Οταν ήμαστε μικροί είχαμε δυο κονσερβοκούτια, τα ενώναμε μ' ένα αρκετά μεγάλο σκοινί και μιλάγαμε με τον φίλο μας από τη μια καρότσα στην άλλη.
Ηταν η κινητή τηλεφωνία μας. Και πραγματικά άκουγες καθαρά τι σου έλεγε ο άλλος. Ηταν η επιθυμία να επικοινωνείς, που εμφανιζόταν από τα παιδικά μας χρόνια, και μάλιστα δωρεάν αφού εμείς τη δημιουργήσαμε. Ημαστε η παιδικοφόν. Και σήμερα βλέπουμε ότι όλα τα παιδιά (πιο πολύ κι από τους μεγάλους), έχουν τα κινητά τους και μ' αυτά κοιμούνται, και μ' αυτά ξυπνούν.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας τους μεγάλους. Και φάνηκε πόση ανάγκη έχει ο άνθρωπος να μιλά μ' έναν άλλον. Αν ήταν μόνος του, αμφιβάλλω ότι θα μιλούσε. Αλλά όταν το κάνει γιατί έχει το κινητό, μπορεί διαρκώς να παίρνει νούμερα χωρίς λόγο, έτσι για να απευθύνει τον λόγο σε κάποιον. Το κινητό δημιουργεί εθισμό. Οπως το τσιγάρο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να κόψει το κινητό. Χρειάζεται να πάει σε ειδικό ψυχαναλυτή για να το σταματήσει. Και είναι κάτι χρηματοβόρο.
Τώρα με την κρίση, θα πρέπει να γίνεται οικονομία κλήσεων. Πώς δεν σκέφτηκαν να φορολογήσουν και το κινητό. Θα μπορούσε να εισρεύσει αρκετό χρήμα.
Μερικοί μιλώντας στο κινητό παραμιλούν στον δρόμο κάνοντας χειρονομίες τρελών. Αλλοι πάλι σε συγκεντρώσεις μιλούν δυνατά κι ακούγονται οι συνομιλίες τους από την ανοιχτή ακρόαση. Στα εστιατόρια το ίδιο, δεν μπορείς να φας, στο μετρό, στο ταξί, στον κινηματογράφο, παντού θα υπάρχει το εφιαλτικό σήμα να σε ακολουθεί.
Αμα καμιά φορά το ξεχάσεις, στην αρχή πανικοβάλλεσαι, τι θα κάνεις χωρίς κινητό. Αλλά μετά ανακαλύπτεις με ευχαρίστηση την ευτυχία να μένεις ήσυχος και ήρεμος.
ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ
(Από τη στήλη "Το μάτι του ζωγράφου"
Πηγή Ελευθεροτυπία
13.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου