Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Για όλη τη ζωή της....(Αθωώθηκαν οι δράστες του ομαδικού βιασμού στο Λύκειο της Αμαρύνθου)

Θα αποτελούσε έκπληξη αν το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας έκρινε ενόχους τους κατηγορουμένους για βιασμό μαθητές. Τέσσερα χρόνια μετά το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει στο Λύκειο Αμαρύνθου, η απόφαση δικαιώνει τους ισχυρισμούς των 19χρονων, πλέον, αγοριών ότι δεν επρόκειτο για βιασμό, αλλά για «ερωτική συνεύρεση». Η καταγγελία της κοπέλας (μαθήτριας από τη Βουλγαρία) –η οποία, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κατέρρευσε όταν άκουσε την απόφαση– δεν μπόρεσε να «αποδειχθεί». Οι «αντιφάσεις» στις αλλεπάλληλες καταθέσεις της έδωσαν τη δυνατότητα στον συνήγορο των κατηγορουμένων να στηρίξει την αθώωσή τους. H 19χρονη, σήμερα, παθούσα έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από τους εφιάλτες της, και μία σειρά από μηνύσεις για ψευδορκία, ψευδή καταμήνυση, παραπλάνηση σε ψευδορκία κ. ο. κ.

Η Δικαιοσύνη μίλησε, η τοπική κοινωνία της Αμαρύνθου μίλησε, η Πολιτεία (με παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του υπουργείου Παιδείας) μίλησε κι αυτή, προσφέροντας τη δυνατότητα στην κοπέλα να ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της σε ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα. Η κάθε πλευρά δήλωσε την ευαισθησία και τις προθέσεις της. Υπήρξαν μάρτυρες (όλοι σχεδόν υποστήριξαν τα αγόρια), ακούστηκαν τα αναμενόμενα, ζητήθηκαν διευκρινίσεις. Το κορίτσι όφειλε «απλώς» να εξηγήσει: πώς βρέθηκε εκείνο το πρωινό στις τουαλέτες με τέσσερις συμμαθητές της και με τι διάθεση.

«Η δίκη του βιασμού είναι η μοναδική ποινική δίκη στην οποία ουσιαστικά δεν δικάζεται ο δράστης, αλλά το θύμα. Η εν γένει συμπεριφορά του θύματος, τόσο πριν όσο και μετά τον βιασμό, παίζει σημαντικότερο ρόλο από τη συμπεριφορά του δράστη, τόσο για την έκδοση της ετυμηγορίας του δικαστηρίου όσο και για την τελική επιμέτρηση της ποινής», υποστηρίζει σε μελέτη του ο εγκληματολόγος Αγγελος Τσιγκρής. Τα στατιστικά συμπεράσματα έχουν ως εξής: κάθε χρόνο διαπράττονται στην Ελλάδα 4.500 βιασμοί, από τους οποίους οι 270 (6%) γίνονται γνωστοί στην αστυνομία, οι 183 (67,8%) καταλήγουν σε σύλληψη κάποιου υπόπτου, οι 47 (25,6%) φτάνουν στο ακροατήριο για να εκδικαστούν και σε λιγότερους από 10 επιβάλλεται στον δράστη ποινή μεγαλύτερη από 5 χρόνια.

Η καταγγέλλουσα ανήκε στο θαρραλέο και a priori υπόλογο 6%. Οπως κι αν εξελίχθηκαν τα γεγονότα, εκείνη όφειλε να αποδείξει ότι «δεν τα ήθελε», ότι «δεν της άρεσε», ότι «δεν επιθυμούσε» και, κυρίως, ότι «δεν προκάλεσε». Οσο η διαδικασία προχωράει τόσο πυκνώνουν τα «ότι», πολλαπλασιάζονται τα «όμως», δίνουν τον τόνο οι «αντιφάσεις», δυναμώνει η καχυποψία. Το ελάχιστα κλονισμένο στερεότυπο ξαναβρίσκει την αρχική του θέση. Θα πρέπει το φερόμενο ως θύμα να έχει απτές αποδείξεις, ασκημένη πειθαρχία, ακλόνητη λογική και αδιατάρακτη ψυχική στάση ώστε να διασχίσει μια άβυσσο προκαταλήψεων και να περάσει από την όχθη του «φερομένου» στην απέναντι του «θύματος». Να μπορεί να αφηγείται με ενάργεια και τη σωστή σειρά, γιατί οι συνήγοροι των κατηγορουμένων περιμένουν το (σχεδόν αναπόφευκτο) ολίσθημα. Να γνωρίζει, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί, τους μύθους γύρω από τον ανδρισμό, τη θηλυκότητα και τη σεξουαλικότητα.

Τα πορτρέτα του θύματος και του βιαστή έχουν δεδομένα χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται σε ανακυκλούμενες κοινωνικές αντιλήψεις. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι βιασμοί σπάνια καταγγέλλονται. Η γυναίκα θα πρέπει να επιλέξει μια διαδικασία επώδυνη, ταπεινωτική, τραυματική. Να επιλέξει ανάμεσα στην απελπισία της σιωπής και στην οδύνη της ομολογίας.

Η μαθήτρια της Αμαρύνθου, με πρωτοβουλία της μητέρας της, οδηγήθηκε στη δεύτερη λύση. Το δικαστήριο απεφάνθη πως επρόκειτο για «συνεύρεση». Η αξιοπιστία του θύματος αποδείχθηκε κλονισμένη. Υπήρξε συναίνεση, άρα πού είναι το έγκλημα;

Η συνέχεια της υπόθεσης αφορά μόνο τη 19χρονη. Από τώρα και στο εξής, για όλη τη ζωή της.
Tης Μαριας Κατσουνακη
Πηγή Καθημερινή
30.3.2010

Σημείωση/σκέψεις δικές μας  :

1. Η μαθήτρια από τη Βουλγαρία ήταν άριστη μαθήτρια. Και οι άριστοι μαθητές ιδιαίτερα οι αλλοδαποί είναι από καιρό γνωστό πως δεν έχουν πια θέση ανάμεσα στα κάτω του μετρίου επιπέδου ελληνόπουλα αλλά αντιμετωπίζονται ρατσιστικά. Στο μυαλό κάποιων ανεγκέφαλων, οι άριστοι μαθητές θα πρέπει να "τιμωρούνται" Δεν ξέρω εάν μέσα στα πλαίσια αυτού του είδους "τιμωρίας" συγκαταλέγεται και ο συγκεκριμένος βιασμός. Πάντως τα κρούσματα χλευασμού, ειρωνείας και απαξιωτικής αντιμετώπισης των άριστων μαθητών στα σχολεία διαρκώς αυξάνουν και νομίζω πως αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί σαν κοινωνία. Κάποτε ο άριστος μαθητής αποτελούσε πρότυπο. Σήμερα θεωρείται κατακριτέος. Αλλαξαν οι κοινωνικές αξίες? Η μήπως άλλαξαν τα πρότυπα στις εποχές μας και ο "χείριστος" μαθητής αποτελεί πρότυπο προς μίμηση???

2. Πέρα από τον αχνό σχολιασμό για το συγκεκριμένο περιστατικό δεν άκουσα να ανησυχεί κανείς για το γεγονός πως οι μαθητές καθώς φαίνεται έχουν εκφυλίσει τη γενετήσια πράξη. Κανείς δεν φαίνεται να προβληματίζεται που ενώ κάποτε οι πρώτες εφηβικές σεξουαλικές επαφές συνοδεύονταν με αγνά και τρυφερά συναισθήματα , τώρα ο έρωτας στριμώχνεται στα στενά και σκοτεινά πλαίσια ενός βρώμικου απόπατου. Που πήγαν οι ευαισθησίες των 15χρονων και 16χρονων που στριμωγμένοι σε μια τουαλέτα μιμούνται τον τρόπο ζωής μιας αγέλης ζώων??? Γόνοι λέει της επιφανούς τοπικής κοινωνίας οι δράστες. Ποιά είναι άραγε τα ιδανικά τους και οι ευαισθησίες τους για τον έρωτα??? Που είναι ο σεβασμός τους προς το γυναικείο φύλο?? 

3. Και δεν είναι μόνο αυτό.... Κανείς δεν αναρωτήθηκε/προβληματίστηκε για το ρόλο της άλλης νεαρής μαθήτριας η οποία όχι μόνο ήταν παρούσα την ώρα του ομαδικού βιασμού της νεαρής Βουλγάρας (ηδονοβλέψίας άραγε???) αλλά ενήργησε ως σκηνοθέτης πορνογραφικής ταινίας αφού βιντεοσκοπούσε τη πράξη του βιασμού με το κινητό της!!!! Δείγματα ηθικού ξεπεσμού των σημερινών εφήβων και αυριανών ελλήνων πολιτών????? Δεν  ξέρω......Με προβληματίζει πάντως το γεγονός πως ενώ όλη η Ελλάδα βούιξε για το βίντεο της Τζούλιας κανείς δεν προβληματίστηκε για την ευκολία με την οποία βιντεοσκοπείται ένας ομαδικός βιασμός και μάλιστα από μια 16χρονη μαθήτρια....

Οσο για τη 19χρονη (σήμερα) Βουλγάρα, όπως στον Μεσαίωνα έκαιγαν τις μάγισες έτσι και τώρα....Προκειμένου να μην "μιαθούν" οι γόνοι των καθώς πρέπει οικογενειών (των δραστών) εκείνη έπρεπε να μετακομίσει για να γλυτώσει από την κατακραυγή της τοπικής κοινωνίας. Μα ακόμη και αν μετακόμισε εκκρεμούν σε βάρος της μηνύσεις για διάφορες φαιδρές αιτιολογίες. 

Αλλά ξέχασα...
Σύμφωνα με τα ελληνικά δικαστήρια δεν πρόκειται για ομαδικό βιασμό αλλά για "ερωτική συνεύρεση" ......και ας έχει αποκτήσει η έννοια της "ερωτικής συνεύρεσης" χαρακτηριστικά που μόνο σε αγέλες ζώων συναντάμε.....
Ξέχασα επίσης πως στην Ελλάδα ζούμε...
Τ'οσα χρόνια συγχρωτισμού με πασάδες και χαρέμια κάτι έμαθαν τα αρσενικά του τόπου μας:
Πως η γυναίκα είναι πάντα "υπό" στα μάτια της κοινής γνώμης ενώ τα αρσενικά έχουν πάντα δίκιο. Χλωμό το βλέπω εν τέλει να γίνουμε κάποτε Ευρωπαίοι.....

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Χρειάζεται νέα εκκίνηση (Οι δανειστές θέλουν να δουν αποδείξεις και όχι λόγια)

Η διαρκής ενασχόληση των διεθνών μέσων ενημέρωσης- που φυσικά σχετίζεται με τη διαρκή ενασχόληση των ευρωπαίων ηγετών και των γραφειοκρατών της ΕΕ την οποία εμείς προκαλούμε- με το ελληνικό πρόβλημα δεν μας κάνει καθόλου καλό. Αντίθετα, δυσχεραίνει διαρκώς τη θέση μας.

Οταν κάποιος είναι υπερχρεωμένος και ζει με δανεικά, δεν είναι ανάγκη συνεχώς να διαφημίζει την κατάντια του. Αντίθετα, αυτά τα οποία πρέπει να διαφημίζει είναι η προσπάθειά του να ξεφύγει από τον βάλτο των χρεών και οι επιτυχίες που έχει σε αυτή την προσπάθεια. Για να υπάρξουν όμως επιτυχή αποτελέσματα, χρειάζεται να ξεκινήσει η προσπάθεια. Και η προσπάθεια δεν έχει ξεκινήσει.

Ο συνδυασμός καθηγητών και μαθητευόμενων υπουργών που αποτελούν την κυβέρνηση δεν αρκεί για να έχουμε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση πρέπει να ενισχυθεί με έμπειρους ανθρώπους από τη δημόσια διοίκηση και από την πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει από τώρα ανασχηματισμός ή να εκδιωχθεί κάποιος υπουργός. Πρέπει όμως οι υπουργοί να πλαισιωθούν με έμπειρα στελέχη τα οποία το ΠαΣοΚ διαθέτει για να αρχίσει ο κρατικός μηχανισμός να λειτουργεί.

Σε πολλές δημόσιες θέσεις παραμένουν στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης. Ακόμη και αν κάποια στελέχη από αυτά είναι ικανά, δεν μπορούν να λειτουργήσουν διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τελούν υπό προθεσμία. Οτι όπου να ΄ναι θα αντικατασταθούν. Και δεν κάνουν τίποτε. Ολα έχουν βαλτώσει και χρειάζεται επειγόντως μια νέα εκκίνηση.

Η κυβέρνηση δεν είχε την ευκαιρία λόγω συγκυριών να αποδείξει ως σήμερα τις δυνατότητές της. Το βάρος έπεσε - και ορθώς- στην προσπάθεια εξασφάλισης στήριξης από τους ευρωπαίους ηγέτες και στην προσπάθεια διαχείρισης της πιστωτικής κρίσης. Από εδώ και πέρα η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει και πολλά πράγματα σε αυτό το μέτωπο. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να φέρει αποτέλεσμα, να μειώσει το έλλειμμα ώστε να μειωθεί και το κόστος δανεισμού μας.

Οπως αποκαλύφθηκε από τον χθεσινό δανεισμό, το spread μειώνεται πολύ αργά. Για να επιταχυνθεί η μείωσή του οι δανειστές θέλουν να δουν αποδείξεις και όχι λόγια. Μέχρι στιγμής παραμένουν επιφυλακτικοί και δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν πως η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει με επιτυχία το πρόγραμμα σταθεροποίησης.

