Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Σκίτσα : Γραφειοκρατία

Σκίτσο Μητρόπουλου

Διατάξεις φορολογικού χαρακτήρα στο ν/σχ του ΥΠΑΝ

Τα τετραγωνικά μέτρα που αφορούν στις σοφίτες, στα πατάρια και στα υπόγεια των κατοικιών των φορολογούμενων, που νομιμοποιήθηκαν με το νόμο για τα αυθαίρετα, θα συνυπολογίζονται στα τεκμήρια διαβίωσης.
Όπως προβλέπει το νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος που κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή, οι παραπάνω χώροι θα λαμβάνονται υπόψη ως βοηθητικοί χώροι (δηλαδή θα υπολογίζονται με 40 ευρώ το τ.μ.) για τη διαμόρφωση του τεκμαρτού εισοδήματος των φορολογουμένων
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει και αρκετές άλλες διατάξεις φορολογικού χαρακτήρα, οι οποίες είναι οι ακόλουθες:
- Απαλλαγή πρώτης κατοικίας θα δικαιούνται εκτός από τους πολίτες κρατών-μελών της ΕΕ και οι πολίτες κρατών- μελών του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ).
- Δήλωση Ε9 θα υποβάλλεται μόνο στις περιπτώσεις μεταβολής της περιουσιακής κατάστασης και όχι και της οικογενειακής, όπως ισχύει σήμερα.
- Το εκκαθαριστικό του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας θα εκδίδεται χωριστά για κάθε υπόχρεο φυσικό πρόσωπο από το έτος 2010 και τα επόμενα.
- Το έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών δεν θα αναγνωρίζεται ως δαπάνη από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρήσεων.
- Ενοποιείται η είσπραξη οφειλών φόρου και εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Με κοινές αποφάσεις του υπουργού Οικονομικών και του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί να καθορίζεται ο τύπος και το περιεχόμενο της προσωρινής δήλωσης ΦΜΥ. Η υποβαλλόμενη αυτή δήλωση δύναται να περιλαμβάνει για ορισμένες κατηγορίες υποχρέων, πέραν των ποσών φόρου και των ποσών της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που παρακρατήθηκαν στον προηγούμενο ημερολογιακό μήνα και τα οφειλόμενα ποσά εισφορών κοινωνικής ασφάλισης.
- Θεσπίζεται η υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης όταν το εισόδημα των φορολογούμενων υπερβαίνει τα 5.000 ευρώ.
- Τα ιδιωτικά έγγραφα μίσθωσης ακινήτων θα θεωρούνται υποχρεωτικά ηλεκτρονικά για την απλοποίηση του συστήματος και τη διευκόλυνση των διασταυρώσεων.
- Μειώνονται σημαντικά τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί στους βενζινοπώλες για εκπρόθεσμη καταβολή των παραστατικών πώλησης στα σύστημα Ήφαιστος. Τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί θεωρούνται υπερβολικά υψηλά.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, διατηρείται έως τις 31 Δεκεμβρίου 2012 οι φόρος συναλλαγών 2 τοις χιλίοις κατά την πώληση μετοχών στο Χρηματιστήριο. Από την 1η Ιανουαρίου 2013 και μετά, το κέρδος θα φορολογείται με βάση την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ 

22.3.2012

 

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Κόπηκαν τα κινητά τηλέφωνα της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας (λόγω απλήρωτων λογαριασμών)

Χωρίς κινητά τηλέφωνα έμειναν την Τετάρτη τα μέλη της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, καθώς η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας Cosmote «έκοψε» τις γραμμές μετά τη συσσώρευση απλήρωτων λογαριασμών.

Τα τηλέφωνα του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, της υφυπουργού Εύης Χριστοφιλοπούλου, γραμματέων, συνεργατών και υπηρεσιακών παραγόντων δέχονταν κλήσεις, αλλά δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι τα τηλέφωνά τους και να καλέσουν πίσω όποιον τους έπαιρνε.

Ο υπουργός Γιώργος Μπαμπινιώτης δεν έχει πάρει κινητό τηλέφωνο του υπουργείου Παιδείας, αλλά χρησιμοποιεί το προσωπικό του τηλέφωνο.

Πληροφορίες του Βήματος αναφέρουν ότι παλαιότεροι λογαριασμοί, πρώην υπουργών Παιδείας που αφορούσαν δεκάδες τηλέφωνα συνεργατών τα οποία πληρώνονταν από το Eλληνικό Δημόσιο δεν είχαν εγκριθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο και έμειναν τελικά απλήρωτοι με αποτέλεσμα να φτάσει το «πλήρωμα του χρόνου» και οι συνδέσεις να κοπούν.

Οι λογαριασμοί αυτοί φέρονται να είναι υπέρογκοι οπότε και οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου τελικά δεν τους πλήρωσαν.

  Πηγή ΤΑΝΕΑ
14.3.2012

Επτά ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να προστατεύσουν τα σύνορά μας

«Ορθάνοιχτη πόρτα αχυρώνα», χαρακτήρισαν τα ελληνικά σύνορα
 
Επτά ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Γερμανίας ζήτησαν να ληφθούν περισσότερα μέτρα για να αναχαιτίσουν το κύμα των μεταναστών που εισέρχονται στην Ευρώπη από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και εισηγήθηκαν, ανάμεσα στα άλλα, ισχυρότερη πίεση από τη δύναμη Frontex για τη διαφύλαξη των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εμφανίζονται πρόθυμες να βοηθήσουν.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, τουλάχιστον τρεις ευρωπαϊκές χώρες επανεξετάζουν τη στάση τους ως προς την εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν, που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση ταξιδιωτών χωρίς επιπλέον ελέγχους ανάμεσα στις χώρες_ μέλη της Ζώνης Σένγκεν. Η Γερμανία, η Φινλανδία, η Αυστρία και μία τέταρτη χώρα, η Γαλλία (σε περίπτωση που ο κ. Νικολά Σαρκοζί, αν επανεκλεγεί) ασκούν πίεση προς την Ελλάδα να πάρει μέτρα στα σύνορα της. Στην Ευρώπη εκφράζεται πλέον το ερώτημα «τι γίνεται όταν μία χώρα δεν μπορεί να ασφαλίσει τα σύνορά της, όπως βλέπουμε στην Ελλάδα».

Το αίτημα, να αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση με ισχυρές ενισχύσεις τη φύλαξη των συνόρων μας από τους οικονομικούς πρόσφυγες και μετανάστες, είχε διατυπώσει παλαιότερα σε όλα τα κοινοτικά επίπεδα η Ελλάδα και φαίνεται ότι τώρα επανέρχεται όχι με όμως πρωτοβουλία της χώρας μας (που πάντοτε το επιθυμεί), αλλά με πρωτοβουλία ευρωπαϊκών χωρών, που θεωρούν ότι με ευκολία οι μετανάστες εισέρχονται στην Ελλάδα και από εκεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός Εσωτερικών της Αυστρίας περιέγραψε τα ελληνοτουρκικά σύνορα ως «ορθάνοιχτη πόρτα αχυρώνα», σύμφωνα με την αμερικανική Wall Street Journal που υπενθυμίζει τα παράπονα κεντροευρωπαϊκών χωρών από τη συνεχή ροή Ασιατών και Αφρικανών μεταναστών οι οποίοι περνούν με ευκολία από την Ελλάδα, προσπαθώντας να φτάσουν σε κάποια από τις πιο πλούσιες χώρες της Ευρώπης.

Κυβερνητικές πηγές στην Αθήνα ωστόσο σχολίαζαν ότι στο θέμα των μεταναστών μεγάλη ευθύνη φέρει και η Τουρκία, η οποία παρά τις υποσχέσεις και τις συμφωνίες με την Ελλάδα για περιορισμό των μεταναστών δεν έχει τηρηθεί ποτέ. Η Τουρκία όμως δεν είναι μέλος της ΕΕ, η Ελλάδα είναι.

Σύμφωνα με τα στατικά δεδομένα που ανακοινώνει ο ευρωπαϊκός οργανισμός συντονισμού του ελέγχου των συνόρων Frontex, το 2011 πέρασαν τα σύνορα στον Έβρο τουλάχιστον 55.000 μετανάστες, ενώ μόνον μέσα στον Ιανουάριο του 2012 καταγράφηκαν περίπου 2.800 διελεύσεις, σημαντικά λιγότερες (ίσως και λόγω κακοκαιρίας και οικονομικής κρίσης) από τις περίπου 6.000 που καταγράφονται σε κάθε μήνα του καλοκαιριού.

Όπως σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα, ταξιδιώτες από την Ελλάδα που φθάνουν στα αεροδρόμια του Μονάχου και τη Φρανκφούρτης αναφέρουν ότι υπάρχουν συχνοί έλεγχοι διαβατηρίων, κάτι που το επιβεβαιώνουν και Έλληνες αξιωματούχοι, χωρίς να κατονομάζονται, πληροφορίες όμως που διαψεύδουν τόσο οι ελληνικές αρχές όσο και οι εκπρόσωποι των αεροπορικών εταιριών. Μάλιστα εκπρόσωπος της Aegean αναφερόμενος σ΄ αυτές τις πληροφορίες, είπε ότι η αεροπορική εταιρία δεν είχε τέτοιου είδους παράπονα από τους επιβάτες της.

Ένα από τα μέτρα που ζητούν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες ως πιθανή λύση του προβλήματος είναι η αύξηση της παρουσίας και η ενίσχυση της δύναμης της Frontex στην περιοχή. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής κ. Νικ. Διαμαντούρος ζήτησε να ελεγχθεί η Frontex μετά από καταγγελίες για παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη σύλληψη μεταναστών. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η Frontex έχει κυρίως ρόλο της παρακολούθησης και της καταγραφής των περιστατικών, καθώς και της συνδρομής της με τεχνικά μέσα, όμως η περιφρούρηση των συνόρων και η σύλληψη των λαθροδιακινητών είναι δουλειά της Ελληνικής Αστυνομίας.

Όπως ωστόσο σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα, η ανθρωπιστική κατάσταση που επικρατεί τον Έβρο παραμένει το σημαντικότερο ζήτημα στην περιοχή και αναφέρει ότι μία νέα ελληνική υπηρεσία που δημιουργήθηκε κατάφερε να συλλάβει μόνον 11 άτομα από ένα πλάνο 700 μεταναστών που είχε προβλέψει.
 
Πηγή Το Βήμα
15.3.2012

Γελά ο κλέφτης Δημοσίου

Πολύ ωραία αυτά που λέει ο κ. Γ. Κουτρουμάνης για τον εξαγνισμό του ΙΚΑ αλλά ας μην γίνεται υπερβολικός. Δηλαδή, ναι, θα διακόψει δεκάδες χιλιάδες επιδόματα που δίδονται σε άτομα που δεν τα δικαιούνται αλλά τα υπόλοιπα, περί επιστροφής χρημάτων, δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει, με τον απόλυτο τρόπο που έχουν οι πολιτικοί, ότι θα απαιτηθεί επάνοδος ρευστού. Είπε ότι πέρα από τις ποινικές κυρώσεις, θα αναζητηθούν αναδρομικά όλα τα ποσά που έχουν εισπραχθεί παράνομα με διάφορους τρόπους από το ασφαλιστικό σύστημα. Υπολογίζει ότι αυτά ανέρχονται σε 2,5 δισ. Δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες, για το πώς θα επιτευχθεί τούτο όμως αναλαμβάνει τον ρόλο του: παιζόταν ένα δράμα, ήλθε η ώρα της κάθαρσης και ο ίδιος είναι ο από μηχανής θεός.

Ας πιαστούμε από τους πρώτους 40.000 που εντοπίστηκαν από τα νέα ηλεκτρονικά συστήματα. Πώς ακριβώς θα τους υποχρεώσουν να τα επιστρέψουν; Δεν μπορούν να βγάλουν ένα φιρμάνι, μια γενική εντολή «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Καθένας από αυτούς τους 40.000 ψευδοδικαιούχους, που αποτελούν την πρώτη φουρνιά, θα πρέπει να δικαστεί ως επιβάλλει η Δημοκρατία, ως ξεχωριστή περίπτωση. Υπάρχουν δηλαδή 40.000 δικαστικές υποθέσεις στις οποίες το δημόσιο θα διεκδικήσει τα χρήματά του. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, ενός φτωχοδιάβολου για τον οποίο κάποιος παράγοντας σκάρωσε μια σύνταξη. Υπάρχει περίπτωση να έχει τα λεφτά μαζεμένα στην άκρη; Όχι. Οπότε δεσμεύεται η περιουσία του και το σπίτι του πάει για δήμευση. Θα το επιτρέψουν αυτό οι τοπικές κοινωνίες, οι βουλευτές προστάτες των αναξιοπαθούντων; Δύσκολο.

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα, από τα μαιευτήρια με τις χρυσές πάνες. Αποκαλύφθηκε από την υπόθεση της Καλλιθέας ότι ορισμένοι έλαβαν από το ΙΚΑ περισσότερες από 100.000 ευρώ για τοκετό – και μάλιστα χωρίς να έχουν παιδιά. Πέντε υπάλληλοι, μαζί με τις παρέες τους έφαγαν περί τα 6 εκατ. ευρώ. Είναι δίκαιο να λέμε ότι πρέπει να κόψουν το κεφάλι τους να τα βρουν και να τα επιστρέψουν. Είναι δίκαιο αλλά δεν είναι εφικτό. Άντε να επιστραφούν οι 900.000 που βρέθηκαν τακτοποιημένες σε ντουλάπι, άντε να δημευτούν τα σπίτια, τα οικόπεδα, τα αυτοκίνητα. Αυτή η τιμωρία δεν αρκεί για τις μεγάλες απάτες. Θα πρέπει να πάνε κάποιοι μέσα. Μαζί με τους άλλους, τους μιζαδόρους των υπουργείων. Αυτό λοιπόν που δεν μας λέει ο κ. Κουτρουμάνης είναι πόσοι δικαστικοί χρειάζονται για να αποδώσουν τη δικαιοσύνη, πόσο χρόνο θα πάρει. Μια πρότυπη δίκη δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση αφού υπήρξαν πολλές πατέντες, από τα επιδόματα ανύπαρκτης τυφλότητας μέχρι τη ανάσταση νεκρών. Επιπλέον οι δημεύσεις εξατομικεύουν τις διεκδικήσεις. Κάτι άλλο που προσπερνά ο κ. Κουτρουμάνης είναι το πού θα χωρέσουν οι απατεώνες οι οποίοι θα καταδικαστούν. Οι φυλακές είναι ήδη τίγκα και οι κλέφτες είναι χιλιάδες.

Δεν είναι εύκολο να δοθεί άφεση αμαρτιών – δεν είναι ούτε εύκολο ούτε σωστό. Εκεί όμως θα καταλήξει το ζήτημα, κι ας βαυκαλίζονται οι αρμόδιοι υπουργοί ότι θα φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Το χειρότερο από όλα αυτά είναι ότι η ατιμωρησία εμπνέει.

Της Λώρης Κέζα

Πηγή Το Βήμα
15.3.2012

 

Βέλγιο: Εθνικό πένθος για το θάνατο των μαθητών

Ο πρωθυπουργός του Βελγίου Έλιο Ντι Ρούπο κήρυξε εθνικό πένθος μετά το τροχαίο δυστύχημα με λεωφορείο που σημειώθηκε στη νότια Ελβετία, κοντά στα σύνορα με την Ιταλία και στοίχισε τη ζωή σε 28 άτομα, μεταξύ των οποίων και 22 παιδιά.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η βελγική κυβέρνηση μετά τη λήξη του υπουργικού συμβουλίου σημειώνεται ότι «θα τηρηθεί μία ημέρα πένθους μετά την τρομερή καταστροφή», χωρίς να δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες.
Νωρίτερα, ο Βέλγος πρωθυπουργός είχε κάνει λόγο για μία «τραγική ημέρα για ολόκληρο το Βέλγιο», ενώ το Ευρωκοινοβούλιο τήρησε ενός λεπτού σιγή.
Στο λεωφορείο επέβαιναν 52 άτομα, δηλαδή δύο σχολικές τάξεις από την περιοχή της Φλάνδρας και συγκεκριμένα από τις πόλεις Λόμελ και Χεβερλι. Τα 12χρονα παιδιά επέστρεφαν στο Βέλγιο μετά από χειμερινές διακοπές για σκι στις ελβετικές Αλπεις.
Το λεωφορείο προσέκρουσε σε τοίχο σήραγγας της εθνικής οδού μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής εξόδου της Σιέρε. Το πούλμαν παρεξέκλινε, για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, της πορείας του και προσέκρουσε στον τοίχο της σήραγγας.
Μεταξύ των επιβατών ήταν και δέκα παιδιά που κατάγονται από την Ολλανδία, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, αλλά έμεναν στο Βέλγιο, εκτός από ένα.
Τρία από τα παιδιά που τραυματίστηκαν στο δυστύχημα νοσηλεύονται σε κωματώδη κατάσταση, διευκρίνισε η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Λορέτ Όνκελινξ. Η κατάσταση πολλών άλλων θεωρείται κρίσιμη, σύμφωνα με το πρακτορείο Belga.

14.3.2012
 
 

Η νέα αστική ηθική στο σαλόνι του Δαλιανίδη

Στη δεκαετία του ’50 οι ήρωες ζουν στους δρόμους. Εκεί υπάρχει το όνειρο αλλά και η ανθρώπινη αλληλεγγύη. Ο εκσυγχρονισμός έρχεται μαζί με τη «Θεία από το Σικάγο» (1957) του Αλέκου Σακελλάριου και της Φίνος Φιλμ – στη φωτογραφία, ο Ορέστης Μακρής και η Γεωργία Βασιλειάδου
Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, η προκυμαία της Θεσσαλονίκης, οι λαϊκές γειτονιές της Πλάκας με τα Αναφιώτικα, τα νεοκλασικά αθηναϊκά σπίτια, το λιμάνι του Πειραιά, η Καστέλα, το Μοναστηράκι, η Κηφισιά, οι προσφυγικοί συνεταιρισμοί, οι υπαίθριες αγορές, οι χωματόδρομοι, οι αυλές των σπιτιών, τα προσφυγικά αλλά και τα εξοχικά προάστια των μεγαλοαστών, η οδός Συγγρού και η λεωφόρος Ποσειδώνος, οι πολυκατοικίες, οι περιοχές της σύγχρονης πόλης, τα πάρκα, τα νεόδμητα αστικά διαμερίσματα, το Κολωνάκι, οι πολυτελείς επαύλεις, τα περίφημα λίβινγκ ρουμ, τα μοντέρνα έπιπλα (το δανέζικο σαλονάκι), η εξηλεκτρισμένη κουζίνα, οι πίνακες τέχνης στους τοίχους, οι ιβουάρ κουρτίνες... Μια ολόκληρη αφήγηση της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τις αλλαγές των χώρων και των τόπων, όπως καταγράφηκαν στον ελληνικό δημοφιλή κινηματογράφο των ετών 1950-1970 προσφέρει η Αγγελική Μυλωνάκη στο βιβλίο της Από τις αυλές στα σαλόνια.
 
H συγγραφέας έχει ασχοληθεί ειδικότερα με αυτή την 20ετία, καθώς έχει εκδώσει και τη μελέτη Δουλειές με φούντες: η ιστορία της επιχειρηματικότητας μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο '50-'70. Στη νέα της μελέτη παρακολουθεί το πώς εμφανίζεται ο δημόσιος, ο ημι-δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στην Ελλάδα ταυτόχρονα με την εξέλιξη της κοινωνίας. Οχι όμως την πραγματική της εξέλιξη αλλά αυτή που υπάρχει στο φαντασιακό των κατοίκων της. 
 
Οι ταινίες, όπως συμπεραίνει από την έρευνά της, δεν πραγματοποιούν μια εικονική γνωριμία των θεατών με την πόλη, αλλά οικοδομούν τη μυθολογία της. Μια μυθολογία που διακατέχει τους μη αστικούς πληθυσμούς και καθοδηγεί τους άρτι εξαστισμένους εσωτερικούς μετανάστες στο σύγχρονο αστικό κέντρο. Ο ελληνικός κινηματογράφος, δηλαδή, παίζει έναν κοινωνικοποιητικό ρόλο στην εξεταζόμενη εικοσαετία. 
 
Η ροπή προς την αστικοποίηση αναδεικνύεται από τις πρώτες ταινίες: αν εξαιρέσει κανείς μερικές «φουστανέλες», δηλαδή της υπαίθρου, οι περισσότερες ταινίες από το '50 και μετά διαδραματίζονται στην πόλη και μάλιστα στην ανοιχτή πόλη. Η πλακιώτικη γειτονιά στον «Μεθύστακα» ή το Δουργούτι στη «Μαγική πόλη» του Κούνδουρου είναι οι χώροι όπου οι φτωχοί άνθρωποι εργάζονται, παλεύουν, κάνουν όνειρα. Ολα γίνονται στους δρόμους. 
 
Σε αυτές τις ταινίες βλέπουμε συχνά τον Λυκαβηττό, τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο, την Ακρόπολη, την Ομόνοια, το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Κυριαρχούν το ρομαντικό στοιχείο, η συλλογικότητα των λαϊκών συνοικιών, η ανθρώπινη αλληλεγγύη. Πολύ κοντά στον νεορεαλισμό, ο Κούνδουρος και ο Κακογιάννης κάνουν στις ταινίες τους τα πρώτα κοινωνικά σχόλια. Ξεπερνούν την ηθογραφία και καταγράφουν με κριτική ματιά τις πρώτες εμφανίσεις του δυϊσμού που επέρχεται μεταξύ παράδοσης και νεωτερισμού. Θυμηθείτε μόνο το μπιλιαρδάδικο Magic City στη «Μαγική πόλη» - σε αντίθεση με τον μαχαλά όπου μένουν οι πρωταγωνιστές.
 
Στο μεταίχμιο λίγο πριν από τη δεκαετία του '60 ο νεωτερισμός της πόλης εμφανίζεται πιο δυναμικά στον κινηματογράφο. Η πόλη σηματοδοτείται πλέον από στοιχεία-σύμβολα αυτού του νεωτερισμού: φανάρια, διαβάσεις πεζών, βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, θέση τροχονόμου, στάσεις λεωφορείων κ.λπ. Η γειτονιά αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται: παραμένει ως χώρος αλλά όχι ως κοινωνικός σύνδεσμος ανάμεσα στα μέλη της. 
 
Τώρα τον ρόλο της κοινωνικής αλληλεγγύης που συντηρούσε η γειτονιά τον αναλαμβάνει η οικογένεια: τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, την εμφύσηση αξιών και προτύπων συμπεριφοράς. Ηδη αρχίζει να εμφανίζεται η πολυκατοικία, που συμβολοποιείται στην αναπαράσταση του μικροαστικού διαμερίσματος. Το νέο όραμα για τα εξαστικοποιημένα τμήματα της Αθήνας ανατέλλει με τη βοήθεια της αντιπαροχής. Ετσι, στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Στουρνάρα 288» μεταβαίνουμε από την οριζόντια διαστρωμάτωση στην κάθετη, όπως αυτή εμφανίζεται στις εικόνες των διαμερισμάτων.

Νέα αστικά ήθη
Η δεκαετία του '60-'70 αναδεικνύει ένα άλλο πρόσωπο, τόσο στο ελληνικό όσο και στο ευρωπαϊκό σινεμά. Τη φιλόξενη και γραφική πόλη της δεκαετίας του '50 διαδέχεται το άξενο και αποσπασματικό τοπίο της νέας πλήρως αστικοποιημένης πόλης. Οι ελληνικές ταινίες υπηρετούν μια νέα αστική ηθική, όπου όλα γίνονται πια για την ατομική ευημερία. Οι ταινίες δείχνουν το νέο κέντρο της πόλης, που συγκεντρώνει διοικητικές και εμπορικές λειτουργίες, τις νέες δομές που συντείνουν στον επερχόμενο εκσυγχρονισμό. 
 
Μια ξεχωριστή περίπτωση που δεν υπακούει στον προηγούμενο κανόνα είναι τα ελληνικά μιούζικαλ. Οι ανύπαρκτοι και εμφανώς κατασκευασμένοι χώροι του μιούζικαλ αντιμετωπίζουν την πόλη ως τουριστικό αξιοθέατο και προβάλλουν το θέαμα ως ιδεολογία, συμβάλλοντας στη διάδοση στερεότυπων τουριστικών εικόνων σε μια εποχή που ο τουρισμός στη χώρα μας γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη. 
 
Οι ταινίες της δεκαετίας του '60 αλλάζουν την αφήγηση του χώρου. Στην πλειονότητά τους έχουν ως κύριο χώρο το διαμέρισμα. Εκεί διαμορφώνονται οι σχέσεις, οι συγκρούσεις και η κατάληξη της όποιας ιστορίας.
 
Το αστικό διαμέρισμα συνδέει την έννοια της οικίας με την προβολή ανερχόμενων αξιών της εποχής: καταναλωτισμός, ατομισμός, δυτικά πρότυπα συμπεριφοράς, ντυσίματος, μουσικής, συνηθειών. Ποιος δεν θυμάται τη μόνιμη προσφορά προς τον επισκέπτη σε τέτοιου είδους κατοικίες: «Να σας βάλω ένα ουισκάκι;». Η κατοικία αποτελεί πια μια δήλωση για την προσωπική ταυτότητα του ενοίκου της, αλλά και τον καθρέφτη που αντανακλά τις κοινωνικές αξίες τις οποίες ενστερνίζεται.
Οπως τονίζει η συγγραφέας, όμως, η κατοικία αυτή όπως παρουσιάζεται είναι εξιδανικευμένη: είναι το μικροαστικό όνειρο, είναι το σπίτι που διαφημίζεται ως «παλατάκι λουξ με όλα τα κομφόρ». Η Ελένη Βλάχου το αποκαλεί «Σαλόνι-τέρας… Το σαλόνι με τις "μαρκετερί", με τα ισχνά τραπεζάκια και τα πελώρια βάζα, το σαλόνι το δήθεν πλούσιο, το δήθεν φτασμένο της πλούσιας νύφης, του πλούσιου γαμπρού, που καθρεπτίζει πιο χαρακτηριστικά από οτιδήποτε άλλο την κυριαρχία της σύγχρονης αγουστιάς».
 
Μέσα σε αυτό το μοντέρνο σπίτι η γυναίκα χειραφετείται, γίνεται επιχειρηματίας, διεκδικεί δικαιώματα έναντι των ανδρών. Το παραδοσιακό μοντέλο της γυναίκας-νοικοκυράς εκσυγχρονίζεται καθώς η παρουσία της στον ιδιωτικό χώρο του διαμερίσματος συνδέεται με την κατανάλωση και τα μοντέρνα έπιπλα και εξαρτήματα. Ολα αυτά επιφανειακά, καθώς το πατριαρχικό πρότυπο εξακολουθεί να κυριαρχεί και είναι αυτό που στο τέλος σφραγίζει την εξέλιξη. 
 
