Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

"Μ' ένα σίδερο σονάρουνε" (Κάλαντα)

«Σου ’πανε πολλοί τα κάλαντα;»
Το ερώτημα, που γυρνάει και ξαναγυρνάει στις κουβέντες μας τέτοιες μέρες, πρέπει να πρωτοακούστηκε πολύ πριν το θέσει ο Σολωμός στη σατιρική «Πρωτοχρονιά» του· έπαιζαν τότε στους δρόμους της Ζακύνθου «ταμπουράδες, μαντολιά / και κιτάρες και βιολιά», ενώ τα παιδιά, «τα βρωμόπαιδα» για την ακρίβεια, αφού έτσι τα λέει ο γιατρός Ροΐδης, «σονάρανε με μια σιδεροστία», έπαιζαν δηλαδή με το τριγωνάκι τους, το «σίδερό τους», και «έπαιρναν όβολα». Να, λοιπόν, που οι μικροί τραγουδιστές των εορτών έπαιρναν και χρήματα από τότε, Πρωτοχρονιά του 1824, κι όχι μονάχα γλυκά, μήλα και καρύδια. Το σενάριο λοιπόν περί «φθοράς της παράδοσης» και «εκχρηματισμιού των εθίμων» δεν καλοστέκεται.

Τα ίδια τα κάλαντα πάντως όλο και λιγοστεύουν: την Πρωτοχρονιά δεν έρχονται να μας τα πουν ούτε οι μισές μικροκομπανίες των Χριστουγέννων, στα Φώτα είναι θαύμα αν εμφανιστεί έστω μια παρέα, όσο για τα λαζαρίτικα (παίρναμε σβάρνα τις γειτονιές, φορτωμένοι μαντίλια μεταξωτά, για να πούμε τον «Λάζαρο αναστημένο»), ίσως επιζούν σε κάνα χωριό νησιού ή βουνού που επιμένει να πορεύεται μακριά από την ομοιογενοποιητική τηλεόραση ή σε τίποτα εκδηλώσεις «αναβίωσης». 
Κι έτσι, το ερώτημα «σου ’πανε πολλοί τα κάλαντα;», τίθεται πια με περισσότερη αγωνία, τουλάχιστον απ’ όσους συνεχίζουν να το ’χουν σε καλό να τους τα λένε πολλοί.

Πάει ωστόσο να γίνει κάπως του συρμού τα τελευταία χρόνια, με σχόλια στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις και στο Διαδίκτυο, μια γκρίνια για τα κάλαντα. Ηρθε ο καιρός να τα περιλάβει και αυτά η «αποδόμηση»; Ας μη βιαστούμε να συμπεράνουμε. Διαβάζω, πάντως, ή ακούω αρκετούς που γκρινιάζουν, και για τον λόγο του ο καθένας, πραγματικό ή της φαντασίας του. Αλλος εκνευρίζεται που τον ξυπνάνε πρωινιάτικα, και μάλιστα για να του πουν «καλήν εσπέραν». Αλλος μουτρώνει επειδή θέλει να πιστεύει ότι βλέπει μουτρωμένα τα παιδιά όταν τους δίνει λίγα. Ο τρίτος δυσφορεί επειδή «όλο μαυράκια και Αλβανάκια βλέπω, χάθηκαν τα Ελληνόπουλα». Ο τέταρτος ενοχλείται που μετά τα τρία πρώτα στιχάκια, τα παιδιά περνάνε γρήγορα στα «Χρόνια πολλά» για να ξαναβγούν στη γύρα. Ο άλλος δυσθυμεί επειδή η μικρή αυτοσχέδια κομπανία φαλτσάρει. Κι οι πιο πολλοί επειδή οι πιτσιρικάδες βγαίνουν λέει μόνο για τα λεφτά, δεν το χαίρονται...

Ε, λοιπόν, η δημοτική ποίηση (και τα κάλαντα σαν μέρος της) φρόντισε να δώσει εξαρχής την απάντησή της στους ψυχικώς τσιγκούνηδες. 

Να, όπως σε τούτο το επτανησιακό πρωτοχρονιάτικο τραγούδι που, ποιος ξέρει, ίσως το άκουγε κι ο Σολωμός: 

«Εμείς εδώ δεν ήρθαμε λεφτά για να μας δώσεις, / μα είναι ντροπή να φύγουμε χωρίς να μας πληρώσεις». 

Κι αν δεν αρκεί αυτό, ιδού και το κρητικό: 

«Ακόμα δεν το ηύρηκες το μάνταλο ν’ ανοίξεις, / να μας εδώκεις τίποτα κι απόκειας να σφαλίξεις;».

Του Παντελή Μπουκάλα
30.12.2010

*Η φωτό είναι από το βιβλίο του Δ.Λουκάτου "Χριστουγεννιάτικα και των εορτών"

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Αυξήσεις μέχρι 11% για τα νοικοκυριά στα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ από 1η Ιανουαρίου

Πηγή φωτό :  Eurokinissi
Τα νέα τιμολόγια για την κατανάλωση ρεύματος της ΔΕΗ που θα τεθούν σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου ανακοίνωσε η Επιχείρηση, μετά τη σχετική γνωμοδότηση από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας την Τρίτη.

Ειδικότερα, για τη νέα τιμολόγηση προβλέπεται:
  • Αύξηση 11% στις καταναλώσεις μέχρι 800 kWh, που σε μέση επιβάρυνση 5,5 ευρώ το τετράμηνο. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν 1.600.000 πελάτες (χωρίς τους δυνάμει καταναλωτές του Κοινωνικού Οικιακού Τιμολογίου), από τους οποίους περίπου το 50% περιλαμβάνει όσους έχουν κλειστές κατοικίες, δεύτερες κατοικίες, εξοχικά κλπ.
  • Αύξηση μεταξύ 1,5% και 3% για καταναλώσεις μεταξύ 800 και 2.000 kWh, κατηγορίες στις οποίες εμπίπτουν περίπου 2.500.000 νοικοκυριά. Η ΔΕΗ σημειώνει στην ανακοίνωσή της πως η προβλεπόμενη είναι μικρότερη από τον τρέχοντα πληθωρισμό.
     Για τις επιμέρους κατηγορίες, οι μεταβολές διαμορφώνονται ως εξής:
    -Από 801-1000 kWh η αύξηση είναι 3,1 % (αντί για 2,6 % που προβλεπόταν αρχικά).
    -Από 1001-1200 kWh, αύξηση 3,1 % (αντί για 2,7 %).
    -Από 1201-1600 kWh, η αύξηση παραμένει στο 2,7 %.
    -Από 1601-2000 kWh, αύξηση 1,4 % (αντί για 1,6 %).
   
    *Από 2001-3000 kWh, αύξηση 2,2 % (αντί για μείωση 4,4 %).
    *Από 3000 kWh και πάνω, μείωση 8,5 % (αντί για μείωση 13,8 %).

  • Μείωση μεταξύ 3% και 17% της μέσης τιμής ηλεκτρικού ρεύματος για 1.500.000 περίπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις (εμπορικές και βιοτεχνικές). Η κατηγορία αυτή, σύμφωνα με τη ΔΕΗ, θα καταβάλλει για κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας 97 εκατ. λιγότερα το 2011, σε σχέση με το 2010.

    Συγκεκριμένα:
    -Για τις μικρές εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις, με ισχύ εγκαταστάσεων έως 25 κιλοβάτ (τιμολόγια Γ21 και Γ21 Β) ισχύουν μειώσεις 5,8 και 4,7 % αντίστοιχα.
    -Για τις μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις (από 25 έως 250 κιλοβάτ, τιμολόγιο Γ22) η μείωση είναι 3,2 % ενώ για τις βιομηχανικές της ίδιας κατηγορίας (Γ22 Β) προβλέπεται αύξηση 6,9 %.
    -Όσες επιχειρήσεις έχουν επιλέξει νυχτερινά τιμολόγια θα έχουν ελάφρυνση του λογαριασμού (ημερήσια και νυχτερινή χρέωση μαζί) κατά 17,3 % οι εμπορικές και 12,7 % οι βιομηχανικές.
    -Στη μέση τάση, όπου συνδέονται οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, προβλέπονται μειώσεις 6,7 - 9,2 % στο εμπορικό και αυξήσεις 5,3 - 8 % στο βιομηχανικό τιμολόγιο.
  • Για το αγροτικό τιμολόγιο προβλέπεται αύξη 6,1% για τη χαμηλή τάση και 8% για τη μέση. Το αγροτικό τιμολόγιο,τονίζει η ΔΕΗ, παραμένει αρκετά φθηνότερα από τα υπόλοιπα τιμολόγια (περίπου 60% φθηνότερο από αυτό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και 40% φθηνότερο από τα οικιακά χαμηλής κατανάλωσης).
  • Σημαντική μείωση από 20% έως 30% σε 1.200.000 νοικοκυριά που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, ΑΜΕΑ, οικογένειες με τρία παιδιά και χαμηλό εισόδημα, χαμηλοσυνταξιούχοι, χαμηλόμισθοι), που μπορούν να ενταχθούν στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο (ΚΟΤ). Μείωση 0,2% προκύπτει για το τιμολόγιο των πολυτέκνων.

Η ΔΕΗ καλεί επίσης του δικαιούχους του ΚΟΤ να υποβάλλουν αιτήσεις για να επωφεληθούν των μειώσεων που προβλέπονται και φτάνουν μέχρι τα 70 ευρώ το χρόνο.

Συνολικά, όπως υπολογίζει η ΔΕΗ, τα νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα καταβάλουν τον επόμενο χρόνο 140 εκατ. ευρώ λιγότερα για αγορά της ίδιας ποσότητας ηλεκτρικής ενέργειας σε σύγκριση με το 2010, χωρίς τις επιβαρύνεις ΕΡΤ, δημοτικά τέλη και ΦΠΑ).

Το ποσό αυτό όμως απομειώνεται στα 37 εκατ. ευρώ εάν συνυπολογιστεί η αύξηση του ΦΠΑ από 11% σε 13%.

Δεύτερη αναπροσαρμογή μέσα στο 2011;

Η απόφαση της ΡΑΕ για τα τιμολόγια φαίνεται να προμηνύει δεύτερη δόση αναπροσαρμογών μέσα στον επόμενο χρόνο. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ, στην απόφαση επισημαίνεται ότι τα τιμολόγια που εγκρίθηκαν και θα ισχύσουν από 1ης Ιανουαρίου αντικατοπτρίζουν την ευνοϊκή συγκυρία χαμηλού κόστους της φετινής χρονιάς, για αυτό και θα πρέπει στη διάρκεια του 2011 να επαναπροσδιοριστούν ώστε να αντανακλούν το κόστος της επιχείρησης.

Οι ευνοϊκές συνθήκες κατά τη φετινή χρονιά συνίστανται στις σχετικά χαμηλές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου, στις αυξημένες βροχοπτώσεις (που αύξησαν τα αποθέματα νερού στα υδροηλεκτρικά) και στη μείωση της ζήτησης που είχαν σαν αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιούνται, ή να χρησιμοποιούνται λιγότερο οι ακριβές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της επιχείρησης (πετρέλαιο και φυσικό αέριο).

Όμως η διεθνής τιμή του πετρελαίου βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, το φυσικό αέριο ακολουθεί με χρονοκαθυστέρηση τις διακυμάνσεις του αργού και για το λόγο αυτό η ΡΑΕ σπεύδει να αναγγείλει νέες πιθανές αλλαγές στα τιμολόγια τους επόμενους μήνες.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες με τη σημερινή απόφαση η ΡΑΕ επισημαίνει ότι ως το τέλος της μεταβατικής περιόδου προσαρμογής των τιμολογίων ώστε να αντανακλούν το κόστος, δηλαδή ως το 2013:

-Θα καταργηθούν οι διαφορές των τιμολογίων ανάμεσα στις μονοφασικές και τις τριφασικές παροχές, όπως επίσης ανάμεσα στα εμπορικά και τα βιομηχανικά τιμολόγια.

-Θα εφαρμοσθεί χρονοχρέωση στα αγροτικά τιμολόγια, ώστε να ενθαρρύνεται η χρήση των αρδευτικών τις ώρες μη αιχμής και να αποθαρρύνεται, αντίστοιχα τις ώρες αιχμής (π.χ. τα μεσημέρια του καλοκαιριού οπότε εκτός από ενέργεια σπαταλάται και νερό που εξατμίζεται λόγω ζέστης).

