«Το πρώτο μάθημα χορού το έκανα δίπλα στη μητέρα μου, στην πίσω αυλή του σπιτιού μας στο Σίδνεϊ, όταν ήμουν πέντε ετών» θυμάται η κυρία Βεντούρη. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός της, ώστε μέσα σε ελάχιστο χρόνο η μικρή Σοφία μπορούσε πλέον να χορεύει με άνεση καλαματιανό, σούστα και τσάμικο. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό... Επτά χρόνια αργότερα και ύστερα από ατελείωτα παρακάλια και κλάματα, οι γονείς της αποφάσισαν να ενδώσουν στην επιθυμία της Σοφίας να πάει σε σχολή χορού. «Αφοσιώθηκα με μανία:πήγαινα στα μαθήματα, παράγγελνα βιβλία από την Ελλάδα, έβλεπα βίντεο και προσπαθούσα να κλέψω από τους δασκάλους τα βήματα και τα ακούσματα» διηγείται. «Ονειρευόμουν να γίνω λαογράφος και να έλθω στην Ελλάδα για να σπουδάσω και να γίνω χορεύτρια παραδοσιακών χορών» σχολιάζει. Το όνειρό της ωστόσο δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας της κατηγορηματικής άρνησης των γονιών της. «Δε γίνονται πάντα τα όνειρα πραγματικότητα- τι να κάνουμε;» σχολιάζει χαμογελώντας.
Αφού δεν μπορούσε να πάει η ίδια στην Ελλάδα, αποφάσισε να φέρει... την Ελλάδα στην Αυστραλία! «Ιδρυσα τη σχολή και μέσα από σκληρή δουλειά κατάφερα σιγά-σιγά να σχηματίσω μια φήμη ανάμεσα όχι μόνο στους Ελληνες αλλά και στους ντόπιους του Σίδνεϊ. Μέσα από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες άρχισα να μελετάω τις παραδοσιακές ελληνικές στολές και σύντομα κατόρθωσα να ράβω μόνη μου πιστά αντίγραφα αυθεντικών στολών».
Χορευτικές παραστάσεις, συμμετοχή σε φεστιβάλ, σχεδιασμός παραδοσιακών στολών, εξοντωτικές πρόβες και ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας. Η καθημερινότητα της κυρίας Σοφίας Βεντούρη μοιάζει σε όλα με το πρόγραμμα μιας πολυάσχολης δασκάλας παραδοσιακών χορών. Εκτός από ένα στοιχείο: η σχολή της δεν βρίσκεται σε ένα νεοκλασικό του αθηναϊκού κέντρου αλλά στο... Σίδνεϊ της Αυστραλίας! Οι δε μαθητές της (που αγγίζουν τους 200, με τους μικρότερους να είναι ηλικίας τριών ετών) δεν είναι όλοι Ελληνες. Μα από την άλλη- παραφράζοντας το γνωστό ρητό που αποδίδεται στον Ισοκράτη- δεν είναι Ελληνες όλοι όσοι μετέχουν της ελληνικής... παράδοσης;
Μεγαλώνοντας στο Σίδνεϊ τη δεκαετία του 1970, η Σοφία Βεντούρη, κόρη ελλήνων μεταναστών που έφτασαν στην Αυστραλία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, ένιωθε συχνά «χωρίς ταυτότητα», σαν να ήταν ξένη παντού. «Για τους Αυστραλούς ήμασταν οι “μετανάστες”, οι ανεπιθύμητοι. Για τους Ελληνες ήμασταν οι “ξένοι”, γιατί δεν ζούσαμε στην Ελλάδα. Ηταν σαν να μην ανήκαμε πουθενά» σχολιάζει με νόημα. Για να γνωρίσει την Ελλάδα, κατέφυγε σε όλα εκείνα τα στοιχεία που μιλούν στην «καρδιά» του Ελληνα: «Στις ιστορίες των γονιών μου, στη μυθολογία, στις παραδόσεις και φυσικά στον χορό!» αναφέρει.
Για την κυρία Βεντούρη οι παραδοσιακοί χοροί είναι ένα μέσο για να προσεγγίσει κανείς την Ελλάδα και τον πλούτο του πολιτισμού της. «Μέσα από τη διδασκαλία προσπαθώ να μυήσω τα παιδιά αλλά και τους ενηλίκους στην ελληνική παράδοση και να αγγίξω όχι τη λογική, αλλά την ψυχή τους» σχολιάζει η κυρία Βεντούρη. Οι μαθητές της καλύπτουν όχι μόνο το φάσμα όλων των ηλικιών, αλλά και των εθνικοτήτων! «Οι περισσότεροι είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά πολλοί τυχαίνει να έχουν έναν γονιό Ελληνα και έναν ντόπιο. Αρκετοί δεν μιλούν καν ελληνικά, και γι΄ αυτό έχω εκδώσει ένα ειδικό βιβλίο που εξηγεί την ιστορία του κάθε χορού, τις περιοχές όπου χορεύεται και τη στολή που του αντιστοιχεί, ώστε να προετοιμάζονται πριν από το μάθημα» σχολιάζει.
Αρκετοί μαθητές, άλλωστε, είναι Αυστραλοί που πραγματοποιούν την πρώτη επαφή τους με την Ελλάδα μέσα από το συρτάκι και τον καλαματιανό! «Ερχονται συχνά νέοι μαθητές που θέλουν να μάθουν να χορεύουν γιατί θα παρευρεθούν σε έναν ελληνικό γάμο ή γιατί έχουν δει τον... “Ζορμπά”. Αυτούς προσπαθούμε να τους κερδίσουμε, να τους κάνουμε να αγαπήσουν τους χορούς μας,γιατί έτσι στην ουσία... “διαφημίζουμε” την ύπαρξή μας» τονίζει η κυρία Βεντούρη.
Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή, διότι στην προώθηση της ελληνικής κουλτούρας δεν υπάρχουν όρια. «Εχω ακόμη πολλά σχέδια, που αγγίζουν όχι μόνο τον παραδοσιακό χορό, αλλά και το χορόδραμα και το έντεχνο τραγούδι. Η Ελλάδα έχει πολλά να δώσει και το όνειρο της ζωής μου είναι να κατορθώσω να προβάλω τον πολιτισμό μας συνολικά, με τρόπο που θα μιλήσει ευθέως στο συναίσθημα και στη φαντασία των ξένων λαών» καταλήγει.
Για να μυήσει τους Αυστραλούς στο ελληνικό κέφι, η κυρία Βεντούρη είχε την πρωτότυπη ιδέα να δημιουργήσει χορευτικές ομάδες που πραγματοποιούν εμφανίσεις σε πάρτι και σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις του Σίδνεϊ. «Μας καλούν σε πάρτι, σε γενέθλια, σε γάμους, ακόμη και σε ιδιότυπες “ελληνικές βραδιές” που διοργανώνουν για να πάρουν ζωντανά μια γεύση από την ελληνική διασκέδαση» σχολιάζει η κυρία Βεντούρη, προσθέτοντας ότι έχει ήδη διαμορφωμένα προγράμματα ανάλογα με την περίσταση, τα οποία περιέχουν «λίγο απ΄ όλα», τόσο από τα δημοφιλή (συρτάκι, χασαποσέρβικο και ζεϊμπέκικο) όσο και από τα πιο παραδοσιακά, όπως ο τσάμικος και η καραγκούνα. Μάλιστα, το ελληνικό κέφι είναι μάλλον κολλητικό, διότι εν τέλει όλοι καταλήγουν να ρίξουν μερικές... γυροβολιές.
Πηγή Το Βήμα
31.3.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου