Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Το καφεραφείο του Κανάλ-Σεν Μαρτέν (ή "Πενία τέχνας κατεργάζεται...")

H οικονομική κρίση δεν επιφέρει μόνο δεινά, έχει και άλλες πτυχές, πιο δημιουργικές. Οπως το πρώτο καφεραφείο, το οποίο λειτουργεί εδώ και ένα μήνα στο Παρίσι. Πρόκειται για ένα κατάστημα το οποίο προσφέρει ροφήματα, αλλά και εδέσματα, όπως καφέ και γλυκά, αλλά παράλληλα οι πελάτισσες έχουν τη δυνατότητα να νοικιάζουν πάμφθηνα, με χρονοχρέωση, ραπτομηχανές μάρκας Singer. Και να ράβουν ενώ πίνουν το τσάι τους ή το αναψυκτικό τους.

Το καφεραφείο τα πάει τόσο καλά που ήδη υπάρχουν προτάσεις για να ανοίξουν και άλλα στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη. Το όνομά του είναι Sweat Shop (Σκλαβοπάζαρο) και ένας καφές κοστίζει 1,5 ευρώ, ενώ ένα κομμάτι κέικ σοκολάτα 5 ευρώ. Η χρήση μιας ραπτομηχανής κοστίζει 6 ευρώ την ώρα ή 55 ευρώ τις 10 ώρες, για όσες έχουν πολλά να πουν και ακόμη περισσότερα να... ράψουν.

« Αισθάνομαι ότι ο κόσμος στο Παρίσι πραγματικά θέλει να ξεκινήσει πάλι το ράψιμο. Τα ρούχα που είναι ραμμένα στο σπίτι δεν θεωρούνται πλέον προσβολή των αισθητικών αξιών της Παριζιάνας», λέει η Μαρτίνα Ντους, ελβετίδα μακιγιέρ και συνιδιοκτήτρια του καταστήματος.

« Υπάρχει πραγματικά ζήτηση για τις αξιόπιστες Singer μας.....αλλά και για τα γλυκά μας», προσθέτει.

Η κυρία Ντους ξεκίνησε την επιχείρηση μαζί με την αυστριακή σχεδιάστρια μόδας Σίσι Χόλεϊς. Αφορμή στάθηκε η ανακάλυψη ότι στην Πόλη του Φωτός, τη Μέκκα της υψηλής ραπτικής, της Κοκό Σανέλ και του Υβ Σεν Λοράν, πολλές γυναίκες δεν ήταν σε θέση να κάνουν κάτι τόσο απλό όσο ένα στρίφωμα. « Στην Ελβετία κάθε σπίτι διαθέτει μια ραπτομηχανή » λέει η κυρία Ντους, 28 ετών. « Αλλά εδώ φαίνεται πως δεν έχει κανείς. Ολοι με ρωτούσαν αν μπορούν να δανειστούν τη δική μου ».

Ετσι, όταν άδειασαν τα καταστήματα στον δρόμο της γειτονιάς τους, κοντά στο κανάλι Σεν Μαρτέν του βόρειου Παρισιού, οι δύο γυναίκες νοίκιασαν ένα, αλλά αντί να φτιάξουν άλλο ένα Ιnternet καφέ εγκατέστησαν δέκα ραπτομηχανές, όλες της αμερικανικής Singer. Κλωστές προμηθεύτηκαν από τη γαλλική εταιρεία Βergere de France.

Στην αρχή οι περισσότεροι πελάτες ήταν φοιτητές και φοιτήτριες επαγγελμάτων μόδας που ήθελαν να βγάλουν χαρτζιλίκι στις διακοπές τους. Οι Παριζιάνες αποδείχθηκαν πιο διστακτικές, αν και πολλές σπεύδουν να γραφτούν σε ταχύρρυθμα σεμινάρια τα οποία διοργανώνονται στο καφέ. « Ισως πολλές Γαλλίδες να έχουν επηρεαστεί τόσο από την κουλτούρα της υψηλής ραπτικήςπου να μην αισθάνονται ικανές να ράψουν κάτι μόνες τους », εκτιμά η κυρία Ντους.

Του Adam Sage
Πηγή Το Βήμα
14.4.2010

*O πίνακας ζωγραφικής είναι του Diego Rodríguez de Silva y Velázquez "Η ράφτρα" 
* Στη δεύτερη φωτογραφία στη ραπτομηχανή η Tina Cunningham μέλος του συγκροτήματος Moonmaids σε μια διαφήμιση για την Singer Sewing Machine Co.
 
 
 
Σημ. δική μας :
 
"ΠΕΝΙΑ ΤΕΧΝΑΣ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ"

Φεύγουν και χρεώνουν εκατομμύρια

O νομάρχης Δυτικής Αττικής κ. Αριστείδης Αρκουδάρης δημοπρατεί την ανέγερση «Διοικητηρίου» εμβαδού 11.326 τετραγωνικών μέτρων, προϋπολογισμού 42 εκατ. ευρώ, προκειμένου να στεγάσει τις υπηρεσίες της Νομαρχίας, η οποία, ως γνωστόν, θα καταργηθεί στο τέλος του έτους μετά την ισχύ του «Καλλικράτη». Ο νομάρχης Λέσβου κ. Παύλος Βογιατζής αναζητεί δάνειο ύψους 1,5 εκατ. ευρώ για να αναχρηματοδοτήσει τις δανειακές ανάγκες των Lesvoshop, η διαχείριση των οποίων έχει χαρακτηριστεί σκάνδαλο. Δεκάδες δήμαρχοι, όπως έχει παραδεχθεί ο αρμόδιος υφυπουργός Εσωτερικών κ. Γιώργος Ντόλιος, σπεύδουν στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ή στις ιδιωτικές τράπεζες ώστε να κλείσουν άρον άρον «μαύρες τρύπες» ή να χρηματοδοτήσουν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας έργα εν όψει της διοικητικής μεταρρύθμισης.

Η αναγκαστική έξοδος που φέρνει ο «Καλλικράτης» σε 56 νομάρχεςυπερνομάρχες και σε πάνω από 800 δημάρχους άρχισε να δημιουργεί, όπως όλα δείχνουν, έντονες αναταράξεις. Ο λόγος είναι ότι αναδεικνύει στην επιφάνεια την κακή οικονομική διαχείριση ορισμένων υπό κατάργηση νομαρχιών και υπό συγχώνευση δήμων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπηρεσίες του υπουργείου Εσωτερικών έχουν ήδη καταγράψει μαζικό «κύμα» δανείων με τα οποία νυν δήμαρχοι που είναι βέβαιοι ότι δεν θα έχουν θέση στα νέα αυτοδιοικητικά σχήματα επιχειρούν να κλείσουν τις «μαύρες τρύπες» των προϋπολογισμών τους και να ολοκληρώσουν διάφορα έργα. Χρεώνουν, δηλαδή, με υπέρογκα ποσά τα νέα σχήματα που θα προκύψουν προτού καν εφαρμοστεί στην πράξη ο «Καλλικράτης», υποθηκεύουν το μέλλον τους και δεσμεύουν με συγκεκριμένα έργα τις νέες αυτοδιοικητικές αρχές.

Η ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών προκειμένου να μπλοκάρει αυτή την εξέλιξη έχει δώσει εντολή στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων να μην εξυπηρετεί προς το παρόν αυτές τις δανειακές απαιτήσεις. Παρά ταύτα, όμως, δεν είναι λίγοι οι δήμαρχοι που προσφεύγουν στις ιδιωτικές τράπεζες για τη σύναψη δανείων, παρ΄ ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις δανεισμού είναι αυστηρότεροι, θέτοντας μάλιστα ως υποθήκες περιουσιακά στοιχεία των ΟΤΑ. Τα δάνεια αυτά, σύμφωνα με εκτιμήσεις στελεχών του υπουργείου, χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση ή και την αποπεράτωση έργων που έχουν ήδη ή πρόκειται να ξεκινήσουν ως το τέλος του έτους, και γενικά το κλείσιμο «μαύρων τρυπών» στα δημοτικά ταμεία.

Την ίδια τακτική ακολουθούν και ορισμένοι νομάρχες οι οποίοι φορτώνουν τεράστια βάρη στις αιρετές περιφέρειες. Ερωτήματα προκαλεί, π.χ., σε φορείς της περιοχής η απόφαση του νομάρχη Δυτικής Αττικής κ. Αρκουδάρηνα προχωρήσει με συνοπτικές διαδικασίες στην ανέγερση κτιρίου 11.326 τετραγωνικών μέτρων για τη στέγαση των υπηρεσιών της Νομαρχίας, η οποία όμως αναμένεται να καταργηθεί μετά τον «Καλλικράτη».

Ο κ. Αρκουδάρης υποστήριξε μιλώντας στο «Βήμα» ότι το κτίριο αυτό θα έπρεπε να έχει κατασκευαστεί εδώ και καιρό αλλά η σχετική διαδικασία δεν προχώρησε εγκαίρως λόγω εμπλοκής στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

 «Η Νομαρχία μπορεί να καταργηθεί αλλά οι υπηρεσίες της θα παραμείνουν» υπογράμμισε.

«Στη δωρεά του οικοπέδου που έγινε το 2005 από την εταιρεία Τιτάν υπάρχει όρος ότι το κτίριο θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί σε διάστημα έξι ετών. Από την άλλη πλευρά,έχει εκφραστεί θετική διάθεση από επιχειρηματίες της περιοχής να συνδράμουν οικονομικά στην ανέγερσή του που, εκτός των άλλων, είναι ένα σημαντικό αναπτυξιακό έργο για την περιοχή».

Του Δ. Νικολακόπουλου
Πηγή Το Βήμα
15.4.2010

Αυτοψία για το....πενταόρωφο με άδεια υπόσκαφου στην Οία

Oποιος είχε ακόμη αμφιβολίες ότι στην Ελλάδα μπορείς να χτίσεις παντού πλην της θάλασσας (αλλά ούτε και γι’ αυτό παίρνει κανείς πια όρκο), τα τελευταία νέα από τις Κυκλάδες έρχονται να τις διαλύσουν μια και καλή. Τσαλαβουτώντας στα θολά νερά της πολεοδομικής νομοθεσίας, με χαρτιά στα χέρια (όπως όλα δείχνουν) και αρκετό θράσος, ιδιώτης κατάφερε να κτίσει ολόκληρη πολυκατοικία στη θέση ενός υπόσκαφου στην Οία της Σαντορίνης, στον υπ’ αριθμόν ένα προστατευόμενο οικισμό της χώρας!

Το θέμα που ανέδειξε ο ΣΚΑΪ έρχεται να φωτίσει το τεράστιο κενό που αφήνουν τα δεκάδες μικρά «παραθυράκια» των νόμων που διέπουν τη δόμηση στη χώρα μας, επιτρέποντας ακόμα και την αλλοίωση περιοχών μοναδικού κάλλους - των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων. Ως γνωστόν, ο οικισμός της Οίας είναι ο πρώτος διατηρητέος οικισμός της Ελλάδας και από τους ελάχιστους που έχουν καταφέρει να κρατήσουν σχεδόν ανέπαφο τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα, παρ’ όλη την τουριστική ανάπτυξη. Αυτός είναι όμως και ο λόγος που η Καλντέρα (η Οία είναι κτισμένη κυριολεκτικά στο «φρύδι» της) θεωρείται «το πιο ακριβό τετραγωνικό μέτρο» στη χωρα...