Αν είναι κάτι που μας δείχνει με πλήρη ευκρίνεια η μελέτη της Α. Μυλωνάκη είναι ότι οι ελληνικές ταινίες κατάφεραν να αποτυπώσουν τις πολιτιστικές και κοινωνικές μεταβολές της σύγχρονης κοινωνίας και ταυτόχρονα να συνδιαμορφώσουν ως πολιτιστικό μέσο τις αλλαγές αυτές. Ο ελληνικός δημοφιλής κινηματογράφος καταρτίζει μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα των εικόνων, αποσπά την προσοχή του κοινού από την προφορικότητα ή ακόμη και τη γραπτή παράδοση και τον εισάγει στον κόσμο και στην αισθητική των εικόνων. 
 
Είναι το πρώτο ΜΜΕ που αναλαμβάνει με τρόπο συστηματικό και μαζικοποιημένο τη μύηση του λαϊκού κοινού στο ιδιωτικό σύμπαν της κατοικίας. Είναι ένας τρόπος να εισαχθεί ο θεατής σε έναν νέο κόσμο κατανάλωσης υλικών και άυλων αξιών που συμπεριλαμβάνονται στην αστική ζωή στο διαμέρισμα. Θα ακολουθήσει η τηλεόραση, η οποία και θα επεκτείνει την προβληματική και τις εμπειρίες του εμπορικού ελληνικού κινηματόγραφου.

Του Γιάννη Μπασκόζου
Πηγή Το Βήμα
26.2.2012

Αντιδράσεις ομολογιούχων για μη αποζημίωση

Μπαράζ αγωγών κατά του ελληνικού Δημοσίου ετοιμάζουν ιδιώτες μικροομολογιούχοι, που βλέπουν τις ελπίδες τους για αποζημίωση να εξανεμίζονται μετά την απόφαση του Eurogroup να μην καλυφθούν οι ζημιές που έχουν υποστεί. 

«Λάβαμε διαβεβαιώσεις από την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν θα υπάρξει κανενός είδους αποζημίωση -είτε άμεση είτε έμμεση- προς τα φυσικά πρόσωπα στην Ελλάδα που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, διότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προηγούμενο και σε άλλες χώρες». 

Ο κ. Βενιζέλος περιορίστηκε να πει ότι ο κ. Γιουνκέρ εξέφρασε την άποψη του Eurogroup, αφήνοντας και πάλι ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποιας αποζημίωσης. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ο κ. Σαχινίδης δήλωσε στον ΣΚΑΪ ότι θα ανακοινωθούν εν ευθέτω χρόνω οι πρωτοβουλίες για το θέμα, αλλά αρνήθηκε να επεκταθεί περαιτέρω, επικαλούμενος ενδεχόμενα νομικά προβλήματα. «Προστατεύουμε αυτήν τη στιγμή την ίδια τη χώρα από νομικά προβλήματα, πάνω απ’ όλα η προστασία της χώρας», τόνισε χαρακτηριστικά. 

Εν τω μεταξύ, η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας κ. Ντόρα Μπακογιάννη σε ερώτησή της προς τον πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο σημειώνει ότι «οι Ελληνες φορολογούμενοι πολίτες που εμπιστεύτηκαν τους κόπους μιας ζωής σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου παρακολουθούν άναυδοι, παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις, να βρίσκονται ζημιωμένοι». Την αποζημίωση των ιδιωτών που αγόρασαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου πρωτογενώς, αξίας έως και 100.000 ευρώ, ζητούν βουλευτές του ΛΑΟΣ, καταθέτοντας σχετική τροπολογία σε σχέδιο νόμου. 

«Η απαράδεκτη απόφαση του Eurogroup να μην αποζημιωθούν τα φυσικά πρόσωπα ομολογιούχοι του Δημοσίου για το “κούρεμα” του PSI φαίνεται ότι, κατά τραγικό τρόπο, γίνεται αποδεκτή από την κυβέρνηση», αναφέρει σε ερώτησή του προς τον υπουργό Οικονομικών ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παν. Λαφαζάνης. 

«Η διαφαινόμενη υπαναχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου από ρητές δεσμεύσεις του έναντι των ομολογιούχων αφήνει έκθετο τον ίδιο και την κυβέρνηση. Εργαζόμενοι, όπως αυτοί της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας, κινδυνεύουν να χάσουν τις αποζημιώσεις απόλυσης, που, παρά τη θέλησή τους, τους δόθηκαν σε ομόλογα του Δημοσίου» τονίζει.

14.3.2012

Σχόλιο δικό μας :
Το είπαμε σ επροηγούμενη ανάρτηση : Καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να έχει ο πολίτης από το ελληνικό δημόσιο και τους εκπροσώπους του. Εξαπάτησε τους προμηθευτές τους υποχρεώνοντάς τους να δεχτούν αντί μετρητών, ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία κατόπιν πετσόκοψε (απομείωσε σε πάνω από 50% της αξίας τους). Εξαπάτησε τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία υποχρέωνε να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε ομόλογα τουε λληνικού δημοσίου. Εξαπάτησε τις Τράπεζες στις οποίες είπε "δώστε δάνεια στις επιχειρήσεις με εγγύηση τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου" και τώρα αυτές βρίκσονται με εξασφαλίσεις κάτω του 50% των δανείων που χορήγησαν. Εξαπάτησε τους δημοσίους υπαλλήλους στους οποίους αντί του εφάπαξ που δικαιούνταν χορήγησε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Εξαπάτησε τους υπαλλήλους της Ολυμπαικής στους οπποίους αντί της νόμιμης αποζημίωσης έδωσε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Τέλος εξαπάτησε κάθε Ελληνα ή Ευρωπαίο πολίτη , φυσικό πρόσωπο το οποίο εμπιστευόμενο το ελληνικό δημόσιο, του δ΄λανεισε για να το δικευκολύνει τιις οικονομίες και τους κόπους μιας ζωής. Και τώρα είδε , το ελληνικό δημόσιο να του δημεύει τον κόπο τους δίχως αιδώ, δίχως καμία αναστολή και επιπλεόν να συνεχίζει τη κοροϊδία δίνοντας φρούδες ελπίδες ότι τα φυσικά πρόσωπα θα αποζημιωθούν. 
 

Στον κόσμο του δημοτικού (τραγουδιού) (Δόμνα Σαμίου)

Οταν πεθαίνει κάποιος σπουδαίος της τέχνης, των γραμμάτων ή της πολιτικής, τα ιδιωτικά κανάλια, στη συντριπτική τους πλειονότητα, στην ουσία δεν έχουν τίποτα να πουν, ίσως επειδή δεν έχουν τίποτα να δείξουν, δεν διαθέτουν δηλαδή αποκλειστικά δικές τους εικόνες. Ακολουθώντας τη διαδρομή τους, ασύμπτωτη με την κοινωνική διαδρομή του τόπου και της μνήμης των ανθρώπων του, θα πρέπει να γκρεμιστούν μια ντουζίνα φούρνοι για ν’ ασχοληθούν με θέματα «κουλτουριάρικα» ή «βαριά». Εκτός πια και προκληθεί σκανδαλάκι. Δεν πρέπει, λοιπόν, να πέφτω έξω λέγοντας πως η τελευταία (ίσως και η πρώτη) φορά που ακούστηκε το όνομα της Δόμνας Σαμίου σε κανάλια Ι. Χ. ήταν τότε με τα «Αποκριάτικα» και την εναντίον της μήνυση.

Μακάρι να λαθεύω. Μακάρι επίσης να είναι αστήρικτη η εικασία ότι τα κρατικά κανάλια έχουν μεν κάτι να δείξουν, αλλά αυτό χρονολογείται μια δεκαετία πριν, το λιγότερο. Το «Παρασκήνιο» λ. χ. ξελασπώνει συνεχώς τη «δημόσια τηλεόραση», η οποία, χάνοντας τον προσανατολισμό της (για να υπηρετεί υποτακτικά τους κρατούντες) αλλά και τα χρήματά της (για να παχαίνει ημετέρους και κομματανθρώπους), σπάνια παράγει πια κάτι που να αντέχει στον χρόνο. Για τη Σαμίου και πάλι, η σπουδαιότερη μεταθανάτια προσφορά των δημόσιων διαύλων ήταν η επαναπροβολή στο κανάλι της Βουλής ενός αφιερώματος του Γιώργου Παπαστεφάνου: Τότε ο Σίμων Καράς, ο δάσκαλος της Σαμίου, που πέθανε σχεδόν αιωνόβιος, ήταν μεσόκοπος, κι ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ακόμα ένα από «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα».

«Η Σαμίου ερχόταν από έναν άλλο χρόνο» είπε εκεί ο Σαββόπουλος. Και την ιστόρησε καλά έτσι. Από άλλο χρόνο μουσικό, καλλιτεχνικό, κοινωνικό. Οχι καλά και σώνει «καλύτερο», απλώς διαφορετικό. Με την επίμονη και μεθοδική δουλειά της συναριθμείται στους ανθρώπους που αγαπώντας το δημοτικό τραγούδι στην αδιάσπαστη τριπλή υπόστασή του (λόγος, μελωδία, χορός) γι’ αυτό που όντως είναι και όχι για τον μύθο του, το υπηρέτησαν πιστά. Συνέβαλαν έτσι στην κάθαρσή του από τη γελοία χρήση του επί χούντας και στην εδραίωση της υψηλής αξίας του ακόμα και στην ακοή όσων δεν έκρυβαν την ξινίλα τους μπροστά στα «βλάχικα».

Η Σαμίου, ερευνώντας και σε καιρούς που η τεχνολογία είχε ακόμα όρια, καταγράφοντας (και τίποτα πιο δύσκολο, όπως έχουν πει όλοι οι συλλέκτες, αφού οι πληροφορητές δυσκολεύονται ή και αρνούνται να πουν λ. χ. μοιρολόι στα καλά καθούμενα) και τραγουδώντας υπηρέτησε με ήθος το ήθος του δημοτικού τραγουδιού· και της το χρωστάμε. Κάτι περί ήθους έλεγαν τη μέρα του θανάτου της και σε ιδιωτικό κανάλι.

Την ίδια στιγμή (και σαν για να προβληθεί το Μέγαρο παρά η θανούσα) είχαν φόντο μια σκηνή με τον τότε υπουργό Πολιτισμού να βραβεύει τη Σαμίου. Επρόκειτο για τον κ. Βουλγαράκη, θεωρητικό της σχετικότητας της ηθικής. 
Κι όσα καλά λόγια ακούγονταν, ηχούσαν ειρωνικά. 
Tο ’νιωσαν άραγε;

Του Παντελή Μπουκάλα
14.3.2012

Μια διαμάχη τραυματίζει την Ιστορία (Εστία Νέας Σμύρνης)

