Μαθητές εθελοντές - ξεναγοί

Μικροί μαθητές, αφού πρώτα παρακολουθήσουν σχετική εκπαίδευση στο Μουσείο (Αντιγράφων) Κυκλαδικής Τέχνης, γίνονται έπειτα εθελοντές ξεναγοί της πόλης τους, εν προκειμένω της Σύρου. Στη φωτογραφία από τη φετινή βράβευσή τους.

 Αν βρεθείτε στην Ερμούπολη της Σύρου μια Τετάρτη, η 14χρονη Χριστίνα θα σας εξηγήσει πώς ο μύθος με το κέρας της Αμάλθειας συνδυάζεται με το έμβλημα της Ερμούπολης του 19ου αιώνα. Αν φθάσετε την Πέμπτη, τη σκυτάλη της ξενάγησης αναλαμβάνει η 15χρονη Μιράντα, που θα σας οδηγήσει μπροστά στους επιβλητικούς πίνακες των βασιλέων, στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. «Πολλοί επισκέπτες με ρωτούν για τον πίνακα της βασίλισσας Ολγας, την περνούν, βλέπεις, για την πριγκίπισσα Σίσι!», μου λέει εμπιστευτικά η Χριστίνα, που έχει εμπειρία τριών ετών στην ξενάγηση.

Μεγάλη επιτυχίαΗ Χριστίνα, η Μιράντα και άλλοι εννέα συνομήλικοί τους αποτελούν τους «εθελοντές ξεναγούς» της Σύρου, έναν θεσμό που ξεκίνησε το 2003 και έχει αφήσει εποχή. Ο πρώην πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής, ο αείμνηστος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, μάλιστα είχε αποστείλει σε έναν νεαρό ξεναγό 14 Μαΐων δώρο τον «Δον Κιχώτη» ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την ξενάγηση στα ισπανικά, που έγινε στον πρέσβη της Ισπανίας.
Οι ευχαριστήριες επιστολές από επώνυμους επισκέπτες, αλλά και πλήθος μηνυμάτων που γράφονται στο βιβλίο επισκεπτών, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι το μεράκι των νεαρών ξεναγών κερδίζει τις καρδιές όσων θέλουν να γνωρίσουν τη Σύρο. Οποιος γνωρίζει τη μακρά παράδοση του εθελοντισμού στο κυκλαδίτικο νησί, δεν εκπλήσσεται με την επιτυχία του εν λόγω προγράμματος.
Οι μαθητές, που πρώτα έχουν παρακολουθήσει σχετική εκπαίδευση στο Μουσείο Αντιγράφων Κυκλαδικής Τέχνης, ξεκινούν τις ξεναγήσεις στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και συνεχίζουν -εφόσον οι υποχρεώσεις του σχολείου το επιτρέπουν- μέχρι να αποφοιτήσουν. Οι νεαροί Συριανοί ξεναγούν Ελληνες και ξένους επισκέπτες (στα ελληνικά, αλλά και στα αγγλικά) στο δημαρχείο της πόλης, δημιούργημα του Τσίλερ τον 19ο αιώνα, στο θέατρο «Απόλλων», που θεωρείται πιστό αντίγραφο της Σκάλας του Μιλάνου (εφόσον βέβαια δεν γίνονται πρόβες) και φυσικά στο ίδιο το μουσείο, που στεγάζεται στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης. Θα τους αναγνωρίσετε από τη σχετική στολή, την ταυτότητα και τον υπόλοιπο εξοπλισμό τους «εν ώρα εργασίας». «Κατόπιν σχετικής συνεννόησης, τα παιδιά μπορούν να ξεναγήσουν στον ναό του Αγίου Νικολάου, της Μεταμόρφωσης, αλλά και στην κεντρική πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο, παρουσία πάντοτε κάποιου ενηλίκου», εξηγεί η κ. Μαρία Ρώτα, ιδρύτρια του μουσείου, που αποτέλεσε το «φυτώριο» για την ιδιότυπη σχολή ξεναγών. Στο μουσείο περνούν δημιουργικά τα σαββατιάτικα πρωινά πολλοί μαθητές δημοτικού, που μυούνται στα μυστικά του κυκλαδικού πολιτισμού, μαθαίνουν την ιστορία του νησιού τους, αλλά την ελληνική μυθολογία, ακόμα και μέσα από το κουκλοθέατρο.
Οπως τονίζουν, στην εκπαίδευση στόχος της ξενάγησης είναι να κρατά το ενδιαφέρον του ξένου - «σύντομα, στοχευμένα και εκλαϊκευμένα». «Να θυμάστε ότι οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά πράγματα», συμβουλεύει η κ. Ρώτα τα παιδιά, που μέρα με τη μέρα αποκτούν περισσότερο θάρρος με τους ξένους, που κάποιες φορές ακόμα και... διορθώνουν! «Στους επισκέπτες αρέσει, τελικά, να βλέπουν τόσο μικρά παιδιά να γνωρίζουν τόσο πολλά για την πόλη τους», επισημαίνει η Μιράντα, γέννημα-θρέμμα Συριανή. Η Χριστίνα φλερτάρει με την ιδέα να γίνει επαγγελματίας ξεναγός. Αλλωστε, ήδη διαθέτει πολλά προσόντα: μιλάει αγγλικά και γαλλικά, ενώ έχει και το απαιτούμενο «λέγειν». Ωστόσο, μοιάζει διστακτική, «ξέρετε, η κρίση...». Η κ. Αλίκη Λεονταρίτη, που ασχολείται με την υλοποίηση του προγράμματος ως υπεύθυνη του γραφείου επικοινωνίας του δήμου, μας ενημερώνει ότι «πολλοί νέοι, που υπήρξαν εθελοντές ξεναγοί και τώρα είναι φοιτητές, απασχολούνται στον τουριστικό τομέα, συνήθως συνοδεύουν πούλμαν ξένων επισκεπτών». Τα οφέλη, ωστόσο, από την πρωτόγνωρη αυτή δραστηριότητα, την οποία υποστηρίζουν ένθερμα και οι γονείς, είναι πολλαπλά. «Ξεναγώντας αγνώστους έμαθα να είμαι κοινωνικός και να επικοινωνώ με ανθρώπους διαφορετικής προέλευσης», θυμάται ο 19χρονος Νίκος, εθελοντής ξεναγός για πολλά χρόνια και σήμερα φοιτητής στην Αθήνα.