Σημειώνεται ότι εκκρεμεί, ακόμη, η ανακοίνωση των αναλυτικών τιμολογίων ανά κατηγορία κατανάλωσης (δηλαδή το κόστος της κιλοβατώρας ανά κλιμάκιο, οι νέες χρεώσεις για πάγια και μονοπωλιακές δραστηριότητες, κλπ.) που θα εφαρμοστούν από το ερχόμενο Σάββατο, 1η Ιανουαρίου.
Newsroom ΔΟΛ

Πηγή in.gr
28.12.2010

Γελιογραφίες : Υποβρύχιο "Παπανικολής"

Σκίτσο Α. Πετρουλάκη - Καθημερινή 22.12.2010

Περίπτερα : Από τους ανάπήρους πολέμου, στις επιχειρήσεις του σήμερα

Η κοινωνική ιστορία ενός ελληνικού φαινομένου, του περιπτέρου, που χαρακτηρίζει τις πόλεις και γύρω από το οποίο οργανώνεται η καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων

«Αξιος συγχαρητηρίων έγινε ο κ.Δήμαρχος,ο οποίος αποφάσισε την ανέγερσιν πολλών περιπτέρων εις τας Αθήνας, τα οποία θα εκχωρήσει εις τους τραυματίας του πολέμουή εις τα μέλη φονευθέντων πολεμιστών.Δεν φαντάζεται κανείς πόσα καλά θα προκύψουν αμέσως αμέσωςεκ της ανεγέρσεως των περιπτέρων. Τα περίπτερα θα είναι ένας στολισμός της πόλεως,θα εξυπηρετηθούν διά αυτών και θα εύρουν πόρον ζωής πλείστοι ανάπηροι των δύο πολέμων. Θα εξαπλωθή διά του μέσου τούτου το ελληνικόν έντυπον,είτε εφημερίςείτε περιοδικόνείτε φυλλάδιονείτε βιβλίον.
Και θα γίνουν αιτία όπως αι μεγάλαι επαρχιακαί μας πόλεις κουνηθούν λιγάκι και μιμηθούν λιγάκι την πρωτεύουσαν».
(Σωτήρης Σκίπης,εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», 20 Οκτωβρίου 1919)
Οταν ο συγγραφέας και σκιτσογράφος Μίνως Αργυράκης επέστρεψε το 1956 από την Ευρώπη στην Αθήνα έγραψε στην εφημερίδα «Εμπρός» ότι «η μοντέρνα Αθήνα είναι μια Βαβέλ από λιμουζίνες, στραβοβαλμένα κτίρια, περίπτερα και τουρίστες». Η εικόνα δεν έχει αλλάξει πολύ. Ακόμη και σήμερα η Αθήνα χαρακτηρίζεται από την πληθώρα των περιπτέρων της ενώ παραμένουν τα στραβοβαλμένα κτίριά της. Μόνο οι τουρίστες είναι λίγοι και οι λιμουζίνες έχουν αντικατασταθεί από Καγέν, ΒΜW και φυσικά πολλά ταξί. Αλλά είναι δύσκολο για τον κάτοικο της πόλης, κυρίως της μεγάλης πόλης, να φανταστεί τη ζωή του χωρίς περίπτερα.

Από την καπνοσακούλα στα πούρα
Τα πρώτα περίπτερα ήταν μαγαζάκια που πουλούσαν καπνό και καπνοσακούλες. Μετά τη δε καετία του 1860, με τη ζήτηση του καπνού να αυξάνεται, τα μικρά ευκαιριακά καπνοπωλεία εξελίσσονται σε οργανωμένα μαγαζιά. Χάρμα οφθαλμών οι όμορφες προσεγμένες βιτρίνες τους διαφημίζουν ποικιλίες καπνού, σιγαρόχαρτων, τουμπεκίων, πούρων, σιγαρέττων. Παράλληλα στα περίπτερα πωλούνται διάφορα αντικείμενα συνοδευτικά του καπνίσματος, όπως καπνοσακούλες, σιγαροθήκες και πίπες τσιγάρων, που σκαρφαλώνουν και αυτά στις φωταγωγημένες προθήκες.

«Αφίκετο εκ Σπετσών την παρελθούσαν Πέμπτην ο κ. Σπύρος Μερκούρης. Εξεδόθη το 24ον τεύχος του φιλολογικού περιοδικού “Ιρις” Αθηνών περιέχον πλην της φιλολογικής ύλης και μιαν επιστολήν του κ. Παλαμά. Τα λαμπρόν αυτό περιοδικό θα πωλήται από αύριον αντί 25 λεπτών εις τα περίπτερα των πλατειών Συντάγματος και Ομόνοιας». Με αυτό τον άκρως γλαφυρό και παραστατικό τρόπο στα μέσα του 1889 η εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ» γνωστοποιούσε τη δημιουργία των πρώτων περιπτέρων στην Αθήνα σε μια ταραγμένη για πολλούς λόγους εποχή.

Ανάπηροι πολέμων
Περίπτερο στην οδό Ακαδημίας, έξω από τον κινηματογράφ ο «Ιριδα»,1964
Τα περίπτερα από τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα τα διαχειρίζονταν ανάπηροι πολέμων. Τον Σεπτέμβριο του 1922 το υπουργείο Περιθάλψεως κατέθεσε νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο και κατά τους νόμους 254 και 1960, οι οποίοι αναφέρονται στα ήδη ανεγερθέντα περίπτερα αλλά και σε αυτά που πρόκειται να ανεγερθούν στο μέλλον, αυτά θα παραχωρούνται προς αποκλειστική χρήση στην Πανελλήνιον Ενωσιν Τραυματιών Πολέμου 1912-1921.

Η παραχώρηση περιπτέρου, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, είναι προσωπική και μόνο υπόθεση. Δεν επιτρέπεται να πωληθεί, να μεταβιβαστεί, να μπει σε καθεστώς υποθήκης, να υπομισθωθεί. Επίσης επιτρέπεται συνεταιρισμός μόνο μεταξύ δύο εταίρων και με την άδεια μόνο του υπουργείου. Σε περίπτωση θανάτου του κατόχου η χρήση και εκμετάλλευση του περι πτέρου μεταβιβάζεται αυτόματα στη γυναίκα και στα παιδιά του αναπήρου-τραυματία και αργότερα περιέρχεται και πάλι στον έλεγχο της Ενωσης. Το ποσό μισθώσεως ξεκινούσε από τις 20 δραχμές και έφτανε ως τις 250 δραχμές. Τα όποια χρήματα εισπραχθούν «θα διατεθούν υπέρ της δημιουργίας ειδικού ταμείου προικοδοτήσεως θυγατέρων και τραυματιών πολέμου». Μη μας παραξενεύει που υπήρχε τέτοια ευαισθησία με τους αναπήρους. Είχαν μεσολαβήσει οι πόλεμοι του ΄12-΄13 και λίγο μετά η Μικρασιατική Καταστροφή, με αποτέλεσμα τραυματίες και ανάπηροι να γεμίζουν τους αθηναϊκούς δρόμους ζητώντας ελεημοσύνη και βοήθεια ενώ το κράτος αδυνατούσε να μεριμνήσει γι΄ αυτούς.

Τρεις εκδόσεις την ημέρα
Αυτή την εποχή άρχισαν να πωλούνται στα περίπτερα και οι εφημερίδες. Οι εφημερίδες για την Ελλάδα της εποχής εκείνης αποτελούσαν είδος πρώτης ανάγκης. Λόγω της σημασίας των ειδήσεων και της έλλειψης άλλων μέσων κυκλοφορούσαν σε τρεις εκδόσεις την ημέρα. Τα νέα στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν δυσάρεστα, γεγονός που τις καθιστούσε αναγκαίο «κακό» της καθημερινότητας. Το επόμενο προϊόν που μπορούσαν να πωλούν τα περίπτερα ήταν τα τσιγάρα. Στην αρχή τα περίπτερα πωλούσαν ξεχωριστά τα τσιγάρα και ξεχωριστά τον καπνό. Αργότερα όμως οι καπνοβιομηχανίες άρχισαν να πωλούν έτοιμα τσιγάρα με ή χωρίς φίλτρο.

Ταυτόχρονα άλλαξε και η κατάσταση στο θέμα της κατασκευής των περιπτέρων. Το περίπτερο έγινε ομοιόμορφο, ομοιόχρωμο και με τις ίδιες διαστάσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα (1,30Χ1,50 μ.), με εξωτερικά ρολά ασφαλείας και ψυγεία για αναψυκτικά. Τα περίπτερα τοποθετήθηκαν στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα άλση των πόλεων και των χωριών. Τα τετραγωνικά όπου τοποθετούνταν τα περίπτερα προσδιορίζονταν από τις τοπικές αρχές με την προϋπόθεση ότι δεν παρεμπόδιζαν την κίνηση πεζών και τροχοφόρων.

Τα πρώτα χρόνια τις άδειες των περιπτέρων έδινε το υπουργείο Πρόνοιας, ενώ αργότερα η αρμοδιότητα αυτή πέρασε στις κατά τόπους νομαρχίες. Τα καινούργια περίπτερα κατασκευάζονταν με τη φροντίδα των δικαιούχων και αποτελούσαν αποκλειστικό περιουσιακό τους στοιχείο.  
 
Τα ψυγεία πάγου
Περίπτερο στο Σύνταγμα,1965
Αργότερα, γύρω στο 1940, στα περίπτερα εισήλθαν προς πώληση τα ζαχαρώδη και τα αναψυκτικά με τη βοήθεια των ψυγείων πάγου. Η κίνηση αυτή βοήθησε τις εγχώριες βιομηχανίες όπως η Ηβη να καταλάβουν με αναψυκτικά, πορτοκαλάδες, λεμονάδες και γκαζόζες έναν μεγάλο χώρο στην γκάμα των προϊόντων περιπτέρου. Τα φυλλαράκια τσίκλας με γεύση δυόσμου, κανέλας, μέντας και Τutti Frutti αποτέλεσαν τα πρώτα δείγματα τσίκλας που μπήκαν στα περίπτερα. Ακολούθησαν οι σοκολάτες ΙΟΝ με εξαιρετικά γλαφυρή διαφήμιση: «Είναι σαν να τρώτε για πρώτη φορά σοκολάτα γάλακτος.Ξεχωρίζει από τις άλλες γιατί,χάρη στην ειδική επεξεργασία που εφαρμόζει η ΙΟΝ,διατηρεί ακέραια το φυσικό της χρώμα και τα θρεπτικά συστατικά της.Απολαμβάνετε κάθε κομμάτι της και είναι σαν να τρώτε για πρώτη φορά».

Σήμερα στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι λειτουργούν πάνω από 17.000 περίπτερα. Από αυτά τα 5.500 βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή του Λεκανοπεδίου της Αθήνας και του Πειραιά, τα 1.500 στη Θεσσαλονίκη και τα υπόλοιπα 11.000 σε ολόκληρη την Ελλάδα, με έμφαση στους νομούς Ηρακλείου και Αχαΐας. Τα σημερινά περίπτερα έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην παγκοσμιοποίηση, αν σκεφθούμε ότι μέσω των προπληρωμένων καρτών σταθερής, κινητής τηλεφωνίας και Ιnternet βοηθούν τους πελάτες τους να ανακαλύψουν και να εισέλθουν στη νέα εποχή, στον κόσμο της παγκόσμιας επικοινωνίας. Δεν είναι περίεργο που ένα μεγάλο τμήμα των πελατών τους είναι αλλοδαποί μετανάστες «αναγκάζοντας» τους ανθρώπους που δουλεύουν σήμερα στα περίπτερα να μαθαίνουν ξένες γλώσσες όπως τα αλβανικά και τα ρωσικά αλλά και γλώσσες που προέρχονται από την ασιατική και την αφρικανική ήπειρο. Πολλοί αλβανοί μετανάστες είναι πια ιδιοκτήτες περιπτέρων.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το δέσιμο του αστού με το περίπτερο είναι τόσο μεγάλο που κάποιοι επιχειρηματίες προσπάθησαν να δημιουργήσουν αλυσίδες νέου τύπου περιπτέρων (mini market) στις γειτονιές της Αθήνας αλλά απέτυχαν καθώς δεν μπορούσαν να προσφέρουν την προσωπική σχέση του περιπτερά με τη γειτονιά και τους ανθρώπους της.  
 
Το Μινιόν ήταν περίπτερο
Τ ο πρώτο περίπτερο με βιτρίνα το δημιούργησε ο Αγγελος Σεραφειμίδης, ένας νέος 25 χρόνων που φθάνει μετανάστης από την Αμερική με λίγα δολάρια στην τσέπη και θέλει να σταδιοδρομήσει στην Ελλάδα,στην Αθήνα. Νοικιάζει ένα περίπτερο και έχει τη φαεινή ιδέα να ανοίξει τα δύο πλαϊνά του περιπτέρου και να τα μετατρέψει σε βιτρίνες! Και αντί να πουλάει εφημερίδες,τσιγάρα και καραμέλες,εκθέτει στις δύο βιτρινούλες του μικρά είδη: στυλό, γυαλιά,είδη ξυρίσματος,είδη καπνιστού,σουγιάδες,ψαλίδια κτλ.Οι τιμές του χαμηλότερες απ΄ αυτές που προσέφεραν τα ειδικά καταστήματα,όπως ο Σταυρίτης κ.ά.Ο τρόπος παρουσίασης των ειδών του και η εξυπηρέτηση στον πελάτη προκαλούν την προσοχή του κόσμου.Γρήγορα ο Σεραφειμίδης αναπτύσσει τις πωλήσεις και τις ποικιλίες του.Ο κόσμος σχολιάζει και μιλάει για το περίπτερό του,που ο ίδιος το έχει ονομάσει «Μινιόν».Ο Γιάννης Γεωργακάς ανακαλύπτει αυτόν τον δαιμόνιο νέο και γίνεται συνέταιρός του.Από αυτό το περίπτερο το 1934 ξεκίνησε η ιστορία του Μινιόν για να μετεξελιχθεί και από περίπτερο στα Χαυτεία να γίνει το 1945 το μεγάλο Μινιόν της οδού Πατησίων. 
 