Η κυβέρνηση οφείλει να τους διαψεύσει. Οχι με τις δηλώσεις και την επικοινωνιακή πολιτική, αλλά με καθοριστικές παρεμβάσεις στην οικονομία και στη Δημόσια Διοίκηση. Το σκηνικό που έχουμε δει ως σήμερα δεν είναι ικανοποιητικό. Είναι ένα σκηνικό κωλυσιεργίας, ασυνεννοησίας και αναποτελεσματικότητας. Η έλλειψη συντονισμού είναι εμφανής. Και η συγκρότηση μιας ηγετικής ομάδας που θα συντονίζει το κυβερνητικό έργο και θα αναλάβει πρωτοβουλίες που θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις για γρήγορη ανάκαμψη είναι πρώτη προτεραιότητα.

Του Γρ. Νικολόπουλου
gnikolo@dolnet.gr

Πηγή Το Βήμα

Η βουβαμάρα και η χυδαιότητα

Ασυνήθιστη βουβαμάρα επικρατούσε το πρωινό της 25ης Μαρτίου. Παραξενεύτηκα, διότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα βουίζουν στον αττικό ουρανό τα μαχητικά αεροσκάφη και τα στρατιωτικά ελικόπτερα. Αραγε, γι’ αυτό με ξένισε η ύποπτη ησυχία ή επειδή ήξερα ότι εκείνη ειδικά την ημέρα παιζόταν στις Βρυξέλλες η τύχη του «ελληνικού ζητήματος»; Ολοι περιμέναμε με αγωνία να δούμε πώς θα εξελιχθεί το θρίλερ.

Πάντως, τα δύο εκατομμύρια ευρώ που μάθαμε ότι στοιχίζει η συμμετοχή των αεροπλάνων της Πολεμικής Αεροπορίας, των ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού, καθώς και των μηχανοκίνητων αρμάτων μάχης στην παρέλαση είναι ένα ποσό απαγορευτικό στις μέρες που ζούμε και οδήγησε τον υπουργό Εθνικής Αμυνας στο να «κόψει» αεροπλάνα και τανκς και να αφήσει μόνον τα πεζά τμήματα να κάνουν τη βρωμοδουλειά.
Ωστόσο, επειδή ο καιρός τη φετινή επέτειο ήταν καταπληκτικός, η βουβαμάρα περιορίστηκε μόνο στους αιθέρες. Κάνοντας έναν περίπατο στο κέντρο, εντυπωσιάστηκα από τον όγκο του κόσμου που συγκεντρώθηκε για να παρακολουθήσει την παρέλαση, ξαφνιάστηκα από τον ενθουσιασμό, τα τσολιαδάκια με τα κουμπούρια και τις πλαστικές σημαιούλες. Η τσαλακωμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων γύρευε ένα αποκούμπι. Μια μητέρα ρωτούσε τους δύο γιους της: «Πείτε μου, ποιο Σώμα σάς άρεσε πιο πολύ;» Δεν στάθηκα για να ακούσω την απάντηση των μικρών, τι να το κάνεις άμα λείπουν τα Φάντομ και τα F-16;

Οπως όμως πληροφορήθηκα το βράδυ -και όπως επιβεβαίωσε το γνωστό πια βίντεο- οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων του Λιμενικού τράβηξαν την προσοχή του κόσμου πάνω τους με συνθήματα για το αίμα και το δέρμα των Αλβανών, για την ημέρα που θα προσκυνήσουν «σημαία και σταυρό». Ηδη ο κ. Χρυσοχοΐδης διέταξε έρευνα, αξιωματικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, ενώ στην Αλβανία και στα Σκόπια πραγματοποιούνται διαδηλώσεις έξω από τις ελληνικές πρεσβείες.

Πολλοί, που ακούσαμε ότι είχε συμβεί κάτι τέτοιο στην παρέλαση, ελπίσαμε ότι είναι απλώς μια φήμη. Το βίντεο όμως είναι αδιάψευστος μάρτυρας - κυρίως η ηχητική του μπάντα. Κατά κάποιο τρόπο, το σοκ που δοκίμασα δεν ήταν πολύ διαφορετικό από το σοκ που μου είχε προκαλέσει η ομολογία του πρώην μεγαλόσχημου υπουργού στην τηλεόραση ότι έκανε off shore εταιρεία «για τα παιδιά του», επειδή «όλοι οι Ελληνες το κάνουν» και επειδή «ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Με άλλα λόγια, δεν ήταν τόσο η ίδια η πράξη που με είχε σοκάρει όσο η δημόσια δήλωση, αυτό το «σαν να μην τρέχει τίποτα». Το ίδιο και προχθές - μόνο που εκεί ενόχλησε και η φτηνή επίδειξη. Το ότι οι υπεύθυνοι αξιωματικοί των «βατραχανθρώπων» θεώρησαν φυσικό να δώσουν διαταγή να φωνάξουν στους δρόμους της Αθήνας μοβόρικα συνθήματα. Μέσα στη μονάδα, εν ώρα εκπαίδευσης, μπορεί να θεωρούνται φυσικά, εκτός μονάδας όμως είναι απλώς γραφικά και μόνο προβλήματα μπορούν να προκαλέσουν - όπως και συνέβη.

Περιττό να τονίσω ότι σε κάθε στρατό του κόσμου και σε κάθε σώμα ή όπλο, εν ώρα εκπαίδευσης, τέτοιου τύπου συνθήματα δίνουν και παίρνουν. Ακόμα και στις προπονήσεις ποδοσφαιρικών ομάδων πριν από ντέρμπι. Τον Ιανουάριο του 1993, εν μέσω της κρίσης του Μακεδονικού, νεοσύλλεκτοι σμηνίτες στην Τρίπολη κάναμε βήμα «συνομιλώντας» με τον εκπαιδευτή μας. Εκείνος: «Δι-ψά-τε!». Εμείς: «Για-αί-μα!» (ο τόνος κανονικά πέφτει στο «μα», πάει με το βήμα). Εκείνος: «Τι-αί-μα;» (το ίδιο κι εδώ με τον τόνο). Εμείς: «Σκο-πια-νό!». Η έτερη παραλλαγή ήθελε να λέμε «Τουρ-κι-κό!». Θυμάμαι έναν τύπο ακριβώς πίσω μου να μουρμουρίζει: «Εγώ δεν διψάω για κανενός το αίμα». Οντως, κανένας μας δεν διψούσε για κανενός το αίμα.

Γραφικότητες της στρατιωτικής ζωής εν Ελλάδι, θα πει κανείς. Το αστείο είναι ότι οι στρατεύσιμοι της Πολεμικής Αεροπορίας παραδοσιακά θεωρούνταν «άκαπνοι». Και όμως, κάποιοι εξ ημών που υπηρετήσαμε στις τάξεις της φωνάξαμε τέτοια συνθήματα. Επόμενο λοιπόν, στην εκπαίδευση των πραγματικά μάχιμων τμημάτων να κυριαρχεί τέτοια συνθηματολογία. Αυτή είναι η δουλειά τους. Για να είμαστε δίκαιοι, σε περίπτωση πολέμου, οι ΟΥΚάδες, οι ΛΟΚατζήδες κ.λπ. θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή (ΟΥΚάδες είχαν ακροβολιστεί στα βράχια των Ιμίων εκείνο το φρικτό βράδυ του ’96, έτοιμοι για τα πάντα). Στην (απίθανη) περίπτωση σύρραξης, οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Ομως: αυτή η βλακώδης προχθεσινή παρατυπία αφαιρεί δυστυχώς κάθε αίσθημα σεβασμού απέναντι στην ελίτ των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καθώς φανερώνει, αν μη τι άλλο, έλλειψη επαγγελματισμού εκ μέρους τους.

Αυτό που συνέβη στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου δεν ήταν απλώς χυδαίο ή ανήθικο.

Ηταν λάθος

Tου Ηλια Μαγκλινη
30.3.2010

Τα 7 μυστικά του Παναθηναϊκού Σταδίου


Μια μνημειώδης κλίμακα άρχιζε από το Παναθηναϊκό Στάδιο και ανέβαινε στον Αρδηττό, όπου βρισκόταν ο ναός της θεάς Τύχης, που κυβερνούσε τους πάντες στην πόλη. Στην απέναντι πλευρά μια δεύτερη κλίμακα έφθανε στην κορυφή του λόφου της Αγρας. Εκεί φυλασσόταν το ιερό πλοίο των Παναθηναίων. Στη ρίζα τους το ίδιο το Στάδιο αποτελούσε θαύμα τελειότητας. Τότε όπωςκαι τώρα. Ελάχιστοι όμως σήμερα γνωρίζουν τι κρύβεται κάτω από τα κατάλευκα μάρμαρα, γύρω από το Στάδιο και στους διπλανούς λόφους. Τα μυστικά του είναι καλά κρυμμένα: το νεκροταφείο, ο λεγόμενος τάφος του Ηρώδη, η σαρκοφάγος που βρέθηκε δίπλα του, η αφετηρία των αγώνων δρόμου, η κρυπτή (στοά) εισόδου στο στάδιο, τα αρχαία αποδυτήρια... Νεότερες έρευνες που έχουν διεξαχθεί από την αρχαιολόγο κυρία Εφη Λυγκούρη, προϊσταμένη σήμερα της Εφορείας Πειραιά, αποκαλύπτουν στοιχεία-κλειδιά για την κατανόηση αυτού του μεγαλοπρεπούς έργου της αρχαιότητας. Είναι τα επτά μυστικά του Παναθηναϊκού Σταδίου. Από τον Λυκούργο στον Ηρώδη Αττικό και από εκεί στην εγκατάλειψη και στην καταστροφή, ακολούθως στην ανακατασκευή του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και, τέλος, στην αποκατάστασή του ώστε να υποδεχθεί τους Αγώνες του 2004, το Παναθηναϊκό Στάδιο μετρά 2.340 χρόνια ζωής ακριβώς! Οι γραπτές πηγές είναι σαφείς παραδίδοντας ό,τι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για την τέλεση των γυμνικών αγώνων στα Μεγάλα Παναθήναια του 330-329 π.Χ.
Μια χαράδρα ανάμεσα σε δύο λόφους είχε επιλεγεί ως το ιδανικό σημείο κατασκευής του Σταδίου, που ήταν ευθύγραμμο αρχικώς, για να αλλάξει ριζικά από τον Ηρώδη Αττικό, που το έκανε πεταλόσχημο και του προσέθεσε λάμψη:
εδώλια από λευκό, πεντελικό μάρμαρο για 50.000 θεατές! (Αργότερα θα γινόταν ασβέστης ή άλλο οικοδομικό υλικό.) «Η λαμπρή κατασκευή του Σταδίου προκαλούσε τον γενικό θαυμασμό και εθεωρείτοαπό τους συγχρόνους του συγγραφείς ότι δεν υπήρχε εφάμιλλο έργο στον τότε κόσμο» λέει η κυρία Λυγκούρη.

Ο Ερνέστος Τσίλλερ έκανε την πρώτη ανασκαφή (1869-1870) αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων και ένα αμφιθέατρο της Ρωμαϊκής Εποχής όπου ελάμβαναν χώρα μονομαχίες, θηριομαχίες και άλλα θεάματα.

1. Η δίοδος

Επάνω από την είσοδο της αρχαίας υπόγειας διόδου (κρυπτή) την οποία χρησιμοποιούσαν οι αθλητές για να εισέλθουν στον στίβο βρίσκεται σήμερα το αποδυτήριο,το οποίο κατασκευάστηκε για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες.Μια σκάλα οδηγεί από το εσωτερικό του στη δίοδο,ενώ η δεύτερη είσοδός της βρίσκεται στη σημερινή οδό Αρχιμήδους.Η στοά πρέπει να διανοίχθηκε την εποχή του Λυκούργου,έχει μήκος 57 μέτρα και πλάτος 4 μ.

2. Ο ναός της Τύχης
 

Μόνο τα ίχνη από την υποδομή της κλίμακας που οδηγούσε στον ναό της Τύχης έχουν απομείνει σήμερα στην ανατολική κλιτύ του Αρδηττού.Στην κορυφή του λόφου εξάλλου είναι ορατή μια εντυπωσιακή κατασκευή από λίθους και ισχυρό κονίαμα ως βραχώδες έξαρμα,ύψους περίπου 15 μέτρων,που ήταν το ανάλημμα του ανδήρου.Στον μικρό ιωνικό ναό υπήρχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς,πρώτη ιέρεια της οποίας ήταν η γυναίκα του Ηρώδη,η Ρήγιλλα.

3. Το ιερό πλοίο


Μια ιδιαίτερα επιμήκης κατασκευή στην κορυφή του λόφου της Αγρας σήμερα ελάχιστα ορατή ήταν το κτίσμα στο οποίο τοποθετούσαν οι Αθηναίοι το ιερό πλοίο,που μετέφερε το πέπλο της θεάς Αθηνάς κατά την Πομπή των Παναθηναίων.«Είχε κατασκευαστεί μάλιστα κρυφός μηχανισμός για την άνοδο του πλοίου στον λόφο»,λέει η κυρία Λυγκούρη,σε αντίθεση με την ισχύουσα άποψη ότι εκεί βρισκόταν ο τάφος του Ηρώδη Αττικού.

4. Σαρκοφάγοι


Μια μαρμάρινη σαρκοφάγος του 2ου αι.μ.Χ. που περιβάλλεται από κτιστό τοίχο και έχει εξαιρετική διακόσμηση αποκαλύφθηκε στον ανατολικό περιμετρικό διάδρομο του Σταδίου,πολύ κοντά στο σημείο όπου είχε εντοπισθεί από τον Α.Σκιά το 1904 η λεγόμενη σαρκοφάγος του Ηρώδη Αττικού.Από τις ανασκαφές αποκαλύφθηκαν επίσης τέσσερις κεραμοσκεπείς τάφοι και τρεις κτιστοί (τέλος του 3ου- αρχές του 4ου αι.μ.Χ.).

