρη, φωνάζοντας πότε τους προϊσταμένους της -που επιχειρούσαν να βρουν λύση κοιτάζοντας τη διαρροή με τα χέρια στη μέση- και πότε την καθαρίστρια, που βρήκε την πιο απλή λύση: Απλωμένα σφουγγαρόπανα στο δάπεδο της αίθουσας αλλά και επάνω στην προθήκη. Για αρκετή ώρα, ο χώρος, με τα αρχαία αντικείμενα και τα σφουγγαρόπανα απλωμένα πάνω τους, έμοιαζε να μην ανήκει στο μουσείο της Περγάμου, αλλά να είναι εννοιολογική εγκατάσταση από την Tate Modern.

Μέχρι που οι υπεύθυνοι του μουσείου αποφάσισαν να προχωρήσουν σε πιο δραστική λύση· το άπλωμα μουσαμάδων στο κομμάτι της αίθουσας μέχρι να αποκατασταθεί η διαρροή.

Μια ακόμη λεπτομέρεια από το μουσείο:
Στο τμήμα ισλαμικών τεχνών, η αφίσα και αρκετές επιγραφές είναι και στην τουρκική γλώσσα. Στην έκθεση «Η επιστροφή των Θεών», με θέμα τους θεούς του Ολύμπου δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στα ελληνικά.


Του Παναγιωτη Παναγοπουλου

24.2.2010

Σχόλιο δικό μας :

Ας μη γελιόμαστε. Τέτοια ατυχήματα συμβαίνουν συχνά στους χώρους πολιτισμού. Ξεχάσαμε την πυρκαγιά στην Ολυμπία? Την  κατάρρευση του στεγάστρου στο Ακρωτήρι? Η πιο πρόσφατα την πλημμύρα στο δικό μας Βυζαντινό Μουσείο?

Οσον αφορά τις επιγραφές στη Τουρκική γλώσσα αυτό δεν είναι αποκλειστικό θέμα του συγκεκριμένου Μουσείου αλλά θέμα πολιτικής, πιέσεων αλλά και οικονομικής στήριξης  από πλευράς των εκάστοτε κυβερνήσεων. Για παράδειγμα εάν δεν με απατά η μνήμη μου το τμήμα ισλαμικής τέχνης του Μουσείου της Περγάμου (ή του Λούβρου?) έλαβε χορηγία από τουρκικούς φορείς που δεν θυμάμαι εαν αφορούσε μια συγκεκριμένη έκθεση ή εάν ανέλαβαν την οικονομική στήριξη ολόκληρης της πτέρυγας.

Από την ελληνική πλευρά αντίθετα δεν δείχνει να μας αναησυχεί το γεγονός πως στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόμσου κλείνουν διαρκώς ολόκληρες έδρες Νεοελληνικών σπουδών λόγω έλλειψης στήριξης από πλευράς της Ελλάδας. Για να επιστρέψουν λοιπόν οι Ελληνικοί θεοί στην ανθρωπότητα πιστεύω πως θα πρέπει πρώτα από όλα να επιστρέψει η σκέψη και ο σεβασμός προς την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά στη νοοτροπία των πολιτικών αρχόντων που διαφεντέυουν τον τόπο μας με πολύ συγκεκριμένες δράσεις και οικονομική στήριξη οπουδήποτε μελετάται και προβάλλεται ο ελληνικός πολιτισμός.

Μετοχικό Πολιτικών Υπαλλήλων : Αδειάζει επικίνδυνα άλλο ένα Ταμείο του Δημοσίου

Εκτός από το Ταμείο Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων που απειλείται με στάση πληρωμών και αδυνατεί να εξυπηρετήσει περίπου 18.000 υπάλληλους που περιμένουν στην ουρά μετά τη συνταξιοδότησή τους για το εφάπαξ, και το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων (εδώ), το Ταμείο της επικουρικής συνταξιοδότησης των υπαλλήλων του Δημοσίου, έχει κτυπήσει... κόκκινο. Αυτό προκύπτει από σχετική μελέτη την οποία παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα». Η μελέτη αποκαλύπτει τη δραματική οικονομική κατάσταση του Ταμείου η οποία επιδεινώνεται με ταχύτατους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια λόγω των θεσμικών παρεμβάσεων και του λανθασμένου τρόπου υπολογισμού των μερισμάτων.

Μετά το 2007, όπως αναφέρεται στη μελέτη, τα ελλείμματα του Ταμείου άρχισαν να εκτινάσσονται στα ύψη. Από 8,5 εκατ. ευρώ που ήταν το 2007, μόλις έναν χρόνο αργότερα εκτινάχθηκαν στα 51,3 εκατ. ευρώ. Η κρατική επιχορήγηση, παρ΄ ότι προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία, έχει σταματήσει ουσιαστικά από το 1995 με το πρόσχημα της δυσμενούς δημοσιονομικής κατάστασης, γεγονός που επέδρασε αρνητικά στην εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών του Ταμείου. Εκτοτε καταβάλλεται προσπάθεια το έλλειμμα να καλυφθεί από τις εισφορές από τους κοινωνικούς πόρους, από τα έσοδα από την επιχειρηματική δραστηριότητα και από την εκμετάλλευση της περιουσίας του Ταμείου.

Κατά μέσον όρο τα έσοδα από κοινωνικούς πόρους ανέρχονται σε 40 εκατ. ευρώ ετησίως και από την επιχειρηματική δραστηριότητα και την εκμετάλλευση της περιουσίας του Ταμείου σε 43 εκατ. ευρώ ετησίως. Οι δύο αυτές πηγές συμβάλλουν στην κάλυψη εισφορών/ μερισμάτων συνολικά κατά 832 εκατ. ευρώ. «Η αύξηση των καταβαλλομένων μερισμάτων από το 2004 ως και το 2008», επισημαίνεται στη μελέτη, «λόγω της αναπροσαρμογής βάσει του Ν. 3336/2005 σε συνδυασμό με την εσφαλμένη εφαρμογή και τη μεγάλη αύξηση των νέων μερισματούχων μαζί με τα λειτουργικά έξοδα ανήλθαν σε 136 εκατ. ευρώ και έτσι το έλλειμμα διαμορφώθηκε στο τέλος του 2008 στα 53 εκατ. ευρώ». Το σωρευτικό έλλειμμα του Ταμείου όμως, λόγω του γεγονότος ότι οι εισπραττόμενες εισφορές μετά το 1991 είναι μικρότερες από τα καταβαλλόμενα μερίσματα, ανήλθε στο τέλος του 2008 σε 128,5 εκατ. ευρώ.

Πηγή Το Βήμα
24.2.2010

Υπό απόλυση 35.000 δημοτικοί υπάλληλοι

Με το «λουκέτο» που θα μπει σε περίπου 1.800 δημοτικές επιχειρήσεις και θα έχει άμεσο επακόλουθο να απολυθούν περίπου 35.000 υπάλληλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων υπηρετούν με συμβάσεις έργου, ξεκινά η μείωση του κράτους, για το οποίο, εκτός των άλλων, έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση και στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης αναμένεται να συμπεριληφθεί στη νομοθετική ρύθμιση για τον «Καλλικράτη», την οποία καταρτίζει ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ι.Ραγκούσης και θα έχει ψηφιστεί από τη Βουλή το αργότερο ως τα μέσα Μαΐου 2010.

Το κλείσιμο των δημοτικών επιχειρήσεων εντάσσεται στη δέσμευση που έχει αναλάβει ο κ. Ραγκούσης να μειωθούν από τις αρχές του νέου έτους τα περίπου 6.000 Νομικά Πρόσωπα που ελέγχονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε 2.000, έτσι ώστε να εξοικονομηθούν πόροι. Παράλληλα, συμπεριελήφθη και στις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στην πρόσφατη συνεδρίαση του Εco/Fin για τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων του δημόσιου τομέα.

Από την κατάργηση των 1.800 δημοτικών επιχειρήσεων η κυβέρνηση φιλοδοξεί να εξοικονομήσει περίπου 500 εκατ. ευρώ, που αποτελούν και τον ετήσιο τζίρο τους, ενώ θα πρέπει να θεωρείται βέβαιον ότι η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων σ΄ αυτές θα απολυθεί. Ενδεικτικό του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στους κόλπους της κυβέρνησης είναι η τοποθέτηση του κ. Θ. Πάγκαλου, ο οποίος υποστήριξε ότι εν όψει της διαδικασίας κατάργησης και συγχώνευσης δημοσίων φορέων και οργανισμών οι υπάλληλοι που σήμερα εργάζονται σε αυτούς μπορούν να βγουν στον δρόμο ή να μεταταγούν. Η μονιμότητά τους μάλιστα, όπως επεσήμανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μπορεί να αρθεί, καθώς δεν υπάρχουν συνταγματικά κωλύματα. Παρά ταύτα, στόχος του υπουργείου Εσωτερικών είναι οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που υπηρετούν σήμερα στις δημοτικές επιχειρήσεις, να μεταταγούν στις θέσεις των υπό σύσταση δήμων του «Καλλικράτη», στις οποίες θα μεταφερθούν και οι αρμοδιότητες των υπό κατάργηση δημοτικών επιχειρήσεων. Η πλειονότητά τους όμως, που εργάζεται με συμβάσεις έργου, θα απολυθεί.

