Ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες από το Εθνικό Θέατρο : Τα παιδιά...φρικάρουν με τον Θουκιδίδη

Μετά την «Ιλιάδα» και τους «Πλατωνικούς Διαλόγους», το Εθνικό Θέατρο προτείνει τη σκηνική μεταφορά κειμένων του αρχαίου ιστορικού μέσα από οκτώ παραστάσεις λυκείων της Αττικής

«Πελάγωσα», λέει η Μάρθα Φριντζήλα, «όταν ο Γιάννης Χουβαρδάς έριξε την ιδέα του Θουκυδίδη κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας για τη συνέχεια των θεατρικών αναλογίων στο Εθνικό» - μια ιδέα που ήθελε τα οκτώ βιβλία της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη να δραματοποιούνται και να παίζονται από οκτώ λύκεια της Αττικής. Η σκηνοθέτης ωστόσο ανέλαβε να υλοποιήσει το φιλόδοξο σχέδιο.

«Σκεφτόμουν ότι θα χρειαζόταν πολύς χρόνος γι' αυτό και θέλησα να συνεργαστώ με οκτώ μαθητές μου, απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, ώστε ο καθένας τους να αναλάβει ένα κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στο Εθνικό και στους μαθητές των λυκείων οι απόφοιτοι, οι νέοι ηθοποιοί δηλαδή, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ενδιάμεσος. Από τη μία είναι ηλικιακά πιο κοντά στα παιδιά και από την άλλη οι ίδιοι, καινούργιοι στη δουλειά, θα αναλάμβαναν κάτι από την αρχή ως το τέλος». Μια εμπειρία σημαντική και για τους ίδιους στο ξεκίνημα της επαγγελματικής τους ζωής, στην οποία μάλιστα συμμετέχουν εθελοντικά.

«Ξαναμπήκα σε αυτό το κείμενο και φυσικά γοητεύτηκα από τον Θουκυδίδη» λέει η σκηνοθέτις. Παραδέχεται ότι «στην αρχή τα παιδιά φρίκαραν με τον Θουκυδίδη. Σιγά-σιγά και με προσπάθεια απ' όλους μας τα πράγματα προχώρησαν και προχωρούν πολύ καλά. Πλησιάζουν τον Θουκυδίδη μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση, με ασκήσεις σωματικής διαδικασίας, αυτοσχεδιασμούς, δικές τους μουσικές, ακόμη και κείμενα. Πάνω απ' όλα όμως είναι σημαντικό να διδαχθούν την Ιστορία. Χωρίς Ιστορία δεν υπάρχει μέλλον».

Ενα σεμινάριο με τους καθηγητές από τα επιλεγμένα σχολεία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, προτού ξεκινήσει η δουλειά. Κάθε ομάδα αποτελείται από 15-35 μαθητές, ενώ το πρόγραμμα της προετοιμασίας περιλαμβάνει ένα τρίωρο εβδομαδιαίως και δύο με τρία πεντάωρα καθώς πλησιάζουν οι παραστάσεις. Τα σχολεία επελέγησαν βάσει κριτηρίων ώστε να καλύπτουν μια ευρεία γκάμα σε κοινωνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Περιλαμβάνονται ιδιωτικά και δημόσια, καλλιτεχνικά, ξενόγλωσσα, πρότυπα και πειραματικά σχολεία της ευρύτερης περιφέρειας της Αττικής. (Μόνο το 15ο Λύκειο Αθηνών επέλεξε να δουλέψει το τρίτο βιβλίο μόνο του).

Οκτώ από τους μαθητές που θα συμμετάσχουν στις παραστάσεις μίλησαν στο «Βήμα» για την επαφή τους με την «Ιστορία» του Θουκυδίδη.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΝΑΔΗΣ

(1ο βιβλίο, 11ο Λύκειο Περιστερίου)

«Είναι πολύ περίεργο να καταπιάνεσαι με τον Θουκυδίδη. Είναι τεράστιος ο όγκος, γι' αυτό και χρειάστηκε να κοπεί κείμενο. Στην αρχή τα παιδιά νόμιζαν ότι θα γίνει κάποιο υπερθέαμα με μάχες. Είχαν δυσκολίες να μάθουν τα λόγια, να φανταστούν να ζωντανεύει το κείμενο. Με τον καιρό συνήθισαν, κατάλαβαν και ξέφυγαν από το θέατρο που είχαν στο μυαλό τους. Με τον Θουκυδίδη μαέστρο η πρώτη παράσταση κάνει τις συστάσεις».

ΒΟΥΡΔΑΜΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ

(2ο βιβλίο, 5ο Λύκειο Νίκαιας)

«Καλύπτουμε τα τρία πρώτα χρόνια του Πολέμου - στο δικό μας βιβλίο περιλαμβάνεται και ο "Επιτάφιος" του Περικλή. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν τα παιδιά. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς και θεατρικό παιχνίδι προσπαθούμε μαζί με τον Χρήστο να οδηγήσουμε τα παιδιά και όχι να τα καθοδηγήσουμε. Είναι πολύ σημαντικό που απέκτησαν αυτή τη σχέση με τον Θουκυδίδη και ετοιμάζονται για μια παράσταση που περιλαμβάνει ακόμη και σάμπα».

ΝΑΝΣΥ ΣΙΔΕΡΗ

(4ο βιβλίο, Βαρβάκειο)

«Τα παιδιά αντιμετωπίζουν το όλο εγχείρημα με μια ελαφρά διάθεση - με την καλή έννοια -, την ίδια στιγμή που δείχνουν με τον δικό τους τρόπο το ενδιαφέρον τους. Αναφερόμαστε στη μάχη της Πύλου, με τον Κλέωνα και τον Βρασίδα, και τους ακολουθούμε ως τον θάνατό τους. Η παράστασή μας έχει μουσική και τραγούδι».

ΑΡΗΣ ΜΠΑΛΗΣ

(5ο βιβλίο, Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής Eugene Delacroix)

«Η Ειρήνη του Νικία ανάμεσα στους Αθηναίους και στους Λακεδαιμονίους είναι το βασικό μας κομμάτι, μια ειρήνη που αποδεικνύεται... πόλεμος, αφού τη διαδέχεται η σφαγή της Μήλου. Με ελάχιστα μέσα φτιάχνουν τα παιδιά μια παράσταση που διαθέτει αφηγηματικά μέρη, δράση και διαλόγους. Το επίπεδο είναι υψηλό και με έχει εντυπωσιάσει η κρίση τους και το πόσο δοσμένοι είναι σε αυτό που κάνουν».

ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΛΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

(6ο βιβλίο, 2ο Πειραματικό Αμπελοκήπων)

«Είμαστε στη Σικελική Εκστρατεία και, παρ' ό,τι η δική μας παράσταση θα παιχτεί μετά τις γιορτές, έχουμε φτιάξει τη δομή της σε ό,τι αφορά το κείμενο και τη δραματουργία. Εχουμε αποφασίσει ότι και τα 20 παιδιά της ομάδας θα βρίσκονται επί σκηνής για τους διαλόγους, τις αφηγήσεις και τις αναπαραστάσεις. Τα παιδιά, μαθητές Α' και Β' Λυκείου, μοιάζουν να έχουν οικειοποιηθεί τον Θουκυδίδη και δουλεύουν με μεγάλη προθυμία».

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΤΣΙΛΙΚΑ

(7ο βιβλίο, Νέα Γενιά Ζηρίδη)

«Καθώς μιλάμε για ένα ιστορικό και όχι θεατρικό κείμενο, σημαντικό είναι να βρουν τα παιδιά το δικό τους ενδιαφέρον για τον Θουκυδίδη, τη δική τους σύνδεση με πρόσωπα. Και όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο εμπλέκονται σε αυτό το εγχείρημα. Προφανώς κατά την προετοιμασία περνάνε από διάφορα στάδια. Μας βοηθούν οι καθηγητές του σχολείου, ο θεατρολόγος. Βρισκόμαστε στην κατρακύλα των Αθηναίων».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ

(8ο βιβλίο, Μουσικό Σχολείο Αλίµου)

«Το ενδιαφέρον στο 8ο βιβλίο είναι το γεγονός ότι ο Θουκυδίδης έχει πεθάνει προτού τελειώσει ο Πόλεμος κι έτσι δεν έχει γράψει για το τέλος του Πελοποννησιακού. Παραμένει ανοιχτό για μας το πώς θα χειριστούμε την κατάσταση. Είμαστε η ομάδα που θα κλείσει την "Ιστορία", στις 25 Ιανουαρίου. Εχουμε ακόμη πολύ δρόμο».  


πότε & πού:
Η «Ιστορία» του Θουκυδίδη. Εθνικό Θέατρο - Αίθουσα Εκδηλώσεων, κτίριο Τσίλερ. Παραστάσεις κάθε Παρασκευή στις 18.00. Ως τις 25.1.2013. Είσοδος 5 ευρώ.

Της Μυρτώς Λοβέρδου
Πηγή Το Βήμα
25.11.2012

Επιστήμη και δημόσιος διάλογος

Για πολλούς πολιτικούς παρατηρητές, ο μεγάλος νικητής των αμερικανικών εκλογών δεν ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα, αλλά ένας σχετικά άγνωστος μέχρι πρόσφατα δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, ο Νέιτ Σίλβερ. Πριν από τέσσερα χρόνια λίγοι ήταν αυτοί που γνώριζαν το όνομα του ντροπαλού αυτού νεαρού που είχε ως βασικά του χόμπι το μπέιζμπολ και το πόκερ. Αυτό όμως άλλαξε όταν, λίγο πριν από τις αμερικανικές εκλογές του 2008, άρχισε να αναλύει προσεκτικά δεκάδες δημοσκοπήσεις που προέρχονταν από κάθε γωνιά της Αμερικής. Σύντομα παρουσίασε ένα στατιστικό μοντέλο που στάθμιζε την αξία των δημοσκοπήσεων αυτών, καταλήγοντας στη διατύπωση προβλέψεων για το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα, τις οποίες και ανανέωνε καθημερινά στην ιστοσελίδα του. 

Οταν το εκλογικό αποτέλεσμα επαλήθευσε τις προβλέψεις του, η ιστοσελίδα του πήρε μεταγραφή στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», που επεδίωκαν τη δυναμική επέκτασή τους στον χώρο της διαδικτυακής δημοσιογραφίας. Δεν εκπλήσσει επομένως το γεγονός πως οι πρόσφατες εκλογές αντιμετωπίστηκαν ως ένα κρίσιμο τεστ για τον Σίλβερ: θα αποδείκνυαν αν η επιτυχία του 2008 ήταν αποτέλεσμα τύχης ή ικανότητας. Η προσοχή των πάντων κορυφώθηκε όταν, αντίθετα από πολλούς δημοφιλείς τηλεοπτικούς αναλυτές που ισχυρίζονταν πως ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ ήταν δημοσκοπικά τόσο κοντά ώστε κάθε πρόβλεψη να είναι ουσιαστική αδύνατη, ο Σίλβερ διατηρώντας τη χαρακτηριστική του ψυχραιμία πρόβλεψε πως οι πιθανότητες επανεκλογής του Ομπάμα υπερέβαιναν το 90%. Το εκλογικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε απολύτως. Η συζήτηση που ακολούθησε την επιτυχία αυτή, επικεντρώθηκε στο αν έχουν κανένα νόημα οι πολιτικές αναλύσεις που δεν προέρχονται από ειδικούς επιστήμονες με πρόσβαση σε λεπτομερή στατιστικά στοιχεία και την ικανότητα της ανάλυσής τους μέσω της επιστημονικής μεθόδου.

Η συζήτηση αυτή εγείρει ένα γενικότερο ερώτημα: κατά πόσο είναι δυνατή η διεξαγωγή του δημόσιου διαλόγου αν δεν βασίζεται σε επιστημονικές μεθόδους; Τελικά τι αξία έχει ο λόγος του κάθε δημοσιολογούντος; Είναι αλήθεια πως ο πειρασμός του να πιστέψει κανείς πως η επιστήμη παρέχει όλες τις απαντήσεις είναι μεγάλος. Παράδειγμα του κινδύνου που ενέχει η αντίληψη αυτή αποτελεί η ιστορία ενός άλλου ανερχόμενου νεαρού Αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα, του Τζόνα Λέρερ. Με τρία πετυχημένα βιβλία στο ενεργητικό του, ο Λέρερ ειδικεύθηκε στην εκλαΐκευση της επιστημονικής έρευνας και στον τρόπο με τον οποίο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε μια σειρά από περίπλοκες συμπεριφορές και φαινόμενα, όπως π.χ. η ανθρώπινη δημιουργικότητα. Πρόσφατα όμως αποδείχθηκε, πως για τον Λέρερ η επιστήμη λειτουργούσε ως ένα είδος μαγείας: στην προσπάθειά του να εξηγήσει επιστημονικά σύνθετες πτυχές της ανθρώπινης πραγματικότητας, κατασκεύασε κάποια από τα πορίσματα, χρησιμοποιώντας πρακτικές που απορρίπτονται τόσο από την επιστήμη όσο και την ποιοτική δημοσιογραφία. Το αποτέλεσμα ήταν η απόλυσή του από τα περιοδικά στα οποία δημοσιογραφούσε.