5. Νεκροταφείο


Ουδείς από τους επισκέπτες του Σταδίου μπορεί να φαντασθεί σήμερα ότι εκεί όπου βρίσκεται το νέο κτίριο των χώρων υγιεινής (υπώρειες του Αρδηττού) υπήρχε ένα αρχαίο νεκροταφείο.Το έφεραν στο φως οι εργασίες συντήρησης του Σταδίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004,κατά τη διάρκεια των οποίων ανασκάφηκαν 31 τάφοι διαφόρων ειδών,οι οποίοι χρονολογούνται από τον 3ο-4ο αι.μ.Χ.

6. Η βαλβίδα


Μόνο το εξασκημένο μάτι ενός ειδικού μπορεί να παρατηρήσει ότι στο σημείο γένεσης της σφενδόνης του Σταδίου,όπου βρίσκεται ένας αρράβδωτος κιονίσκος,έχουν απομείνει τα κατάλοιπα της σειράς των μαρμάρινων πλακών των βαλβίδων.Στις πλάκες αυτές που έφεραν δύο παράλληλες αυλακώσεις πατούσαν οι δρομείς στην αφετηρία των αγώνων δρόμου.

7. Ηρώδης Αττικός


Στην εξωτερική ανατολική πλευρά του Σταδίου μπορεί και σήμερα να δει κανείς μια ιδιαίτερα επιμελημένη σαρκοφάγο που βρέθηκε πριν από έναν αιώνα.Στο εσωτερικό της υπήρχε σκελετός τοποθετημένος σε λάρνακα από μολύβι και αυτή σε δεύτερη από ξύλο,ενώ στον τοίχο που την περιέβαλλε ένα μαρμάρινο βάθρο φέρει την επιγραφή «ήρωι τω Μαραθωνίω».Στοιχεία αρκετά για ορισμένους μελετητές να θεωρήσουν ότι πρόκειται για το ταφικό μνημείο του Ηρώδη,αν και ο σκελετός ήταν πολύ μεταγενέστερος.

Πηγή Το Βήμα
28.3.2010

Μια διεθνής εστία έρευνας σε κίνδυνο (Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας)

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας, έπειτα από πενήντα χρόνια προσφοράς, σε κρίσιμη καμπή

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό μια κατάσταση, εξαιτίας της οποίας πολλοί φοβούνται ότι κινδυνεύει η επιβίωσή του. Αυτό αφήνουν να εννοήσουμε ορισμένες κινήσεις και μια αρκετά ανησυχητική στην επιμονή της φημολογία, η οποία, ωστόσο, δεν εξηγεί τους λόγους για τους οποίους το Ινστιτούτο πρέπει να κλείσει ή να αλλάξει ριζικά χαρακτήρα, να παύσει δηλαδή να λειτουργεί ως ένα αυστηρά ερευνητικό ίδρυμα και να γίνει κάτι άλλο – αλλά τι; Αυτό είναι ακριβώς το ένα κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει, ενώ φυσικά το άλλο κρίσιμο ερώτημα που οφείλει επίσης να απαντηθεί είναι: γιατί πρέπει να αλλάξει το Ινστιτούτο; Μήπως απέτυχε στην αποστολή του; Μήπως δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά του; Μήπως δεν υπήρξε αρκετά παραγωγικό; Μήπως η Ελλάδα δεν το χρειάζεται;

Θεωρούμε υποχρέωσή μας να δοκιμάσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά για να συμβάλουμε στη διαφώτιση της κοινής γνώμης ως μέλη της πανεπιστημιακής και ερευνητικής κοινότητας της χώρας που συναισθανόμαστε ότι επανειλημμένα έχουμε ευεργετηθεί, όπως και πολλοί άλλοι, Ελληνες και ξένοι ερευνητές, στην επιστημονική μας εργασία από την ύπαρξη και την εύρυθμη λειτουργία του Ινστιτούτου.

Κορυφαίοι επιστήμονες
Στην υπερπεντηκονταετή ιστορία του το Ελληνικό Ινστιτούτο λειτούργησε υπό τη διεύθυνση εμβληματικών μορφών της ελληνικής επιστήμης, της Σοφίας Αντωνιάδη, του Μανούσου Μανούσακα, του Νίκου Παναγιωτάκη, κορυφαίων επιστημόνων που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του έργου τους στην ευρυχωρία των ανθρωπιστικών και ιστορικών σπουδών στη σύγχρονη Ελλάδα αλλά και πέραν αυτής. Σε αυτό το πνευματικό περιβάλλον διαδοχικές γενεές νέων Ελλήνων ερευνητών εκπαιδεύθηκαν και εντάχθηκαν στην πράξη της έρευνας σε υψηλότατο επίπεδο εξειδίκευσης, αποκτώντας ζωηρή επίγνωση των κανόνων της επιστήμης και της ανάγκης για την παραγωγή νέας γνώσης ως του θεμελιώδους μηχανισμού για την προαγωγή της επιστήμης. Εκτός από τους υποτρόφους που εκπαιδεύει, τροφοδοτώντας στη συνέχεια τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα της χώρας με προσωπικό έμπειρο στη μελέτη των πηγών και την πρωτογενή έρευνα, το Ινστιτούτο λειτούργησε και ως κυψέλη φιλοξενίας μελετητών του Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού από την Ελλάδα αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο, την Ευρώπη, την Αμερική, τη Ρωσία, την Αυστραλία, την Ιαπωνία και αλλού. Ολοι αυτοί οι μελετητές διευκολύνονταν έτσι να έλθουν σε επαφή με τις ανεξάντλητες πηγές της ελληνικής ιστορίας που έχουν διατηρηθεί στη Βενετία και να συμβάλουν με τα έργα τους στην καλλιέργεια της επιστημονικής μελέτης του ελληνικού πολιτισμού, ενώ συνεισέφεραν στον επιστημονικό διάλογο του κλίματος του Ινστιτούτου. Ο πλούτος της γνώσης που έχει παραχθεί χάρη στη λειτουργία του ιδρύματος αυτού είναι προφανής στις σελίδες του επιστημονικού περιοδικού «Θησαυρίσματα», που εκδίδεται τακτικά κάθε χρόνο, και στα αναρίθμητα άλλα δημοσιεύματα που απαρτίζουν τις σειρές εκδόσεων του Ινστιτούτου και διακρίνονται από εγκυρότητα και υψηλοτάτου επιπέδου επαγγελματισμό που αναγνωρίζεται ευρέως από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα.

Τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση της Χρύσας Μαλτέζου στο Ελληνικό Ινστιτούτο συντελέστηκε μια πραγματική κοσμογονία. Αναπτύχθηκε ακαταπόνητη επιστημονική δραστηριότητα με τη διοργάνωση συνεδρίων και άλλων συνεργασιών με ομόλογα ιδρύματα της Βενετίας, της Ελλάδας και του εξωτερικού· οι εκδόσεις εμπλουτίστηκαν με ταχύ ρυθμό με πολλούς νέους τίτλους· τα ιστορικά κτίρια του Ινστιτούτου, ο παρακείμενος λαμπρός ναός του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων και το επιβλητικό του καμπαναριό και πολλά άλλα κτίρια ιδιοκτησίας του Ινστιτούτου στη Βενετία συντηρήθηκαν και κατορθώθηκε η αύξηση των εσόδων από ιδίους πόρους· το Μουσείο με σημαντικές Βυζαντινές εικόνες και κειμήλια ανακαινίστηκε και έγινε πόλος έλξης των αναρίθμητων ξένων επισκεπτών της Βενετίας, ενώ συντηρήθηκαν και οι εικόνες και τοιχογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου, έργα φημισμένων μεταβυζαντινών καλλιτεχνών. Χάρη στο σημαντικό έργο που έχει συντελεστεί το Ελληνικό Ινστιτούτο είναι ένας παγκόσμια αναγνωρισμένος και τιμημένος θεσμός καλλιέργειας της επιστήμης, για τον οποίο η Ελλάδα μπορεί πραγματικά να σεμνύνεται.
Παράθυρο στον κόσμο
Συνεπώς το Ελληνικό Ινστιτούτο αποτελεί ένα παράθυρο της ελληνικής επιστήμης προς την Ευρώπη και τον κόσμο, που συμβάλλει ενεργά στην αποφυγή του επαρχιωτισμού και της εσωστρέφειας. Αποτελεί συγχρόνως ένα υπόδειγμα για το τι μπορεί να επιτύχει η ελληνική επιστήμη σε διεθνές επίπεδο, όταν αφεθεί να λειτουργήσει αδέσμευτη, ανοιχτή στον διεθνή ανταγωνισμό.

Νομίζουμε ότι από όσα έχουν εκτεθεί αναδύονται αβίαστα οι απαντήσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν στην αρχή αυτού του σημειώματος. Το Ινστιτούτο με το εντυπωσιακό έργο που έχει οικοδομήσει και εξακολουθεί να παράγει δικαίωσε πέραν πάσης προσδοκίας την αποστολή και την ύπαρξή του. Η Ελλάδα όχι μόνο το χρειάζεται, αλλά θα έπρεπε με πρότυπο το Ινστιτούτο Βενετίας να ιδρύσει και άλλα ερευνητικά ινστιτούτα στο εξωτερικό σε πόλεις όπου υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση πηγών σημαντικών για την ελληνική ιστορία, όπως η Ρώμη για παράδειγμα. Το Ελληνικό Ινστιτούτο αποτελεί σήμερα για τη χώρα, που ταλανίζεται από τόσα προβλήματα, έναν ανεκτίμητο θησαυρό, μια εξαιρετική ιστορία επιτυχίας και οφείλει να αποτελεί πηγή αυτοπεποίθησης και ελπίδας για το δημιουργικό μέλλον της χώρας.

Των Μαριας Κωνσταντουδακη* – Πασχαλη Μ. Κιτρομηλιδη
Η κ. Μαρία Κωνσταντουδάκη είναι καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην υπότροφος Ελληνικού Ινστιτούτου Βενετίας.
Ο κ. Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης είναι καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

28.3.2010

Σημείωση δική μας :
 
Tο Eλληνικό Iνστιτούτο Bυζαντινών καί Mεταβυζαντινών Σπουδών Bενετίας είναι το μόνο κέντρο επιστημονικής έρευνας που διαθέτει η Eλλάδα στο εξωτερικό. Eίναι συγχρόνως κληρονόμος μοναδικής αξίας θησαυρών, μνημειακών, καλλιτεχνικών, αρχειακών και έντυπων που δημιούργησαν και συγκέντρωσαν στη Bενετία οι ΄Eλληνες πρόσφυγες μετά την άλωση της Kωνσταντινούπολης στην πόλη του Aγίου Mάρκου. Mελετώντας μέσω των ερευνητών του τις αμοιβαίες επιδράσεις ανάμεσα στον βυζαντινό και μεταβυζαντινό ελληνισμό από τη μία μεριά και τη Δύση από την άλλη, το Iνστιτούτο έχει επιτύχει στη διάρκεια της πενηντάχρονης διαδρομής του να αντιμετωπίζεται από την επιστημονική κοινότητα ως ένας σοβαρός ερευνητικός φορέας με διεθνή ακτινοβολία

Το ΑΣΤΡΟΝ αγαπήθηκε (Παλιοί κινηματογράφοι-Εκδόσεις)

Τα λαμπρά εγκαίνια του πρώτου κινηματογράφου των Αμπελοκήπων, με το εντυπωσιακό φουαγιέ και η «αναποδιά» να έχει την πρώτη θέση στον εξώστη του. Την Παρασκευή της 4ης Ιανουαρίου του 1957 έγιναν τα εγκαίνια του πρωτοποριακού για την εποχή κινηματογράφου «Αστρον» στους Αμπελόκηπους.

Ο Κωνσταντίνος Ιωαννίδης είναι ο εγγονός του ομώνυμου συνιδρυτή του κινηματογράφου «Αστρον» στους Αμπελοκήπους. Κληρονόμησε με το DNA του την αγάπη για το σινεμά που κυριαρχούσε στην οικογένειά του και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ενα Αστρον τρεμοσβήνει» (εκδόσεις «Τεθλασμένη»).

Απόσπασμα

Ηταν Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 1957 όταν το ΑΣΤΡΟΝ έκανε τα εγκαίνιά του: ο πρώτος κινηματογράφος των Αμπελοκήπων (ακολούθησαν πολλοί άλλοι) και μάλιστα με μια σημαντική καινοτομία, να έχει δηλαδή την πρώτη θέση με την υψηλότερη τιμή στον εξώστη όπου, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η τιμή του εισιτηρίου ήταν χαμηλότερη σε όλους τους κινηματογράφους.

Ισως ήταν η πολυτελής μαρμάρινη σκάλα με τον επιβλητικό καθρέφτη κατά την άνοδο, ίσως πάλι το εντυπωσιακό φουαγιέ των 130 μ2 (πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του κινηματογράφου ακόμα και μέχρι τη σημερινή εποχή).