Για τους παλιούς Νεοσμυρνιώτες αλλά και τους σημερινούς κατοίκους της πόλης η Εστία της Νέας Σμύρνης αποτελεί ένα ακλόνητο σημείο αναφοράς. Το μνημειακό μέγαρο με τις ιωνικές κολώνες και τη χαρακτηριστική ζωφόρο όπου ξετυλίγονται σκηνές από την «Εξοδο» του μικρασιατικού Ελληνισμού νοηματοδοτεί τους υπαρξιακούς δεσμούς ανάμεσα στο μακρινό πια «χθες» και τους επιγόνους ενός τόσο ξεχωριστού κεφαλαίου για το ελληνικό έθνος. Στο εσωτερικό του μεγάρου φυλάσσονται μοναδικοί θησαυροί του πολιτισμού που ευδοκίμησε στα χώματα της Ιωνίας (λειτουργούν μουσεία και μια Πινακοθήκη), ενώ την ίδια στιγμή η Εστία διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Νέας Σμύρνης ως βασικός πυλώνας εκπαίδευσης, πολιτισμού και διατήρησης της ιστορικής μνήμης.
Είναι όμως ώρες δύσκολες για τον κραταιό θεσμό της πόλης. Και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε πολλοί κάτοικοι της Νέας Σμύρνης να παρακολουθούν με θλίψη την Εστία και τον δήμο να βρίσκονται σήμερα στα δικαστήρια για να επιλύσουν τις διαφορές τους. Αντικείμενο της νομικής διαμάχης, η ιδιοκτησία του σχολικού συγκροτήματος που ανεγέρθηκε για λογαριασμό της Εστίας στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και δίπλα ακριβώς από το κυρίως κτίριο με κατά το ήμισυ δωρεά του Αριστοτέλη Ωνάση. Εκεί αρχικά στεγάστηκαν σχολές για την εκπαίδευση μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού και άλλων ειδικοτήτων, κατά βάσιν τεχνικών. Με την πάροδο του χρόνου το ενδιαφέρον για τις σχολές ατόνησε και σταδιακά η χρήση των 30 αιθουσών άρχισε να μεταβιβάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση. Από το 1998, όταν το σύνολο του κτιρίου λειτουργούσε υπό την ευθύνη του υπουργείου Παιδείας, το κράτος απέδιδε στην Εστία μίσθωμα που το 2007 έφθανε το ύψος των 37.000 ευρώ τον μήνα. Οπως είναι φυσικό, αυτό το σημαντικό πρόσοδο αποτέλεσε τον βασικό πόρο για τη λειτουργία και την ανάπτυξη της Εστίας.
Αλλαγή σκυτάληςΜε τη διοικητική αλλαγή του «Καλλικράτη», η ευθύνη της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πέρασε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και ο Δήμος Νέας Σμύρνης αποφάσισε από τον Ιανουάριο του 2011 να μην καταβάλλει το σχετικό μίσθωμα. Μας εξηγεί τον λόγο ο δήμαρχος Νέας Σμύρνης Σταύρος Τζουλάκης: «Το οικόπεδο παραχωρήθηκε στην Εστία για την ανέγερση του κεντρικού της μεγάρου, αλλά και των εκπαιδευτηρίων από τον δήμο. Στο συμβόλαιο παραχώρησης υπάρχει όρος σύμφωνα με τον οποίο η κυριότητά τους θα επιστρέψει στον δήμο εφ’ όσον σταματήσει η λειτουργία των σχολών του εμπορικού ναυτικού και η δραστηριότητα θα είχε σκοπό την παροχή υπηρεσιών και όχι τον προσπορισμό εσόδων. Δεν είναι δυνατόν στην παρούσα οικονομική κατάσταση να πληρώνω 380.000 ευρώ τον χρόνο για ένα οικόπεδο που έχω παραχωρήσει με την παραπάνω αίρεση που ανέφερα. Θα είμαι έκθετος απέναντι στους δημότες μας».
Η διοίκηση της Εστίας θεωρεί εντελώς αυθαίρετη την ερμηνεία του δήμου και απάντησε με αγωγές που θα αρχίσουν να εκδικάζονται από τον Νοέμβριο. Ο πρόεδρος της Εστίας κ. Ιωάννης Λ. Καλογείτονας είναι σαφής. Λαμβάνει υπόψη του το τελευταίο συμβόλαιο παραχώρησης που έχει συνάψει η Εστία με τον δήμο, εν έτει 1952 και στο οποίο μας διαβεβαιώνει ότι το κτίριο είναι κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή περιουσία της Εστίας με μοναδική υποχρέωση την ανέγερση των ειδικών σχολών, όπως και έγινε. Τους τελευταίους 14 μήνες η Εστία επιβιώνει χάρη σε ένα μικρό αποθεματικό που διέθετε, από μισθώματα ακινήτων, ορισμένες δωρεές, αλλά ο κ. Καλογείτονας σπεύδει να δηλώσει ότι τα χρήματα τελειώνουν. Και πιστεύει ότι πίσω από την άρνηση του δήμου υπάρχει η ανομολόγητη πρόθεση να «βάλει πόδι» στην Εστία. Τον ρωτάμε γιατί η Εστία δεν αξιοποιεί την ακίνητη περιουσία της, αποτέλεσμα σημαντικών δωρεών όλα αυτά τα χρόνια. «Δυστυχώς, πρόκειται για παλαιές ιδιοκτησίες με σημαντικά προβλήματα και δεν διαθέτουμε τα χρήματα σήμερα για να τις επισκευάσουμε. Κι όσο περνάει ο χρόνος, απομειώνεται η αξία τους, ενώ δεν βοηθάει καθόλου και η οικονομική συγκυρία». Ο δήμαρχος γνωρίζει την ύπαρξη οικοπέδων της Εστίας προς αξιοποίηση που η Εστία αρνείται να αξιοποιήσει. «Ποιος θα μπορούσε ελαφρά τη καρδία να πάρει μια τέτοια απόφαση εκποίησης περιουσιακών στοιχείων όταν η οικονομική κατάσταση είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε;», απαντάει ο πρόεδρος της Εστίας. «Αλλά θα προχωρήσουμε κάνοντας κι εμείς τις δικές μας υποχωρήσεις».
Κι ενώ το κλίμα δεν είναι καλό ανάμεσα στις δύο πλευρές, ρωτάω τον δήμαρχο αν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμού που ενδεχομένως θα οδηγούσαν σε εκτόνωση. «Δεν αντιδικώ με την Εστία ούτε φυσικά υπάρχει η παραμικρή πρόθεση “άλωσης” της Εστίας. Είμαι διατεθειμένος να την ενισχύσω, αλλά όχι με την παροχή ενοικίου». Ο κ. Καλογείτονας πρότεινε στη δημοτική αρχή να μειωθεί το ενοίκιο, αλλά ο δήμος δεν αναγνωρίζει την ευθύνη απόδοσης μισθώματος.
Προς το παρόν, το αδιέξοδο συνεχίζεται.Διαδρομή 82 ετώνΗ Εστία της Νέας Σμύρνης είναι σωματείο το οποίο ιδρύθηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες τον Ιούνιο του 1930 με πρώτη επωνυμία «Λέσχη Νέας Σμύρνης». Εκείνη την εποχή ο νεοσύστατος συνοικισμός μετρούσε 400 περίπου οικογένειες. Εννέα χρόνια αργότερα πήρε το σημερινό της όνομα. Για την ανέγερση της Εστίας παραχωρήθηκε το 1938 οικόπεδο από την κοινότητα της Νέας Σμύρνης. Η συμβολική θεμελίωση του Μεγάρου της Νέας Σμύρνης έγινε στις 23 Απριλίου 1939, τελετή την οποία τίμησαν με την παρουσία του ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ και ο διάδοχος Παύλος. Το ξέσπασμα του πολέμου ανέβαλε το φιλόδοξο σχέδιο με αποτέλεσμα να έχουμε εκ νέου θεμελίωση στις 12 Ιουνίου 1955.
Χρειάστηκαν 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί το επιβλητικό κτίριο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ιωάννη Παυλίδη. Τη ζωφόρο όπου απεικονίζονται σκηνές από την εκδίωξη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τα πατρογονικά τους εδάφη φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Τάκης Παρλαβάντζας. Οραματιστής και πρόεδρος επί σειρά ετών, από το 1937 μέχρι το 1983, υπήρξε ο αείμνηστος Πάνος Χαλδέζος. Εξαιρετικά σημαντική στην υλοποίηση του έργου αποδείχθηκε η συμβολή Μεγάλων Ευεργετών, Μικρασιατών και μη, και κυρίως του μεγάλου Ελληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Στις 23 Ιουλίου 1957 έγινε η κατάθεση του θεμέλιου λίθου της «Σχολής Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού» της Εστίας Νέας Σμύρνης. Πέντε χρόνια μετά, στις 8 Απριλίου του 1962, το βασιλικό ζεύγος Παύλος και Φρειδερίκη εγκαινίασαν τις σχολές της Εστίας που σήμερα αποτελούν το μήλον τη Εριδος ανάμεσα σε Δήμο και Εστία.
Το 1980 θεμελιώθηκε ο «Οίκος Γαλήνης» της Εστίας. Το Γηροκομείο χτίστηκε σε οικόπεδο που δώρισαν για τον σκοπό αυτό οι Θρακιώτες Μιλτιάδης και Ελπινίκη Σαραντή. Η Εστία έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών με το Χρυσό Μετάλλιο και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών καθώς και το Χρυσό Βραβείο Α΄ Τάξεως Εθνικού Ιδρύματος. Σήμερα στην Εστία λειτουργούν επιμορφωτικά τμήματα εκμάθησης αγγλικών, ελληνικών και μικρασιατικών χορών, κεντήματος, σκακιστικό, θεατρικό και φωτογραφικό τμήμα και χορωδία. Μεγάλης αξίας και η Βιβλιοθήκη της Εστίας.

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Πηγή Καθημερινή
11.3.2012

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Προτεραιότητα η Δημόσια Διοίκηση

Η χώρα μας, για λόγους ιστορικούς και πολιτικούς, δεν ευτύχησε να αποκτήσει μια ισχυρή δημόσια διοίκηση, παρά το γεγονός ότι από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους υιοθέτησε πολλές από τις δοκιμασμένες δομές οργάνωσης και πρακτικές λειτουργίας των ανεπτυγμένων χωρών της δυτικής Ευρώπης.
Δυστυχώς, με την παρέμβαση των πολιτικών, οι δημόσιοι υπάλληλοι του νέου κράτους ανέπτυξαν από νωρίς, παράλληλα με τα επίσημα καθήκοντά τους, ανεπίσημες σχέσεις με τα πολιτικά κόμματα, γεγονός που σταδιακά οδήγησε στη δημιουργία ενός κομματικά ελεγχόμενου πελατειακού κράτους ανίκανου ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες της χώρας. Οι πελατειακές πρακτικές που εφαρμόσθηκαν στο παρελθόν με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις, κατά την πρόσληψη και την ιεραρχική εξέλιξη του προσωπικού, επηρέασαν αρνητικά τη στελέχωση του κράτους και οδήγησαν σε μια αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση επιρρεπή στις κομματικές παρεμβάσεις και στην τυπολατρική τήρηση της νομοθεσίας. Μιας πολυδαίδαλης νομοθεσίας που συχνά είναι νομικά διάτρητη και κοινωνικά άδικη.
Οσες προσπάθειες έγιναν για την απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους και την εισαγωγή αξιοκρατικών κριτηρίων και διαδικασιών κατά την επιλογή και την εξέλιξη του προσωπικού απέτυχαν κάτω από την πίεση κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών στρατηγικών. Ακόμη και οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν με την ίδρυση του ΑΣΕΠ (1994), για τη δημιουργία μιας αξιοκρατικής και αποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης, στην πράξη ακυρώθηκαν στον βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Η δημόσια διοίκηση σήμερα βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης και χωρίς την ανασυγκρότησή της «ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων». Ακόμη, πρέπει να τονιστεί ότι η ανασυγκρότησή της δεν επιτυγχάνεται με την ψήφιση ενός νόμου, όσο καλός κι αν είναι αυτός. Χρειάζεται συνολικός και μακροχρόνιος σχεδιασμός, εξειδικευμένη τεχνογνωσία, οικονομικοί πόροι και υψηλής ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό. Τέτοιο δυναμικό η χώρα διαθέτει, αρκεί να το αναζητήσουν χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της κομματικής νομιμοφροσύνης. Παρά την ποιότητά του, το ελληνικό προσωπικό δεν θεωρείται επαρκές να ολοκληρώσει το έργο. Θα χρειαστεί τεχνική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης στα επίπεδα που απαιτούν οι ανάγκες της χώρας προϋποθέτει: α) την κατανόηση της έκτασης και της φύσης του προβλήματος, β) την υιοθέτηση ακομμάτιστης πολιτικής κατά τον σχεδιασμό και την εφαρμογή του νέου συστήματος στην πράξη και γ) τον ριζικό μετασχηματισμό του σημερινού νομικού πλαισίου στην κατεύθυνση απλοποίησης των διαδικασιών, αύξησης της αποτελεσματικότητας του συστήματος, μείωσης του κόστους λειτουργίας του, καλύτερης εξυπηρέτησης των πολιτικών και των επιχειρήσεων, επίτευξης διαφάνειας κατά την εφαρμογή του και καταπολέμησης της διαφθοράς.
Ακόμη, το νέο σύστημα διοίκησης πρέπει να υποστηρίζεται από ένα καλά δομημένο σύστημα αμοιβών που θα συναρτάται με δοκιμασμένα συστήματα αξιολόγησης των διοικητικών μονάδων και των υπαλλήλων, τα οποία θα στηρίζονται στην επίτευξη μετρήσιμων ποσοτικών και ποιοτικών στόχων που θα έχουν εκ των προτέρων τεθεί. Ειδικότερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη στελέχωση των μονάδων, στην καταπολέμηση της τυπολατρίας, στην αλλαγή της νοοτροπίας και στην επιλογή προσωπικού με γνώσεις και δεξιότητες, ικανού να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις.
Η δημόσια διοίκηση δεν χρειάζεται υπαλλήλους, έχει ανάγκη από στελέχη. Το προσωπικό που σήμερα υπηρετεί είναι σε μεγάλο βαθμό «παλαιάς τεχνολογίας», ξεπερασμένης νοοτροπίας και με χαμηλές προσδοκίες. Ακόμη, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις (νέο μισθολόγιο, κατάργηση επιδομάτων, μείωση αμοιβών, περιορισμός των θέσεων ευθύνης, εφεδρεία υπαλλήλων κ.ά.), το κλίμα που επικρατεί στη δημόσια διοίκηση είναι πολύ κακό και πρέπει να βελτιωθεί, ενώ το ηθικό των υπαλλήλων είναι πολύ πεσμένο και είναι ανάγκη πιεστική να ενισχυθεί.