Παρά την προφανή επιτυχία του εγχειρήματος του Σίλβερ (και την αντίστοιχα παταγώδη αποτυχία των διαφόρων τηλεοπτικών δημοσιολογούντων), θεωρώ πως το ζήτημα της σχέσης επιστήμης και δημόσιου διαλόγου δεν επιδέχεται απόλυτες απαντήσεις. Η επιστημονική προσέγγιση είναι μεν ευκταία, αλλά δεν αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημόσια παρέμβαση. Από τη μία, τα ζητήματα που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα είναι συνήθως πολύ πιο σύνθετα από την πρόβλεψη μιας εκλογικής αναμέτρησης: άλλο πράγμα είναι να σταθμίζεις δημοσκοπήσεις και άλλο να επιχειρείς την πρόβλεψη της έκβασης της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης ή του Μεσανατολικού. Από την άλλη, οι πολιτικές διαφωνίες έχουν συνήθως περισσότερο αξιακή και λιγότερο εμπειρική βάση. Για να το πω διαφορετικά, διαφωνίες μπορεί να προκύπτουν ακόμη και όταν υπάρχει συμφωνία ως προς τα στοιχεία που προκύπτουν μέσω της επιστημονικής μεθόδου.

Δεν υποστηρίζω βέβαια πως ο δημόσιος διάλογος πρέπει να γίνεται ερήμην της επιστήμης. Θεωρώ όμως, πως δεν πρέπει να προσδίδουμε στην επιστήμη δυνατότητες που είτε εκ φύσεως δεν μπορεί να ικανοποιήσει, είτε δεν έχει κατορθώσει να καλύψει ακόμη.

Μπορώ να φανταστώ την αντίδραση ορισμένων ως προς το θέμα αυτό. Τι σημασία έχουν όλα αυτά για την Ελλάδα του σήμερα; Στη χώρα μας το πρόβλημα δεν είναι η σύγκρουση σοβαρών δημοσιολογούντων και επιστημόνων, αλλά η κυριαρχία τσαρλατάνων, δημαγωγών και απατεώνων. Τα ΜΜΕ (για να μην αναφερθώ στο Διαδίκτυο) καλλιεργούν τον φθηνό εντυπωσιασμό, τον ωμό λαϊκισμό και την πιο ακραία συνωμοσιολογία. Το θέαμα που παρουσιάζουν οι συζητήσεις στη Βουλή είναι αποκαρδιωτικό.

Και όμως, θεωρώ πως το θέμα της ποιότητας του δημόσιου διαλόγου έχει τεράστια σημασία γιατί αφορά κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως είναι η δημόσια σφαίρα, η τεχνοκρατική προσέγγιση της πολιτικής, ο ρόλος των διανοουμένων, του Διαδικτύου και των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, και εν τέλει η ποιότητα της δημοκρατίας. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης του χαμηλού επιπέδου που χαρακτηρίζει τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας είναι η επίμονη έμφαση σε έναν διαφορετικό τύπο διαλόγου. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι μεγάλη η ανάγκη μιας σοβαρής και ουσιαστικής δημόσιας σφαίρας που θα βασίζεται στην επιστημονική μέθοδο χωρίς όμως να εξαντλείται σ’ αυτήν.

Του Στάθη Ν. Καλύβα 

(Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale)

Πηγή Καθημερινή

25.11.2012

Πολιτική υπανάπτυξη

Την περασμένη Τρίτη, οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών εμπόδισαν μια συμφωνία στο Eurogroup για την Ελλάδα. Οι αποφάσεις μετατέθηκαν για αύριο και βλέπουμε…

Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει και να εκτιμήσει τις εξελίξεις όπως νομίζει. Οι σοφότεροι και σοβαρότεροι θα περίμεναν απλώς να ολοκληρωθεί η διαδικασία για να κρίνουν το αποτέλεσμα.

Δυστυχώς μεταξύ αυτών μάλλον δεν συμπεριλαμβάνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος υποδέχτηκε την εμπλοκή στο Eurogroup εξαπολύοντας προσωπική επίθεση στον… Πρωθυπουργό!

Τον οποίο άλλωστε είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει «μερκελιστή» και «μετεξεταστέο» προτού ακόμα προκύψει η εμπλοκή.

Καθόλου ασυνήθιστο. Αποτελεί κλασικό δείγμα υπανάπτυξης να κρίνεις μια ευρύτερη πολιτική εξέλιξη αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα κάποιου προσωπικού ή κομματικού σου συμφέροντος. Αλλοι θα το αποκαλούσαν ίσως «επαρχιωτισμό».

Θεωρητικά, λοιπόν, αν προκύψει αύριο ή αργότερα κάποια συμφωνία θα μπορούσε ο Σαμαράς να τη χρησιμοποιήσει για να την πέσει με τη σειρά του στον Τσίπρα.

Να τον αποκαλέσει «αστοιχείωτο» ή «δραχμιστή». Και πάει λέγοντας…

Η πολιτική καθίσταται έτσι όχι μια αντιπαράθεση σχεδίων ή επιχειρημάτων, αλλά μια συνεχής διαδοχή αντεγκλήσεων. Στην οποία ο καθένας επενδύει το προσωπικό του πρόβλημα και την ατομική του ατζέντα.  

Χαρακτηριστική περίπτωση, ο... αλήστου μνήμης Ραγκούσης.

Πρωτεργάτης της καταστροφής και «ομιλών εκ του τάφου» υποδύεται τώρα τον τιμητή των πάντων - του Σαμαρά, του Βενιζέλου, της συγκυβέρνησης, του ΠαΣοΚ, των διαπραγματεύσεων, του... πολιτικού συστήματος (!) - για να θυμίσει ότι υπάρχει.

Δεν είναι ο μόνος. Από τότε μάλιστα που οι αργόσχολοι φωστήρες μας ανακάλυψαν το twitter, απέκτησαν και την τεχνολογική δυνατότητα να μετατρέπουν την πολιτική αντιπαράθεση σε καθημερινό κατιναριό.

«Μου την είπες», «σου τη λέω», «μου την ξαναλές»… Ελπίζοντας απλώς ότι κάποιοι άλλοι αργόσχολοι θα βρεθούν να τους ακούσουν.

Το έχω γράψει πολλές φορές κι ίσως γίνομαι κουραστικός: εδώ και τρία χρόνια, η Ελλάδα βιώνει τη σοβαρότερη κρίση της ιστορίας της με το χειρότερο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να της πετύχει.

Με ανθρώπους που μιλούν πολύ, που καταλαβαίνουν λίγα, που σκέφτονται ελάχιστα και που συνήθως δεν κάνουν τίποτα.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο από τη βιωσιμότητα του χρέους. Αφορά τη βιωσιμότητα του έθνους.

Το οποίο βουλιάζει σταθερά στον βούρκο της πολιτικής υπανάπτυξης. 

 

Του Ι.Κ.Πρετεντέρη

Πηγή Το Βήμα

25.11.2012

Το Δημόσιο στη Γερμανία (στατιστικά)

Απασχολεί το 11% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας

«Η Γερμανία», είπε πριν από λίγες ημέρες ο Γερμανός υφυπουργός Εργασίας Χανς Γιόακιμ Φούχτελ, μιλώντας στον γράφοντα στη Θεσσαλονίκη, «δεν έχει πάνω από δύο εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους». Η δήλωση αυτή δεν είναι ακριβής.

Η «Κ» αναζήτησε τα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Στατιστικής Υπηρεσίας για το 2011, χρονιά κατά την οποία υπήρξε μάλιστα αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, και βρήκε ότι οι «κάθε είδους» υπάλληλοι που απασχολούνται στον ευρύτατο δημόσιο τομέα στη Γερμανία πλησιάζουν τα 4,6 εκατομμύρια. Είναι δηλαδή το 11% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που το 2011 έφθασε τα 41 εκατομμύρια ανθρώπους. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία Απριλίου του 2012, σε 3,8 εκατομμύρια εργαζόμενους, 712.000 δουλεύουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σχεδόν δηλαδή το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Σχεδόν το 1/10 των εργαζομένων του δημόσιου τομέα δουλεύει στους δήμους (90.000), ενώ στη Γερμανία σχεδόν διπλάσιοι (180.000) είναι μόνον οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι των δήμων. Σε αυτούς θα πρέπει να προστεθεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός υπαλλήλων, με διαφορετικά καθεστώτα. Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να γίνει μια κρίσιμη διευκρίνιση: Μέσα στον γενικό αριθμό περιλαμβάνονται και εκπαιδευτικοί, γιατροί και εργάτες κοινωνικών υπηρεσιών, που αμείβονται εν μέρει από μεικτά, δημόσια και ιδιωτικά, σχήματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το σύνολο των εργαζομένων στους δήμους και τις κοινότητες στη Γερμανία μόλις 827.000 είναι πλήρους απασχόλησης, ενώ οι υπόλοιποι είναι μερικής απασχόλησης. Οι λιγότεροι υπάλληλοι υπηρετούν στην κεντρική κυβέρνηση (524.000), ενώ η μεγάλη τους πλειονότητα υπηρετεί στα κρατίδια, στους δήμους και τις κοινότητες. Ακόμα και από τους υπαλλήλους της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, οι 154.000, δηλαδή πάνω από ένας στους τέσσερις, είναι μερικής απασχόλησης. Συνολικά, 1,5 εκατομμύριο από τα 4 εκατ. των Γερμανών απασχολουμένων στο Δημόσιο ήταν το 2011 μερικής απασχόλησης.

Σε ό,τι αφορά το ελληνικό ζήτημα, η κριτική της γερμανικής κυβέρνησης αγνοεί τους δραματικούς ρυθμούς μείωσης του Δημοσίου από το 2009. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές το σύνολο των απασχολουμένων στο Δημόσιο, μόνο από την εφαρμογή του παγώματος των προσλήψεων και του 1 προς 5 (προσλήψεις – αποχωρήσεις) προσεγγίζει τις 600.000, δηλαδή το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, από τις 975.000 που ήταν το 2009.

Διέφυγαν της προσοχής επίσης και οι αλλαγές που επιφέρει η λεγόμενη διαθεσιμότητα - κινητικότητα που επιχειρεί το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ώστε να οδηγήσει εκόντες - άκοντες τους υπαλλήλους εκεί όπου τους έχει ανάγκη ο πολίτης.

Παράγοντες του υπουργείου, που έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του πλαισίου, υποστηρίζουν ότι ακόμα και δήμαρχοι που δεν λογίζονται στο παραδοσιακό σύστημα εξουσίας δεν έχουν επαρκώς συγκρουσθεί με υπαλλήλους που οι ίδιοι ή προκάτοχοί τους είχαν διορίσει. Ενας μόνο οργανισμός του Δήμου Αθηναίων έχει σχεδόν διπλάσιους υπάλληλους από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ενώ στον δήμο Ρόδου υπηρετεί τέτοιος αριθμός υπαλλήλων που θα μπορούσαν να τον... ονειρεύονται οι άλλες κρίσιμες υπηρεσίες του νησιού (ΙΚΑ). Σε πολλές δημοτικές υπηρεσίες πλειοψηφούν εκείνοι που... περνούν από τη δουλειά τους, έναντι εκείνων που πάνε στην δουλειά τους. Την ίδια ώρα, μαζικά μεταφέρθηκαν στην ΥΠΑ (Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας) και την Περιφέρεια Θράκης εργαζόμενοι από την Ολυμπιακή και την ΕΒΖ (Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης) χωρίς να είναι σαφές τι ακριβώς θα έκαναν. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι καινούργιες υπηρεσίες χρησιμοποιήθηκαν για τους παλιούς ως «αποθήκες».

Διαβάζοντας τις στατιστικές πάντως σε Ελλάδα και Γερμανία, οι αριθμοί των δημοσίων υπαλλήλων λένε μόνο τη μία αλήθεια, εκείνη της ποσότητας. Την άλλη τη λέει η ποιότητα των υπαλλήλων. Ετσι, στη Γερμανία μόνο ένας στους τρεις εργαζόμενους στο Δημόσιο δεν έχει ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση, ενώ στην Ελλάδα οι υπάλληλοι αυτοί αποτελούν ακόμα μειονότητα. Στους δήμους η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Του Τασου Tελλογλου

Πηγή Καθημερινή

25.11.2012

Μείωση του αριθμού των βουλευτών

Η μείωση των εκλογικών περιφερειών από 56 σε 37 είναι βέβαια μία από τις προτεινόμενες λύσεις εξορθολογισμού του εκλογικού συστήματος. Οπως εγράφη προ εβδομάδος, και το ΠΑΣΟΚ επεξεργάζεται ένα παρεμφερές σύστημα στο οποίο τις 50 έδρες που παίρνει σήμερα ο νικητής θα τις μοιράζονται αναλογικά όσα κόμματα αποδεχθούν να συγκυβερνήσουν. Μια πρόταση επίσης που δεν έχει εγκαταλειφθεί είναι η «ελληνοποίηση» του γερμανικού μοντέλου. Δηλαδή, η διάσπαση όλης της χώρας σε μικρές μονοεδρικές περιφέρειες και η παράλληλη λειτουργία μιας ευρείας λίστας επικρατείας με υποψήφιους οι οποίοι θα εκλέγονται άνευ σταυρού. Σύστημα που έχει αποδειχθεί ότι αποθαρρύνει την πελατειακή ψήφο.

Πρέπει επίσης να υπογραμμισθεί ότι δεν έχει αποκλεισθεί ακόμη και το ενδεχόμενο μείωσης των βουλευτών από 300 σε 200, καθώς μια τέτοια επιλογή όχι μόνον δεν απαιτεί αλλαγή του Συντάγματος, αλλά εκτιμάται ότι θα λειτουργούσε λυτρωτικά για την επανάκτηση του κύρους του Κοινοβουλίου. Η εν λόγω πρόταση εξακολουθεί, άλλωστε, να αποτελεί επίσημη θέση του κ. Αντ. Σαμαρά, ενώ στηρίζεται αναφανδόν και από τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντ. Μανιτάκη, ο οποίος την έχει χαρακτηρίσει έναν από τους όρους «επιβίωσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας»!

Υπενθυμίζεται ωστόσο ότι για να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή από τις επόμενες εκλογές χρειάζεται η συναίνεση των 2/3 της Βουλής. Σε άλλη περίπτωση, όποιο σύστημα τυχόν ψηφισθεί από την πλειοψηφία, θα εφαρμοσθεί από τη μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Του Κωνσταντίνου Ζούλα

Πηγή Καθημερινή

25.11.2012

ΣΥΜΗ: Περιπολία στη θάλασσα των δουλεμπόρων

Ενας καθημερινός πόλεμος για γερά νεύρα μέσα στο σκοτάδι και τη θαλασσοταραχή

 

Στη Σύμη, τα βράδια του χειμώνα, μετά τις 10, επικρατεί η απόλυτη σιωπή. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα ανοιχτά καταστήματα, ταβέρνες και καφετέριες, ως εκείνη την ώρα. Μετά τις 10 κλείνουν κι αυτά. Φθάσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο νησί από τη Ρόδο. Στο λιμάνι δεν φαινόταν καμία δραστηριότητα. Μόνο ένα τριζόνι έσπαγε τον τοίχο της... σιωπής και το αγκομαχητό της μηχανής του πλωτού του Υπολιμεναρχείου Σύμης που εκτελούσε ακόμη μία νυχτερινή περιπολία στη θάλασσα του σύγχρονου δουλεμπορίου. Το σκάφος με το 4μελές πλήρωμά του θα επέστρεφε στη «βάση» του με το πρώτο φως της ημέρας.

Οι διακινητές παράνομων μεταναστών επέστρεψαν στα παλιά τους λημέρια στο Κεντρικό και Νοτιοανατολικό Αιγαίο αφότου δυσκόλεψαν τα περάσματα του Εβρου, μετά την ενίσχυση των χερσαίων δυνάμεων με τη συνδρομή της Frontex και την κατασκευή του φράχτη. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου μάλιστα η επαγρύπνηση είναι αυξημένη στην περιοχή, καθώς πληροφορίες αναφέρουν ότι περιμένουν στα τουρκικά παράλια για να περάσουν απέναντι καραβάνια μεταναστών, που έχουν διαφύγει από τη φλεγόμενη Συρία.

Ανεβαίνουμε με τον φωτογράφο στο σκάφος του Λιμενικού - θα κάνουμε την περιπολία μαζί τους - την ώρα που ο κυβερνήτης ενημερώνεται για τις καιρικές συνθήκες. Κανένας ναυτικός δεν εμπιστεύεται την εικόνα που βλέπει στο λιμάνι, όσο ήσυχη και αν φαίνεται η θάλασσα· στα ανοιχτά τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι κάβοι λύνουν και βγαίνουμε στη σκοτεινή θάλασσα. Χωρίς φώτα φυσικά. «Βγαίνουμε στη θάλασσα ακόμη κι αν το σκάφος μοιάζει με "φραπεδιέρα" λόγω του κυματισμού» λέει ο Σταύρος. Αλλωστε και οι δουλέμποροι σπανίως αποτολμούν το δρομολόγιο με ξάστερο ουρανό και τη θάλασσα λάδι, όταν μπορείς εύκολα να τους διακρίνεις.

Ο λιμενάρχης, ανθυποπλοίαρχος ΛΣ Δήμος Καραγεώργος, συστήνει το πλήρωμα. Ο χειριστής στο τιμόνι, δίπλα του ένας συνάδελφός του στο ραντάρ, οι άλλοι δύο στα άλλα βοηθητικά όργανα, όλοι με την προσοχή τεταμένη. Οι απέναντι ακτές απέχουν από 3,5 σε κάποια σημεία ως και 6 ναυτικά μίλια και η περιπολία πάνω στη νοητή γραμμή των θαλάσσιων συνόρων διαρκεί ένα 8ωρο. Επιστροφή στη «βάση» δηλαδή, ύστερα από εννέα, κάποιες φορές και δέκα ώρες. Ολοι λένε το σκάφος «σπίτι» τους και αισθάνονται το πλήρωμα «οικογένειά» τους.  

Σκοτάδι πήχτρα. Εκτός από το ραντάρ όμως, τη γραμμή των συνόρων «βλέπει» και η εμπειρία των «παλιών» λιμενικών, που έχουν ζήσει πολύ καιρό στη θάλασσα - οδηγός του από τη μία πλευρά τα φώτα των ελληνικών νησιών και από την άλλη εκείνα που φαίνονται από τα θέρετρα της Τουρκίας.

Οι μεταφορές, σύμφωνα με τους λιμενικούς, πραγματοποιούνται στον συντομότερο δυνατό χρόνο. «Οι διακινητές σε 20 - 30 λεπτά θέλουν να έχουν γυρίσει στην Τουρκία. Και η επιστροφή με άδεια τη βάρκα είναι πάντα πιο γρήγορη». Ακολουθούν τα «φανάρια», τα φώτα από τους φάρους, και έτσι ξέρουν προς ποια κατεύθυνση να κινηθούν με τα φουσκωτά. Παρακολουθούν κι αυτοί τις κινήσεις της Ελληνικής Ακτοφυλακής. «Μια φορά έβγαλαν λαθρομετανάστες στην ακτή αμέσως μετά την αποχώρηση σκάφους μας που βρισκόταν στη συγκεκριμένη περιοχή όλο το βράδυ» λέει ο κ. Καραγεώργος. Τα κυκλώματα που δρουν στην περιοχή φαίνεται ότι έχουν κάνει χαρτογράφηση των νησιών και των βραχονησίδων. «Ξέρουν πού είναι οι "κρυμμένοι" κολπίσκοι και οι παραλίες, τα σημεία όπου μπορούν να βγάλουν τους λαθρομετανάστες, πού δεν θα τους "πιάσει" ο καιρός αλλά και πώς να ξεφύγουν πιο γρήγορα». Αλλά και οι άνδρες του Λιμενικού δεν επαφίενται μόνο στις ενδείξεις των οργάνων. Βοηθό τους έχουν τις αισθήσεις τους, την όραση και την ακοή, που εξασκούν κάθε βράδυ. Αρκετές φορές έχουν εντοπίσει φουσκωτά όχι από το ραντάρ, αλλά επειδή «το είδαν να γυαλίζει» ή «άκουσαν τον ήχο από τη μηχανή του».

Αυτή είναι η ώρα να ανάψει ο προβολέας. Το φως στοχεύει το δουλεμπορικό, η αδρεναλίνη ανεβαίνει, τα όπλα είναι έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο. Συχνά, λέει ο Θοδωρής, «οι διακινητές, μόλις μας αντιληφθούν, ρίχνουν τους μετανάστες στη θάλασσα, φορώντας τους κακής ποιότητας σωσίβια» κι έτσι αντί της καταδίωξης η επιχείρηση μετατρέπεται σε διαδικασία έρευνας και διάσωσης. «Οταν βλέπεις άνθρωπο στη θάλασσα ή εγκλωβισμένο σε απόκρημνα βράχια λειτουργείς ανθρωπιστικά. Κάνεις ό,τι είναι δυνατόν, ακόμη και σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, για να τον σώσεις» λέει ο Δήμος Καραγεώργος. Ακολουθεί η τυπική διαδικασία. Σύλληψη, καταμέτρηση, κράτηση, μεταφορά στη Ρόδο για τα περαιτέρω.

Αλλοτε οι διακινητές αποβιβάζουν τους παράνομους στα βράχια της νησίδας Νίμος δίπλα στη Σύμη. Από εκεί περπατώντας και ακολουθώντας τα φώτα από τους δρόμους και τα διάσπαρτα σπίτια κατευθύνονται προς το Αστυνομικό Τμήμα, στην είσοδο του λιμανιού, για να παραδοθούν. «Στο σημείο δεν υπήρχαν μονοπάτια. Τα διαμόρφωσαν οι φουρνιές των μεταναστών με το ασταμάτητο περπάτημά τους» λένε οι λιμενικοί. Τον Αύγουστο στο μεγάλο μπαλκόνι του Αστυνομικού Τμήματος είχαν στοιβαχτεί περισσότεροι από 130 μετανάστες. Ηταν η πρώτη εικόνα που αντίκριζαν οι τουρίστες που επισκέπτονταν το νησί. Το πλήρωμα του σκάφους πάντως πιο έντονα θυμάται μιαν άλλη σκηνή. Οταν υπό ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες κατάφεραν να απεγκλωβίσουν από έναν γκρεμό της βραχονησίδας δεκάδες λαθρομετανάστες - ανάμεσά τους και παιδιά. 

Οι δουλέμποροι, από την άλλη, χρησιμοποιούν τα παιδιά ως ασπίδα προστασίας. Συχνά προέρχονται κι αυτοί από το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν, όπως οι παράνομοι μετανάστες που μεταφέρουν, οι οποίοι έχουν εκπαιδευθεί από Τούρκους, μέλη των κυκλωμάτων, που μένουν στην ασφάλεια της στεριάς. Στη θάλασσα πάντως, μετά και τα μέτρα που ελήφθησαν από τα τέλη Αυγούστου κατά τη σχετική σύσκεψη που συγκάλεσε ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου κ. Κωστής Μουσουρούλης, οι έλεγχοι έχουν ενταθεί, η διακλαδική συνεργασία Λιμενικού Σώματος, Στρατού Ξηράς, Πολεμικού Ναυτικού και Ελληνικής Αστυνομίας έχει ενισχυθεί και η δέσμευση για συνεχή επιτήρηση και των θαλάσσιων συνόρων φαίνεται να αποδίδει καρπούς.  

Δήμαρχος Σύμης
«Εμπαζε από παντού το νησί» 
Η εικόνα του ιδανικού προορισμού στους τουριστικούς οδηγούς και οι μαγευτικές φωτογραφίες της Σύμης είναι πέρα για πέρα αληθινές, αλλά... το καλοκαίρι. Τον χειμώνα, λέει ο δήμαρχος κ. Ελευθέριος Παπακαλοδούκας, «στο νησί έχουμε έναν πληθυσμό περίπου 3.000 κατοίκων, ανάμεσά τους και 500 μαθητές». Το καλοκαίρι όλοι ασχολούνται με τον τουρισμό υψηλής ποιότητας που προσελκύει το νησί, τους άλλους μήνες όλοι διαθέτουν από μία βάρκα. «Κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε τον κόσμο στο νησί και κυρίως τη νεολαία. Κι ας ρισκάρουμε τη ζωή μας, καθώς αν αρρωστήσουμε δεν υπάρχει νοσοκομείο» προσθέτει ο δήμαρχος.

Το πρόβλημα με τη λαθρομετανάστευση δεν είναι σημερινό αλλά, σύμφωνα με τον κ. Παπακαλοδούκα, έχει αναδειχθεί περισσότερο λόγω της οικονομικής κρίσης. Το περασμένο καλοκαίρι, όπως λέει, στη Σύμη αποβιβάζονταν καθημερινά 30-40 λαθρομετανάστες. Τότε «έμπαζε από παντού το νησί», ένα μοναδικό σκάφος που διέθετε το Λιμενικό έμενε για μήνες ακινητοποιημένο και ο δήμαρχος έφθασε στο σημείο να απειλήσει - από τον «Βήμα FM» - ότι θα ζητήσει τη συνδρομή της Χρυσής Aυγής για να στέρξει η Πολιτεία και να του στείλει όχι ένα αλλά δύο σκάφη!   

