Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ο Αντονυ Κουίν, τα κανόνια του Ναβαρόνε και η ...πλαζ

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ το τελευταίο διάστημα λέγεται ότι βρέθηκε στο υπουργείο Οικονομικών για να συναντήσει τον γενικό γραμματέα του υπουργείου κ. Δ. Γεωργακόπουλο ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Μπένετ Σμιθ.
Και τις δύο φορές δεν ανακοινώθηκε το παραμικρό.Τι γύρευε όμως ο αμερικανός πρεσβευτής στο υπουργείο Οικονομικών; Οι Αμερικανοί φαίνεται ότι πιέζουν, εν μέσω οικονομικής κρίσης,την ελληνική κυβέρνηση να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και να αποκαταστήσει οικονομικά μετά θάνατον τον... Αντονι Κουίν.

Oλα άρχισαν το 1960, όταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» ο πρωταγωνιστής Αντονι Κουίν «ερωτεύθηκε» έναν μικρό ορμίσκο στη Ρόδο ανάμεσα στις παραλίες Φαληράκι και Λαδικό, 15 χιλιόμετρα νότια από την πρωτεύουσα του νησιού. Μια εκπληκτική παραλία μήκους 250 μέτρων, η οποία, σε συνεννόηση με την τότε κυβέρνηση, συμφωνήθηκε να παραχωρηθεί στον πρωταγωνιστή της ταινίας αντί του ποσού, όπως είχε διαρρεύσει τότε, των... 64.000 δραχμών. Η τότε κυβέρνηση προφανώς συμφώνησε στο συμβολικό αυτό τίμημα για να τιμήσει τον διάσημο ηθοποιό, κάτι που έκαναν και οι Ρόδιοι, οι οποίοι από τότε αποκαλούν τον ορμίσκο «Παραλία Αντονι Κουίν».

Ο Κουίν ήθελε να αξιοποιήσει τουριστικά αυτή την παραλία και πάλευε να την αποκτήσει ως τον θάνατό του το 2001. Ο Κουίν είχε ανοίξει αλληλογραφία με την ελληνική κυβέρνηση και απειλούσε ότι αν δεν ικανοποιούσε το «δίκαιο», όπως το χαρακτήριζε, αίτημά του, τότε «θα διέσυρε τη χώρα διεθνώς». Οταν όμως πέθανε, σε ηλικία 86 ετών, η τέφρα του σκορπίστηκε στα φαράγγια του Τσιουάουα, όπου γεννήθηκε και έζησε τα φτωχά παιδικά του χρόνια. Η παραλία στη Ρόδο δεν περιήλθε ποτέ στην κυριότητά του.

Ο θησαυρός του μακαρίτη
Η χήρα του ηθοποιού κυρία Κάθριν Κουίν δεν ξέχασε όμως την παραλία και άρχισε εδώ και χρόνια έναν αγώνα όχι για να τη διεκδικήσει, αλλά για να εισπράξει αποζημίωση. Σε έκθεσή της που έχει τον τίτλο «Legal and Ρolitical Ηistory», την οποία απέστειλε στο υπουργείο Οικονομικών, περιγράφει με εντυπωσιακό τρόπο, εμπλέκοντας σε αυτήν... βασιλείς, πρωθυπουργούς, υπουργούς, υφυπουργούς, πρεσβευτές, την όλη περιπέτεια της «Παραλίας Αντονι Κουίν». Απαιτεί αποζημίωση εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, κάτι που το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης επιθυμεί να παζαρέψει, ώστε να λήξει η όλη υπόθεση.

Γράμμα στον Καραμανλή
Στην έκθεση την οποία έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα» περιγράφεται ανάμεσα στα άλλα και η αλληλογραφία που είχε ο διάσημος ηθοποιός με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αργότερα με τους υπουργούς κκ. Ι.Παλαιοκρασσά και Π.Δούκα, τους δημάρχους Καλλιθέας και Ρόδου, αμερικανούς γερουσιαστές και τον χρηματοπιστωτικό οίκο ΡriceWaterhouseCoopers.

«Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 κυκλοφορούσαν φήμες για απαλλοτρίωση της περιουσίας του Αντονι Κουίν. Τον Απρίλιο του 1968 ο Κουίν έλαβε επιστολή από τον γενικό γραμματέα του ΕΟΤ που τον διαβεβαίωνε ότι οι φήμες δεν αληθεύουν και ότι περιμένουν συγκεκριμένες προτάσεις για την αξιοποίηση της περιουσίας του». Με αυτόν τον τρόπο αρχίζει την εξιστόρηση της περιπέτειας του συζύγου της στην έκθεση που παρέδωσε στο ελληνικό υπουργείο Οικονομικών και συνεχίζει: «Ο Κουίν συνέχισε να ελπίζει... Το 1977 ο Κουίν προσέλαβε τον Αλ. Λυκουρέζο. Πληροφορείται ότι η αγορά της γης το 1960 δεν ήταν νόμιμη και ότι η κυβερνητική απόφαση (14185 της 29.4.1960) που αναφέρεται στο συμβόλαιο δεν επικυρώθηκε ποτέ από τη Βουλή, με αποτέλεσμα η πώληση να είναι άκυρη».

«Στις 20.9.1991 ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσάς έστειλε επιστολή στον Κουίν ενημερώνοντάς τον ότι “ επιθυμώ να σας διαβεβαιώσω για το προσωπικό μου ενδιαφέρον για το πρόβλημά σας και μόλις εξασφάλισα τις απαραίτητες άδειες που θα μου επιτρέψουν να ξεκινήσω τη διαδικασία για να καταθέσω στη Βουλή τον σχετικό νόμο“» αναφέρει σε άλλο σημείο της έκθεσής της η χήρα Κουίν και αποκαλύπτει:

«Αναψυκτικά στην παραλία μου»
«Στις 11.2.1992 ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ έγραψε στον Πρόεδρο Καραμανλή, εξηγώντας την ιστορία της παραλίας και ζητώντας του βοήθεια για να βρεθεί μια λύση.Ο Μπέικερ έλαβε απάντηση στις 4.6.1992 από τον νομικό σύμβουλο του Προέδρου της Δημοκρατίας που τον πληροφορούσε ότι ο Πρόεδρος επιθυμεί να βρεθεί μια ικανοποιητική λύση, αλλά δεν έχει την αρμοδιότητα και η επιστολή προωθήθηκε στο υπουργείο Οικονομικών» .

Ο Κουίν στο μεταξύ διόρισε και έναν δικηγόρο από την Ιταλία και η χήρα του αναφέρει: «Στις 5.10.1992 ο δικηγόρος έλαβε επιστολή από τον κ.Παλαιοκρασσά πληροφορώντας τον ότι δεν είναι πλέον υπουργός Οικονομικών και ότι προωθεί την επιστολή Κουίν στον νέο υφυπουργό Οικονομικών Πέτρο Δούκα». Ο κ. Δούκας, όπως αναφέρει η κυρία Κουίν, έστειλε στις 16.10.1992 επιστολή στον σύζυγό της, στην οποία του γνωστοποιούσε ότι η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη και «επομένως προτού εκδοθεί η απόφαση η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτε» .

Στην έκθεσή της η κυρία Κουίν σημειώνει:

«Τον Σεπτέμβριο του 2001 οι κληρονόμου του Κουίν προσέλαβαν τη δικηγορική εταιρεία Αβραμόπουλου. Αφού μελέτησαν τα χαρτιά,αποφάνθηκαν ότι υπήρχε περίπτωση να διεκδικήσουμε εκ νέου την επιστροφή δαπανών», δηλαδή περίπου 600.000 ευρώ. Τον Αύγουστο του 2005 η ΡriceWaterhouseCoopers έκανε εκτίμηση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας στα 311.000 ευρώ.

«ΑΛΑΖΟΝΙΚΟ ΚΑΘΑΡΜΑ»
Ο Αντονι Κουίν με τον Αλαν Μπέιτς στην πιο διάσημη σκηνή από την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη
Ο πρωταγωνιστής του «Ζορμπά» τουΜιχάλη Κακογιάννηκαι των ταινιών «Λόρενς της Αραβίας»,«La Strada», «Βίβα Ζαπάτα» (με συμπρωταγωνιστή τονΜάρλον Μπράντο),«Τα κανόνια του Ναβαρόνε» ,«Ο έλληνας μεγιστάνας» (που αναφερόταν στονΩνάση,ο οποίος στην ταινία ονομαζόταν... «Τομάσης»),«Γαλαξίας»και άλλων περίπου 150 ταινιών και στο θέατρο του «Λεωφορείον ο Πόθος» γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1915 στην πόλη Τσιουάουα του Μεξικού.Πέθανε στη Βοστώνη το 2001. Στην αυτοβιογραφία του «Οne man tango» έγραφε:«Τι σημασία έχει το τι πέρασα;Σημασία έχει μόνο ποιος είμαι.Και εγώ είμαι γλύπτης, ζωγράφος, αλαζονικό κάθαρμα.Είμαι Μεξικανός,Ιρλανδός, Ινδιάνος, Αμερικανός , Ιταλός, Ελληνας, Ισπανός,Κινέζος,Εσκιμώ- ος,μουσουλμάνος.Είμαι όλα αυτά και πολλά άλλα.Και πολύ λιγότερα.Πάνω απ΄ όλα όμως είμαι καλλιτέχνης.Αυτή ήταν η αρχή μου και αυτό θα είναι το τέλος μου...».

Πιέζουν οι Αμερικανοί
Ο Κουίν επιδίδεται στον ζεϊμπέκικο στη διάρκεια επίσκεψής του στην Ελλάδα τη δεκαετία του ΄90
Οπως ισχυρίζονται οι κληρονόμοι του διάσημου ηθοποιού, οι Ελληνες δεν φέρθηκαν όπως έπρεπε στον Αντονι Κουίν ή, όπως καλύτερα τον γνωρίζουν οι περισσότεροι στην Ελλάδα, Αλέξη Ζορμπά. Το θέμα της αποζημίωσης των κληρονόμων του Αντονι Κουίν απασχολεί τους Αμερικανούς, τόσο που,όπως αφήνουν να διαρρεύσει από το υπουργείο Οικονομικών,ετοιμάζεται να το θέσει ακόμη και η κυρία Χίλαρι Κλίντον στον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα τον προσεχή Φεβρουάριο. Ηδη, όπως οι πληροφορίες επιμένουν, το Μέγαρο Μαξίμου ζήτησε από το υπουργείο Οικονομικών ολόκληρο τον φάκελο «Αντονι Κουίν» εν όψει της συνάντησης του Πρωθυπουργού με την επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.





Του Ν. Χασαπόπουλου
Πηγή Το Βήμα
30.1.2011

"Εκτίω την ποινή μου με κοινωφελή εργασία"

Ο νόμος του υπουργείου Δικαιοσύνης, τον οποίο και ψήφισε προσφάτως το ελληνικό Κοινοβούλιο,για «τον εξορθολογισμό και τη βελτίωση στην απονομή της Ποινικής Δικαιοσύνης» επεκτείνει τον θεσμό της κοινωφελούς εργασίας ως εναλλακτικής ποινής. Με βασικό άξονα ότι η φυλάκιση είναι ποινή αρμόζουσα μόνο για σοβαρά εγκλήματα, ο νόμος επιχειρεί να καθιερώσει την παροχή κοινωφελούς εργασίας, στα χνάρια άλλων χωρών, όπως η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες,η Ελβετία,όπου αποτελεί βασική ποινή, αλλά και η Νότια Κορέα- προβλέπεται ακόμη και για εγκλήματα του λευκού κολάρου (white collar crime),με κορυφαίο παράδειγμα τον πρόεδρο της Ηyundai,καταδικασθέντα για οικονομικό σκάνδαλο, να προσφέρει υπηρεσίες σε βρεφονηπιακό σταθμό.

Ο θεσμός υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα,αλλά ουδέποτε έτυχε ευρείας εφαρμογής,καθώς κατά γενική ομολογία οι όροι ήταν ανεφάρμοστοι,σχεδόν εξουθενωτικοί, π.χ. 4.000 (!) ώρες κοινωφελούς εργασίας. Ανθρωποι που άντεξαν τις συνθήκες πραγμάτωσής της και έχουν κοινωνικά επανενταχθεί, αναπνέοντας ελεύθεροι, εξομολογούνται στο «Βήμα» τις προσωπικές τους ιστορίες.

O κ. Δ.Σπύρου ανήκει στη σπάνια κατηγορία ανθρώπων που τα έχουν ζήσει όλα στη ζωή τους. Που έχουν νιώσει ευλογημένοι, έχουν δει ανατροπές, έχουν να διηγούνται... Στα 68 του χρόνια, σήμερα, εκτίει ακόμη τη 10χρονη ποινή του, για χρέη των επιχειρήσεων που διατηρούσε. Επέλεξε ο ίδιος να παράσχει κοινωφελή εργασία, αφού γνώρισε επί ενάμιση χρόνο τη φυλακή της Χαλκίδας, με αποτέλεσμα σήμερα να απασχολείται στη Διεύθυνση Προσόδων του Δήμου Ζωγράφου. Η ποινή του εκπνέει τον Δεκέμβριο του 2011.

« Τελείωσα το Οικονομικό της Νομικής και έφυγα για το Λονδίνο,όπου σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων» λέει στο «Βήμα». «Εζησα πολλά χρόνια στην Αγγλία,τη δεκαετία του ΄70, παντρεύτηκα εκεί,δούλευα στη ναυτιλιακή εταιρεία του μακαρίτη του Μίμη του Χανδρή, που ήταν και κουμπάρος μου. Γύρισα περί τη Μεταπολίτευσηστην Ελλάδα,υπήρξα γενικός διευθυντής σε πολλά γνωστά ξενοδοχεία,σιγά-σιγά δημιούργησα και τη δική μου αλυσίδα, δύο στην Αρχαία Ολυμπία όπου και διέμενα, τέσσερα στη Σαντορίνηκαι ένα στην Κινέττα της Αττικής. Με τη βοήθεια του Μίμη,έστησα και ναυτιλιακή εταιρεία,με τέσσερα βαπόρια,όλα εμπορικά.Ολα ήταν ρόδινα,αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι σήμερα θα είχα πρόβλημα,θα γελούσα δυνατά».
Οσο κάνεις όνειρα όμως, κάποιος άλλος έχει άλλη γνώμη. «Ο Δεκέμβρης του 1984μου άλλαξε όλη μου τη ζωή» διηγείται ο κ. Σπύρου. «Ηταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, λίγο προτού φύγουμε για το καθιερωμένο ταξίδι μας στην Αυστρία και αμέσως μετά στο Λονδίνο, καθώς η γυναίκα μου ήταν Αγγλίδα. Μια νύχτα έπιασε φωτιά,από το τζάκι,το σπίτι μου στην Αρχαία Ολυμπία.Ελειπα σε ταξίδι,ήταν μέσα η γυναίκα μου και ο οκτάχρονος γιος μου...Ακόμη,ξέρετε, το καληνυχτίζω το παιδί μου, έχω τη φωτογραφία του στο κινητό μου». Η τραγωδία τού άλλαξε, τη ζωή. «Επαθα μπλακάουτ για πολλά χρόνια. Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα δεν ξεπερνιούνται ποτέ, θα κλείσω τα μάτια μου και θα τους έχω στο μυαλό μου.Στα χρόνια που ακολούθησανέχασα σταδιακά τα πάντα,δεν μ΄ ένοιαζε, με προειδοποιούσαν οι λογιστές μου κι εγώ αδιαφορούσα. Ούτε ανακοπή δεν έκανα στις διώξεις».