Σύμφωνα με σχετική μελέτη, σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 1.800 δημοτικές επιχειρήσεις με ετήσιο τζίρο 500 εκατ. ευρώ στις οποίες εργάζονται περίπου 35.000 άτομα, ενώ στον αριθμό αυτόν θα πρέπει να προστεθούν και περισσότερα από 10.000 άτομα, αιρετά ή μη, που συμμετέχουν στα Διοικητικά Συμβούλια. Μόνο την τελευταία τριετία οι ζημιές των δημοτικών επιχειρήσεων, που επιχορηγούνται κατά κύριο λόγο από το κράτος, αυξήθηκαν κατά 65%. Μ΄ άλλα λόγια, στην πλειονότητά τους οι δημοτικές επιχειρήσεις που δεν είναι ανενεργές είναι ζημιογόνες. Παράλληλα, έχουν συγκεντρώσει το... ενδιαφέρον των ελεγκτικών μηχανισμών, καθώς αποτελούν τους φορείς στους οποίους καταγράφονται τα περισσότερα κρούσματα διαφθοράς, κακοδιοίκησης και ρουσφετολογικών προσλήψεων, κυρίως συμβασιούχων, με την παράκαμψη του ΑΣΕΠ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε δήμο με περίπου 2.500 κατοίκους στην περιοχή της Μαγνησίας είχαν συσταθεί 25 δημοτικές επιχειρήσεις και νομικά πρόσωπα, στις οποίες ο δήμαρχος είχε διορίσει τους πάντες. Οι δαπάνες που θα εξοικονομηθούν από το κλείσιμο των δημοτικών επιχειρήσεων και των περίπου 2.500 Νομικών Προσώπων που υπάρχουν στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (στον αριθμό αυτόν δεν συμπεριλαμβάνονται οι περίπου 9.000 σχολικές επιτροπές που αποτελούν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου) θα διατεθούν για την οικονομική στήριξη της διοικητικής μεταρρύθμισης.

Η κυβέρνηση ως το Πάσχα θα έχει δώσει στη δημοσιότητα το νέο Χωροταξικό των δήμων, ενώ έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η επεξεργασία του νομοσχεδίου που αφορά τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων και τα οικονομικά. Με βάση τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου όλες οι αρμοδιότητες των σημερινών περιφερειών και κυρίως ο αναπτυξιακός σχεδιασμός, η διαχείριση του ΕΣΠΑ, τα δημόσια έργα, οι συγκοινωνίες και το οδικό δίκτυο θα μεταφερθούν στις αιρετές περιφέρειες.

Στις αιρετές περιφέρειες θα μεταφερθούν και οι αρμοδιότητες των υφισταμένων νομαρχιών, με εξαίρεση ορισμένες αρμοδιότητες, όπως ο ΟΣΚ, οι άδειες των μικρών επιχειρήσεων κ.λπ., τις οποίες θα αναλάβουν οι δήμοι.

Του Δ. Νικολακόπουλου
Πηγή Το Βήμα
24.2.2010

Υποβάθμιση ελληνικών τραπεζών από Fitch

Ένα ακόμη εμπόδιο στην αναχρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών υψώνει η Fitch με τη νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των τεσσάρων μεγαλύτερων ελληνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων της χώρας.

Πλέον οι ελληνικές τράπεζες θα βρίσκονται αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο να δανείζονται ακριβότερα. Ειδικότερα χθες η Fitch προχώρησε στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των Εθνικής, Alpha Bank , Eurobank και Πειραιώς σε ΒΒΒ από ΒΒΒ+, διατηρώντας την εκτίμηση των αρνητικών προοπτικών των ελληνικών τραπεζών.

Ενεργητικό και κερδοφορία
Όπως σχολιάζει η Fitch στο σχετικό της report, η υποβάθμιση των τεσσάρων ελληνικών τραπεζών οφείλεται στις εκτιμήσεις του οίκου πως η ποιότητα ενεργητικού και η κερδοφορία του κλάδου, που ήδη παρουσιάζει σημάδια εξασθένησης, θα δεχθούν περαιτέρω πιέσεις λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα.

«Τα μέτρα που λαμβάνονται για τη βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία, κάτι που θα επηρεάσει τη ζήτηση για δάνεια και θα ασκήσει πρόσθετες πιέσεις στην ποιότητα κεφαλαίων» επισημαίνει η Fitch. Η εξασθένηση πιστωτικής ποιότητας θα επιφέρει την αύξηση του κόστους χρήματος για τις τράπεζες, η οποία με τη σειρά της θα αποδυνάμωσει την κερδοφορία τους.
Αν και οι δραστηριότητες των τραπεζών στη ΝΑ Ευρώπη και την Τουρκία ενισχύουν την εξοικονόμηση εσόδων από διάφορες πλευρές, αυτά τα έσοδα πλήττονται από πιο ευάλωτες οικονομίες, κάποιες από τις οποίες έχουν ήδη δεχτεί πιέσεις από την ύφεση.
Ο οίκος αναφέρει ακόμη ότι η κερδοφορία των τραπεζών αναμένεται να επηρεαστεί και από το υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης που προκύπτει από τις αυξανόμενες πιέσεις στη χρηματοδότηση και τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών.
Οι αβεβαιότητες που περιβάλλουν τα ελληνικά δημοσιονομικά έχουν σε μεγάλο βαθμό πλήξει την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών κυρίως στις αγορές μεγάλων χρηματοδοτήσεων, και σε μικρότερο βαθμό τις διατραπεζικές αγορές.

Εξάρτηση από την ΕΚΤ

Ως αποτέλεσμα, οι ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν να εξαρτώνται σε κάποιο βαθμό από την ΕΚΤ. Αν και η πρόσβαση στις διευκολύνσεις που παρέχει η ΕΚΤ, προσφέρει βραχυπρόθεσμη ρευστότητα, η Fitch θα προτιμούσε μια εξισορρόπηση των προφίλ χρηματοδότησης και ρευστότητας από πιο «παραδοσιακές» πηγές.

Ωστόσο, αναδεικνύει το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από τις καταθέσεις των πελατών (86% των δανείων κατά μέσο όρο για τις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες στο τέλος του γ΄ τριμήνου του 2009), στοιχείο που κατά τον οίκο, αναδεικνύει την περιορισμένη εξάρτηση από τη μη τραπεζική χρηματοδότηση.

Επισημαίνει ακόμη ότι το αρνητικό outlook για όλες τις τράπεζες μπορεί να αναθεωρηθεί σε σταθερό, εάν οι ελληνικές τράπεζες κατορθώσουν να μειώσουν τη χρηματοδότηση από την ΕΚΤ και κατορθώσουν ακόμη να εξισορροπήσουν τις θέσεις χρηματοδότησης και ρευστότητας χωρίς να πλήξουν την κερδοφορία τους, καθώς και εάν τα επαναλαμβανόμενα κέρδη αποδειχθούν πιο ευέλικτα από ό,τι θεωρείται τώρα, στο αναμενόμενο περιβάλλον παρατεταμένης ύφεσης στην Ελλάδα και σε μικρότερο βαθμό στη ΝΑ Ευρώπη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΚΑΣ

Πηγή Ναυτεμπορική
24.2.2010

Το "ἀγνωστο"σκάνδαλο της Siemens

Επιδοτήθηκε από το Δημόσιο με περισσότερα από 4 εκατ. ευρώ, αλλά και το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκλεισε και άφησε χωρίς δουλειά 500 ανθρώπους

Επιδοτήθηκε με 4 εκατ. ευρώ για να κλείσει το εργοστάσιο και να κάνει απολύσεις! Το χειρότερο δυνατό παράδειγμα των αναπτυξιακών νόμων, που αποδεικνύει την προβληματική εφαρμογή όλων των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων, αποτελεί η περίπτωση της Siemens. Και αυτό διότι, μέσω των θυγατρικών της σε Θεσσαλονίκη και Χαλκίδα, εισήλθε στις διατάξεις τόσο του Ν. 2601/1998 όσο και του Ν. 3299/2004 για επενδυτικά σχέδια τα οποία επιδοτήθηκαν από το Δημόσιο με περισσότερα από 4 εκατ. ευρώ, όμως και το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκλεισε, και σε απολύσεις προχώρησε.
Η αρχή έγινε στις 31 Μαρτίου του 2000, όταν με εντολή τού τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας κ. Ι. Παπαντωνίου υπεγράφη (ΦΕΚ ΑΠΣ 55/07.04.2000) η ολοκλήρωση της επένδυσης της ΕΒΙΟΠ- ΤΕΜΠΟ (θυγατρικής της Siemens στο Βασιλικό Χαλκίδας) που αφορούσε «την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό υφιστάμενης μονάδας παραγωγής ηλεκτρολογικού υλικού και ειδικότερα την προσθήκη μηχανολογικού εξοπλισμού για την παραγωγή πλαστικών και μεταλλικών εξαρτημάτων». Το επενδυτικό σχέδιο ξεπερνούσε σε κόστος το 1 εκατ. ευρώ, ενώ η συμβολή του Δημοσίου ήταν περίπου 420.000 ευρώ.

Η συνέχεια ήρθε λίγους μήνες αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου του 2000, όταν με απόφαση του τότε υφυπουργού Ανάπτυξης κ. Αλ. Καλαφάτη (ΦΕΚ ΑΠΣ 220/01.12.2000) ολοκληρώθηκε άλλη επένδυση της ΕΒΙΟΠ- ΤΕΜΠΟ, ύψους άνω των 4 εκατ. ευρώ, στην οποία το Δημόσιο συνέβαλε 1,6 εκατ. ευρώ.

Λίγες ημέρες προτού εκπνεύσει το «γαλαντόμο», όπως αποδείχθηκε για τη Siemens, έτος 2000, με απόφαση της τότε υφυπουργού Ανάπτυξης κυρίας Μιλένας Αποστολάκη (ΦΕΚ ΑΠΣ 233/28.12.2000) ολοκληρώθηκε η ειδική επένδυση της Siemens Τηλεβιομηχανική ( «που αναφέρεται στην ευελιξία», όπως σημειώνεται στο κείμενο της απόφασης) ύψους σχεδόν 2 εκατ. ευρώ, στην οποία το κράτος συνέβαλε με περίπου 800.000 ευρώ.