 

Του Διονύση Βυθούλκα

Πηγή Το Βήμα

25.11.2012

Μπροστά μόνο με νέες πολιτικές δυνάμεις

Είναι πασιφανές πως η Ελλάδα περνάει όχι μία αλλά πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό όλων έρχεται πρώτα πρώτα η οικονομική κρίση. Ομως αυτή είναι άμεση συνέπεια του τρόπου που έχουμε δομήσει το κράτος και τις αξίες της κοινωνίας. Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική. Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή ο απλός πολίτης μένει πραγματικά άφωνος. Ο θεατρινισμός, η τσαρλατανιά, οι ψευτομαγκιές, ο αβδηριτισμός, η απουσία επιχειρημάτων και λογικής είναι κυρίαρχο στοιχείο στις συνεδριάσεις του ύψιστου οργάνου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά και στις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν είναι λίγες. Τα κόμματα και οι βουλευτές, αντί να είναι το κόσμημα της δημοκρατίας ενός σύγχρονου και πολιτισμένου ευρωπαϊκού κράτους, έχουν γίνει άξιοι εμπτυσμού, περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως είναι εύφορο το έδαφος για την καλλιέργεια νέων πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων. Με ελάχιστες όμως εξαιρέσεις, δεν έχουν παρουσιαστεί καινούργιες πολιτικές κινήσεις για να εκτοπίσουν τη φαυλότητα. Ο κατ’ εξοχήν πολιτικοποιημένος ελληνικός λαός φαίνεται ευνουχισμένος. Το ερώτημα λοιπόν που πλανάται εδώ και καιρό στο μυαλό πολλών είναι πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλη αυτή την κρίση να μην έχουν βγει νέες πολιτικές δυνάμεις που θα τραβήξουν τη χώρα μακριά από την περιδίνηση θανάτου στην οποία έχει εισέλθει; Η μια-δυο αξιέπαινες προσπάθειες είναι γεγονός ότι απέτυχαν εκλογικά. Αν όμως αναλογιστεί κανείς τα χρονικά περιθώρια και το γεγονός ότι ξεκίνησαν από το μηδέν, δεν θα τις χαρακτήριζε αποτυχίες αλλά ατυχίες. Παρά την εμφανή όμως ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών δυνάμεων οι οποίες θα εκφράσουν τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων, βλέπουμε ατολμία, εγκατάλειψη και μοιρολατρία. Οι δικαιολογίες που ακούγονται είναι πολλές. Μια απαρίθμηση δεν βλάπτει. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το πολιτικό κατεστημένο. Τα ΜΜΕ είναι πουλημένα και δεν θα μας στηρίξουν. Δεν θα βρούμε χρήματα που χρειάζονται για τη δημιουργία νέου κόμματος. Αφού κυβερνούν πλέον οι ξένοι. Δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή. Φοβάμαι τη βρωμιά και τη λάσπη που θα μου ρίξουν. Αυτά και άλλα πολλά προτάσσονται ως δικαιολογίες. Αλλοι πάλι ευελπιστούν χωρίς να το φωνάζουν στην ανάσταση του δικού τους πολιτικού μέντορα για να συνεχίσουν ως άξια τρωκτικά της εξουσίας τον πρώην βίο τους. Οι περισσότερες από αυτές τις δικαιολογίες παραπέμπουν σε βολεμένους ή όχι ακόμα «πεινασμένους» ή σε πολίτες που δυστυχώς αδυνατούν ακόμα και τώρα να εκτιμήσουν την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την απουσία αντίδρασης; Πώς είναι δυνατόν να μένουμε παρατηρητές στην άνοδο του αριστερού λαϊκισμού, του ψευτο-εθνικού φασισμού, του ρατσισμού, της βίας ή της θρησκοληψίας; Γιατί δεν αντιδρά ο μέσος Ελληνας πολίτης αλλά μοιρολατρικά περιμένει τον θάνατό του μαζί με τον θάνατο των φαύλων κομμάτων του παρελθόντος; Μια νέα πολιτική κίνηση χρειάζεται πάνω από όλα πίστη στο όνειρο και ενθουσιασμό. Η έλλειψη ενθουσιασμού και οράματος είναι ό,τι χειρότερο. Αν δεν υπάρχει το όνειρο και η προσπάθεια για κάτι καλύτερο, τότε ο θάνατος έχει ήδη επέλθει. Δεν υπάρχει ανάγκη από εθνοσωτήρες αλλά από πολιτικές λογικής μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις. Οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι: Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εγώ, ποιος; Του Ανδρέα Κούτρα (*Ο δρ Ανδρέας Κούτρας είναι χρηματοοικονομικός αναλυτής, στέλεχος ITC Markets στο Λονδίνο) Πηγή Καθημερινή 24.11.2012

Ανάπτυξη μέσω αποκρατικοποίησης

Μόνο έτσι θα απορροφηθεί η ανεργία. Μόνον έτσι θα δούμε τη χώρα μας να εκσυγχορνίζεται. Θα τη δούμε δηλαδή όπως της αξίζει!

Ενας ακόμη λανθασμένος υπολογισμός, επί του οποίου χτίζονται πολιτικές περιουσίες, είναι ότι ο λόγος για τον οποίο το κράτος οφείλει να πωλήσει κρατική περιουσία είναι επειδή χρειάζεται τα χρήματα για να μειώσει το έλλειμμα. Πράγματι, με τα κεφάλαια που θα συγκεντρωθούν θα μειωθεί το δημόσιο χρέος, ελαφρύνοντας έτσι το βάρος των τόκων και διευκολύνοντας την επαναφορά της οικονομίας μας σε συνθήκες κανονικής λειτουργίας.

Υπάρχει όμως και η ιδεολογική διαφωνία. Σε αυτήν στηρίζεται η καταγγελία των ιδιωτικοποιήσεων, την οποία, κατά κανόνα, περιφέρουν ντεμέκ αριστεροί. Παρόμοιες αντιλήψεις κατοχυρώνονται όταν υποκλίνονται σε αυτήν πρωθυπουργοί. Οπως συνέβη με τον δεύτερο πρωθυπουργό της μεγάλης κρίσης.

Ομως, όταν η τρόικα αποκάλυψε, τον Φεβρουάριο του 2010, ότι η Ελλάδα χρειάζεται 50 δισ. για να μην υποχρεωθεί σε νέες επονείδιστες περικοπές συντάξεων και πραγματικών κοινωνικών δαπανών, δεν κινήθηκε «ιδεολογικά». Το κίνητρο ήταν πρακτικό, αφού από τότε ήταν φανερό ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Στην πράξη, η αποκρατικοποίηση είναι σημαντική και για τους δύο προαναφερθέντες λόγους. Υπάρχουν όμως ακόμη δύο λόγοι, εξίσου σημαντικοί. Η πώληση «φιλέτων» επιβάλλεται επειδή ακριβώς πρόκειται για αγαθά μεγάλης ή ειδικής αξίας. Δηλαδή για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο οι κρατιστές επιθυμούν να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι και να παραμένουν εκτός αγοράς.

Αντιθέτως, η περιουσία αυτή θα αποδώσει πολλά περισσότερα αν η διαχείρισή της γίνει με κανόνες ανοικτού ανταγωνισμού και υψηλής παραγωγικότητας. Λιμάνια, σταθμοί, αεροδρόμιο, διαχείριση υδάτων, απορριμμάτων και κοινόχρηστων δικτύων, όσο παραμένουν στα χέρια των γραφειοκρατών, γίνονται αντικείμενο ληστρικής εκμετάλλευσης και απαξίωσης. Από τη διαχείριση αυτού του τύπου ωφελούνται ιδιώτες που «συναλλάσσονται» με υπαλλήλους, ληστεύοντας την κοινή μας περιουσία.

Πρακτικώς, αυτό που θα συμβεί είναι ό,τι έχει ήδη δοκιμαστεί με επιτυχία στο αεροδρόμιο της Αθήνας ή στην Αττική Οδό ή στα αστικά λεωφορεία της συμπρωτεύουσας ή στις αεροπορικές συγκοινωνίες ή στον εμπορευματικό σταθμό του Πειραιά. Η διαχείριση όλων αυτών με κριτήριο το κέρδος θα οδηγήσει σε περιφερειακή ανάπτυξη, αύξηση της απασχόλησης και πρόσθετους φόρους.

Ο άλλος πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο πρέπει να αναθέσουμε τη διαχείριση σε επιχειρηματικά κεφάλαια είναι ότι το κράτος δεν διαθέτει τα απαραίτητα χρήματα για τις τόσο απαραίτητες επενδύσεις. Ούτε μπορεί να τα εξεύρει. Η συνθήκη αυτή θα ισχύσει για αρκετά χρόνια. Στο διάστημα αυτό, όμως, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν σημαντικότατες επενδύσεις σε υποδομές, υγεία, παιδεία, αγαθά και υπηρεσίες δημόσιας χρήσης, ορυκτού πλούτου, κοινωνικής οργάνωσης.

Η προσέλκυση κεφαλαίων αποτελεί όρο εθνικής επιβίωσης. Ταυτοχρόνως, η ανάθεση σε ιδιώτες της καλής διαχείρισης δημόσιων αγαθών είναι και ο ορθός δρόμος για την ανάπτυξη της οικονομίας. Μόνον έτσι θα πιάσουμε ρυθμούς που θα διαψεύδουν τη μιζέρια των αριθμών που αραδιάζουν οι τεχνοκράτες της τρόικας. Μόνον έτσι θα απορροφηθεί η ανεργία. Μόνον έτσι θα δούμε τη χώρα μας να εκσυγχρονίζεται. Θα τη δούμε δηλαδή όπως της αξίζει!

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Πηγή Καθημερινή

17.11.2012

Μεγάλο "πάρτυ" στις προμήθειες με απευθείας αναθέσεις

Το τέχνασμα της «κατεπείγουσας ανάγκης» χρησιμοποιούν φορείς του Δημοσίου προκειμένου να μην προβαίνουν σε διαγωνιστική διαδικασία για την προμήθεια υλικών και υπηρεσιών, αλλά να καλύπτουν τελικά τις ανάγκες τους μέσω της απευθείας ανάθεσης, χωρίς καν δημοσίευση των προκηρύξεων.

Ενδεικτικό του παραπάνω είναι ότι από την αρχή της λειτουργίας της, στα μέσα του 2012, έως σήμερα η Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων (ΕΑΑΔΗΣΥ) έχει αναγκαστεί να εκδώσει 85 απορριπτικές αποφάσεις για προμήθειες που επιχειρήθηκαν να γίνουν με απευθείας αναθέσεις.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι αποφάσεις αφορούν τον χώρο της Υγείας, δείγμα του ότι το «πάρτι» στον χώρο αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμη, εν μέσω κρίσης, και ακολουθεί ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Η έκταση του φαινομένου είναι τέτοια, που ο πρόεδρος της ΕΑΑΔΗΣΥ κ. Βασίλειος Φλωρίδης απέστειλε σχετικό έγγραφο προς τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Ανδρέα Λυκουρέντζο. Στο έγγραφο αυτό ο κ. Φλωρίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Στην πληθώρα των περιπτώσεων, έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να κωλυσιεργούν δραματικά οι ενιαίοι διαγωνισμοί, με υπαιτιότητα συχνά των ιδίων των κεντρικών φορέων, δεδομένου ότι πολλοί εξ αυτών δεν έχουν καν προκηρυχθεί, ενώ άλλοι ευρίσκονται σε κατάσταση εμπλοκής λόγω δικαστικών προσφυγών.

Νοσοκομεία

Αποτέλεσμα αυτής της σημαντικής καθυστέρησης είναι ότι οι επιμέρους φορείς (σ.σ.νοσοκομεία), οι ανάγκες των οποίων έχουν ενταχθεί στον ενιαίο διαγωνισμό, αιτούνται την προσφυγή στην εξαιρετική διαδικασία της διαπραγμάτευσης (σ.σ.απευθείας ανάθεση) για συμβάσεις με χρονική διάρκεια μέχρι την ολοκλήρωση του ενιαίου διαγωνισμού ή για συμβάσεις μικρής διάρκειας (π.χ. δίμηνες), αλλά συνεχείς και με συνολικό προϋπολογισμό ίσο ή και μεγαλύτερο του ποσού που έχει ενταχθεί στον εν εξελίξει διαγωνισμό, επικαλούμενοι έκτακτες περιστάσεις ή κάλυψη επειγουσών αναγκών. Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι οι ανάγκες των φορέων αυτών για τις οποίες ζητείται διαπραγμάτευση είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πάγιες και όχι κατεπείγουσες, ενώ οι καθυστερήσεις –κατά κύριο λόγο– δεν αποτελούν απρόβλεπτα γεγονότα ούτως ώστε η Αρχή να διαπιστώσει την πλήρωση των προϋποθέσεων των άρθρων 24 και 25 του Π.Δ. 60/2007 και να δώσει τη σύμφωνη γνώμη της. Παράλληλα, αποτέλεσμα των καθυστερήσεων αυτών είναι να καταστρατηγούνται οι διατάξεις του νόμου που προβλέπουν τη διεξαγωγή διαγωνιστικής διαδικασίας, καθ’ όσον παρατηρείται το φαινόμενο να ευρίσκεται σε εξέλιξη διαγωνιστική διαδικασία και να ζητείται για την ίδια ανάγκη και με τον ίδιο (ή και μεγαλύτερο) προϋπολογισμό διαδικασία διαπραγμάτευσης».

Το «κόλπο»

Αυτό που συμβαίνει με απλά λόγια είναι το εξής: αν και βάσει του Νόμου 3850/2007 εξουσιοδοτούνται ορισμένοι κεντρικοί φορείς και όχι πλέον επιμέρους νοσοκομεία να διεξάγουν ενιαίους διαγωνισμούς για την προμήθεια συγκεκριμένων ειδών ή υπηρεσιών, αυτοί καθυστερούν. Ετσι, οι επιμέρους φορείς ζητούν να προμηθευθούν τα ίδια είδη μέσω της απευθείας ανάθεσης, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να καλυφθούν κατεπείγουσες ανάγκες. Ωστόσο, όπως επισημαίνουν στελέχη της ΕΑΑΔΗΣΥ στην «Καθημερινή», συχνά πρόκειται για την προμήθεια ειδών για τα οποία απλώς δεν έγινε ο σωστός προγραμματισμός. «Οταν γνωρίζεις ότι τα φάρμακά σου επαρκούν έως τον Οκτώβριο, δεν κάνεις το αίτημα για προμήθεια τον Αύγουστο», τονίζουν με νόημα.

Η νομική βάση για τις απορριπτικές αποφάσεις είναι το Π.Δ. 60/2007 και η Κοινοτική Οδηγία 2004/18/ΕΚ στην οποία αυτό βασίζεται, σύμφωνα με τα οποία η κατεπείγουσα ανάγκη πρέπει να οφείλεται σε γεγονότα απρόβλεπτα (π.χ. μια φυσική καταστροφή) και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απορρέουν από ευθύνη των φορέων.