Του Ανδρέα Κιντή
* Ο Ανδρέας Κιντής είναι ομότιμος καθηγητής και πρ. πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή Καθημερινή
6.1.2012

Ασδραχάς : Η φορολογική συνοχή της κοινότητας

Μπορεί να είναι βαρετή, αλλά όχι και ανώφελη η υπόμνηση των κεκτημένων. Δεν πρόκειται εδώ για τα εξαφανιζόμενα κεκτημένα δικαιώματα για εργασία και τα δικαιώματα της εργασίας ή για άλλα πιο δυσδιάκριτα δικαιώματα των συλλογικών μορφωμάτων που εξατμίζονται μέσω των θεσμών της τυπικής δημοκρατίας και συνεπώς μέσω της υπαγωγής της ταξικότητας που εκφράζεται με τον όρο «δήμος» σε μια αφηρημένη αντιφατική ενότητα: ταξικότητα γιατί ο δήμος ήταν οι φτωχοί και απόρροιά του το ιδεώδες της μεσότητας. Αναφέρομαι σε άλλου είδους κεκτημένα - τα γνωστικά. Οχι όλα τα γνωστικά κεκτημένα, αλλά μόνο σε ένα απ’ αυτά και μάλιστα μερικευμένο: τη φορολογική συνοχή των κοινοτήτων στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας. Προηγουμένως όμως ας μου επιτραπεί να θυμίσω δυο - τρία πράγματα.
Από τις ελληνικές κοινότητες γνωρίζουμε καλύτερα τις νησιωτικές, κι αυτό γιατί οι θεσμοί τους επέτρεψαν να διατηρηθεί ο γραπτός πολιτισμός τους - τα κοινοτικά αρχεία, κυρίως από τον 17ο αιώνα και ύστερα. Οι κοινότητες (ή τα κοινά, όπως τα έλεγαν) ήταν ανισομεγέθεις πληθυσμικές συγκεντρώσεις διαφορετικών αλλά και κοινών παραγωγικών και οικονομικών απασχολήσεων και δραστηριοτήτων, αντικαθρέφτισμα της συνολικής οικονομίας κατακτητών και κατακτημένων. Συστατικά στοιχεία της οικονομίας τους αναδεικνύονται ως κυρίαρχα και υποβιβάζουν άλλα, μάλιστα της αγροτοκτηνοτροφικής οικονομίας. Στις μεγάλες πολυφυλετικές και πολυθρησκευτικές πληθυσμικές συγκεντρώσεις, η κοινοτική αρχή δεν είναι ενιαία, καθώς δεν είναι και ενιαίος ο πολιτισμός τους, παρά τις αλληλοδιεισδύσεις και τις ωσμώσεις.
Τα τεκμήρια
Τα γραπτά τεκμήρια, όσα έχουν διασωθεί, δεν συνιστούν ταυτόχρονα και τη χρονολογία της γενεαλογίας τους: κάποτε κάποιες νύξεις την πάνε πολύ πιο πίσω, αλλά κυρίως είναι οι λειτουργίες που υποδεικνύουν ένα μεταβαλλόμενο συνεχές.
Το κράτος επιβάλλει τους φόρους και καρπώνεται επίσης τα «δοσίματα» που εθιμικώς είχαν διαιωνιστεί. Ορισμένους απ’ αυτούς τους κατανέμει στους φορείς του στρατιωτικού, δικαιικού και θρησκευτικού μηχανισμού. Αλλους εισπράττει αμέσως με τα δικά του φοροσυλλεκτικά όργανα και άλλους εμμέσως από τις κοινοτικές αρχές.
Η φορολογική υποχρέωση γίνεται ο συνεκτικός κρίκος των πληθυσμιακών συγκεντρώσεων που αποτελούν τις ανισομεγέθεις κοινότητες. Αυτές επιφορτίζονται με την κατανομή του επιδικασμένου φόρου στους καθέκαστα φορολογούμενους κατοίκους. Τον συνολικό κοινοτικό φόρο τον απαρτίζουν επί μέρους φόροι που βαρύνουν την παραγωγή, τη διακίνηση των αγαθών, τα μέσα παραγωγής - όχι φυσικά όλα. Συμβαίνει να καταβάλλεται ο κοινοτικός φόρος κατ’ αποκοπή («μαχτού»). Ορισμένα αγαθά μπορεί να φορολογούνται από πρόσωπα που δεν ανήκουν στις κοινοτικές αρχές - ενοικιαστές των προσόδων ή εκπρόσωποι των ιδρυμάτων ή των οίκων που τους είχε εκχωρηθεί ένα φορολογικό εισόδημα. Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε σε τούτο το σημείωμα με όλη την περιπτωσιολογία της φοροείσπραξης. Ας ξαναγυρίσουμε στο ρόλο των κοινοτήτων.
Η κοινότητα για να διατηρηθεί θα πρέπει να ανταποκριθεί στη φορολογική απαίτηση, να δημιουργήσει συνεπώς αλληλεγγυότητες και να μην κατανέμει στους κατοίκους τον φόρο που οφείλουν, χωρίς να παίρνει υπόψη τη φοροδοτική τους ικανότητα. Φυσικά δεν λείπουν οι κατηγορίες εναντίον των κοινοτικών αρχόντων για ετεροβαρή, σε βάρος των ασθενέστερων κατανομή της φορολογικής απαίτησης: είναι η κατακραυγή εναντίον των «κοτζαμπάσηδων» που ο απόηχός της περνάει και στην «Ελληνική Νομαρχία», αυτό το επαναστατικό κείμενο του αρχόμενου 19ου αιώνα.
Ωστόσο, η πληθυσμική συγκέντρωση είχε τους δικούς της λόγους, κατ’ εξοχήν οικονομικούς, να διατηρηθεί: αναγκαία προϋπόθεση αυτής της διατήρησης ήταν η ικανοποίηση της φορολογικής απαίτησης. Θα έπρεπε να την ορθολογήσει και να τη μεθοδεύσει. Για παράδειγμα, στην Πελοπόννησο η διανομή των «χαρατζοχαρτιών» γινόταν σύμφωνα με τη φοροδοτική ικανότητα κάθε χωριού ή ευρύτερης πληθυσμικής συνάθροισης. Οι όποιες όμως μεθοδεύσεις προσέκρουαν στην πραγματική φοροδοτική ικανότητα (κάτι θυμίζει αυτό στις μέρες μας). Αν η οργάνωση της φοροείσπραξης έλειπε ή αποτύγχανε, τότε το αποτέλεσμα ήταν η φυγή, το σκόρπισμα των φορολογουμένων. Ας υπομνησθεί ότι αυτή η φυγή ήταν παλιά κατάσταση και δεν αφορούσε αποκλειστικώς τα «πληθυσμικά περισσεύματα» αλλά τον κοσμάκη που έψαχνε να βρει ηπιότερους ουρανούς. Η πρώιμη οθωμανική νομοθεσία την προέβλεπε: το «ρέσμι ντουχάν», δικαίωμα καπνού, το «καπνικόν» ήταν ένας φόρος για όσους έφευγαν από τη φορολογική τους ενότητα, για να εγκατασταθούν σε άλλη. Καπνός: είναι ο αναδυόμενος από την εστία, δηλαδή από το σπιτικό (όπου καπνουδάκια, εκεί και χωριό έγραψε κάποτε ο βιωματικός λαογράφος Δημήτρης Λουκόπουλος).
Η «τάνσα» στην Πάτμο
Τα ελλείμματα της φοροδοτικής αδυναμίας έπρεπε να αντιμετωπισθούν, ώστε να αποφευχθεί η διαρροή του πληθυσμού. Οι τρόποι ήταν πολλοί: αίτηση για μείωση της οφειλής, δανεισμός, συμπληρωματική φορολογία. Ο χειρότερος ήταν ο δανεισμός, γιατί οδηγούσε στη συλλογική καταχρέωση και στην ιδιοποίηση από τρίτους του χωριού. Η συμπληρωματική φορολογία ήταν ο αποτελεσματικότερος. Πρόκειται για την «τάνσα».
Την παρακολουθούμε με ευκρίνεια στην Πάτμο. Με εναλλασσόμενο τρόπο οι φορολογούμενοι καταβάλλουν ένα ποσό, ώστε να γίνει δυνατό να καλυφθεί το έλλειμμα της φοροείσπραξης. Το ποσό κυμαίνεται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του καθενός φορολογούμενου. Το έλλειμμα είναι σημαντικό και σε μια σημαντικώς εκχρηματισμένη οικονομία οι «αδύνατοι» δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στη φορολογική τους υποχρέωση. «Αδύναμοι»: κάτι θυμίζει από το βυζαντινό προηγούμενο - «αδύνατοι» και «δυνατοί», το «αλληλέγγυον», αλλιώς η συλλογική ευθύνη.
Ας υπενθυμίσουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με φόρο καταβαλλόμενο σε χρήμα και όχι σε είδος, όπως πρόκειται για τον αναλογικό φόρο της δεκάτης. Στην πατμιακή εκχρηματισμένη και μη αυτάρκη οικονομία συγκεντρώνεται πλούτος, για τους πολλούς σε είδη και όχι σε νομίσματα. Τα είδη είναι κυρίως υφάσματα, έχουν ανταλλακτική αξία: πολλοί αντί για νόμισμα καταβάλλουν στις κοινοτικές αρχές αυτά τα είδη, όπως τα καταβάλλουν στους δανειστές ως ενέχυρο. Κοντολογής, βρισκόμαστε μπροστά σε πολλαπλές μορφές αλληλεγγυοτήτων και σε πολλαπλές μορφές υποκατάστασης του γενικού ισοδύναμου των αξιών, δηλαδή του νομίσματος.
Κατά κάποιο τρόπο μιλάμε για ισορροπίες, αλλά αυτές ισχύουν στις περιπτώσεις όπου υπάρχει μια σθεναρή οικονομική βάση, ικανή να αντιμετωπίσει τις συγκυριακές απορρυθμίσεις. Η οικονομική επέκταση σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί, όταν αναιρεθεί εξωτερικώς ή εσωτερικώς, να αναδιπλωθεί χωρίς να καταργήσει τη βασική της δομή. Οι Πάτμιοι ήταν τυχεροί, ενώ άλλοι άλλαξαν καθεστώς και από άμεσοι παραγωγοί αξιών έγιναν υποτελείς σ’ εκείνους που με τον δανεισμό έγιναν κύριοι της θεμελιώδους προϋπόθεσης της παραγωγής, δηλαδή της γης. Πώς όμως ο πρώην κύριος της γης μπορούσε να παράγει γαιοπροσόδους προς χάρη τρίτων κι αυτός να συνεχίσει να επιβιώνει, είναι μια μεγάλη ιστορία που μάλλον σήμερα δεν μπορεί να επαναληφθεί ούτε ως φάρσα ούτε ως τραγωδία.
Οι αλληλεγγυότητες δεν περιορίζονται μόνο στη φορολογική υποχρέωση: επεκτείνονται σε όλο το δίχτυ των ανθρώπινων σχέσεων, από την ανταλλαγή υπηρεσιών ώς το συλλογικό χρέος, μολονότι όλοι δεν δανείζονται το ίδιο ποσό, ωστόσο είναι αλληλέγγυοι χρεώστες («μπιλέ κεφίληδες», δηλαδή αμοιβαίοι εγγυητές). Συλλογικά υπεύθυνοι είναι οι κάτοικοι των χωριών για τα αδικήματα που γίνονται στην περιοχή τους. Προβλέπεται και εισπράττεται από τους κατόχους των τιμαρίων. Ποια είναι όμως η περιοχή του χωριού; Ανάμεσα στους τρόπους με τους οποίους ορίζεται αυτό το εσωτερικό σύνορο, μνημονεύεται στα συναφή τεκμήρια και ο ακόλουθος: ώς εκεί όπου φτάνει η φωνή.
* Ο κ. Σπ. Ι. Ασδραχάς είναι ιστορικός.

Του Σπ. ΑδραχάΠηγή Καθημερινή26.2.2012

Σκίτσα : Γιαούρτια

Σκίτσο Πάνου Μαραγκού - εφμ Εθνος 4.3.2012

Μετά την παράκαμψη των μεσαζόντων

Το αγροτικό φορτηγάκι βούλιαζε από το βάρος των σακιών πατάτας που είχε στην καρότσα του. Οι κάπως μελαψοί πωλητές διαφήμιζαν την πραμάτεια τους: «έλα θείο, πάρε καλή πατάτα από Νευροκόπι. Θα τη φας και θα με θυμηθείς». Το δεκάκιλο ξεκινούσε από 3,5 ευρώ και μπορούσε, μετά από παζάρια, να πέσει στα τρία· «ούτε τη βενζίνα δεν θα βγάλω...».
Τι ήταν αυτό στους δρόμους της Αθήνας; Διάχυση της του κινήματος της πατάτας ή εμφάνιση νέων μεσαζόντων; Μήπως -για να κάνουμε ακόμη πιο πονηρές σκέψεις- οι πατάτες δεν από το Νευροκόπι αλλά από την Αίγυπτο και κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τον θόρυβο των ημερών, αποφάσισαν να μπουν στον χορό; Πρέπει να σημειώσουμε ότι το υπαίθριο εμπόριο προσαρμόζεται ταχύτατα στις νέες συνθήκες. Δεν προκάνουν να πέσουν τρεις σταγόνες βροχής και διάφοροι πωλητές στους δρόμους εμφανίζουν ομπρέλες προς πώληση.
Οπως και να έχει το ζήτημα, όμως, υπάρχουν πρόδρομα φαινόμενα που δείχνουν ότι το «κίνημα της πατάτας» πρέπει, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, να μπει στη δύσκολη και απαιτητική δουλειά της οργάνωσης. Αυτό σημαίνει ότι αφού οι αγρότες εξαντλήσουν το φετινό στοκ και με δεδομένο ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ζήτηση, ο συνεταιρισμός πατατοπαραγωγών Νευροκοπίου πρέπει να βρει νέα (εκτός των μεσαζόντων) κανάλια για την διάθεση του προϊόντος. Οι άλλοι μεσάζοντες -δήμαρχοι, ακτιβιστές, κοσμήτορες σχολών κ.λπ.- κάποια στιγμή (και ειδικά όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας) θα κουραστούν και θα απομακρυνθούν.
Είναι ανθρώπινο πράγμα η κούραση και σημαδεύει όλα τα κινήματα, μικρά και μεγάλα. Στο τέλος της ημέρας και αφού καταλαγιάσει ο πρώτος πυρετός, είτε διαμορφώνεται μια νέα οργανωτική διαδικασία είτε ο κόσμος επιστρέφει στην παλιά τάξη πραγμάτων. Μία από αυτές τις εκδοχές περιμένει και το κίνημα της πατάτας. Είτε ο συνεταιρισμός, έχοντας τη μαγιά και τη βοήθεια όλων αυτών που τώρα συνδράμουν στις πωλήσεις, θα δημιουργήσει ένα άλλο δίκτυο πώλησης των προϊόντων τους (θεσπίζοντας και πιστοποιητικά γνησιότητας, ώστε να μην πουλά οποιοσδήποτε πατάτες σαν Νευροκοπίου), είτε οι παραγωγοί θα ξαναγυρίσουν στους μεσάζοντες και στα βουνά αδιάθετων προϊόντων.
Στην Ελλάδα έχουμε άσχημη εμπειρία από το συνεταιριστικό κίνημα, επειδή υπήρξε στο μεγαλύτερο βαθμό κρατικοδίαιτο και κρατικοκεντρικό. Λίγοι συνεταιρισμοί ξέφυγαν από τον κανόνα και είναι σήμερα κερδοφόροι προσφέροντας ικανοποιητικό εισόδημα στα μέλη τους. Παγκοσμίως όμως το συνεταιριστικό κίνημα έχει μεγάλες επιτυχίες να επιδείξει. Η οργάνωση «Διεθνής Συνεταιριστική Συμμαχία» υπολόγισε το 2008 τον τζίρο των συνεταιρισμένων αγροτών σε 1,1 τρισ. δολάρια· είναι η 10η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου περίπου στο μέγεθος της Ισπανίας. Αυτοί οι συνεταιρισμοί με 800 εκατ. μέλη προσφέρουν δουλειά σε 100 εκατ. ανθρώπους, 20% περισσότερους από όσους εργάζονται στις πολυεθνικές. Ανάμεσά τους είναι η ολλανδική Friesland (παράγει το γάλα Νουνού), η ιρλανδική Kerry (που παράγει τα ομώνυμα τυριά) η Credit Argicole κ.ά.
Η εμφανής αποτυχία του κρατικοπαρεμβατικού μοντέλου οικονομίας στην Ελλάδα ανοίγει νέες δυνατότητες και προοπτικές. Αρκεί οι άνθρωποι να τις αδράξουν. Η ανασύσταση των συνεταιρισμών στον αγροτικό τομέα είναι μια τέτοια ευκαιρία.