Σημειωτέον ότι η Siemens Τηλεβιομηχανική δεν είναι άλλη από το αλήστου μνήμης εργοστάσιο της πολυεθνικής στη Θεσσαλονίκη, το οποίο έκλεισε πέρυσι, σε μια κίνηση που άφησε χωρίς δουλειά 500 ανθρώπους.

Το γαϊτανάκι των επιδοτήσεων για τη Siemens συνεχίστηκε και το 2006, όταν εκ νέου η ΕΒΙΟΠ- ΤΕΜΠΟ εισήλθε στον νέο αναπτυξιακό νόμο (3299/2004) τον Αύγουστο του 2006, μέσω της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, επί των ημερών τού τότε γενικού γραμματέα κ. Κ. Εξαρχου. Η επένδυση αφορούσε τον εκσυγχρονισμό τής εν λόγω βιομηχανικής μονάδας συνολικού κόστους 1,6 εκατ. ευρώ, στο οποίο το Δημόσιο συνέβαλε με μισό εκατομμύριο ευρώ (ΦΕΚ ΑΠΣ 196/31.08.2006). Τον Μάιο του 2009 η επένδυση ολοκληρώθηκε και τυπικά (ΦΕΚ Β΄ 982/22.05.2009).

Συνολικά δηλαδή για τα τέσσερα επενδυτικά σχέδια η Siemens, μέσω των δύο από τις περίπου 10 θυγατρικές που έχει στην Ελλάδα, έλαβε άνω των 4 εκατ. ευρώ, οι δε υπαγωγές στους αναπτυξιακούς νόμους έγιναν επί των ημερών τού άλλοτε πανίσχυρου και σημερινής «πέτρας του σκανδάλου», πρώην CΕΟ της και νυν φυγόδικου Μιχ. Χριστοφοράκου .

Του Αχ. Χεκίμογλου

Πηγή Το Βήμα
24.2.2010

Τα τρωκτικά σε Παρίσι, Αθήνα


Το Cafe de la Paix είναι ένα ιστορικό καφέ - ρεστοράν του Παρισιού που βρίσκεται στην πλατεία της Οπερας και μετράει ενάμιση αιώνα ζωής (από το 1862).


Εδώ και αρκετά χρόνια μπορεί να αποτελεί κυρίως τουριστικό προορισμό, εμφανίζοντας σημάδια εγκατάλειψης και παρακμής, αλλά παραμένει πάντα ένα από τα σημεία αναφοράς της πόλης. Τα «φρέσκο» της οροφής και ο χρυσός διάκοσμος, η βαριά μπαρόκ ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την θέση του –ακριβώς απέναντι από την απαστράπτουσα Οπερα– συντηρεί τη φήμη και την αίγλη του.


Ο,τι αντιμετώπισε η 14μελής παρέα που έκλεισε τραπέζι για ένα γεύμα στο Caf de la Paix, το περασμένο Σάββατο το βράδυ, δεν ανταποκρινόταν ούτε στις πιο στοιχειώδεις προσδοκίες. Αργό και αδιάφορο σέρβις, εξαιρετικά μέτρια ποιότητα φαγητού και στο τέλος, ένα μικρό, είναι η αλήθεια (!), ποντικάκι άρχισε να κυκλοφορεί τρομοκρατημένο αναζητώντας (τη γνώριμη μάλλον) έξοδο από ένα χώρο οικείο μεν, αφιλόξενο δε, φωταγωγημένο και με αρκετό κόσμο. Ο μετρ εμφανίστηκε με προβαρισμένη απολογία....


«Ξέρετε τα έργα του μετρό... ξέρετε το πρόβλημα είναι γνωστό... ξέρετε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο».


Και μάλλον με ελαφρώς ενοχλημένο ύφος για τους περίεργους πελάτες που ενώ πληρώνουν 100 ευρώ έκαστος, δεν μπορούν να ανεχθούν ένα τόσο δα άκακο ποντίκι.


Συμβαίνουν και εις Παρισίους. Η κρίση, η πόλη που αλλάζει, οι άστεγοι που πληθαίνουν, η έλλειψη καθαριότητας, οι εκπτώσεις που δεν προσελκύουν πελάτες, οι κοινωνικές παροχές που μειώνονται, οι μικρομεσαίες τάξεις που υποφέρουν και συμπιέζονται πλέον εμφανώς.

Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν αποτυπώνονται μόνο στον ημερήσιο Τύπο (για να μη μιλήσουμε για τη μεγάλη κατρακύλα της δημοτικότητας του Σαρκοζί) αλλά συζητούνται και από τους Παριζιάνους. Είτε πρόκειται για Ελληνες που ζουν πολλά χρόνια εκεί είτε για αυτόχθονες.

Οσο και να αγαπάει κανείς την πόλη και να την επισκέπτεται με την πρώτη ευκαιρία, δεν μπορεί να μην παρατηρεί την προϊούσα φθορά και αβεβαιότητα. Από την άλλη –οι ιστορικές πρωτεύουσες έχουν πολλές, διαφορετικές και αντικρουόμενες όψεις– οι χώροι πολιτισμού είναι ασφυκτικά γεμάτοι.


Μια ισχυρή (ακόμα) παραδοσιακή αστική τάξη, που δεν ιεραρχεί το χρήμα ως πρώτη αξία και δεν θέτει ως μέτρο αξιολόγησης το νέο μοντέλο του Ιβ Σεν Λοράν ή το καινούργιο 4x4, έχει παρουσία στη ζωή της πόλης. Στα καφέ, στα πιο «ψαγμένα» μέρη, στο καλλιτεχνικό γεγονός που σπεύδει να υποδεχθεί και να στηρίξει. Ντυμένη με γούστο και απλότητα, με σεβασμό στην καλλιέργεια και σε ό,τι σαρκαστικά εμείς αποκαλούμε κουλτούρα. Κάθε σύγκριση είναι ασφαλώς αφελής και αδύνατη.


Ομως ένα είναι βέβαιο και ορατό: η οικονομική κρίση κάνει το έλλειμμα παιδείας να εμφανίζεται αμείλικτο και σαρωτικό. Το «περιττό» που περικόπτεται, εκείνο που περισσεύει από τον στενεμένο οικογενειακό προϋπολογισμό είναι η επίσκεψη στο μουσείο, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, κ.ο.κ. Ο συνωστισμός, σε ορισμένα πολιτιστικά γεγονότα, δεν συνθέτει τάση, η «άλλη» Ελλάδα είναι παρούσα αλλά πολιτικά (επί δεκαετίες) αόρατη. Δεν εκπροσωπείται στα πολιτικά ρετιρέ, δεν εμφανίζεται σε σχεδιασμό και προώθηση λύσεων αλλά μόνο σε (προεκλογικές συνήθως) εξαγγελίες.

Οι ουρές στο Μπομπούρ για την αναδρομική έκθεση του 90χρονου Πιερ Σουλάζ, στο Γκραν Παλέ για την εγκατάσταση του Κριστιάν Μπολτανσκί ή στο μικρό μουσείο Μαγιόλ για μια ευρηματική επιλογή έργων από την Πομπηία μέχρι τον Ντέμιεν Χιρστ με θέμα την «ματαιότητα», ήταν αποκαλυπτικές. Κάθε εκδήλωση έχει το κοινό της. Πολυπληθές, ζωντανό, παλλόμενο. Εγγράφεται στην καθημερινότητα της πόλης και όχι ως το «κατ’ εξαίρεση» γεγονός. Η πάλη με την παρακμή στο Παρίσι έχει έναν διαρκώς παρόντα και ανανεωνόμενο αντίπαλο: μια τάξη που ενδιαφέρεται για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, σαν φυσική προέκταση ενός βίου ο οποίος δεν τροφοδοτείται μόνο από την κατανάλωση.

Ο κίνδυνος στην Ελλάδα με τη βαθύτατη (δομική) κρίση δεν είναι να εμφανίζονται ποντίκια σε εστιατόρια πολυτελείας. Τα τρωκτικά που ροκανίζουν τα θεμέλια λέγονται


  • πολιτιστική συρρίκνωση,

  • εκπαιδευτική απαξίωση και

  • κοινωνικός αποκλεισμός.

Tης Μαριας Κατσουνακη


23.2.2010

Στον αέρα το εφάπαξ από το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων


Σε παύση πληρωμών είναι ενδεχόμενο να οδηγηθεί το Ταμείο Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων, το οποίο εδώ και καιρό έχει κηρύξει αναστολή πληρωμών που υπερβαίνει τους 20 μήνες λόγω της οικονομικής δυσπραγίας που αντιμετωπίζει.


Για την εξυπηρέτηση μόνο των άμεσων υποχρεώσεων του Ταμείου απαιτούνται 1,6 δισ. ευρώ, τα οποία θα πρέπει να εξευρεθούν ως τον ερχόμενο Οκτώβριο. Παράλληλα, περίπου 18.000 υπάλληλοι του Δημοσίου που συνταξιοδοτήθηκαν περιμένουν στην ουρά να τους καταβληθεί το ποσό που δικαιούνται, ενώ εκτιμάται ότι τα επόμενα δέκα χρόνια, με βάση τους ρυθμούς που ισχύουν σήμερα, θα συνταξιοδοτηθούν ακόμη 120.000 υπάλληλοι.


Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν σε συνάντηση εργασίας του Συνηγόρου του Πολίτη, ο οποίος έχει συντάξει και σχετικό πόρισμα, με εκπροσώπους του Ταμείου και της ΓΣΕΕ.


Η αιτία του προβλήματος εντοπίστηκε στο γεγονός ότι επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις με πρόχειρες νομοθετικές ρυθμίσεις ενέταξαν στο Ταμείο Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων και άλλες επαγγελματικές κατηγορίες, οι οποίες ωστόσο δεν κατέβαλαν τις ανάλογες εισφορές με αποτέλεσμα να προκληθεί μεγάλη ζημιά.