4.000 αρχές

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν περί τις 4.000 αναθέτουσες αρχές προμηθειών, γεγονός που από μόνο του «διευκολύνει» τις διάτρητες διαδικασίες. Για τους δε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης ισχύει από το 1993 διαφορετικός κανονισμός προμηθειών απ’ ό,τι για τους υπόλοιπους φορείς. Αυτό που σχεδιάζεται και προβλέπεται και στο νέο Μνημόνιο είναι η σύσταση 13 Κεντρικών Αρχών Προμηθειών, από μία σε κάθε περιφέρεια της χώρας, ενώ εξετάζεται και η ενοποίηση του θεσμικού πλαισίου για τη διενέργεια των προμηθειών. Προκειμένου δε να περιορισθεί το φαινόμενο των «φωτογραφικών» τεχνικών προδιαγραφών που παρατηρείται στους διαγωνισμούς, ομάδες εργασίας της ΕΑΑΔΗΣΥ έχουν ξεκινήσει την κατάρτιση πρότυπων τευχών δημοπράτησης. Σε επόμενο στάδιο και βεβαίως αφού στελεχωθεί επαρκώς, η αρχή προβλέπεται να διενεργεί και επιτόπιους ελέγχους, π.χ. σε αποθήκες νοσοκομείων.

Η ΕΑΑΔΗΣΥ έχει αυτή τη στιγμή μόλις επτά άτομα προσωπικό, όταν από τον ιδρυτικό της νόμο προβλέπονται 25 θέσεις. Σε αυτή τη φάση, πάντως, δρομολογούνται οι διαδικασίες για τη μετεγκατάστασή της από το κτίριο της Γενικής Γραμματείας Εμπορίου στην πλατεία Κάνιγγος σε άλλο κτίριο, στο Κολωνάκι.

Ηλεκτρονικό σύστημα

Σε δοκιμαστική λειτουργία αναμένεται να τεθεί έως το τέλος του χρόνου το Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημοσίων Προμηθειών (ΕΣΗΔΠ) και καθ’ όλη τη διάρκεια του α΄ εξαμήνου του 2013 θα δουλεύει πιλοτικά. Βάσει του Μνημονίου, η κανονική λειτουργία του ΕΣΗΔΠ πρέπει να ξεκινήσει τον προσεχή Ιούλιο και μέχρι το τέλος του 2013 θα πρέπει να διενεργείται μέσω αυτού το 25% (ως αξία) των συμβάσεων προμηθειών. Οι Κεντρικές Αρχές Προμηθειών θα πρέπει να χρησιμοποιούν το ΕΣΗΔΠ για όλες τις διαδικασίες μέχρι τον Ιούνο του 2014, ενώ όλος ο δημόσιος τομέας θα πρέπει πλέον να υλοποιεί τις προμήθειες μέσω ΕΣΗΔΠ μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015.

Μέχρι το τέλος του 2012 θα πρέπει να έχει τεθεί σε κανονική λειτουργία και το Κεντρικό Ηλεκτρονικό Μητρώο Δημοσίων Συμβάσεων (γνωστό ως «Αγορά») στο οποίο δημοσιεύονται όλα τα αιτήματα, οι προκηρύξεις, οι συμβάσεις και οι εντολές πληρωμής για τις προμήθειες των φορέων. Αν και το συγκεκριμένο μητρώο είναι έτοιμο από πέρυσι, δεν έχει τεθεί ακόμη σε κανονική λειτουργία διότι λείπουν οι υπογραφές κάποιων υπουργών. Στην αρχή το θέμα είχε «κολλήσει» στην άρνηση κάποιων να υπογράψουν, μετά υπήρξε νέα εμπλοκή λόγω εκλογών και τώρα το υπουργείο Ανάπτυξης ευελπισθεί ότι θα πέσουν οι απαιτούμενες υπογραφές υπό την πίεση (και) της τρόικας

 

Της Δήμητρας Μανιφάβα

Πηγή Καθημερινή

17.11.2012

Η γαστρονομία όπλο για τον τουρισμό

Θα μπορούσε να γίνει το «βαρύ πυροβολικό» της εγχώριας τουριστικής βιομηχανίας. Το σίγουρο είναι ότι «επιστρατεύεται» για να αποτελέσει ένα ακόμη όπλο στην ανάδειξη του ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Αλλά και για να προσφέρει διέξοδο σε τοπικούς παραγωγούς, συνδέοντας τον πρωτογενή με τον τριτογενή τομέα. Η ελληνική γαστρονομία υπάρχει και «δεν χρειάζεται πρόσθετες επενδύσεις», σημειώνει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) κ. Γ. Δρακόπουλος, αναφερόμενος στο πλήθος των παραγωγών στη χώρα αλλά και στη «value for money» ποιότητα των προϊόντων. Εξάλλου, με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού τουρισμού, ο ΣΕΤΕ έχει εκπονήσει από το 2009 μια ολοκληρωμένη μελέτη ενεργειών μάρκετινγκ, μέσα από τις οποίες είναι δυνατή σε μία τριετία η ανάδειξη της ελληνικής γαστρονομίας ως ενός από τους βασικούς λόγους επιλογής της Ελλάδας ως τόπου διακοπών. Στο πλαίσιο αυτό ξεκίνησε εκστρατεία χρηματοδότησης, για να συγκεντρωθούν 500.000 ευρώ ως τον Φεβρουάριο του 2013. Σύμφωνα με τη μελέτη το προφίλ των «γαστροτουριστών» συνθέτουν ηλικίες κυρίως μεταξύ 30 και 50 ετών και δευτερευόντως μεταξύ 51 και 64 ετών. Πρόκειται για άτομα επαγγελματικά καταξιωμένα, με υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο από τον μέσο τουρίστα, έμπειρους ταξιδιώτες, που αγαπούν την περιπέτεια, ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό του προορισμού και δαπανούν μεγάλο ποσοστό του ταξιδιωτικού προϋπολογισμού σε δραστηριότητες γαστρονομικού ενδιαφέροντος. Οι βασικές χώρες προέλευσης των γαστροτουριστών είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία, οι οποίες αποτελούν και τις κυριότερες αγορές του ελληνικού τουρισμού.

Ταυτόχρονα το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο της Ελλάδας (ΞΕΕ) υλοποιεί με το πρόγραμμα «Ελληνικό Πρωινό» στα ξενοδοχεία ένα πρωινό εμπλουτισμένο με τα τοπικά προϊόντα κάθε περιοχής. Σε αυτό συμμετέχουν ήδη 50 ξενοδοχεία και εκτιμάται ότι το ενδιαφέρον θα είναι αυξημένο από όλη την Ελλάδα. «Η προσπάθεια του ΞΕΕ μέσω του "Ελληνικού Πρωινού" στοχεύει στην ανάδειξη των γαστρονομικών μας δυνατοτήτων σε συνδυασμό με τη σύνδεση του τουρισμού με τον πρωτογενή τομέα σε ένα περιβάλλον γνησιότητας και αυθεντικότητας των προσφερομένων προϊόντων» λέει ο πρόεδρος του ΞΕΕ κ. Γ. Τσακίρης.

Γαστρονομία στα ξενοδοχεία

Το μοντέλο ανάπτυξης της γαστρονομικής εμπειρίας έχουν ήδη αναπτύξει κορυφαίες ξενοδοχειακές μονάδες στη χώρα, όπως η Aldemar με το «Sympossio Greek Gourmet Touring», το Sani Resort με το «Sani Gourmet», ο όμιλος Ν. Δασκαλαντωνάκη με την παραδοσιακή φάρμα Agreco στο Ρέθυμνο, το Costa Navarino με τα «Navarino Icons», σειρά προϊόντων εμπνευσμένων από τη μεσσηνιακή παράδοση, και πρόσφατα το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία».

Από το 2006 που ξεκίνησε, το δεκαήμερο φεστιβάλ γαστρονομίας «Sani Gourmet» αξιοποιεί παράλληλα τους παραγωγούς της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας, καθώς το φαγητό αποτελεί «εξαιρετικό μέσο για την προβολή του ελληνικού τουρισμού», τονίζει ο αντιπρόεδρος της Σάνη ΑΕ κ. Φ. Ζησιάδης. Το «Sympossio Greek Gourmet Touring», το οποίο διοργανώνει τα τελευταία τρία χρόνια ο όμιλος Aldemar, ταξίδεψε το 2012 σε 22 πόλεις της Ευρώπης. Σε αυτό συμμετείχαν 15 εταιρείες παραγωγών, ενώ είχε τη στήριξη του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), της Λέσχης Αρχιμαγείρων Ελλάδας, του Συνδέσμου Εξαγωγών Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ), του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών (ΟΠΕ) και της Περιφέρειας Κρήτης. «Οταν ξεκίνησε η εικόνα των ελληνικών προϊόντων και της ελληνικής γαστρονομίας είχε καλύτερη αποδοχή από το ελληνικό τουριστικό προϊόν» σημειώνει ο εντεταλμένος σύμβουλος του ομίλου Aldemar και μέλος Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΤΕ κ. Α. Αγγελόπουλος, προσθέτοντας ότι η γαστρονομική περιοδεία είχε «εξαιρετική ανταπόκριση».

«Για να αναδείξουμε τα ελληνικά προϊόντα, αναζητήσαμε καλούς παραγωγούς που να διαθέτουν τα προϊόντα τους στο ξενοδοχείο», λέει ο υποδιευθυντής του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία» κ. Γ. Λιασίδης. Το ξενοδοχείο ανέλαβε τον σχεδιασμό, το branding και τη συσκευασία των προϊόντων, η λίστα των οποίων περιλαμβάνει μαρμελάδα, μέλι, καφέ, τσάι, λάδι και ξίδι, που πωλούνται με επιτυχία από τον Σεπτέμβριο. «Οι επισκέπτες ψάχνουν να πάρουν μαζί τους κάτι από την Ελλάδα» τονίζει ο κ. Λιασίδης, αναφέροντας πρόσφατο παράδειγμα πελάτη που «επιστρέφοντας στο Ντουμπάι αγόρασε 40 βάζα μέλι».

Κρήτη και Σαντορίνη

Η Κρήτη και η Σαντορίνη θεωρούνται δύο περιοχές με ιδιαίτερη γαστρονομική ταυτότητα. Πάνω σε αγροτικά προϊόντα, με αιχμή του δόρατος το κρασί της Σαντορίνης, «χτίστηκε και η οινογαστρονομική εικόνα του νησιού, με αποτέλεσμα σήμερα περήφανα να διεκδικούμε μία θέση ανάμεσα στους πλέον γνωστούς γαστρονομικούς  προορισμούς», τονίζει ο δήμαρχος Θήρας κ. Α. Ν. Ζώρζος. Εξάλλου ο πρόεδρος Εστιατόρων Σαντορίνης κ. Β. Ζαχαράκης πιστεύει ότι η γαστρονομία «θα είναι ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες ανάπτυξης τουρισμού για το νησί μας» και προσθέτει: «Την προηγούμενη δεκαετία το ποσοστό των επισκεπτών που ενδιαφέρονταν ζωηρά για τη γαστρονομία στο νησί (foodies) δεν ξεπερνούσε το 5%, τα τελευταία δύο χρόνια όμως αυτό αλλάζει προς το καλύτερο». Η γαστρονομία «έχει ήδη ενταχθεί στο τουριστικό χαρτοφυλάκιο της Σαντορίνης και αποτελεί πλέον έναν ακόμη πόλο έλξης επισκεπτών» τονίζει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Ηλιότοπος ΑΕ κ. Κ. Κωνσταντινίδης, προσθέτοντας ότι το νησί «με το πέρασμα των χρόνων γίνεται διάσημο και για τις πολλές και ποικίλες επιλογές που προσφέρει στον τομέα της εστίασης». 

Της Χριστίνας Ποτετση

Πηγή Το Βήμα

18.11.2012

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει...(Λιτότητα:Ποιές θα είναι οι επιπτώσεις της; )

Αυτό που χάθηκε, αυτό για το οποίο δεν μίλησε κανείς όλα αυτά τα χρόνια του μνημονίου, είναι  

• ΠΩΣ αυτή η πολιτική της λιτότητας, που έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή ύφεση την ελληνική οικονομία και μπορεί να συγκριθεί μόνο με περίοδο πολέμου, επιδρά και   
• ΠΟΥ οδηγεί μεγάλα στρώματα της κοινωνίας.

Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν και αποφεύγουν να ομολογήσουν κρύβοντας την επιστημονική αλήθεια πίσω από το επιχείρημα «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Ολοι γνωρίζουν ότι τα μέτρα που ψήφισε η Ελληνική Βουλή υπηρετούν μόνο τους δημοσιονομικούς στόχους αλλά ταυτόχρονα επιδρούν βίαια και οδηγούν ανεξέλεγκτα σε αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των φτωχότερων στρωμάτων. Επηρεάζουν τη ζωή όλων των νοικοκυριών και θα καθορίσουν το μέλλον των ελληνικών επιχειρήσεων στον βαθμό που αυτές στρέφονταν αποκλειστικά στον έλληνα καταναλωτή.

Και αυτό γιατί δεν προηγήθηκε ή τουλάχιστον δεν έγινε ταυτόχρονα η αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε στις θέσεις εργασίας που χάνονται να δημιουργούνται νέες.