Σαράντα χρόνια μετά τη μεγάλη ανακαίνιση του καλοκαιριού του 1996, στο ίδιο φουαγιέ εγκαταστήσαμε ένα ζωντανό συγκρότημα jazz που έπαιζε μουσική κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων... αυτή η ιδέα νομίζω ότι θα άρεσε στον παππού μου! Οπως και να είναι, το ΑΣΤΡΟΝ αγαπήθηκε από το κοινό γι’ αυτήν του την «αναποδιά» και διέφυγε από την αντίληψη του «λαϊκού γκέτο» που είχαν οι εξώστες των κινηματογράφων.
Το περιοδικό ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ της εποχής σε ένα ιστορικό τεύχος με τον James Dean στο εξώφυλλό του, έγραψε για τα εγκαίνια του ΑΣΤΡΟΝ:

Την παρελθούσαν Παρασκευήν 4 Ιανουαρίου εγένοντο τα εγκαίνια του νέου εις την Λεωφ. Κηφισσίας πολυτελούς κινηματογράφου ΑΣΤΡΟΝ της εταιρείας Παντερμαλή - Ιωαννίδη - Μαλτσινιώτη, ενώπιον χιλίων και πλέον εκλεκτών προσκεκλημένων μεταξύ των οποίων διεκρίνοντο ο πρόεδρος της Ενώσεως συντακτών κ. Ν. Κρανιωτάκης ο οποίος και ωμίλησεν, μετά τον Αγιασμόν, διά το έργον των ιδρυτών του ωραίου αυτού Κινηματογράφου και την συμβολήν της κινηματογραφικής ταινίας ως μέσου διαπαιδαγωγήσεως και ψυχαγωγίας του Κοινού, ο διευθυντής της Αστυνομίας κ. Γεωργίου, ο κ. ΣΠ. Σκούρας, ο κ. Μιχαηλίδης, ο κ. Φ. Κοσμίδης και εκλεκτά μέλη της Αθηναϊκής Κοινωνίας. Μετά τον κ. Κρανιωτάκην ωμίλησεν ο κ. Π. Ιωαννίδης ευχαριστήσαν θερμώς εκ μέρους της διευθύνσεως του κινηματογράφου, όλους εκείνους οίτινες συνέβαλαν διά της επιστημονικής και τεχνικής των εργασίας εις την επιτυχίαν του έργου.

Μετά ταύτα προεβλήθησαν τεμάχια διαφόρων ταινιών προς επίδειξιν της μηχανικής αρτιότητας των μηχανών προβολής και της ακουστικής αποδόσεως και κατόπιν προσεφέρθησαν εις τους προσκεκλημένους διάφορα αναψυκτικά.

Το νέον Κινηματοθέατρον ΑΣΤΡΟΝ είναι εκτισμένον επί ιδιοκτήτου οικοπέδου 3 χιλιάδων πήχεων με πρόσοψιν μεγαλοπρεπή επί της Λεωφόρου Κηφισσίας και έχει χωρητικότητα 1.200 περίπου θέσεων, εφοδιασμένον με αυτόματα μηχανήματα θερμάνσεως, εξαερισμού και ψύξεως, αι δε μηχανικαί του εγκαταστάσεις προβολής είναι του ιταλικού Εργοστασίου «Μικροτέκνικα», με το σύστημα Σινεμασκόπ και επί οθόνης πλάτους 11 περίπου μέτρων.
Εκείνο το οποίο πρέπει να εξαρθεί είναι η καινοτομία του κινηματογράφου αυτού, του να καθιερώση τη πρώτην θέσιν της αιθούσης, εις τον άνωθεν της πλατείας εξώστην, την δε δευτέραν εις την πλατείαν, η οποία έχει αντίθετον προς τα άλλας αιθούσας ρήσιν.

Δηλαδή αντί η ρήσις να είναι προς το μέρος της οθόνης, είναι αντιθέτως προς το όπισθεν μέρος αυτής και τούτο διότι, επειδή η οθόνη ευρίσκεται εις μεγαλύτερον ύψος του συνήθους διά την ανετωτέραν παρακολούθησιν υπό των θεατών της πρώτης θέσεως, να δίνανται και οι θεαταί της δευτέρας να παρακολουθούν την προβολήν ανετώτερα του συνήθους.
Επίσης τα καθίσματα αμφοτέρων των θέσεων είναι πολυτελέστατα και αναπαυτικότατα και ακόμη ένα φουαγιέ εξαιρετικής πολυτελείας που ημπορεί να περιλάβει ανέτως πλέον των 150 ατόμων.
Εξαιρετική επίσης εντύπωσιν κάμνει και η ωραία εξαιρετική διακόσμησις του Κινηματογράφου, με άνωθεν της προσόψεως ενός φωτεινού περιστρεφόμενου άστρου, το οποίον αποτελεί και το σήμα του κινηματογράφου».

Της Σοφίας Ταράντου

Πηγή ΕΘΝΟΣ
28/3/2010

Δημόσια Ακίνητα-χρυσάφι 276 εκατ. στα "αζήτητα"

Την ώρα που τα Ταμεία προσπαθούν να καλύψουν οικονομικές τους ανάγκες, το 20% της περιουσίας τους παραμένει αναξιοποίητο

Την ώρα που τα Ταμεία αναζητούν εναγωνίως τρόπους για να καλύψουν βασικές οικονομικές τους ανάγκες, το 20% της ακίνητης περιουσίας τους παραμένει αναξιοποίητο, με την αντικειμενική αξία των ακινήτων που έχουν μείνει στα «αζήτητα» να ξεπερνά τα 276 εκατομμύρια ευρώ! Την ώρα που είναι γνωστό ότι η εμπορική αξία στην αγορά, ακόμα και σε αυτές τις πολύ δύσκολες μέρες, είναι πολύ μεγαλύτερη από την αντικειμενική, ειδικά όταν μιλάμε για αστικά ακίνητα και επαγγελματικές χρήσεις. Κατά συνέπεια, οι απώλειες είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Τα εντυπωσιακά αυτά στοιχεία προκύπτουν από έρευνα του κ. Nικολάου Πρωτονοτάριου, ορκωτού εκτιμητή, μέλους του Εποπτικού Συμβουλίου του Σώματος Ορκωτών Εκτιμητών. Η έρευνα παρουσιάστηκε σε πρόσφατη σχετική ημερίδα της Ενωσης για την Προάσπιση των Κοινωνικών Δικαιωμάτων (ΕΠΚΟΔΙ). Τα στοιχεία που παρουσίασε ο κ. Πρωτονοτάριος προέρχονται από την επεξεργασία των στοιχείων 68 Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, στους οποίους μάλιστα δεν περιλαμβάνονται το ΝΑΤ, ο ΟΓΑ και οργανισμοί όπως ΟΑΕΔ, ΟΕΚ και ΟΕΕ.

Σύμφωνα με την έρευνα, τα προς αξιοποίηση ή μη αξιοποιημένα ακίνητα αποτελούν το 19,72% του συνόλου, με αντικειμενική αξία 276.307.526,74 ευρώ, ενώ τα αξιοποιημένα έχουν αντικειμενική αξία 1.124.597.744,96 ευρώ.

Μεταξύ των ακινήτων που μένουν στο «ράφι» ξεχωρίζουν οικόπεδα - φιλέτα, όπως οικόπεδο στη Νέα Ερυθραία με αντικειμενική αξία 23,3 εκατ. ευρώ, στην Κηφισιά (21,1 εκατ.), στα Μελίσσια (16,9 εκατ.), στο Παλαιό Φάληρο (14,2 εκατ.) και στην Κηφισιά (10 εκατ. ευρώ). Επίσης, στα αναξιοποίητα ακίνητα των Ταμείων ξεχωρίζουν το θέατρο «Μινώα» και τα επί μέρους καταστήματα επί της οδού Πατησίων, με αντικειμενική αξία 12 εκατ. ευρώ και το οκταώροφο κτίριο του παλιού Εφετείου στη Σωκράτους, με αντικειμενική αξία 11,5 περίπου εκατομμυρίων ευρώ. Αλλά, όπως φαίνεται από τον κατάλογο που παρουσίασε ο κ. Πρωτονοτάριος, ακόμη και κτίρια που εμφανίζονται ότι αξιοποιούνται, όπως το κτίριο του ΙΚΑ στην Πειραιώς (αντικειμενικής αξίας 10,53 εκατ. ευρώ), στην πραγματικότητα δεν έχουν «ζωντανέψει» ακόμα και περιμένουν τη χρησιμοποίησή τους.

Προτάσεις
Τι πρέπει να γίνει; Σύμφωνα με τη σχετική εισήγηση πρέπει να εκτιμηθεί η αγοραία αξία των ακινήτων των Ταμείων και να γίνει έλεγχος και επαναδιαπραγμάτευση των μισθώσεων που ήδη υπάρχουν, στη βάση των μισθωμάτων της κτηματαγοράς. Οσον αφορά την αξιοποίηση του υπολοίπου ποσοστού, προτείνεται η δημιουργία Εταιρειών Επενδύσεων σε Ακίνητη Περιουσία ή η χρήση άλλων μεθόδων (π.χ. αντιπαροχή, μακροχρόνια μίσθωση κ.λπ.), που όμως είναι δύσκολες σε περίοδο κρίσης.

Βεβαίως, όπως σχολίασε η δρ Αρτεμις Αναγνώστου-Δεδούλη, πρόεδρος της ΕΠΚΟΔΙ, «τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών και αν ακόμη είχαμε επιτύχει την αποτελεσματικότερη διαχείριση δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν την απάντηση στο τεράστιο χρηματοδοτικό έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων». Και συμπλήρωσε: «Το κράτος έχει μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τη σημερινή οικονομικά δυσχερή θέση των Ταμείων. Διότι επί σειρά ετών χρησιμοποίησε συστηματικά τα αποθεματικά τους για σκοπούς άλλους από κοινωνικούς και ασφαλιστικούς, καθιστώντας τους ασφαλιστικούς οργανισμούς «δανειστές» και μόνον του δημόσιου χρέους, αποφεύγοντας να τους θωρακίσει με το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για την προστασία τους».

Κτίρια-τσιμεντένιοι «δεινόσαυροι» περιμένουν να ξαναζωντανέψουν

Μπορεί οι δεινόσαυροι να άφησαν προ πολλών χιλιετιών τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά μια σειρά από κτίρια - τσιμεντένιοι «δεινόσαυροι» της οικιστικής μας ιστορίας βρίσκονται δίπλα μας, σε αχρηστία τα τελευταία χρόνια, υποβαθμίζοντας το περιβάλλον γύρω τους και δημιουργώντας οικονομικές τρύπες στους ιδιοκτήτες τους. Ιδιοκτήτες που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι φορείς του δημοσίου, με την ευρύτερη έννοια. Ο Πύργος του Πειραιά, το τεράστιο κτίριο του ΙΚΑ στην Πειραιώς (απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου) και το παλαιό υπουργείο Παιδείας στη Μητροπόλεως είναι μερικά απ’ αυτά. Οπως είναι φυσικό, το ζητούμενο στην περίπτωση των κτιριακών «δεινοσαύρων» είναι το ξαναζωντάνεμά τους και η εκ νέου αξιοποίησή τους. Τα οφέλη, τόσο οικονομικά, όσο και πολεοδομικά, είναι εμφανώς πολύπλευρα. «Στόχος μας είναι να ενταχθούν πάλι στον αστικό ιστό μέσα από την επαναχρησιμοποίησή τους και μάλιστα με χρήσεις που θα συμβάλλουν στο ξαναζωντάνεμα των γειτονικών τους περιοχών», τονίζει στην «Κ» ο πολεοδόμος κ. Γιάννης Πολύζος, πρόεδρος του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας. «Η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είναι πολύ ανησυχητική. Ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθηνών θα αναθέσει ερευνητικό πρόγραμμα για τη διερεύνηση του χαρακτήρα του μελλοντικού κέντρου της πόλης, όχι μόνο του ιστορικού αλλά γενικότερα. Θέλουμε να παρέμβουμε με βάση τον κανόνα της πολυλειτουργικότητας και της μείξης των χρήσεων», υπογραμμίζει ο κ. Πολύζος.

Πρώην υπ. Παιδείας, Μητροπόλεως

Φωτό skyscrapercity.com
Βουβό και κλειστό παραμένει και ένα άλλο μεγάλο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για το πρώην υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως. Στο οκταώροφο κτίριο των 11.000 τ.μ., το οποίο ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος, στεγαζόταν για 46 χρόνια και μέχρι τον Ιούνιο του 2007 το ΥΠΕΠΘ. Για σχεδόν μισό αιώνα η παρουσία του υπουργείου είχε σφραγίσει την οδό Μητροπόλεως, δημιουργώντας ένα από τα πιο ισχυρά τοπόσημα στην Αθήνα. Το 2007, το ΥΠΕΠΘ μεταφέρθηκε στη νέα του έδρα, στο Ολυμπιακό Κέντρο Τύπου στο Μαρούσι, αφήνοντας πίσω του έναν γίγαντα 9.500 τετραγωνικών μέτρων, να «αγκαλιάζει» το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης. Η Αγία Δύναμη όμως δεν έλυσε το πρόβλημα της εύρεσης μισθωτή, αν και μεσολάβησαν σχεδόν τρία χρόνια. Η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών ζήτησε αρχικά ενοίκιο 2 εκατ. ευρώ ετησίως, για να πέσει αργότερα στα 1,8 εκατ. ευρώ, πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα. Τι χρήσεις συζητούνται για το κτίριο; Εχουν ακουστεί οι προτάσεις του μικρού εμπορικού κέντρου ή της ξενοδοχειακής μονάδας, ενώ έχει πέσει στο τραπέζι και η πρόταση της κατεδάφισης του κτιρίου, τα σχέδια του οποίου έχει υπογράψει μια εμβληματική μορφή του ελληνικού μοντερνισμού, ο αρχιτέκτονας Πάτροκλος Καραντινός (1903-1976). «Δεν είμαι φίλος των κατεδαφίσεων, εκτός συγκεκριμένων εξαιρέσεων, όπως κτιρίων που έχουν πρόβλημα στατικότητας», σχολιάζει στην «Κ» ο κ. Πολύζος. «Ο καλύτερος δρόμος είναι η επαναχρησιμοποίηση του οικιστικού κεφαλαίου». Ο καθηγητής πολεοδομίας σχολιάζει αρνητικά και τη λογική της απομάκρυνσης - αποκέντρωσης των υπουργείων και άλλων δημόσιων υπηρεσιών.