Σε 750 εκατ. ευρώ ανερχόταν, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ταμείου κ. Ν. Καλάκο, η ζημιά ως το 2003.


Τρεις κατηγορίες υπαλλήλων, όπως είπε, επέδρασαν καθοριστικά στην εξέλιξη αυτή: δικαστικοί που ελάμβαναν διπλάσιο εφάπαξ ενώ το ποσοστό των εισφορών που κατέβαλλαν ήταν 41,5%, εκπαιδευτικοί που αναγνώριζαν πλασματικό ή και πραγματικό χρόνο υπηρεσίας με μειωμένο το ποσό της εξαγοράς, καθώς και νοσοκομειακοί.


Για αναστολή πληρωμών άνω των 20 μηνών έκανε λόγο ο κ. Σ. Ρομπόλης, επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.


Ευθύνες στο κράτος καταλόγισε ο κ. Γ. Ρωμανιάς, πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Εργασίας.



23.2.2010

Συμψηφισμός επιστροφών ΦΠΑ με εισφορές


Τα ποσά που χρωστάει η Εφορία στις επιχειρήσεις ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ


Τον συμψηφισμό του ΦΠΑ που οφείλει το Δημόσιο στις επιχειρήσεις με άλλες υποχρεώσεις των εταιρειών στην Εφορία, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προτείνει το ΕΒΕΑ στην κυβέρνηση για να αρθεί το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί από την έλλειψη ρευστότητας του Δημοσίου. Πρόκειται για ποσά άνω των 5 δισ. ευρώ συνολικά.


Στην επιστολή του προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου ο κ. Κ. Μίχαλος αναφέρει: «Θα θέλαμε να σας εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μαςγια την πρακτική που το τελευταίο διάστημα ακολουθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες σας, να παγώσουν τις επιστροφές ΦΠΑ στις επιχειρήσειςόπου οι αρμόδιες ΔΟΥέχουν ολοκληρώσει τον έλεγχό τους ». Και προσθέτει: «Με τις πρακτικές αυτές και εν μέσω οικονομικής κρίσης, χιλιάδες επιχειρήσεις θα βρεθούν στα πρόθυρα πτώχευσης και θα σας παρακαλούσαμε να αντιμετωπίσετε άμεσα το ζήτημα, προκρίνοντας τη λύση του συμψηφισμού των οφειλών του Δημοσίου από επιστροφές ΦΠΑπρος τις επιχειρήσεις, με τις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις που τυχόν έχουν ». Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ σημειώνει: «Για παράδειγμα, αν το Δημόσιο χρωστά 500.000 ευρώ σε μια επιχείρηση μπορεί, εφόσον δεν δύναται να αποπληρώσει αμέσως το σχετικό ποσό, να συμψηφίσει το ποσό ή μέρος αυτού με τον φόρο εισοδήματος, τον οφειλόμενο ΦΠΑ, τις ασφαλιστικές εισφορές, διάφορα τέλη προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους φόρους επί των ακινήτων κτλ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΒΕΑ, το ύψος των οφειλών του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις είναι αντίστοιχο των ληξιπρόθεσμων οφειλών ».


Εν τω μεταξύ, με ανακοίνωσή του ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών (ΕΣΑ) επισημαίνει ότι θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις η αποδοχή των προτάσεων για αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ. Μια τέτοια απόφαση, αναφέρει, θα μείωνε δραματικά τον όγκο των λιανικών πωλήσεων, θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος και δεν θα είχε ουσιαστική επίπτωση στα δημόσια έσοδα, αφού η πτώση της κατανάλωσης θα αντιστάθμιζε τα όποια «οφέλη».


Αντιθέτως ο ΕΣΑ πιστεύει ότι η αγορά σήμερα χρειάζεται πολιτικές ενίσχυσης της ζήτησης και όχι μέτρα που θα την οδηγούν σε ακόμη εντονότερη ύφεση.


Πηγή Το Βήμα

23.2.2010

"Δυστυχώς επτωχεύσαμε"λένε και οι Γερμανοί


Στην Ποτσντάμερ Πλατς, καθ' οδόν προς τις αίθουσες προβολών της Μπερλινάλε στο εμβληματικό Σόνι Σέντερ του αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι, οι επισκέπτες του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου περπατούν σαν πιγκουίνοι. Βαδίζουν στη σειρά προσεκτικά, ισορροπώντας δύσκολα πάνω στον πάγο. Αμάθητοι στο ασταθές έδαφος με ακατάλληλα παπούτσια, οι περισσότεροι ξένοι, σινεφίλ και κριτικοί, προσπαθούν να μην πέσουν.


Η κυβέρνηση του Βερολίνου, χρεοκοπημένη πλήρως, δεν βρήκε φέτος χρήματα για να ρίξει αλάτι στα πεζοδρόμια και να εκχιονίσει τους δρόμους. Σχεδόν τρεις μήνες έχει κρατήσει η κακοκαιρία και η γερμανική πρωτεύουσα έχει καλυφθεί από μόνιμο στρώμα πάγου. Ενα βερολινέζικο ταμπλόιντ, η BZ, προκηρύσσει διαγωνισμό για λίγους τυχερούς.


Οσοι άνεργοι προσέλθουν για να φτυαρίσουν χιόνι, θα λάβουν 50 ευρώ μεροκάματο. Εμφανίζονται 27.000 άνθρωποι.


Στο S-bahn, το μετρό του Βερολίνου, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες. Το επιβατικό κοινό διαμαρτύρεται. Η κακοδιαχείριση έχει οδηγήσει στην πλήρη διάλυση του δικτύου. Η γερμανική συνέπεια παύει να αποτελεί αξίωμα. Μέσα στους συρμούς παρελαύνουν δεκάδες αναξιοπαθούντες. Οι περισσότεροι πωλούν τη Motz, την εφημερίδα των αστέγων. Μυρίζουν αλκοόλ, μιλούν όμως με εντυπωσιακή ευγένεια. «Ελπίζω να μην ενοχλώ, απλά θα ήθελα την προσοχή σας στο πρόβλημα των αστέγων. Με μόλις 1,3 ευρώ μπορείτε να βοηθήσετε πολλούς από εμάς να βρούμε στέγη, έστω για ένα βράδυ», λέει ο ακτιβιστής-κλοσάρ και βγαίνει από το βαγόνι, ευχόμενος «Καλή διασκέδαση στους τουρίστες μας».


Στο κατάστημα της Motz στη Φριντριχστράσε, λίγα μέτρα από τις βιτρίνες με τις πανάκριβες Bentley, μπορεί κανείς να αγοράσει από καναπέδες μέχρι πιστολάκια και να δωρίσει οτιδήποτε περισσεύει στο νοικοκυριό του. «Οποιος έχει πολλά δίνει πολλά, όποιος έχει λίγα λίγα», είναι το σύνθημα του μαγαζιού. Τρία ευρώ ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια, σετ ποτηριών για λίγα σεντς.


Ενας στους επτά
Η πελατεία του φτηνότερου πολυκαταστήματος της πόλης είναι μεγάλη. Ενας στους επτά Γερμανούς βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του 2008, που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα από το ινστιτούτο DIW. Πράγματι 11,5 εκατ. Γερμανοί ανήκουν σήμερα σε ένα σύγχρονο λούμπεν προλεταριάτο και επιβιώνουν με βοηθήματα, επιδοτήσεις ενοικίων και άλλες μορφές κρατικής υποστήριξης. «Υπάρχει μεγάλη οργή στον κόσμο, είναι δύσκολο ακόμη και να συζητήσεις μαζί τους, είναι τόσο χαμηλού επιπέδου», λέει μια καλοντυμένη κυρία μέσα στο βιβλιοπωλείο του Μπούντεσταγκ στη Ντοροτεενστράσε. Ετοιμη να αγοράσει τo βιβλίο που βασίζεται στη συνομιλία του πρώην καγκελάριου Χέλμουτ Σμιντ με τον ιστορικό Φριτς Στερν, πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς με απλούς Γερμανούς πολίτες για την κρίση στην Ελλάδα, αλλά με τραπεζίτες και ειδικούς.

Ο ταξιτζής με την έντονη βερολινέζικη προφορά είναι έξαλλος. Μέσα σε ένα χείμαρρο ύβρεων κατά της Ελλάδας, των Γερμανών πολιτικών και της πλουτοκρατίας συλλήβδην, μπορεί να διακρίνει κανείς όλη τη λαϊκίστικη ρητορική του γερμανικού Τύπου. «Γιατί να πληρώνουμε εμείς με τους φόρους μας τα σπασμένα για όλους τους μεσογειακούς λαούς; Μας είχαν τάξει νομισματική σταθερότητα όταν εγκαταλείψαμε το μάρκο. Εμείς βγαίνουμε στη σύνταξη 65 - 67. Δεν μας περισσεύουν λεφτά για να δώσουμε και σε σας». Ο βουλευτής των Πρασίνων Γκέρχαρντ Σικ παραπέμπει στα σχόλια των αναγνωστών της ιστοσελίδας του περιοδικού Focus, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το κλίμα που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στη γερμανική κοινή γνώμη έναντι της Ελλάδας.


«Η Ελλάδα είναι ένα μοναδικό μουσείο. Στην είσοδο γράφει διαφθορά», πιστεύει ένας από τους χρήστες του site, ενώ μια γυναίκα ζητάει από την Ελλάδα να βοηθήσει μόνη της τον εαυτό της. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνιμη επωδός στα χείλη των επισήμων στο Βερολίνο. «Βοήθεια για αυτοβοήθεια» (Hilfe zur Selbsthlife) είναι το σλόγκαν των περισσότερων Γερμανών πολιτικών, που καλλιεργούν τεχνηέντως την ασάφεια για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας έμπρακτης, οικονομικής υποστήριξης προς την Αθήνα.