Του Γιάννη Ν. Μπασκόζου
Πηγή Το Βήμα
7.11.2010

Γιόχαν Γκότφριντ φον Χέρντερ Ο μαθητής προκαλεί τον δάσκαλο

Αν έπρεπε να ορίσει κανείς οπωσδήποτε τη γέννηση του Αντι-Διαφωτισμού στον χωροχρόνο, η καλύτερη επιλογή θα ήταν ίσως το καλοκαίρι του 1774, στο Μπίκεμπουργκ της Βεστφαλίας. Ηταν τότε που ο τριαντάχρονος Λουθηρανός πάστορας Γιόχαν Γκότφριντ φον Χέρντερ συνέταξε με πυρετική δουλειά τριών εβδομάδων το βιβλίο του «Για μια φιλοσοφία της Ιστορίας», με στόχο να ορθώσει ανάχωμα στην επέλαση των επικίνδυνων ιδεών του Διαφωτισμού, από τη Γαλλία προς τη Γερμανία.
Γόνος φτωχής οικογένειας της Πρωσίας, ο νεαρός Χέρντερ είχε την τύχη να σπουδάσει στο Κένιξμπεργκ (το σημερινό Καλίνινγκραντ) με καθηγητή τον εκ των πρωτεργατών του Διαφωτισμού Εμάνουελ Καντ. Δίνοντας ωστόσο από πολύ νωρίς δείγματα γραφής, ο Χέρντερ απαρνήθηκε τον μεγάλο φιλόσοφο, υπέρ του ανθρώπου που θα γινόταν ο πνευματικός του μέντορας, του γαλλοφοβικού, Γερμανού εθνικιστή Γιόχαν Γκέοργκ Χάμαν. Ο επονομαζόμενος «Μάγος του Βορρά» λόγω της προσκόλλησής του στον μεσαιωνικό γερμανικό μυστικισμό, θα επιδρούσε καθοριστικά στα μοτίβα που θα σφράγιζαν το μετέπειτα έργο του Χέρντερ: Πρωτείο της παρόρμησης έναντι της λογικής, του μύθου έναντι της γνώσης, του κοινοτικού έναντι του ατομικού, του ηρωικού πεπρωμένου έναντι της εκσυγχρονιστικής λογικής της προόδου.

Αργότερα, ο Χέρντερ θα ομολογούσε ότι θα προτιμούσε να είχε γεννηθεί στον Μεσαίωνα, με την ιπποσύνη και τους θρύλους της, αντί για την πεζή εποχή των Νέων Χρόνων. Για τον Χέρντερ, γερμανικό ήταν κατ’ εξοχήν το γοτθικό και αντιγερμανικός ο γαλλοθρεμένος Διαφωτισμός, με τα καινά δαιμόνια της ταξικής διαίρεσης που διακρίνονταν ήδη καθαρά, πολύ πριν από την πτώση της Βαστίλλης. «Υπάρχει μόνο μία τάξη στο κράτος», έγραψε, «κι αυτή είναι ο Λαός, Volk (όχι βέβαια ο όχλος), στον οποίο ανήκουν τόσο ο βασιλιάς, όσο και ο αγρότης». Ο μυθικός γερμανικός Λαός του Χέρντερ είναι ένα αταξικό, αλλά αυστηρά ιεραρχημένο σώμα. Ο άνθρωπος δεν διαμορφώνεται από τη μόρφωση, την εργασία και την πολιτική συγκρότηση της χώρας του, αλλά από τους προγόνους του, το «έδαφος» στο οποίο είναι θαμμένοι, την κληρονομημένη κουλτούρα.

Ο Χέρντερ πέθανε το 1803, όταν τα στρατεύματα του Ναπολέοντα και της Γαλλίας του Διαφωτισμού θριάμβευαν απέναντι στις Αυτοκρατορίες των Σκοτεινών Χρόνων. Ωστόσο το έργο του Χέρντερ θα τροφοδοτούσε έναν πραγματικό πνευματικό χείμαρρο προς τα τέλη του 19ου αιώνα, στα χρόνια του Νίτσε, του ανθρώπου που εισήγαγε, πιθανότατα, τον όρο Αντι-Διαφωτισμός, σε μια εποχή όπου καινούργιες, αποικιακές Αυτοκρατορίες αναδύονταν στο προσκήνιο και όπου τα φαντάσματα των πιο ανορθολογικών, εθνικιστικών καταστροφών στοίχειωναν κιόλας πάνω από τις δυτικές Δημοκρατίες.

Πηγή Καθημερινή
26.12.2010

Jacqueline de Romilly : Εβαλε την Ελλάδα στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης

Η Ελλάδα αποχαιρετούσε πάντα όσους σπουδαίους συνέβαλαν κατά καιρούς με το έργο και την προσωπικότητά τους στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς της, χρησιμοποιώντας το βαφτιστικό τους όνομα, σε μια υπόμνηση μιας αρχαιοελληνικής εκδοχής οικειότητας.

Ετσι κατευοδώσαμε τη «Μελίνα», τον «Μάνο». Να αποχαιρετήσουμε την ντε Ρομιγί ως Ζακλίν; Αξίζει πάντως ένα ύστατο ελληνοπρεπές χαίρε στην «Κυρία Ελλάδα», όπως χαρακτήρισε χθες το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» τη φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνα, τη Γαλλίδα ακαδημαϊκό, συγγραφέα, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά και καθηγήτρια, που πέθανε στα 97 χρόνια της, αφήνοντας τη χώρα μας σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, φτωχότερη κατά μια σημαντικότατη πνευματική συμμαχία.


«Σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, όπου η φήμη της τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση, η φωνή και το έργο της Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξαν καθοριστικά για την υπενθύμιση και ανύψωση του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας. Σπάνια η χώρα μας αξιώθηκε τέτοιους συμμάχους. Η Ελλάδα σήμερα πενθεί», ανέφερε και το συλλυπητήριο μήνυμα του υπουργού Πολιτισμού. 

Περνώντας τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο διάστημα στο εξοχικό σπίτι της στην Εξ-αν-Προβάνς, το οποίο είχε διαμορφώσει σαν μικρογραφία του ελληνικού τοπίου, μέσα στις ελιές και τα πεύκα, η Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε σε νοσοκομείο στο παρισινό προάστιο της Βουλόνης. Ηταν πια σχεδόν τελείως τυφλή, αλλά με το πνεύμα της απολύτως αδιάβλητο από το γήρας. «Είμαι πια πολύ γριά. Αλλά στο τέλος της ζωής μου ό,τι υπήρξε πάντα βασικό αντικείμενο της εργασίας μου, μου φαίνεται πιο πολύτιμο από ποτέ», έλεγε και υπαγόρευε τα τελευταία της βιβλία στους συνεργάτες της ή στο μαγνητόφωνο. 

Λόγος εναντίον κτηνωδίας
Το 2007 μιλώντας στο περιοδικό «Le Point» προέβλεπε: «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για τις αγαπημένες μου αρχαίες γλώσσες, ούτε άλλωστε για τα γαλλικά ούτε για τις ανθρωπιστικές σπουδές εν γένει και, ακόμη λιγότερο, για το μέλλον του πολιτισμού μας. Αν δεν υπάρξει κάποιο σκίρτημα, οδεύουμε προς μια καταστροφή και μπαίνουμε σε μια εποχή βαρβαρότητας». Και προειδοποιούσε: «Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να είσαι ικανός να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία...». 

Δεν ήταν, βέβαια, μόνο «δική μας» η Ζακλίν ντε Ρομιγί κι ας πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα το 1995 και χρίστηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού» το 2001. Η διανοήτρια, που κατά το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» «ξανάβαλε το "ελληνικό θαύμα" στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης», εκείνη που επέμενε ότι «για μια χώρα, η χρήση της γλώσσας της σημαίνει και την ανεξαρτησία της», άφησε παγκόσμιο κληροδότημα την πολυάριθμη σημαντικότατη εργογραφία της. Εδωσε έμφαση στη μελέτη του Θουκυδίδη, του θεάτρου του Αισχύλου και του Ευριπίδη, του Ομηρικού Επους και της ελληνικής γλώσσας. 

Υποκλίνεται και η Γαλλία
Και η ίδια, ενσαρκώνοντας μία από τις όλο και σπανιότερες περιπτώσεις ουμανιστικής αντίληψης για τον πολιτισμό, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα δρώντα πνεύματα της σύγχρονης σκέψης. Ετσι την αποχαιρέτησε και ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν, επισημαίνοντας ότι «χάθηκε ένα από τα πολύ μεγάλα πνεύματα της εποχής μας». Οσο για τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, επισήμανε ότι η ζωή και το έργο της «μεγάλης ουμανίστριας είναι εμβαπτισμένα στο φως που πηγάζει από έναν πολύ υψηλό πολιτισμό -τον ελληνικό». 

Ισως όμως ακόμα σημαντικότερο ήταν το σχόλιο της Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβιας γραμματέως της Γαλλικής Ακαδημίας. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για τη Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη Γαλλία». Αλλωστε σ' αυτό αφιέρωσε τη ζωή και την ακαδημαϊκή της καριέρα: στην καλλιέργεια των κλασικών ελληνικών γραμμάτων, υπέρ της κατάρτισης και της διαμόρφωσης ενός ουμανιστικού πνεύματος, και ως αντίδοτο στη βία και τη βαρβαρότητα. «Της προκαλούσε τεράστιο πόνο το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας», τόνισε η ντ' Ανκός. 

Η τολμηρή και δρώσα συνείδηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί και το ρηξικέλευθο πνεύμα της, της επέτρεψαν να καταλύσει πρώτη, πολλές φορές, ανδροκρατούμενους θεσμούς. Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην περίφημη Έcole Normale. Η πρώτη που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας, εγκαινιάζοντας την έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης». Και μόλις η δεύτερη γυναίκα που εξελέγη το 1988, μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, στη Γαλλική Ακαδημία. *

Η Εβραιοπούλα που ερωτεύτηκε τον Θουκυδίδη

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Σαρτρ, στις 26 Μαρτίου του 1913. Ηταν κόρη του Εβραίου καθηγητή της Φιλοσοφίας Μαξίμ Νταβίντ (σκοτώθηκε στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου) και της συγγραφέως Ζαν Μαλβουαζάν. Πήρε το επίθετο «ντε Ρομιγί» το 1940, όταν παντρεύτηκε τον Μισέλ Γουόρμς ντε Ρομιγί από τον οποίο χώρισε το 1973, χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά.

Αν αναζητούσε κανείς στη ζωή της ένα μοιραίο σημείο εκκίνησης για ό,τι θα γινόταν πάθος και αφοσίωση, θα μπορούσε να σταθεί στην ημέρα που η Ζαν Μαλβουαζάν χάρισε στην έφηβη κόρη της ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη. Η νεαρή Ζακλίν αφοσιώνεται στην ανάγνωσή του. Σπουδάζει στο παρισινό lycee Moliere από όπου αποφοιτά το 1930, έχοντας αποσπάσει στις γενικές εξετάσεις για αριστούχους της Γαλλίας, αριστείο στα λατινικά και δεύτερο βραβείο στα αρχαία ελληνικά. Γίνεται δεκτή στην Έcole Normale και, μαθητεύοντας δίπλα στον ελληνιστή Πολ Μαζόν, αποφοιτά το 1936 με δίπλωμα Φιλολογίας. Η γερμανική κατοχή και η ναζιστική κυβέρνηση του Βισί αναστέλλουν τις σπουδές της καθώς, ως εβραϊκής καταγωγής, ζει κρυμμένη. Το 1947 πάντως ολοκληρώνει το διδακτορικό της με θέμα «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λιλ κι από το 1957 έως το 1973 στη Σορβόνη και μετά στο Κολέγιο της Γαλλίας. Υπήρξε διδάκτωρ επί τιμή στα Πανεπιστήμια των Οξφόρδης, Αθήνας, Δουβλίνου, Χαϊδελβέργης, Μόντρεαλ, καθώς και στο Γέιλ. Είχε παρασημοφορηθεί πολλές φορές από το γαλλικό κράτος (έλαβε το 2007 το «μεγαλόσταυρο» της Λεγεώνας της Τιμής) και από την Ελλάδα το «Παράσημο του Φοίνικος» (1977). Το 1984 είχε πάρει το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Και το 1995 το Βραβείο Ωνάση. Τότε, μιλώντας στην Πνύκα είχε πει: «Ολος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει κατ' αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».
 
Η αγάπη της για την Ελλάδα υπήρξε πάντα ουσιαστική. Στη μεγάλη πυρκαγιά το 2007, που έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί.Σε μία από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της στη «Φιγκαρό», όταν ερωτήθηκε αν έζησε τη ζωή που ήθελε, είπε: «Είναι υπέροχο το να τελειώνω τη ζωή μου μόνη, σχεδόν τυφλή, χωρίς παιδιά και οικογένεια; Κι όμως, η ζωή μου ως καθηγήτρια υπήρξε από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό που επιθυμούσα».