Μοιραία, ήρθαν οι περιπέτειες. «Το 2000, ένα απόγευμα,ήλθε σπίτι μου η Ασφάλεια παρουσία εισαγγελέα και με συνέλα βε, μ΄ έστειλε στη φυλακή της Χαλκίδας. Σαράντα χιλιάδεςευρώ- σημερινά λεφτά- ήταν το χρέος μου, σήμερα έχει φθάσει,με τις προσαυξήσεις, τις 120.000 ευρώ. Πώς να τα ξεπληρώσω;Αμισθί,φυσικά,δουλεύω στον δήμο,ευτυχώς έχω ένα μικρό εισόδημα,από το παρελθόν,και επιβιώνω. Αλίμονο σ΄ κείνους που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη,καλό είναι να το εξετάζει αυτό η έδρα που αποφασίζει τις εναλλακτικές ποινές» λέει ο κ. Σπύρου.
Η ζωή στη φυλακή τον πλούτισε ως άνθρωπο απ΄ ό,τι φαινόταν: «Στη Χαλκίδα,ήμουν την ίδια περίοδο με τον Ιωσήφ Βαγιωνή, τον Στηβ Κακέτση , τον Ασημάκη Κατσούλα. Δεν μπορούσα να κάθομαι άπραγος,διεπίστωσα ότι υπήρχαν πολλοί αγράμματοικαι παρέδιδα μαθήματα.Τους οργάνωσα και το Λογιστήριο, τους έβγαζα τις άδειες. Δεν άντεχαόμως άλλο, κι έτσι έκανα αίτηση για παροχή κοινωφελούς εργασίας. Βρέθηκα στον Δήμο Ζωγράφου, όπου έχω πολύ καλή αντιμετώπιση και μια εξαιρετική προϊσταμένη, την κυρία Βαρβάρα Κλάδη. Ημουν επίσης τυχερός γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχω στο πλευρό μουτην κοινωνική λειτουργό κυρία Ηρώ Κουτσουφλάκη, μια κοπέλα εξαιρετική που την έχω σαν κόρη μου. Εχω φίλους από το παρελθόν, ανθρώπους που έχουν διακριθεί στον τομέα τους, με σκέφτονται και μ΄ αγαπούν,δεν έχω παράπονο».

«Παίρνω δύναμη από αυτή τη δουλειά»
Μία επιχείρηση με παιδικά ρούχα, δύο μήνες φυλάκιση, τρεις ακάλυπτες επιταγές. Η ιστορία της κυρίας Ελένης Κ. την οδήγησε για δύο μήνες στον Κορυδαλλό. Η ίδια ανυπομονούσε να καταβάλει τη χρηματική ποινή των 12.000 ευρώ, για να δει και πάλι το σπίτι της, στη Νέα Σμύρνη. «Γιατί να τα δώσεις, αυτά τα λεφτά μπορεί να σου χρειαστούν κάπου αλλού, αργότερα» την απέτρεψε ο δικηγόρος της, για να της αντιπροτείνει την εναλλακτική ποινή της κοινωφελούς εργασίας. Η μπίλια... έκατσε στον Δήμο Αγίας Βαρβάρας και η κυρία Κ. με την εργατικότητα, την υπομονή και το κέφι της, χωρίς «ούτε μία ημέρα απουσίας» , κατάφερε να κάνει ευτυχέστερους τους ηλικιωμένους του Α΄ ΚΑΠΗ. Η επίσημη ταυτότητα της κυρίας Ελένης την ήθελε «συνταξιούχο,που εργαζόταν μόνο και μόνο για να συμπληρώσει τα ένσημά της». Κανείς δεν ήξερε την ιστορία, εκτός από δύο ανθρώπους. « Με προστάτευσε απολύτως ο τότε δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας,νυν βουλευτής,ο κ. Λ.Μίχος, το ήξερε μόνο μία κοινωνική λειτουργός,κανείς άλλος.Προέρχομαι από καλή οικογένεια, δεν ήθελα να πάρει έκταση, ήταν μεγάλη ντροπή για μένα να βρίσκομαι στη φυλακή, στα 59 μου χρόνια. Στην αρχήεργάστηκα στο ΚΕΠ του δήμου, η θέση ωστόσο που με κέρδισε ήταν αυτή στο ΚΑΠΗ. Φρόντιζα τους ηλικιωμένους, τους διοργάνωνα γιορτές. Πήγαινα κάθε απόγευμα που υπήρχε έλλειψη προσωπικού,δεν έλειψα ούτε μία ημέρα. Δεν συμβαίνει πάντα, ξέρετε. Πηγαίνουν να εκτίσουν την ποινή τους, εργάζονται για κανένα 10ήμεροκαι μετά αλλάζουν σπίτι, τους ψάχνουν... Κοιτάξτε το χαρτί της Εισαγγελίας να δείτε τι γράφει, για μένα δεν ήταν αγγαρεία,δεν ήταν ποινή η δουλειά αυτή, την έκανα με πολλή όρεξη, έπαιρνα δύναμη από τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Εκλαιγαν όταν τους αποχαιρετούσα, μου διοργάνωσαν γιορτή.
Η φυλακή ήταν για τη δική μου ζωή όχι μόνο μια δυσάρεστη παρένθεση, ήταν μια παρένθεση που κανείς από το περιβάλλον μου δεν μπορούσε να φανταστεί... Διατηρούσα μία επιχείρηση με παιδικά ρούχα, έκανα εισαγωγές από Ιταλία, σε γενικές γραμμές πήγαινε καλά.Κάποια στιγμήπαρουσιάστηκε μια δυστοκία, τρεις ακάλυπτες επιταγές. Το 1994 με λήστεψαν,είχα στην τσάντα τις επιταγές αυτές,τις εξόφλησα καθυστερημένα. Προσκόμισα στο δικαστήριο τη δήλωση που έκανα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, ο δικαστής δεν με πίστεψε,μου έριξε τρία χρόνια. Με έβαλαν στον Κορυδαλλό, όχι σε κελί, σε έναν μεγάλο θάλαμο-κοιτώνα,για καμιά δεκαριά γυναίκες. Στη φυλακή ήμουν ευγενική με όλες, πολλά-πολλά δεν είχα με καμία. Προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει μια βαρυποινίτισσα, ισοβίτισσα για την ακρίβεια, που ήταν “μέσα” για τη δολοφονία του άνδρα της- έτσι έλεγαν, δεν ξέρω. Τώρα έχω ξαναβρεί τον ρυθμό μου,τον βηματισμό μου,η ένταξή μου και πάλι στην κοινωνία τα λέει όλα». 

Πηγή Το Βήμα
30.1.2011

Πρόστιμα ΣΔΟΕ

Ακούμε καθημερινά-γιατί έχει γίνει τηλεοπτικά διάσημος ο ειδικός γραμματέας του- για τα βαριά πρόστιμα που επιβάλλει ο ΣΔΟΕ σε επιχειρήσεις που παρανομούν κλέβοντας φόρους. 

Η αυτονόητη ερώτηση είναι πόσα από αυτά τα πρόστιμα καταλήγουν στα Ταμεία του Δημοσίου. 

Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών είναι αποκαλυπτικά. 

Από την Πρωτοχρονιά του 2009 μέχρι την Πρωτοχρονιά του 2010, οι φορο-έλεγχοι οδήγησαν στη βεβαίωση προστίμων 1.046 δισ. ευρώ, αποκλειστικά για απόκρυψη ΦΠΑ και παρακρατούμενων φόρων (Φόρος Μισθωτών Υπηρεσιών κλπ). Το ποσό δεν αποτελεί μέρος από τα σχεδόν 20 δισ. ευρώ έσοδα από ΦΠΑ που συνολικά βεβαιώθηκαν προς είσπραξη εκείνη τη χρονιά...
Από το 1,048 δισ. πάντως που τελικώς βεβαιώθηκαν το 20009, το κράτος μπόρεσε να εισπράξει μέσα στη χρονιά μόλις τα 29,4 εκατ. ευρώ!!!! Την ίδια χρονιά διαγράφηκαν και δεν εισπράχτηκαν ποτέ τα 6,05 εκατ. ευρώ

Το συμπέρασμα είναι πως, όσο και αν αυξάνονται τα πρόστιμα που επιβάλλονται, στο...ταμείο δεν μπαίνουν ποτέ παρά μόλις 20 ή 30 εκατ. ευρώ τον χρόνο. 

Το 2008, επιβλήθηκαν πρόστιμα 897 εκατ. ευρώ για ΦΠΑ και παρακρατούμενους φόρους. Εισπράχτηκαν τα 27 εκατομμύρια. Διαγράφηκαν τα 7 εκατομμύρια.
Το 2007, επιβλήθηκαν 707 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα, εισπράχθηκαν 29,3 εκατομμύρια ενώ διαγράφηκαν τα 3 δισ. ευρώ.

Πηγή Ο Κόσμος του επενδυτή
 22.1.2011

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Το χωριό που ξαναζεί χάρη στο "Νησί"

Τα γυρίσματα για το «Νησί» ολοκληρώθηκαν, η «καρδιά» όμως της τηλεοπτικής Σπιναλόγκας εξακολουθεί να πάλλεται στην Επάνω Ελούντα, όπου θα διατηρηθούν όλες οι σκηνικές παρεμβάσεις

Η Επάνω Ελούντα ξαναμπήκε στον χάρτη, ακόμη περισσότερο γίνεται τουριστικός προορισμός. Η δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας φαίνεται ότι ξαναδίνει ζωή στο χωριό με τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, ηλικιωμένους στην πλειονότητά τους. Ετσι, μετά την προβολή από την τηλεοπτική σειρά «Νησί» του Μega, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αν και είχαν εγκαταλείψει το χωριό, σκέφτονται τώρα να επιστρέψουν και να μείνουν μόνιμα. Η Επάνω Ελούντα, σχεδόν σιωπηλή, έβλεπε τα προηγούμενα χρόνια από υψόμετρο 7 τα φωταγωγημένα πολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα της κοσμικής και τουριστικής Κάτω Ελούντας. Μέχρι πρόσφατα. Οταν ο σκηνογράφος Αντώνης Χαλκιάς και η ομάδα του μαζί με τους ανθρώπους της παραγωγής του «Νησιού» και τον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη, «είδαν», πρώτοι αυτοί, στα πέτρινα κτίρια του πάνω χωριού τον πυρήνα της τηλεοπτικής Σπιναλόγκας.

Δεν αλλάζουν χρήση
Το παντοπωλείο, το κουρείο, το καφενείο της Σπιναλόγκας, εκείνα που στέκονται στις δύο πλευρές του κεντρικού στενού δρόμου, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν όπως ακριβώς τα βλέπουμε στα επεισόδια της σειράς. «Δεν θα αλλάξουν χρήση. Θέλουμε να τα συντηρήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε», έλεγε ο Γιώργος Μαυρικάκης από την Επάνω Ελούντα, που χαίρεται στην ιδέα ότι το χωριό θα αποκτήσει ξανά ζωή. «Οι κάτοικοί του, που τα προηγούμενα χρόνια έφυγαν και κατέβηκαν στην παραλία δημιουργώντας την Κάτω Ελούντα, συνειδητοποίησαν πως στην Επάνω έχουν μια ανεκτίμητη περιουσία και ήδη συζητούν να κατοικήσουν πάλι το χωριό», ανέφερε ο σκηνογράφος. «Γίνεται κίνηση να αναγεννηθεί το χωριό», επιβεβαίωνε ο δήμαρχος Δημήτρης Κουνενάκης. Ηδη η Επάνω Ελούντα άρχισε να αποκτά ζωντάνια, γιατί συχνά καταφθάνουν πούλμαν με τουρίστες που θέλουν να επισκεφθούν τους χώρους γυρισμάτων της σειράς.

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου συνεδρίασε στο χωριό το Δημοτικό Συμβούλιο, όπου συμμετείχαν και οι ιδιοκτήτες των κτιρίων στα οποία έκανε σκηνογραφικές παρεμβάσεις ο Αντώνης Χαλκιάς. Ομόφωνα αποφάσισαν να τις διατηρήσουν.

Εγιναν παρεμβάσεις σε περίπου 20 κτίρια. «Οι προσόψεις των κτιρίων έχουν γύψινες πλάκες πάχους πέντε εκατοστών και πρέπει, για να διατηρηθούν, να πάψουν να είναι υδρόφιλες», εξη γούσε στα «ΝΕΑ» από την Ελούντα ο σκηνογράφος. «Δηλαδή, πρέπει να γίνει επικάλυψη με ειδικό λάδι ώστε οι πλάκες αυτές να μη διαβρωθούν από το νερό. Εχουμε αφήσει τα καλούπια για αποκατάσταση τυχόν ζημιών, υπάρχουν επίσης τεχνίτες συντηρητές από την περιοχή του Μιραμπέλλου που δούλεψαν στην παραγωγή, οι οποίοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν σε περιπτώσεις που θα χρειαστούν επισκευές». Ο Αντώνης Χαλκιάς, η εταιρεία παραγωγής Τηλεοπτικές Επιχειρήσεις και το Μega συμφώνησαν να παραχωρήσουν στους κατοίκους ό,τι κατασκεύασαν για τις ανάγκες των γυρισμάτων. «Τα ανοίγματα που κάναμε συμπίπτουν με εκείνα των κτιρίων, επομένως μπορούν να είναι λειτουργικά το κουρείο, το καφενείο, το παντοπωλείο και τα άλλα κτίρια. Μόνο σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να γίνουν συνεννοήσεις με τους ιδιοκτήτες των κτιρίων που κατοικούνται ώστε και ο κόσμος που πηγαίνει, να τα επισκέπτεται χωρίς να ενοχλούνται οι ένοικοι».

Φόρος τιμής
Για τους κατοίκους της Επάνω Ελούντας η διατήρηση των σκηνικών είναι κάτι παραπάνω από αξιοθέατο. «Με το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ και την τηλεοπτική σειρά άρχισε μια προσπάθεια απενοχοποίησης των χανσενικών. Διατηρώντας και φροντίζοντας τα σκηνικά στο χωριό αποτίνουμε φόρο τιμής σε αυτούς τους ανθρώπους, θέλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή. Επίσης είναι ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη δουλειά που έκαναν οι άνθρωποι της σειράς στο χωριό μας», ανέφερε ο δήμαρχος. Δεν είναι μόνο οι αναπλάσεις κτιρίων στην Επάνω Ελούντα. Στο χωριό Βρουχάς, 5 χιλιόμετρα βόρεια της Πλάκας και σε υψόμετρο περίπου 200, η παραγωγή του «Νησιού» διαμόρφωσε το κλειστό, λόγω απουσίας παιδιών, σχολείο της κοινότητας σε νοσοκομείο. «Το αφήσαμε όπως ήταν για τα γυρίσματα. Με τα κρεβάτια των ασθενών, τα στρώματα και τα σεντόνια, τα χωρίσματα, τα μπουκάλια των φαρμάκων, τους φακέλους των αρρώστων, το γραφείο του γιατρού», ενημέρωνε ο Αντώνης Χαλκιάς. Παράλληλα γίνεται κίνηση στην Πλάκα, απέναντι από τη Σπιναλόγκα, να αξιοποιηθεί το σχολείο του οικισμού που δημιουργήθηκε από Σπιναλογκίτες όταν πια επέστρεψαν από το νησί. «Θα λειτουργεί μόνιμη έκθεση με ντοκουμέντα από τη Σπιναλόγκα», εξηγούσε ο Αντώνης Χαλκιάς. Η έκθεση θα περιλαμβάνει ιατρικά αρχεία, φακέλους ασθενών που διατηρούσαν στο νησί, φωτογραφίες αλλά και γενεαλογικά δένδρα. 

Του Χρήστου Ν. Ε. Ιερείδη
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
29.1.2011

Σημείωση δική μας :
Ευτυχώς που ένα βιβλίο και ένα σήριαλ στάθηκαν αφορμή η μνήμη να κοντοσταθεί στης  "γης τους καταραμένους " που όσο ζούσαν αποπέμφθηκαν, εξορίστηκαν, αδικήθηκαν..... Εστω κι έπειτα από έναν αιώνα από τότε που άνοιξε η Σπιναλόγκα με τη δύναμη της τέχνης  θα αναπαυθεί η ψυχή τους και θα σπάσουν τα ταμπού της τοπικής κοινωνίας.

Αννα Φραγκουδάκη :"Στραβά αρμενίζουμε" (για τους μετανάστες στο κτίριο της Νομικής)

# Δεν είναι «στραβός» ο ιδεολογικός «γιαλός», η ελληνική Αριστερά «στραβά αρμενίζει». Για τους μετανάστες στο κτίριο της Νομικής, εκτός από το πανεπιστημιακό άσυλο, την κατάχρησή του, τη δημόσια αντιπαράθεση σε ποιον ανήκει η ευθύνη «να καλέσει» την Αστυνομία, τις δηλώσεις όσων πολιτικών εκπροσώπων ερμηνεύουν τη διάταξη περί προστασίας των ιδεών και της ελεύθερης διακίνησής τους στα πανεπιστήμια με τέτοιον τρόπο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση, η εκμετάλλευση των μεταναστών.

# Εκμετάλλευση δεν είναι μόνο το (κοινό σε όλες τις χώρες) φαινόμενο να είναι ψηλό το ποσοστό όσων πολιτών θεωρούν τους μετανάστες ανεπιθύμητους, αλλά ασύγκριτα ψηλότερο όσων έχουν και από έναν έως πολλούς στη δούλεψή τους, με μικρότερα μεροκάματα και χωρίς να τους πληρώνουν ασφάλιση. Είναι εξίσου αδιαφορία για τους μετανάστες και εκμετάλλευση να χρησιμοποιούν κάποιοι το αδιέξοδο των μεταναστών και την απόγνωσή τους για να τους κάνουν όργανα της δικής τους πολιτικής.

# Οι υπεύθυνοι για την κατάληψη (γιατί δεν βρήκαν προφανώς οι μετανάστες μόνοι τους τον δρόμο από τα Χανιά στο κτίριο της Νομικής) δεν πίστευαν ότι δήθεν θα προκαλέσουν την «άμεση νομιμοποίησή» τους. Ηξεραν ότι δεν είναι 250 στη χώρα οι μετανάστες χωρίς χαρτιά αλλά αριθμοί πολλαπλάσια μεγάλοι και αυξανόμενοι. Στόχευαν να προκαλέσουν πολιτική κρίση και έτσι να πλήξουν την κυβέρνηση.

Αυτό επιδίωξαν και πέτυχαν. Αλλά για να το πετύχουν, χρησιμοποίησαν ανθρώπους διωγμένους από τις πατρίδες τους και υπό διωγμόν στην κάθε ακτή όπου τους ξέβρασε η θάλασσα.

# Στόχευαν κάποιοι «επαναστάτες» να πλήξουν την κυβέρνηση προκαλώντας κρίση. Πολιτική τελείως ανεύθυνη, επειδή είναι χωρίς στόχο, γιατί δεν έχουν κανένα πολιτικό σχέδιο αν η κρίση γενικευθεί. Και χρησιμοποίησαν τους 250 αυτούς μετανάστες για να προκαλέσουν την κρίση. Τους χρησιμοποίησαν επιπλέον χωρίς σχέδιο τι θα γίνει στην πιθανότατη περίπτωση η κυβέρνηση να αρνηθεί την «άμεση νομιμοποίηση». Απλούστατα οι «επαναστάτες» θα καταγγείλουν για ό,τι γίνει την κυβέρνηση. Τι θα συμβεί ύστερα με τους μετανάστες γενικά, αδιάφορο.

Τι θα γίνουν οι μετανάστες της Νομικής, αδιάφορο. 

Εξυπηρέτησαν το σχέδιο, αυτό αρκεί.

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
29.1.2011

Αφήγηση της ιστορίας (Η νέα τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΙ "1821")

Το τηλεοπτικό εγχείρηµα «1821», η σειρά που άρχισε στον ΣΚΑΪ την περασµένη Τρίτη (23.00) υπό την επιστηµονική επιµέλεια του καθηγητή Θάνου Βερέµη, κατ’ αρχήν αποδεικνύει ότι οι τηλεοπτικές µέθοδοι αποτελούν εξαιρετικά εργαλεία στην ιστορική αφήγηση. Και µάλιστα µιας περιόδου, εκείνης που γεννήθηκε το ελληνικό έθνος, της οποίας τα γεγονότα έχουν τύχει πλήθους ηρωικών σχολικών ερµηνειών και ιδεολογικών χρήσεων, µε παντός είδους σκοπιµότητες αφήνοντας στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων σκιές και ανακρίβειες.

Η σειρά επιχειρεί να αποσαφηνίσει τις ιστορικές παρανοήσεις που συντηρήθηκαν στη λαϊκή κουλτούρα υπηρετώντας την επιστηµονική ακρίβεια αλλά χωρίς να προδίδει το «συντακτικό» µιας τηλεόρασης που αποδεικνύεται συναρπαστική. Πίνακες, γκραβούρες, animation, αναπαραστάσεις παντός είδους, κοστούµια, χτίσµατα που έχουν αποµείνει συνθέτουν οπτικά τα στοιχεία της εποχής τα οποία θα βοηθήσουν τον θεατή να παρακολουθήσει τόσο την εξέλιξη των γεγονότων όσο και να τα τοποθετήσει στην ατµόσφαιρα της εποχής που τα δηµιούργησε.

Με στοιχεία που βασίζονται στην επίµονη ιστορική έρευνα, η σειρά επιχειρεί να περιγράψει από τις κοινωνικές και οικονοµικές έως τις πολιτισµικές διαστάσεις της µακράς περιόδου των περίπου 400 χρόνων που ακολούθησαν την Αλωση, µέχρι την εξέγερση του 1821.

Το σηµαντικό είναι ότι αποφεύγεται εκείνη η ελληνοκεντρική προσέγγιση που δηµιουργεί παρανοήσεις και συλλογικές ψευδαισθήσεις και τοποθετούνται τα γεγονότα στο διεθνές πλαίσιο, το οποίο και τα επηρέασε, καθώς η Ελληνική Επανάσταση συνέβη την εποχή κατά την οποία η Γαλλική Επανάσταση, οι Ναπολεόντειοι πόλεµοι και οι ιδέες του ∆ιαφωτισµού είχαν διαµορφώσει την αντίληψη περί έθνους.

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
29.1.2011

Μεγάλη ζήτηση για τη δια βίου μάθηση

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Μεγάλη ζήτηση για προγράμματα Διά Βίου Μάθησης παρατηρείται στην Ελλάδα, μολονότι η προσφορά είναι πολύ περιορισμένη (η χώρα βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε επανακαταρτιζόμενους και δεν φαίνεται να διαθέτει στρατηγική για εξ αποστάσεως εκπαίδευση ή άτυπη μάθηση). Ετσι, στο σύγχρονο παγκόσμιο σκηνικό, όπου οι τεχνολογικές και οι επιστημονικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και ο επαγγελματικός ανταγωνισμός για όλους τους κλάδους, διεθνής, η ανάγκη για διαρκή επανακατάρτιση μένει εν πολλοίς αναπάντητη. 

Ωστόσο, πρόκειται για μια πρακτική εκ των ων ουκ άνευ, στην οποία είναι αναπόφευκτο να οδηγηθούμε αργά ή γρήγορα, σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Βασ. Δαγδιλέλη, πρόεδρο του τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη από σήμερα και για δύο ημέρες διεθνές συνέδριο για τη Διά Βίου Μάθηση. Κατά τον ίδιον, μέσα από τη διά βίου μάθηση, ο Ελληνας αγρότης μπορεί να μάθει πώς θα ανοίξει νέες αγορές, ανταποκρινόμενος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό ή ο επαγγελματίας του τουρισμού να εκπαιδευθεί στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και τις ξένες γλώσσες. 

Ωστόσο, η προσφορά προγραμμάτων διά βίου μάθησης στη χώρα μας είναι κατά 20 φορές μικρότερη από τη ζήτηση, όπως σημείωσε ο κ. Δαγδιλέλης, και μόλις το 2,5% των εργαζομένων επανακαταρτίζονται. Μολονότι αναγνωρίζει πως η ανάπτυξη της διά βίου μάθησης απαιτεί χρόνο, θεωρεί πως η χώρα έχει μείνει πίσω στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, την οποία χαρακτηρίζει ιδανική για το ανάγλυφο της Ελλάδας.

28.1.2011

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Αυξάνονται τα ξενοδοχεία που κλείνουν στην Αθήνα λόγω κρίσης και εγκληματικότητας

Αυξάνεται ο αριθμός των ξενοδοχείων στην Αττική, και ειδικότερα στο κέντρο της Αθήνας, που βγαίνουν εκτός λειτουργίας. Την τελευταία τριετία, τουλάχιστον δέκα μονάδες έχουν κλείσει για διάφορους λόγους.
Οι πιο πρόσφατες εξελίξεις αφορούν την απόφαση του ξενοδοχειακού ομίλου Ν. Δασκαλαντωνάκη να αποσυρθεί επιχειρηματικά από την πλατεία Ομονοίας, αφήνοντας τη μίσθωση και διαχείριση δύο ξενοδοχειακών μονάδων, του Fashion House Hotel και του Classical, συνολικής δυναμικότητας 550 κλινών. Τα δύο ξενοδοχεία βρίσκονταν υπό τη διαχείριση της αλυσίδας Classical του ομίλου. Στελέχη του απέδωσαν την απόφαση αυτή στο πρόβλημα της διαρκούς υποβάθμισης που αντιμετωπίζει η περιοχή της Ομόνοιας.
Στα ξενοδοχεία που έκλεισαν, πρόσφατα, περιλαμβάνεται και η μονάδα 5 αστέρων Athens Life Gallery, δυναμικότητας 30 δωματίων και σουιτών, στην Εκάλη. Το ξενοδοχείο, ιδιοκτησίας της bluegr Mamidakis Hotels, σφραγίστηκε από υπηρεσίες της νομαρχίας σε εφαρμογή απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τη χρήση του.
Τα ξενοδοχεία Εσπέρια στη Σταδίου, ιδιοκτησίας του Ταμείου Νομικών, και Κάνιγγος 21 στη Χαλκοκονδύλη, ιδιοκτησίας του Ταμείου Υπαλλήλων Ασφαλιστικών Ταμείων, έβαλαν λουκέτο εξαιτίας της απόφασης των μισθωτών-ξενοδόχων να αφήσουν τη μίσθωση. Αιτία, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, η αδυναμία τους να καταβάλουν τα μισθώματα. Να σημειωθεί ότι στις περιπτώσεις των ξενοδοχείων που ανήκουν σε Ταμεία οι μισθωτές τους είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν ετήσιο μίσθωμα ίσο τουλάχιστον με το 6% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.
Εκπρόσωποι των ξενοδόχων αλλά και μεμονωμένοι επιχειρηματίες έχουν θέσει το θέμα της αλλαγής του υφιστάμενου καθεστώτος στον αναπληρωτή υπουργό Απασχόλησης Γιώργο Κουτρουμάνη, προκειμένου να αποφευχθούν νέες περιπτώσεις εγκατάλειψης ακινήτων όπου στεγάζονται ξενοδοχεία και ανήκουν σε Ταμεία. Ο κ. Κουτρουμάνης δεν έχει αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο και οι ξενοδόχοι αναμένουν εξελίξεις σε αυτό το μέτωπο κατά το επόμενο διάστημα.
Σε ό,τι αφορά το ξενοδοχείο Eσπέρια, έχουν ακουστεί φήμες περί ενδιαφέροντος για επαναμίσθωσή του από γνωστές ξενοδοχειακές αλυσίδες.
Στην κατηγορία ξενοδοχείων που έχουν κλείσει και ανήκουν σε Ταμείο είναι το Λα Μιράζ στην Ομόνοια. Οι προσπάθειες που έχουν γίνει για επαναμίσθωσή του μέσα από την προκήρυξη σχετικών διαγωνισμών έχουν μέχρι σήμερα αποβεί άκαρπες. Τη λίστα με τα ξενοδοχεία που έχουν βάλει λουκέτο συμπληρώνουν το Αμαρυλλίς Ιν, 2 αστέρων, στην οδό Μενάνδρου, το Αθηναία, 2 αστέρων, στην Αγίου Κωνσταντίνου, καθώς και το Ιλίσια στη Μιχαλακοπούλου.
Μεταξύ των σημαντικότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα ξενοδοχεία της Αθήνας είναι η υποβάθμιση που αντιμετωπίζουν πολλές περιοχές στο κέντρο και η εγκληματικότητα που αναπτύσσεται σε αυτές. Η οικονομική κρίση, επίσης, επηρέασε αρνητικά τα αποτελέσματα των ξενοδοχείων στην Αθήνα την τελευταία διετία.

Του Στάθη Κουσούνη
29.1.2011

Η ολέθρια σχέση στην εκπαίδευση (και ο κομματισμός)





Σε επιστολή της προς την εφμ Καθημερινή η κ. Μ.Γ. Δουφεξοπούλου (αναπλ. καθηγήτρια ΕΜΠ) γράφει :


Κύριε διευθυντά,

Η εθνική εκπαιδευτική πολιτική είναι τμήμα της εθνικής οικονομικής στρατηγικής κατά τις επικρατούσες αντιλήψεις. Στη χώρα μας το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από χρόνια ύφεση και κυριαρχία του «μέτριου». Η καταστολή των συμπτωμάτων (αναξιοκρατία, νεποτισμός, οικονομική κακοδιαχείριση, εκπαιδευτική πρακτική, έλλειψη επαγγελματισμού κ.ά.) δεν εξασφαλίζει εξάλειψή τους, η οποία προϋποθέτει την ακύρωση του βασικού αιτίου. Το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο έπρεπε να περιστρέφεται σε δύο στρατηγικούς άξονες: α) στο ότι στη σύγχρονη αντίληψη η εκπαιδευτική πολιτική είναι τμήμα της εθνικής οικονομικής πολιτικής και β) ότι η ακύρωση των αιτίων που οδήγησαν την ελληνική εκπαίδευση στη χρόνια ύφεση πρέπει να έχει προτεραιότητα.

Ως πάρεργο στη μακρά μου ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, στην οποία υπήρξα αποδέκτης απίστευτου νεποτισμού με φεουδαρχική αντίληψη στην ακαδημαϊκή διοίκηση, διοχέτευσα μικρό μέρος των δραστηριοτήτων μου στον δημόσιο σχολιασμό αρκετών συμπτωμάτων επί 20 χρόνια. Η συσσώρευση των βιωμάτων μου «από τα μέσα» του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος και το τεκμηριωμένο έργο μου περί τα ακαδημαϊκά σε ευρωπαϊκή κλίμακα επιβεβαίωσαν ότι θεμελιώδες αίτιο για τα συμπτώματα της εθνικής μας εκπαίδευσης (και των ΑΕΙ) είναι ο κομματισμός, ο οποίος ολέθρια έχει διεισδύσει σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα εδώ και 3 δεκαετίες.

Οι Γερμανοί, παρά τις αρνητικές αντιλήψεις που διατηρούμε γι’ αυτούς πολιτικά, ιστορικά και συναισθηματικά, έχουν με νόμο απαγορεύσει από τις αρχές του 1970 την παρουσία του κομματισμού από τα πανεπιστήμιά τους και αποκλείουν υποψηφιότητες σε ακαδημαϊκές θέσεις στο ίδιο πανεπιστήμιο από το οποίο αποκτήθηκε ο διδακτορικός τίτλος. Το σχετικά «νέο» Πανεπιστήμιο της Κύπρου εκλέγει ακαδημαϊκό προσωπικό από εισηγήσεις επιτροπών με διεθνή σύνθεση. 

Η σύγκριση των ενδεικτικών παραδειγμάτων με διάφορους εγχώριους προβληματισμούς και θεωρητικές ιδεοληψίες ας είναι στην κρίση του αναγνώστη.

Μ. Γ. Δουφεξοπουλου - 
Αναπλ. καθηγήτρια ΕΜΠ

28.1.2011

Του Ελληνα ο τράχηλος...

Φίλος, καπνιστής, πήγε με την οικογένειά του, γυναίκα και δύο ανήλικα παιδιά, σε ταβέρνα για φαγητό και μου αφηγήθηκε την περιπέτειά του. «Με το που καθήσαμε στο τραπέζι, σερβιτόρος έφερε σταχτοδοχείο και όταν παρατήρησα ότι το τσιγάρο απαγορεύεται η απάντηση ήταν: εμείς εδώ καπνίζουμε. Οταν, λίγο αργότερα, το μαγαζί γέμισε, το ντουμάνι ήταν τέτοιο που με έκανε, μολονότι καπνιστής, να δυσφορήσω. Φώναξα τον ιδιοκτήτη και του είπα ας κάνει μια έκκληση να βγουν έξω να καπνίσουν, όπως βγήκα και εγώ, σεβόμενοι τουλάχιστον τα παιδιά που ανέπνεαν το δηλητήριο. Η απάντηση σε ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα ήταν: αν δεν σας αρέσει κύριε, μπορείτε να φύγετε και να μην ξανάρθετε». Ηταν την επομένη της πρωθυπουργικής παρέμβασης υπέρ της αυστηρής τήρησης του νόμου για την απαγόρευση του τσιγάρου και ο καλός ταβερνιάρης, όπως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι καταστηματάρχες των κέντρων πάσης φύσεως διασκέδασης, είχε γράψει και αυτή την προειδοποίηση στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Λίγες μέρες μετά είχαμε την «εξέγερση της καφετέριας» στην Κοζάνη, όπου οι ιδιοκτήτες τους τις έκλεισαν, διεκδικώντας το ταξικότατο αίτημα να σερβίρουν, εκτός από τον πανάκριβο καφέ και τα αμφιβόλου γνησιότητος αλκοολούχα, δωρεάν καρκινογόνο αέρα.

«Ο Ελληνας θέλει μαζι με τον καφέ και το ποτάκι του και το τσιγαράκι του και αυτή την απόλαυση δεν μπορεί να του τη στερήσει κανείς», άκουσα να λέει αφρίζων on camera ένας εκ των επαναστατημένων ιδιοκτητών, απειλώντας θεούς και δαίμονες! Ωστε λοιπόν ο Ελληνας δεν μπορεί να πιει καφέ και ουισκάκι χωρίς το τσιγαράκι και γι’ αυτό πρέπει να σκοτώνει και τον διπλανό του, υποχρεώνοντας κι εκείνον να καπνίζει.

Αντί σχολιασμού της «φιλοσοφικής» διαπίστωσης του Κοζανίτη εξεγερμένου, αλλά και όλων εκείνων που τη συμμερίζονται, παραθέτω μια προσωπική εμπειρία, που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο: Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με γκρουπ Ελλήνων τουριστών, το λεωφορείο έκανε ολιγόωρη στάση έξω από τη Ραιδεστό για «τσιγάρο» και φαγητό. Το σύνολο σχεδόν των επιβατών αναπτύχθηκαν στα τραπέζια, ήπιαν τον καφέ τους, καταβρόχθισαν τα κεμπάπ και τα σουτζουκάκια και ένας-ένας, όσοι κάπνιζαν, έβγαιναν ήσυχα στο προαύλιο για να ικανοποιήσουν το πάθος τους. Το επόμενο βράδυ, το πρόγραμμα περιλάμβανε «οριεντάλ» στο Ταξίμ και η αίθουσα των εφτακοσίων ατόμων κατελήφθη από Ελληνες (κυρίως), Βούλγαρους και Σέρβους που διασκέδασαν μέχρι πρωίας, κατεβάζοντας κατά ριπάς τα «ποτάκια», αλλά τσιγάρο γιοκ. Ο ένας μετά τον άλλο, ή και δυο-δυο, έβγαιναν σαν καλά παιδάκια από την αίθουσα, κάπνιζαν και μετά επέστρεφαν. Βλέπετε, στην Τουρκία το κάπνισμα απαγορεύεται σε δημόσιους κλειστούς χώρους και ο νόμος εφαρμόζεται αυστηρά και από όλους. 

Ακόμα και από τον Ελληνα, του οποίου, κατά τα άλλα, «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». 

Οπου φυσικά τον παίρνει.

Του Σταύρου Τζίμα
28.1.2011

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

"Ποιές είναι οι προθέσεις σας για το θέατρο; "

ΕΠΙΣΤΟΛΗ. Ενωμένοι και με κοινό ερώτημα 335 άτομα: καθηγητές πανεπιστημίου, θεατρολόγοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συγγραφείς αλλά και παραγωγοί, μουσικοί, χορογράφοι, μεταφραστές, φωτιστές και όσοι γενικά αγαπούν το θέατρο, απέστειλαν χθες επιστολή στον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού, ζητώντας να μάθουν τις προθέσεις της πολιτείας για το θέατρο. Γνωστοποιούν στον κ. Π. Γερουλάνο τις αγωνίες τους για την τύχη του ελληνικού θεάτρου, αφού, όπως υπογραμμίζουν, έχουν περάσει 15 μήνες από τότε που ανέλαβε την ευθύνη και «ακόμα δεν γνωρίζουμε τις απόψεις σας και τα σχέδια του υπουργείου πάνω στα θέματα που μας αφορούν και που δεν είναι μόνο η οικονομική ενίσχυση του Θεάτρου αλλά και η όλη φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζεται από την πολιτεία η Θεατρική Τέχνη». Παραδέχονται ότι καταργήθηκε το ΕΚΕΘΕΧ, θίγουν ωστόσο πως: «ακόμη διατηρεί το κτίριό του και τους υπαλλήλους του, με όλα τα οικονομικά επακόλουθα». Επίσης ότι σε αυτό το διάστημα έγινε μερική εξόφληση από επιχορηγήσεις προηγούμενων ετών και ότι δημιουργήθηκε επιτροπή για να διερευνήσει τα προβλήματα του θεάτρου. Κάθε νέος υπουργός, προσθέτουν, διορίζει μια Επιτροπή για να μελετήσει τα προβλήματα του Θεάτρου, τα συμπεράσματα της οποίας όμως μπαίνουν συνήθως στα ράφια του υπουργείου.

Υποστηρίζουν ότι τις τελευταίες δεκαετίες το επιχορηγούμενο θέατρο βρισκόταν σε μια λαμπρή περίοδο, ότι τώρα μείωσαν παραγωγές και ελαχιστοποίησαν τα έξοδά τους, εργάζονται «χωμένοι μέσα στο άγχος της επιβίωσης», και ζητούν να μάθουν τις θέσεις του ΥΠΠΟΤ για το επιχορηγούμενο θέατρο.

Την επιστολή υπογράφουν, μεταξύ άλλων, οι: Κ. Σβολόπουλος, Αλκη Ζέη, Κ. Γεωργουσόπουλος, Σ. Πατσαλίδης, Σπ. Ευαγγελάτος, Β. Παλαντζάς, Β. Θεοδωρόπουλος, Αντ. Αντύπας, Στ. Λιβαθινός, Δ. Καταλειφός, Β. Αρδίττης, Ρ. Οικονομίδου, Χρ. Λούλης, Λ. Πρωτοψάλτη, Ν. Παπανδρέου, Κ. Βούλγαρης, κ. ά.

28.1.2011

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Ατιμωρησία και ψυχολογία του όχλου

Εμβληματικές φιγούρες μιας κουλτούρας ανομίας και ατιμωρησίας, οι υποθέσεις «Βατοπαίδι» και «Siemens» τις τελευταίες ημέρες τροφοδότησαν ξανά το κοινό συναίσθημα του θυμού και της οργής.

«Παραγεγραμμένο» το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, ενώ για τη Siemens τα δύο μεγάλα κόμματα συνέχιζαν ως την τελευταία στιγμή τις διαπραγματεύσεις για το ποιους θα παραπέμψουν. Αν και όσο ισχύει το άρθρο 68 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την ασυλία των υπουργών το αίτημα της «τιμωρίας» ακυρώνεται στην πράξη. Η Υβρις μένει δίχως την αναγκαία Κάθαρση.

Η αναζωπύρωση συμπεριφορών όχλου είναι μια σοβαρή παρενέργεια της κατάστασης αυτής.

Η «Ψυχολογία των μαζών», το κλασικό έργο που ο γιατρός και κοινωνικός αναλυτής Γκυστάβ Λε Μπον έγραψε στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι όσο ποτέ επίκαιρο. Ο όχλος χαρίζει στο άτομο το αίσθημα μιας ακατανίκητης δύναμης. Ο μετέχων σε όχλο αποκτά μια συλλογική ψυχή που υπόκειται στον νόμο της νοητικής ενότητας ενός δρώντος πλήθους. Η ανωνυμία μέσα στον όχλο και η διάχυση της ατομικής ευθύνης ελευθερώνουν ένστικτα που αν ήταν μόνο του το άτομο θα λογόκρινε. Χάνοντας την κρίση και τη βούλησή του περιέρχεται σε μια ειδική κατάσταση υποβολής, θυμίζοντας τη σαγήνη που ασκεί ο υπνωτιστής στον υπνωτισμένο.

Το άτομο μέσα στον όχλο μεταμορφώνεται σε ένα εύπιστο, ευμετάβλητο, παρορμητικό πλάσμα, ικανό για κάθε ακρότητα, έχοντας θυσιάσει τα όποια οφέλη του ορθού λόγου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η συμπάθεια γίνεται λατρεία και η αντιπάθεια μίσος. Ο όχλος επιτρέπει την είσοδο στη βαρβαρότητα.

Ας μη γελιόμαστε όμως: Τη βαρβαρότητα αυτή, με άλλες μορφές, εξέθρεψε το ίδιο το κρατούν σύστημα. Ας αναλογισθούμε τις αβυσσαλέες ανισότητες που άφησε να αναπτυχθούν στους κόλπους του. Μια κοινωνία ανάλγητη που απαθής μέρα τη μέρα έβλεπε το κράτος δικαίου να αποδυναμώνεται δίχως κανένα αντανακλαστικό περιφρούρησης πολύτιμων κοινωνικών αγαθών, όπως η αλληλεγγύη, η αδελφότητα, η προστασία του αδυνάτου. Αγαθά που βαθμιαία θρυμματίστηκαν ως την πλήρη εξαφάνισή τους, αφήνοντας μια χώρα έρμαιο στη βαρβαρότητα των αγορών αλλά και του εαυτού της. Ο άκρατος ατομικισμός και καταναλωτισμός κακοποίησαν την ίδια την υπόθεση της σκέψης και του πολιτισμού.