Οσο η Γερμανία δεν χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, η Ελλάδα παραμένει για τους Γερμανούς, πάνω από όλα, ένας δημοφιλής τόπος διακοπών. «Οχι, δεν θέλουμε να βγείτε από την Ευρωζώνη, περνάμε τόσο ωραία στα νησιά σας», λένε οι περισσότεροι Γερμανοί στο δρόμο. Η TUI διαφημίζει βουτιές σε καταγάλανα νερά, οι ελληνικές ταβέρνες μουσακά και χωριάτικη και οι αφίσες στο μετρό του Βερολίνου τον βιολιστή Λεωνίδα Καβάκο που συμπράττει με τη συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου στη μεγάλη αίθουσα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου, στην οδό Χέρμπερτ φον Κάραγιαν.
Aυτή είναι η Ελλάδα μας, δεν είναι οι κάμποι.

Tης απεσταλμένης στο Βερολινο Ξενιας Kουναλακη / xkounalaki@kathimerini. gr



23.2.2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Το παζλ των αποσπάσεων δασκάλων

Χιλιάδες είναι οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται αποσπασμένοι σε διάφορες υπηρεσίες και γραφεία, δηλαδή εκτός σχολείων τα οποία ακόμη και σήμερα, πέντε μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, έχουν κενά.

Σύμφωνα με στοιχεία των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου Παιδείας, τα οποία έχει στα χέρια της η «Κ.Ε.», για το σχολικό έτος 2009-2010, 2.354 δάσκαλοι ή νηπιαγωγοί και 5.623 καθηγητές είναι αποσπασμένοι σε διάφορες υπηρεσίες. Οι περισσότεροι απ' αυτούς σε περιφερειακές διευθύνσεις και στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας.

  • Οι εκπαιδευτικοί αποσπώνται κυρίως στις υπηρεσίες του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΟΕΕΚ), όπου βρίσκονται 1.301 καθηγητές και 168 δάσκαλοι και κάνουν δουλειά γραφείου. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αποσπασμένους στις διευθύνσεις και τα γραφεία εκπαίδευσης όπου απασχολούνται 1.800 καθηγητές και 1.352 δάσκαλοι.
  • Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ έχουν αποσπασθεί 943 καθηγητές και 422 δάσκαλοι, οι οποίοι συνήθως, παράλληλα με τη βοήθεια που προσφέρουν στα γραφεία των καθηγητών πανεπιστημίου, ενδεχομένως ασχολούνται και με τη συγγραφή του δικού τους διδακτορικού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι 24 καθηγητές έργάζονται σε πολιτικά γραφεία υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων και βουλευτών, κατόπιν κοινών αποφάσεων υπουργών Παιδείας και συναρμόδιων υπουργών.
  • Στο υπουργείο Παιδείας βρίσκονται 993 αποσπασμένοι δάσκαλοι, νηπιαγωγοί και καθηγητές, ορισμένοι από τους οποίους ασχολούνται με το να βγάζουν φωτοτυπίες, όπως είχε πει και η υπουργός Παιδείας στη Βουλή.
Το πρόβλημα των αποσπάσεων θα είχε λυθεί, λένε έμπειροι εκπαιδευτικοί, αν στις υπηρεσίες είχαν προσληφθεί διοικητικοί υπάλληλοι. Αν τώρα επιχειρηθεί να επιστρέψουν οι εκπαιδευτικοί στις τάξεις, χωρίς μάλιστα να υπάρχει δυνατότητα προσλήψεων δημόσιων υπαλλήλων, θα κατέρρεαν οι περισσότερες υπηρεσίες που στελεχώνονται από εκπαιδευτικούς.

Ετσι, «βολεύονται» όλοι: Και οι υπηρεσίες που δεν καταβάλλουν επιπλέον μισθοδοσίες αλλά και οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν συχνά κοντά στους τόπους κατοικίας και στις οικογένειές τους, παίρνουν τα μόρια και δεν εισπράττουν την κούραση από τη διδασκαλία των παιδιών.

Η περίπτωση του Αη Στράτη
Σύμφωνα με το ισχύον σύστημα, κάθε εκπαιδευτικός έπειτα από ενός χρόνου παραμονή στον τόπο διορισμού μπορεί να κάνει αίτηση για απόσπαση, είτε σε διευθύνσεις και γραφεία εκπαίδευσης, είτε στον Οργανισμό Επαγγελματικής Εκπαίδευσης-Κατάρτισης (ΟΕΕΚ) ή στο υπουργείο Παιδείας, παίρνοντας όμως τα μόρια που ισχύουν στην οργανική του θέση στον τόπο διορισμού του.

Για παράδειγμα, ένας εκπαιδευτικός που διορίζεται στον Αγιο Ευστράτιο, αποσπάται με το κατάλληλο «μέσον» στην Αθήνα. Εργάζεται κοντά στο σπίτι του και παίρνει τον ανώτατο αριθμό μορίων (12 το χρόνο). Σ' αυτό το πλαίσιο, υπηρετούσαν μόλις 9 καθηγητές στο γυμνάσιο του Αγίου Ευστρατίου, ενώ είχαν τοποθετηθεί 41!
Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, στο διάλογο που έγινε, τελευταία, μέσω του Διαδικτύου, για την αλλαγή του συστήματος διορισμών.

«Αρχίστε την εξυγίανση από το υπουργείο σας», γράφει ένας εκπαιδευτικός στην Αννα Διαμαντοπούλου. «Ολοι οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν εκεί, έχουν αποσπασθεί με κομματικά κριτήρια. Πολλοί απ' αυτούς δεν καλύπτουν πραγματικές ανάγκες, τη στιγμή που πολλά σχολεία στην επαρχία έχουν σοβαρότατες ελλείψεις (...)».
Ενας άλλος σημειώνει με κεφαλαία γράμματα: «Αν πραγματικά θέλετε να χτυπήσετε τον κομματισμό και να γράψετε ιστορία, καταργήστε τις αποσπάσεις. Μόνο μόνιμο προσωπικό στις κενές πραγματικές θέσεις υπηρεσιών και οργανισμών».

Ομως η λύση δεν είναι τόσο απλή, παρατηρούν οι εκπαιδευτικοί. Δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η πρακτική τού «πονάει χέρι, κόβει χέρι».
Γιατί πολλοί από αυτούς που κάνουν χρήση του δικαιώματος της απόσπασης, βρίσκονται σε πραγματικά δύσκολη θέση. Οπως για παράδειγμα αν και οι δύο σύζυγοι εργάζονται ο ένας ως εκπαιδευτικός και ο άλλος στον ιδιωτικό τομέα, σε διαφορετικές περιοχές της χώρας, είτε έχουν σοβαρούς λόγους υγείας οι ίδιοι, ή μέλη της οικογένειάς τους, είτε σπουδάζουν παιδιά κ.λπ.

Ωρομίσθιοι «νομάδες»
Ετσι, δεν είναι εύκολο να ξεκαθαρίσει το τοπίο χωρίς αδικίες ούτε να ελεγχθούν εκατοντάδες στελέχη της εκπαίδευσης που παίζουν σημαντικότατο ρόλο στις αποσπάσεις, αφού το ισχύον σύστημα τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν κι αυτοί τα «ρουσφέτια» τους, αποσπώντας τους δικούς τους ανθρώπους, έστω και αν στην περιοχή τους θα υπάρξει πληθώρα υπεράριθμων.

Σε πολλές περιπτώσεις, δηλαδή, δεν παρουσιάζονται οι πραγματικοί αριθμοί των εκπαιδευτικών μιας περιοχής, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα «εξυπηρέτησης» των ημετέρων μέσα στον κάθε νομό.

Για παράδειγμα στην περιοχή Κοζάνης, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, εμφανιζόταν να υπηρετούν λιγότεροι εκπαιδευτικοί απ' όσους ήταν τοποθετημένοι. Τώρα αποκαλύφθηκε ότι υπάρχουν 31 υπεράριθμοι, οι οποίοι στην ουσία υποαπασχολούνται ή είναι ανενεργοί.
Μέσα σε όλα αυτά τα τραγελαφικά πρέπει να προστεθούν και οι ωρομίσθιοι, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα μόρια για την εξέλιξή τους, χρησιμοποιώντας συχνά πολιτικό μέσον, για να πάρουν μερικές ώρες διδασκαλίας σε σχολεία που απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους. Καθημερινά, εκατοντάδες οργώνουν ολόκληρους νομούς, για να πάνε από σχολείο σε σχολείο για επτά ευρώ την ώρα, τα οποία συχνά εισπράττουν μετά την παρέλευση τουλάχιστον... ενός έτους. Μόλις όμως διοριστούν επαναλαμβάνονται οι ίδιες ιστορίες.

Μείωση των διορισμών
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας σκοπεύει να αλλάξει τον τρόπο αποσπάσεων και μεταθέσεων και σε βάθος χρόνου προτίθεται ακόμη και να καταργήσει τον θεσμό της ωρομισθίας. Τα σχέδια της θα παρουσιαστούν στο υπουργικό συμβούλιο έως τα μέσα Μαρτίου για να προχωρήσει η κατάρτιση νομοσχεδίου με το νέο τρόπο προσλήψεων, ο οποίος όμως δεν θα ισχύσει άμεσα.

Συγχρόνως, το υπουργείο προτίθεται, λόγω της οικονομικής κατάστασης, να περιορίσει δραστικά τους διορισμούς. Ο καθηγητής Μαθηματικών Στράτος Στρατηγάκης μελέτησε τους αριθμούς σύμφωνα με το πρόγραμμα σταθερότητας που υπεβλήθη στην Ε.Ε. και επισημαίνει ότι «οι διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών κάθε χρόνο είναι περίπου 6.000. Το 2010 θα έχουμε περίπου 3.000 λιγότερους διορισμούς μονίμων και 7 έως 8 χιλ. λιγότερους αναπληρωτές.