Του Πάσχου Μανδραβέλη
7.3.2012

Η κρίση σκοτώνει ιστορικά στέκια της Αθήνας

«Εκλεισε και ο “Δυρός”». Η αθηναϊκή επικαιρότητα δεν πρωτοτυπεί εσχάτως. Οι «ειδήσεις» στο τρίγωνο πλατεία Συντάγματος - Κολωνάκι - Ομόνοια τείνουν να τυποποιηθούν επικίνδυνα. Τα διαδοχικά λουκέτα στην εμπορική καρδιά της πρωτεύουσας δεν είναι εδώ και καιρό «είδηση», αλλά όταν κλείνουν αγαπημένα στέκια του αθηναϊκού κέντρου το μούδιασμα γίνεται μεγαλύτερο. Το «Cellier» στην οδό Πανεπιστημίου και ο «Δυρός» στην οδό Ξενοφώντος είναι τα τελευταία θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου με ρίζες στην οικονομική ύφεση, αλλά και στα ειδικά χαρακτηριστικά της πάντα ιδιάζουσας αθηναϊκής πραγματικότητας. Εστιατόρια και τα δύο, με τη δική τους αφοσιωμένη πελατεία, αποτελούσαν σημεία αναφοράς της κοινωνικής ζωής της Αθήνας.
Αρχαιότερος ο «Δυρός», έγινε γνωστός για το καλό του σπιτικό φαγητό. Στον «Δυρό» θα πήγαινες για την ελληνική του κουζίνα και μια αίσθηση οικειότητας που δημιουργούσαν οι ευγενικοί σερβιτόροι, τα λευκά τραπεζομάντηλα και τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο. Τακτική πελατεία, πολλοί επώνυμοι και εργένηδες.
Πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα στο «Cellier», σε ένα οικείο πόστο, καθώς εδώ λειτουργούσε μέχρι τη δύση του περασμένου αιώνα ο «Απότσος», το ουζερί που έγραψε ιστορία. Παρά το αρχικό σοκ για την απώλεια του «Απότσου», το «Cellier» αγαπήθηκε γρήγορα γιατί πρόσφερε κάτι από την ευφρόσυνη «βαβούρα» των κεντροευρωπαϊκών μπιστρό. Συγκέντρωνε την «αφρόκρεμα» της πλατείας Συντάγματος (πολιτικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους κ.λπ.) αλλά και τους φανατικούς του οίνου, καθώς κουβαλούσε εμπειρία πολλών ετών από τη λειτουργία της ομώνυμης κάβας.
Ο ιδιοκτήτης του, κ. Παύλος Καρακώστας, ισχυρίζεται ότι ο κατήφορος του Κέντρου άρχισε μετά τα γεγονότα τον Δεκέμβριο του 2008. «Εύχομαι το κέντρο της Αθήνας να ξαναγίνει προορισμός των αστών το συντομότερο δυνατόν. Γιατί εκεί θα χτυπάει πάντα η καρδιά της πρωτεύουσας της Ελλάδος, όπως σε κάθε ευρωπαϊκή μητρόπολη».
Κατεβασμένα ρολά και για το «Far East» της οδού Σταδίου, το γνωστό εστιατόριο ασιατικής κουζίνας. Οταν άνοιξε πριν από 20 και πλέον χρόνια ήταν ό,τι καλύτερο και πολυτελές είχε να προσφέρει το Κέντρο σε κινέζικες γεύσεις. Θα θυμόμαστε τον σκαλιστό κινέζικο διάκοσμο, το κλασικό του ενυδρείο και τη «σκοτεινή», «αισθησιακή» του σάλα. Λίγο πιο κάτω το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του «Νησιώτη», αθηναϊκή επιχείρηση ασημικών και σερβίτσιων στην αρχή της οδού Κολοκοτρώνη με ιστορικό βάθος ενός αιώνα. Θλίψη.
Η Λέσχη του Δίσκου μπορεί να βρήκε στέγη στον «Ελευθερουδάκη», αλλά δεκάδες φίλοι της κλασικής και της τζαζ μουσικής θα «σκότωναν» για να έχουν πίσω το στέκι τους στην στοά της Οπερας, στην οδό Ακαδημίας. Κλασικό σημείο συνάντησης για τους φανατικούς του είδους που βρίσκονταν στην πάντα καλά ενημερωμένη «Λέσχη» και μετά έπιναν τον καφέ τους στο γειτονικό καφέ, δεξιά του καταστήματος.
Αν σας έπιασε κατάθλιψη με το άχαρο αυτό προσκλητήριο «απωλειών» του κέντρου της Αθήνας αναλογιστείτε τους κύκλους που κάνουν οι πόλεις μέσα στον χρόνο. Και η αδυναμία της Αθήνας να συντηρήσει τα ισχυρά τοπόσημα της κοινωνικής της ζωής δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Οπως βλέπετε στο δισέλιδο ρεπορτάζ των «Εικόνων» του 1958 που δημοσιεύουμε σήμερα, κάποιοι άλλοι Αθηναίοι, πολύ παλαιότεροι από εμάς, θρηνούσαν την απώλεια του «Ζαχαράτου», του κλασικού αθηναϊκού καφενείου της πλατείας Συντάγματος που εξαφανίστηκε μαζί με το νεοκλασικό μέγαρο που το στέγαζε για δεκαετίες... Τότε δεν ήταν η κρίση, αλλά η ανάπτυξη που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της.

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
9.3.2012

Σκίτσα : Βιωσιμότητα

Σκίτσο Ηλία Μακρή - εφμ Καθημερινή 24.1.2012

Ο Λαβύρινθος του Λαυρεντιάδη

Τον λαβύρινθο των εταιρειών του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη µε κολλητούς «αχυρανθρώπους», οι οποίοι χρηµατοδοτήθηκαν µε εκατοµµύρια ευρώ από την πολύπαθη Proton Βank (701 εκατ. ευρώ), αποκαλύπτει «Το Βήµα». Το σχεδιάγραµµα που δηµοσιεύεται σήµερα, µε τις εταιρείες στις οποίες δόθηκαν εκατοµµύρια ώστε ένα µέρος από αυτά να διαβιβαστεί σε προσωπικούς λογαριασµούς του επιχειρηµατία στην Ελβετία και αλλού, αποτελεί µέρος της πολυσέλιδης δικογραφίας. Ωστόσο την περασµένη εβδοµάδα ο Λ. Λαυρεντιάδης εξασφάλισε ακόµη µία, την έκτη κατά σειρά, προθεσµία προκειµένου να δώσει εξηγήσεις για τα σοβαρά αδικήµατα για τα οποία κατηγορείται (απάτη, υπεξαίρεση, ξέπλυµα βρώµικου χρήµατος και εγκληµατική οργάνωση), παρ’ ότι δεν τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στην προηγούµενη εµφάνισή του στον εισαγγελέα κ. Ι. ∆ραγάτση, ο οποίος ερευνά την υπόθεση. Είχε υποσχεθεί τότε ότι την εβδοµάδα που πέρασε θα επέστρεφε τα 200 εκατ. ευρώ από τα συνολικά 701 εκατ. ευρώ µε τα οποία έχουν δανειοδοτηθεί οι εταιρείες του. Τώρα υπόσχεται έναρξη συνοµιλιών µε την τράπεζα Νέα Proton προκειµένου, όπως ισχυρίζεται, να επιστρέψει το 100% των δανείων!

Ο δρόμος του χρήματος
Στο φως έρχονται και τα υποµνήµατα δύο προσώπων-«κλειδιά» που εµφανίζονται ως δικαιούχοι εταιρειών του Λ. Λαυρεντιάδη, ενώ ταυτόχρονα εµπλέκονται και στη διακίνηση των 70 εκατ. ευρώ που κατέληξαν σε προσωπικούς λογαριασµούς του επιχειρηµατία. Πρόκειται για τους Ηλ. Μακρή και Κ. Μούτσο. Ο τελευταίος επεχείρησε, πριν από λίγες εβδοµάδες, να διοχετεύσει ποσό άλλων 5 εκατ. ευρώ στην Ελβετία.

«Το Βήµα» αποκαλύπτει σήµερα και τα παραστατικά που αποδεικνύουν πώς έφθασαν στη χώρα µας τα 51 εκατ. ευρώ µέσω Γερµανίας (Φραγκφούρτη) και Deutsche Bank!

Στα γραφεία του εισαγγελέα βρίσκονται πλέον και τα έγγραφα από την Κύπρο που αποδεικνύουν ότι εταιρεία που µεταβιβάστηκε για 5.000 ευρώ αξίζει εκατοµµύρια, και µάλιστα χρηµατοδοτήθηκε από την τράπεζα του κ. Λαυρεντιάδη µε ποσό τουλάχιστον 79 εκατ. ευρώ! 
 
Οι εξηγήσεις του κ. Μακρή
Στο «µικροσκόπιο» της Εισαγγελίας Οικονοµικού Εγκλήµατος βρίσκεται ο πρώην λογιστής Ηλίας Μακρής, ο οποίος έχει κληθεί ως ύποπτος κακουργηµάτων. Από το ιστορικό της υπόθεσης εµφανίζεται, στην κυριολεξία, από το πουθενά να συµµετέχει στη διαχείριση αστρονοµικών ποσών, αλλά και στη διοχέτευση εκατοµµυρίων ευρώ σε προσωπικούς λογαριασµούς... Παρ’ ότι ο ίδιος στο έγγραφο υπόµνηµά του παραδέχεται ότι από το 2001 αντιµετωπίζει σοβαρό πρόβληµα υγείας, εµφανίζεται το 2010 να διαχειρίζεται ως διευθύνων σύµβουλος της εταιρείας Γερολυµάτος Animal Health δάνειο ύψους 41 εκατ. ευρώ. Ο ίδιος αρνείται πάντως ότι το δάνειο αυτό «εντάσσεται στο σχέδιο εξαπάτησης των εποπτικών αρχών και της Proton», όπως αναφέρεται στο κατηγορητήριο.

Η σχέση του µε τον Λ. Λαυρεντιάδη υποστηρίζει ότι άρχισε όταν εκείνος ήταν εξωτερικός συνεργάτης της εταιρείας Νεοχηµική: «Μου ζητήθηκε από τον Κ. Λαυρεντιάδη», λέει, «να αναλάβω ως διευθύνων σύµβουλος τη διοίκηση της εταιρείας Γερολυµάτος, η οποία δραστηριοποιούνταν στον χώρο εµπορίαςκαι διανοµής κτηνιατρικών φαρµακευτικώνπροϊόντων... Αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόταση θεωρώντας ότι µπορούσα να βοηθήσω στην οικονοµικήεξέλιξη της εταιρείας... Αποχώρησατον Νοέµβριο του 2010, καθώς επιδεινώθηκε δραµατικά η υγεία της συζύγου µου».

Ισχυρίζεται επίσης ότι οι όροι του δανείου (28 και 13 εκατ. ευρώ) ήταν σύµφωνοι µε τους όρους της τραπεζικής συναλλακτικής πρακτικής, και υποστηρίζει ότι «δεν ήταν ένα τυχαίο παρένθετο πρόσωπο».