Το έγκλημα, σύμφωνα με τους εγκληματολόγους, συνιστά παραβίαση στοιχειωδών συναισθημάτων φιλαλληλίας μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, σε μια συγκεκριμένη εποχή, απαραίτητων για την κοινωνική συμβίωση. Η παραβίαση αυτή, θυμίζει ο Ντυρκχάιμ, «αποτελεί προσβολή των ισχυρών συναισθημάτων της συλλογικής συνείδησης και διεγείρει μια μαζική αντίδραση αποδοκιμασίας που εκφράζεται με την ποινή».

Η ποινή είναι απαραίτητη για να μπορέσει να υπάρξει κοινωνική συμβίωση. Οσο η ποινή αυτή μένει στον αέρα, τόσο η βία του όχλου θα αυξάνεται.

Πώς να μη συνδέσεις με την ατιμωρησία τα ξεσπάσματα κάθε λογής του κοινού; Παραβιάσεις των διοδίων, των καπνιστικών απαγορεύσεων, χειροδικίες επί δικαίoυς και αδίκoυς, διαπομπεύσεις και λοιδορίες πολιτικών. Δεν μπαίνουν προφανώς όλα στο ίδιο τσουβάλι. Οι καταχρηστικές γενικεύσεις ούτε δίκαιες ούτε θεμιτές είναι. Πώς όμως περιμένεις ώριμες συμπεριφορές από συνεχώς προδομένους, ως προς το βασικό αίσθημα της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, πολίτες;

Και βέβαια δεν υποθάλπεις την αυτοδικία, ούτε είσαι «ένοχος λαϊκισμού», όταν επιχειρείς, όχι να δικαιολογήσεις, αλλά να εξηγήσεις ορισμένα φαινόμενα.

Σε κάθε περίπτωση η οργή (που γεννά τη θλίψη ή και τον θυμό- βλ. τον θλιμμένο θυμό) πολλαπλασιάζεται όταν γύρω μια μαινόμενη κρίση υποχρεώνει ολοένα περισσότερα άτομα να φοβούνται για το πώς θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα την επόμενη στιγμή. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση διάσταση ανάμεσα σε αυτό που λέγεται και σε αυτό που γίνεται. Στη διάσταση αυτή εκπνέει και η αξιοπιστία του δημόσιου λόγου. «Οι ένοχοι θα τιμωρηθούν», «το μαχαίρι θα πάει βαθιά στο κόκαλο». Ο πολίτης δεν πείθεται. Πλέον καγχάζει. Νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν και διεκδικεί να πάρει πίσω την τραυματισμένη νοημοσύνη του. Μεγάλωσε, ωρίμασε ο πολίτης. Διεκδικεί να μην ανήκει σε μια πρωτόγονη φυλή όπου ο φύλαρχος καταφέρνει να εξαγοράσει την πίστη και την υποτέλειά του με αντάλλαγμα θαυμαστά καθρεφτάκια.

Στον τόπο μας από τα αλλοτινά εγκλήματα τιμής που μέχρι πρότινος αντιμετωπίζονταν με ορισμένα ελαφρυντικά, έχουμε περάσει στα άτιμα εγκλήματα του σήμερα χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Αλλά και δίχως τιμωρία. Το πιο σωστό λοιπόν θα ήταν να μιλάμε για άτιμα εγκλήματα χωρίς τιμωρία.

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου
(Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)
 
Πηγή Το Βήμα
23.1.2011

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Αλεβίτες, οι άγνωστοι "συγγενείς" μας




Η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας περνά στην αντεπίθεση

Πίνουν κρασί, πιστεύουν στην «Αγία Τριάδα» και στο «αγαπάτε αλλήλους» αλλά δεν είναι χριστιανοί. Η θρησκευτική τους λειτουργία περιλαμβάνει τραγούδι, μουσική και μικρόφωνο, δεν είναι όμως ευαγγελιστές. Πιστεύουν στον Αλλάχ αλλά ερμηνεύουν το Κοράνι αλληγορικά και όχι κατά γράμμα. Δεν πείθονται ότι μετά θάνατον τους περιμένουν τα ουρί του Παραδείσου αλλά ούτε και η Κόλαση. Θρησκευτικά είναι πιο κοντά στους σιίτες, πολιτικά ψηφίζουν Αριστερά, κοινωνικά ήταν αγρότες της Ανατολίας που μετοίκησαν στις φτωχογειτονιές των τουρκικών πόλεων και σήμερα έχουν σχηματίσει μια νέα μεσαία τάξη. Είναι δίπλα μας, ζουν και στην Ελλάδα (στη Θράκη) αλλά μόλις που τους γνωρίζουμε. Οι αλεβίτες-μπεκτασήδες πρόσφατα απέκτησαν το θάρρος να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους ως η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας.
«Μια αλεβίτισσα που εργαζόταν ως μαγείρισσα σε νοσοκομείο απολύθηκε διότι ορισμένοι σουνίτες πιστεύουν ότι δεν πρέπει να φάνε φαγητό μαγειρεμένο από αλεβίτη. Η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο Αλί Γιαμάν, καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας σε τουρκικό πανεπιστήμιο. Οι αλεβίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας, όπως και την πιο αόρατη. Δεν αναγνωρίζονται καν ως μειονότητααπό το τουρκικό κράτος.

Ο αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ. «Δεν είμαστε σιίτες, όπως οι Ιρανοί, δεν τηρούμε το ναμάζ, την προσευχή που οι Ιρανοί πραγματοποιούν τρεις φορές την ημέρα (σ.σ.: και οι σουνίτες πέντε), αλλά η πίστη μας έχει σιιτικά στοιχεία, όπως και τουρκικά και σαμανικά» συνεχίζει ο δρ Γιαμάν. Ο αλεβιτισμός έχει έντονες επιρροές από τον σουφισμό, τον μυστικισμό αλλά και από τον χριστιανισμό, ιδίως την Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικά του είναι η ανεκτικότητα προς άλλες θρησκείες και η λατρεία των Αλλάχ-Μωάμεθ-Αλί (του γαμπρού του Μωάμεθ, στον οποίο η πίστη αποτελεί τη βασική διαφορά μεταξύ σιιτών και σουνιτών). Ανάμεσα στις διαφορές τους από άλλους μουσουλμάνους είναι η μονογαμία, το ότι δεν προσκυνούν στη Μέκκα και δεν γιορτάζουν το Ραμαζάνι.

Επί αιώνες καταδιωγμένοι, κρατούσαν κρυφή τη θρησκεία τους, γι΄ αυτό οι διαφορές ακόμη και ανάμεσα σε αλεβίτες κοντινών περιοχών είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο τελετουργικό αλλά πολλά ελαφρώς διαφοροποιημένα.

«Οι τούρκοι σουνίτες μάς προσάπτουν δύο πράγματα:ότι υποστηρίξαμε τους Πέρσες Σαφαβίδες έναντι των Οθωμανών τον 16ο αιώνα και ότι είμαστε αιρετικοί» λέει ο Γιαμάν. Οι σχέσεις φάνηκε ότι θα βελτιώνονταν όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ ίδρυσε τη σύγχρονη Τουρκία διότι οι αλεβίτες είναι βαθιά κοσμικοί, όπως και το όραμα του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας. «Με τον καιρό όμως έγινε εμφανής η σουνιτική κυριαρχία».

Τη δεκαετία του ΄70 πολλοί αλεβίτες υποστήριξαν σοσιαλιστικά και μαρξιστικά κόμματα στην Τουρκία θεωρώντας ότι οι ιδέες τους ήταν συναφείς με τον αλεβιτισμό. Μεγάλο μέρος της βίας που χαρακτήρισε τη χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και που αποδόθηκε στον ανταγωνισμό μεταξύ αριστερών και δεξιών ήταν στην πραγματικότητα ένας «πόλεμος» μεταξύ αλεβιτών και σουνιτών- με τους υπερεθνικιστές να συντάσσονται με τους τελευταίους. Η βία κορυφώθηκε στην πόλη Καχραμανμαράς στη Νότια Τουρκία το 1978, όταν Γκρίζοι Λύκοι επιτέθηκαν με βία σε αριστερούς αλεβίτες αφήνοντας 700 νεκρούς. Κατόπιν αυτού, η κυβέρνηση επέβαλε στρατιωτικό νόμο ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για το πραξικόπημα του 1980. «Ετσι οι αλεβίτες έχασαν διπλά- και ως αλεβίτες και ως αριστεροί» λέει ο Γιαμάν.

Πιστεύει ότι η κατάσταση βελτιώνεται τα τελευταία χρόνια, «αν και η κυβέρνηση είναι όμηρος των θρησκευόμενων ψηφοφόρων της και δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα». Τα τζεμ ή τζεμέβι, οι ναοί των αλεβιτών, αναγνωρίζονται ως «χώροι λατρείας» και όχι ως ναοί. «Στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν 70 τζεμ για εκατομμύρια αλεβίτες που ζουν στην πόλη» λέει. «Μεγάλο πρόβλημα είναι το ποσοστό αφομοίωσης των αλεβιτών. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην παράδοσή μας και στη σημερινή πραγματικότητα».

Αποφασισμένοι να αντιδράσουν ύστερα από πέντε αιώνες καταπίεσης, που τους κράτησαν στην αφάνεια, οι αλεβίτες απευθύνουν έξι αιτήματα προς την τουρκική κυβέρνηση και απειλούν με βροχή από προσφυγές το επόμενο σχολικό έτος (2011-2012) προκειμένου τα παιδιά τους να εξαιρούνται από το μάθημα των (σουνιτικών) θρησκευτικών στο σχολείο, όπως έχουν το δικαίωμα τα παιδιά των χριστιανών και των εβραίων. Εκτός από το να πάψει να είναι υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών, ζητούν να καταργηθεί η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, να επιστρέψουν τα μοναστήρια των δερβίσηδων στον έλεγχό τους, να αναγνωριστούν τα τζεμέβι ως ναοί, να τερματιστούν οι πολιτικές θρησκευτικής αφομοίωσης και να μετατραπεί σε μουσείο το ξενοδοχείο «Μadimak» στην πόλη Σεβάστεια, όπου είχε πραγματοποιηθεί πολύνεκρη επίθεση εναντίον τους πριν από 18 χρόνια.

Κρασί, δερβίσηδες και σάζι
«Παγανιστές» αποκαλούν τους αλεβίτες οι σουνίτες επειδή στους ναούς τους παίζουν σάζι, τραγουδούν, χορεύουν και πίνουν κρασί, άνδρες και γυναίκες μαζί
Ο ντέντε, ο αλεβίτης ιερέας, κάθεται πάνω σε δέρμα προβάτου και οι πιστοί, άντρες και γυναίκες, σχηματίζουν κύκλο στο πάτωμα. Ο πνευματικός ηγέτης, που κατάγεται από οικογένεια-απόγονο του Μωάμεθ, λέει προσευχές, απαγγέλλει ποιήματα και τραγουδάει παίζοντας σάζι ή μπαγλαμά. Καμιά φορά συνοδεύει τον ντέντε ένας παίκτης λαούτου ενώ το εκκλησίασμα τραγουδάει μαζί του και χορεύει έναν χορό, σέμα, που χαρακτηρίζεται από περιστροφές. Για να ολοκληρωθεί η λειτουργία στο τζεμ οι πιστοί τρώνε όλοι μαζί, συχνά ένα τελετουργικά σφαγμένο αρνί (κουρμπάν), συνοδεία κρασιού.

Η μουσική και η ποίηση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αλεβιτικής παράδοσης. Τα τραγούδια τους είναι ερωτικά και μιλούν για τη μυστικιστική εμπειρία. Ο ποιητής των σούφι του 13-14ου αιώνα Γιουνούς Εμρέ ήταν αλεβίτης, ενώ έχουν επηρεαστεί έντονα από τον Τζελαλεντίν Ρουμί, ιδρυτή του τάγματος των δερβίσηδων τον 13ο αιώνα. Πολλοί από τους πιο ονομαστούς παραδοσιακούς μουσικούς της σημερινής Τουρκίας είναι αλεβίτες.

Οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες, που χαρακτήριζαν το αλεβιτικό τελετουργικό, αποτελούν στη σύγχρονη εποχή μάλλον φολκλορικό παρά θρησκευτικό στοιχείο. Αιτία ο Κεμάλ. Οταν κατήργησε το χαλιφάτο, θεωρώντας το εμπόδιο στην πρόοδο, οι δερβίσηδες ξεσηκώθηκαν. Ως απάντηση, αυτός κατήργησε τους δερβίσηδες το 1925 (όταν μια εξέγερση Κούρδων τού έδειξε πόσο ισχυροί παρέμεναν ακόμη) τονίζοντας ότι τα αρχαϊστικά μυστήριά τους δεν είχαν θέση στον σύγχρονο κόσμο.

«Σήμερα αντιδράμε! Η φωνή μας επιτέλους ακούγεται»
«Πολλοί φοβισμένοι αναγκάζονται να παριστάνουν τους σουνίτες»λέει στο «Βήμα» ο πανεπιστημιακόςΙζετίν Ντογάν, επίτιμος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλεβιτών-Μπεκτασήδων «Η μεγαλύτερη διάκριση εις βάρος των αλεβιτών στην Τουρκία είναι ότι, ενώ φορολογούμαστε όπως όλοι οι πολίτες, δεν λαμβάνουμε χρήματα από τον προϋπολογισμό για τους χώρους λατρείας μας. Για τα σουνιτικά τζαμιά αφιερώνονται δισεκατομμύρια λίρες. Αλλο πρόβλημα είναι τα θρησκευτικά που διδάσκονται στα σχολεία:τα βιβλία αναφέρονται μόνο στους σουνίτες και δεν περιέχουν ούτε μία κουβέντα για το αλεβιτικό Ισλάμ»λέει μιλώντας στο «Βήμα» οΙζετίν Ντογάν,καθηγητής Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Γαλατά Σαράι.

«Βρισκόμαστε σε συζητήσεις με την κυβέρνηση για να αλλάξουν όλα αυτά. Σήμερα αντιδράμε! Η φωνή μας επιτέλους ακούγεται.Ευτυχώς το πρόβλημά μας έχει γίνει διεθνές και η κυβέρνηση πιέζεται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ».