»Μείωση δηλαδή των εισερχομένων στα σχολεία πάνω από 10.000. Αν υπολογίσουμε και την αύξηση του αριθμού των συνταξιοδοτούμενων, λόγω του πανικού που έχει ενσπείρει η αλλαγή του ασφαλιστικού, αντιλαμβανόμαστε τις αυξημένες ανάγκες εκπαιδευτικού προσωπικού που θα εμφανιστούν στα σχολεία.

»Ετσι, θα μειωθούν περίπου κατά 7% οι υπηρετούντες εκπαιδευτικοί, που, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία, είναι περίπου 150.000 σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν συμβεί αυτό, πέραν όλων των άλλων, φοβούμαι ότι θα οδηγηθούμε αναγκαστικά σε συγχωνεύσεις τμημάτων, ακόμη και σε κλείσιμο σχολείων».
21.2.2010

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Αλλοι πιστοί στο πνεύμα της οικονομίας, ενώ άλλοι παραμένουν...γαλαντόμοι

Ο ίδιος έδωσε το καλό παράδειγμα, οι συνάδελφοί του όμως δεν έδειξαν τον ίδιο... ζήλο.

Ο Γ. Παπακωνσταντίνου έβαλε βαθιά το μαχαίρι στα κονδύλια του υπουργείου του που αφορούν δημόσιες σχέσεις, εκδόσεις και πάσης φύσεως εκδηλώσεις, σε αντίθεση με άλλα μέλη της κυβέρνησης που προχώρησαν μόνο σε... συμβολικές μειώσεις αυτών των κονδυλίων, τα οποία στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε θα μπορούσαν να εκλείψουν και εντελώς - για αυτού του είδους τις δραστηριότητες το συνολικό ετήσιο ποσό ξεπερνάει τα 25 εκατ. ευρώ.

Αλλωστε, είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι τα κονδύλια που έχει κάθε υπουργείο για δημόσιες σχέσεις, εκδηλώσεις κ.ά. χρησιμοποιούνται από τον εκάστοτε υπουργό πρωτίστως για την προσωπική του προβολή και δευτερευόντως για τις ανάγκες του αντικειμένου του υπουργείου του.

Ο υπουργός Οικονομικών περιέκοψε για φέτος δραστικά από 30% έως 83%(!) τα ποσά που προβλέπονται για... φιέστες. Συγκεκριμένα: όρισε στα 80.000 ευρώ το κονδύλι για δημόσιες σχέσεις (από 122.044 ευρώ που ήταν το 2009) και μηδένισε το κονδύλι για εκδηλώσεις. Ακόμη κατέβασε στα 5.000 ευρώ το ποσό για διαφημίσεις (από 12.000) και σε 1.000 ευρώ για εκδόσεις (από 6.000).
Ας δούμε τι έκαναν οι άλλοι υπουργοί στα αντίστοιχα κονδύλια (στην παρένθεση τα ποσά του 2009).

Εσωτερικών: Δημόσιες σχέσεις 20.000 (από 80.000) και για εκδηλώσεις 5.000 ευρώ (15.000). Διαπιστώνεται ότι και ο Γ. Ραγκούσης κινήθηκε με πνεύμα οικονομίας...

Αμυνας: Δημόσιες σχέσεις 320.000 (από 350.000) και για εκδηλώσεις 500.000 ευρώ (540.000).

Υγείας: Αξιοπρόσεκτη μείωση αποφάσισε και η Μαριλίζα. Για δημόσιες σχέσεις 66.000 (από 106.000) και για εκδόσεις 130.000 ευρώ (159.000), ενώ εκμηδένισε το κονδύλι για τις εκδηλώσεις.

Δικαιοσύνης: Ισα βάρκα, ίσα νερά. Το ίδιο με το περσινό ποσό για εκδηλώσεις, 76.000 ευρώ και μειωμένο μόλις κατά 1.000 ευρώ το κονδύλι για δημόσιες σχέσεις (44.000 από 45.000 ευρώ).
Αγροτικής Ανάπτυξης: Ελαφρώς τσιμπημένα τα ποσά και πάντως ουδόλως μειούμενα. 150.000 ευρώ για δημόσιες σχέσεις (από 145.000), σταθερό το ποσό για εκθέσεις - εκδηλώσεις (30.000 ευρώ), αυξημένο το κονδύλι για εκδόσεις (110.000 από 63.000 ευρώ).
Παιδείας: Αυξημένο κατά 1.000 ευρώ το ποσό για δημόσιες σχέσεις (88.000 από 87.000 ευρώ), μειωμένο το προβλεπόμενο ποσό για συνέδρια και πολιτιστικές εκδηλώσεις (278.000 ευρώ από 331.100).
Περιβάλλοντος: Παρατηρούμε συμβολικές μειώσεις στα έτσι κι αλλιώς όμως χαμηλά ποσά. 19.000 ευρώ για δημόσιες σχέσεις (από 20.000 που ήταν το 2009) και το ίδιο ποσό, μόλις 1.000 ευρώ. για εκδηλώσεις και εκθέσεις.

Εργασίας: Ο υπουργός Εργασίας περιόρισε το ποσό που αφορά τις δημόσιες σχέσεις στα 18.000 ευρώ (από 38.460), κράτησε σταθερά όμως τα ποσά για εκδόσεις (50.000) και για εκδηλώσεις (14.000 ευρώ).

Οικονομίας: Διαπιστώνουμε μείωση άνω του 50% στο κονδύλι των δημοσίων σχέσεων (15.000 από 36.000), αλλά αυξήσεις στους δύο άλλους κωδικούς: 90.000 (από 67.000) για εκδηλώσεις και 12.000 (από 11.000) για εκδόσεις.

Υποδομών: Ο Δ. Ρέππας δικαιούται το βραβείο του καλύτερου οικονόμου. Μηδένισε το κονδύλι των διαφημίσεων, το οποίο πέρυσι ξεπερνούσε τα 3 εκατ. ευρώ. Μηδένισε το ποσό των εκδηλώσεων, από 37.000 ευρώ που ήταν το 2009 κι ακόμη: μείωσε το ποσό για δημόσιες σχέσεις στα 50.000 ευρώ (από 80.000) και για εκδόσεις στα 8.000 ευρώ (από 194.000).
Προστασίας του Πολίτη: Κι εδώ συναντούμε μειώσεις. 145.000 ευρώ προβλέπονται για δημόσιες σχέσεις (από 203.000), 90.000 για εκδόσεις (από 109.000) και 70.000 για εκδηλώσεις (από 88.500).

Αφήσαμε τελευταία τα υπουργεία Εξωτερικών και Πολιτισμού, καθώς στο ουσιαστικό αντικείμενό τους περιλαμβάνεται η προβολή κυρίως στο εξωτερικό, εξ ου και τα σχετικά κονδύλια είναι της τάξης των εκατομμυρίων:

Εξωτερικών: 195.000 για εκθέσεις, συνέδρια κ.ά. από 247.000 και 2 εκατ. ευρώ για δημόσιες σχέσεις (από 2.202.000 ευρώ).

Πολιτισμού: Εδώ διαπιστώνουμε ότι οι δημόσιες σχέσεις έχουν μειωθεί κατά 100.000 ευρώ (500.000 από 600.000), έχει αυξηθεί κατά ελάχιστο το ποσό για εκθέσεις και συνέδρια (1.800.000 από 1.780.280), αλλά επήλθε δραστική μείωση της τάξης του μισού εκατ. ευρώ στο κονδύλι των εκδόσεων.

Του Γ. Μπαλ.

ΥΓ. Είναι αλήθεια ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν στοιχεία ακόμη και με ελληνικά ονοματεπώνυμα για τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που καταγγέλλουν κι ότι έχουν ήδη στείλει τα σχετικά μηνύματα;

Στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμοι να αντιδράσουν διατυπώνοντας απορίες για τους μισθούς των νέων golden boys, αφού από τους υπουργούς εισπράττουν... σιγή. Τζάμπα θα αναλάμβαναν;

21.2.2010

Κλείνουν το παράθυρο των Ρομά στην Ελπίδα

Στερεύει η αισιοδοξία στο Δροσερό Ξάνθης, στον οικισμό των Ελλήνων Τσιγγάνων, εκεί όπου τα τελευταία χρόνια με τη βοήθεια της πολιτείας είχε ανοίξει «παράθυρο στην ελπίδα» για ένα καλύτερο μέλλον.

Ξαφνικά τους τελευταίους μήνες η στήριξη της πολιτείας διακόπηκε, με αποτέλεσμα η μουσουλμανική κοινότητα των Ρομά με την ελληνική συνείδηση, να έχει γίνει στόχος του τουρκικού προξενείου Θράκης, το οποίο επιχειρεί με τις γνωστές μεθόδους του να αφομοιώσει τους Τσιγγάνους και να τους παρουσιάσει ως «τουρκική μουσουλμανική μειονότητα», παρά τις σθεναρές προσπάθειές τους για το αντίθετο.

Το 2006, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν ίδρυσε τον Σύλλογο Γυναικών Δροσερού «Ελπίδα» και μέσα σε τρία χρόνια ανέπτυξε δράσεις για την εκπαίδευση ανηλίκων και ενηλίκων.Το «Εθνος της Κυριακής» επισκέφθηκε το Δροσερό και κατέγραψε τα προβλήματα και τα συναισθήματα των κατοίκων του οικισμού, ο οποίος εξακολουθεί να μην μπαίνει στο σχέδιο πόλης, όχι φυσικά από επιλογή των κατοίκων του. Την περασμένη Κυριακή το πρωί, ανήμερα Αποκριάς, ένας πλανόδιος πωλητής διαλαλούσε την πραμάτεια του, καλώντας τις Τσιγγάνες να ψωνίσουν. Από τα παράθυρα των σπιτιών τους οι Τσιγγάνες έριξαν μια ματιά και ορισμένες μονολόγησαν: «Πάλι ήρθε ο χότζας».