Και γι' αυτό μιλούν οι αριθμοί, αυτοί στους οποίους δεν αναφέρεται κανείς όταν συζητεί για το μέλλον.

l Οι άνεργοι αυξήθηκαν τον Αύγουστο κατά 350.000 άτομα και ξεπέρασαν το 1.260.000 ανθρώπους.

l Το 20% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο ορίζεται στα 7.170 ευρώ τον χρόνο σε ατομικό επίπεδο και στα 15.070 ευρώ για τετραμελή οικογένεια.

l Το 20% είναι 868.590 νοικοκυριά με περισσότερα από 2,2 εκατ. μέλη.

l Οι φτωχοί και κοινωνικά αποκλεισμένοι είναι πολύ περισσότεροι, πάνω από τρία εκατομμύρια ή το 30% του πληθυσμού αν υπολογιστούν και τα «νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας», δηλαδή όσοι εργάστηκαν το πολύ δύο μήνες κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει ας δανειστούμε τα συμπεράσματα της μελέτης του βασικού διαπραγματευτή του νέου μνημονίου, του καθηγητή Πάνου Τσακλόγου, για τη φτώχεια. Οπως έγραφε λοιπόν ο κ. Τσακλόγλου: «Τα αποτελέσματα των ερευνών δείχνουν ότι η πιθανότητα να βγει κάποιος από τη φτώχεια μειώνεται όσο τα χρόνια που έχει βρεθεί σ'αυτή τη δεινή θέση αυξάνονται. Σε όλες τις χώρες η χαμηλότερη πιθανότητα εξόδου παρουσιάζεται στον τρίτο χρόνο και είναι ιδιαίτερα χαμηλή για την Αυστρία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και την Ελλάδα. Συνολικά όσο περισσότερο διαρκεί η φτώχεια τόσο πιο δύσκολη φαίνεται να είναι η έξοδος από αυτήν».

Τη δραματική αυτή πραγματικότητα βιώνει τα τελευταία τρία χρόνια η χώρα. Και αν δεν υπήρχαν οι άμυνες της ελληνικής κοινωνίας, οι ισχυροί δεσμοί της οικογένειας, το τεράστιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ποσοστό ιδιοκατοίκησης και τα εισοδήματα που παράγονται ακόμη και σήμερα στα χωριά, τότε οι αντοχές θα είχαν εξαντληθεί και η κοινωνία θα είχε εκραγεί.

Του Ζώη Τσώλη

ztsolis@dolnet.gr

Πηγή: Το Βήμα

18.11.2012

Η ιστορία ενός τραγουδιού : Οδός Αριστοτέλους (Λ.Παπαδόπουλος, 1974, Χ.Αλεξίου)

Η ιστορία του τραγουδιού που καθιέρωσε από το 1974 τη Χαρούλα Αλεξίου σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην οδό Φωκαίας 18. Γειτονιά μου ήταν η Πλατεία Βικτωρίας - τότε τη λέγανε Κυριακού - και οι πέριξ δρόμοι: Χέυδεν, Φερών, Ελπίδος, Δεριγνύ, Φιλιππίδου, Κοδριγκτώνος, Ατταλείας, Ηπείρου. Και, βέβαια, οι μεγάλες «αρτηρίες», όλοι οι βασικοί χωματόδρομοι της περιοχής: Αριστοτέλους, Φυλής, Ιουλιανού, Αλκιβιάδου. Υπήρχαν και τρεις ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Η Αχαρνών, η 3ης Σεπτεμβρίου και η Μαυρομματαίων.

Η γειτονιά μου είχε όλα τα καλά. Την ταβέρνα του Τζίμη του Χοντρού, όπου ιερουργούσε ο Τσιτσάνης με την Μπέλλου και τη Νίνου. Το μπιλιαρδάδικο του Λαμέρα, τα σπίτια του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, της Ελένης Χαλκούση, της Κάκιας Παναγιώτου, του φασίστα Μανιαδάκη, του Χάρη Γλένη με τις αυτοκρατορικές τετράσποντες καραμπόλες, του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου, του κριτικού Απόστολου Σαχίνη, του θεατρικού συγγραφέα Μιχάλη Κουνελάκη, του δικηγόρου-συνηγόρου του Μπελογιάννη, Μηνά Γαλέου. Είναι τόσο πολλοί που μου κοστίζει ακόμη και να τους σκέφτομαι.

Η Πλατεία Κυριακού ήταν μια σφηκοφωλιά. Στην οδό Ελπίδος είχε το άντρο της η Ειδική Ασφάλεια, όπου οι ταγματασφαλίτες βασάνιζαν πατριώτες. Στον ίδιο δρόμο υπήρχε το ξενοδοχείο Κρυστάλ, που ανήκε και αυτό στην Ειδική Ασφάλεια. Εκεί δοκιμάζονταν καινούργιες μέθοδοι βασανιστηρίων. Στην Ιουλιανού ήταν το Αρχηγείο της Χωροφυλακής, γεμάτο πάντοτε από μπασκίνες. Και στον Αγιο Παντελεήμονα, το 8ο Παράρτημα Ασφαλείας όπου τραβούσαν κάθε μέρα τον πατέρα μου, «δι' υπόθεσίν του», να τον τρομοκρατούν επειδή είχε υπακούσει στις εντολές του Ζαχαριάδη και δεν ψήφισε στις εκλογές του 1946.

Αριστεροί ήταν και οι περισσότεροι κάτοικοι των κάτω από την 3ης Σεπτεμβρίου δρόμων. Ανθρωποι φτωχοί, μεροκαματιάρηδες: τσαγκάρηδες, μαραγκοί, ποδηλατάδες, καφετζήδες, παπλωματάδες, γκαρσόνια, μαναβάκια, μικροταβερνιάρηδες, βαρελάδες, αρτεργάτες. Είχαμε και έναν φούρναρη με όνομα. Τον λέγανε Χρήστο Μπανέλα και χρώσταγε τη φήμη του όχι στο ψωμί που έφτιαχνε, αλλά στον γιο του, ένα ντερέκι δύο μέτρα, που έπαιζε μπακ στον Αθηναϊκό.

Γενικά η γειτονιά μου ήταν ένας παράδεισος για τα παιδιά. Η Αριστοτέλους είχε δέντρα και από τις δύο μεριές. Αγριοπιπεριές που τα φύλλα τους κολλούσαν στα χέρια και είχαν, όταν τα μύριζες, μιαν ευχάριστη αψάδα. Σε όλα τα σπίτια υπήρχαν γλάστρες με λουλούδια κι εκεί, Φυλής και Φιλιππίδου, προσπαθούσε να πετάξει μπόι μια γαζία που φούντωνε ξετρελαίνοντας τον κόσμο με τα αρώματά της. Φυσικά, στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελάχιστα αυτοκίνητα και, έτσι, παίζαμε ανεμπόδιστα ποδόσφαιρο με μπάλες από κουρελόπανα, από το πρωί ίσαμε το βράδυ.

Αρχηγός όλης της αλητοπαρέας ήταν ένα κορίτσι. Η Αργυρώ. Ηταν άσκημη, βρώμικη, κατουρούσε όρθια όπως τα αγόρια, έβριζε, έκλεβε και ήταν μονίμως έτοιμη για καβγά γιατί στο δίτερμα, όσοι από μας φοράγανε παπούτσια, της πατούσαν τα γυμνά δάχτυλα - ήταν ξυπόλητη - και την ξενύχιαζαν. Αλλά περισσότερο κι από το ξενύχιασμα, θύμωνε όταν τη φωνάζαμε με το παρατσούκλι της: Καγκουρώ.

Εμενε σε ένα σπίτι της Μονής Προδρόμου με μια τεράστια χωματένια αυλή και μια πελώρια συκιά στη μέση. Πατέρα δεν είχε. Η μάνα της, μια σκελετωμένη φουκαριάρα, είχε ανοίξει ένα καφενεδάκι στην Αριστοτέλους και έψηνε καφέδες στους εργάτες, μισοτιμής. Οι άλλοι καφετζήδες, κυρίως ο Αλέκος, την απειλούσαν ότι θα ρίξουν πετρέλαιο στο μαγαζί και θα της το κάψουν, αλλά δεν το αποφάσιζαν φοβούμενοι τις συνέπειες.

Τη λέγανε κυρά-Μελέταινα και είχε για αφεντικό στο μαγαζί τον γιο της, τον Σπύρο ή Μανιαμούνια. Ο Μανιαμούνιας ήταν αδύνατος με περιποιημένη χωρίστρα, μιλούσε περίεργα και περπατούσε σαν να ήταν ξερός, σαν να μην είχε κλειδώσεις στα γόνατα και τους αγκώνες. «Είναι από το χασίσι», έλεγε ο Περωτής εδώ κι εκεί και εξηγούσε: «Δεν βλέπετε πώς είναι ο άνθρωπος; Σαν κόντρα πλακέ!». Και ήταν πράγματι ο Μανιαμούνιας ένα κομμάτι κόντρα πλακέ, ύψους ένα και εξήντα. Το μυαλό του δεν έκοβε και πολύ, έκανε πάντα λάθος στα ρέστα και όταν παρίστανε τον νταή στην αδελφή του, η Καγκουρώ τον πλάκωνε στις γρήγορες και του 'λεγε, «μούγκα Μανιαμούνια!». Ο Περωτής, πάλι, έβρισκε την ευκαιρία για να πετάξει την κακία του: «Ρε σεις, μην τον πλησιάζετε. Είμαι βέβαιος ότι ο πατέρας του θα είχε σύφιλη». Η Αργυρώ, όμως, πώς φάνταζε θεριό ανήμερο, κι ας ήταν λεπτή σαν τσίχλα, αν ο πατέρας της ήταν συφιλιδικός;

Στα χρόνια της Κατοχής, εγώ πουλούσα τσιγάρα και χαλβά του μπακάλη και η Αργυρώ είχε βγάλει ένα κασελάκι και γυάλιζε παπούτσια, ιδίως ιταλών στρατιωτών που ήθελαν να είναι περιποιημένοι. Μια μέρα, διασχίζοντας κάθετα τη Δεριγνύ δεν πρόσεξε, βρέθηκε απέναντι σε ένα στρατιωτικό καμιόνι, που οδηγούσε ένας αυστριακός φαντάρος και κατέληξε χτυπημένη πάνω στα σκαλιά του χασάπικου. Είχε σπάσει χέρια και πόδια, αλλά ήταν ζωντανή. Ο αυστριακός την πήρε στην αγκαλιά του, την πήγε στο νοσοκομείο και με τα πολλά τη γιάτρεψε. Και όχι μόνο αυτό. Φρόντισε να τη βάλει και στο σχολείο και μετά τον πόλεμο της έστελνε λεφτά από τη Βιέννη, για να συνεχίσει τις σπουδές της. Αλλά η Αργυρώ δεν τελείωσε ποτέ τις σπουδές της. Τρελάθηκε. Και πέθανε στο Ψυχιατρείο.

Η γειτονιά μου είναι η πατρίδα μου. Εκεί έπαιξα, εκεί μάλωσα, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί χόρεψα σουίνγκ, εκεί έδωσα και το πρώτο μου φιλί στη Χαρίκλεια. Εκεί, ακόμα, ήταν το σχολείο μου, το δημοτικό, αλλά και το γυμνάσιο, το Β' , όπου μας τσάκιζε κάθε μέρα στο ξύλο ο γυμνασιάρχης, ένας θεολόγος, ο Πάτρας. Αγαπούσα πολύ τη γειτονιά μου και τους παιδικούς φίλους μου. Και, φυσικά, όταν άρχισα να γράφω τραγούδια, έγραψα μπόλικα γι' αυτή τη συνοικία, που τώρα βρωμοκοπάει και είναι γεμάτη από μελαψούς νταβατζήδες, μαχαιροβγάλτες και πουτάνες. Εγιναν γνωστά τα περισσότερα τραγούδια που της αφιέρωσα: «Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής», «Το άγαλμα», «Σπίτι παλιό», «Κουτούκι», «Οδός Αριστοτέλους».

Την «Οδό Αριστοτέλους» την έγραψα το καλοκαίρι του 1974 και την έδωσα στον Γιάννη Σπανό, που είχαμε στενή συνεργασία εκείνο τον καιρό. Ο Σπανός έβαλε μια όμορφη μελωδία, τραγουδιάρικη. Στον δίσκο αυτό είχαμε αποφασίσει να τραγουδήσουν ο Γιάννης Πάριος, ο Γιάννης Καλατζής και η Χάρις Αλεξίου που ήταν πολύ καινούργια, αλλά έδειχνε ότι θα γίνει μεγάλη τραγουδίστρια.

Ο Σπανός έμενε σε ένα τριάρι στην οδό Μοσχονησίων και εκεί πηγαίναμε οι τραγουδιστές κι εγώ, για να κάνουμε πρόβες. Δοκιμάσαμε τα 11 τραγούδια και μας είχε μείνει το 12ο, η «Οδός Αριστοτέλους». Ο Σπανός ήθελε να το δώσει στον Πάριο, που ήταν ήδη φίρμα. Ο Καλατζής δεν πρόβαλε καμία αξίωση. Εγώ όμως ήθελα να το τραγουδήσει η Αλεξίου. Κάναμε έναν ευγενικό μικροκαβγά με τον Σπανό, χωρίς να βγάλουμε άκρη. Την κρίσιμη όμως ώρα πετάχτηκε στη μέση ο Πάριος και είπε, «αφού ο Λευτέρης προτιμά τη Χαρούλα, ας το πει η Χαρούλα». Και το είπε η Χαρούλα. Και έκανε πάταγο! Κι έλεγε κατόπιν - το λέει και τώρα: «Από αυτό το τραγούδι, όπως έγινε και όπως το είπα, κατάλαβα ότι ήμουν πλέον τραγουδίστρια!».