Διαχρονικό άλλοθι

Ο ιδιώτης έλαβε άδεια για συντήρηση υποσκάφου (πρόκειται για τις παραδοσιακές λαξευμένες στον βράχο της Καλντέρας σπηλιές, όπου κατοικούσαν τα πληρώματα των πλοίων), αλλά αντί για δύο ορόφους που προέβλεπε η άδεια ανέπτυξε την οικοδομή σε πέντε επίπεδα. Σήμερα, οι εργασίες έχουν διακοπεί, όπως προβλέπει ο κανονισμός της κοινότητας Οίας για τη θερινή περίοδο, ενώ μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε ο έπαρχος κ. Χρύσανθος Ρούσσος έδωσε εντολή στην πολεοδομία Θήρας (αρχή που εξέδωσε την άδεια) να πραγματοποιήσει αυτοψία στο κτίσμα και να διερευνήσει εάν υπάρχουν πολεοδομικές παραβάσεις. Ο πρόεδρος της κοινότητας και κάτοικοι της περιοχής, ωστόσο, τις έχουν διαπιστώσει εδώ και καιρό διά... γυμνού οφθαλμού. «Διαχρονικά το άλλοθι για τις υπηρεσίες αποτελεί η υποστελέχωσή τους», λέει στην «Κ» ο κοινοτάρχης Οίας κ. Γιώργος Χάλαρης, αναφερόμενος στους ισχυρισμούς της πολεοδομίας ότι διαθέτει δύο αρχιτέκτονες μηχανικούς για 10.000 υποθέσεις. «Την ίδια ώρα, έχουμε ένα σύστημα έτοιμο να λυγίσει απέναντι σε οποιονδήποτε δηλώνει ότι θέλει να επενδύσει. Και ως γνωστόν στην Ελλάδα ό, τι δηλώσεις είσαι. Ετσι και ό, τι δηλώσεις ότι χτίζεις, χτίζεις. Εως ότου βγει η απόφαση του δικαστηρίου θα έχουν δημιουργηθεί τα τετελεσμένα. Ετσι λειτουργεί το σύστημα. Αν σε καταγγείλει κάποιος έγκαιρα, έχει καλώς. Αλλά η κοινωνία εδώ είναι μικρή, δύσκολα μπλέκει κανείς. Εγώ δηλώνω ευθέως ότι έχω απειληθεί κατά καιρούς. Εάν λοιπόν δεν υπάρξει καταγγελία, ο κάθε ιδιοκτήτης αυθαιρέτου κάνει προσπάθεια για τη νομιμοποίησή του. Τόσο απλά».

Συμφωνία εργολάβων
Υπενθυμίζεται ότι ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρος Ρακιντζής έχει αποκαλύψει σε πρόσφατη έκθεσή του τη σιωπηρή συμφωνία των εργολάβων στις Κυκλάδες να μη διαθέτουν μηχανήματα για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατεδαφιστεί ούτε παράνομη μάντρα... «Πάντως...», συμπληρώνει σκωπτικά ο κ. Χάλαρης, «τουλάχιστον στη Σαντορίνη κανένας πολεοδόμος δεν πήγε ποτέ ούτε μια μέρα φυλακή». Αντίθετα, καταγγέλλει, έχει τύχει υπάλληλος της πολεοδομίας με πληθώρα καταγγελιών «στην πλάτη» να μετατεθεί σε προνομιακή θέση στο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τα πράγματα πάντως δεν φαίνεται ότι θα εξελιχθούν τόσο ρόδινα για τα δύο στελέχη της Πολεοδομίας Σύρου (έχει στη δικαιοδοσία της και τη Μύκονο), στους τραπεζικούς λογαριασμούς των οποίων βρέθηκαν από τους Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης υπέρογκα -και κυρίως αδικαιολόγητα- ποσά (610.000 ευρώ και 1.563.000 ευρώ αντίστοιχα), καθώς και πολλά πολυτελή κτίρια και οικόπεδα. Οπως δηλώνει στην «Κ» ο κ. Ρακιντζής, προκειμένου η υπόθεση να προχωρήσει θα πρέπει να ολοκληρωθεί το πειθαρχικό από τον νομάρχη. «Στη συνέχεια θα προχωρήσουμε σε φορολογικό έλεγχο για την αξία των ακινήτων. Εχουμε δρόμο ακόμα...»

Πίσω στη Σαντορίνη, ο κ. Χάλαρης είναι σκεπτικός: «Θα πρέπει να καταλάβει πια η πολιτεία πως ήρθε η ώρα να υπερασπιστεί ό, τι έχει μείνει ακόμα όρθιο στην Ελλάδα».

Της Λινας Γιανναρου

14.4.2010

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Περπατάς και δεν έχεις που να ακουμπήσεις το βλέμμα σου

Παναγιώτης Τέτσης, ζωγράφος - ακαδημαϊκός - Ο μεγάλος δάσκαλος μιλάει για την Αθήνα, την κρίση, το περιβάλλον

Ο Παναγιώτης Τέτσης είχε φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού, γιατί ήθελε να εξασφαλίσει ένα γωνιακό, ήσυχο τραπέζι. Θαμώνας του εστιατορίου, ήξερε ότι σε λίγη ώρα θα γέμιζε από παρέες και επαγγελματικά ραντεβού για το μεσημεριανό φαγητό. Ο ενθουσιασμός του για το γουρουνόπουλο στο φούρνο με πατάτες και «κρουστή, ξεροψημένη πετσούλα» είναι τόσο μεταδοτικός, που δύσκολα αντιστέκεσαι αν και είναι μόλις 1 η ώρα. Στην περιγραφή του πιάτου βάζει τα πιο ρεαλιστικά και ελκυστικά χρώματα της τέχνης του. Οχι. Ο εικαστικός καλλιτέχνης δεν επιδίδεται σε γευσιγνωστικές ασκήσεις. Απλώς, εκτιμά το αυθεντικά ωραίο όπου κι αν το συναντάει. Και μάλιστα ανιδιοτελώς. Γιατί ο ίδιος επιλέγει να φάει κάτι ελαφρύ: φρέσκα φασολάκια.

Η κουβέντα ξεκινάει από τη μεγάλη αναδρομική έκθεση του Πιερ Σουλάζ, του 90χρονου πλέον Γάλλου φορμαλιστή –από τους τελευταίους ζωντανούς εικαστικούς μύθους της χώρας του– που διοργανώθηκε πρόσφατα στο Μπομπούρ, στο Παρίσι. Παρατηρώ ότι οι παραλλαγές πάνω στο μαύρο στα μεγάλα ταμπλό που φιλοτεχνεί είναι αποκαλυπτικές. «Πόση ποικιλία μπορεί να έχει η μονοχρωμία», λέω. Κάτι ανάμεσα σε διαπίστωση και ερώτηση. «Μα κι εμένα μια θητεία μου είναι στο ασπρόμαυρο. Οπως το είπατε. Εχει τέτοιο πλούτο το μαύρο, που ίσως δεν βρίσκεις στο χρώμα. Προσωπικά εκτιμώ τις μαυρόασπρες ταινίες».

– Τι σας συγκινεί στο χρώμα; Τι προσπαθείτε να συλλάβετε με το χρώμα;

– Μην το λέτε έτσι. Τα υλικά των ζωγράφων είναι αυτά. Ο κολορίστας βρίσκει την ισορροπία στη σχέση του τόνου, της απόχρωσης και της ποσότητας, της έκτασης, της ποιότητας.

Οι ρυθμοί ανεβαίνουν, ο ήχος από τα πιάτα και τις παραγγελίες εντείνεται, η ζωή εκτοπίζει την τέχνη. «Στην επιστολή σας, κύριε Τέτση, για τους πρώην εργαζόμενους της Ολυμπιακής που είχαν αποκλείσει την Πανεπιστημίου, η οποία δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της «Κ», διαπίστωσα ότι χρησιμοποιείτε τα μέσα μαζικής μεταφοράς». Η απάντηση δεν διευκολύνει τη συνέχεια: «Εχω ένα πρόβλημα με τα γόνατά μου τελευταία και παίρνω πλέον όλο και πιο συχνά ταξί...». Επιμένω: «Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να σας ρωτήσω πόσο έχει αλλάξει η Αθήνα στα χρόνια που τη ζείτε και την ξέρετε;». «Πολύ. Υπάρχει μεγάλη αταξία στους δρόμους. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταλήξει να είναι άσυλο για τους κακοποιούς ή τους οργισμένους. Οταν ήμουν πρύτανης στη Σχολή Καλών Τεχνών είδα να γίνονται καταστροφές από καταλήψεις. Μπροστά στα μάτια μου διαδραματίζονταν απίστευτα πράγματα. Τώρα αρχίζει και την πληρώνει το κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών, παρότι δεν είναι πανεπιστημιακός χώρος. Για ποιες ιδέες μιλάνε;»

– Γιατί, κατά τη γνώμη σας, γίνονται τόσο βίαιες οι διαμαρτυρίες;
– Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσετε κάποιον ψυχίατρο;
– Γιατί; Θεωρείτε το φαινόμενο παθολογικό;
– Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Από την άλλη, στόχος τους είναι και η κλοπή. Παίρνουν ό, τι βρούνε. Η δικτατορία σίγουρα έχει παίξει ρόλο σε αυτές τις αντιδράσεις, αλλά μετά από τόσα χρόνια δεν θα ’πρεπε να έχουν ηρεμήσει;
– Πόσο πιστεύετε ότι επηρεάζει η μεγάλη οικονομική κρίση;
– Τα οικονομικά της Ελλάδος ήταν ανέκαθεν σαθρά. Με εντυπωσιάζει η έκπληξή μας. Δεν ξέραμε εδώ και δεκαετίες ότι δεν παράγουμε, άρα δεν εισπράττουμε; Αναλογιστείτε πόσες εργοστασιακές μονάδες έχουν κλείσει. Είμαστε μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Αντιθέτως. Η Πολωνία, για παράδειγμα, είναι μια πλούσια χώρα με φτωχούς ανθρώπους. Εγώ, ούτως ή άλλως, πέρασα τη ζωή μου με περιορισμένα οικονομικά. Τώρα, τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά δεν μου λείπει ποτέ αυτή η έγνοια.
– Από τις πωλήσεις των έργων σας, δεν αποκτήσατε χρήματα;
– Σας είπα ότι τώρα ζω καλά. Εχω ένα σπίτι στην Υδρα, ένα στη Σίφνο, έχω εξασφαλίσει και τον γιο μου τον Αλέξη, που τώρα είναι κοντά 38 ετών. Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να σκέφτεται με προσωπικούς, ατομικούς όρους, γιατί μία, ο μη γένοιτο, χρεοκοπία μάς αφορά όλους. Εκεί όμως που περπατάς στο δρόμο και βλέπεις να κλείνει ένα κατάστημα, ξεπηδάει στην ίδια θέση ένα καινούργιο. Αν κάνετε μια βόλτα πάνω από την Ελλάδα με ελικόπτερο, θα δείτε δεκάδες μαρίνες με σκάφη όλων των ειδών και μεγεθών. Αυτά τα βλέπει και η κ. Μέρκελ! Και ύστερα θέλουμε να μας δώσει χρήματα!.. Δημιουργείται μια περίεργη κατάσταση, όπου ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του. Πάντα οι «άλλοι», ποτέ «εμείς». Υστερα, είναι κι αυτή η υποκρισία. Συμμετέχουμε στην Ωρα της Γης, για παράδειγμα, και μέσα στο υπόλοιπο 24ωρο γίνεται απίστευτη κατασπατάληση ενέργειας και ηλεκτρικού ρεύματος...

Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες του Π. Τέτση είναι πολλές και ξεκινούν από την καθημερινότητα, εκεί που ο καθένας μας οφείλει να δίνει τις μικρές, αλλά απαραίτητες, μάχες του. Τον απασχολούν όλα όσα καταγράφει (κατέγραφε τουλάχιστον) στις πεζοπορίες του στο κέντρο της πόλης. Για τα δέντρα στα πεζοδρόμια, αφιερώνει μια ολιγόλεπτη αφήγηση. «Μα κανείς δεν σκέφτεται να τους ρίξει λίγο νερό;», διαμαρτύρεται. Οι εικόνες του από την «παλιά Αθήνα» δεν έχουν καθόλου ξεθωριάσει. Αναβιώνουν με λεπτομέρειες: «Στη μέση της Βασιλίσσης Σοφίας ήταν οι γραμμές του τραμ. Οδόστρωμα αριστερά, δεξιά και τα πεζοδρόμια είχαν διπλή δεντροστοιχία. Οχι μονή, διπλή. Γωνία Οθωνος και Αμαλίας ήταν το σπίτι του Νεγρεπόντη, το ωραιότερο της Αθήνας... Σήμερα, περπατάς και δεν έχεις πού να ακουμπήσεις το βλέμμα σου. Η τόση ασχήμια της Πανεπιστημίου, η μαυρίλα του καυσαερίου, τα κλιματιστικά…».
– Εν τούτοις, το ωραίο ζωγραφίζετε.
– Ωραίο το κάνει η ελληνική ατμόσφαιρα και ο ήλιος. Μέσα σε ένα άσχημο κτίριο μπορείς να δεις μια αντανάκλαση, ένα κομμάτι, που να είναι θέμα ζωγραφικής...
Ο πολιτισμός στην Ελλάδα είναι πάντα τελευταίος στη λίστα
Ο Παναγιώτης Τέτσης, κολορίστας, προσωπογράφος, τοπιογράφος από τους εξέχοντες στην παράδοση της νεοελληνικής ζωγραφικής. Υδραίος, Πειραιώτης, Αθηναίος, πανεπιστημιακός δάσκαλος, Ακαδημαϊκός, μέλος, στο παρελθόν, του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης. Αντλώ από την τελευταία ιδιότητα για να τον ρωτήσω για την έλλειψη μουσειακής πολιτικής.

«Πιστεύετε ότι η Εθνική Πινακοθήκη εκπληρώνει τον σκοπό της;».
«Η αποστολή της Πινακοθήκης -απαντά- δεν είναι να οργανώνει εκθέσεις, αλλά να δείχνει τις συλλογές της, την πορεία της νεοελληνικής τέχνης. Οι εκθέσεις οφείλουν να λειτουργούν συμπληρωματικά. Η Πινακοθήκη πάσχει στους χώρους, στη διαμόρφωση του κτιρίου. Είναι ακατάλληλο. Οι συλλογές της, επίσης, δεν είναι μόνο ό,τι βλέπετε. Αδικούνται επιπλέον και από τον τρόπο που παρουσιάζονται. Τρία έργα του Βολανάκη, ύστερα Λεμπέσης, κ.ο.κ., στη σειρά. Κάθε έργο, όμως, θέλει τον χώρο του. Δεν μπορεί να παρατίθενται σαν να είναι στρατιώτες. Υπάρχουν σημαντικά έργα και άλλων καλλιτεχνών που δεν είναι τόσο γνωστοί και πρέπει και αυτά να βρουν τη θέση τους».

Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης;
«Ανύπαρκτο. Φιλοξενείται στο Ωδείο. Και αυτός δεν είναι χώρος διαμορφωμένος για μουσείο. Υστερα τι να δω αυτήν την περίοδο; Βίντεο; Τον Μπότσογλου τον ξέρω, τον έχω παρακολουθήσει, έχω δει και προηγούμενες εκθέσεις του. Θα ήθελα να πάω στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης για την έκθεση περί έρωτος, αλλά με εμποδίζουν, δυστυχώς, τα γόνατά μου».

Η Αθήνα είναι μια πόλη ζωντανή πολιτιστικά, συμφωνούμε. Ομως ο πολιτισμός χρειάζεται και υποδομές. «Πώς βρέθηκαν χρήματα για να χτιστεί το κτίριο της Αστυνομίας στην Αλεξάνδρας; Οχι ότι δεν χρειαζόταν, αλλά βρέθηκαν τα χρήματα. Αν ήθελαν να κατασκευάσουν ένα μουσείο, θα τα έβρισκαν. Ο πολιτισμός, όμως, είναι πάντα τελευταίος στη λίστα», σχολιάζει.

Το γεύμα μας ολοκληρώνεται σιγά σιγά και με προετοιμάζει για το επιδόρπιο: «Ξέρετε, εδώ φτιάχνουν και μια καταπληκτική τάρτα μήλου»... Εμφανίζεται βιαστικός ο φωτογράφος Νίκος Πηλός με πλήρη εξάρτυση. «Θα πιω μόνο ένα ποτήρι νερό. Εχω κι άλλη φωτογράφιση», λέει. «Αδύνατον», επεμβαίνει ο κ. Τέτσης. Πρέπει να δοκιμάσει το γουρουνόπουλο. Ο Ν. Πηλός υποχωρεί και υποκύπτει...
Το εστιατόριο είναι, πλέον, γεμάτο. Πρόσωπα διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας μάς περιβάλλουν. Στρέφομαι στον συνομιλητή μου: «Ο Μπέργκμαν υποστηρίζει ότι το ανθρώπινο πρόσωπο είναι το καλύτερο τοπίο». «Για μένα, το καλύτερο τοπίο είναι τα χέρια όσο και το πρόσωπο. Είναι πολύ εκφραστικά. Ιδίως σε εμάς, τους Μεσογειακούς. Στα πορτρέτα των μεγάλων ζωγράφων πάντα φαίνονται τα χέρια».
– Ανάμεσα στα τοπία και στους ανθρώπους υπάρχει διαφορά;
– Οχι, οι αξίες που αντλείς από ένα πρόσωπο και ένα τοπίο είναι ίδιες. Στο τέλος τέλος, ένα τοπίο είναι ένα πρόσωπο.
«Αυτόν τον καιρό έχω μπροστά μου ένα δέντρο, μ’ αυτό ασχολούμαι», λέει ο Π. Τέτσης. «Οσο μεγαλώνεις η δραστηριότητα μειώνεται. Υστερα, ψάχνεις περισσότερο και με διαφορετικό τρόπο. Ενα σημερινό έργο μου είναι πιο μεστό από ένα νεανικό... Στο παρελθόν έκανα ακροβασίες που μερικές φορές ήταν εις βάρος άλλων. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στη Σίφνο ήθελα να κάνω ένα μεγάλο πορτρέτο. Ζήτησα από έναν φίλο μου να ποζάρει κάτω από τον καυτό ήλιο. Φανταστείτε: Αύγουστο, ντάλα μεσημέρι... Οι φίλοι μου είχαν πάντα κατανόηση. Θα ήθελα να τους απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Να το γράψετε. Εχουν συμβάλει στο έργο μου. Είναι μέρος του».
Θα ’θελα να ήμουν 15 χρόνων κι ας είχα πανελλήνιες

Για τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ο Παναγιώτης Τέτσης παραμένει «ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος». «Το βλέμμα του, ωστόσο, δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 16ου αιώνα, περνάει από τον Γκρέκο και τον Ντελακρουά και εκβάλλει στον Ματίς, τον Μπονάρ, ακόμη και στον Ρόθκο».

Ο 85χρονος Π. Τέτσης προβάλλει το δικό του αποτύπωμα: «Οταν ήμουν 15 χρόνων, κάποιοι άνθρωποι μου είπαν ότι αυτό που κάνω δεν είναι ασήμαντο. Αρχισα να το παίρνω απάνω μου. Ο Νικολής Χατζηκυριάκος, όχι Νίκος, Νικολής, ο Πικιώνης, ο Φρισλάντερ και παράλληλα ο Περικλής ο Βυζάντιος, αργότερα και ο Πρεβελάκης».
Ο ζωγράφος δεν επιστρέφει στο παρελθόν μόνο για να τιμήσει τους δασκάλους του, αλλά και για να σχολιάσει το σήμερα. «Εχω ζήσει στην Υδρα μέχρι 12 χρόνων. Τα δόντια μου άρχισαν να καταστρέφονται από τα 10. Ομως ο οδοντογιατρός ήταν τότε πολυτέλεια. Ξέρετε πώς έβγαλα το γυμνάσιο; Ηταν Κατοχή, μας λυπήθηκαν και μας έδωσαν το απολυτήριο χωρίς να τελειώσουμε το σχολείο. Εγώ, δεν πήγα στις δύο τελευταίες τάξεις. Γλίτωσα χημεία, τριγωνομετρία, φυσική πειραματική. Στα 15 μου πέρασα τον πόλεμο και την Κατοχή. Και ξέρετε, είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Οσοι επιβίωσαν έγιναν δυνατοί. Οχι, σαν τα σημερινά παιδιά που τα έχουν όλα. Ξέραμε να εκτιμούμε και την μπουκιά το ψωμί που δεν υπήρχε. Παρ’ όλα αυτά, θα ’θελα να ήμουν 15 - 16 χρόνων και ας είχα μπροστά μου πανελλήνιες!..»
– Τι νιώθετε να σας έχει στερήσει ο χρόνος;
– Αντιμετώπιζα πάντα πρόβλημα βιοπορισμού. Θα είχα κερδίσει περισσότερο χρόνο αλλά, βέβαια, δεν ξέρω αν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα.
– Ποια είναι η πιο σοβαρή απώλεια που έχετε στο χρόνο;
– Επειδή εργάστηκα πολύ, στερήθηκα χαρές της καθημερινής ζωής. Επρεπε να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Στη Σίφνο, ένα καλοκαίρι ολόκληρο, κολύμπησα μόνο τέσσερις - πέντε φορές. Διότι, αν πήγαινα στη θάλασσα, θα έχανα τη μέρα.
– Τι είναι το αύριο για σας;
– Μια ευχάριστη μέρα. Οχι διασκεδαστική. Ευχάριστη. Να ζωγραφίσω κάτι, να συναντήσω έναν φίλο.
– Κοιμάστε με μια ευχάριστη σκέψη στο μυαλό;
– Κάποιες φορές. Οχι πάντα.
– Είστε αισιόδοξος άνθρωπος, κ. Τέτση;
– Μάλλον ναι. Δεν έχω μαυρίλες. Ισως με πιάσουν αργότερα… Προς το παρόν, καλά πάμε!
Oι σταθμοί του
1925
Ο Π. Τέτσης γεννιέται στην Υδρα.

1937
Σε ηλικία 12 ετών η οικογένεια μετακομίζει στον Πειραιά.

1953
Με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux-Arts. Το 1960, μια τρίμηνη τιμητική υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης του δίνει τη δυνατότητα να μελετήσει την τέχνη σε ιταλικά μουσεία, ενώ το 1972 μια χορηγία του Ιδρύματος Ford του επιτρέπει να ασχοληθεί απερίσπαστος στη ζωγραφική και ως τη χαρακατική.
1976
Εκλέγεται καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου δίδάσκει ώς το 1992.

1993
Εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ζωγραφικής.

Της Μαριας Κατσουνακη

11.4.2010

Τα Ελληνόπουλα στα καφενεία

Ο Απρίλης δεν μας διέψευσε. Τα κυκλαδονήσια μεταμορφωμένα, ολοπράσινα, η θάλασσα βαθυγάλαζη, ηλιοφάνεια, δροσιά, τα δειλινά αβάσταχτα γλυκά, σαν ψεύτικα, ρόδιν’ ακρογιάλια, παπαδιαμαντικά.

Ο αστός ξαποσταίνει και παραμιλά με τόση ομορφιά. Από το μπαλκονάκι αγναντεύει πέλαγος και κυκλάδες νήσους, γύρω τριγύρω βραχοσυστάδες, λοφίσκοι, μαλακά βουνά, αμπάσα, κυανό και πράσινο το χρώμα τους. Στ’ ανοιχτά, φουσκώνουν πανιά σε κομψά σκάφη.