Τελευταία, έχουν πληθύνει οι επισκέψεις στο Δροσερό θρησκευτικών εκπροσώπων ελεγχόμενων από την Τουρκία, παρατηρούν ορισμένοι και μάλιστα οι περισσότερες σημειώνονται κατά τη διάρκεια γιορτινών ημερών. «Δεν είναι λίγες οι φορές που μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουμε νέοι γιατί δεν έχουμε τζαμί στο χωριό», λένε κάποιες Τσιγγάνες για να λάβουν ως απάντηση από τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν: «Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι τα σχολεία, όχι τα τζαμιά».

Η Σαμπιχά είναι Τσιγγάνα Ρομά. Από παιδί που κάποτε πουλούσε λουλούδια, βρέθηκε να δίνει τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο των Τσιγγάνων Ρομά της περιοχής της. Iδιαίτερα δραστήρια, ανέπτυξε με τη βοήθεια της πολιτείας δράσεις, ιδρύοντας μαζί με άλλες 20 γυναίκες τον Σύλλογο Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα» το 2006. Μέσα σε 3 χρόνια ο σύλλογος ανέπτυξε δράσεις τόσο για την εκπαίδευση των παιδιών, σε συνεργασία με τους επίσημους κρατικούς φορείς, όσο και με εθελοντικές οργανώσεις, καθώς και δράσεις για την επιμόρφωση των ενηλίκων.

Παρείσακτη

«Η μητρική μου γλώσσα είναι τα ρομανί, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πήγα σε μειονοτικό σχολείο, αφού είχα ήδη παντρευτεί στην ηλικία των 14 χρόνων. Κι εκεί έμαθα τουρκικά. Δεν ήταν δική μου επιλογή, απλά δεν με δέχονταν στο δημόσιο σχολείο. Στο μειονοτικό σχολείο ήμουν κι εκεί η παρείσακτη. Θέλω τα παιδιά του Δροσερού να έχουν ελπίδα για το μέλλον τους, να μορφωθούν και να προχωρήσουν στο σχολείο», λέει στο «Εθνος της Κυριακής».

Μελέτη που έγινε το 2007 κατέδειξε ότι σχεδόν το 100% των κατοίκων του Δροσερού είναι αναλφάβητοι. Παρά το ότι αρκετοί έχουν πιστοποιητικά από το δημοτικό, συνήθως δεν μπορούν να γράψουν ή να διαβάσουν. Σήμερα πάνω από 1.000 παιδιά έχουν γραφτεί στο σχολείο του Δροσερού.

Ο σύλλογος σε συνεργασία με την πολιτεία και εθελοντές είχε αναλάβει υποστηρικτική βοήθεια σε αυτά τα παιδιά. Η βοήθεια αυτή δεν ήταν μόνο η ενισχυτική διδασκαλία, αφού πολλά παιδιά μιλούν σχεδόν αποκλειστικά τη γλώσσα των Τσιγγάνων. Πολλές φορές χρειαζόταν «μεσολαβητές» του συλλόγου να επισκεφθούν τις οικογένειες των μαθητών για να επισημάνουν απουσίες των παιδιών από το σχολείο.

Οι γονείς πολλές φορές λόγω οικονομικής ανέχειας προτιμούν να πάρουν κοντά τους τα παιδιά σε εποχικές εργασίες, μακριά από τον τόπο διαμονής τους κι ας θυσιάσουν την εκπαίδευσή τους, ή άλλες φορές, μη έχοντας να αφήσουν κάποιον στο σπίτι να προσέχει τα βρέφη, προτιμούν να αφήνουν επιτηρητή ένα από τα παιδιά που παρακολουθούν το δημοτικό ώστε αυτοί να πάνε σε κάποια εργασία.

Η προσπάθεια των κοινωνικών λειτουργών ήταν να πείσουν τις οικογένειες να δώσουν μια συνέχεια στην εκπαίδευση των παιδιών τους, και αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να τα βοηθήσουν στα μαθήματα να τα βοηθούν οι ειδικοί. Ετσι, για όλα τα παιδιά άνω των 7 ετών ο σύλλογος είχε οργανώσει συμπληρωματικά μαθήματα ελληνικής γλώσσας.

Τις Παρασκευές επιπλέον διοργανώνονταν θεατρικές βραδιές, μαθήματα μουσικής και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες για να τραβήξουν το ενδιαφέρον των παιδιών. Ειδικοί ψυχολόγοι παρακολουθούσαν τα παιδιά, ενώ οι γονείς καλούνταν μία φορά τον μήνα για να ενημερωθούν για την πρόοδό τους.

Παράλληλα οργανώνονταν τακτικοί εμβολιασμοί των παιδιών, αφού, λόγω των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο οικισμός, είχαν σημειωθεί αρκετά κρούσματα ηπατίτιδας και μηνιγγίτιδας στα παιδιά του Δροσερού.

Ο σύλλογος

Μαθήματα ελληνικών και επαγγελματικής κατάρτισης

Ο Σύλλογος Γυναικών Δροσερού «η Ελπίδα» δεν περιοριζόταν μόνο στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες για τα παιδιά. Διοργάνωνε μαθήματα ελληνικής γραφής και ανάγνωσης και για τις γυναίκες του οικισμού, οι οποίες με περηφάνια απέκτησαν πιστοποιητικά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και είδαν να σβήνεται από τις ταυτότητές τους η ατιμωτική λέξη «αγράμματος».

Παράλληλα περίπου από το 2006 120 γυναίκες, διαφόρων ηλικιών, συμμετείχαν σε μαθήματα κατάρτισης για κομμωτική, ραπτική, μαγειρική και ζαχαροπλαστική και μαγείρεμα. Ορισμένες από αυτές κατάφεραν να αποκτήσουν εισόδημα χάρη στις νέες τους δεξιότητες.
Οι στόχοι που είχε θέσει ο σύλλογος γυναικών Δροσερού ήταν, μεταξύ άλλων, η εξασφάλιση της συνέχειας της εκπαίδευσης και η ανάπτυξη προγραμμάτων κατάρτισης ενηλίκων.

Επιπλέον, η δημιουργία ενός ακόμα νηπιαγωγείου, η επέκταση των μαθημάτων ελληνικών ως ενισχυτική διδασκαλία, η αύξηση των δημιουργικών πολιτιστικών εκδηλώσεων για να προωθηθεί και να τονωθεί η πολιτιστική ταυτότητα των Ρομά και τέλος η απόκτηση ενός μικρού λεωφορείου που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις δραστηριότητες των παιδιών.

ΔΡΟΣΕΡΟ ΞΑΝΘΗΣ

Η ταυτότητα του οικισμού

Το Δροσερό κατοικείται κυρίως από τη μουσουλμανική κοινότητα των Ρομά στην περιοχή της Ξάνθης και βρίσκεται ένα χιλιόμετρο από το κέντρο της πόλης. Η πλειονότητα των κατοίκων ζει κάτω από δύσκολες συνθήκες, καθώς υπάρχει ανεπαρκής υδροδότηση και αποχέτευση καθώς και απομάκρυνση των σκουπιδιών. Αποτέλεσμα είναι να έχει απειληθεί πολλές φορές η υγεία των κατοίκων. Πάνω από τα δυο τρίτα του πληθυσμού ζουν σε κατοικίες κακής ποιότητας. Κατασκευάζονται από προσωρινά υλικά που παρέχουν ανεπαρκή προστασία από τις καιρικές συνθήκες (κρύο ή ζέστη). Πολλές φορές οι κάτοικοι για να αποκτήσουν στέγη παίρνουν δάνεια, τα οποία αδυνατούν πολλές φορές να αποπληρώσουν.
Η οικονομική κατάσταση των κατοίκων είναι ιδιαίτερα χαμηλή, αφού οι περισσότεροι απασχολούνται σε εποχικές εργασίες, είτε είναι πλανόδιοι μικροπωλητές. Τους θερμούς μήνες (Απρίλιο με Σεπτέμβριο) πολλές οικογένειες μετακινούνται σε τουριστικές περιοχές για να πουλήσουν λουλούδια ή άλλα προϊόντα σε τουρίστες. Ορισμένοι άνδρες είναι ναυτικοί. Επίσης υπάρχει ικανός αριθμός ενηλίκων που δεν έχουν καμία απασχόληση και εισόδημα και ζει με τους κανόνες της μαύρης εργασίας και αγοράς.

Η πλειονότητα των κατοίκων βγαίνει έξω από την κοινότητα μόνο όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει τις δημόσιες υπηρεσίες ή τα Σαββατοκύριακα ως μικροπωλητές στην τοπική αγορά. Τα παιδιά δεν έχουν καμία επαφή με παιδιά μη Ρομά. Οι Τσιγγάνοι έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή αυτή τα τελευταία περίπου 100 χρόνια.

Τα παιδιά ψάχνουν τη δασκάλα τους...

Η άνθιση που οφειλόταν στη στήριξη -οικονομική και ηθική- της ελληνικής πολιτείας αιφνιδιαστικά κόπηκε. Αποτέλεσμα ήταν να σταματήσουν σχεδόν όλες οι δραστηριότητες του συλλόγου και να αρχίσει να φυλλορροεί και πάλι η συμμετοχή των μαθητών στο σχολείο.

Ενα τεράστιο «γιατί» ζωγραφίζεται στα μάτια όλων των κατοίκων του Δροσερού, ανηλίκων και ενηλίκων. Το είδαμε στα μάτια των παιδιών που έπαιζαν μπάλα και έτρεξαν να μας συναντήσουν μήπως και μάθουν κάποιο νέο για τη δασκάλα τους που ξαφνικά χάθηκε από το «φροντιστήριο», όπως λένε την ενισχυτική διδασκαλία. Το έθεσαν ανοιχτά και οι ενήλικες που είχαν εμπιστευθεί το σύστημα που αναπτύχθηκε και ήταν σίγουροι ότι τα παιδιά τους είναι σε «καλά χέρια».