Δεν υπάρχει κόμμα αλεβιτών,εξηγεί,«διότι δεν υποστηρίζουμε την ιδέα αυτή. Η Τουρκία είναι κοσμικό κράτος και δεν έχει χώρο για κόμματα που βασίζονται στη θρησκεία» . Το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CΗΡ) της αξιωματικής αντιπολίτευσης,«το οποίο υποστηρίζουν σήμερα οι περισσότεροι αλεβίτες, έχει 27 αλεβίτες βουλευτές ενώ το ΑΚΡ τέσσερις ή πέντε. Συνολικά οι 40 από τους 550 βουλευτές είναι αλεβίτες» .

Ο δρ Ντογάν εξανίσταται από αυτή την αριθμητική αδικία.«Οι αλεβίτες είμαστε 25 εκατομμύρια, το ένα τρίτο του πληθυσμού,ενώ οι Κούρδοι, που δεν ξεπερνούν τα 7-8 εκατομμύρια, το ένα δέκατο του πληθυσμού,έχουν περισσότερους από 120 βουλευτές» .

Τραγουδούν για τον έρωτα, κάψτε τους ζωντανούς!

Το ξενοδοχείο που φιλοξένησε φεστιβάλ αλεβίτικης μουσικής και χορού έγινε ο τάφος 35 καλλιτεχνών
2 Ιουλίου 1993. Ενα φεστιβάλ αλεβίτικης μουσικής και χορού στο ξενοδοχείο «Μadimak» της Σεβάστειας κατέληξε στις φλόγες όταν μια ομάδα φανατικών ισλαμιστών το περικύκλωσε μετά την προσευχή της Παρασκευής καίγοντας ζωντανούς 35 καλλιτέχνες συν δύο υπαλλήλους του ξενοδοχείου και τραυματίζοντας 51 άτομα, μεταξύ των οποίων ο συγγραφέας Αζίζ Νεσίν. Η αστυνομία λέγεται ότι παρατηρούσε τον όχλο να βάζει φωτιά στο κτίριο χωρίς να επεμβαίνει. Συνελήφθησαν γύρω στους 30, πολλοί από τους οποίους τη γλίτωσαν τελικά, ενώ οι πραγματικοί υπαίτιοι του μακελειού πιστεύεται πως παραμένουν ατιμώρητοι.


MΠΕΚΤΑΣΗΔΕΣ: ΟΙ 3.000 ΑΛΕΒΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
«Αυτοί πάνε στο τζαμί, εμείς τραγουδάμε στον τεκέ»
«Δεν είναι καθόλου απλό να ανήκεις σε μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα» εξηγεί στο «Βήμα» Ελληνας Πομάκος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του «Στα ορεινά πομακικά χωριά της Ροδόπης αυτοαποκαλούνται κιζιλμπάσηδες ή μπεκτασήδες ενώ στα ορεινά του Εβρου αλεβίτες» λέει μιλώντας στο «Βήμα» μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων και συνεργάτης της πομακικής εφημερίδας «Ζαγάλισα» (www.zagalisa.gr) ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Οι αλεβίτες της Ελλάδας αριθμούν, σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που τους ανέφερε πρώτη φορά στην ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2009, μόλις 3.000 άτομα ανάμεσα σε ένα σύνολο 120.000 μουσουλμάνων της Θράκης. «Μια βασική διαφορά μας με τους σουνίτες είναι ότι αυτοί πηγαίνουν στο τζαμί ενώ εμείς στον τεκέ-ο πιο ονομαστός είναι ο τεκές της Ρούσσας».

Η Αγκυρα, μας λέει τηλεφωνικά από την Κομοτηνή, προσπαθεί να κάνει τη μειονότητα να αυτοπροσδιοριστεί ως «τουρκομουσουλμανική σουνιτική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Οτιδήποτε δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο «ξεσηκώνει την αντίδραση των οργάνων της στην περιοχή». Οι αλεβίτες έχουν συνηθίσει να κρατούν πάντα χαμηλό προφίλ. «Η αλεβιτική ταυτότητα καταδιώκεται» λέει φέρνοντας το παράδειγμα ενός «πατροπαράδοτου πανηγυριού στο χωριό Χίλια που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι, τον Αύγουστο, και περιλαμβάνει αγώνες πάλης στους οποίους συμμετείχαν κάτοικοι των γύρω χωριών. Τώρα έρχονται παλαιστές από την Τουρκία και έχει μετατραπεί σε τουρκική φιέστα. Το ελληνικό κράτος μάς έχει εγκαταλείψει- ακόμη και τα πεδινά χωριά,πόσω μάλλον τα ορεινά. Οταν τα αστυνομικά τμήματα ξηλώνονται, σε ποιον θα στραφεί ο αλεβίτης Πομάκος που τρομοκρατείται;».

Μας εξηγεί πώς λειτουργεί ο εκφοβισμός. «Σε κάθε χωριό υπάρχουν άτομα που πληρώνονται από την Αγκυρα και προσπαθούν να πετύχουν τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό όποιου προβάλλει την αλεβίτικη ταυτότητά του. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ιμάμηδες στα μεικτά χωριά. Αν έχει μαγαζί, λένε στον κόσμο στο τζαμί να μην ψωνίζει από αυτόν.Οι διαφορετικές ταυτότητες θεωρείται ότι απειλούν την τουρκομουσουλμανική ενότητα. Ζούμε στην Ελλάδα, ένα ελεύθερο κράτος του 21ου αιώνα,και δεν μπορούμε να δηλώσουμε την ταυτότητά μας! Πραγματοποιείται μια πολιτιστική γενοκτονία εναντίον μας».

Οι αλεβίτες της ελληνικής Θράκης παντρεύονται μεταξύ τους, αν και «τα τελευταία χρόνια γίνονται και λίγοι γάμοι με σουνίτες.Τεκέδες μάς έχουν απομείνει λίγοι και ο έλεγχός τους έχει περιέλθει στα χέρια των σουνιτών». Από τους Πομάκους ένα μικρό μόνο μέρος είναι αλεβίτες. Τα μεγαλύτερα χωριά τους είναι η Ρούσσα, το Γονικό, το Μέγα Δέρειο και η Χλόη- τα περισσότερα βρίσκονται στον Εβρο. Υπάρχουν και λίγοι τουρκογενείς αλεβίτες 

Της Τάνιας Μποζανίνου
Πηγή Το Βήμα
23.1.2011

Ε. Μπίστικα : Σκέψεις για το ξεπούλημα, όσο-όσο, των βιβλίων...

Tο βιβλίο είναι υπό διωγμόν; Oλοι γνωρίζουμε ότι αφότου βγήκε το βιβλίο στην ηλεκτρονική του μορφή, είναι πολλοί εκείνοι που βιάζονται να το «στήσουν» μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Kαι τι κάνουμε εμείς, ως γονείς, ως άτομα, για να κρατήσουμε το βιβλίο ζωντανό σύντροφο δικό μας ή των παιδιών, των νέων, χωρίς να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, την Πολιτεία, η οποία έχει να βγάλει άλλα, καυτά κάστανα από τη φωτιά; Eχουμε σπίτι μας βιβλιοθήκη; Eχουμε στο παιδικό δωμάτιο ράφια για βιβλία; Kάνουμε μαζί με τα άλλα δώρα –παιγνίδια, ρούχα– κι ένα καλό βιβλίο με αφιέρωση, με λόγια αγάπης για τον δικό μας άνθρωπο που ίσως το διαβάσει πολλά χρόνια αργότερα και θυμηθεί τη στιγμή, και τον δωρητή; Kι αν έχουμε κάνει όλα αυτά, και άλλα περισσότερα, για να φέρουμε το παιδί κοντά στο βιβλίο, χωρίς ορατό αποτέλεσμα, ας μην απελπιζόμαστε. Θα ’ρθει η ώρα που θα ανακαλύψει την αξία τού βιβλίου μόνο του. Θα απλώσει το χέρι και θα το πάρει, θα το ανοίξει και θα διαβάσει σε μια ήσυχη γωνιά της απόλυτης επιλογής του αυτά που έχει να του πει το βιβλίο...
Aρκεί να μην το αφανίσουμε εμείς οι ίδιοι, που μεγαλώσαμε μ’ αυτό, που το αγαπάμε και που θλιβόμαστε βλέποντας ότι δεν έχει ζήτηση το βιβλίο– βιβλίο. Oι σπασμωδικές κινήσεις, όπως το ξεπούλημα όσο-όσο των βιβλίων, δεν θα φέρουν αποτέλεσμα, εκτός από μερικά ευρώ στο ταμείο. H επαφή τού αναγνώστη με το βιβλίο δεν πρέπει να διακοπεί.

Aν, λόγω της κρίσης, γίνει ευτελές είδος, θα παύσει και να δωρίζεται. «Tο βρήκε φθηνό και μου το πήρε» φράση για βιβλία αριστουργήματα, που έθρεψαν πνευματικά γενιές και γενιές! Kι αυτές τις σκέψεις τις δημιούργησε το καλοπροαίρετο Δελτίο Tύπου που ήρθε, ηλεκτρονικά κι αυτό, στο δημοσιογραφικό γραφείο για να αναγγείλει «Tο Παζάρι Bιβλίου 2011» – τι τίτλος κι αυτός, θεέ του βιβλίου! Θέλετε κι άλλα που θα σας εκπλήξουν; Για είκοσι μέρες, από την Παρασκευή 21 Iανουαρίου ώς και την Tετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011, στην Πλατεία Kλαυθμώνος, γίνεται «το μεγαλύτερο Παζάρι Bιβλίου, η μεγαλύτερη και πλέον οργανωμένη εκποίηση –τι λέξη!– βιβλίου στην Eλλάδα. Oχι «έκθεση βιβλίου» πια ή «φεστιβάλ βιβλίου» αλλά εκποίηση. «Λόγω τέλους εποχής;» «Λόγω συνταξιοδότησης» (του έντυπου λόγου) όπως διαβάζουμε στις πόρτες μαγαζιών που βάζουν λουκέτο μετά το ξεπούλημα της πραμάτειας τους. Aλλά το βιβλίο...

Tέτοια μεταχείριση και μάλιστα σε επίσημο πλαίσιο για «μια μεγάλη γιορτή γνωριμίας με το βιβλίο» όπως το διαφημίζουν και τώρα οι διοργανωτές, ο Σύνδεσμος Eκδοτών Bιβλίου (Σ.EK.B.), το Eπαγγελματικό Σωματείο Eκδοτών Bιβλιοπωλών (EΣEBE) υπό την αιγίδα του Δήμου Aθηναίων. Δεν τα λέμε εμείς. Eίναι γραμμένο στο δελτίο, που τονίζει ότι «οι Eλληνες εκδότες άνοιξαν, για μια ακόμη φορά... τις αποθήκες τους και προσφέρουν βιβλία όλων των ειδών, με περισσότερο από 70% έκπτωση. Oι τιμές –θριαμβολογούν!– θα σας εκπλήξουν: θα βρείτε βιβλία και με 0,50 μόνον ευρώ». Συνεχίζοντας σ’ αυτόν τον τόνο, μας πληροφορούν ότι «οι ευκαιρίες για τους φίλους τού βιβλίου είναι μεγάλες».

Στο Παζάρι Bιβλίου της Kλαυθμώνος οι βιβλιόφιλοι κάθε ηλικίας μπορούν να προμηθευτούν αποδεδειγμένα φτηνά, αλλά αξιόλογα, και μάλιστα σπάνια βιβλία. Mε αποκορύφωμα το ακραίο σύνθημα: «Yιοθετήστε ένα βιβλίο, πρέπει να ζήσει»... «Nα γίνετε ρεαλιστές» αυτό θα μας παραγγείλουν οι συνδιοργανωτές.

H εορτή γνωριμίας με τον κόσμο του βιβλίου γίνεται ένα μεγάλο Παζάρι, με τα βιβλία, ιδίως τα σπάνια, σε τιμή ευκαιρίας. Πάρτε, κόσμε, πάρτε, κι ας μη διαβάσετε. Mόνο ο τελάλης λείπει. Πιστέψτε, καλοί μου αναγνώστες, πως αυτό το σημείωμα είναι γραμμένο με μεγάλη θλίψη. Πριν από δεκαπέντε και πλέον χρόνια, η στήλη είχε βραβευτεί μάλιστα από τους τότε διοργανωτές εκδότες για τη στήριξη που παρέχει στο βιβλίο.

Aδιανόητο να πωλείται, όσο-όσο, ο Παπαδιαμάντης ή ο Nτίκενς, και να ’χει καταργηθεί από όλα τα μεγάλα κανάλια, πλην της καλής ET3, η εκπομπή του Bιβλίου, με λογοτέχνες παρουσιαστές. Για να παρηγορηθώ, άνοιξα τον κίτρινο φάκελο που έστειλε στο γραφείο το Bιβλιοπωλείο της Eστίας, Eυριπίδου 84, 105 53, Aθήνα. Eβγαλα από μέσα τους τρεις μικρούς τόμους «Στρατηγού Mακρυγιάννη Aπομνημονεύματα», καταγραφή–σημειώσεις Γιάννης Bλαχογιάννης, έκδοση EΣTIA: Nέα Eλληνική Bιβλιοθήκη, και τους έσφιξα επάνω μου, στη θέση της καρδιάς... Aς μην τα «ξεπουλάμε», καλύτερα ας τ’ αφήσουμε τα βιβλία να δώσουν τη Mάχη τους...