Το quai έχει μεταμορφωθεί προ πολλού σε απέραντο καφενείο· οι ομπρέλες κόβουν το βλέμμα προς τη θάλασσα. Γιώτα-χι σουλατσάρουν ασκόπως. Tα Ελληνόπουλα αναδεύουν ηδονικά τον φρέντο και κενώνουν τον νου από λογισμούς. Ξεκούραστοι, χορτασμένοι ύπνο, έχουν ντυθεί τα καλά ανοιξιάτικά τους, τα πασχαλινά, έχουν στιλβωμένη την κόμη με τζελ, γυαλιά προστατεύουν από το ηλιόφως, στο τραπεζάκι αγρυπνά το κινητό, κλειδιά, τσιγάρα, αθλητική, σήμερα και κυριακάτικη.

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος. Η κατανυκτική αμεριμνησία στα παραλιακά καφενεία κεντρίζει τον κατηφή αστό· του γεννά ζήλεια. Ηρθε από το άστυ φουρτουνιασμένος, σκοτεινός, γεμάτος λογισμούς αδιέξοδους, με άγχος για το μέλλον. Στο νησί αντίκρισε έναν άλλο κόσμο, νωχελικό, ήρεμο, τακτοποιημένο, σχεδόν άφοβο. Αγνοια κινδύνου; Ενδεχομένως. Ομως και άλλη στάση, άλλη βιοσοφία. Μάλλον και τα δύο. Συνυπάρχουν, σε άλλοτε άλλες δόσεις, αντίρροπα ζεύγη: αμεριμνησία και οκνηρία, αφέλεια και ακηδία, χαμηλή φιλοδοξία και αστήρικτη αυτοπεποίθηση, καταναλωτισμός και ολιγάρκεια, εξωστρέφεια στην παρέα και εσωστρέφεια στην εργασία.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ένας νεαρός φίλος, μοντέρνο παιδί, στοχαστής και μαχητής της ζωής, περιέγραφε με μελανά χρώματα τη γενιά των τριάντα-παρά-κάτι, τριάντα-και-κάτι, τη γενιά του: Στο πρώτο έτος της Νομικής είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου, είχαν ορμή, είχαν δύναμη, φιλοδοξίες· δέκα χρόνια αργότερα, τους βλέπω σκυμμένους, κρυμμένους από τη ζωή, δεν ερωτοτροπούν, δεν φλερτάρουν, δεν επιτίθενται, δεν διεκδικούν, γκρινιάζουν για τον μισθό των 1.200 ευρώ, όλο γκρινιάζουν, η κουβέντα τους περιστρέφεται γύρω από το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και κανά καφεδάκι· έχουν ηττηθεί χωρίς καν να ρίξουν μια τουφεκιά· μετά τα είκοσι κοιτάνε πώς θα κρυφτούν μέσω ΑΣΕΠ...

Βούιζαν στ’ αυτιά μου τα λόγια του φιλόσοφου φίλου: Πώς θα κρυφτούν απ’ τη ζωή. Αραγε το θαύμα της ευημερούσας και γλεντοκόπου και υπερηφάνου και ισχυράς Ελλάδος, ανέκαθεν, από τα βάθη της χούντας έως τη μέθη του 2004, ήταν αυτό; Πώς θα κρυφτούμε, θα λουφάξουμε, πώς θα τη βολέψουμε; Ηταν και αυτό.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Στα χρόνια που κύλησαν, τα Ελληνόπουλα δεν διέτριψαν μόνο στον φραπέ και στο τζελ κοκοράκι. Σπούδασαν· μαζικά, μέτρια εν συνόλω, αλλά αρκετοί έκαναν και καλές σπουδές, μορφώθηκαν ουσιωδώς, συνέχισαν έξω σε απαιτητικά πεδία, πρόκοψαν. Η γνώση και οι σχετικές συζητήσεις δεν υπολείπονται σημαντικά των αντιστοίχων της Εσπερίας σε αρκετούς τομείς, οι εκδόσεις βιβλίων άνθησαν. Ο αστικός βίος, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις, απέκτησε σχήματα, εκλεπτύνσεις, χαρακτήρες μητροπολιτικούς, η επαρχία δεν είναι τόσο ασυνάρτητη όσο το ’70-’80, οι άνθρωποι ανοίχτηκαν σ’ έναν ορισμένο κοσμοπολιτισμό· άλλωστε ο κόσμος εισέβαλε φρενήρης και αδόκητος το ’90 στο ομογενές κρατίδιο, η πολυπολιτισμικότητα επεβλήθη υπό όρους ανάγκης ή αδυναμίας. Δεν ήταν όλα λάθος εξαρχής, ούτε τώρα είναι. Κι όμως κάπου, σε κάποια αφανή πεδία, στράβωσε το πράγμα, εξ ου και τώρα βρισκόμαστε εν μέσω βαθιάς και μακράς κρίσης, αμήχανοι και απαράσκευοι. Η ανάγκη, ο πόνος, η κρίση, θα φανερώσουν τα αίτια των στρεβλώσεων· και θα ‘ναι χρήσιμη γνώση. Το κύριο όμως, τούτη την ώρα, είναι: Υπάρχουν δυνάμεις; Τα Ελληνόπουλα αυτά των είκοσι και τριάντα και σαράντα άντε και πενήντα-παρά, αυτά τα τέκνα της αμεριμνησίας και της βολής, των επιλεγμένων αψιμαχιών χωρίς ρίσκο, γενιές του ΑΣΕΠ και του αορίστου χρόνου, τα τέκνα του Εχει ο Θεός και Αύριο Μέρα Είναι, τα τρυφηλομεγαλωμένα με διά βίου χαρτζιλίκια από γονείς, παππούδες και νονούς, τα κακομαθημένα με κρατικά συσσίτια και επιδοτήσεις, αυτά τα Ελληνόπουλα, αυτός ο μαστροπός λαός και όχλος, πώς μπορεί να αντέξει τούτο το χτύπημα της ιστορίας, να αντεπεξέλθει τα δεινά της μοίρας που ο ίδιος παρασκεύασε, που ο ίδιος επέτρεψε να του παρασκευάσουν;

Μπορεί. Στο σχετικά βραχύ παρελθόν, οι προηγούμενες δυο-τρεις γενιές προσέκρουσαν σε μεγάλους πολέμους και καταστροφές, σε εκατόμβες, σε αλλεπάλληλες πτωχεύσεις, λιμούς και εμφύλιους. Και επέζησαν. Θα επιζήσουν και τα Ελληνόπουλα των απεράντων καφενείων

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

11.4.2010

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Σκίτσα : Μποστ...."Είμεθα πανί με πανί" !!!!

Πριν από 50 και πλέον χρόνια ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος ζητούσε βοήθεια από την τότε (Δυτική) Γερμανία.

Ο Μποστ με το αμείλικτο χιούμορ του και το πολιτικό αισθητήριό του έγραψε στο περιθώριο του σκίτσου του λόγια που με λίγες μόνο φραστικές αλλαγές εκφράζουν τη σημερινή πραγματικότητα.

Πηγή Το Βήμα
4.4.2020

Το χρώμα ανάστησε ένα ολόκληρο χωριό (η περίπτωση του χωριού Φάνες της Ρόδου)

Οι Φάνες Ρόδου έως πριν από λίγες μέρες ήταν ένα ακόμα ξεχασμένο «γκρίζο» χωριουδάκι, που είχε αφεθεί στη φθορά του χρόνου. Οχι πια. Με το σύνθημα «ένα χωριό - πολλά χρώματα - μια ευχή: καλό Πάσχα» οι κάτοικοι του χωριού, από έξι έως ογδόντα ετών, σήκωσαν τα μανίκια και έβαλαν στόχο σε δύο εβδομάδες να κάνουν το χωριό τους «αγνώριστο». Ηθικός αυτουργός, ένας Ροδίτης καλλιτέχνης. «Γύρισα στο χωριό μου από το εξωτερικό πριν από ενάμιση μήνα και δεν το αναγνώρισα» λέει στην «Κ» ο αρχιτέκτονας - διακοσμητής Λούκας Νικολίτσης. «Το χωριό ήταν μουντό και “μουγκό”: συναντούσα τους ανθρώπους στον δρόμο και δεν αποκρίνονταν στην καλημέρα μου, οι ηλικιωμένοι ήταν σκυθρωποί, τα παιδιά δεν έπαιζαν στις αυλές». «Από το ’90 και μετά οι επισκέπτες στο χωριό μας όλο και αραίωναν» εξηγεί ο Σπύρος Καρασάββας, γέννημα - θρέμμα των Φανών, αφού «δεν είχαμε την ανάλογη υποδομή». Σκέψεις για «ανακαίνιση» του χωριού πλανώνταν στον αέρα για χρόνια, έλειπε όμως η έμπνευση.



«Ενιωσα ότι η θετική ενέργεια αυτού του μέρους είχε θαφτεί στο πέρασμα του χρόνου και έπρεπε να κάνουμε κάτι για να την αναδείξουμε» εξηγεί ο κοσμογυρισμένος καλλιτέχνης. «Αποφάσισα, λοιπόν, να παρακινήσω μια επανάσταση χρωμάτων». Οι σπόροι της επανάστασης βρήκαν «πρόσφορο» έδαφος αρχικά στη νεολαία του χωριού. Ο 31χρονος Σπύρος πριν από έναν περίπου μήνα αποφάσισε να αναλάβει το καφενείο της οικογένειάς του στο χωριό και να εγκαταλείψει τη ζωή του στην πόλη. Στο πρόσωπο του άρτι αφιχθέντος αρχιτέκτονα ο Σάββας βρήκε τον «άνθρωπό» του.

Αρχικός στόχος ήταν το βάψιμο των σπιτιών που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής του Επιταφίου. «Μπογιατίσαμε συνολικά 72 σπίτια, πολλά εκ των οποίων ήταν εγκαταλελειμμένα και ετοιμόρροπα, όπως και την εκκλησία» περιγράφει ο Σπύρος. Το πάθος των καινοτόμων της Ομάδας Εθελοντικής Πρωτοβουλίας Νέων ξεπέρασε τελικά το χωριό: «Ηρθαν μάστορες και μαθητές από διπλανά χωριά να μας βοηθήσουν. Δουλεύαμε δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, βάφαμε συχνά όλη τη νύχτα πίνοντας και τραγουδώντας», διηγείται ο Λούκας. Το γιορτινό κλίμα έβγαλε έξω τον κόσμο και μαλάκωσε τις καρδιές όλων. «Δύο γειτόνισσές μου που για χρόνια ήταν τσακωμένες, φίλιωσαν και έβαψαν μαζί ένα σπίτι» αναφέρει ο Σπύρος. «Οι ηλικιωμένοι στέκονταν στα περβάζια και μας διηγούνταν την ιστορία κάθε κτίσματος, μας φίλευαν γλυκό του κουταλιού». Καθώς το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη, οι τοπικές αρχές εντυπωσιάστηκαν από την πρωτοβουλία των πολιτών και συν τω χρόνω ενεργοποιήθηκαν.

Αλλες χρονιές οι γκρίζες Φάνες έδιωχναν τα παιδιά της, φέτος όμως το παραμυθένιο χωριό «κράτησε» τους κατοίκους του και προσέλκυσε ξένους. «Παλιά, η κίνηση στο μαγαζί ξεκινούσε μετά τις 6 το απόγευμα. Εδώ και δύο εβδομάδες είμαι από το πρωί στο πόδι και σερβίρω!» λέει με ενθουσιασμό ο Σπύρος. Και φαίνεται ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. «Σκοπεύουμε να συνεχίσουμε μετά τις γιορτές. Πολλοί συντοπίτες μου προσδοκούν να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις στο χωριό». Η αλλαγή του τοπίου ανύψωσε το ηθικό των κατοίκων και πολλά όνειρα των χωριανών ήρθαν στην επιφάνεια. «Η Ανάσταση του Χριστού συμπίπτει φέτος με την ανάσταση του χωριού μας» διαπιστώνουν με ικανοποίηση, «σας περιμένουμε εδώ να γιορτάσετε μαζί μας». Το λένε και το εννοούν, αφού από τη Μεγάλη Δευτέρα στο χωριό το κλίμα είναι κατανυκτικό.