Εργα της στα ελληνικά

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τουλάχιστον 35 μελέτες της Ζακλίν ντε Ρομιγί, από τις εκδόσεις ΜΙΕΤ, «Ερμής», «Αστυ», «Παπαδήμα», «Νέα Σύνορα-Λιβάνη», «Ζαχαρόπουλος» και «Καρδαμίτσα».
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα «Μαθήματα Ελληνικών» και «Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», 2010). Και ακόμα: «Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα;» («Ερμής», 2009), «Η Αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου» (2007, «Ωκεανίδα»), «Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας» («Ζαχαρόπουλος»-«Δαίδαλος», 2004), «Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας» («Αστυ», 2001), «Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας» («Αστυ», 2001), «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός» («Παπαδήμας», 2000), «Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας» («Καρδαμίτσα», 1998), «Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή» («Καρδαμίτσα», 1994), «Αλκιβιάδης» («Αστυ», 1990), «Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη» (ΜΙΕΤ, 1988) κ.ά. 

Πηγή ENET
20.12.2010

Για τη Ζακλίν Ρομιγί

Η εκδημία της μεγαλύτερης, κατά κοινή ομολογία, ελληνίστριας της εποχής μας, της Ζακλίν ντε Ρομιγί, αναδεικνύει εμφαντικά, πέρα από το πραγματικά τεράστιο κενό μιας σπάνιας ερευνητικής δημιουργίας, και την αειθαλή επικαιρότητα μιας πολύτιμης πνευματικής κληρονομιάς. Αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη της, θα επιχειρήσω μια εξαιρετικά σύντομη- κατ΄ ανάγκην σκιαγράφηση του κορυφαίου για την αρχαία ελληνική νομική διανόηση έργου της Ο Νόμος στην ελληνική σκέψη.
Ι. Στο βιβλίο της αυτό, opus maximum σύνθεσης του αρχαίου ελληνικού νομικού διαλογισμού, η Ντε Ρομιγί ανθολογεί, περίτεχνα και διεισδυτικά, τις σκέψεις των σημαντικότερων ελλήνων στοχαστών- ιστορικών, τραγωδών, φιλοσόφων, σοφιστών, ρητόρων- του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα σχετικά με τη θεσμική και πολιτική φύση και λειτουργία του νόμου. Οπως είναι φυσικό, λίκνο και επίκεντρο της έρευνάς της είναι κυρίως η Πόλη της Αθήνας κατά τη χρονική αυτή περίοδο. Η μεγάλη συνεισφορά της Ντε Ρομιγί μέσα από αυτή τη μελέτη της συνίσταται ιδίως αφενός στην αποκάλυψη της έννοιας και της κανονιστικής εμβέλειας του νόμου στην αρχαία Ελλάδα και, αφετέρου, στην απόδειξη της αλήθειας ότι ο σημερινός κόσμος- και, συνακόλουθα, η εποχή μας- οφείλει περισσότερα στην Ελλάδα απ΄ ό,τι στη Ρώμη ως προς την όλη εξέλιξη και την τωρινή φυσιογνωμία του νόμου και της έννομης τάξης.

ΙΙ. Η συμβολή αυτή της Ντε Ρομιγί είναι τόσο περισσότερο ουσιαστική όσο ο νομικός πολιτισμός και η νομική σκέψη εδώ και αρκετές εκατονταετίες στηρίχθηκαν, εν πολλοίς, στην «επίπονα» καλλιεργημένη αντίληψη ότι η δυτικού τύπου κρατική οργάνωση και το νομικό της υπόβαθρο έχουν τα θεμέλιά τους πρωτίστως στην αρχαία Ρώμη και στο ρωμαϊκό δίκαιο. Βεβαίως ουδείς μπορεί, με σοβαρά επιχειρήματα, να αρνηθεί τη συνεισφορά και την επιρροή της ρωμαϊκής παράδοσης πάνω στη διαμόρφωση των σύγχρονων πολιτειακών θεσμών και της νομικής τους υποδομής. Είναι όμως ανάγκη- και αυτή την ανάγκη υπηρέτησε με συνέπεια η Ζακλίν ντε Ρομιγί- να τεκμηριωθεί η αλήθεια ως προς τη μεγάλη, καθοριστικής σημασίας, νομική παρακαταθήκη της αρχαίας Ελλάδας μέσα από τα επί μέρους αρχαία ελληνικά δίκαια και ιδιαιτέρως μέσα από το αρχαίο αθηναϊκό δίκαιο.

ΙΙΙ. Γράφει, λοιπόν, με γλαφυρή πυκνότητα, η Ντε Ρομιγί: «Οι Ελληνες, εραστές πάντοτε της ανεξαρτησίας, διακήρυσσαν συνεχώς με υπερηφάνεια την υπακοή στους νόμους. Είναι γεγονός ότι δεν αναζητούσαν με κανένα τρόπο να καθορίσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε σχέση με την πόλη στην οποία ανήκαν και με την οποία είχαν ταυτισθεί. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να διοικείται η πόλη αυτή από έναν δικό της κανόνα και όχι από έναν άνθρωπο. Ετσι ο νόμος υπήρξε το στήριγμα και η εγγύηση όλης της πολιτικής τους ζωής. Και τον χρησιμοποιούσαν ως μέσον για να αντιτάσσονται τόσο στην αναρχία της πρωτόγονης ζωής όσο και στην υποταγή των λαών που, σαν τους Πέρσες, υπόκεινταν στην αυθαιρεσία ενός ηγεμόνα». Και μόνον αυτό το απόσπασμα αρκεί για να καταγράψει τη διττή συμβολή της αρχαίας Ελλάδας στη θεσμική και κανονιστική φυσιογνωμία του νόμου:

Α. Πρώτον, είναι η αρχαία ελληνική νομικήκαι όχι μόνο- σκέψη που έθεσε τα θεμέλια της θετικοποίησης του νόμου και, άρα, του δικαίου. Με απλές λέξεις, απάλλαξε τον νόμο από την αρχική αοριστία τόσο των μεταφυσικών του καταβολών όσο και της άγραφης προέλευσής του. Είναι, δηλαδή, η ανάδυση του γραπτού νόμου μέσα από την αρχαία ελληνική νομική διανόηση και πραγματικότητα που δρομολόγησε τη θετική υπόσταση της κανονιστικής του δύναμης ως κανόνα δικαίου.

Β. Δεύτερον, είναι πάλι η αρχαία ελληνική νομική- και όχι μόνο- σκέψη που έφερε τον νόμο «από τον Ολυμπο στη γη». Με την έννοια ότι τον αποκατέστησε ως δημιούργημα των ανθρώπων και, συγκεκριμένα, του λαού. Και κάτι πολύ πιο σημαντικό: τον αναγόρευσε, θεσμικώς και πολιτικώς, σε προϊόν κοινής βούλησης εκείνων τους οποίους αφορά το ρυθμιστικό του πλαίσιο. Δηλαδή, σε προϊόν συναίνεσης που προκύπτει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, γεγονός το οποίο παραπέμπει, ήδη από τότε, στις ρίζες του «κοινωνικού συμβολαίου» και του συνακόλουθου αυτοκαθορισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Γεγονός, επίσης, το οποίο απαλλάσσει σταδιακώς τον νόμο από το αντιδημοκρατικό του παρελθόν, όταν η προέλευσή του ήταν συνυφασμένη- και έτσι υπονομευμένη ως προς την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του- με την αυθαιρεσία της «ενός ανδρός αρχής», βασιλικής ή τυραννικής καταγωγής συνήθως.

ΙV. Τέλος, είναι ακριβώς αυτά τα ανθρώπινα και δημοκρατικά στοιχεία του νόμου, όπως τα διαμόρφωσε η αρχαία ελληνική σκέψη και πράξη, τα οποία αργά αλλά σταθερά άνοιξαν τον δρόμο για να πάρει τη σύγχρονη αμιγώς ανθρωποκεντρική υφή του. Με άλλα λόγια, είναι ακριβώς αυτά τα, ελληνικής επινόησης και ελληνικής νοοτροπίας κατά τ΄ ανωτέρω, στοιχεία που κάνουν σήμερα τον νόμο- τον κάθε νόμο και πριν απ΄ όλους το ίδιο το Σύνταγμανα στρέφεται γύρω από τον άνθρωπο. Και τούτο όχι βεβαίως για να οργανώσει τον καταναγκασμό του αλλά, όλως αντιθέτως, για να κατοχυρώσει την ελευθερία του μέσα από εμβληματικές θεμελιώδεις ρήτρες όπως είναι η προστασία της αξίας του ανθρώπου και η εμπέδωση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.

Και για να συμπεράνω: Κάπως έτσι, ανατρέχοντας στις μακρινές αλλά αείρροες πηγές της αρχαίας ελληνικής σκέψης, ο νόμος άφησε πίσω του το άγος του αντιδημοκρατικού καταναγκασμού για να αποκτήσει τα σύγχρονα χαρακτηριστικά ενός θεσμικοπολιτικού οχήματος ελευθερίας του ανθρώπου προκειμένου να εφαρμόζεται στο πλαίσιο του αμοιβαίου σεβασμού των ορίων της. Και κάπως έτσι η κλασική, στη δομή και στην τεκμηρίωσή της, σκέψη της Ντε Ρομιγί συναντάται με τον ριζοσπαστικό στίχο του Οδ. Ελύτη στη «Μαρία Νεφέλη»: «Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα;aτανε αληθινή σωτηρία».
Του Προκόπη Παυλόπουλου
Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος είναι βουλευτής, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Πηγή Το Βήμα
26.12.2010

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

"Το είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι" είναι φάρσα"

«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» είναι ο τίτλος της έκθεσης που ετοιμάζει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης για την άνοιξη του 2011 στο χωριό Ψάρι της Αρκαδίας. «Ηταν ένα σύνθημα-διεκδίκηση της φοιτητικής μας νιότης,ένα είδος επιστροφής στο μέλλον,κάτι που σήμερα δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εργα γεννημένα τον τελευταίο καιρό αναφέρονται και εμπνέονται από πρόσωπα και καταστάσεις ιστορικής υπέρβασης, σαν προσκλητήριο απόντων και παρόντων» εξηγεί ο ίδιος. Από τότε που ξεκίνησε την πορεία του στον κόσμο της τέχνης και των χρωμάτων ο ζωγράφος και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών διατηρεί σταθερό το κοινωνικό του στίγμα. Είτε με τις πρόσφατες «Ρolaroides», είτε παλιότερα με την «Πατριδογνωσία», ο Ψυχοπαίδης δίνει το «παρών» μέσα από τον καμβά ή με τον δημόσιο λόγο του- σε βιβλία, άρθρα και συνεντεύξεις.

- Αλήθεια,κύριε Ψυχοπαίδη,το ταλέντο φαίνεται εξ αρχής;

«Οχι. Είναι τόσο πλούσια η ανθρώπινη γκάμα. Σε ορισμένους το ταλέντο φαίνεται από την αρχή, σε άλλους καθυστερεί και βγαίνει με τη μορφή μιας αιφνιδιαστικής έκρηξης. Σε κάποιους άλλους καταλαβαίνεις ότι το ταλέντο δεν είναι μόνον ό,τι κάνουν εκεί, στα έξι χρόνια της σχολής, αλλά επίσης ταλέντο είναι τελειώνοντας κάποιος και βγαίνοντας στην ελεύθερη αγορά- γιατί εκεί αρχίζουν τα δύσκολα- πόσο μπορεί να αντισταθεί, πόσα “όχι” μπορεί να πει, ποιες αντιστάσεις έχει. Πώς δεν θα γυρίσει στα εύκολα και τα διακοσμητικά, πώς θα διαφυλάξει την τέχνη του από τη σύμβαση».

- Από κάθε φουρνιά αποφοίτων της Καλών Τεχνών πόσοι μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους;

«Παλαιότερα, σε εποχές λίγο πιο ρομαντικές, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Σήμερα είναι πιο πραγματιστές οι καλλιτέχνες. Πολλοί από αυτούς θα διοχετευθούν στην εκπαίδευση και θα διδάξουν τεχνικά στα σχολεία».

- Ναι,αλλά δεν σπούδασαν γι΄ αυτό στη σχολή.

«Οχι, αλλά το λαμβάνουν πια σοβαρά υπόψη τους ως επαγγελματική αποκατάσταση. Κατά πόσο τώρα μπορούν να συνεχίσουν την τέχνη τους μόνοι τους είναι άλλη συζήτηση. Πρέπει να ισορροπήσουν ανάμεσα στο αυθεντικό καλλιτεχνικό τους κομμάτι και σε όλα τα άλλα, που είναι η ζωή, η καθημερινότητα, η επιβίωση, η οικογένεια, η δουλειά... Θέλει πολλές αντιστάσεις και ζόρια. Πρέπει να είσαι συνειδητός, αφιερωμένος για ώρες. Να μην οδηγηθείς σε δρόμους διακοσμητικούς και εμπορικούς. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος στην ουσία. Σε κάθε γενιά επιβιώνει ένας μικρός αριθμός, σχεδόν ο ίδιος κάθε φορά, ανθρώπων που ζουν από την τέχνη τους».