Παλαιό Εφετείο, Σωκράτους
Αναξιοποίητο παραμένει το οκταώροφο κτίριο του παλαιού Εφετείου, επί της οδού Σωκράτους, που είχε μετατραπεί σε άθλιο κατάλυμα εκατοντάδων μεταναστών. Το κτίριο -ιδιοκτησία του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Ιδιωτικού Τομέα (ΤΕΑΙΤ)- είχε χρησιμοποιηθεί αρχικά για να στεγάσει το ξενοδοχείο πολυτελείας «Αμπάσαντορ», το οποίο είχε ανεγερθεί τη δεκαετία του ’50. Το 1980 κλείνει το ξενοδοχείο και εγκαθίστανται οι υπηρεσίες του Εφετείου Αθηνών, με ορισμένες τροποποιήσεις στο εσωτερικό του κτιρίου. Το 2000 το Εφετείο «μετακομίζει» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και το κτίριο της οδού Σωκράτους αδειάζει. Από τότε και για σχεδόν 10 χρόνια παραμένει αχρησιμοποίητο. Οι προσπάθειες του Ταμείου για μακροχρόνια μίσθωση απέτυχαν. Το ΙΚΑ - ΕΤΑΜ (Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Μισθωτών) θα ήθελε να στεγάσει στο κτίριο της οδού Σωκράτους (το οποίο παραμένει περιφρουρημένο με σεκιούριτι και αγκαθωτό σύρμα!) τις διοικητικές του υπηρεσίες, γεγονός που θα λειτουργούσε θετικά για την αναζωογόνηση της περιοχής, δυο βήματα από την Ομόνοια. Ταυτόχρονα, όπως σημείωναν κύκλοι του ΙΚΑ, κάτι τέτοιο θα ήταν οικονομική και λειτουργική ανάσα για το Ταμείο, που έχει τις υπηρεσίες του διεσπαρμένες σε ακριβές μισθώσεις. Το ζήτημα είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν έχουν εξασφαλισθεί τα κονδύλια.

Κτίριο ΙΚΑ, Πειραιώς
Επί της οδού Πειραιώς, κοντά στην πλατεία Ομονοίας και απέναντι από την πλατεία Κουμουνδούρου, βρίσκεται το τεράστιο εγκαταλελειμμένο κτίριο του ΙΚΑ. Σήμερα στέκει σαν βομβαρδισμένο, έρημο και υπό διάλυση, «εκπέμποντας» υποβάθμιση στις γύρω περιοχές που πασχίζουν να σταθούν στα πόδια τους. Στο μεγαθήριο των οκτώ ορόφων και των δύο υπογείων, με τα 15.000 τ.μ. στεγάζονταν τα περιφερειακά ιατρεία του Ταμείου. Πληγώθηκε από τον σεισμό του 1999, εκτιμήθηκε ότι το κτίριο χρειάστηκε ενίσχυση, αλλά αντί γι’ αυτό εγκαταλείφθηκε! Οι υπηρεσίες υγείας του Ταμείου κατέφυγαν σε ακατάλληλο κτίριο στην πλατεία Θεάτρου, προκαλώντας οικονομική αιμορραγία στο Ταμείο (υπολογίζεται ότι τα ενοίκια που καταβάλλονται ξεπερνούν τις 600.000 ευρώ τον χρόνο, για πολύ μικρότερους χώρους) και ταλαιπωρία σε ασφαλισμένους και εργαζόμενους. Υποτίθεται ότι ήταν προσωρινή λύση, αλλά -ύστερα από δέκα χρόνια- αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι στην Ελλάδα ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

«Επί διοικήσεως Μιλτιάδη Νεκτάριου υπήρξε εισήγηση να εγκατασταθεί εκεί η διοίκηση του Ταμείου, αλλά δεν προχώρησε», λέει στην «Κ» ο κ. Ανδρέας Κάτσανος, εκ μέρους του ΙΚΑ. «Επί Ιωάννη Βαρθολομαίου πάρθηκε απόφαση να χρησιμοποιηθεί πάλι για τη στέγαση των ιατρείων, κάτι που επιβεβαιώθηκε και επί Γιώργου Μέργου, αλλά καθώς απαιτείτο πλήθος μελετών δεν προχώρησε η απόφαση. Σήμερα είμαστε λίγο πριν από το τέλος. Το κτίριο θα στεγάσει πάλι τα περιφερειακά ιατρεία. Το κονδύλι για την ανακαίνιση (ύψους 25 εκατ. ευρώ) έχει εξασφαλισθεί και αναμένεται άμεσα ο διαγωνισμός για την είσοδο του εργολάβου», λέει ο κ. Κάτσανος. Το θέμα είναι πότε θα ολοκληρωθεί.

Ο πύργος του Πειραιά
Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα «απολιθωμένου» κτιρίου είναι ο μικρός ουρανοξύστης του Πειραιά, ο πύργος στο μεγάλο λιμάνι, λίγο πιο κοντό αδελφάκι του αντίστοιχου στην Αθήνα. Το ψηλότερο κτίριο στον Πειραιά και δεύτερο ψηλότερο της χώρας, ο «κοιμισμένος γίγαντας» όπως τον χαρακτηρίζουν, έχει ύψος 84 μέτρα και 22 ορόφους, αλλά δεν έχει βρει κάποια χρησιμότητα εκτός από το να στηρίζει τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες και να αποδεικνύει ότι η βιαστική μεγαλοπρέπεια, χωρίς σχέδιο, οδηγεί σε μεγάλες αποτυχίες.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1972, ο σκελετός παραδόθηκε το 1974, αλλά χρειάστηκαν άλλα εννιά χρόνια για να τοποθετηθούν το 1983 γυάλινα μεταλλικά ελάσματα στο εξωτερικό του. Η αρχική ιδέα ήταν να χρησιμοποιηθεί το κτίριο ως εμποροναυτιλιακό κέντρο. Οι προσπάθειες να μετατραπεί σε Δικαστικό Μέγαρο του Πειραιά απέτυχαν, όπως και η μετεγκατάσταση της Ραλλείου Σχολής. Μοιάζει στοιχειωμένο, ίσως επειδή για την ανέγερσή του από τον δήμαρχο της χούντας Σκυλίτση, καταστράφηκε το εμβληματικό κτίριο Ρολόι του Πειραιά.
Σήμερα, λειτουργεί στο ισόγειο ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, ενώ στεγάζονται και τα γραφεία του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Σχεδόν 30.000 τ.μ., μια τεράστια ποσότητα στεγασμένου χώρου (εκ των οποίων 25.000 τ.μ. είναι ιδιοκτησία του δήμου), παραμένουν ανεκμετάλλευτα.

Ευτυχώς, εσχάτως έρχονται καλά νέα. «Εχουμε εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση για την ανακαίνιση του πύργου», λέει στην «Κ» ο γενικός γραμματέας του δήμου Πειραιά κ. Γιώργος Οικονομόπουλος. «Πραγματοποιείται ήδη Διεθνής Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός, με τη συμμετοχή 400 αρχιτεκτόνων, για τη διαμόρφωση των όψεων. Προκρίνονται βιοκλιματικές λύσεις, οι οποίες θα μπορούν να προσαρμοστούν στις όποιες διαφορετικές χρήσεις, καθώς δεν θα στεγάζουν όλοι οι όροφοι τις ίδιες δραστηριότητες». Ο διαγωνισμός ολοκληρώνεται στις 14 Απριλίου, ενώ σε μια διετία -σύμφωνα με τον κ. Οικονομόπουλο- ο κοιμισμένος γίγαντας θα... ξυπνήσει, συμβάλλοντας στην αναμόρφωση της ευρύτερης περιοχής. Η μη πρόβλεψη βέβαια χώρου... στάθμευσης(!) δημιουργεί πονοκεφάλους, με μόνη διέξοδο τον κοντινό σταθμό των ΗΣΑΠ.

Ο δήμος Πειραιά προτίθεται επίσης να ανακατασκευάσει και το φημισμένο Ρολόι του λιμανιού.

Το Παλαιό Ρολόι ήταν στην γωνία Ακτής Μιαούλη, Βασ. Γεωργίου, Εθν αντιστάσεως, Ακτή Ποσειδώνος
Του Γιαννη Eλαφρου
28.3.2010



Από τις φτωχογειτονιές στην κορυφή του κόσμου (Νεανική ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ)


Η ζωή του Γκουστάβο Ντουνταμέλ μοιάζει με παραμύθι. Στα 29 του χρόνια, σε μια ηλικία, δηλαδή, που οι ομότεχνοί του κατά κανόνα αναζητούν ακόμη την τύχη τους στους διεθνείς διαγωνισμούς, εκείνος κατέχει τη θέση του μουσικού διευθυντή της διάσημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λος Αντζελες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τον αντιμετωπίζουν λίγο ως πολύ ως τον νέο «Μεσσία» του χώρου της κλασικής μουσικής. Και ο ίδιος έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος από την ιλιγγιώδη εκτόξευσή του στο παγκόσμιο μουσικό σταρ σύστεμ.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα στην καριέρα του εξελίχθηκαν εξαιρετικά γρήγορα: μερικές συναυλίες στο εξωτερικό με την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» της Βενεζουέλας, λίγες μεμονωμένες εμφανίσεις με σπουδαίες ορχήστρες της Ευρώπης και δύο- τρεις παραγωγές όπερας ήταν όλη κι όλη η εμπειρία του προτού, στα 26 του μόλις χρόνια, υπογράψει το συμβόλαιο με την Ορχήστρα του Λος Αντζελες. Οσο για τις ικανότητές του ως αρχιμουσικού οι απόψεις διίστανται: από τον απόλυτο διθύραμβο ως την επιφυλακτικότητα για την αντοχή του στον χρόνο. Οπως και αν έχει, δεν θα υπερέβαλλε κανείς αν έλεγε ότι ο νεαρός αρχιμουσικός που θα παρακολουθήσουμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο αποτελεί φαινόμενο τα τελευταία χρόνια.

Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1981 στο Μπαρκουισιμέτο, πόλη γνωστή ως «μουσική πρωτεύουσα» της Βενεζουέλας, ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ άρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία 10 ετών, ενώ δύο χρόνια αργότερα επέδειξε ενδιαφέρον για τη διεύθυνση ορχήστρας. Στα 18 του κατέλαβε τη θέση του μουσικού διευθυντή της νεανικής ορχήστρας «Σιμόν Μπολιβάρ», ενός ημιεπαγγελματικού συνόλου αποτελουμένου από παιδιά και εφήβους προερχομένους από φτωχογειτονιές της Βενεζουέλας, οι οποίες θεωρούνται από τις πιο βίαιες της Νότιας Αμερικής.

Η εν λόγω ορχήστρα (όπως άλλωστε και η «δίδυμή» της, Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα Νέων) ιδρύθηκαν το 1975 από τον μαέστρο και συνθέτη Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου και αποτέλεσαν τη «ραχοκοκαλιά» ενός πρωτότυπου συστήματος εκπαίδευσης (το πολυσυζητημένο, σήμερα, Εl Sistema) το οποίο με «όπλο» τη μουσική προσπαθούσε να καταπολεμήσει τη φτώχεια και την εγκληματικότητα οι οποίες κυριολεκτικά μάστιζαν τη χώρα. Ξεκινώντας με έντεκα παιδιά που πρωτογνώρισαν την τέχνη των ήχων μέσα σε ένα γκαράζ, ο Αμπρέου κατόρθωσε να συστήσει νεανικές ορχήστρες σε πολλές πόλεις της Βενεζουέλας, γεγονός που βαθμιαία οδήγησε στην εγκαθίδρυση του Εθνικού Συστήματος Παιδικών και Νεανικών Ορχηστρών της χώρας.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ορχήστρα «Σιμόν Μπολιβάρ» χωρίς καθυστέρηση ξεπέρασε τα σύνορα της Βενεζουέλας ενώ διάσημοι αρχιμουσικοί, όπως ο βετεράνος Κλάουντιο Αμπάντο, έχουν κατά καιρούς συνεργαστεί μαζί της. «Ανακάλυψη» του τελευταίου ήταν άλλωστε και ο νεαρός Ντουνταμέλ.