Ενα βραδάκι στο Κολωνάκι, στο εστιατόριο του Νίκου - βρισκόταν δίπλα στο «Βυζάντιο» και δεν υπάρχει πια - έτρωγα με μια παρέα και πλάι μου καθόταν μια πολύ όμορφη γυναίκα. Απέναντί μας ήταν ο Κώστας Πρετεντέρης με τη γυναίκα του. Ζήτησε ένα κομμάτι χαρτί από τον σερβιτόρο και μου έγραψε: «Οταν φτιάχνεις τραγούδια που μιλάνε για φλούδες μανταρίνι μοιραίο είναι να συνοδεύεις μια καλλονή». Αλλά η καλλονή δεν ήταν δική μου. Ηταν μάλλον ξέμπαρκη, εκείνο τον καιρό τουλάχιστον. Αργότερα έγινε μανεκέν, ηθοποιός, παντρεύτηκε και χάθηκε κάπου στη Νέα Υόρκη.

Χρόνια μετά, το '74, πήγα με ένα φίλο μου στο Κιάτο της Κορινθίας. Εκεί έμαθα ότι ο Γιάννης Σπανός είχε μια μπουάτ, όπου έπαιζε πιάνο και τραγουδούσαν διάφοροι νέοι τραγουδιστές. Πήγαμε με τον φίλο μου σε αυτό το μαγαζί. Ηταν στην οδό Αριστοτέλους και η ταμπέλα του έγραφε «Οδός Αριστοτέλους»...

Ηταν μια ωραία βραδιά. Συγκινήθηκα. Οπως συγκινήθηκα όταν διάβασα στις εφημερίδες ότι εκεί κάπου, Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου, λειτουργεί ένα νυχτερινό κέντρο που ο τίτλος του είναι «Τσέρκι». Και η λέξη αυτή είναι μάλλον άγνωστη στους «Ν εοέλληνες του κάμπριο» και του τζιπ τούρμπο, ή όπως αλλιώς λέγονται.

Μουσική Γιάννης Σπανός
Πρώτη ηχογράφηση Χάρις Αλεξίου (1974)
Από το ομότιτλο άλμπουμ 

Του Λ.Παπαδόπουλου

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ

26.102012

Οριο σημαινει ελευθερία

Οι ακραίες καταστάσεις ευνοούν τα άκρα. Τούτη η αυτονόητη αλήθεια έχει μια ακόμα, επίσης αυτονόητη, παράμετρο: όσο θα παρατείνεται η κρίση τόσο τα άκρα θα ενδυναμώνονται. Το βάθος της ηθικής, αξιακής, πολιτισμικής κρίσης που περνάει η χώρα όμως δεν έγινε ξαφνικά ορατό μετά το 2008. Είναι γνωστό ότι η κρίση σοβούσε πολλά χρόνια τώρα: σε επίπεδο κορυφής (κυβερνήσεων, κομμάτων, τοπικών αυτοδιοικήσεων, ΜΜΕ) αλλά και στο επίπεδο των απλών ψηφοφόρων. Οσο και αν το ψάρι, όπως λέγεται, βρωμάει από το κεφάλι και οι πολίτες έχουμε ευθύνη και μάλιστα μεγάλη.

Οταν λέμε ότι η κρίση σοβούσε, πάει να πει ότι πολύ πριν από την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού, πριν όμως και από τους νεκρούς της Marfin, το πλιάτσικο και τους βανδαλισμούς στο κέντρο της πρωτεύουσας κ.ο.κ., τα άκρα, σε ένα ευρύτερο φάσμα, γνώρισαν μετά το 1974 προνομιακή μεταχείριση στη χώρα μας. Ηδη δηλαδή ζούσαμε ακραίες καταστάσεις στην Ελλάδα (μα πολύ πιο σποραδικές και σαφώς σε χαμηλότερη ένταση συγκριτικά με όλα όσα ζούμε μετά το 2008 - ’9).

Είναι ειρωνικό, αλλά η μακροβιότερη περίοδος πολιτικής σταθερότητας, ειρήνης και ευμάρειας (επίπλαστης ή μη) στη χώρα μας συνοδεύθηκε και από μια σταδιακή περιφρόνηση κάθε αίσθησης ορίων. 

Προσοχή: η έννοια των ορίων δεν ταυτίζεται με την καταστολή και τον αυταρχισμό. Οριο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, στην ουσία του, σημαίνει ελευθερία: σημαίνει ότι ξέρω πού βρίσκομαι και πού πατάω, γνωρίζω τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μου και πορεύομαι με βάση αυτά τα δεδομένα και ανάλογα με τις ικανότητές μου.  

Οριο σημαίνει ελευθερία, διότι εμπεριέχει τόσο τη λογική όσο και το αίσθημα, όχι το ένα ή το άλλο. Είναι το όριο που θέτουμε με τον εαυτό μας βάσει ενός, ας πούμε, «υπαρξιακού συμβολαίου», μα και με την κοινωνία, την πολιτεία, βάσει ενός κοινωνικού συμβολαίου. Το σημαντικότερο: όριο σημαίνει ελευθερία, διότι βρίσκεται στον αντίποδα της περιχαράκωσης, της στατικότητας: γνωρίζω τα όριά μου σημαίνει ότι σταδιακά, με προσπάθεια, τα διευρύνω, μέσα από μικρές υπερβάσεις, εγκαθιδρύοντας νέα όρια και πάλι. Είναι μια αέναη κίνηση προς τα εμπρός που δεν γίνεται αυθαίρετα, αλλά μέσα στο πλαίσιο της συνύπαρξης με άλλους ανθρώπους γύρω μας, άλλες κοινότητες, άλλες χώρες κ.λπ. Η ελληνική πολιτική τάξη και κατ’ επέκταση η ελληνική κοινωνία μετά το 1974 μοιάζει να πορεύθηκε χωρίς καμία συναίσθηση τέτοιων ορίων: τις περισσότερες φορές αφεθήκαμε σε ένα «άγεσθαι και φέρεσθαι» χωρίς συναίσθηση καθήκοντος και υποχρεώσεων, δίχως στέρεο πρόσωπο, αλλά με διαδοχικά προσωπεία που άλλαζαν ανάλογα με τους καιρούς. Η χειρότερη κληρονομιά που άφησαν η στρατοκρατική δικτατορία και η λειψή μετεμφυλιακή δημοκρατία (με τις ωμές, διαρκείς παρεμβάσεις των σωμάτων ασφαλείας) ήταν ότι κάθε στοιχειώδης αίσθηση ορίου ταυτίστηκε με την καταστολή, τον αυταρχισμό, τον χωροφύλακα, τον συνταγματάρχη. Με άλλα λόγια, το όριο δεν ήρθε ποτέ εκ των έσω, ως μια εσωτερική αναγκαιότητα, αλλά επιβλήθηκε από εξωτερικούς παράγοντες. Τώρα, το γιατί ως πολιτεία και ως κοινωνία δεν διαθέταμε την ωριμότητα, τη συναίσθηση αυτών των εσωτερικών ορίων, του αυτοπροσδιορισμού δηλαδή, είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα.

Σε κάθε περίπτωση, τα ανακλαστικά ορισμένων από τους ανθρώπους που ανήλθαν στην εξουσία μετά το 1981 ήταν απότοκα τέτοιων τραυματικών βιωμάτων. Για άλλους, η καταστολή και οι αστυνομεύσεις αποτέλεσαν το ιδανικό άλλοθι για την εδραίωση μιας κουλτούρας της αυθαιρεσίας, κουλτούρα που διαπέρασε όλο το πολιτικό - ιδεολογικό φάσμα. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο το «νόμιμο να είναι και ηθικό» και αυτό να λέγεται ευθαρσώς από υπουργό αστικού, συντηρητικού κόμματος. Είναι και αυτό ένα άκρο: είναι το άκρο που καθιστά τη διαφθορά αυτονόητη, την εξουσία απεριόριστη. Οπως άκρο ήταν η εξιδανείκευση της τρομοκρατίας και η ανοχή των βανδαλισμών από την ελληνική Αριστερά: εδώ έχουμε το άκρο που θέλει τη (δική μας) βία όχι μόνον αυτονόητη, μα και επιβεβλημένη, αγιασμένη. Καλούμαστε λοιπόν να θέσουμε εκ νέου τα όριά μας. Εδώ που φτάσαμε, κάτι τέτοιο θα γίνει (αν γίνει) με πόνο.

Του Ηλία Μαγκλίνη

21.10.2012

Πηγή Καθημερινή

 

Η οικονομία ως μέθοδος...

Μάθαμε στα χρόνια της αυτοκρατορίας του νεοφιλελευθερισμού να εξηγούμε πολλά και ακατανόητα, σ' ένα κοινωνικό κράτους, με το διάσημο αξίωμα «είναι η οικονομία, ηλίθιε!».

Πάντα, όμως, υπήρχαν μέγιστα ζητήματα, που δεν σχετίζονταν άμεσα με την οικονομία και παραμένανε γρίφοι για την πρακτική του πολιτικού βραχίονα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Αν, λόγου χάρη, η κατανάλωση είναι η κινητήρια δύναμη, πώς συμβιβάζονται οι επιβολές σκληρής λιτότητας; Σε παρόμοιες περιπτώσεις και για να κατανοηθούν τ΄ ανερμήνευτα γινόταν συνήθως επίκληση διάφορων εξω-αξιωματικών παραμέτρων. Οπως «το παράδοξο του νεοφιλελευθερισμού». Σύμφωνα μ' αυτό, ενώ διακηρυκτικά η κρατική παρέμβαση είναι εξοβελιστέα, προκειμένου ν' απαλλαγεί η οικονομία από τα κρατικά δεσμά, στην πράξη αυτή ενισχύεται, εντατικοποιείται και γνωρίζει νέες μέρες δόξας. Οπως στα ολιγαρχικά καθεστώτα των προηγούμενων αιώνων.

Αντί για απουσία κρατικού ελέγχου, γινόμαστε μάρτυρες της ασφυκτικής παρουσίας του. Ετσι το κράτος με αυταρχικό τρόπο επεμβαίνει ακόμη και σε αδιανόητα για την κλασική «ελεύθερη αγορά». Τα σχετικά παραδείγματα περισσεύουν. Παρεμβαίνει, όχι ρυθμιστικά, και για την προστασία των πολιτών του, όπως στο παρελθόν. Αλλά εν ονόματι της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία, υποτίθεται, ότι προϋποθέτει τη μη κρατική ανάμειξη. Εγκαθιδρύονται ακόμη και πολυετή «διευθυνόμενα» οικονομικά προγράμματα, σε πείσμα κάθε θεωρητικού πλαισίου του. Το «παράδοξο» στο απόγειό του καταλήγει στα καθ' ημάς -κι όχι μόνο- ν' καταλαμβάνει θέση κανόνα. Αντί για την υποσχόμενη απελευθέρωση της οικονομίας και των αγορών, επιβάλλονται καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης».

Ο απαλλαγμένος, δήθεν, από το κράτος νεοφιλελευθερισμός αναδεικνύεται σε φορέα ενός αυταρχικού κράτους. Για να εξηγήσουμε πάμπολλα, άλλα «παράδοξα» της πρακτικής και των χαοτικών αντιφάσεών του, ίσως χρειάζεται να καταφύγουμε σ' ένα άλλο λιγότερο διάσημο αξίωμα. Εκείνο της Θάτσερ: «Τα οικονομικά είναι η μέθοδος, ο στόχος είναι ν' αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων...». Αν στα συναισθήματα προσθέσουμε τις σκέψεις και την ταυτότητα του πολίτη, όπως έχει διαμορφωθεί στην πορεία συγκρότησης του διεευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αναδύεται με σαφήνεια η φύση. Δεν έχουμε μπροστά μας ένα οικονομικό (και αντικοινωνικό) μοντέλο του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά μια πολυμηχα­νή, με προδιαγραφές για την παραγωγή πολιτών, που πρέπει να έχουν άλλα συναισθήματα, άλλες αξίες, άλλη ανθρώπινη ζωή. Που πρέπει να συμμορφωθούν με πρότυπα, όπως τα οικονομικά μοντέλα. Αυτή είναι η νέα «επανάσταση». Ευτυχώς που υπάρχει η... αντεπανάσταση!

Του Τάκη Κατσιμάρδου

Πηγή ΕΘΝΟΣ

11.11.2012

Απολύσεις στο Δημόσιο

Γράφει ο κ. Πρεβελάκης σε γράμμα του προς την εφμ Καθημερινή :

Κύριε διευθυντά

Στο θέμα του Δημοσίου και των απολύσεων, πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση, γιατί όταν προτείνουν κάποιοι (π.χ. η κ. Ξαφά) να μειωθεί ο δημόσιος τομέας, η επόμενη ερώτηση είναι τι θα γίνουν όλοι αυτοί που θα βρεθούν χωρίς δουλειά.

Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι και να βρεθούν στον δρόμο (ακόμα και με κάποια χρονική παράταση, όπως προβλέπει η πρόταση της εφεδρείας). Μια τέτοια ομάδα θα μπορούσε να σχηματίσει κόμμα και να περάσει νόμο που να τους αποκαθιστά.