- Τυχεροί,ταλαντούχοι,επίμονοι; «Και κάτι ακόμη: Για να επιβιώσεις πρέπει να δεις και την κοινωνία που θα σε ανεχθεί και θα σε υποστηρίξει. Επιβιώνουν δηλαδή και εκείνοι που εναρμονίζονται με την εποχή και την κοινωνία- δεν είναι απαραίτητα θετικό το να επιβιώνει κανείς καλλιτεχνικά. Επιβιώνουν και κάποιοι που αποδέχονται ένα σύστημα αισθητικής, ενδίδουν στη διακοσμητικότητα και στις εύκολες λύσεις. Δυστυχώς, γιατί αυτό πουλιέται, είναι εμπορεύσιμο. Μπορεί να δικαιωθεί κάποιος από την κοινωνία, αλλά καλλιτεχνικά να παραμείνει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η τέχνη που δεν είναι συμβιβασμένη, η υψηλή τέχνη, είναι πάντα μη εμπορεύσιμη. Δεν είναι απαραίτητο να συνυπάρχει με την αισθητική μιας κοινωνίας. Αντιθέτως, ήταν κόντρα σε αυτά τα ρεύματα και πάντα επιβιώνει λάθρα, με τις δικές της αξίες».

- Σε μια κοινωνία όπως η σημερινή υπάρχουν αξίες;

«Είναι λάθος να μιλάμε για κοινωνία χωρίς αξίες. Το τραγικό είναι ότι έχουμε μια κοινωνία με αξίες, αλλά τι αξίες είναι αυτές; Είναι αξίες που αναπαράγουν την ευτέλεια, τη σύμβαση, έναν καθωσπρεπισμό και έναν φοβικό μικροαστισμό της καλλιέπειας. Αναπαράγουν τα λαμπερά και επιφανειακά. Αυτές οι αξίες έχουν πάρει στον λαιμό τους μια κοινωνία, αισθητικά και όχι μόνο, και την πνίγουν. Η υψηλή τέχνη εμπεριέχει το στοιχείο της αμφισβήτησης και της ανατροπής».

ξεχωριστό από την κοινωνία. Αλλά, όπως και στην κοινωνία, έτσι και στην τέχνη πρέπει τελικά να αναζητούμε την ιδιαιτερότητα και την αυθεντικότητα των ανθρώπων που πάνε κόντρα στο ρεύμα ή έχουν μια άλλου είδους - Είναι παρούσα η ελληνική τέχνη σήμερα;

«Οχι, οι έλληνες καλλιτέχνες είναι. Μεμονωμένοι άνθρωποι, και εδώ και στο εξωτερικό, που μετριούνται ως συγκεκριμένοι με συγκεκριμένη δράση. Το υπόλοιπο είναι ένα γοητευτικό και χαώδες συνονθύλευμα χωρίς κανόνες και κριτική σκέψη, χωρίς κριτήρια. Θεσμικά, δεν υπάρχει τίποτε, ούτε ατομικά ούτε σε ένα πλαίσιο ευρύτερης κριτικής διάστασης, ώστε να μπαίνουν τα πράγματα σε διαβαθμίσεις και ιεραρχήσεις».

- Σαν να περιγράφετε την ίδια την Ελλάδα...

«Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Το ζητούμενο είναι να αναζητήσουμε αυτές τις αξίες που λειτουργούν σε πείσμα αυτής της πραγματικότητας. Δεν θα μπορούσε η τέχνη να είναι κάτι αισθητική, μια συνέπεια, μια διάθεση καινούργιας αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, οργανώνουν πράγματα γύρω τους που δεν είναι ατομικές υποθέσεις. Αυτές είναι οι αξίες που χαίρεσαι να υποστηρίζεις».

- Τι σας θυμώνει πιο πολύ στην Ελλάδα σήμερα;

«Είναι τόσο πολλά που είναι δύσκολο να τα περιγράψεις. Εχω περάσει το στάδιο του μεγάλου θυμού, ακολούθησε εκείνο της ουδέτερης παρατήρησης και της κριτικής ματιάς. Ο κίνδυνος είναι ένα τρίτο στάδιο, μια απομάκρυνση από την πραγματικότητα συνδυασμένη με μια απώθηση. Αυτό θα το χαίρονταν πάρα πολλοί, γιατί ακριβώς αυτό θέλουν από εμάς, να απομακρυνθούμε αηδιασμένοι και να μην έχουμε να κάνουμε τίποτε με αυτή την κοινωνία και τελικά να εξοριστούμε, είτε πραγματικά είτε μεταφορικά. Δηλώνω ότι δεν θα τους κάνω το χατίρι, και δεν το λέω ηρωικά. Είναι θέμα επιβίωσης. Δεν θα αποτελέσουμε τη νέα γενιά των εξορίστων. Ηδη πάρα πολλοί φεύγουν έξω».

- Δεν μας κρατά δηλαδή η Ελλάδα; «Οχι. Σε διώχνει. Και εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο, το μεγάλο στοίχημα: θα καταφέρουν να μας διώξουν όλους; Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να συμβεί κάτι τέτοιο».

- Μιλάτε σαν να υπάρχει οργανωμένο σχέδιο.

«Δεν είμαι υπέρ της θεωρίας των συνωμοσιών. Καθόλου. Οταν βλέπεις συστηματικά μέσα στα χρόνια τρόπους, συμπεριφορές, νοοτροπίες, αντιλήψεις, πολιτικές που οδηγούνται νομοτελειακά προς μια ευρύτερη απαξίωση αξιών, ανθρώπων, θεσμών, πρέπει να αναρωτηθείς για τη διάρκεια. Το έγκλημα δεν είναι στιγμιαίο, είναι διαρκές. Μπορεί να θεωρήθηκαν οι πραξικοπηματίες της χούντας ένοχοι στιγμιαίου εγκλήματος, στην ουσία όμως ήταν ένα διαρκέστατο έγκλημα που είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω. Ξαναδιάβαζα τελευταία τα γράμματα του Μπάιρον από την Ελλάδα του 1824 και είναι σαν να μιλάει για το σήμερα».

- Είμαστε,όπως λέγεται,όλοι συνυπεύθυνοι για την τωρινή κατάσταση;

«Εδώ ακριβώς παίζεται η μεγαλύτερη φάρσα. Μιλώντας για συνενο χή, η κυβέρνηση θέλει να πετύχει να μοιράσει τις ευθύνες με τον ίδιο τρόπο ανάμεσα σε θύτες και θύματα. Είναι μια τακτική πονηρή και έξυπνη και μέσα από τον λαϊκισμό της δείχνει να πιάνει. Στηρίζεται ακριβώς στην ενοχή του κοινού μοιράσματος, ώστε να φύγουν οι ευθύνες από τους πραγματικά υπεύθυνους. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθούν η ποιότητα και το μέγεθος της ευθύνης των ανθρώπων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια με αυτούς που τους ψήφισαν και τους ανέχτηκαν».

- Δεν τα φάγαμε δηλαδή όλοι μαζί; «Αυτό, είτε χοντροκομμένα είτε εντέχνως, καλλιεργείται για να φύγουν οι ευθύνες από αυτούς που συμμετείχαν διαχρονικά και τις έχουν ως άκρως υπεύθυνοι. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε απόλυτη απαξίωση πραγμάτων που έχουν να κάνουν με τον δημόσιο χώρο, την κοινωνία, και κυρίως με την έννοια του πολίτη. Αυτό που απαξιώθηκε περισσότερο είναι ο πολίτης. Σήμερα υπάρχει ως ιδιώτης. Ο ιδιώτης με την κλασική έννοια είναι καταδικαστέος από την κοινωνία. Αυτό πέτυχαν σήμερα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πια κοινωνικός ιστός, έννοιες αλληλεγγύης, κοινού αγώνα, οραμάτων, καινούργιων ιδεών, παιδείας. Το 2007 κατάφεραν, μετά από συστηματικές προσπάθειες, να κάψουν την Ολυμπία. Ηταν κάτι που ξεπερνούσε τον μέσο όρο του δράματος. Μια τέτοια ύβρις...».

- Σαν να κάηκε η Ακρόπολη; «Ακόμη περισσότερο. Η Ακρόπολη είναι ένα μνημείο που αφορά την ελληνική δημοκρατία. Η Ολυμπία είναι ένας τόπος που αφορά την ανθρωπότητα ως συνύπαρξη και συναγώνα. Αυτό κάηκε στην Ολυμπία και αφορούσε την ελληνική κοινωνία ιδιαιτέρως. Δοκιμάστηκε η έννοια της κατάργησης κάθε έννοιας άμιλλας». «Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ»
«Το 2007 κατάφεραν, μετά από συστηματικές προσπάθειες, να κάψουν την Ολυμπία. Ηταν κάτι που ξεπερνούσε τον μέσο όρο του δράματος.Μια τέτοια ύβρις...» λέει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης
- Την αγαπάμε σήμερα την Ελλάδα; «Τι σημαίνει “αγαπάμε”; Σημαίνει δίνουμε και παίρνουμε,όπως σε μια σχέση.Ε,λοιπόν,η πατρίδα δεν μας αγαπάει.Εμείς την αγαπάμε.Και αυτό είναι μια σχέση νοσηρή. Αυτή τη στιγμή εμείς έχουμε όλη αυτή την αναφορά σε μια παλιότερη Ελλάδα και προσπαθούμε να διαφυλάξουμε κάποια αυθεντικότητα.Αμφιβάλλω πολύ αν ένας εικοσάρης σήμερα αγαπάει με τον ίδιο τρόπο την πατρίδα του.Την αγαπάει σαν μια κατάσταση μεγαλώματος της παιδικής του ηλικίας.Με μεγάλη όμως ευκολία αναζητεί τρόπους ζωής και ποιότητες ζωής σε έναν άλλον τόπο.Γιατί αυτή τη στιγμή περιβάλλεται από ένα αδιέξοδο και μια έλλειψη προοπτικής.Εχουν ακυρωθεί τα αυθεντικά».

- Και οι νέοι πώς αντιδρούν; «Εχουν την κουλτούρα του αυτισμού,με τις εξαιρέσεις τους φυσικά.Πρέπει να τους δώσουμε κάτι να τους εμπνεύσει για να ανθίσουν.Είναι ζόρικα τα πράγματα.Τρέχουν κι αυτοί μέσα στη σύγχυση.Οι εκρήξεις σήμερα είναι ατομικές.Σαν άναρθρες κραυγές μιας κοινωνίας που πάει να τρελαθεί.Είναι μια σκόρπια δύναμη».

- Μπορούν να μετουσιωθούν όλα αυτά σε τέχνη; «Μα,αυτά είναι η τέχνη.Αυτό το ανακάτεμα είναι η τέχνη.Τα συμπεριλαμβάνει με έναν μαγικό τρόπο- στις καλές της εκδοχές.Ισως τελικά τα αισθήματα μπορούν να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους,να τους ξαναθυμίζουν τις καλές τους στιγμές.Αν το αποδεχθούμε,έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά».

Της Μυρτώς Λοβέρδου
Πηγή Το Βήμα
19.122010

Ενας Ελληνας στην αυλή του βασιλιά της Αβησσυνίας

Σε ένα ταξίδι με προορισμό την Αίγυπτο, ο 27χρονος τότε Γιώργος Προκοπίου γνώρισε τον Παύλο Μελά, ο οποίος έμελλε να αποδειχθεί ο άνθρωπος που θα του άλλαζε τη ζωή. Εχοντας ήδη ξεχωρίσει ως ζωγράφος, με σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (αργότερα θα συνέχιζε τις σπουδές του στο Παρίσι, στη Βιέννη και στο Μόναχο), ο Μελάς σύστησε τον σμυρνιό καλλιτέχνη σε έναν στρατηγό από την Αβησσυνία. Αυτός με τη σειρά του κάλεσε τον Προκοπίου στην αυλή του αυτοκράτορα της χώρας Μενελίκ, ο οποίος αναζητούσε τον κατάλληλο ζωγράφο για να φιλοτεχνήσει την προσωπογραφία του. Από εκεί αρχίζει η γοητευτική περιπέτειά του στην αφρικανική ήπειρο των αρχών του 20ού αιώνα. Είχε προηγηθεί η παραμονή του, μαζί με τον συγγραφέα αδελφό του Σωκράτη, στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια, ενώ το ταξίδι με καραβάνι προς την Αβησσυνία, που διήρκεσε 50 ημέρες, χάρισε μοναδικές εμπειρίες στους ταξιδιώτες του.

Με την ευχή της μάνας του - «παιδί μου, να πας στην Αβησσυνία» ο Γιώργος Προκοπίου βρέθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα. «Ο πόθος ν΄ αποκτήσω τη μεγάλη τιμή,να φτιάσω την εικόνα της Μεγαλειότητός του» είπε «μ΄ έκαμε να λησμονήσω και οικογένεια και κόπους.Το όνειρό μου να επιτύχω τη δόξα να κάνωεγώ πρώτος την εικόνα του μεγάλου αυτοκράτορος της Αβησσυνίας» .

 

Ενα ατελιέ δεν άργησε να στηθεί. Αλλά προτού ποζάρει ο Μενελίκ, ο έλληνας ζωγράφος χρειάστηκε να δοκιμαστεί ζωγραφίζοντας τον εξάδελφό του Ντετράς Ντεσσάμα και τον ελβετό σύμβουλό του Αλφρέδο Ιλγκ. Φωνάζοντας με ενθουσιασμό την ντόπια έκφραση επιδοκιμασίας «βάι γουτ, βάι γουτ, καρά- καράκαρά!» ο Μενελίκ «έχρισε» ουσιαστικά τον Προκοπίου ζωγράφο του και ζωγράφο της Αυλής.