«Σύστημα»-καταφύγιο για 110.000 παιδιά

Στο πέρασμα των χρόνων το «Σύστημα» έφθασε να «αγκαλιάζει» 110.000 Βενεζουελανούς οι οποίοι στελέχωσαν 120 νεανικές και 60 παιδικές ορχήστρες σε ολόκληρη τη χώρα καθώς και μεγάλο δίκτυο χορωδιών όπου η μουσική εκπαίδευση άρχιζε από την ηλικία των 2 ετών. Παράλληλα συμπεριλήφθηκαν εργαστήρια στο πλαίσιο των οποίων τα παιδιά διδάσκονταν να κατασκευάζουν αλλά και να επισκευάζουν όργανα, ειδικά προγράμματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες ή μαθησιακές δυσκολίες καθώς και εξειδικευμένα κέντρα φωνολογίας, οπτικοακουστικών μέσων και ανώτερης μουσικής εκπαίδευσης. Το «Σύστημα» προσείλκυσε παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Αμπρέου τιμήθηκε με σημαντικά εγχώρια και διεθνή βραβεία, ενώ περισσότερες από 20 χώρες «δανείστηκαν» στοιχεία από αυτό, προκειμένου να διοργανώσουν τη δική τους μουσική εκπαίδευση και ζωή.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

η Η συναυλία της Ορχήστρας Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» υπό τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ θα δοθεί στις 23 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Πηγή Το Βήμα
27.3.2010












Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Δικαιοσύνη για τα στιγματισμένα παιδιά των ναζιστών

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ τις γυναίκες που είχαν ερωτικές σχέσεις με τους Γερμανούς επί Κατοχής τις κούρευαν και τις περιέφεραν γυμνές στους δρόμους για να τις χλευάζουν οι περαστικοί. Στη Ρωσία τις οδηγούσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ή, αν ήταν τυχερές, σε γκουλάγκ. Αφησαν πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα πολλά από αυτά τα αθώα θύματα μιας τραγικής μοίρας, 65άρηδες πλέον και συχνά «αγνώστου πατρός», επιχειρούν να πάρουν κατά κάποιον τρόπο την εκδίκησή τους για όλα τα χρόνια της χλεύης και των βασανιστηρίων: διεκδικούν γερμανικό διαβατήριο. Το θεωρούν μια μορφή ηθικής αποκατάστασης για ένα «έγκλημα» που δεν διέπραξαν. Πρόσφατα, πρώτη φορά γάλλος υπουργός Εξωτερικών, ο Μπερνάρ Κουσνέρ, στάθηκε δημοσίως στο πλευρό τους. Ηδη αρκετοί Γάλλοι, πρώην παιδιά της Βέρμαχτ και των Ες Ες, κατάφεραν να πείσουν το γερμανικό κράτος να τους προσφέρει (και) τη γερμανική υπηκοότητα. Ο δρόμος όμως για τη λύτρωση είναι πολύ μακρός.

O απαξιωτικός χαρακτηρισμός «batard de Βoche» (σε ελεύθερη μετάφραση «μπάσταρδο του Φριτς») συνόδευε 200.000 παιδιά στη μεταπολεμική Γαλλία. Ηταν τα παιδιά των γυναικών που είχαν επιδοθεί σε «οριζόντια συνεργασία» με Γερμανούς, όπως αποκαλούν οι Γάλλοι την ερωτική σχέση με τον κατακτητή. Πέρασαν μαύρη παιδική ηλικία. Η μητέρα έμπαινε στο περιθώριο από την κοινωνία και συχνά κατέληγε να μισεί το ίδιο της το παιδί. Τα παιδιά αυτά ήταν «μιάσματα». Και όμως αριθμούν γύρω στο ένα εκατομμύριο στις χώρες της Ευρώπης που βρέθηκαν κάτω από τη ναζιστική μιλιταριστική μηχανή.

«Ημασταν τα παιδιά των τεράτων. Οχι μόνο μπάσταρδα, αλλά και τα μπάσταρδα ενός Γερμαναρά» λέει ο Γάλλος Ζαν-Ζακ Ντελόρμ, από τους πρωτεργάτες στην προσπάθεια των παιδιών αυτών, παππούδων σήμερα, να διεκδικήσουν την αναγνώρισή τους από το γερμανικό κράτος. Ο κ. Ντελόρμ δημιούργησε την οργάνωση «Coeurs Sans Frontieres» (δηλαδή, «Καρδιές Χωρίς Σύνορα») που βοηθάει ανθρώπους σαν τον ίδιο να εντοπίσουν συγγενείς τους στη Γερμανία. Μέχρι στιγμής το κατάφεραν τα 45 από τα 300 μέλη της. Κατόπιν πίεσης και από τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ, ο οποίος αναφέρθηκε πρόσφατα στα «τελευταία αθώα θύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου» τα οποία «60 χρόνια αργότερα ζητούν να αναγνωριστεί η αξία τους, η ζωή τους και κυρίως η ταυτότητά τους». Ηδη 18 Γάλλοι απέκτησαν διπλή υπηκοότητα- γαλλική και γερμανική-, ενώ εκκρεμούν άλλες 60 αιτήσεις.

Αλλες χώρες ελπίζουν ότι το παράδειγμα της Γαλλίας θα αποτελέσει την αρχή για να αναγνωριστούν τα παιδιά αυτά ως γερμανοί πολίτες σε όλη την Ευρώπη και να λάβουν, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, στο τέλος του βίου τους, ένα κομμάτι από τη λειψή τους ταυτότητα.

10.000 αριθμοί, 10.000 εφιάλτες

Ο Χάινριχ Χίμλερ αγκαλιά με ένα κορίτσι που έχει τα χαρακτηριστικά της «άριας φυλής» O ισχυρός άνδρας του Γ΄ Ράιχ Χάινριχ Χίμλερ ενθάρρυνε μέλη των Ες Ες που υποτίθεται ότι πληρούσαν τα χαρακτηριστικά της «άριας φυλής» να τεκνοποιούν με «βιολογικά κατάλληλες» Νορβηγίδες στο πλαίσιο του προγράμματος ευγονικής «Lebensborn» («Πηγή της Ζωής» στα γερμανικά).

Ετσι προέκυψαν στη Νορβηγία περίπου 10.000 παιδιά. Σε καθένα δινόταν ένας αριθμός, ενώ οι Γερμανοί βοηθούσαν οικονομικά την ανύπαντρη μητέρα. Ωστόσο η φροντίδα που δέχονταν τα «φυλετικώς καθαρά» παιδιά πριν από το τέλος του πολέμου μετατράπηκε σε βαναυσότητα όταν η εξουσία άλλαξε χέρια.

«Μας αντιμετώπιζαν με μίσος. Θυμάμαι δύο αδέλφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ηλικίας πέντε ετών, που τα είχαν κλείσει σε ένα χοιροστάσιο για δύο ημέρες. Επειτα τα έτριψαν με οξύ ώσπου δεν είχαν πια καθόλου δέρμα, για να βγάλουν από πάνω τους τη μυρωδιά των ναζιστών, όπως έλεγαν» μαρτυρεί ο Νορβηγός Μπιορν Λένγκφελντερ , παιδί γερμανού στρατιώτη.

Μετά την πενταετή γερμανική κατοχή, η κυβέρνηση της Νορβηγίας προσπάθησε να «ξεχάσει» όλα αυτά τα παιδιά, προσπαθώντας αρχικά να τα στείλει στη Γερμανία και στην Αυστραλία και όταν αυτό απέτυχε τα «έκρυψε» σε ιδρύματα. Αν και υγιής, ο ΠολΧάνσεν, καρπός του προγράμματος «Lebensborn» και αυτός, στάλθηκε σε ίδρυμα πνευματικά ανιάτων. Οταν απελευθερώθηκε, ήταν πολύ αργά για να λάβει μια σωστή εκπαίδευση, με αποτέλεσμα σήμερα να επιβιώνει ως καθαριστής.

Τόσο ο Χάνσεν όσο και η Γκερντ Φλάισερ, «πείραμα» υπ΄ αριθμόν 2.620, η οποία υφίστατο συχνά κακοποίηση από τον πατριό της μετά την απελευθέρωση της Νορβηγίας, ήταν από τους πρώτους που έκαναν αγωγή το 2007 εναντίον της νορβηγικής κυβέρνησης διότι απέτυχε να τους προστατεύσει. Η δικαίωση δεν έχει έρθει ακόμη.

«Η μητέρα σου ήθελε να στο κρύψω»

O Ζαν-Ζακ Ντελόρμ γεννήθηκε το 1944 στο Λιζιέ της Νορμανδίας. Οταν έγινε τεσσάρων ετών, η μητέρα του παντρεύτηκε έναν Γάλλο. «Ημουν 12 ετών όταν γεννήθηκε μία από τις αδελφές μου και πήγα να τη δηλώσω στο δημαρχείο. Τυχαία είδα μια υποσημείωση κάτω από το όνομά μου: “αναγνωρίστηκε από τον... ” και δίπλα το όνομα του συζύγου της μητέρας μου» λέει μιλώντας σε εφημερίδα της Νότιας Γαλλίας όπου ζει σήμερα, συνταξιούχος πλέον.
Η παιδική του ηλικία πέρασε με έναν πατέρα απόμακρο, με μισόλογα, με την απορία γιατί οι συμμαθητές του τον φώναζαν «μπάσταρδο». Τελειώνοντας το σχολείο, έθεσε ευθέως το ερώτημα στη μητέρα του η οποία έγινε έξω φρενών. Περίμενε άλλα πέντε χρόνια, ώσπου σε ένα οικογενειακό κυριακάτικο γεύμα απαίτησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας του. Ολοι έσκυψαν το κεφάλι χωρίς να μιλούν, εκτός από τη γιαγιά του η οποία του έγνεψε να την ακολουθήσει στο δωμάτιό της. Εβγαλε έναν κιτρινισμένο φάκελο κρυμμένο στα ασπρόρουχα και του τον έδωσε. «Η μητέρα σου ήθελε να στον κρύψω, να τον καταστρέψω. Αρνήθηκα, γιατί πάντα πίστευα ότι έπρεπε κάποτε να σου τον παραδώσω» του είπε.

Οι φωτογραφίες έδειχναν έναν γερμανό στρατιώτη να κοιτάζει ερωτευμένος τη μητέρα του. Ηταν ο Χανς Χόφμαν , φούρναρης από το Μάιντς. Το όνομα ήταν συνηθισμένο και ο κ. Ντελόρμ έκανε χρόνια να εντοπίσει την οικογένειά του στη Γερμανία. Οταν τα κατάφερε, έμαθε ότι ο πατέρας του είχε σκοτωθεί το 1945 και είχε αφήσει πίσω του δύο παιδιά. Μόλις πριν από τρία χρόνια ο κ. Ντελόρμ ταξίδεψε στη Γερμανία και γνώρισε τα ετεροθαλή αδέλφια του, που τον δέχτηκαν αμέσως σαν μέλος της οικογένειας.

«Επιτέλους, έγινα Γερμανός»

Παιδί του πολέμου, ο Ντανιέλ Ρουξέλ υπήρξε ο πρώτος Γάλλος που ζήτησε και έλαβε και τη γερμανική υπηκοότητα, αμέσως μόλις του δόθηκε νομικά η δυνατότητα πέρυσι τον Απρίλιο. Καρπός ενός έρωτα που ξεκίνησε όταν ένας γοητευτικός γερμανός υπολοχαγός της Βέρμαχτ σταμάτησε για να βοηθήσει μια νεαρή Γαλλίδα να επιδιορθώσει το ποδήλατό της, ο 66χρονος νιώθει πια ότι έχει κερδίσει μια ολοκληρωμένη ταυτότητα. «Δεν είναι τόσο το διαβατήριοόσο ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω επισήμως έναν πατέρα, όπως όλοι. Είμαι Γερμανός. Δεν θεωρούμαι “μπάσταρδο” πια» λέει.

Η απόρριψη και οι διακρίσεις που βίωσε ο κ. Ρουξέλ στα παιδικά του χρόνια ήταν η αιτία που έσπευσε να λάβει τη διπλή υπηκοότητα: οι γείτονες τον απεχθάνονταν, οι αρχές τον θεωρούσαν μίασμα και απέκρυψαν την ταυτότητά του, παρέχοντάς του ένα πιστοποιητικό γεννήσεως που τον χαρακτήριζε «αγνώστου πατρός» και ο ιερέας του χωριού τού αρνούνταν τη Θεία Κοινωνία. Ακόμη πιο σκληρή απέναντί του όμως ήταν η στάση της γιαγιάς του που τον μεγάλωσε. «Δεν με άφηνε να τη φιλήσω, με έστελνε να κοιμηθώ στο κοτέτσι,με χτυπούσε.Εδειχνε στους συγχωριανούς μας ότι δεν ενέκρινε αυτό που είχε κάνει η μητέρα μου» εξομολογείται ο κ. Ρουξέλ.

«Προτού σκοτωθεί,το 1945,ο πατέρας μου είχε γράψει στην οικογένειά του στη Στουτγάρδη ότι είχε ένα παιδί στη Γαλλία.Εκείνοι θέλησαν να κάνουν ό,τι ήταν δυνατόν για να ανατραφώ στη Γερμανία, αλλά η μητέρα μου αρνήθηκε να με δώσει. Οταν ήμουν 12 ετών με προσκάλεσαν να τους επισκεφθώ. Τότε ανακάλυψα όλη τη στοργή και την καλοσύνη που μου είχαν στερήσει οι Γάλλοι».

ΠΑΡΙΣΙ «Αυθεντική πρόκληση»

Ενα νέο βιβλίο που κυκλοφορεί στη Γαλλία θίγει ένα από τα πιο επώδυνα θέματα-ταμπού της χώρας: τις γυναίκες που κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής κοιμήθηκαν με τον εχθρό. Εχει τίτλο «1940-45: Τα ερωτικά χρόνια». Ηδη βιβλιοκριτικός το χαρακτήρισε «αυθεντική πρόκληση» επειδή ανατρέπει τον μύθο ότι η ζωή κάτω από την μπότα του ναζιστή κατακτητή σήμαινε μόνο αντίσταση, δυστυχία και πόνο. Τα πορνεία στη Γαλλία βρίσκονταν πριν από τον πόλεμο στο χείλος της καταστροφής, ήταν έτοιμα να κλείσουν. Η γερμανική εισβολή όμως τούς έδωσε το φιλί της ζωής. Το βιβλίο επιχειρεί με τόλμη να αναδείξει μιαν αλήθεια η οποία για τους Γάλλους αποτελεί εθνικό όνειδος: αντίθετα με ό,τι η επίσημη Ιστορία επιτάσσει, χιλιάδες Γαλλίδες δεν οδηγήθηκαν με τη βία στο κρεβάτι από τους κατακτητές. Αλλά τους ερωτεύτηκαν. Υπολογίζεται, δε, ότι από τις γαλλογερμανικές αυτές ερωτικές συνευρέσεις γεννήθηκαν 200.000 παιδιά. Συγγραφέας του είναι ο ιστορικός Πατρίκ Μπουισόν

ΒΕΡΟΛΙΝΟ «Η μαύρη λίστα»

Την ιντριγκαδόρικη ατμόσφαιρα του Β Δ Παγκοσμίου Πολέμου στη διάρκεια του οποίου προέκυψαν οι ερωτικές συνευρέσεις γερμανών στρατιωτικών και γυναικών από τις κατακτημένες χώρες περιγράφει ο σκηνοθέτης Πολ Βερχόφεν στην ταινία «Η μαύρη λίστα» (Ζwartboek), παραγωγής 2006. Πρόκειται για την ιστορία νεαρής ολλανδοεβραίας τραγουδίστριας, της Ράχελ Στάιν, την οποία υποδύεται η Καρίς Βαν Χούτεν. Συνεργάστηκε με την αντίσταση στην Ολλανδία για να εντοπίσει εκείνον που αφάνισε την οικογένειά της. Ερωτεύεται όμως έναν γερμανό αξιωματικό που έχει αναλάβει να ξελογιάσει. Ο διοικητής τουαγαπημένου της είναι ο αξιωματικός των Ες Ες που επέβλεψε τη σφαγή των δικών της. Επειτα από πολλές ανατροπές ανακαλύπτει ότι ο προδότης που οδήγησε τους δικούς της στην ενέδρα των ναζιστών ήταν τελικά μεταξύ εκείνων που η ίδια είχε τυφλά εμπιστευθεί.