Ο τρόπος που θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια μείωση στο Δημόσιο είναι να περάσουν αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και οι οργανισμοί που τους απασχολούν, στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν μιλάω για ιδιωτικοποιήσεις (γιατί δεν θα βρεθούν επενδυτές να χρηματοδοτήσουν αυτήν την προσπάθεια), αλλά για αποκρατικοποιήσεις. Π.χ. παίρνουμε ένα δημόσιο οργανισμό, σχολείο, πανεπιστήμιο, μουσείο, νοσοκομείο, υπηρεσία ύδρευσης, αποκομιδής απορριμμάτων κ.λπ. και δημιουργούμε μια εταιρεία ιδιωτικού δικαίου (κερδοσκοπική ή μη) και δίνουμε τις μετοχές στους εργαζομένους, μαζί με ένα συμβόλαιο που θα τους επιτρέπει να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι έκαναν και πριν, αλλά αντί να είναι υπάλληλοι του Δημοσίου, να είναι εργολάβοι (contractors) του Δημοσίου. Στο τέλος της μεταβατικής περιόδου, το κράτος θα δημοπρατήσει την παροχή αυτών των υπηρεσιών και αν ο αποκρατικοποιημένος οργανισμός μπορέσει να ανταγωνιστεί άλλες ιδιωτικές εταιρείες, το πείραμα θα έχει πετύχει, αν όχι, το πείραμα θα έχει αποτύχει και ο οργανισμός, αν δεν έχει βρει εν τω μεταξύ άλλες κερδοφόρες δραστηριότητες, θα κλείσει και οι εργαζόμενοι θα βρεθούν στον δρόμο. Δηλαδή, στο ίδιο σημείο που θα βρεθούν στο τέλος της εφεδρείας, αλλά έχοντας εν τω μεταξύ παράσχει υπηρεσίες στο Δημόσιο (αντί να κάθονται σπίτι τους περιμένοντας το κράτος να τους ταΐζει, όπως προβλέπει η εφεδρεία). Oσον αφορά τα σχολεία - πανεπιστήμια, το μέτρο μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με ένα σύστημα κουπονιών που να επιτρέπουν στον κάτοχο να απευθυνθεί όπου θέλει (δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα) για να μορφωθεί. Τα φθηνά ιδρύματα απλώς θα πληρώνονται μέσω των κουπονιών, ενώ τα ακριβά θα μπορούν να χρεώνουν και κάποιο ποσό πέραν των κουπονιών. Τα νοσοκομεία θα μπορούν να λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία αυτής της πρότασης είναι το Δημόσιο να θέσει ρεαλιστικές τιμές για τις υπηρεσίες που αγοράζει. Τώρα το Δημόσιο καθορίζει μονομερώς την τιμή και οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν άλλους τρόπους να εισπράξουν χρήματα για να επιβιώσουν (φακελάκια, ιδιαίτερα μαθήματα, άσκοπες εξετάσεις, ακριβά φάρμακα συγκεκριμένων εταιρειών κ.λπ.). Γιατί να μη χρησιμοποιήσουμε κάποια ευρωπαϊκά ιδρύματα σαν benchmark ώστε οι τιμές να βασίζονται σε αυτά που χρεώνουν τα benchmark νοσοκομεία ή σχολεία ή ό,τι άλλο θέλετε. Παρόμοια μέθοδος χρησιμοποιείται ήδη για τον προσδιορισμό της τιμής των φαρμάκων.

Το Δημόσιο επίσης θα πρέπει να πληρώνει αυτά που χρωστάει με συνέπεια (αντίθετα με την παρούσα πρακτική όπου το Δημόσιο φεσώνει συστηματικά τους προμηθευτές του).

Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της λύσης είναι ότι το Δημόσιο ξεμπερδεύει μια για πάντα με τη διαχείριση ιδρυμάτων που έχει αποδείξει περίτρανα ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αν π.χ. κάποιος κλέβει γραφική ύλη ή χαρτί τουαλέτας από τον τάδε αποκρατικοποιημένο οργανισμό, είναι θέμα των μετόχων του και της διοίκησής του, όχι του κράτους. Αν δεν μπορούν να ελέγξουν τα έξοδα, θα κλείσουν. Και τότε οι ίδιοι οι μέτοχοι - εργαζόμενοι θα βρεθούν στην ψάθα.

Συνταγματικά η λύση αυτή είναι νόμιμη, μια και οι οργανισμοί αυτοί θα πάψουν να υφίστανται και συνεπώς οι εργαζόμενοι μπορούν να απολυθούν. Απλώς θα συσταθεί αμέσως ένας ιδιωτικός οργανισμός ο οποίος θα ανήκει στους τέως υπαλλήλους και θα έχει την υποχρέωση να προσλάβει κατά προτίμηση από το προσωπικό του υπό διάλυση δημόσιου οργανισμού.

Προσέξτε, όχι υποχρεωτικά όλους, αλλά η απόφαση για το ποιοι θα μείνουν θα είναι απόφαση της νέας διοίκησης που θα εκπροσωπεί τους μετόχους. Επίσης, όποια περιουσιακά στοιχεία του δημόσιου φορέα δεν μπορούν να μεταβιβαστούν στον νέο φορέα (π.χ. κληροδοτήματα), αυτά μπορούν να παραχωρηθούν με τη μορφή μακροχρόνιου δανείου ή ενοικίασης.

Τέλος, αν ο ιδιωτικός οργανισμός δεν κάνει τη δουλειά που του έχει ανατεθεί, τότε το Δημόσιο μπορεί απλά να καταγγείλει τη σύμβαση όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση εργολαβίας.

Το Δημόσιο θα έχει, λοιπόν, τραβήξει την πολυπόθητη γραμμή κάτω από τις δικές του οικονομικές υποχρεώσεις έναντι αυτών των οργανισμών.

Βασιλης Πρεβελακης - Eπ. καθ. Πανεπιστημίου Braunschweig, Γερμανίας Διευθύνων σύμβουλος AEGIS RESEARCH

Πηγή : Καθημερινή

14.11.2012

Πως το...σινεμά βοηθάει τον τουρισμό εντός και εκτός Ελλάδας

Μπορεί με την πρώτη ματιά να μη διακρίνει κανείς το πώς σχετίζεται το γύρισμα μιας κινηματογραφικής ταινίας διεθνούς απήχησης με μια ταξιδιωτική δραστηριότητα. Ωστόσο, σχέση υπάρχει. Την τελευταία εβδομάδα, που ξεκίνησε η προβολή της νέας ταινίας του Τζέιμς Μποντ και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, «σπάει τα ταμεία». Η γερμανική έκδοση της ιστοσελίδας της μηχανής αναζήτησης διαδικτυακών κρατήσεων Τrivago ξεχώρισε τα 10 καλύτερα ξενοδοχεία όπου έχουν γίνει γυρίσματα ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Η περίπτωση δεν είναι μοναδική και δεν αφορά μόνο ξένα ξενοδοχεία, αλλά και ελληνικά. Για παράδειγμα, στο ξενοδοχειακό συγκρότημα Costa Navarino στη Μεσσηνία, πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα γυρίσματα δύο διεθνών παραγωγών. Πρόκειται για τις ταινίες «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» και «Πριν τα μεσάνυχτα», που ολοκληρώνει την τριλογία αυτών που γυρίσθηκαν σε Βιέννη και Παρίσι. Αλλά και παλαιότερα αρκετές ξένες ταινίες που γυρίσθηκαν σε ελληνικούς προορισμούς αποτέλεσαν αφορμή για την τουριστική προβολή της χώρας. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του «Ζορμπά» στην Κρήτη ή τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» στη Ρόδο, το «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» στην Κεφαλονιά και το «Μamma Mia» στη Σκόπελο. Τα 10 επιλεγμένα ξενοδοχεία από την Τrivago όπου γυρίστηκαν ταινίες του Τζέιμς Μποντ και τα οποία νοικιάζουν δωμάτια από 105 έως 581 ευρώ τη βραδιά είναι το Ciragan Palace Kempinski στην Κωνσταντινούπολη (ταινία «Skyfall» με τον Ντάνιελ Κρεγκ), το Grand Hotel Pupp στην Τσεχία και το Cirpiani στη Βενετία (ταινία «Casino Royal» με τον Ντάνιελ Κρεγκ), το Atlantic Kempinski στο Αμβούργο (ταινία «Τomorrow never dies» με τον Πιρς Μπρόσναν), το Τhe Langham London στο Λονδίνο (ταινία «Golden eye» με τον Πιρς Μπρόσναν), το Gran Hotel Ciudad de Mexico στο Μεξικό (ταινία «Licence to kill» με τον Τίμοθι Ντάλτον), το Colonian Hilton Nassau στις Μπαχάμες (ταινία «Νever say never again» με τον Σον Κόνερι) το Taj Lake Palace στην Ινδία (ταινία «Οctopussy» με τον Ρότζερ Μουρ), το Cala di Volpe στη Σαρδηνία (ταινία «Τhe spy who loved me» με τον Ρότζερ Μουρ) και το Τhe Peninsula στο Χονγκ Κονγκ (ταινία «The man with the golden gun» με τον Ρότζερ Μουρ). Του Στάθη Κουσούνη Πηγή Καθημερινή 11.11.2012

Το ιντερνετ δεν απειλεί, αλλά προάγει την ελληνική γλώσσα

Η διατήρηση των Ελληνικών σε αξιοπρεπές επίπεδο χρήσης στο Διαδίκτυο αντιμετωπίζεται σε δύο (2) άξονες: στην προσαρμογή της τεχνολογικής και χρηστικής ορολογίας στις ανάγκες κατανόησης των Ελλήνων και στην ανάπτυξη κειμένων και διαλόγων στα Ελληνικά. Για μεν το πρώτο πρέπει να τονιστεί η παλαιότητα του προβλήματος και να δηλωθεί ότι έχει την καταγωγή στην ιστορία των υπολογιστών, όπου υπήρξαν εποχές όπου χρειάστηκαν ηρωικές προσπάθειες για Ελληνικά στο Ιντερνετ (σε μενού, οδηγίες).

Σήμερα η συγκεκριμένη περιοχή έχει σαφώς βελτιωθεί και τα Ελληνικά είναι αυτονόητο μέρος του οπλοστασίου των χρηστών. Χρειάζεται ίσως δουλειά για να ωριμάσει η ανάλογη διαθεσιμότητα σημάνσεων των social media, αλλά και εκεί η εικόνα βελτιώνεται. Αλλωστε μιλάμε για την κυριαρχία των Αγγλικών στον αντίστοιχο ρόλο, κάτι που καθιέρωσε τη γλώσσα αυτή ως κέντρο του διαδικτυακού λόγου.

Ως προς το δεύτερο πρέπει να τονιστεί ότι η προσπάθεια πολλών να ταυτιστεί η χρήση του Ιντερνετ με κάθε δείκτη μέτριας γνώσης της γλώσσας από τους νεοέλληνες και δη τους νεότερους είναι από κάθε πλευρά άστοχη. Ο μύθος της αγραμματοσύνης των νέων παιδιών ΔΕΝ κλείνει πουθενά μέσα του το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Βεβαίως η εικόνα υποκαθιστά μέρος του λόγου και φυσικά η γιγάντωση της ιντερνετικής επικοινωνίας μεγεθύνει και τη δική της χρήση. Είναι αλήθεια ότι η συντομογραφία αλλά και η ιδιαιτερότητα του διαδικτυακού λόγου είναι πιθανόν να επεμβαίνει στη γλώσσα.

Είναι επίσης λογικό να δέχεται η γλώσσα την επίδραση της συντόμευσης που απαιτούν τα σημεία των καιρών και, φυσικά, το Ιντερνετ ευνοεί λόγω της ταχύτητας και των ρυθμών εργασίας και παραγωγής έργου που «επιτρέπει» και ενίοτε «επιβάλλει». Επειδή, όμως, ΟΛΕΣ οι καταστάσεις περιέχουν στοιχεία αυτοδιόρθωσης, το Ιντερνετ γέμισε κάποια στιγμή με τα (δισ)εκατομμύρια των facebookάδων, κάποια εκατομμύρια εκ των οποίων συζητούν Ελληνικά. Πιστέψτε με, αυτό είναι ευλογία... Και μέσα στις συζητήσεις αυτές υπάρχουν εξαιρετικοί διάλογοι με πλήθος υπέροχων κειμένων, σύνθετων αναφορών, ΚΑΘΕ μορφή λόγου σε μια καινούργια πλατφόρμα!

Παρακαλούνται οι έχοντες φόβο για τη ζημιά που το Ιντερνετ θα κάνει στη γλώσσα μας να αντιληφθούν ότι αν είναι να γίνει ζημιά ΔΕΝ θα γίνει από το Ιντερνετ... Ισως γίνει από τη μετριότητά μας ή από υπερβολική δόση υποκατάστασης της περιγραφής από σύμβολα. Αυτά είναι, όμως, σημεία των καιρών. Η παιδεία και ο πολιτισμός μας κουβαλούν τόνους αποθέματος έξοχης χρήσης της γλώσσας για να τροφοδοτούνται γενιές χρηστών με όμορφα και ακριβή Ελληνικά... και το Ιντερνετ προσφέρει άρμα μεταφοράς των όγκων ποιοτικού λόγου που παρήγαγε η ελληνόφωνη γραμματολογία ανά τους αιώνες.

Του Γιώργου Μπολανη

* Ο Γιώργος Μπολάνης είναι NMC Business Development Consultant NEW MEDIA CONCEPT

Πηγή ΕΘΝΟΣ 

11.11.2012

Εισηγμένες εταιρείες που εξαγοράσθηκαν από ξένους ομίλους (1995-2012)

Εισηγμένες εταιρείες που εξαγοράσθηκαν από ξένους ομίλους (1995-2012) - Πηγή εφμ.Καθημερινή 13.10.2012