«O Mακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχουμε τον Παπαδιαμάντη. Tο περιεχόμενο της γραφής του Mακρυγιάννη είναι ο ατέλειωτος και ο τραγικός αγώνας ενός ανθρώπου, που με όλα τα ένστικτα της φυλής του ριζωμένα βαθιά μέσα στα σπλάχνα του, αναζητά την ελευθερία, το δίκιο, την ανθρωπιά... O δεύτερος λόγος που πιστεύω πως ο Mακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος μας είναι γιατί τον νομίζω σαν ένα μεγάλο διδάσκαλο της γλώσσας μας.» Γιωργος Σεφερης, «Eνας Eλληνας – O Mακρυγιάννης», Oμιλία στην Aλεξάνδρεια, 16 Mαΐου 1943, (από την έκδοση Eστία: Nέα Eλληνική Bιβλιοθήκη)

26.1.2011

Αγνωστη έννοια στην Ευρώπη η "εκτός σχεδίου δόμηση"

Καθηγητές από ξένα και ελληνικά πανεπιστήμια και ειδικοί επιστήμονες μιλούν για «ελληνικότητα» του φαινομένου, τη στιγμή που η διάταξη για αύξηση της αρτιότητας οικοπέδων στις περιοχές Νatura συνάντησε σφοδρές αντιδράσεις από βουλευτές του ΠαΣοΚ

ΜΠΟΡΕΙ οι πελεκάνοι, οι κατσίκες και οι κορμοράνοι να τινάξουν στον αέρα το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας; Και όμως το ζωικό βασίλειο επιστράτευσαν στα επιχειρήματά τους βουλευτές της περιφέρειας οι οποίοι ξεσηκώθηκαν κατά της αύξησης της αρτιότητας στα δέκα στρέμματα, για δόμηση σε εκτός σχεδίου περιοχές Νatura. Το νομοσχέδιο  για τη βιοποικιλότητα που έφερε η υπουργός Περιβάλλοντος κυρία Τίνα Μπιρμπίλη προς ψήφιση στη Βουλή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη είναι άγνωστη η έννοια «εκτός σχεδίου δόμηση», πόσω μάλλον σε προστατευόμενες περιοχές. Ακόμη και στις ΗΠΑ, όπου δεν υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στη δόμηση,έχουν διαμορφωθεί γενικοί χωροταξικοί κανόνες οι οποίοι αποτρέπουν τις αυθαιρεσίες. Επιπλέον, στις ΗΠΑ είναι υψηλή η φορολογία για όσους δομούν εκτός του αστικού ιστού, η οποία βέβαια ευνοεί τους εύπορους.Με αφορμή τον σάλο που δημιουργήθηκε σχετικά με τη ρύθμιση για τις Νatura περιοχές στην Ελλάδα,καθηγητές από ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια και ειδικοί επιστήμονες μιλούν στο «Βήμα» για τη διεθνή εμπειρία σε ζητήματα δόμησης σε προστατευόμενες περιοχές,κρίνοντας παράλληλα την ελληνική πραγματικότητα.
Στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στις σκανδιναβικές χώρες, στη Γαλλία θεωρείται αυτονόητο ότι δεν χτίζει κανείς σε περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί Νatura, ανεξαρτήτως της έκτασης που κατέχει. Οπως λέει ο πολεοδόμος κ. Ι. Τσιώμης, καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή Παρισιού, αποκλείεται και η αγοραπωλησία γης, εκτός αν πρόκειται για αγροτική γη. Στην περίπτωση ωστόσο που η αγροτική εκμετάλλευση έχει σταματήσει, τότε συζητείται από τους αρμόδιους φορείς το μέλλον της έκτασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, σύμφωνα με τον κ. Τσιώμη, μπορεί να επιτραπεί η δημιουργία εστιατορίου, μπαρ ή καφέ. Οχι όμως ξενοδοχείου. «Για να επιτραπεί ανέγερση ξενοδοχείου, θα πρέπει να είναι χαρακτηρισμένη ως ζώνη τουριστικής ανάπτυξης. Ο χαρακτηρισμός εξαρτάται από τον κρατικό σχεδιασμό» επισημαίνει ο καθηγητής.  

Παρατυπίες στο Παρίσι
Αλλά και όπου επιτρέπονταν κάποιες... παρατυπίες, όπως, λόγου χάρη, σε περιοχές Νatura στην περιφέρεια του Παρισιού, ο νέος σχεδιασμός του «Μεγάλου Παρισιού» βάζει φραγμό στη δόμηση. «Ως τώρα οι μικροί δήμοι επέτρεπαν ήπιες κατασκευές για μικροπολιτικά συμφέροντα. Οσο για τις δασικές περιοχές, εκεί μόνο ο υπουργός μπορεί να δώσει άδεια να χτιστεί κάποιο κρατικό ή ημικρατικό κτίριο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του πρώην υπουργού Εργασίας Ερίκ Βερτ, ο οποίος θα περάσει από δίκηδιότι μεταξύ άλλων επέτρεψε να χτιστεί ιπποδρόμιο σε δασική έκταση» αναφέρει ο κ. Τσιώμης.
«Απλώς ακατανόητο» χαρακτηρίζει ο διευθυντής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πολιτικής του WWF κ. Τόνι Λονγκ το δικαίωμα δόμησης εκτός των εγκεκριμένων σχεδίων που δίνεται στην Ελλάδα. «Κάτι παρόμοιο δεν ισχύει σε άλλη χώρα της ΕΕ» συμπληρώνει με έκπληξη. «Στην Ολλανδία τα πάντα είναι εντός σχεδίου, όπως και στην Αυστρία. Ακόμη και οι λίμνες ή οι παραλίμνιες εκτάσεις αποτελούν ιδιοκτησίες,ανεξαρτήτως αν μπορείς να χτίσεις ή όχι» υποστηρίζει ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αρχιτεκτόνων κ. Ευ. Λυρούδιας . Στην Αγγλία υπάρχουν φυσικές περιοχές οι οποίες υπόκεινται σε πλήρη προστασία και δασικές εκτάσεις όπου επιτρέπονται το πικνίκ, το κάμπινγκ, η κατασκευή εξοχικών κατοικιών με ήπιο τρόπο κτλ. «Ξεχείλωμα» οικισμών
Σήμερα, στους επιστημονικούς κύκλους επικρατεί η άποψη ότι είναι προτιμότερο είτε μεγαλύτερη πύκνωση στους υπάρχοντες οικισμούς είτε ελεγχόμενη επέκτασή τους, ώστε να μένουν «καθαρές» οι φυσικές περιοχές. Το «ξεχείλωμα» των οικισμών πρέπει να περιοριστεί, επισημαίνει και ο καθηγητής Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κ. Σπ. Πολλάλης . «Παρ΄ ότι η νέα ρύθμιση του υπουργείου Περιβάλλοντος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, πρέπει να συνδυαστεί και με άλλα μέτρα ώστε να ικανοποιούνται οι οικιστικές ανάγκες εντός των πόλεων και να μη χρειάζεται ο πολίτης να αναζητεί λύσεις εκτός σχεδίου ή οικισμού» εξηγεί. Ο αρχιτέκτων- πολεοδόμος, ομότιμος καθηγητής Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Καλιφόρνιας και τέως πρόεδρος της ΔΕΠΟΣ (Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας και Στέγασης) κ. Σπ. Αμούργης θεωρεί ότι τα όρια που θέτουν οι νόμοι δεν πρέπει να οδηγούν σε παρανομίες. «Είναι απαραίτητο να δίδεται η δυνατότητα στους πολίτες που επιζητούν παρέκκλιση του νόμου για λογικές ανάγκες, να καταθέτουν αίτημα και να ακολουθεί δημόσια διαβούλευση. Αυτό ισχύει στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη» σημειώνει. Επίπλαστο θεωρεί ο αναπληρωτής καθηγητήςστη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Δ. Κ. Μέλισσας το ερώτημα «Τέσσερα ή δέκα στρέμματα σε περιοχή Νatura;». Η αύξηση της αρτιότητας στις εκτός σχεδίου περιοχές Νatura «πρέπει να συνδυαστεί με προηγούμενο χωροταξικό σχεδιασμό της υπαίθρου, προώθηση των ειδικών περιβαλλοντικών μελετών και καθορισμό των επιτρεπόμενων χρήσεων γης στις περιοχές αυτές» τονίζει. Θλιβερό απομεινάρι της νοοτροπίας με την οποία η σύγχρονη ελληνική κοινωνία « πλιατσικολόγησε τον εθνικό χώρο» χαρακτηρίζει την εκτός σχεδίου δόμηση ο υπεύθυνος Περιβαλλοντικών Προγραμμάτων WWF Ελλάς κ. Κ. Λιαρίκος. «Τέρμα οι παρεκκλίσεις και οι κατατμήσεις»
Η επίμαχη διάταξη,όπως αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η υπουργός Περιβάλλοντος κυρία Τίνα Μπιρμπίλη (φωτογραφία), επιχειρεί να θέσει οριζόντια μέτρα ώστε να περιοριστεί η δόμηση σε ευαίσθητες περιοχές. «Η συγκεκριμένη διάταξη,η οποία αφορά μέρος ενός σημαντικού νόμου για τη βιοποικιλότητα,δεν έχει να κάνει με την αρτιότητα στα 4 ή στα 10 στρέμματα.Η βασική σκέψη ήταν να βάλουμε τέρμα στις παρεκκλίσεις και στις κατατμήσεις» επισημαίνει. Τέτοιες διατάξεις,σύμφωνα με την υπουργό,ανοίγουν συζητήσεις που είναι κλειστές από τη δεκαετία του 1960 ή του 1970. «Είναι θετικό να ανοίγουμε συζητήσεις για τα κακώς κείμενα ετών και να τοποθετούνται ανοιχτά για αυτά η ελληνική κοινωνία,οι βουλευτές,οι φορείς,οι πολίτες» τονίζει.

Της ΜάχηςΤράτσα
Πηγή Το Βήμα
23.1.2011

Τίνα Μπιρμπίλη : "Μετά τις Natura, τι θα χτίσουμε; "

Η υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Τίνα Μπιρμπίλη, βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες στο στόχαστρο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για μια διάταξη που αφορά τη δόμηση σε περιοχές Natura. Η κ. Μπιρμπίλη, με τη σημερινή της συνέντευξη, επισημαίνει ότι ο νόμος που κατέθεσε ακυρώνει τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ κράτους και πολιτών. Εμμένει στην κατάργηση των παρεκκλίσεων, ενώ αρνείται την ταμπέλα της «οικολαγνείας». Επίσης, αφήνει έμμεσες αιχμές για τους βουλευτές, καθώς επισημαίνει ότι πιστεύει σε μια κοινωνία που εκφράζεται μέσα από αυτούς, αλλά και σε μια άλλη η οποία βρίσκεται «μακριά από τα συστήματα εξουσίας». Θεωρεί χρήσιμη την κριτική από συναδέλφους της στα υπουργικά συμβούλια, ενώ δεν σχεδιάζει να πολιτευθεί.

- Την τελευταία εβδομάδα δημιουργήθηκε θόρυβος σχετικά με το νομοσχέδιο για τη δόμηση σε περιοχές Natura. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σας καταλογίζουν πλημμελή προετοιμασία και ότι δίδετε τη «χαριστική βολή» στην οικοδομή. Τι απαντάτε;

- Είναι κρίμα ότι η μόνη πρόβλεψη του νομοσχεδίου που έλαβε εκτενή κάλυψη αφορά τους όρους δόμησης σε περιοχές Natura. Με το νομοσχέδιο αυτό καταργούμε τις παρεκκλίσεις στους όρους δόμησης για τις περιοχές αυτές, και ορθώς πράττουμε. Οι παρεκκλίσεις έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μεταξύ του κράτους και των πολιτών τις τελευταίες δεκαετίες. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενο μια καινούργια αρχή, αυτή την πολιτική υλοποιούμε όλοι. Οσον αφορά την οικοδομική δραστηριότητα, αλίμονο αν ο σχεδιασμός μας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κλάδου είναι η αλόγιστη οικοδόμηση των περιοχών Natura. Μετά από αυτές, τι θα χτίσουμε;

- Ποια είναι η τελική πρότασή σας; Πιστεύετε ότι θα ικανοποιήσει τους βουλευτές; Αναγνωρίζετε ότι κάνατε λάθος χειρισμούς;

- Ηδη, με την τροποποίηση που συζητήσαμε, τα οικόπεδα που είναι τουλάχιστον τέσσερα στρέμματα σήμερα θα μπορούν να οικοδομηθούν και στο μέλλον. Αντίθετα, σε περιπτώσεις που γίνεται κατάτμηση μεγαλύτερων εκτάσεων, θα απαιτείται ελάχιστη επιφάνεια οικοπέδου δέκα στρεμμάτων. Το νομοσχέδιο τέθηκε σε διαβούλευση και πρέπει να σας πω ότι δεν προέκυψαν δυσμενή σχόλια για τους όρους δόμησης. Κατά τη διαβούλευση με την κοινοβουλευτική επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις που ακούστηκαν, εισηγηθήκαμε την τροποποίηση. Ο βασικός όμως στόχος, που είναι η κατάργηση των παρεκκλίσεων, δηλαδή της δυνατότητας δόμησης σε όσο μικρό οικόπεδο θέλεις, είναι αυτός που πιστεύω ότι θα γίνει από όλους αποδεκτός.

- Αρκετοί βουλευτές θεωρούν ότι τους παραμερίζετε και συζητάτε περισσότερο με ΜΚΟ. Λένε μάλιστα ότι συνεργάζεστε με ανθρώπους που γνωρίζουν το περιβάλλον μόνο από το Ιντερνετ. Κάποιοι μιλούν ακόμη και για «οικολαγνεία».

- Κοιτάξτε, δεν παραμερίζω κανέναν. Δεν έχω τέτοια προσέγγιση στη ζωή μου. Μιλάω και ακούω όλους. Και νομίζω καλό είναι να αφήνουμε τις ταμπέλες. Δεν καταλαβαίνω καθόλου τι σημαίνει άνθρωποι που γνωρίζουν το περιβάλλον από το Ιντερνετ. Και από το Ιντερνετ το γνωρίζεις, και από τις δράσεις πεδίου το μαθαίνεις και στα πανεπιστήμια το σπουδάζεις και εμπειρικά το κατανοείς. Το σημαντικό είναι τι έχει ο καθένας μας να προτείνει. Πιστεύω πολύ σε μια κοινωνία που εκφράζεται μέσα από τους βουλευτές που ψηφίζει, αλλά και σε μια κοινωνία που είναι μακριά από τα συστήματα εξουσίας. Τα περί «οικολαγνείας» απλά δεν τα κατανοώ.

- Μήπως οι βουλευτές βρήκαν ευκαιρία να εκφράσουν αντιρρήσεις για τη συνολική κυβερνητική πολιτική; Μήπως, εν τέλει, στόχος της κριτικής δεν είστε εσείς, αλλά ο πρωθυπουργός, με δεδομένο ότι αποτελείτε πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του;

- Μάλλον την  ερώτηση αυτή θα έπρεπε να την υποβάλλετε σε άλλους. 