ΕΛΛΑΔΑ  - Τα «παιδιά του Χίτλερ»

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τα λεγόμενα «παιδιά της Βέρμαχτ», καρπός Ελληνίδων με γερμανούς στρατιώτες, παρέμειναν στην αφάνεια επί δεκαετίες. Ωσπου πριν από μερικά χρόνια η γερμανίδα ιστορικός και ψυχολόγος Κέρστιν Μουτ αποφάσισε να γράψει βιβλίο στα γερμανικά για αυτό το ακανθώδες ζήτημα για το οποίο υπήρχαν μόνο σκόρπιες πληροφορίες και πολλοί οικογενειακοί «μύθοι». Αρχισε την έρευνα από τη γερμανική κοινότητα της Θεσσαλονίκης και εντόπισε αρχικά την Αννα, καρπό 17χρονης Ελληνίδας με Γερμανό στην Κατοχή. Συνολικά εντόπισε 12 τέτοια παιδιά από τα εκατοντάδες που υπολογίζει ότι γεννήθηκαν στα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Ενα από αυτά ήταν η Μαρίζα Νέγκελε, «παιδί του Χίτλερ» όπως την κορόιδευαν όταν ήταν μικρή στη γειτονιά. Ως τα 18 της δεν γνώριζε τίποτε για τον πατέρα της, μόνο υποπτευόταν. Τελικά η γιαγιά και η νονά της υπέκυψαν στις πιέσεις της και της αποκάλυψαν το όνομα: Οτο Νέγκελε από το Μόναχο. Πήγε αμέσως να τον βρει. Τον εντόπισε εύκολα και του έδειξε μια φωτογραφία: «Το δύο μηνών μωράκι που κρατούσατε στα χέρια σας πριν από 18 χρόνια είμαι εγώ» τού είπε. Εκείνος, παντρεμένος αλλά άτεκνος, τη δέχτηκε με συγκίνηση. Επενέβη όμως η γερμανίδα σύζυγός του και την έδιωξε.

Δύο χρόνια αργότερα την εντόπισε εκείνος στη Θεσσαλονίκη. Ηρθε να τη βρει, της είπε ότι έπασχε από καρκίνο, της εξήγησε για το παρελθόν και την υιοθέτησε προτού πεθάνει, λίγους μήνες αργότερα. Η κυρία Νέγκελε έχει γράψει βιβλίο με την προσωπική ιστορία της.

Σύμφωνα με την κυρία Μουτ, της οποίας το βιβλίο «Η Βέρμαχτ στην Ελλάδα και τα παιδιά της» κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, τα «μπάσταρδα των Γερμανών» ήταν καρπός βιασμού, συναλλαγής «σεξ αντί τροφίμων», αποπλάνησης αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και αληθινού έρωτα. Ορισμένα από τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν με μέλη της οικογένειάς τους, συνήθως με τη γιαγιά τους, ενώ η πραγματική μητέρα τους υποδυόταν την αδερφή ή τη θεία τους. Αλλα οδηγήθηκαν σε ορφανοτροφεία. Ολα σήκωσαν βαρύ φορτίο στην παιδική τους ηλικία και ακόμη δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά για ένα «αμάρτημα» για το οποίο δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη.

Των Τάνιας Μποζανίνου, Ελισάβετ Παστρικού

Πηγή Το Βήμα
14.3.2010

*Στην πρώτη εικόνα η ώρα της διαπόμπευσης. Παρίσι, Σεπτέμρβςη του 1944. Ξυπόλυτες, με τα ρούχα σκισμένα και με τη σβάστικα ζωγραφισμένη στο μέτωπο, δύο Γαλλίδες που "κοιμήθηκαν με τους ναζιστές" παραδίδονται στη δημόσια χλέυη από γελαστούς ένοπλους πολίτες. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που προέκυψαν από τέτοιες σχέσεις έζησαν ισοβίως καταδικασμένα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν. Σήμερα ορισμένα ζητούν από την Ομοσπονδιακή Γερμανία να τους δώσει, συμβολικά, τη γερμανική υπηκοότητα.

Ο Παπάγος κόβει στο μισό το "δώρο" του Πάσχα! (14 Μαρτίου 1953)

Στη φωτό ο Αλ. Παπάγος παραλαμβάνει από τον Ν. Πλαστήρα. Λίγο μετά την άνοδο στη κυβέρνηση ο στρατάρχης κατηγόρησε τον στρατηγό ότι η κυβέρνηση παρέδωσε εικονικά στοιχεία για την οικονομία. Αυτό ήταν το άλλοθι για τη λήψη μέτρων...

Tι Παπάγος, τι Παπανδρέου, θα μπορούσε ν’ αναφωνήσει κάποιος ευφυολόγος, παραφράζοντας το γνωστό πολιτικό σύνθημα των αρχών της δεκαετίας του 1950.
Eπειδή ο πρωθυπουργός και αρχηγός του «Συναγερμού» ήταν ο πρώτος που ψαλίδισε το δώρο του Πάσχα. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, που περικόπτεται σήμερα. Mάλιστα, με παρόμοιο σκεπτικό και ανάλογη επιχειρηματολογία.

Bεβαίως, οι συγκρίσεις ριζικά διαφορετικών εποχών δεν προσφέρονται για γενικεύσεις. Πλην, όμως, οι ομοιότητες στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι εντυπωσιακές.

Μήνυμα

Στις 14 Mαρτίου 1953 ο Aλέξανδρος Παπάγος απηύθυνε δραματικό μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, καλώντας τον σε θυσίες για να σωθεί η οικονομία. Eπιβάλλονταν νέα επαχθής φορολογία στα μεσαία, μικρά εισοδήματα και έκτακτες εισφορές. Aνάμεσα στα μέτρα ξεχώριζε η περικοπή κατά 50% του δώρου του Πάσχα των δημοσίων υπαλλήλων, των τραπεζικών, όλων των εργαζομένων σε οργανισμούς και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Aλλά και των μεγάλων Aνωνύμων Eταιρειών!

Σε αντιστάθμισμα και για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την καταφανή φορολογική αδικία, εξαγγέλλονταν η επιβολή κάποιας έκτακτης εισφοράς στους «οικονομικά ισχυρούς». Περίοπτη θέση στην κυβερνητική προπαγάνδα κατείχε η περικοπή του βουλευτικού μισθού κατά 500.000 δραχμές.

Tο πρόσχημα για την εξαγγελία των δυσβάσταχτων μέτρων ήταν το μέγεθος του ελλείμματος, που παρέλαβε ο «Συναγερμός» από την προηγούμενη κυβέρνηση (EΠEK του N. Πλαστήρα και το Kόμμα Φιλελευθέρων υπό τον Σοφοκλή Bενιζέλο). H «ισοσκέλισις του πρϋπολογισμού» και η «ανασυγκρότησις» προβλήθηκε ως επείγουσα εθνική ανάγκη. H αιφνιδιαστική λήψη των μέτρων, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εξαγγελίες του «Eλληνικού Συναγερμού», δικαιολογούνταν με την επίκληση πλαστών δημοσιονομικών στοιχείων! Aφήνονταν να εννοηθεί ότι τότε τα ανακάλυψε η κυβέρνηση (ο Παπάγος σχημάτισε κυβέρνηση το Nοέμβριο του 1953). 

Mπροστά σε αυτή την κατάσταση και «εις τα βαρύτατα σφάλματα τα οποία διεπράχθησαν κατά το παρελθόν» ο στρατάρχης εξηγούσε στους πολίτες: «Πάντες πρέπει να αποκτήσετε πλήρη συνείδησιν ότι αποφασιστική σημασίαν έχει δι’ ολόκληρον την οικονομίαν του τόπου και συνεπώς διά την ατομικήν άνεσιν και την αυριανήν ευημερίαν του η ισοσκέλισις του κρατικού προϋπολογισμού».

Δεν περιοριζόταν, όμως, σε αυτά τα... τετριμμένα. Eπιστράτευε και τον πατριωτισμό (εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία δεν υπήρχαν τότε προς επίκληση): «Σας καλώ να επιδείξετε δια μίαν ακόμην φοράν το πνεύμα της θυσίας που σας χαρακτηρίζει. O σκοπός είναι μέγας και η απαιτούμενη θυσία αναλόγως μικρά. Aλλά όσον μεγάλη και αν ήτο θα ήξιζε, όταν πρόκειται διά την Eλλάδα...»

Eιδικά, για τους δημοσίους υπαλλήλους οι... δόσεις πατριωτισμού ήταν κάπως ενισχυμένες, δεδομένου ότι η μεγάλη πλειονότητα όσων καλούνταν σε θυσίες, έπαιρνε ψιχία: «Eίναι τόσον ταυτόσημος η έννοια δημοσίου υπαλλήλου - Kράτους... και η αιτούμενη θυσία μικρά, ώστε να επικρατήση η άποψις να ζητηθή και από αυτούς μια όλως έκτακτος και προσωρινή συμβολή, πολύτιμος όμως εις αποτέλεσμα. H Kυβέρνησις έχει πεποίθησιν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, με τον διακρίνοντα αυτούς πατρωτισμόν, πρόθυμοι θα δώσουν το ‘παρών’...» Yποσχόταν ακόμη ο πρωθυπουργός «αυστηροτέρας οικονομίας και περιστολή πάσης άλλης δαπάνης εκτός εκείνων που αφορούν την εθνικήν άμυναν της Xώρας...»

ΥποτίμησηΌλα αυτά αποδείχτηκαν γρήγορα πομφόλυγες. Λίγο μετά το Πάσχα η αγοραστική ικανότητα του λαού θα μειωθεί δραματικά με την υποτίμηση της δραχμής, που «μαγειρεύει» από τότε ο υπουργός Συντονισμού και πρώτος τη τάξει στο Yπουργικό Συμβούλιο, Σπ. Mαρκεζίνης.
Πράγματι, «μικρά ήτο η θυσία» του μισού δώρου. H πατρίδα, όπως την εννοούσε η οικονομική ολιγαρχία της εποχής, και η πολυπληθής «τάξη» των κερδοσκόπων πήραν πολλαπλάσια...
Όσο για τις έκτακτες θυσίες, που ζητήθηκαν από τον Παπάγο, θα μονιμοποιηθούν και θα θεσμοθετηθούν (εξαιρείται η περικοπή του δώρου) με τη φορολογική «επανάσταση» του 1955.

Oι «έκτακτες» θυσίες έγιναν μόνιμεςΓια να μην αδικηθεί η πολιτεία του Aλ. Παπάγου πρέπει να διευκρινιστεί ότι το «δώρο» το Πάσχα βρέθηκε στο στόχαστρο από τότε που θεσμοθετήθηκε (1946). Όσοι σήμερα και στο πρόσφατο παρελθόν το εποφθαλμιούν δεν κομίζουν γλαύκας. H προηγούμενη κυβέρνηση EΠEK- ΦIΛEΛEYΘEPΩN ερωτοτροπούσε με την ιδέα, αλλά το 1952 περιορίστηκε να το μειώσει, θέτοντας, πλαφόν!

H περικοπή του «δώρου» στο Δημόσιο και τις μεγάλες ανώνυμες εταιρείες (χάρισμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, αφού δεν συνεπαγόταν έσοδα για το κράτος), όπως ήταν φυσικό άνοιξε τότε την πόρτα και για ανάλογες «ρυθμίσεις» στον ιδιωτικό τομέα.

H κυβέρνηση συνέστησε στους εργαζομένους να καταφύγουν στα δικαστήρια στις περιπτώσεις μη καταβολής του ή καταβολής του σε είδος (συνηθισμένη πρακτική).

Δεν απουσίαζαν βεβαίως και οι...αλχημείες. Όπως για παράδειγμα το επίδομα να μην ισοδυναμεί με 15 ημερομίσθια, αλλά με 12! Eίτε την πρόταση εργοδοτικών οργανώσεων να καταργηθεί το «δώρο» του Πάσχα και να ενσωματωθεί επιμερισμένο στις κανονικές αποδοχές (τόσο «νέα» είναι η ανάλογη πρόταση που κατατέθηκε προ ημερών)!