«Εχουμε σβήσει τα φώτα στον κεντρικό δρόμο και χρησιμοποιούμε λάμπες πετρελαίου», λέει ο Λούκας. «Εχουμε στήσει σκηνές, έχουμε ανάψει φωτιά, όπως στα χρόνια του Χριστού, και κοπέλες ανάλογα ντυμένες μοιράζουν όλα τα “καλούδια”: κουλουράκια, “αυγούλες”, παξιμάδια, ελιές και χαλβά. Ολα τα παραδοσιακά εδέσματα του τόπου μας. Θέλουμε να διασώσουμε την αξία της φιλοξενίας»...

Tης Ιωαννας Φωτιαδη

1.4.2010

Η υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος πταίσμα στον κόσμο της πολιτικής


Η Κωνσταντίνα είναι δημόσια υπάλληλος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αυστηρά προσηλωμένη στο υπηρεσιακό της καθήκον, με έντονα ανεπτυγμένο το αισθητήριο προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, ταγμένη να μοιράζεται ανάμεσα στην οικογένειά της και τη δουλειά της στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, δεν έχει τα περιθώρια για να εμπλακεί σε υποθέσεις διαπλοκής ή συναλλαγής.

Τα τελευταία χρόνια έχοντας τοποθετηθεί ως επικεφαλής σε υπηρεσία ελέγχου δαπανών, ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα στον τομέα καταπολέμησης της σπατάλης και της κατάχρησης δημοσίων πόρων. Αποκάλυψε τεκμηριωμένα ότι σκανδαλωδώς διάφοροι που ορίζονταν ως δημόσιοι υπόλογοι δεν υπέβαλαν απολογιστικά στοιχεία για την τακτοποίηση των χρηματικών ενταλμάτων προπληρωμής και παρακρατούσαν για πάρα πολλά χρόνια σημαντικά ποσά που προέκυπταν ως διαφορά ανάμεσα στις προπληρωθείσες δαπάνες και τα πραγματικά απολογιστικά στοιχεία. Γνώρισε δε το σκληρό πρόσωπο της αλαζονικής σπάταλης και της διαπλεκόμενης εξουσίας όταν αρνήθηκε να πληρώσει δαπάνη για μετακίνηση πολιτικού στελέχους του υπουργείου Υγείας αφού, όπως έκρινε από τα δικαιολογητικά, η μετακίνηση δεν έγινε για υπηρεσιακούς αλλά για προσωπικούς λόγους.

Τι ήθελε να το κάνει αυτό... Ο γενικός γραμματέας αποφάσισε ότι υπερέβη τα υπηρεσιακά της καθήκοντα, ενήργησε με πολιτικά κίνητρα για να βλάψει και να «συκοφαντήσει» τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και διέταξε να γίνει ένορκη διοικητική εξέταση κατά της Κωνσταντίνας.

Παρά τη «δίωξή» της επέμεινε στις έρευνές της σχετικά με τις δυνατότητες περιορισμού της σπατάλης. Το βασικό συμπέρασμά της ήταν ότι αν εφαρμόζονταν οι κανόνες του δημοσίου λογιστικού και δεν υπήρχε πολιτική παρέμβαση, η εξοικονόμηση δαπανών θα μπορούσε να φθάσει ακόμη και στο 30% των εγγεγραμμένων δαπανών.

Ενθουσιασμένη από τα ευρήματά της, απέστειλε έγγραφες αναφορές και υπομνήματα στους ανωτέρους της αλλά ως συνήθως θεωρήθηκαν «αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας» και απορρίφθηκαν. Τι κι αν τα δημοσιεύματα στον Τύπο και άλλες εκθέσεις διεθνών οργανισμών σημείωναν ότι σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας «κάθε χρόνο χάνονται 18 δισ.ευρώ περίπουστη μαύρη τρύπα του σπάταλου Δημοσίου».

Την Κωνσταντίνα όμως, και την κάθε υγιή Κωνσταντίνα που εργάζεται στο Δημόσιο, κανείς δεν θα την προσέξει, η ίδια μάταια θα προσπαθεί να υψώσει τη σημαία της διαφάνειας και της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος. Δυστυχώς, στον αγώνα για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία του ελληνικού έθνους, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν στοχοποιηθεί ως υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας. Η υπεξαίρεση και η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος φαντάζουν πολύ μικρά γεγονότα στον κόσμο της πολιτικής και των πολιτικών.

Του Στ. Καρβούνη (Ο κ. Σταύρος Γ. Καρβούνης είναι ειδικός επιστήμονας στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.)

Πηγή Το Βήμα
2.4.2010 


Εισάγουμε "ελληνικό" μέλι, παρά τη πλούσια παραγωγή

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Το μέλι είναι ένα από τα ελάχιστα τρόφιμα που δεν νοθεύονται. Η Ελλάδα, όπως η Γαλλία και η Ισπανία, είναι αυτάρκης σε παραγωγή μελιού. Παρά ταύτα, εμείς εισάγουμε μέλι (περίπου 3.000 τόνους τον χρόνο) από τρίτες χώρες και λόγω έλλειψης ελέγχων, προστατευτικής νομοθεσίας και κερδοσκοπίας καταφέρνουμε να το βαφτίζουμε ελληνικό, να το αναμειγνύουμε και να το πωλούμε ως... αγνό ντόπιο προϊόν.

Αναζήτηση μεθόδων
Ειδικοί επιστήμονες αναζητούν μεθόδους διαπίστωσης της νοθείας με μέλι από χώρες όπως η Κίνα και η Αργεντινή, αν και όπως επισημαίνουν, οι έλεγχοι στη γραμμή διακίνησης των εισαγόμενων ποσοτήτων θα αρκούσαν για να διαπιστωθεί πού και πώς διατίθενται.

Επισήμως, οι Ελληνες μελισσοκόμοι (και η ΠΑΣΕΓΕΣ) έχουν θέσει ζήτημα ανταγωνισμού. Η μέση τιμή του εισαγόμενου μελιού κυμαίνεται από 2 - 2,5 ευρώ το κιλό και το κέρδος είναι μεγάλο αν αυτό «βαφτιστεί» και πουληθεί ως ελληνικό, η τιμή του οποίου κυμαίνεται γύρω στα 10 ευρώ το κιλό.

Σε παγκόσμιο συνέδριο για το μέλι που θα πραγματοποιηθεί από 7 έως 10 Απριλίου στα Χανιά της Κρήτης, τα θέματα της νοθείας, της αυθεντικότητας και της ποιότητας των προϊόντων της μέλισσας, η ισχύουσα νομοθεσία, καθώς και οι νέες μέθοδοι ανάλυσης και ελέγχου του μελιού θα απασχολήσουν 150 ειδικούς επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο, με την Ελλάδα να κατέχει εξέχουσα θέση όχι μόνον ως διοργανώτρια χώρα, αλλά και ως χώρα με το καλύτερο δασόμελο (πευκόμελο, ελάτης, καστανιάς, βελανιδιάς κ. λπ.).

Συγκριτική έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας θα παρουσιαστούν στο συνέδριο και η οποία διεξήχθη ανάμεσα σε 17 χώρες από 29 επιστήμονες, έδειξαν ότι το ελληνικό μέλι δάσους είναι το πιο πλούσιο απ’ όλα σε αντιοξειδωτικές ουσίες.

«Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Αυστρία, η Γερμανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Σλοβενία, η Γαλλία και άλλες, παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες μελιού τους από το δάσος. Το δασόμελο είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, έχει υψηλή αντιοξειδωτική δράση και είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο για τον ανθρώπινο οργανισμό», επισημαίνει ο καθηγητής του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας - Σηροτροφίας ΑΠΘ κ. Α. Θρασυβούλου.

Η αιτία αυτής της... μελένιας ελληνικής ιδιαιτερότητας είναι «άγνωστη», ανέφερε ο κ. Θρασυβούλου. Ενδεχομένως σχετίζεται με την ελληνική χλωρίδα.
Οι επιστήμονες έχουν αναπτύξει εργαστηριακές μεθόδους που μπορούν να διακρίνουν, πάντως, το ελληνικό από το τουρκικό πευκόμελο. Οι ίδιες μέθοδοι μπορούν να βοηθήσουν στις ελάχιστες διαφορές μεταξύ των πευκόμελων Ρόδου και Κρήτης και Χαλκιδικής, Θάσου, Εύβοιας που εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά.

Πρόκειται για δύο μεθόδους που επικεντρώνονται στις αρωματικές ουσίες (υπάρχουν πάνω από 180) και στην ανίχνευση γυρεόκοκκων. Ωστόσο, αυτές οι μέθοδοι που οδηγούν στην ταυτότητα προέλευσης του μελιού δεν έχουν ακόμη εισαχθεί στη νομοθεσία.

Φυτική προέλευση
Η Ελλάδα, με 22.000 οικογένειες μελισσοκόμων, είναι η μόνη χώρα μεταξύ των ευρωπαϊκών που έχει νομοθετήσει για τη φυτική προέλευση του μελιού (8 είδη) και είναι η πρώτη σε αριθμό πυκνότητας κυψελών. Η ετήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση μελιού ξεπερνάει το 1,5 κιλό/άτομο.

Του Θαναση Τσιγγανα

2.4.2010

Από την Πόλη έρχομαι...(Περί Τουρισμού)

«Apo ellada eiste? Edo, edo elate. Kernaw tsai, kafe. Exo original maimou» … Ο Τούρκος έμπορος που μας έκανε να χαμογελάσουμε στο μεγάλο παζάρι της Πόλης με τις «επώνυμες» τσάντες του -μιλάμε όντως για ορίτζιναλ μαιμούδες- δεν είναι το μόνο που θα θυμάμαι από το τριήμερο που περάσαμε με τη γυναίκα μου στην Κωνσταντινούπολη. Είχαμε χρόνια να επισκεφθούμε την Τουρκία, και αν κάτι συνειδητοποιήσαμε είναι το πόσο στρεβλή εικόνα έχουμε πλέον στην Ελλάδα γι’ αυτό που ευρύτερα ονομάζεται παροχή υπηρεσιών.

Από πού να ξεκινήσω; Από τον ταξιτζή που μόλις κατάλαβε ότι ήμασταν Ελληνες μας έβαλε cd με ελληνική μουσική; Από τον ιδιοκτήτη του δωματίου που νοικιάσαμε και έμεινε μαζί μας μία ώρα, προτείνοντάς μας πού και πώς να αξιοποιήσουμε καλύτερα τον χρόνο μας; Από τον ξεναγό στην Αγιά Σοφιά που μας οδήγησε και στην αγορά (χωρίς επιπλέον αμοιβή), εφιστώντας μας την προσοχή τι να αποφύγουμε; ΄Η από τους απλούς πολίτες που, βλέποντάς μας με τον χάρτη, προσπαθούσαν να μας βοηθήσουν χωρίς καν να ξέρουν αγγλικά;

Το τριήμερο στην Πόλη ήταν αποκαλυπτικό. Οι Τούρκοι γνωρίζουν άριστα τι σημαίνει «παρέχω υπηρεσίες», είτε εργάζονται σε ακριβά εστιατόρια είτε σε συνοικιακά μικρομάγαζα. Σε εντυπωσιάζουν με την ακάματη εργατικότητά τους και δεν χάνουν ποτέ το χαμόγελο και την ευγένειά τους. Οι δε έμποροι έχουν δαιμόνια εφευρετικότητα για να μπεις στο μαγαζί τους και όταν το πετύχουν σε κάνουν να αισθάνεσαι «αφέντης» τους χωρίς να γίνονται δουλικοί. «Προφανώς περισσότερο εγώ θέλω να πουλήσω από ό, τι εσείς να αγοράσετε» μας είπε ένας, όταν έκρινε ότι θίγουμε πλέον την αξιοπρέπειά του με το εξαντλητικό παζάρι που μας είχαν πει να κάνουμε σε κάθε μας συναλλαγή.