- Εχετε τεταμένες σχέσεις και με υπουργούς; Προ ολίγων ημερών, ένα νομοσχέδιό σας για το θαλάσσιο περιβάλλον κρατήθηκε για βελτιώσεις, με παρέμβαση του κ. Ευ. Βενιζέλου. Συνάδελφοί σας στις συνεδριάσεις του υπουργικού σχολιάζουν την προσήλωσή σας στις αρχές της οικολογίας. Μήπως έχετε ανοίξει και ενδοκυβερνητικά μέτωπα;

- Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ ως αρνητική κριτική τα σχόλια συναδέλφων για την προσήλωσή μου στις αρχές της οικολογίας. Είμαι υπουργός ΠΕΚΑ και αυτό οφείλω εκ της θέσεώς μου να κάνω. Προσωπικά, δεν ανοίγω μέτωπα ούτε αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή τους. Η ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων μεταξύ υπουργών μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι. Οσον αφορά το συγκεκριμένο περιστατικό με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, θεωρώ ότι μεταφέρθηκε εντελώς εσφαλμένα μέσα από το Υπουργικό Συμβούλιο.

- Δεν είστε επαγγελματίας της πολιτικής. Ωστόσο τους τελευταίους μήνες έχετε βρεθεί στο επίκεντρό της. Θα διεκδικήσετε την ψήφο στις επόμενες βουλευτικές εκλογές;

- Η πολιτική ενασχόληση δεν συνδυάζεται κατ' ανάγκη με συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Δεν έχω προσωπική πολιτική ατζέντα. Αναλώνω τις δυνάμεις μου σε έναν τομέα που τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο πρωθυπουργός ο ίδιος δίνουν ιδιαίτερο βάρος.  

Πάνω από 20 δισ. ευρώ οι πράσινες επενδύσεις μέχρι το 2015
- Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές, που προβλέπεται και από το Μνημόνιο, είναι η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Yπάρχουν εξελίξεις; Τίθεται θέμα ιδιωτικοποίησης μονάδων της ΔΕΗ;

- Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας προς όφελος του καταναλωτή αποτελεί στρατηγική επιλογή ανεξάρτητα από το Μνημόνιο. Οσον αφορά τη λιγνιτική ηλεκτροπαραγωγή, συνομιλούμε με τη γενική διεύθυνση Ανταγωνισμού της Επιτροπής. Η κυβέρνηση δεν επιθυμεί άνοιγμα νέων λιγνιτικών κοιτασμάτων. O σχεδιασμός μας προβλέπει τη μείωση της συνεισφοράς της λιγνιτικής παραγωγής στο ενεργειακό μείγμα της χώρας. Παράλληλα, στόχος είναι η διασφάλιση του δυναμισμού της ΔΕΗ, η οποία κατά την άποψή μας δεν επιτυγχάνεται με την πώληση μονάδων. Εχουμε προτείνει λύσεις οι οποίες συμβάλλουν στην ενδυνάμωση της ΔΕΗ με την παρουσία της σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και επιτρέπουν την ενεργοποίηση τρίτων ιδιωτών στη λιγνιτική ηλεκτροπαραγωγή. Σε κάθε περίπτωση, θα ακολουθήσει διάλογος πριν από τις τελικές κυβερνητικές θέσεις. 

- Είστε προετοιμασμένη για συγκρούσεις με τους συνδικαλιστές και όσους αντιδρούν; Το ρωτώ, διότι ορισμένοι σας καταλογίζουν προνομιακές σχέσεις με τη ΓΕΝΟΠ.

- Θεωρώ ότι έχω πράξει το καθήκον μου. Εχω συζητήσει τα θέματα της ενέργειας με όλους όσοι ενεργοποιούνται στον κλάδο. Στο πλαίσιο αυτό, όπως είναι φυσικό, πραγματοποιήθηκαν επαφές και με τη ΓΕΝΟΠ. Οι συζητήσεις αυτές δεν υποδηλώνουν ούτε εξάρτηση ούτε προνομιακές σχέσεις. Θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Μοναδικός γνώμονας στη λήψη των όποιων αποφάσεων είναι το δημόσιο συμφέρον ανεξάρτητα από αντιδράσεις.

- Τις τελευταίες ημέρες ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση για το αν η «πράσινη» ανάπτυξη ακυρώνει την «παραδοσιακή» ρυπογόνο ανάπτυξη. Ισχύει κάτι τέτοιο;

- Eίναι μια μυωπική προσέγγιση. Οσοι πιστεύουν πως δεν υπάρχει «πράσινη ανάπτυξη» παρουσιάζουν ένα ψεύτικο δίλημμα. Περιβάλλον ή ανάπτυξη; Αν η «παραδοσιακή», όπως λέτε, ανάπτυξη σημαίνει τις καμένες και μετά τις χτισμένες δασικές εκτάσεις, αν σημαίνει το εγκαταλελειμμένο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τα προβλήματα υγείας των κατοίκων στον Ασωπό, την οικοδόμηση περιοχών φυσικού κάλλους, ναι, τότε οφείλουμε να βάλουμε φραγμούς. To νέο μοντέλο ανάπτυξης δεν επιτυγχάνεται από μέρα σε μέρα. Mε τις παρεμβάσεις μας στις ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας εκτιμούμε ότι οι πράσινες επενδύσεις θα υπερβούν τα 20 δισ. ευρώ μέχρι το 2015.

Του Βασίλη Νέδου
23.1.2011

Το όριο των 10 στρεμμάτων
Του Γιωργου Λιαλιου
Το σχέδιο νόμου για τη βιοποικιλότητα που κατατέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή έχει μια ασυνήθιστη πρωτιά: έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους επιστημονικούς φορείς που γνωρίζουν το αντικείμενό του, αλλά δέχθηκε δριμεία επίθεση από τους βουλευτές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ολα δείχνουν ότι η συζήτηση για την προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας, αλλά και τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης δεν έχει ακόμα το απαραίτητο υπόβαθρο για να προχωρήσει.
Στο επίκεντρο της κριτικής του σχεδίου νόμου βρέθηκε μια ρύθμιση για τις περιοχές Natura. Σε μια προσπάθεια να προλάβει τα χειρότερα (δηλαδή το Ευρωδικαστήριο), καθώς το 2012 λήγει η προθεσμία της χώρας να λάβει μέτρα για τις Natura, η υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Τίνα Μπιρμπίλη, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια ρύθμιση κοινή για όλες τις περιοχές του δικτύου: ανάμεσα σε άλλα, την αύξηση του ορίου αρτιότητας και κατάτμησης στα 10 στρέμματα. Πρόκειται για μια ρύθμιση μεταβατική, καθώς σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, όλες οι Natura πρέπει να μελετηθούν χωριστά, ώστε τα μέτρα που θα ληφθούν να ανταποκρίνονται στα προβλήματά τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πολλά εθνικά πάρκα (δηλαδή «ομαδοποιημένες» Natura) ισχύουν πολύ αυστηρότεροι περιορισμοί από αυτούς που προτείνει το σχέδιο νόμου για τη βιοποικιλότητα.
Η επίμαχη ρύθμιση ωστόσο στοχοποιήθηκε πολιτικά, με αποτέλεσμα να ασκηθούν ισχυρές πιέσεις στην υπουργό για να την αποσύρει. Η νέα πρόταση υποχωρούσε σημαντικά έναντι των αρχικών προθέσεων του σχεδίου νόμου: διατηρήθηκαν μόνο το κατώτερο όριο κατάτμησης των 10 στρεμμάτων (δηλαδή τα οικόπεδα δεν θα μπορούν να «κόβονται» σε μικρότερα κομμάτια) και η κατάργηση των πολεοδομικών παρεκκλίσεων (στις οποίες η υπουργός δεν μπορεί να υποχωρήσει καθώς υπάρχει πλούσια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ της κατάργησής τους). Κατά τα άλλα, όποιος κατέχει ένα οικόπεδο από 4 στρέμματα και άνω θα εξακολουθήσει να μπορεί να κτίζει όπως σήμερα. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», αυτή θα είναι και η τελική πρόταση που θα κατατεθεί την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή. Το κύριο επιχείρημα που τέθηκε αφορούσε το πολιτικό κόστος που θα είχε η απαγόρευση των 10 στρεμμάτων. Ομως, πόσους αφορά στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με επιστημονική μελέτη (Σχολή Δασολογίας, Τμήμα Δασικής Διαχειριστικής και Τηλεπισκόπησης του ΑΠΘ και WWF Ελλάς), το 74,6% των περιοχών Natura στη χώρα μας ήδη υπόκειται σε περιορισμούς ή απαγόρευση της δόμησης. Πιο συγκεκριμένα, το 34,5% εντάσσεται σε κάποιο ειδικό καθεστώς προστασίας (εθνικά πάρκα, εθνικοί δρυμοί, υγρότοποι Ραμσάρ, καταφύγια άγριας ζωής, αισθητικά δάση, ζώνες οικιστικού ελέγχου, κ.λπ.) ή έχουν άλλους περιορισμούς στη δόμηση (λ.χ. ολόκληρη η εκτός σχεδίου Αττική έχει ελάχιστη αρτιότητα 20 στρεμμάτων). Ενα επιπλέον 40,15% του δικτύου Natura είναι δάση, επομένως η δόμηση υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς ή απαγορεύεται εντελώς. Επομένως, το σχέδιο νόμου αφορά το υπόλοιπο 25% των Natura, ή αλλιώς το 5,35% της επικράτειας της χώρας και μόνο όσους ιδιοκτήτες κατέχουν σε αυτό από 4 έως 10 στρέμματα...
Ολα δείχνουν ότι το συλλογικό συμφέρον (αυτό των κατοίκων του υπολοίπου 94,65% της χώρας) θα παραγκωνιστεί, ενώ η εγχώρια πολιτική σκηνή θα εξακολουθήσει να κοιτά με δέος τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αυτές στις οποίες η δόμηση εκτός σχεδίου δεν υπάρχει ούτε καν ως έννοια.

Από το 1992... χωρίς προστασία
Είναι ίσως το πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα που δημιούργησε η Ε. Ε. για την προστασία του περιβάλλοντος. Το δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000 ξεκίνησε να δημιουργείται το 1992, με βάση μια ευρωπαϊκή οδηγία και σήμερα καλύπτει το 20% της Ευρωπαϊκής Ενωσης: τις πιο πολύτιμες από περιβαλλοντικής άποψης περιοχές της.
Η ιστορία των Natura ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με βάση την Οδηγία 92/43/ΕΚ, η Ελλάδα ανέθεσε το 1994-96 σε μια μεγάλη επιστημονική ομάδα (περίπου 100 ειδικοί) την κατάρτιση του ελληνικού καταλόγου των Natura. Στον κατάλογο εντάχθηκαν εκτός από τις περιοχές που ήδη προστατεύονταν με κάποιο τρόπο (λ. χ. εθνικοί δρυμοί) και όλοι οι οικότοποι, η περιβαλλοντική αξία των οποίων ανταποκρινόταν στα κριτήρια της ευρωπαϊκής οδηγίας: συνολικά 419 «ζώνες ειδικής προστασίας για την ορνιθοπανίδα» (περιοχές πολύτιμες για τα πουλιά) και «τόποι κοινοτικής προστασίας» (σημαντικοί οικότοποι). Ο κατάλογος υποβλήθηκε για έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τελικά επισημοποιήθηκε με αρκετή καθυστέρηση το 2006. Οι εκτάσεις που επελέγησαν αντιστοιχούν στο 27% της ελληνικής επικράτειας, περιλαμβάνοντας χερσαίες αλλά και θαλάσσιες περιοχές.
Εκτοτε έγιναν πολύ λίγα, παρά τα μεγάλα ποσά που διατέθηκαν μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων (λ. χ. LIFE) για την προστασία τους. Μερικές ομάδες Natura μελετήθηκαν και «ομαδοποιήθηκαν», αποκτώντας κάποιο ειδικό καθεστώς προστασίας όπως εθνικά πάρκα, περιοχές οικοανάπτυξης κ. ά. Οι περιοχές αυτές (αντιστοιχούν περίπου στο 30% των Natura) δεν είναι «κλειστές» στην ανάπτυξη· όμως έχουν οριοθετηθεί σαφώς και χωρίζονται σε ζώνες με κλιμακούμενους περιορισμούς. Για παράδειγμα, στους πυρήνες τους επιτρέπεται ελάχιστη δραστηριότητα και συνήθως καθόλου δόμηση, ενώ στις περιφερειακές τους ζώνες επιτρέπεται πλήθος χρήσεων, όπως η γεωργία, ο τουρισμός και, υπό προϋποθέσεις, η βιομηχανία, αλλά με ειδικούς περιορισμούς.
Για τις υπόλοιπες Natura (περίπου το 70%), δεν ισχύει σχεδόν τίποτα. Η μόνη υποχρέωση που προκύπτει από τη νομοθεσία είναι για ορισμένες βαριές χρήσεις (λ. χ. βιομηχανία) η υποχρέωση εκπόνησης μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Κατά τα άλλα, στις Natura επιτρέπεται ό, τι σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα: για παράδειγμα, όσον αφορά τη δόμηση, ισχύουν οι κανόνες της δόμησης σε εκτός σχεδίου περιοχές και φυσικά οι παρεκκλίσεις τους. Αποτέλεσμα είναι υπέροχες και πολύτιμες από οικολογικής άποψης περιοχές, όπως λ. χ. ο Παρνασσός, να έχουν σήμερα βιαστεί από τη δόμηση και την άναρχη τουριστική ανάπτυξη.
Η ένταξη περιοχών στο δίκτυο Natura, όμως, συνεπαγόταν και ορισμένες υποχρεώσεις, τις οποίες η Ελλάδα μέχρι σήμερα παρέβλεπε. Οι περιοχές αυτές θα έπρεπε να χαρακτηριστούν «ειδικές ζώνες διατήρησης» και μέσα σε μια εξαετία (στην περίπτωσή μας, το 2012) να καθοριστούν από την Πολιτεία οι προτεραιότητες σε σχέση με την προστασία τους και να προχωρήσει η λήψη μέτρων. Οι υποχρεώσεις αυτές περιλαμβάνονται στο σχέδιο νόμου για τη βιοποικιλότητα, αλλά είναι απίθανο να προχωρήσουν επαρκώς μέσα σε διάστημα ενός έτους, παρότι στα συρτάρια του υπουργείου Περιβάλλοντος βρίσκονται πολλές ειδικές (και ακριβοπληρωμένες) μελέτες για διάφορες περιοχές της χώρας. Εν τω μεταξύ, η χώρα μας μετρά δύο καταδίκες (το 2008) για την απουσία επαρκούς αριθμού περιοχών προστασίας της ορνιθοπανίδας και ενιαίου πλαισίου προστασίας τους. Και απ’ ό, τι φαίνεται, έπεται συνέχεια...




ShareThis