Το είδαμε στα μάτια της Σαμπιχά, που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να μιλάει για τα πεπραγμένα του συλλόγου γυναικών. Μια δράση που έχει βραβεύσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας τον Νοέμβριο του 2007 ως αναγνώριση για το έργο που προσφέρουν. Ηταν η πρώτη φορά που μια γυναίκα Ρομά μίλησε στο παλιό κτίριο του Κοινοβουλίου και κάλεσε δημοσίως την ελληνική κοινωνία να στηρίξει την πρόοδο των παιδιών των Ρομά, να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία στην οποία ανήκουν: στην ελληνική κοινωνία.

Το ερώτημα είναι πώς και γιατί αυτή η προσπάθεια σταμάτησε να στηρίζεται από την ελληνική πολιτεία.

 
Της Ιωάννας Ηλιάδη 
21.2.2010

Τυπογραφία : Ενας θησαυρός αισθητικών προτύπων

Το «Ανθολόγιο Ελληνικής Τυπογραφίας» επαναφέρει μια παλαιά τέχνη στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων .

«Η τυπογραφία είναι η μαμή της Αναγέννησης. Το όχημα που τη μετέφερε σε ολόκληρη την Ευρώπη». Δεδομένου ότι το όχημα του σημερινού πολιτισμού είναι η ψηφιακή τεχνολογία, τα λόγια του επιμελητή του «Ανθολoγίου Ελληνικής Τυπογραφίας» (εκδ. ΠΕΚ), Γιώργου Ματθιόπουλου, μοιάζουν να απευθύνονται σε μια φούχτα ιστοριοδιφών.
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο της πολυκατοικίας της Σπ. Μερκούρη, όπου στεγάζεται η «Εταιρεία Τυπογραφικών Στοιχείων», για να τον συναντήσω αναλογιζόμουν ότι όλα σχεδόν τα τυπογραφεία και κατά προέκταση η ίδια η τυπογραφία κρύβονται σήμερα σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι το «Ανθολόγιο» περιέχει, αν όχι τις λύσεις, τουλάχιστον τα «κλειδιά» για την επίλυση προβλημάτων που προέκυψαν μετά τη δεύτερη μεγάλη επανάσταση από την εποχή του Γουτεμβέργιου: το ηλεκτρονικό βιβλίο ή e-book.

Τέσσερις ενότητες
Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες, που θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτοτελώς ως διαφορετικά βιβλία. Η πρώτη είναι ένα μικρό ιστορικό της ελληνικής τυπογραφίας μέχρι τη δεκαετία του ’70. Η δεύτερη –το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου– είναι το καθαυτό ανθολόγιο, με τυπογραφικά δείγματα ελληνικών εκδόσεων και βιβλίων από το 1480 μέχρι το 1960. Η τρίτη είναι μια μικρή εγκυκλοπαίδεια των σημαντικότερων τυπογράφων ελληνικών βιβλίων της ίδιας περιόδου. Η ενότητα ανθολογεί επίσης τα μεγάλα τυπογραφεία και τους εκδοτικούς οίκους που εμφανίστηκαν μέχρι τη δεκαετία του ’50. Η τέταρτη είναι ένα τεχνικό εγχειρίδιο των διαφορετικών μεθόδων, υλικών και στοιχείων τυπογραφίας.

Σε αντίθεση με την υπάρχουσα περιορισμένη βιβλιογραφία, το «Ανθολόγιο» απευθύνεται κυρίως στους σπουδαστές γραφιστικής και εφαρμοσμένων τεχνών που στρέφονται στην γραμματογραφία και στην τυπογραφία. Η προσπάθεια ανοίγματος σε ένα ευρύτερο, νεαρό κυρίως, κοινό αποτελεί συγχρόνως μια προσπάθεια αντιστροφής μιας διαδεδομένης επιζήμιας νοοτροπίας. «Εχει περάσει αυτή η κουλτούρα στην Ελλάδα ότι τα πάντα μου τα δίνει έτοιμα ο υπολογιστής. Νομίζουν ότι είναι το μαγικό κουμπί. Ο καθένας τώρα πια μπορεί να μάθει το InDesign στα γρήγορα και σου λέει, έγινα γραφίστας, σχεδιάζω βιβλίο», λέει μελαγχολικά ο Ματθιόπουλος. Κάθεται σε μια περιστροφική καρέκλα, ενώ την οθόνη του υπολογιστή στο πλάι του γεμίζει ένα πελώριο καλλιγραφικό «Και». Στα μάτια μου φαντάζει ερωτηματικό, σχεδόν καγχαστικό, ένα «και;» που εκείνος παλεύει να αντιμετωπίσει.
Νέα πρόταση
Το βιβλίο, όπως λέει, πέρα από αμιγώς ιστορικό εγχειρίδιο είναι ένα μουσείο, ένας θησαυρός αισθητικών προτύπων. «Ενα μέτρο να κρατηθείς, να ελέγξεις, να κρίνεις. Ενα μέτρο αναφοράς που θα βοηθήσει τη νέα γενιά, όσους ασχοληθούν με την γραφιστική και το βιβλίο, να βγάλουν κάτι καινούργιο. Μια δική τους αισθητική πρόταση. Διαφορετικά, απλώς θα αντιγράφουμε. Ο,τι κάνουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια». Οπως σε πλείστες άλλες περιπτώσεις η τεχνολογία είναι «δίκοπο μαχαίρι». Κι αυτό διότι, ενώ είναι ένα απλό και συνάμα καταπληκτικό εργαλείο (όπερ σημαίνει ότι η χρήση του προϋποθέτει εξειδικευμένη γνώση και κατασταλαγμένη άποψη για το παραγόμενο αντικείμενο) αντιμετωπίζεται ως υποκατάστατο του δημιουργού. Η ευκολία που παρέχει ο υπολογιστής, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι δεν απαιτείται καμία πνευματική υποδομή ή αισθητική σκευή για τον χειρισμό του.

«Το Ανθολόγιο έρχεται να υπενθυμίσει ότι υπάρχουν θεμέλια που δεν πρέπει να γκρεμίζουμε πριν τα γνωρίσουμε». Να μεταδώσει στους νεότερους κάτι από την αισθητική μέριμνα για το βιβλίο, των τυπογράφων και των εκδοτών που «έβγαιναν από το μελάνι».

Γραμματικές
Η συζήτηση ξεφεύγει για λίγο προς την ιστορία, όπου μαθαίνω ότι η ελληνική τυπώθηκε δεύτερη μετά τη λατινική και ότι τα πρώτα τυπωμένα ελληνικά βιβλία ήταν γραμματικές: Κύριο μέλημα των λογίων της εποχής ήταν να μάθουν τη γλώσσα του πολιτισμού που πάσχιζαν να αναγεννήσουν. Η κουβέντα επιστρέφει στο e-book. «Δεν νομίζω ότι το ηλεκτρονικό θα προκαλέσει τον θάνατο του έντυπου βιβλίου. Ισως το ευνοήσει κιόλας. Θα κυκλοφορεί σε μικρότερο κύκλο βιβλιόφιλων με μεγαλύτερες απαιτήσεις για την αισθητική και τον σχεδιασμό του».
Ο μεγαλύτερος εχθρός των τυπογράφων είναι απ’ ό,τι φαίνεται το πρόχειρα φτιαγμένο, φτηνό ή δωρεάν βιβλίο. Το βιβλίο χωρίς αισθητική, σωστή σελιδοποίηση, μέριμνα για τα περιθώρια, τους τίτλους, την αισθητική αρμονία του εκάστοτε τύπου κειμένου (δοκίμιο, επιστολή, ποίημα) με τη γραμματοσειρά. «Δεν μπορείς να βάλεις ισοπαχή γραμματοσειρά σε κείμενο του Καποδίστρια ή του Ρήγα...». Εντονη είναι η απέχθειά τους για το «χύμα» κείμενο που καλύπτει σαν σεντόνι τη σελίδα. Το μη επεξεργασμένο κείμενο που προς το παρόν προσφέρει το e-book. Κι αυτό γιατί το «χύμα κείμενο είναι σαν το αντίστοιχο κρασί. Το πολύ σε χτυπάει στο κεφάλι. «Μετά από λίγο κουράζει το μάτι. Δεν μπορεί στο e-book ή στα μπλογκ να βλέπεις ένα «χύμα» κείμενο που δεν αντέχεις να διαβάσεις πάνω από δύο-τρεις παραγράφους. Κάποια στιγμή θα υπάρξει απαίτηση –και πολύ σύντομα νομίζω– για καλύτερη σελιδοποίηση. Θα γίνει αισθητή η ανάγκη του ειδικευμένου γραφίστα, σχεδιαστή βιβλίου που θα προσαρμόσει στην οθονούλα την τόση το κείμενο, θα οργανώσει τον χώρο ώστε να βοηθάει την ανάγνωση».

Με άλλα λόγια, το «Ανθολόγιο Ελληνικής Τυπογραφίας» δεν διασώζει απλώς ένα τυπογραφικό ή αισθητικό ήθος, αλλά επαναφέρει μια παρωχημένη για πολλούς τέχνη, στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων. Μας θυμίζει ότι κάθε «επανάσταση» οφείλει πολλά στις προηγούμενες. Κι ότι όσο θα βασίζουμε τη δημιουργία μόνο στο παρόν, στο μηδέν ή στον εαυτό μας, η ποιότητα της ζωής μας συνεχώς θα πέφτει από την κακή στην χειρότερη στείρα (απο)μίμηση.

Του Σπυρου Γιανναρα
21.2.201

ShareThis