Η παραμονή του στην Αφρική ως το 1911 του χάρισε εμπειρίες, χρώματα και εικόνες, ενώ μια πλούσια συλλογή έργων τέχνης έμεινε πίσω - πορτρέτα της βασιλικής Αυλής αλλά και ανώνυμων πολιτών. Παράλληλα, με μια σειρά φωτογραφιών απαθανάτισε στιγμιότυπα της εκεί καθημερινότητας, καθώς πλάι στην αγάπη του για τη ζωγραφική είχε προστεθεί και το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία- αργότερα ο Προκοπίου θα περνούσε και στην κινηματογραφική κάμερα, αφήνοντας πίσω του, μεταξύ άλλων, στιγ
μιότυπα από την πολιτική ζωή του τόπου, καθώς και από το αλβανικό Μέτωπο.

Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του ο Γιώργος Προκοπίου συνεχίζει με όλο και περισσότερες περγαμηνές να ζωγραφίζει. Η ελίτ κοινωνία της Σμύρνης επιζητεί τον τιμημένο καλλιτέχνη για ένα πορτρέτο. Η κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα τον βρει κυνηγημένο. Με την Καταστροφή της Σμύρνης το ΄22 καταδικάζεται σε θάνατο από τουρκικό στρατοδικείο. Τελικά θα σωθεί, μαζί με όλη του την οικογένεια και την καλλιτεχνική του περιουσία, χάρη στον γάλλο πρόξενο. Τα Χριστούγεννα τον βρίσκουν στον Πειραιά. Αργότερα, στην Αθήνα, οι σημαντικές γνωριμίες του θα τον κάνουν περιζήτητο ενώ οι εκθέσεις του σηματοδοτούν παράλληλα και κοσμικά γεγονότα. «Χθες το απόγευμα ο πρόεδρος της κυβερνήσεως κ.Βενιζέλος συνοδευόμενος υπό των υπουργών κκ. Γόντικα και Βουρλούμη, των υφυπουργών Παπαδάτου και Δοξιάδου και άλλων πολιτικών προσώπων επεσκέφθη την έκθεσιν του ζωγράφου κ. Γ. Προ κοπίου εις την αίθουσα “Παρνασσός”.Ο κ.Πρόεδρος παρέμεινε αρκετήν ώραν εν τη αιθούση της εκθέσεως περιεργαζόμενος με πολύ ενδιαφέρον τους πίνακας του σμυρναίου καλλιτέχνου και αφού τον συνεχάρη θερμότατα διά το πολυσύνθετον ιστορικόν έργον του, διά τ΄ αρχαία και θαυμαστά μνημεία, τα τοπία της Ελλάδος και τα επιτυχή πορτραίτα, ηγόρασε εν τέλει τον “Σαλπιγκτή” από την σειράν των ιστορικών έργων, ως ανάμνησιν της εξαιρετικής αυτής εργασίας, η οποία τιμά την ελληνικήν τέχνην και ψυχήν» έγραφε το «Ελεύθερον Βήμα» στις 28 Δεκεμβρίου 1928. Αλλωστε ο Προκοπίου είχε φιλοτεχνήσει το 1919, μετά την απελευθέρωση της Σμύρνης από τον ελληνικό Στρατό, μεγάλη προσωπογραφία του Βενιζέλου σε μετάξι, η οποία και είχε τοποθετηθεί στην προκυμαία της Σμύρνης.

Ανάμεσα στους φίλους του συγκαταλέγονται προσωπικότητες όπως ο Σπύρος Μερκούρης, που ήταν και παράνυμφος στον γάμο του το 1906 με τη Λούλα, το γένος Αγγέλου Φασιλή- με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Ανδρέα και τον Αγγελο-, ο τραπεζίτης Γιώργος Ζερβουδάκης, με τον οποίο έκαναν μαζί και επιχειρηματικές δουλειές, ο Βικάτος, ο Ιακωβίδης, η οικογένεια Γερουλάνου... Οι εκθέσεις του, είτε ομαδικές είτε ατομικές, πολλαπλασιάζονται, ενώ συμμετέχει στην
ίδρυση της Ομάδας Ελλήνων Ακαδημαϊκών Ζωγράφων.

Το 1940 έμελλε να είναι καθοριστικό και για τον ίδιο: παρ΄ ότι υποφέρει από βρογχικά, παίρνει ειδική άδεια για να μεταβεί στο Μέτωπο και να απεικονίσει τις μάχες. Σκίτσα, φωτογραφίες, αλλά και η τελευταία ημιτελής ελαιογραφία του Αργυροκάστρου, μαζί με ένα γράμμα- τελευταίο και αυτό- στη γυναίκα του, από το αντίσκηνό του, σε θερμοκρασία 20 υπό το μηδέν. Πεθαίνει από συγκοπή καρδιάς στις 20 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.

Το πλούσιο έργο του Γιώργου Προκοπίου πέρασε από πολλά στάδια: ρεαλισμός, ρομαντισμός, εμπρεσιονισμός. Μέσα από τις προσωπογραφίες και τα πορτρέτα, τους τόπους και τα τοπία, τις σκηνές της μάχης ο Προκοπίου παρέμεινε δάσκαλος και ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης. Η τέχνη του παρακολουθεί τις αλλαγές της Ιστορίας, ενώ η καλλιτεχνική καταγραφή της Αφρικής, σε εποχές όπου τα ταξίδια ήταν εξαιρετικά δύσκολα, προσέθεσαν σε αυτόν τον ιδιαίτερο ζωγράφο μια εξωτική διάσταση, πλάι σε έναν εξίσου ιδιαίτερο πατριωτισμό- ξεκινώντας από τη Σμύρνη πριν από την καταστροφή και φθάνοντας ως την Αθήνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 
 
Της Μυρτώς Λοβέρδου
Πηγή Το Βήμα 
19.12.2010

Τελευταίο αντίο στη Τασώ Καββαδία

Η Τασσώ Καββαδία μαζί με τον σκηνοθέτη Χάρη Παπαδόπουλο
H πιο γλυκιά «κακιά» του ελληνικού κινηματογράφου, η Τασσώ Καββαδία, «έφυγε» πλήρης ημερών, το Σάββατο. Γεννήθηκε το 1921 στην Πάτρα και κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας την είδαμε να ενσαρκώνει τους ρόλους της ραδιούργας πεθεράς, της πικρόχολης νύφης, ακόμη και του δεσμοφύλακα. Εξαιτίας του αυστηρού παρουσιαστικού τους καθιερώθηκε σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ρόλων στη μεγάλη οθόνη, όμως στο θέατρο κάλυψε σχεδόν όλη τη γκάμα του ρεπερτορίου, με εξαίρεση την αρχαία τραγωδία. 

Εξαιρετικά καλλιεργημένη, είχε να επιδείξει και ένα πλούσιο μεταφραστικό έργο. Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι. Είχε την τύχη να θητεύσει δίπλα σε δύο σημαντικούς δασκάλους: από τον Γιάννη Τσαρούχη διδάχτηκε σκηνογραφία και ενδυματολογία ενώ στο πλευρό του Κουν έκανε τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο αλλά και σε εφημερίδες και περιοδικά στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Έπαιξε σε ελληνικές και ξένες παραστάσεις, σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες («Κυριακάτικο ξύπνημα», «Στέλλα», «Διακοπές στην Αίγινα», «Το κλωτσοσκούφι», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Στεφανία», «Καπετάν φάντης μπαστούνι», «Όλγα αγάπη μου», «Η κραυγή μιας αθώας», «Ξύπνα, Βασίλη!», «Μια τρελή τρελή σαραντάρα», «Προς την ελευθερία», «Θηλυκή εταιρεία» κ.ά), ενώ είχε εμφανιστεί και στην τηλεόραση («Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», «Παππούδες εν δράσει», «Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο κ.ά). 

Το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, στην ανακοίνωσή του επισημαίνει: «Η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού εκφράζει τη λύπη της για το θάνατο της Τασσώς Καββαδία. Η μεγάλη ηθοποιός μέσα από τους ρόλους, τη θεατρική και κινηματογραφική της πορεία δημιούργησε το δικό της προσωπικό στυλ με το οποίο έχει καταγραφεί στη συλλογική λαική μνήμη ως ξεχωριστή φυσιογνωμία. Ευγενής και ουσιαστική, εργατική και πολυπράγμων η Τασσώ Καββαδία θα παραμείνει αγαπητή διότι ήταν αληθινή». 

Η κηδεία της θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, στις 11:00 το πρωί στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. 

Πηγή  clickatlife.gr
20.12.2010





Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ 24 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ 8 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ.

Περισσότεροι από 1.300.000 φορολογούμενοι (φυσικά και νομικά πρόσωπα) οφείλουν στο Δημόσιο συνολικά 32 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 24 δισ. ευρώ όπως εκτιμά το Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορούν να εισπραχθούν και άρα πρέπει να διαγραφούν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα?
Οταν "το Βήμα" είχε αποκαλύψει στις 2 Μαίου του 2010 την αναλυτική κατάσταση με τα ληξιπρόθεσμα χρέη ανά ποσό οφειλής προέκυψε το εξής συναρπαστικό στοιχείο :

827.396 φορολογούμενοι και επιχειρήσεις όφειλαν τότε στο Δημόσιο 23,4 δισ ευρώ, από τα οποία τα 20 δισ. ευρώ τα όφειλαν 8.401 φυσικά και νομικά πρόσωπα, ενώ 602.807 φορολογούμενοι είχαν χρέη στην Εφορία κάτω από 2.000 ευρώ.

Στο σημείωμα που είχε εκδοθεί από αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών και ανέλυε τις οφειλές των 23,4 δισ. ευρώ ανέφερε χαρακτηριστικά ότι σε αυτά τα χρέη "δεν περιλαμβάνονται χρέη οφειλετών πτωχών, εταιρείες με προσωρινό Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ), ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και γενικά επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα."

Κατά συνέπεια τα 23,4 δισ. ευρώ θεωρούνταν εισπράξιμα τον Μάϊο του 2010 και μόνο τα 8 δισ. ευρώ (από τα 32 δισ. ευρώ) θεωρούνατν ανεπίδεκτα είσπραξης

Τώρα τι μεσολάβησε και τελικά τα εισπράξιμα χρέη δεν είναι 23,4 δισ. ευρώ αλλά μόλις 8 δισ. ευρώ??????

"Κύριος οίδε"!!!

Πηγή Το Βήμα 
19.12.2010

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Δούκισα της Πλακεντίας, μια ζωή σαν παραμύθι

Η Sophie de Marbois-Lebrun, δούκισσα της Πλακεντίας (1785-1854).  Αγνώστου καλλιτέχνη, ελαιογραφία, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Ζούσε συντροφιά με τη νεκρή κόρη της. Ερωτεύθηκε έναν ληστή που έζησε σε άλλη εποχή. Αφησε τη σφραγίδα της στην Αθήνα με τα κομψά της αρχιτεκτονήματα. Απέκτησε δικό της σταθμό στο Μετρό. Η Δούκισσα της Πλακεντίας αφήνει τον μύθο πίσω της και αποκαλύπτεται σε έκθεση- αφιέρωμα στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο
Μέγαρο Ιλισίων Περιοχή: λεωφόρος Β. Σοφίας 22 Έτος: 1840-1848
Ηταν η πλουσιότερη γυναίκα της Αθήνας - πιο ευκατάστατη και από τον βασιλιά Οθωνα. Ντυμένη στα λευκά, διαφέντευε αρχιτέκτονες και μαστόρους. Αγόραζε και πωλούσε οικόπεδα στην Αττική με ταλέντο που θα ζήλευε και ο καλύτερος μεσίτης. Δάνειζε χρήματα με τόκο. Υποστήριξε και εν συνεχεία μίσησε τον Καποδίστρια όσο λίγοι.

Η ζωή της υπήρξε πολυτάραχη και η φήμη της μεγάλη. Ο μύθος που την ακολουθεί δύο αιώνες αργότερα είναι ακόμη μεγαλύτερος. Ποια ήταν όμως στην πραγματικότητα η Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπράν, την οποία οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως Δούκισσα της Πλακεντίας; Το αληθινό πρόσωπο της γυναίκας που γεννήθηκε στην Αμερική, παντρεύτηκε γάλλο δούκα, στρατηγό του Ναπολέοντα και κινούμενη από φιλελληνικά αισθήματα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα θα επιχειρήσει να αποκαλύψει η έκθεσηαφιέρωμα στη Δούκισσα της Πλακεντίας που εγκαινιάζεται στις 16 Δεκεμβρίου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται εν μέρει στο μέγαρό της, τη Villa Ιlissia.

«Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται η προσωπικότητα της Δούκισσας συγκροτημένα στο ελληνικό κοινό μέσω μιας έκθεσης» λέει στα «ΝΕΑ» η αναπληρώτρια διευθύντρια του Μουσείου, δρ Αναστασία Λαζαρίδου. «Είναι μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει ο κόσμος τη Δούκισσα προτού ανοίξει και πάλι- στο τέλος του 2011 - για το κοινό η Villa που έχει κλείσει για εργασίες αναστήλωσης από το 2004».

«Πρόκειται για μία γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα την οποία δεν κατανοούσαν οι άνθρωποι της εποχής της, με αποτέλεσμα γρήγορα η παρουσία της να λάβει διαστάσεις αστικού μύθου» εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Ελένη Μάργαρη, επιμελήτρια της έκθεσης για τη ζωή της γυναίκας που ντύθηκε με αναρίθμητους θρύλους, έγινε λαϊκό ανάγνωσμα, ηρωίδα μυθιστορημάτων και ταινία.