Προσπαθώντας να κρύψω την έκπληξη, αλλά και την αμηχανία μου έναντι ενός μαγαζάτορα που μας κατέβαζε αγόγγυστα δεκάδες χαλιά και κιλίμια (ενώ εμείς δεν θέλαμε να αγοράσουμε), θυμήθηκα τι μου είχε συμβεί τρεις μέρες πριν σε κατάστημα της Κλαυθμώνος. Ενδιαφερόμουν να αγοράσω μια μικρή τηλεόραση και όταν ζήτησα από τον μοναδικό υπάλληλο να μου πει «γιατί η εικόνα ενός μοντέλου δεν φαίνεται τόσο καλή», μου απάντησε με δυσπερίγραπτη βαριεστημάρα ότι «από μακριά όλες οι τηλεοράσεις είναι ίδιες»! Μόνο χάρη δεν μου είπε ότι μου έκανε επειδή του ζήτησα να με εξυπηρετήσει στο μαγαζί του...

Το τριήμερο στην Πόλη μάς θύμισε μια Ελλάδα που έχει από πολλά χρόνια χαθεί στη χοάνη του εύκολου κέρδους με τον ελάσσονα κόπο. Καλοπεράσαμε με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά και πιστέψαμε ότι ανακαλύψαμε τον μήνα που θρέφει τους έντεκα. Δεν ξέρω αν η κρίση είναι ευκαιρία, αλλά είναι βέβαιο ότι θα μας προσγειώσει επιτέλους στην πραγματικότητα.

Tου Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini. gr


Πηγή Καθημερινή
1.4.2010

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Θαύμα! (Εμείς και οι Ευρωπαίοι)

Εμείς. Που πριν από εξήντα χρόνια το χνώτο μας έζεχνε μπομπότα. Εμείς. Οι τουρκόσποροι ραγιάδες. Εμείς. Οι φιλιππινέζοι Αγγλίας και Αμερικής. Εμείς. Της μικρασιατικής καταστροφής.
Εμείς. Μόλις τριάντα και κάτι χρόνια χωρίς τον γύψο της χούντας και της προδοτικής πολιτικής.
Εμείς. Μόλις το δύο και κάτι της ευρωζώνης της υπέρτατης νομισματικής πολιτικής.
Εμείς. Με τεχνογνωσία δανεική. Με βιομηχανία στα όρια βιοτεχνίας τριτοκοσμικής.
Εμείς. Με ανταγωνιστικότητα μηδενική.
Εμείς. Με μοναδικό πλεονέκτημα τα Μάρμαρα, τον ήλιο, το ούζο, τη φέτα και τη Μύκονο.

Με κοιτάω στον καθρέφτη και με αρχίζω στα μπατσάκια. Πώς γίνεται να συγκριθείς. Εγώ ο ξυπόλητος με τη Βρετανική Αυτοκρατορία, τη γερμανική παντοκρατορία και την ισπανική, γαλλική και ολλανδική αποικιοκρατία;

Οταν εμείς αρμέγαμε κάνα πρόβατο οι Ισπανοί ξεπαστρεύανε εκατομμύρια κάθε φυλής και με τις αρμάδες τους κουβαλούσαν όλους τους θησαυρούς της Νότιας Αμερικής.
Οταν εμείς για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας πλαγιάζαμε κοντά στα χνώτα των ζώων οι Βρετανοί ξεπατώνανε Ινδία, Κίνα και Αφρική.
Οι Ολλανδοί αδειάζανε τα ορυχεία της Ν. Αφρικής και εμείς κυκλοφορούσαμε με τρύπια τσαρούχια στα κατσάβραχα κάποιας ορεινής περιοχής.
Και όταν εμείς αγράμματοι, αναλφάβητοι, καλλιεργούσαμε σταφίδα, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι κουρσεύανε το σύμπαν.

Ο απίστευτος πλούτος που έχει συσσωρευτεί στα θησαυροφυλάκια της Μέρκελ, του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι κολυμπάει σε ωκεανούς αίματος.
Οι ατελείωτες ποσότητες με ράβδους χρυσού όλων των δυτικών χωρών προέρχεται από το ανελέητο και κανιβαλικό πλιάτσικο στις περιουσίες του Τρίτου Κόσμου.
Αγαπητέ μου.
Προϋπόθεση ευρωπαϊκού και αμερικανικού πολιτισμού είναι το μέγεθος της αποικίας, ο αριθμός των δούλων και οι πρώτες ύλες των υποτελών χωρών.
Κάνε τον σταυρό σου.
Εγώ, η ξεβράκωτη δραχμή να φωτογραφίζομαι στο πλευρό του γερμανικού μάρκου.
Δεν με πιστεύω.
Αυτό είναι το απόλυτο θαύμα της σύγχρονης ελληνικής φυλής!

Πηγή Το Βήμα
31.3.2010
ddanikas@dolnet.gr

Κάποια χρέη προς το ΙΚΑ άνοιξε η γη και τα κατάπιε...

Τι παράξενα πράγματα συμβαίνουν στα ασφαλιστικά Ταμεία της χώρας μας και στο ΙΚΑ! Την ώρα που στερούνται πόρων για τις συντάξεις και αναζητούν μέχρι την τελευταία στιγμή χρηματοδότηση για το δώρο του Πάσχα χάνουν τους οφειλέτες τους. Οχι αυτούς με τα μικροποσά, τους αγνώστου διευθύνσεως ή τους επιχειρηματίες που έχουν χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια και δεν δύνανται να πληρώσουν. Συγκρίνοντας διαχρονικά στοιχεία πενταετίας διαπιστώνουμε «απουσίες» μεγάλων και γνωστών οφειλετών με δηλωμένη και τη διεύθυνσή τους και την απόφασή τους να ξεφεύγουν συνεχώς από την υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών.

Ομως, απαλοιφή ονομάτων χωρίς να έχει γίνει εξόφληση χρεών δεν μπορεί να γίνει. Εκτός κι αν έχει δοθεί εντολή από κάποια ανώτερη δύναμη στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Κι επειδή αυτό είναι παράνομο και δεν τολμάμε να πιστέψουμε ότι ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος που κάθε ημέρα υπενθυμίζει ότι τα Ταμεία δεν έχουν λεφτά, θα προέβαινε σε ανάλογη πράξη, μάλλον τα στοιχεία των καλομαθημένων επιχειρηματιών έχουν ξεπέσει σε κάποιο συρτάρι... από λάθος. Ιδωμεν.

31.3.2010

Δίκη εφήβων για αυτοκτονία συμμαθήτριάς τους

Υβρεις, ταπεινώσεις και συνεχείς απειλές που εκτόξευαν οι συμμαθητές της στο Γυμνάσιο του Σάουθ Χάντλεϊ της Μασαχουσέτης αποτελούσαν την καθημερινότητα της δεκαπεντάχρονης Φίμπι Πρινς. Η νεαρή μαθήτρια δεν κατάφερε να αντεπεξέλθει στη βίαιη αντιμετώπιση των συμμαθητών της. Περιθωριοποιημένη και διαρκώς στο στόχαστρο μετά τη σύντομη σχέση της με ένα πολύ δημοφιλή συμμαθητή της, η Φίμπι προτίμησε να βάλει τέρμα στη ζωή της τον Ιανουάριο και, επιστρέφοντας σπίτι της, απαγχονίστηκε.

Οπως προκύπτει από την έρευνα, εκείνη την ημέρα το κορίτσι δέχθηκε όχι μόνο τον γνωστό καταιγισμό ύβρεων, αλλά οι «φίλοι της» πέταξαν καταπάνω της μπουκάλια με αναψυκτικά. Τώρα, η υπόθεση έχει λάβει τη δικαστική οδό και πρόκειται να απαγγελθούν κατηγορίες εναντίον εννέα εφήβων που ευθύνονται για το διαρκές μπούλινγκ (τον εκφοβισμό, την περιθωριοποίηση και την κάθε μορφής καταδίωξη) της Φίμπι και τελικά τον θάνατό της. Ανάμεσά τους δύο αγόρια που κατηγορούνται για βιασμό, όπως εξάλλου και μια ομάδα πέντε κοριτσιών. Οι αξιωματούχοι του σχολείου της δεν θα διωχθούν, παρ’ ότι γνωρίζαν τα τεκταινόμενα και είχαν ενημερωθεί για την κατάσταση από τη μητέρα της μικρής.

Η Ελίζαμπεθ Σέιμπελ, εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση, ανέφερε ότι από την έρευνα προκύπτει ότι η Φίμπι βρισκόταν διαρκώς στο στόχαστρο των συμμαθητών της, που είχαν μεταβάλει σε σκοπό ζωής την ταπείνωσή της και της έκαναν τη ζωή στο σχολείο αφόρητη. Η Σέιμπελ, επίσης, τόνισε ότι η διερεύνηση της υπόθεσης δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Το «μπούλινγκ» της μικρής ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο στο σχολείο, όπως και μέσω ιστοσελίδας του Facebook και άλλων ηλεκτρονικών μέσων.

Τουλάχιστον τέσσερις μαθητές και δύο καθηγητές προσπάθησαν να βάλουν τέλος στο μαρτύριό της ή το κατήγγειλαν στους διευθυντές του σχολείου. Η Φίμπι γεννήθηκε στη Βρετανία, αλλά εγκαταστάθηκε στην Ιρλανδία σε ηλικία δύο ετών. Στο Σάουθ Χάντλεϊ μετεγκαταστάθηκε το περασμένο καλοκαίρι επειδή εκεί είχε συγγενείς.

31.3.2010

"Σήκω και χόρεψε συρτάκι, Αυστραλία!"

«Το πρώτο μάθημα χορού το έκανα δίπλα στη μητέρα μου, στην πίσω αυλή του σπιτιού μας στο Σίδνεϊ, όταν ήμουν πέντε ετών» θυμάται η κυρία Βεντούρη. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός της, ώστε μέσα σε ελάχιστο χρόνο η μικρή Σοφία μπορούσε πλέον να χορεύει με άνεση καλαματιανό, σούστα και τσάμικο. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό... Επτά χρόνια αργότερα και ύστερα από ατελείωτα παρακάλια και κλάματα, οι γονείς της αποφάσισαν να ενδώσουν στην επιθυμία της Σοφίας να πάει σε σχολή χορού. «Αφοσιώθηκα με μανία:πήγαινα στα μαθήματα, παράγγελνα βιβλία από την Ελλάδα, έβλεπα βίντεο και προσπαθούσα να κλέψω από τους δασκάλους τα βήματα και τα ακούσματα» διηγείται. «Ονειρευόμουν να γίνω λαογράφος και να έλθω στην Ελλάδα για να σπουδάσω και να γίνω χορεύτρια παραδοσιακών χορών» σχολιάζει. Το όνειρό της ωστόσο δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας της κατηγορηματικής άρνησης των γονιών της. «Δε γίνονται πάντα τα όνειρα πραγματικότητα- τι να κάνουμε;» σχολιάζει χαμογελώντας.

Αφού δεν μπορούσε να πάει η ίδια στην Ελλάδα, αποφάσισε να φέρει... την Ελλάδα στην Αυστραλία! «Ιδρυσα τη σχολή και μέσα από σκληρή δουλειά κατάφερα σιγά-σιγά να σχηματίσω μια φήμη ανάμεσα όχι μόνο στους Ελληνες αλλά και στους ντόπιους του Σίδνεϊ. Μέσα από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες άρχισα να μελετάω τις παραδοσιακές ελληνικές στολές και σύντομα κατόρθωσα να ράβω μόνη μου πιστά αντίγραφα αυθεντικών στολών».