Aκόμη και φιλοκυβερνητικοί εργατοπατέρες της ΓΣEE καταγγείλανε τα μέτρα Παπάγου, ενώ η AΔEΔY προχώρησε σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Tα Xριστούγεννα της ίδιας χρονιάς αλλά και το Πάσχα της επομένης δεν περικόπηκαν τα δώρα. Yπήρχαν 2,5 εκατ. Έλληνες επισήμως άποροι!

Προφητικές επισημάνσεις στην HMEPHΣIA Aντί άλλων επισημάνσεων για τα μέτρα Παπάγου το 1953 και γενικώς την ασκούμενη τότε οικονομική πολιτική αξίζει να μεταφερθούν δυο αποσπάσματα από την HMEPHΣIA εκείνων των ημερών. Για λόγους ιστορικούς, αλλά και για να επισημανθεί η συνεχής παρουσία της εφημερίδας μας στα οικονομικο-πολιτικά δρώμενα από τότε ακόμη (βρισκόταν στο έκτο έτος της κυκλοφορίας της). Λίγοι θα αντισταθούν στον πειρασμό να τα συσχετίσουν με σημερινές καταστάσεις: 

1. «H χώρα μας διέρχεται μιαν πρωτοφανή οικονομικήν κρίσιν. Δεν είναι βέβαια σημερινή. Eίναι το αποτέλεσμα μιας ασυναρτήτου οικονομικής πολιτικής, η οποία ηκολουθήθη κατά το παρελθόν από τας μεταπελευθερωτικάς κυβερνήσεις. Mεθόδων και συστημάτων που εφηρμόσθησαν από ανθρώπους ευρισκομένους μακράν της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητος (εννοεί τους Aμερικανούς εμπειρογνώμονες, που ασκούσαν στην ουσία την οικονομική πολιτική)... Παρά το γεγονός ότι ευρισκόμεθα πλέον εις τα πρόθυρα μιας άνευ προηγουμένου χρεοκοπίας, οι αυτοί εμπειρογνώμονες εξακολουθούν να επιμένουν εις μεθόδους και συστήματα που επιταχύνουν την οικονομικήν πτώσιν της χώρας...» 

2. «Eισερχόμεθα εις ένα φαύλον κύκλον από τον οποίον είναι αδύνατον να εξέλθωμεν με την επιβληθείσαν υπό των Aμερικανών συμβούλων πολιτικήν... Eίναι ίσως πιθανόν ότι θα επιτύχη η Kυβέρνησις να καταθέση έναν αναθεωρημένον (ισοσκελισμένο) προϋπολογισμό...
Kρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου. H οικονομική πολιτική πρέπει να μεταβληθή άρδην. H σημερινή πολιτική εδοκιμάσθη και απέτυχεν εις την πράξιν. H επιτυχία της κυβερνήσεως θα έγκειται εις το να τολμήση να την εγκαταλείψη...»

Του Τάκη Κατσιμάρδου

14.3.1953

"Η άρση της μονιμότητας δεν (θα) αρκεί"

Η Δημόσια Διοίκηση χρειάζεται ένα σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων σε όλες τις βαθμίδες, δηλώνει στο «Βήμα» ο κ. Γ. Καμίνης

Προτού αρθεί η μονιμότητα θα πρέπει να ξεριζωθεί ο κομματισμός και να κατοχυρωθεί η αξιοκρατία στο Δημόσιο, δηλώνει ο Συνήγορος του Πολίτη κ. Γ.Καμίνης σε συνέντευξή του προς «Το Βήμα». «Η δημόσια διοίκηση έχει φθάσει στο ναδίρ και δεν θα δει άσπρη μέραεάν δεν εμπεδωθεί στους κόλπους της η αξιοκρατία» επισημαίνει με έμφαση και ζητεί η ανακατανομή των υπηρετούντων στο Δημόσιο να γίνει με μετατάξεις, καθώς όπως διαπιστώνει το ανθρώπινο δυναμικό έχει κατανεμηθεί σήμερα με τρόπο ανορθολογικό, ο οποίος κατά βάση οφείλεται στην εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων.

Ο κ. Καμίνης παρέδωσε χθες την ετήσια έκθεση του Συνηγόρου για το 2009 στον Πρόεδρο της Βουλής κ. Φ. Πετσάλνικο. Σε αυτή επισημαίνει ότι η «ένταση της κρίσης καθιστά επιτακτική την ανάγκη μιας ριζικής και μακρόπνοης μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης». Ακόμη, αξιολογεί ως θετική ενέργεια τη συμμετοχή του Συνηγόρου στο νέο όργανο επιλογής των προϊσταμένων στις δημόσιες υπηρεσίες, επισημαίνοντας ότι «εισάγεται ένα τεκμήριο αντικειμενικότητας και αμεροληψίας, σε ένα πεδίο όπου ακόμη κυριαρχούν τα πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης και ο συντεχνιασμός».

«Το Βήμα» μίλησε με τον Συνήγορο του Πολίτη για τα σημαντικότερα από τα ζητήματα που θίγει και στην εφετινή του έκθεση.

- Κύριε Καμίνη, πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;
«Πολλοί νομίζουν ότι έτσι θα λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Αν το πρόβλημα είναι η αδυναμία απομάκρυνσης κάποιων υπαλλήλων, παραβλέπεται ότι μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων στο Δημόσιο δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά υπάλληλοι οι οποίοι απασχολούνται με σχέση ιδιωτικού δικαίου (ορισμένου ή αορίστου χρόνου, ή με σύμβαση έργου), τους οποίους δεν καλύπτει η μονιμότητα. Αλλά και για τους δημοσίους υπαλλήλους η μονιμότητα ισχύει όσο υφίσταται νομοθετικά η οργανική θέση του δημοσίου υπαλλήλου. Εάν καταργηθεί η θέση, ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απολυθεί. Πριν όμως συζητήσουμε για την άρση της μονιμότητας, πρέπει να έχουμε κατά νου δύο πράγματα: πρώτον, ότι δεν έχουμε ακόμη ξεριζώσει τον κομματισμό από τη δημόσια διοίκηση. Αν καταργούσαμε τώρα τη μονιμότητα, αυτό θα σήμαινε επιστροφή στις εποχές της πλατείας Κλαυθμώνος. Αυτό ήθελε να αποφύγει η συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας το 1911. Δεύτερον, αν η κατάργηση της μονιμότητας ζητείται προκειμένου να διώξουμε από τη δημόσια διοίκηση τους αργόσχολους, πρέπει νομίζω προηγουμένως να έχουμε έναν αξιόπιστο τρόπο αξιολόγησης του έργου τους». - Και τι προτείνετε να γίνει; «Οι ίδιοι που υποστηρίζουν την κατάργηση της μονιμότητας επισημαίνουν συγχρόνως (και εδώ έχουν δίκιο) ότι στο εσωτερικό του Δημοσίου ουδείς αξιολογείται πραγματικά, με συνέπεια να επικρατεί μια άτυπη ασυλία και ένα αίσθημα ατιμωρησίας. Ας μην προκρίνουμε λοιπόν τις εύκολες και λαϊκίστικες απαντήσεις και ας δοκιμαστούμε στα πραγματικά δύσκολα: είμαστε διατεθειμένοι να θεσπίσουμε και προπαντός να εφαρμόσουμε ένα αξιοκρατικό σύστημα κρίσης των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να επιβραβεύουμε τους καλούς, να τιμωρούμε τους παρανομούντες και να ελέγχουμε τους φυγόπονους; Ιδού ένα πραγματικό μεταρρυθμιστικό εγχείρημα».

- Θα βοηθήσει σε αυτό το Ειδικό Συμβούλιο Επιλογής Προϊσταμένων (ΕΙΣΕΠ), στο οποίο συμμετέχει και Βοηθός Συνήγορος του Πολίτηπου υποδεικνύεται από εσάς;
«Το ΕΙΣΕΠ είναι ένα πενταμελές όργανο που απαρτίζεται από εκπροσώπους δύο ανεξάρτητων αρχών (ΑΣΕΠ και Συνήγορος του Πολίτη) και θα κρίνει τους υποψηφίους για να καταλάβουν θέσεις γενικών διευθυντών. Με το ΕΙΣΕΠ εισάγεται ένα τεκμήριο αντικειμενικότητας και αμεροληψίας, σε ένα πεδίο όπου ακόμη κυριαρχούν τα πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης και ο συντεχνιασμός. Με την καθιέρωση του ΑΣΕΠ στη δεκαετία 1990 καταβλήθηκε σοβαρή προσπάθεια να εκλείψει η αναξιοκρατία στη φάση της πρόσληψης στο Δημόσιο. Απέμειναν όμως τα στάδια που ακολουθούν. Το γεγονός ότι οι προαγωγές στις ύπατες θέσεις εφεξής θα γίνονται με κριτήρια αντικειμενικά και από ένα όργανο, το ΕΙΣΕΠ, που διαθέτει τα απαραίτητα εχέγγυα αμεροληψίας, αποτελεί σαφές κίνητρο που απευθύνεται στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων, μια χειροπιαστή ενθάρρυνση προς τους ικανούς και εργατικούς. Εάν επικρατήσει αυτό το κλίμα στην κορυφή της δημοσιοϋπαλληλικής ιεραρχίας, θα διαχυθεί και προς τη βάση της πυραμίδας. Γιατί εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια παρακμιακή κατάσταση χωρίς φοβικά σύνδρομα: η δημόσια διοίκηση έχει φτάσει στο ναδίρ και δεν θα δει άσπρη μέρα εάν δεν εμπεδωθεί στους κόλπους της η αξιοκρατία».

- Πώς θα αλλάξει η νοοτροπία των πολιτικών εκείνων οι οποίοι αντιμετωπίζουν τη δημόσια διοίκηση σαν τσιφλίκι τους;
«Πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος του κομματισμού και της αναξιοκρατίας σε ολόκληρο το φάσμα της υπηρεσιακής κατάστασης των δημοσίων υπαλλήλων. Οι αλλαγές αφορούν επίσης τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τη διοίκηση, τις εσωτερικές της διαδικασίες, οι οποίες πρέπει να απλοποιηθούν και να ανασχεδιαστούν. Η πολυνομία και η αδιαφάνεια ευνοούν τους επίορκους υπαλλήλους και αφήνουν τους πολίτες ανυπεράσπιστους απέναντι στην κατάχρηση της εξουσίας εκ μέρους τους».

- Η κυβέρνηση θεωρεί ότι η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για δομικές αλλαγές στην καρδιά του κράτους. Συμφωνείτε με αυτή τη διαπίστωση;
«Στον βαθμό που υπάρχουν λιγότεροι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι, είναι προφανές ότι θα επιβαρυνθούν κυρίως οι υπηρεσίες που παρέχουν η προνοιακή και η παροχική διοίκηση. Από την άλλη πλευρά όμως, η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για να εκμεταλλευτούμε καλύτερα τους υπάρχοντες πόρους, κυρίως τους ανθρώπινους. Το ότι θα μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν θα έχει κατ΄ ανάγκη αρνητικές επιπτώσεις σε μια δημόσια διοίκηση που σήμερα έχει κατανεμημένο το ανθρώπινο δυναμικό της κατά τρόπο ανορθολογικό. Ανορθολογισμός που κατά βάση οφείλεται στην εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων. Η ανακατανομή των υπηρετούντων στο Δημόσιο μπορεί να γίνει και με μετατάξεις. Αυτό λοιπόν που θα χάσουμε σε ποσότητα πρέπει να το κερδίσουμε σε ποιότητα».

Μέριμνα για τους παράνομους μετανάστες
Στην έκθεση του κ. Καμίνης διαπιστώνει ότι το μεταναστευτικό αποτελεί ένα πολυσύνθετο πρόβλημα. Πρόσφατα ψηφίστηκε νέος νόμος για την ιθαγένεια. Πώς κρίνει ο Συνήγορος του Πολίτη τα μέτρα της κυβέρνησης; Ο κ. Καμίνης υποστηρίζει: «Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον σύνθετο χαρακτήρα των προβλημάτων,πρέπει να διακρίνουμε τις δύο βασικές κατηγορίες.
Η πρώτη απαρτίζεται από αυτούς οι οποίοι βρίσκονται παράνομα στη χώρα, αλλά η απέλασή τους είναι προσωρινά ανέφικτη.Διαβιούν και (πολλοί από αυτούς) εργάζονται παράνομα σε άθλιες συνθήκες.Ο πληθυσμός αυτός πρέπει να καταγραφεί και, έως ότου καταστεί εφικτή η απομάκρυνσή του, πρέπει να του χορηγηθεί ένα καθεστώς παραμονής υπό ανοχή,να μπορεί να εργαστεί και να έχει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίας Υγείας,Πρόνοιας κτλ.
Δεν μιλάμε για μαζικές νομιμοποιήσεις, πράγμα το οποίο άλλωστε απαγορεύεται και από τη νομοθεσία της ΕΕ. Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί αυτό το άναρχο καθεστώς που θέτει σε διαρκή κίνδυνο τη δημόσια υγεία και ασφάλειακαιπαράλληλαδεν μας τιμά, καθώς αντιβαίνει θεμελιώδεις συνταγματικές αξίες.Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει αυτούς που ζουν και εργάζονται νόμιμα στη χώρα, αναπτύσσουν σταθερούς δεσμούς με την ελληνική κοινωνία, τα παιδιά τους γεννιούνται, μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται εδώ και τα περισσότερα από αυτά νιώθουν εξ αρχής ελληνόπουλα.Τα παιδιά αυτά πρέπει να αποκτούν νωρίς την ελληνική ιθαγένεια,να νιώσουν από την πρώτη στιγμή ότι ζουν σε μια χώρα που τους εξασφαλίζει καθεστώς πλήρους ισοπολιτείας».

Πηγή Το Βήμα
27.3.2010

ShareThis