Από Κυρία των Τιμών στην αυλή της αυτοκράτειρας Μαρί- Λουίζ (δεύτερης συζύγου του Ναπολέοντα) η Σοφί ντε Μαρμπουά εντυπωσιάστηκε λόγω της μόρφωσής του από τον Καποδίστρια τον οποίο συνάντησε το 1826 στο Παρίσι. Η Σοφί εγκαταστάθηκε το 1829 στο Ναύπλιο, πόλη που όρισε ο Καποδίστριας ως την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού έθνους και αργότερα επέλεξε να έρθει στην Αθήνα με τα χαμόσπιτα και τους αδιέξοδους λαβυρινθώδεις δρόμους, αφού ήδη είχε μυηθεί στον φιλελληνισμό στα σαλόνια όπου σύχναζε με τον Βίκτορα Ουγκώ και τον Αλφόνσο ντε Λαμαρτίν. Είχε προσφέρει 44.000 φράγκα υπέρ των Ελλήνων (αργότερα χρηματοδότησε την εκπαίδευση άπορων κορασίδων και την επανέκδοση των «Ελληνικών Χρονικών»). Κίνηση αλλόκοτη ίσως για τα μάτια των συγχρόνων της, όχι όμως και για την ίδια που ήδη είχε δημιουργήσει σκάνδαλα στο Παρίσι καθώς τσακωνόταν δημοσίως με τον σύζυγό της.

Από την Αθήνα η Δούκισσα- τίτλος που είχε απονεμηθεί στον πεθερό της από τον Ναπολέοντα - θα φύγει όταν θα διαφωνήσει με τον Καποδίστρια επειδή δεν θέσπιζε Σύνταγμα, τον οποίο κάποτε λάτρευε. Θα δικαιώσει δε μέσα από τα γραπτά της τους δολοφόνους του, μιλώντας «για πράξη δικαιοσύνης», όπως μαρτυρούν κείμενα και επιστολές που μαζί με έργα τέχνης, εφημερίδες εποχής, σχέδια και βιβλία συνθέτουν το βασικό υλικό της έκθεσης- περίπου 40 κομμάτια- καθώς «δεν μας έκανε τη χάρη η Δούκισσα να πει πολλά. Δεν άφησε ούτε διαθήκη, με αποτέλεσμα τα πράγματά της να έχουν διασκορπιστεί» λέει η Ελένη Μάργαρη.

Ο μύθος γύρω από το όνομά της θα αρχίσει να φουντώνει όταν επιστρέφοντας στην Αθήνα από το ταξίδι της στη Συρία στις αποσκευές της θα φέρει το ταριχευμένο σώμα της κόρης της, Ελίζας. Αποτραβηγμένη στο σπίτι της, στην οδό Πειραιώς, παρίστανε πως η κόρη της ζούσε και τα βράδια κατέβαινε στο υπόγειο για να συζητήσουν. Το τραγικό φινάλε θα γραφεί το 1847 όταν το σπίτι θα παραδοθεί στις φλόγες και μαζί η σορός της Ελίζας.

Η δραστήρια Δούκισσα άρχισε να παραξενεύει. Δεν σταματά όμως τις δραστηριότητες. Παραδίδει μαθήματα Γαλλικών. Χτίζει τη Villa Ιlissia, το Καστέλο της Ροδοδάφνης και τα κτίρια Μaisonette, Ρlaisance και Τourelle στην περιοχή της Πεντέλης. Η Ροδοδάφνη και η Τourelle έμειναν ημιτελείς, καθώς η Δούκισσα φοβόταν πως αν ολοκλήρωνε όλες τις οικοδομές θα πέθαινε...

Η εκκεντρική για τους Αθηναίους της εποχής προσωπικότητα της Δούκισσας εξακολουθούσε να προκαλεί δέος σε συνδυασμό με τις επιχειρηματικές δράσεις, την καταγωγή και τη μόρφωσή της. «Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής μετέφερε με αγανάκτηση στα απομνημονεύματά του το ανεξήγητα φτωχό γεύμα που παρέθεσε σ΄ εκείνον και σε άλλους καλεσμένους της, μετά το οποίο φοβήθηκε μήπως “εξ ασιτίας φθάσωμεν νεκροί εις Αθήνας”» επισημαίνει ο επιμελητής του Μουσείου Στάθης Γκότσης, ο οποίος φρόντισε και το ημερολόγιο του Μουσείου που είναι αφιερωμένο στη Δούκισσα.

Ο μύθος της όμως έφθασε στο απόγειό του όταν η Δούκισσα βρέθηκε όμηρος του ληστή Μπίμπιση. Προτού προλάβει εκείνη να παραδώσει μέσω απεσταλμένου της τα υψηλά λύτρα, οι κάτοικοι της περιοχής έσπευσαν να τη σώσουν καθώς ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής αφού, εκτός των άλλων, είχε πληρώσει για να γίνει το πέτρινο τοξωτό γεφύρι στο ρέμα Χαλανδρίου. Γρήγορα όμως στη λαϊκή συνείδηση ο Μπίμπισης αντικαταστάθηκε από τον περισσότερο γνωστό Νταβέλη ενώ η λαϊκή φαντασία μετέτρεψε την ομηρεία σε παθιασμένο έρωτα. 
Μεγάλο πλήγμα για την δούκισσα, υπήρξε η απανθράκωση του βαλσαμωμένου σώματος της κόρης της, στην πυρκαϊά που ξέσπασε στις 19 Δεκεμβρίου του 1847, η οποία επίσης έκαψε το προσωρινό σπίτι της, κοντά στην οδό Πειραιώς. Έκτοτε, κλονίζεται ακόμη πιο πολύ ψυχολογικά, αποσύρεται εντελώς από τον κόσμο και παραμελεί τις οικοδομές της. Πεθαίνει το 1854. Το Μνήμα της, βρίσκεται στο Πεντελικό όρος που τόσο αγάπησε.

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
11.12.2010

Συμπληρωματικές πληροφορίες :
Το λεγόμενο "μέγαρο των Ιλισίων" οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1840-1848, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη (1802-1862), απόφοιτου της Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής του Βερολίνου και μαθητή του περίφημου νεοκλασικιστή Karl Friedrich Schinkel. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο διώροφο κτίριο, που συνδυάζει κλασικά στοιχεία (όπως η τριαδική συμμετρία των όψεων) με ρομαντικά (τοξοστοιχίες, κ.τ.λ.). Αρχικά χρησίμευσε ως χειμερινή διαμονή της Δούκισσας της Πλακεντίας (Sophie de Marbois-Lebrun, duchesse de Plaisance, 1785-1854), μιας εκκεντρικής Γαλλίδας φιλελληνίδας που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα και στην οποία ανήκαν επίσης μια σειρά κτιρίων στην περιοχή της Πεντέλης. Μετά τον θάνατό της φιλοξένησε για ένα διάστημα διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες. Το 1928 υπέστη ορισμένες μεταρρυθμίσεις από τον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο και από το 1930 εγκαταστάθηκε εκεί το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο των Αθηνών. Επεκτάσεις του συγκροτήματος πραγματοποιήθηκαν το 1954 (αρχιτέκτονας Βασίλης Δούρας) και το 1993 (αρχιτέκτονας Μάνος Περράκης).

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
Ο. Fountoulaki, Stamatios Kleanthes (1802-1862), Καρλσρούη 1979* 
Όλγα Μπαδήμα-Φουντουλάκη, «Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών: Το μέγαρο του Μουσείου», Καθημερινή/Επτά Ημέρες, 11.4.1999, σ. 5-6* 
Μάνος Περράκης, «Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών: Η επέκταση του Μουσείου», Καθημερινή/Επτά Ημέρες, 11.4.1999, σ. 7.

Ελεύθερη εργασία με παρέα, σε κοινό χώρο

Παραδέξου το: Το να δουλεύεις «από το σπίτι» είναι ωραίο, αλλά για κάποιο λόγο όχι τόσο όσο φανταζόσουν πριν αφήσεις τη δουλειά στην εταιρεία. Ναι, αποχαιρέτησες το μποτιλιάρισμα την ώρα αιχμής και σηκώνεσαι για τσιγάρο όποτε σου «καπνίσει». Κάτι όμως λείπει. Το κενό που αισθάνονται οι κάθε είδους επαγγελματίες στη freelance ζωή τους έρχονται να καλύψουν οι συνεργατικοί χώροι εργασίας που αρχίζουν να κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους και στη χώρα μας.

Το κουδούνι δεν έχει σταματήσει να χτυπάει στο νούμερο 44 της οδού Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας. Ηδη, στον χώρο, κάποιος διαβάζει εφημερίδα, άλλος απολαμβάνει τον εσπρέσο του στο μπαρ, μια ομάδα βρίσκεται στο γραφείο συσκέψεων και δύο τρεις ακόμα χρησιμοποιούν τους υπολογιστές. Ο καθένας τους εργάζεται για άλλη εταιρεία ή project και έχει άλλη ειδικότητα. Ολοι τους όμως βρήκαν ότι το να μοιράζεσαι τον ίδιο χώρο εργασίας με ανθρώπους παρόμοιας λογικής και ταυτόσημων αναγκών είναι πιο αποδοτικό και πιο διασκεδαστικό.

«Ο χώρος απευθύνεται σε ανθρώπους που δουλεύουν από το σπίτι, αλλά έχουν ανάγκη ένα μέρος να συναντηθούν με έναν πελάτη, να εργαστούν για λίγη ώρα όταν βρίσκονται στο κέντρο για δουλειές, να βρουν επαγγελματίες άλλων κλάδων για να ανταλλάξουν ιδέες», λέει στην «Κ» ο κ. Σπύρος Καπετανάκης, που μαζί με τον Σταύρο Μεσσήνη δημιούργησαν πριν από ένα χρόνο το CoLab, στο πλαίσιο της συμμετοχής τους στο Athens Startup Weekend 2009. Γραφίστες, designers, καλλιτέχνες, προγραμματιστές, ακόμα και δικηγόροι, πωλητές ή δημοσιογράφοι, επαγγελματίες χωρίς δική τους έδρα, βρίσκουν ανά πάσα τιμή το δικό τους «γραφείο» έναντι λογικού αντιτίμου. Αναγνωρίζοντας μάλιστα τις δυσκολίες μίας startup εταιρείας, «ανοίγουν» τον χώρο τους και στους νέους επιχειρηματίες που ασχολούνται με την τεχνολογία και το Ιντερνετ: «Γιατί να πληρώνουν τα δικά τους γραφεία όταν όλες οι υποδομές είναι εδώ; Το ανελαστικό κόστος της επαγγελματικής στέγης, το κόστος εξοπλισμού, η δέσμευση ενοικίου, το κόστος ηλεκτρικού ρεύματος και τηλεπικοινωνιών, το κόστος υποστηρικτικών υπηρεσιών, καθαριότητας, γραμματείας, δημιουργούν μια επιπλέον αναστολή για επαγγελματικές πρωτοβουλίες».

Το CoLab (όπως και οι περισσότεροι παρόμοιοι χώροι που λειτουργούν στην Αθήνα και αλλού -Archive, Booze Cooperativa, Regus) είναι πλήρως εξοπλισμένο με δωρεάν Ιντερνετ και τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές «φορτωμένους» με κάθε είδους προγράμματα, συνδυάζοντας τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου γραφείου με την «οικειότητα» ενός κεντρικού καφέ. «Δεν είμαστε όμως ένα Ιντερνετ καφέ, στόχος μας είναι η ανάπτυξη της δικτύωσης, η διαδραστικότητα των μελών μας», συνεχίζει ο κ. Καπετανάκης. «To CoLab είναι μια ιδέα κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Το όραμά μας είναι να αναπτύξουμε μια κοινότητα, που από τη μία πλευρά να μοιράζεται το κόστος χρήσης των παγίων, όπου ο καθένας θα πληρώνει μόνο αν κάνει χρήση, και από την άλλη πλευρά να μπορεί κάποιος να ωφεληθεί από συνέργειες με άλλα μέλη της κοινότητας».

Από το 2008 έως σήμερα, οι σχετικές δομές παγκοσμίως έχουν αυξηθεί κατά 300%. Η κύρια αιτία είναι η ανάπτυξη του Web 2.0, των κοινωνικών δικτύων, της νέας πραγματικότητας στην εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα.

Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική κρίση έδωσε την καθοριστική ώθηση. Ανθρωποι που έχουν βγει ή εισέρχονται στην αγορά εργασίας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς αναζητούν νέες λύσεις. Και αυτή του «και μαζί και μόνοι» μοιάζει πολύ δελεαστική.

Της Λίνας Γιάνναρου
15.12.2010

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Αναδίπλωση για τα χρέη από "κίνημα" βουλευτών

Συνέχεια από προηγούμενο δημοσίευμα (εδώ)

Με έντονο παρασκήνιο συνοδεύεται η χθεσινή απόφαση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου να αποσύρει τη διάταξη για διαγραφή χρεών ύψους 24 δισ. προς το Δημόσιο. Δεκάδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ διεμήνυσαν τόσο στους εκπροσώπους της Κ.Ο. όσο και στον υπουργό Οικονομικών ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν τη ρύθμιση και μάλιστα δίχως να δημοσιοποιείται τίνος τα χρέη διαγράφονται.  