Χορευτικές παραστάσεις, συμμετοχή σε φεστιβάλ, σχεδιασμός παραδοσιακών στολών, εξοντωτικές πρόβες και ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας. Η καθημερινότητα της κυρίας Σοφίας Βεντούρη μοιάζει σε όλα με το πρόγραμμα μιας πολυάσχολης δασκάλας παραδοσιακών χορών. Εκτός από ένα στοιχείο: η σχολή της δεν βρίσκεται σε ένα νεοκλασικό του αθηναϊκού κέντρου αλλά στο... Σίδνεϊ της Αυστραλίας! Οι δε μαθητές της (που αγγίζουν τους 200, με τους μικρότερους να είναι ηλικίας τριών ετών) δεν είναι όλοι Ελληνες. Μα από την άλλη- παραφράζοντας το γνωστό ρητό που αποδίδεται στον Ισοκράτη- δεν είναι Ελληνες όλοι όσοι μετέχουν της ελληνικής... παράδοσης;

Μεγαλώνοντας στο Σίδνεϊ τη δεκαετία του 1970, η Σοφία Βεντούρη, κόρη ελλήνων μεταναστών που έφτασαν στην Αυστραλία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, ένιωθε συχνά «χωρίς ταυτότητα», σαν να ήταν ξένη παντού. «Για τους Αυστραλούς ήμασταν οι “μετανάστες”, οι ανεπιθύμητοι. Για τους Ελληνες ήμασταν οι “ξένοι”, γιατί δεν ζούσαμε στην Ελλάδα. Ηταν σαν να μην ανήκαμε πουθενά» σχολιάζει με νόημα. Για να γνωρίσει την Ελλάδα, κατέφυγε σε όλα εκείνα τα στοιχεία που μιλούν στην «καρδιά» του Ελληνα: «Στις ιστορίες των γονιών μου, στη μυθολογία, στις παραδόσεις και φυσικά στον χορό!» αναφέρει.

Για την κυρία Βεντούρη οι παραδοσιακοί χοροί είναι ένα μέσο για να προσεγγίσει κανείς την Ελλάδα και τον πλούτο του πολιτισμού της. «Μέσα από τη διδασκαλία προσπαθώ να μυήσω τα παιδιά αλλά και τους ενηλίκους στην ελληνική παράδοση και να αγγίξω όχι τη λογική, αλλά την ψυχή τους» σχολιάζει η κυρία Βεντούρη. Οι μαθητές της καλύπτουν όχι μόνο το φάσμα όλων των ηλικιών, αλλά και των εθνικοτήτων! «Οι περισσότεροι είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά πολλοί τυχαίνει να έχουν έναν γονιό Ελληνα και έναν ντόπιο. Αρκετοί δεν μιλούν καν ελληνικά, και γι΄ αυτό έχω εκδώσει ένα ειδικό βιβλίο που εξηγεί την ιστορία του κάθε χορού, τις περιοχές όπου χορεύεται και τη στολή που του αντιστοιχεί, ώστε να προετοιμάζονται πριν από το μάθημα» σχολιάζει.

Αρκετοί μαθητές, άλλωστε, είναι Αυστραλοί που πραγματοποιούν την πρώτη επαφή τους με την Ελλάδα μέσα από το συρτάκι και τον καλαματιανό! «Ερχονται συχνά νέοι μαθητές που θέλουν να μάθουν να χορεύουν γιατί θα παρευρεθούν σε έναν ελληνικό γάμο ή γιατί έχουν δει τον... “Ζορμπά”. Αυτούς προσπαθούμε να τους κερδίσουμε, να τους κάνουμε να αγαπήσουν τους χορούς μας,γιατί έτσι στην ουσία... “διαφημίζουμε” την ύπαρξή μας» τονίζει η κυρία Βεντούρη.

Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή, διότι στην προώθηση της ελληνικής κουλτούρας δεν υπάρχουν όρια. «Εχω ακόμη πολλά σχέδια, που αγγίζουν όχι μόνο τον παραδοσιακό χορό, αλλά και το χορόδραμα και το έντεχνο τραγούδι. Η Ελλάδα έχει πολλά να δώσει και το όνειρο της ζωής μου είναι να κατορθώσω να προβάλω τον πολιτισμό μας συνολικά, με τρόπο που θα μιλήσει ευθέως στο συναίσθημα και στη φαντασία των ξένων λαών» καταλήγει.


Για να μυήσει τους Αυστραλούς στο ελληνικό κέφι, η κυρία Βεντούρη είχε την πρωτότυπη ιδέα να δημιουργήσει χορευτικές ομάδες που πραγματοποιούν εμφανίσεις σε πάρτι και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις του Σίδνεϊ. «Μας καλούν σε πάρτι, σε γενέθλια, σε γάμους, ακόμη και σε ιδιότυπες “ελληνικές βραδιές” που διοργανώνουν για να πάρουν ζωντανά μια γεύση από την ελληνική διασκέδαση» σχολιάζει η κυρία Βεντούρη, προσθέτοντας ότι έχει ήδη διαμορφωμένα προγράμματα ανάλογα με την περίσταση, τα οποία περιέχουν «λίγο απ΄ όλα», τόσο από τα δημοφιλή (συρτάκι, χασαποσέρβικο και ζεϊμπέκικο) όσο και από τα πιο παραδοσιακά, όπως ο τσάμικος και η καραγκούνα. Μάλιστα, το ελληνικό κέφι είναι μάλλον κολλητικό, διότι εν τέλει όλοι καταλήγουν να ρίξουν μερικές... γυροβολιές.

Πηγή Το Βήμα
31.3.2010

Διακοπή των συντάξεων

Ο κ. Δημήτριος Αναργύρου, τ. ορκωτός ελεγκτής λογιστής από την Αθήνα, σε επιστολή του προς την εφμ Καθημερινή γράφει :

Κύριε διευθυντά,

Σύμφωνα με το Νόμο, τα κατά τόπους ληξιαρχεία είναι υποχρεωμένα, με την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου ασφαλισμένου, να ενημερώνουν και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς για τη διακοπή των συντάξεων κύριων και επικουρικών. Παρά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορικής, τα αντίγραφα των πιστοποιητικών θανάτου αποστέλλονται με το ταχυδρομείο και μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία κύριας σύνταξης. Από έρευνα που έγινε, το ληξιαρχείο Αθηνών αποστέλλει τα πιστοποιητικά θανάτου μετά την παρέλευση μηνός, σε άλλο δε ληξιαρχείο που στεγάζεται σε δήμο, μας δήλωσαν ότι, όταν συγκεντρώνονται αρκετά πιστοποιητικά τότε γίνεται αποστολή στα ασφαλιστικά ταμεία!
Με τον τρόπο που ακολουθείται, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, εάν δεν ειδοποιηθούν άμεσα από συγγενείς του αποθανόντος ή τα ληξιαρχεία, συνεχίζουν να καταθέτουν στις τράπεζες τα ποσά των συντάξεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ασφαλιστικοί οργανισμοί έχουν συγκροτήσει ειδικά τμήματα υπαλλήλων για να αναζητούν τις συντάξεις που καταβλήθηκαν αχρεωστήτως.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, προτείνεται να εγκατασταθεί σε όλα τα ληξιαρχεία της χώρας σύστημα e-mails ώστε να ενημερώνονται άμεσα οι ασφαλιστικοί φορείς κύριας και επικουρικής ασφάλισης για τον θάνατο των συνταξιούχων.

30.3.2010

Ελλείψεις και νοσοκομεία

Είναι δικαιολογημένη η οργή χιλιάδων πολιτών για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία της Δυτικής Μακεδονίας. Οταν ένα βρέφος 12 μηνών περιφέρεται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να καταλήξει στην Θεσσαλονίκη, κάτι πάει στραβά στο σύστημα υγείας. Οι ελλείψεις ιατρικού προσωπικού είναι μεγάλες, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Το άλλο πρόβλημα, που δημιουργεί και τις ελλείψεις, είναι και ο αριθμός των νοσοκομείων. Στο ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (25/3/2010) καταγράφεται ότι στους τέσσερις νομούς της Δυτικής Μακεδονίας, σε ακτίνα δηλαδή 50 χιλιομέτρων, λειτουργούν πέντε νοσοκομεία.

Φυσικά, σε ένα ιδανικό κόσμο, η έκφραση «τα νοσοκομεία είναι πολλά» ακούγεται ανάλγητη και πιθανώς να είναι λανθασμένη. Μόνο που δεν ζούμε σ’ αυτόν τον ιδανικό κόσμο, αλλά ζούμε σε μια χώρα που οι γιατροί προτιμούν να είναι δεύτεροι στην πόλη παρά πρώτοι στο χωριό. Για λόγους που έχουν να κάνουν με την καριέρα και την εξέλιξή τους προτιμούν να δουλεύουν στις μεγαλουπόλεις, παρά στα Γρεβενά. Ετσι τα νοσοκομεία της περιφέρειας είναι μεγάλα κτίρια που προσφέρουν αποσπασματικές υπηρεσίες υγείας. Κάποια έχουν την α΄ κλινική, αλλά δεν έχουν προσωπικό να επανδρώσουν τη β΄ και κάποια άλλα έχουν προσωπικό για τη β΄ αλλά δεν έχουν για την α΄. Η κατάργηση πριν από πέντε χρόνια των Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠΕΣΥ) -τα οποία είχε ξεκινήσει ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος- διόγκωσε το πρόβλημα. Δεν φτάνει που στους τέσσερις νομούς της Δυτικής Μακεδονίας υπάρχουν πέντε νοσοκομεία, αλλά αυτά δεν συνεννοούνται μεταξύ τους. Δεν έχουν εκείνη την οργανωτική δομή για να καλύπτουν τις τρύπες τους.

Η Δυτική Μακεδονία χρειάζεται ένα μεγάλο περιφερειακό νοσοκομείο και πολλά κέντρα υγείας. Τα μεγάλα περιφερειακά νοσοκομεία δεν θα έχουν μόνο οικονομίες κλίμακας, θα προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες, διότι γιατροί διάφορων ειδικοτήτων θα συνεργάζονται στον ίδιο χώρο για να αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τα περιστατικά. Εκτός αυτού οι μεγάλες μονάδες θα λειτουργήσουν ως κίνητρο για τους γιατρούς του κέντρου, ώστε να μετακινηθούν στην περιφέρεια. Είναι διαφορετικό να δουλεύει κάποιος σε ένα μεγάλο περιφερειακό νοσοκομείο, και διαφορετικό στη μιζέρια ενός μικρού επαρχιακού.

Οι λαϊκισμοί και τακτικισμοί των τοπικών παραγόντων, όπου ο καθένας θέλει ένα νοσοκομείο, ένα πανεπιστήμιο, ένα αεροδρόμιο και μια μεραρχία στην πόλη του, δεν συνέβαλαν μόνο στην οικονομική χρεοκοπία της χώρας, στοιχίζει και ανθρώπινες ζωές. Η Κοζάνη από την Πτολεμαΐδα απέχει μόλις 21 χλμ. με σύγχρονο αυτοκινητόδρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Δεν μπορεί οι δύο πόλεις να ερίζουν για το ποια θα αποκτήσει περιφερειακό νοσοκομείο, να προσθέτουν πτέρυγες που μένουν κλειστές και μηχανήματα που μένουν αχρησιμοποίητα λόγω ελλείψεων προσωπικού. Ούτε μπορεί να χαράσσεται πολιτική με βάση γλυκερές συνθηματολογίες που παίρνουν υπόψη τους μόνο τις επιθυμίες και όχι την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα σήμερα στον χώρο της υγείας λέει ότι λίγοι γιατροί είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν στην περιφέρεια. Το να σπέρνουμε κτίρια που βαφτίζουμε νοσοκομεία είναι μια πρακτική που δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως το διογκώνει.

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

31.3.2010

Τα "ψιλά γράμματα" των δεσμεύσεών μας έναντι της ΕΕ

Στην πραγματικότητα τα (πιο) δύσκολα αρχίζουν τώρα. Το αργότερο ως τις 15 Μαΐου 2010 η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Εurogroup και του Εco/Fin, πρέπει να υποβάλει έκθεση με λεπτομερείς πληροφορίες για μέτρα πολιτικής που εφαρμόζει συμμορφούμενη προς τις συστάσεις της ΕΕ και να μειώσει το έλλειμμα. Κατόπιν, μετά τη 15η Μαΐου, θα πρέπει να υποβάλλει εκθέσεις σε τριμηνιαία βάση, καθ΄ όλη τη διάρκεια εφαρμογής του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης (2010-2012). Ολο αυτό το διάστημα τόσο η Επιτροπή όσο και το Εco/Fin θα αναλύουν τις εκθέσεις και θα αξιολογούν τη συμμόρφωση της Ελλάδας προς τις συστάσεις της ΕΕ.

Ωστόσο όλες οι εκθέσεις που θα πρέπει να υποβληθούν δεν θα είναι «εκθέσεις προθέσεων», όπως αποδεικνύεται από τα «ψιλά γράμματα» της Απόφασης του Εco/Fin «περί της Σύστασης προκειμένου να τερματιστεί η ασυνέπεια με τους Γενικούς Προσανατολισμούς των οικονομικών πολιτικών στην Ελλάδα και να εξαλειφθεί ο κίνδυνος υπονόμευσης της εύρυθμης λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης».

Στα «ψιλά γράμματα» αναφέρονται οι δεσμεύσεις της Ελλάδας να υποβληθούν λεπτομερή στοιχεία όχι μόνο για τη μηνιαία εκτέλεση του προϋπολογισμού αλλά και στοιχεία «για περιόδους μικρότερες του έτους» σχετικά με την εκτέλεση του προϋπολογισμού κοινωνικής ασφάλισης, των ΟΤΑ και των εκτός προϋπολογισμού Ταμείων, υπόθεση καθόλου εύκολη.

Πώς όμως, για παράδειγμα, να στείλεις στοιχεία για τους ΟΤΑ όταν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε τι εισπράττουν ούτε τι δαπανούν. Και ιδιαίτερα την τρέχουσα χρονική περίοδο, όπου οι πλάκες πεζοδρομίων ξηλώνονται για πολλοστή φορά. Πώς να στείλεις τα στοιχεία που ζητούν από τις Βρυξέλλες για τις εκκρεμείς πληρωμές δημοσίων δαπανών (συσσωρευμένες υπερημερίες) όταν δεν γνωρίζεις ούτε αυτές αλλά ούτε τι σου χρωστούν;

Υπάρχει και συνέχεια όμως. Πρέπει να διαβιβαστούν αληθή στοιχεία για την οικονομική κατάσταση στις δημόσιες επιχειρήσεις και στις λοιπές οντότητες του Δημοσίου. Τι θα στείλουμε όμως αφού ορισμένες από αυτές έχουν προχωρήσει στις περικοπές του 7% και άλλες όχι, άλλες μείωσαν το δώρο του Πάσχα και άλλες όχι; Πόσο έγκυρα, αληθή και πειστικά θα είναι τα στοιχεία που μας ζητούν για τις εξελίξεις στη μόνιμη απασχόληση και την απασχόληση ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα; Και το χειρότερο; Τι θα γίνει αν διαπιστώσουν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ ότι κάποια στοιχεία δεν είναι έγκυρα και αληθή, εκ παραδρομής φυσικά...

Προσοχή, λοιπόν. Αφού μεγαλοποιήσαμε τα ούτως ή άλλως τραγικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, προκαλέσαμε τον αυστηρό έλεγχο από άλλες πρωτεύουσες και η στήριξη δεν ήταν η αναμενόμενη, ας προσέξουμε τουλάχιστον τις εκθέσεις μας. Διαγωνισμούς δίνουμε...

Πηγή Το Βήμα
 31.3.2010

Η Ευρώπη έχει νέο ηγέτη : την Ανγκελα Μέρκελ

Ενας Γερμανός δημοσιογράφος υπερασπίζεται τη στάση της καγκελαρίου απέναντι στην Ελλάδα. Κατά τον αρθρογράφο η κυρία Μέρκελ δεν τάσσεται εναντίον της Ευρώπης αλλά εναντίον αυτών που απειλούν το ευρώ. Θεωρεί πως οι Ελληνες πρέπει να εκκαθαρίσουν τα δημόσια οικονομικά τους αντί να πιέζουν για τη διάσωσή τους.
Πριν από μερικές εβδομάδες το «Νewsweek» την αποκάλεσε «Μέρκελ σε αργή κίνηση» (Slow Μotion Μerkel). Το περιοδικό επέκρινε το γεγονός ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν ήθελε να επωμισθεί το βάρος της ηγεσίας της Ευρώπης. Τελικά η κυρία Μέρκελ ανέλαβε αυτό το έργο, υπαγορεύοντας ουσιαστικά στα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) πώς να χειριστούν τους Ελληνες, οι οποίοι έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τις δημοσιονομικές συνέπειες της αλόγιστης σπατάλης τους.

Στην Ελλάδα η κυρία Μέρκελ είναι ο υπ΄ αριθμόν ένα δημόσιος εχθρός. Στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης έπαψε να παρουσιάζεται σαν να βρίσκεται σε λήθαργο και έγινε η «Κυρία Οχι». Οταν επισκεφθεί το Λονδίνο αυτή την εβδομάδα, η γερμανίδα καγκελάριος θα έχει νέο κύρος.

Η κυρία Μέρκελ κάθησε στο τιμόνι, πάτησε το φρένο και έθεσε όρια. Αρνήθηκε να βγάλει από τη δύσκολη θέση ένα κράτος που «μαγείρεψε» τα δημοσιονομικά του για να μπει στη ζώνη του ευρώ και που έκτοτε αρνείται να ακολουθήσει δημοσιονομική πειθαρχία. Η κυρία Μέρκελ κέρδισε- ενάντια στον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε πολλούς από τους ευρωπαίους συναδέλφους της και σε ένα μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινής γνώμης, που την προέτρεπαν να φανεί καλή Ευρωπαία και να πληρώσει.

Προς το παρόν οι Ελληνες δεν θα πάρουν ούτε ένα ευρώ. Θα λάβουν οικονομική βοήθεια μόνο αν συναντήσουν «πολύ μεγάλες δυσκολίες», και τότε μόνο μέσω τμηματικών δανείων που απαιτούν «νοικοκύρεμα» των δημοσίων οικονομικών. Εν τω μεταξύ η γερμανίδα καγκελάριος έθεσε εμπόδια στο σχέδιο του κ. Σαρκοζί για δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Αντιθέτως ενέπλεξε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο θα καλύψει το ένα τρίτο της οικονομικής βοήθειας αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο.

Αυτό ήταν κάτι που οι ευρω-εθνικιστές δυσκολεύτηκαν να αποδεχθούν, δεδομένου ότι, κυρίως στη Γαλλία, θεωρούν το ΔΝΤ όργανο ιμπεριαλισμού του αμερικανικού δολαρίου. Η κυρία Μέρκελ υπολόγισε ορθώς ότι ένα αμιγώς Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο θα ήταν πολύ πιο υποχωρητικό με την Ελλάδα απ΄ ό,τι ένα παγκόσμιο όργανο όπως το ΔΝΤ, γνωστό για τα σκληρά μέτρα που επιβάλλει.

Ετσι η γερμανίδα καγκελάριος πέρασε αυτό που ήθελε, ασκώντας αυτό που λέμε «ηγεσία». Οπως ήταν φυσιολογικό, αυτή η υπομονετική και επίμονη ανάληψη πρωτοβουλίας έχει προκαλέσει αρκετό σκεπτικισμό στους ευρωπαϊκούς κύκλους. Τι ετοιμάζουν οι Γερμανοί; Στρέφονται κατά της Ευρώπης; Δικό τους «τέ κνο» δεν είναι το ευρώ;

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πράγματι έτσι είναι και ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας αποτελεί γερμανική ιδέα. Οι Ελληνες ωραιοποιούν τη δημοσιονομική τους κατάσταση από τότε που μπήκαν στη νομισματική ένωση και το διεθνές χρέος τους λέγεται ότι φτάνει τα 260 δισ. ευρώ, ποσό που αδυνατούν να καλύψουν. Τον δρόμο της Ελλάδας φαίνεται να ακολουθούν η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία.

Η κυρία Μέρκελ δεν τάσσεται εναντίον της Ευρώπης, αλλά εναντίον εκείνων που η αμετροέπειά τους απειλεί το ευρώ. Για να σώσει το ευρώ, το οποίο έχει χάσει το 10% της αξίας του έναντι του δολαρίου εξαιτίας των Ελλήνων, δικαίως επιμένει ότι οι σπάταλοι πρέπει να εκκαθαρίσουν τα δημόσια οικονομικά τους αντί να πιέζουν για μια διάσωση ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Αυτό δεν είναι αντι-ευρωπαϊκό, αλλά υπέρ της Ευρώπης, αν δει κανείς το ευρώ ως ένα από τα σημαντικότερα κατορθώματα της Ευρώπης στην πορεία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Θέτοντας περιορισμούς στη βοήθεια που θα λαμβάνουν οι χώρες που παρεκκλίνουν δημοσιονομικά, εξασφαλίζεται ένα απόλυτα ωφέλιμο αποτέλεσμα. Με την Ισπανία και την Ιταλία να παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, η σκληρή τιμωρία της Ελλάδας θα χρησιμεύσει ώστε να παραμείνουν οι άλλες χώρες «ενάρετες».

Απομένει να δούμε αν η Ελλάδα συμμορφωθεί. Υπάρχει όμως ένα σημαντικότερο ζήτημα: ανέλαβε η Γερμανία, έστω και ασυνείδητα, έναν νέο ρόλο στην ευρωπαϊκή σκηνή; Αν οι Γερμανοί άδραξαν την ηγεσία, η επέλασή τους είναι περισσότερο αμυντική παρά επιθετική.

Η απαιτητική κυρία Μέρκελ δεν επιθυμεί να κάνει επίδειξη της γερμανικής δύναμης, αλλά να προστατεύσει τη δύναμη της Ευρώπης, όπως ενσαρκώνεται στη νομισματική ένωση. Το ευρώ δέχεται επίθεση όχι μόνο από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες με τα μεγάλα ελλείμματα, αλλά από μια χρηματοπιστωτική κρίση που εμμένει. Η κρίση αποκάλυψε τις πολυάριθμες αδυναμίες της Ευρώπης στην αντιπαλότητά της με την Αμερική και την Ασία, που εξέρχονται από την κρίση με πιο γρήγορους ρυθμούς. Η εξυγίανση των ελληνικών δημοσιονομικών δεν θα λύσει τα σοβαρά προβλήματα της Ενωσης. Παρ΄ όλα αυτά, ένα ευρώ που καταρρέει δημιουργεί ελάχιστα ρόδινες προοπτικές.

«Φράου Ευρώπη, ήρθε η ώρα να ηγηθείς» έγραψε το «Νewsweek» με περιπαικτική διάθεση απέναντι στην καγκελάριο. Η κυρία Μέρκελ επιτέλους το έπραξε. Αυτό είναι καλό και για την Ευρώπη και θα μπορούσε να αποδειχθεί καλό ακόμη και για τους Ελληνες αν αναγκαστούν να κάνουν τη δουλειά που πρέπει.

Ο κ. Γιόζεφ Γιόφε είναι αρχισυντάκτης της γερμανικής εφημερίδας «Die Ζeit».

Πηγή Το Βήμα
31.3.2010









ShareThis