Ο Ηλίας Μακρής πάντως, όπως αποκαλύπτεται από τη δικογραφία, συµµετέχει ως απλό µέλος στο ∆Σ και άλλης εταιρείας, που δανειοδοτήθηκε µε εκατοµµύρια ευρώ από την τράπεζα. Με τους Χαρ. Καραµούζη και Γ. Γεωργάρα εµφανίζεται στη σύνθεση της υπεράκτιας Sapphire Lamda Caπtal SA. Oπως αποκάλυψε «Το Βήµα», µέσω της συγκεκριµένης εταιρείας ο Λ. Λαυρεντιάδης φέρεται να έστειλε σε προσωπικό του λογαριασµό 54 εκατ. ευρώ, γεγονός που του προσάπτει νέα κατηγορία για νέα υπεξαίρεση! Ωστόσο ο ύποπτος δεν αποκάλυψε στον εισαγγελέα τίποτε για την υπόθεση, παρ’ ότι, όπως λένε οι πληροφορίες, πιέστηκε πολύ προκειµένου να «σπάσει».
Αγνοια δηλώνει και ο κ. Μούτσος
Ο στενός συνεργάτης του επιχειρηµατία Κ. Μούτσος µε το υπόµνηµά του στον εισαγγελέα δηλώνει επίσης άγνοια για την... ταµπακέρα. Λέει ότι γνώρισε τον Λ. Λαυρεντιάδη το 2002, προσελήφθη στη συνέχεια στη Νεοχηµική και µεταπήδησε στο Καρλάιλ Γκρουπ, όταν η Νεοχηµική µεταβιβάστηκε στην αµερικανική εταιρεία. Το 2009 ωστόσο, λόγω διαφωνίας του, όπως λέει, αποχώρησε από τον αµερικανικό όµιλο και στη συνέχεια ασχολήθηκε ως σύµβουλος στο υπουργείο Τουρισµού, για πέντε µήνες, µετά τον Μάρτιο του 2009... Στη συνέχεια διηγείται ότι εξέλαβε ως επαγγελµατική ευκαιρία την ανάληψη της διεύθυνσης της εταιρείας ELFE. Επίσης, ότι υπέγραψε µέσω της κυπριακής εταιρείας Fineglino την εξαγορά του 100% του εταιρικού κεφαλαίου της άλλης εταιρείας, η οποία ελέγχει µέσω των θυγατρικών της Golden Lamda Caπtal και Sapphire Lamda το 100% του κεφαλαίου της ELFE!.. Για την εξαγορά των εταιρειών ελήφθη δάνειο ύψους 19,5 εκατ. ευρώ από την Proton. Η πρόταση συνεργασίας της άλλης κυπριακής Fineglino µε την ELFE, επίσης δανειοδοτήθηκε µε το ποσό των 73,5 εκατ. ευρώ, πάντα από την παθούσα τράπεζα. Ο επιχειρηµατίας παραδέχεται, τέλος, ότι το 2010 εξεδήλωσε ενδιαφέρον για την εξαγορά της ELFE η οικογένεια Κυριακίδη, η άλλη επιχειρηµατική οικογένεια που συνεργαζόταν στενά µε τον Λ. Λαυρεντιάδη. Ο Μιχάλης Κυριακίδης ήταν σύµβουλος του Λ. Λαυρεντιάδη και ο γιος του Γ. Κυριακίδης εξαγόρασε τη Fineglino. 
 
ΕΓΓΡΑΦΑ-ΦΩΤΙΑ
Η συνδροµή της Κύπρου
Εγγραφα-φωτιά περιέχει η συνδροµή από τις κυπριακές αρχές, που αποδεικνύουν πώς ο ίδιος ο επιχειρηµατίας κίνησε τη διαδικασία υποδοχής στους προσωπικούς του λογαριασµούς του ποσού των 70 εκατ. ευρώ, µε το οποίο είχε δανειοδοτήσει η τράπεζά του εταιρείες που ανήκαν σε τρίτους. Ετσι στις 20 Σεπτεµβρίου 2010 ο Γ. Γεωργάρας, στενός του συνεργάτης, δίνει εντολή να σταλούν τα 70 εκατ. ευρώ, τα οποία λαµβάνει ως δάνειο στον προσωπικό λογαριασµό του επιχειρηµατία. Στη συνέχεια το ποσό µεταβιβάζεται στη New Private Bank στην Ελβετία. Ακολούθως το ποσό µεταφέρεται στην Deutsche Bank για λογαριασµό της υπεράκτιας Wegelin and Co. Το συγκλονιστικό είναι ότι όλα αυτά γίνονται αυθηµερόν, µε τη σύσταση «πρέπει να γίνει σήµερα» της επικεφαλής της Επιτροπής Πιστοδοτήσεων της Τράπεζας Proton, κυρίας Σµαράγδας Λιαρµακοπούλου.

Πηγή Το Βήμα
22.1.2012

Σκίτσα : Time limits

Σκίτσο Πάνου Μαραγκού - Εφμ Εθνος 7.2.2012

Σκίτσα : Made in Germany

Σκίτσο Πάνου Μαραγκού - εφμ Εθνος 6.2.12

Σκίτσα : Φόροι....Φόροι....φόροι...

Σκίτσο Πάνου Μαραγκού - εφμ Εθνος 14.3.2012

SOS από τους εξαγωγείς για τις επιστροφές ΦΠΑ

Σχέδιο για την επιτάχυνση των επιστροφών ΦΠΑ και τον εξορθολογισμό της διαδικασίας επεξεργάζονται οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Π. Οικονόμου.
Την ίδια στιγμή η πρόεδρος τoυ Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων (ΠΣΕ) Χριστίνα Σακελαρίδη, σχολιάζοντας δημοσίευμα στο οποίο γίνεται λόγος για μείωση του επιστρεφόμενου ποσού ΦΠΑ κατά 30% τονίζει ότι «η απώλεια άλλου 1,5 δισ. ευρώ περίπου των επιστροφών ΦΠΑ από την αγορά και από τη ρευστότητα των επιχειρήσεων θα αποτελέσει ταφόπλακα στις προσπάθειες για ενίσχυση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας και θα εκμηδενίσει τα θετικά οφέλη από την αύξηση των εξαγωγών της τελευταίας διετίας, βαθαίνοντας περαιτέρω την ύφεση, αυξάνοντας τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και τις περικοπές χιλιάδων θέσεων εργασίας». Η ίδια μάλιστα επισήμανε ότι «σε συναντήσεις του ΠΣΕ, με εκπροσώπους της τρόικας κατέστη σαφές και έγινε αποδεκτή η πρόταση για άμεσους συμψηφισμούς των οφειλών του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις.
Σήμερα η διαδικασία επιστροφής φόρων σε δικαιούχους, ολοκληρώνεται, σύμφωνα με τον κ. Οικονόμου, το συντομότερο δυνατόν έπειτα από αίτηση του ενδιαφερομένου, εφόσον προηγουμένως πραγματοποιηθεί ο ενδεδειγμένος έλεγχος, από τα αρμόδια όργανα ως προς τα τυπικά και ουσιαστικά στοιχεία που καθιστούν μια επιχείρηση δικαιούχο επιστροφής και αφού ελεγχθούν τα δικαιολογητικά ως προς τη νομιμότητα της επιστροφής. Ο αναπληρωτής υπουργός παραδέχεται ωστόσο «δυσλειτουργίες στη διαδικασία επιστροφής ΦΠΑ» και γι’ αυτό, όπως ενημερώνει τη Βουλή, «οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών επεξεργάζονται ήδη ένα σχέδιο αναθεώρησης του υφιστάμενου κανονιστικού πλαισίου με σκοπό τον εξορθολογισμό αυτού και την επιτάχυνση της επιστροφής φόρων».
Σημειώνεται ότι το έγγραφο του αναπληρωτή υπουργού διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης του βουλευτή της Ν.Δ. Μιχάλη Μπεκίρη, ο οποίος έχει επισημάνει ότι η μη επιστροφή ΦΠΑ σε ιδιώτες έχει προκαλέσει οικονομική ασφυξία σε χιλιάδες επιχειρήσεις και οι Ελληνες επιχειρηματίες βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης.
Πάντως, τα τελευταία χρόνια οι εφορίες καθυστερούν σημαντικά να επιστρέψουν τα οφειλόμενα ποσά στους εξαγωγείς. Τα προβλήματα στα δημόσια έσοδα αναγκάζουν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών να παγώνει» τις ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιστροφές ΦΠΑ.

Πηγή Καθημερινή
13.3.2012

SOS για το brand name "Ελλάδα"

Σήμα SOS για την εικόνα της Ελλάδας εκπέμπουν οι ειδικοί, καθώς η κρίση που βιώνει η χώρα τα τελευταία δύο χρόνια έχει επιφέρει πλήγμα στη φήμη της διεθνώς, επηρεάζοντας κάθε συνδεδεμένη με αυτή δραστηριότητα. Οι δυσμενείς συνθήκες ωστόσο μπορεί να αποτελέσουν και ευκαιρία για την εξουδετέρωση του «κακού» στερεότυπου και τη διαμόρφωση μιας νέας εικόνας απαλλαγμένης από τα παλιά χαρακτηριστικά, καθώς εντείνεται ολοένα ο διάλογος για το πώς μπορεί να ανασυνταχθεί το brand (εμπορική ονομασία) της χώρας. Στο θέμα αναφέρθηκε προσφάτως ο ελληνικής καταγωγής brand strategist κ. Peter Economides σε ομιλίες του στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Νοέμβριο και σε ημερίδα για τον τουρισμό στην Αθήνα στις αρχές Φεβρουαρίου. Με σύνθημα τη λέξη «Γίνεται» υποστήριξε ότι η περίοδος προσφέρεται για ριζική αλλαγή στην εικόνα της Ελλάδας, προτρέποντας την αναζήτηση της ουσιαστικής της ταυτότητας. «Η Ελλάδα είναι ένα από τα καλύτερα brands στον κόσμο που ποτέ δεν έγινε branded» δήλωσε ο κ. Economides.

Ωστόσο οι γνώμες διχάζονται για το κατά πόσον το branding μπορεί να αποτελέσει πανάκεια ειδικά για την ανάπτυξη του τουρισμού, αν το προσφερόμενο προϊόν χρειάζεται βελτίωση. «Το branding είναι πολύ σημαντικό» τονίζει ο καθηγητής και αναπληρωτής διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου για τον Τουρισμό και την Ερευνα Φιλοξενίας του Πανεπιστημίου Bournemouth κ. Δ. Μπούχαλης, αλλά θα πρέπει να γίνει «αφού έχουμε διαμορφώσει το προϊόν, έχουμε φτιάξει την τιμολογιακή πολιτική, έχουμε δημιουργήσει τα είδη που πουλάμε και σε ποιους πελάτες αναφερόμαστε» σημειώνει. Τότε το branding μπορεί να μας βοηθήσει «να δώσουμε την υπόσχεση στον πελάτη».
«Οι δύο διαδικασίες πρέπει να ξεκινούν παράλληλα. Ολα τα επιτυχημένα μέρη έκαναν παράλληλα το branding και τη βελτίωση της ποιότητας του προϊόντος» δηλώνει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) κ. Α. Ανδρεάδης, εξηγώντας ότι ο τουρισμός «δεν είναι ένα τελικό προϊόν που μπορείς μετά να το βγάλεις στην αγορά, αλλά ένα άθροισμα εμπειριών». Σε κάθε περίπτωση «το branding θα προβάλλει τα "καλύτερα" στοιχεία από κάθε προορισμό» επισημαίνει.

«Είναι ανάγκη η Ελλάδα να κάνει rebranding» υπογραμμίζει ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ, τονίζοντας ότι το brand name της χώρας δεν ήταν συγκεκριμένο. «Η Ελλάδα δεν έχει ορίσει το προϊόν» λέει ο κ. Ανδρεάδης, αναφερόμενος στις διαφημίσεις για τις εκστρατείες τουρισμού στο εξωτερικό, που παραδοσιακά «ήταν διαφημίσεις awareness (αναγνωρισιμότητας) και όχι συγκεκριμένου μάρκετινγκ. Τα μόνα brands στην Ελλάδα είναι η Μύκονος και η Σαντορίνη» λέει και εξηγεί ότι και στα δύο νησιά το brand «δίνει υπεραξία σε όλες τις επιχειρήσεις», βελτιώνοντας την ποιότητά τους. «Το brand και το μάρκετινγκ δημιουργούν ποιότητα, γιατί δείχνουν την κατεύθυνση».
Η δύσκολη διετία που πέρασε έκανε ακόμη πιο επιτακτική την πολιτική προσφορών για την προσέλκυση τουριστών σε ελληνικούς προορισμούς. Οι τιμές αναλαμβάνουν τον ρόλο του «εργαλείου μάρκετινγκ», ενώ σε πρόσφατη έρευνα του Tripadvisor σε 1.299 ξενοδοχεία εννέα δημοφιλών προορισμών της χώρας οι τιμές καταγράφουν μείωση ως 20% σε σχέση με πέρυσι, με την Κέρκυρα να παρουσιάζει τις μεγαλύτερες απώλειες (από 99,27 ευρώ στα 79,07 ευρώ). Εξαίρεση αποτελούν η Μύκονος και η Σαντορίνη, όπου οι τιμές παραμένουν σταθερές (0,7% αύξηση και 0,1% μείωση αντιστοίχως), στα 161,09 ευρώ στη Μύκονο και 161,91 ευρώ στη Σαντορίνη.

Ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ είναι απόλυτος για την ανάγκη διαμόρφωσης brand. «Εχεις πλέον ένα εργαλείο που θα το προβάλλει η εταιρεία μάρκετινγκ, ένα brand manual» σημειώνει. «Η χώρα χρειάζεται οδυνηρά τα εργαλεία μάρκετινγκ» δηλώνει, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για το ότι δεν έχει καταστεί εφικτό όλα αυτά τα χρόνια «να στήσει δημόσιες σχέσεις». Ενα δίκτυο δημοσίων σχέσεων «θα είχε κολοσσιαίο αποτέλεσμα στην γκρίζα διαφήμιση που έχει υποστεί η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια» τονίζει. Στην ίδια κατεύθυνση επισημαίνει την αναγκαιότητα για τη σύσταση της Κοινής Εταιρείας Μάρκετινγκ με σύμπραξη του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα, η οποία βρίσκεται στη φάση εξέτασης των νομικών λεπτομερειών και χρειάζεται να κυρωθεί με νόμο. Στο σχήμα θα συμμετέχει ο ιδιωτικός τομέας του τουρισμού σε ποσοστό 70% και το Δημόσιο σε ποσοστό 30%. Η κοινή εταιρεία θα έχει μετοχικό κεφάλαιο 1 εκατ. ευρώ, ενώ η σύμβαση έργου προϋπολογισμό 6 εκατ. ευρώ, με τον ιδιωτικό τομέα να καταβάλλει τα 4 εκατ. ευρώ και το Δημόσιο τα 2 εκατ. ευρώ.


Αβεβαιότητα πριν από το PSI  και τη νέα συμφωνία
Εικόνα αβεβαιότητας διαγράφεται αυτή την περίοδο στην τουριστική αγορά, που επηρεάζεται από τη γενικότερη αβεβαιότητα στις οικονομίες της Ευρώπης, σημειώνει ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ, προσθέτοντας ότι η πορεία της εφετινής τουριστικής περιόδου θα επηρεαστεί από τις εξελίξεις, την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, το PSI και τη νέα συμφωνία. Ο ίδιος σημειώνει ότι τον Μάρτιο στην έκθεση του Βερολίνου ΙΤΒ θα μπορεί να γίνει μια πρώτη εκτίμηση, ενώ παράγοντες που θα επηρεάσουν είναι επίσης η κατάσταση στη Βόρεια Αφρική, αφού η Αίγυπτος αντιμετωπίζει ακόμη προβλήματα, αλλά και η υποτίμηση του ευρώ σε σχέση με το δολάριο. Από τα διαθέσιμα στοιχεία, η ζήτηση για την Ελλάδα παρουσιάζει υστέρηση από την Αγγλία και τη Γερμανία, ωστόσο πτωτική είναι η τάση και στην Ισπανία και την Τουρκία, όπως εξηγεί. Αντίθετα θετικά κινούνται η Ρωσία, η Γαλλία και η Ιταλία, ενώ και οι πτήσεις προς Ελλάδα εφέτος είναι κατά τι αυξημένες σε σύγκριση με πέρυσι.


Παλάτια χτισμένα στην άμμο;
Δ. Μπούχαλης: «Εχουμε έλλειψη από ολοκληρωμένα προϊόντα»
«Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια» τονίζει ο κ. Δ. Μπούχαλης, εξηγώντας ότι «θα πρέπει να ομαλοποιηθούν τα πράγματα στην Ελλάδα και οι συνθήκες παραγωγής τουρισμού, να δημιουργηθούν τα προϊόντα με βάση τις εξαιρετικές πηγές που έχουμε και μετά να ασχοληθούμε με το branding, για να τα επικοινωνήσουμε». Η Ελλάδα διαθέτει εκπληκτικό πρωτογενές υλικό (φυσικό περιβάλλον, κουλτούρα, γαστρονομία, κ.ά.), αλλά «άναρχα» προϊόντα. «Δεν έχουμε ολοκληρωμένα προϊόντα» λέει και υποστηρίζει ότι «αυτή τη στιγμή το branding για την Ελλάδα είναι πεταμένα λεφτά». Ωσπου να φτιαχτεί το προϊόν «όσο branding και να κάνουμε, απλά δίνουμε υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Δημιουργούμε στους πελάτες προσδοκίες που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν». Παράλληλα σημειώνει ότι αν η χώρα κάνει διαφημιστική προβολή αυτή την περίοδο «θα είναι πρόκληση για τους εταίρους που μας χρηματοδοτούν. Πρέπει να κάνει έξυπνες κινήσεις "below the line" μάρκετινγκ» αναφέρει, αναγνωρίζοντας τις κινήσεις που γίνονται στο Διαδίκτυο.
Η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό «συνδέεται απόλυτα με την πορεία της στο άμεσο μέλλον» εξηγεί ο κ. Μπούχαλης. Για εκείνον απαραίτητη είναι η κοινωνική συνοχή στην αντιμετώπιση της κρίσης, τον επαναπροσδιορισμό της εμπειρίας και του προϊόντος. «Οι αναταραχές στην Ελλάδα αποτελούν παράγοντα που κάνουν τον κόσμο να προτιμά να την αποφύγει» σημειώνει. «Η ταχύτητα με την οποία αντιδράμε στις ανάγκες της αγοράς, η ανταπόκριση του προϊόντος/εμπειρίας και η δέσμευση θα είναι κρίσιμοι παράγοντες για την ανταγωνιστικότητα της χώρας στο μέλλον» τονίζει. Από την άλλη, σημειώνει ότι οι αγορές στη Βόρεια Ευρώπη «βρίσκονται και αυτές κάτω από την κρίση. Ο κόσμος διαμορφώνει μια last minute αγορά, γιατί δεν θέλει να δεσμευθεί από τώρα για διακοπές. Επίσης τον ενδιαφέρει η αξία σε σχέση με την τιμή και σε σχέση με τον χρόνο, ενώ ενισχύονται οι μικρότερες σε διάρκεια διακοπές και μεγαλύτερες σε ένταση εμπειρίες».


Μελέτη για την εικόνα
Η βελτίωση της εικόνας της χώρας θα αποτελέσει το αντικείμενο αναλυτικής μελέτης, την εκπόνηση της οποίας ανέλαβε στις αρχές Ιανουαρίου ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ). Η μελέτη θα περιλαμβάνει πλάνο δράσεων για τη γενικότερη αναβάθμιση της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό, πέρα από την τουριστική προβολή της για το 2012, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες θα παρουσιαστεί στον πρωθυπουργό κ. Λ. Παπαδήμο από τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Π. Γερουλάνο.

Της Χριστίνας Πουτέτση
Πηγή Το Βήμα
12.2.2012

Η τρόϊκα που έφαγε τα δάνεια (Ιστορικά)

Λιθογραφία του 1830 - βασισμένη σε γελιογραφία της εποχής του Βρετανού Χιθ. Η ταμπέλα αριστερά γράφει "Το κατάστημα θα ανοίξει προσεχώς υπό νέα διεύθυνση". Δίπλα η αγγλική, η ρωσική και η γαλλική σημαία και από κάτω η λέξη "δάνειον". Το ¨ακτάστημα" δεν είναι παρά η Ελλάδα, στην είσοδο της οποίας πορβάλλει η κεφαλή του πρίγκηπα Λεοπλοδου (που αρνήθηκε το ελληνικό στέμμα( κι απ΄έξω ο Τούρκος, πρώην ιδιοκτήτης που τον ρωτά : "Ωστε εσύ πήρες το μαγαζί;" και τον συμβουκέυει : "Μη δώσεις μεγάλη πίστωση στους επλάτες σου. Είναι παράξενη παρέα για συναλλαγές. Εμένα παραλίγο να με καταστρέψουν...."
Η συνταγή των επιτρόπων αποδεικνύεται παλαιά και δοκιμασμένη από την εποχή που το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έκανε τα πρώτα του βήματα. Και πάλι, οι επίτροποι ήσαν τρεις, γνωστοί μας πλέον: ο κόμης Αρμανσμπεργκ, ο νομομαθής Μάουρερ και ο υποστράτηγος Χέυντεκ, κάτι σαν την τρόικα της εποχής, υποβοηθούμενοι από τους Γκραίνερ και Αμπελ που με πρόσχημα τον ανήλικο μονάρχη εκ Βαυαρίας Οθωνα εισήγαγαν νόμους και επέβλεπαν τη λειτουργία του κράτους και της διοίκησης σε όλους τους τομείς, πρωτίστως όμως στον οικονομικό. Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Οτι και τότε οι προϋπολογισμοί του κάθε υπουργείου (γραμματείες όπως αποκαλούνταν) γίνονταν σε μηνιαία βάση, όπως ακριβώς σήμερα...


Τα γνωστά διλήμματα περί του αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, τι ρόλο παίζει ένα τυχαίο γεγονός, όπως η ποδάγρα που εμπόδισε τον σουλτάνο Βαγιαζήτ τελευταία στιγμή να προελάσει και να υποδουλώσει την Ευρώπη μερικούς αιώνες πριν, αυτό που εύστοχα πλην αφελώς αποκάλεσε σε άρθρο του το 1919 ο βρετανός ιστορικός Μπάρι «Ο Δαρβινισμός στην Ιστορία», στην περίπτωσή μας μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα ως μεταφυσικές ερμηνείες για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Με μία διαφορά: ότι ο μυστικισμός δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την Ιστορία ή, όπως πολύ πετυχημένα διατύπωσε ο Μαρξ, «η παγκόσμια ιστορία θα είχε έναν πολύ μυστικιστικό χαρακτήρα αν δεν είχε χώρο για το τυχαίο».
Το τυχαίο όμως δεν ορίζεται παρά μόνο από την άγνοιά μας. Κάποτε ίσως μάθουμε περισσότερα για τις αιτίες που μας ταλανίζουν σήμερα. Εκείνο πάντως που μπορούμε με σιγουριά να δούμε είναι το παρελθόν μέσα από πρωτόλειες πηγές, ιστορικά έγγραφα της εποχής της κρίσιμης διετίας 1833-1834.

Αυλή 91.200 δραχμών
Η άφιξη του Οθωνα (1833) στο Ναύπλιο, πρώτη πρωτεύουσα του κράτους, στέφθηκε με επευφημίες, αν και η τριανδρία που τον συνόδευε και θα παρέμενε στην εξουσία μέχρι την ενηλικίωσή του, στις 20 Μαΐου 1835, πολύ γρήγορα θα γινόταν μισητή στον λαό για τις αυθαιρεσίες της, την κατασπατάληση των πρώτων δανείων που κατέβαλαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής στην Ελλάδα από την πρώτη κιόλας δόση, σε μισθούς όχι μόνο των ιδίων (ας σημειωθεί ότι ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ι. Καποδίστριας είχε αρνηθεί οιανδήποτε χρηματική απολαβή), αλλά και των βαυαρών αξιωματικών, και εν γένει τον πολυτελή βίο της βασιλικής αυλής που μόνο στο πρώτο έτος έφτασε τις 91.200 δραχμές, όταν ο ετήσιος μισθός όλων των υπουργών επί Καποδίστρια δεν ξεπερνούσε τις 8.000!
Χωρίς να παραβλέπεται το γεγονός πως σε ό,τι αφορούσε τον νομοθετικό τομέα παρήχθη ουσιαστικό έργο, η τρόικα της εποχής, που κατέφθασε ως εγγυήτρια για την παροχή της πρώτης δόσης του περίφημου δανείου, αγνόησε τη νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων και, χωρίς τη συνδρομή της Βουλής και με την απουσία Συντάγματος, κυβέρνησε σύμφωνα με απόρρητη δήλωση των πληρεξουσίων των Τριών Δυνάμεων, συνημμένη στο πρωτόκολλο του 1832, «...καθ' ον τρόπον νομίζει συμφερώτατον και ωφελιμώτατον», εκλαμβάνοντας τη χώρα ως βαυαρική επαρχία.
Επιπλέον, στους τρεις έλληνες υπουργούς (γραμματείς) Τρικούπη, Μαυροκορδάτο και Κωλέττη εφέροντο, όπως αφηγείται στις αναμνήσεις του ο Δραγούμης, «ως προς υπαλλήλους», σε πολλές περιπτώσεις απευθύνοντας μάλιστα και υβριστικά έγγραφα, με αποκορύφωμα την κρίση που υπέστη ο ευερέθιστος Αμπελ όταν, απευθυνόμενος στον Μαυροκορδάτο, του είπε ότι «τίποτε δεν τον εμπόδιζε να ανοίξη το παράθυρον και να τον ρίψη έξω!».
Βεβαίως, πουθενά δεν τολμούσε κανείς από τους τρεις να κυκλοφορήσει χωρίς δύναμη πειθαρχημένου και καλά οργανωμένου βαυαρικού στρατού. Εννοείται ότι κανείς δεν μιλούσε ελληνικά, πλην του ιδίου του Οθωνα, ο οποίος κάνοντας χρήση των αρχαιοελληνικών του γνώσεων μπέρδευε τη Λάρισα με την ακρόπολη του Αργους, την Υδρα με την Λερναία Υδρα κ.ά., γεγονός που μόνο σκωπτικά σχόλια προκαλούσε.

Εφημερίς στη γερμανική
Στο πνεύμα των καιρών εξάλλου δεν εντυπωσίασε καν ότι το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδος της Κυβερνήσεως» που εξεδόθη τον Φεβρουάριο του 1833 στο Ναύπλιο ήταν γραμμένο πλην της ελληνικής και στη γερμανική και έτσι συνέχισε μέχρι το έτος 1835, όταν ενηλικιώθηκε ο Οθων και αποχώρησε η μισητή τριανδρία, έχοντας προλάβει να καταπνίξει την επανάσταση στη Μάνη και να κλείσει επί οκτάμηνο στις φυλακές της Ακροναυπλίας τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη πριν τον καταδικάσει σε θάνατο επ' εσχάτη προδοσία, επειδή δήθεν συμμετείχε σε συνωμοσία κατά της Αντιβασιλείας.
«Είδα τόσες φορές τον θάνατον και δεν τον φοβήθηκα ούτε τότε. Καλλίτερα όπου σκοτώνομαι άδικα παρά δίκαια» είχε πει ο Γέρος του Μοριά, ενώ όταν έμαθε ότι η ποινή του μετριάστηκε στα 20 έτη, είπε: «Θα γελάσω τον Βασιλέα, δεν θα ζήσω τόσον». Τελικά, ο Οθων τού απένειμε χάρη και ο ίδιος εδιηγείτο: «Η υποδοχή όπου μου έκανε ο λαός, με έκανε να λησμονήσω όλες τες δυστυχίες όπου επέρασα».
 
Της Φωτεινής Τομαή
Πηγή Το Βήμα
12.2.2012

ShareThis