Το κλίμα στην Κ.Ο. για το θέμα αυτό ήταν εξαιρετικά αρνητικό για την πιθανότητα αυτή, ήδη από το βράδυ της Δευτέρας, καθώς στην επιτροπή της Βουλής, όπου συζητήθηκε το θέμα, τόσο η κ. Βάσω Παπανδρέου όσο και άλλοι βουλευτές (Χρ. Μαγκούφης, Π. Κουκουλόπουλος, Α. Μακρυπίδης, Θ. Παπαγεωργίου, Ευ. Παπαχρήστος κ.ά.) είχαν αμφισβητήσει την αναγκαιότητα της ρύθμισης αυτής. Η κ. Παπανδρέου μάλιστα είχε επιτεθεί στον κ. Παπακωνσταντίνου, εκφράζοντας την απορία πώς είναι δυνατόν να γνωρίζει η κυβέρνηση ότι τα χρέη αγγίζουν τα 24 δισ. αν δεν ξέρει ποιοι τα χρωστούν.  
Στον ΚΤΕ που είχε προηγηθεί, ο κ. Κουκουλόπουλος έλεγε ότι στην κυβέρνηση «δεν ξέρουν πόσο βαρύ είναι το κλίμα που επικρατεί στην Κ.Ο.». Φαίνεται πάντως ότι το ενδεχόμενο καταψήφισης υποτιμήθηκε, καθώς το βράδυ της Δευτέρας ουδείς ανέμενε ότι το πρωί της Τρίτης ο κ. Παπακωνσταντίνου θα υποχρεωνόταν σε αναδίπλωση. Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, μεγάλο τμήμα της Κ.Ο. μετέφερε στους κ. Β. Εξαρχο, Χρ. Πρωτόπαπα, Μ. Μπεντενιώτη και στον πρόεδρο της Βουλής κ. Φ. Πετσάλνικο ότι δεν προτίθεται να υπερψηφίσει το άρθρο τού υπό κατάθεση νομοσχεδίου περί τη διαγραφή των χρεών. Νωρίτερα ο κ. Γ. Φλωρίδης (που και ο ίδιος διαφωνούσε με το κατεπείγον του ζητήματος) είπε στον κ. Χρ. Πρωτόπαπα, εκπροσωπώντας και τους κ. Σαλαγιάνννη, Καρύδη, Καρτάλη, Παπαγεωργίου και Παπαχρήστο, ότι πολλοί συνάδελφοί του προτίθενται να καταψηφίσουν την επίμαχη διάταξη. Η πληροφορία ακολούθησε τη θεσμική οδό, έφθασε βεβαίως και ώς την κ. Ρεγγίνα Βάρτζελη, η οποία ενημέρωσε τον πρωθυπουργό. 

Κατόπιν τούτου ο κ. Παπακωνσταντίνου απέσυρε τη διάταξη και τόνισε ότι θα κατατεθεί μόνον όταν δημοσιευθούν τα ονόματα των οφειλετών. Το τελευταίο αυτό επεισόδιο στη Βουλή ήλθε μόλις λίγες ώρες μετά τον ΚΤΕ που έγινε σε έντονο κλίμα, με τη συμμετοχή των κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και Λούκας Κατσέλη. Οι δύο υπουργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με επιθέσεις ακόμη και επί προσωπικού, εξέλιξη που αναδεικνύει την απόσταση που υφίσταται μεταξύ βουλευτών και κυβέρνησης.

Χθες στο υπουργικό συμβούλιο ο κ. Παπανδρέου υπερασπίστηκε τις ταχείες διαδικασίες νομοθέτησης, τονίζοντας ότι: «Ολοι αντιλαμβάνονται τον κατεπείγοντα χαρακτήρα αυτών των αποφάσεων». Με τον κ. Παπανδρέου συμφώνησε ο κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος επίσης ζήτησε 15ήμερο έλεγχο εν όψει της 4ης δόσης, ώστε ώς το Μάρτιο να έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα. 

Οι κ. Βενιζέλος και Α. Λοβέρδος αναφέρθηκαν στην επιμονή των δικαστηρίων να αρνούνται την υπαγωγή επιχειρήσεων στο άρθρο 99 περί ρύθμισης χρεών, που έχει ως αποτέλεσμα πτωχεύσεις και απολύσεις. Ο κ. Χ. Καστανίδης δεσμεύθηκε ότι θα εξετάσει το θέμα.

Του Βασίλη Νέδου
15.12.2010

Ο κήπος με τα αγάλματα (Το άγνωστο εργαστήρι του Γιάννη Παπά στου Ζωγράφου)

Η επίσημη ονομασία του είναι Μουσείο Μπενάκη-Εργαστήριο Γιάννη Παππά (1913-2005). Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν πρόκειται για ένα ατελιέ όπου μπορεί να ανιχνεύσει κανείς το αποτύπωμα της ζωής και του έργου του μεγάλου γλύπτη, δημιουργού των αγαλμάτων των Τρικούπη και Βενιζέλου μπροστά από τη Βουλή και τόσων άλλων. Πρόκειται για γλυπτοθήκη των μορφών του εικοστού αιώνα. Εκεί όπου διασταυρώνονται οι επώνυμοι με τους ανώνυμους. Από την Αζίζα τη Φελάχα, έναν στρατό από Βενιζέλους και από τα παιδικά πρόσωπα των γειτόνων έως τους ανδριάντες του Οδυσσέα Ελύτη και του Μακρυγιάννη. Εκατοντάδες γλυπτά και δεκάδες πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, μελέτες και μακέτες αποτελούν την πνευματική περιουσία που ο Γιάννης Παππάς κληροδότησε στο Μουσείο Μπενάκη μαζί με το εργαστήριό του στις αρχές του 21ου αιώνα, ανακοινώνοντας ότι ήταν «το πιο φερέγγυο Ιδρυμα για να εμπιστευθώ το έργο μου». Σήμερα τα παιδιά των ελληνικών σχολείων και οι φοιτητές των σχολών που προσέρχονται κατά ομάδες μπορούν να κοιτάζουν μόνο από την πόρτα του εργαστηρίου τα περισσότερα από 700 γλυπτά και τις δημιουργίες του Γιάννη Παππά που στριμώχνονται στο εργαστήριό του. Ο όγκος των έργων είναι τόσο μεγάλος και οι αντοχές του χώρου τόσο μικρές ώστε η επέκταση του εργαστηρίου να αποτελεί ανάγκη για να διευκολυνθεί η ροή των επισκεπτών σύμφωνα με τις σύγχρονες μουσειολογικές προδιαγραφές.

Η πτωχή συγγενής
Στο σπίτι του γλύπτη στου Ζωγράφου ζει και αναπνέει η «πτωχή συγγενής των τεχνών», όπως είχε αποκαλέσει τη γλυπτική ο Γιάννης Παππάς που αντιμετώπισε πλείστες περιπέτειες και γραφειοκρατικό «πόλεμο» στην υλοποίηση των έργων του σε δημόσιους χώρους. Για τον ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη έγραφε: «Τον αποκάλυψε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, χωρίς να αναφέρει το όνομα του γλύπτη όπως συνηθίζουν στην Ελλάδα οι αποκαλύπτοντες επίσημοι. Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά...». Στον επάνω όροφο βρίσκονται εκτεθειμένα ζωγραφικά έργα και γλυπτά του Γιάννη Παππά. Πρόκειται για ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον τμήμα του εργαστηρίου που είχε διαμορφωθεί από τον ίδιο τον καλλιτέχνη σε εκθεσιακό χώρο. Με κοινή απόφαση της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη και της Γνωμοδοτικής Επιτροπής που ο Παππάς όρισε με τη διαθήκη του, στον χώρο αυτό εκτίθεται περιορισμένος αριθμός γλυπτών και ζωγραφικών έργων ώσπου να ολοκληρωθούν οι εργασίες, ώστε το εργαστήριο να γίνει επισκέψιμο.

Στο ισόγειο, ωστόσο, στο εργαστήριό του που αποτελεί την καρδιά του οικήματος, συνωστίζεται ο κύριος όγκος, το απόσταγμα των πλέον των 70 χρόνων δουλειάς του. Πώς γίνεται, όμως, η πρόσβαση στον χώρο; «Ειδικά για το ισόγειο όταν υπάρχουν γκρουπ επισκεπτών, όπως σχολεία ή άλλοι φορείς, δεν είναι δυνατόν να εισέλθουν στο εργαστήριο διότι απειλούνται τα γλυπτά» εξηγεί η κυρία Γερουλάνου.

Για να λυθεί το πρόβλημα το Μουσείο Μπενάκη αποφάσισε να εκπονήσει μελέτη για την επέκταση του χώρου εκεί όπου βρίσκεται η πίσω αυλή. Ο λόγος για τη δημιουργία μιας μικρής διώροφης πτέρυγας, η οποία θα διευκολύνει την κυκλική ροή των επισκεπτών, θα εξασφαλίσει τους κατάλληλους αποθηκευτικούς χώρους και θα δημιουργήσει ένα εργαστήριο όπως το οραματιζόταν ο ίδιος. Η μελέτη ολοκληρώθηκε από τον αρχιτέκτονα Αλκή Τσολάκη ενώ το Μουσείο Μπενάκη πήρε από την Πολεοδομία την άδεια για την οικοδόμηση. Το σχέδιο, ωστόσο, έχει σκαλώσει από την έλλειψη χρηματοδότησης, όπως τουλάχιστον αναφέρει η κυρία Γερουλάνου. Μήπως αυτό θα αποτελούσε ένα στοίχημα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή για την ανάληψη μιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας; «Μακάρι» απαντά η κυρία Γερουλάνου, η οποία σημειώνει ότι το έργο του Παππά είναι τόσο μεγάλο ώστε δίνει διαρκώς το έναυσμα στο Μουσείο Μπενάκη για εκθέσεις. «Ως σήμερα έχουμε οργανώσει εκθέσεις “Γιάννης Παππάς: Σπουδές για τον Ελευθέριο Βενιζέλο” (2008-2009), “Γιάννης Παππάς: Σπουδές στο έφιππο” (2006) και άλλες, ενώ οι μελέτες κεφαλιών του Παππά θα μπορούσαν, λόγου χάριν, να αποτελέσουν το υλικό μιας καινούργιας έκθεσης».

Η ζωή του σε επτά «βήματα»

* Ο Γιάννης Παππάς γεννήθηκε το 1913 στην Κωνσταντινούπολη.

* Σπούδασε Γλυπτική και Νομικά στο Παρίσι.

* Μεταξύ 1944 και 1951 έζησε και δούλεψε στην Αλεξάνδρεια,όπου μελέτησε τα μνημεία της αιγυπτιακής τέχνης.

* Το 1953 εξελέγη καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.Διετέλεσε διευθυντής επί δέκα χρόνια (1959-69).

* Το 1964 σκηνογράφησε στην Επίδαυρο τα αγάλματα των δώδεκα θεών για τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου.

* Το 1980 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

* Πέθανε τον Ιανουάριο του 2005.

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
Το κοινό μπορεί να επισκέπτεται το εργαστήριο του Γιάννη Παππά τρεις φορές την εβδομάδα:
Τρίτη, Παρασκευή και Κυριακή (10 π.μ.- 2 μ.μ.)  

Ο ΠΝΕΥΜΟΝΑΣ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
Μερικά από τα αγάλματα που στολίζουν την πίσω αυλή του οικήματος
Μέσα στην πολυκατοικιούπολη του Ζωγράφου το εργαστήριο του Γιάννη Παππά με τον μεγάλο κήπο γεμάτο αγάλματα αποτελεί την εξαίρεση ανάμεσα στις πολυκατοικίες.Εκεί ο μεγάλος δημιουργός έζησε με την οικογένειά του ως τη δεκαετία του ΄60, ενώ ο χώρος προσφέρθηκε στο Μουσείο Μπενάκη από τον γιο του Αλέκο Παππά, με στόχο τα έργα του καλλιτέχνη να μείνουν στο φυσικό τους περιβάλλον και το δίπατο σπίτι να λειτουργήσει ως επισκέψιμο μουσειακό παράρτημα.Σε μια από τις σπάνιες μονοκατοικίες της Αθήνας με κήπο βρίσκονται έργα που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής του Γιάννη Παππά από το 1930 ως το 2005.Το 2008 ο Αλέκος Παππάς είχε δηλώσει στο «Βήμα» πως αγοράστηκε το διπλανό οικόπεδο ώστε ο κήπος να επεκταθεί και να λειτουργήσει ως υπαίθρια γλυπτοθήκη.«Η αγορά αυτή μάς εξασφάλισε ότι το οίκημα θα έχει χώρο να αναπνέει και δεν θα “πνιγεί” από πολυκατοικίες» τονίζει η κυρία Ειρήνη Γερουλάνου,αντιπρόεδρος του Μουσείου Μπενάκη.Αποτέλεσμα,το δίπατο σπίτι να αποτελεί σήμερα μια νησίδα πράσινου στην ασφυκτικά κατοικημένη περιοχή.

Της Κατερίνας Λυμπεροπούλου
Πηγή Το Βήμα
12.12.2010

ShareThis