Καθώς ο πάγος «σπάει», ο διάλογος μεταξύ ξεναγών και ξένων αρχίζει. «Κάποιοι Κρητικοί μάς είχαν μιλήσει για τον μινωικό πολιτισμό», διηγείται η Μιράντα, «ενώ ένας αντιναύαρχος μετά την ξενάγηση, για να μας ευχαριστήσει, μας ξενάγησε στο πλοίο του».

Της Ιωάννας Φωτιάδη
Πηγή Καθημερινή
30.7.2011

"Διαβάζω επειδή είμαι υποχρεωμένος"

«Ακόμη και στα μαθήματα που μου αρέσουν περισσότερο, όπως είναι η Λογοτεχνία και η Ιστορία, έχω δει ότι ο αρχικός μου ενθουσιασμός μειώνεται κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς και τα διαβάζω επειδή είμαι υποχρεωμένος. Για να μη μιλήσω για εκείνα που δεν νιώθω ότι έχω κλίση, όπως τα Μαθηματικά και η Φυσική...». 

Ο 15χρονος Γιώργος, που πηγαίνει σε Γυμνάσιο της Αθήνας, δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Αγγαρεία θεωρούν οι τρεις στους τέσσερις Ελληνες μαθητές το διάβασμα. Καμία ευχαρίστηση δεν έχουν από αυτό, καμία βελτίωση... Εύλογο είναι, λοιπόν, να βλέπουν τη σχολική διαδικασία και τις σπουδές σαν αναγκαίο κακό για την απόκτηση επαγγελματικών προσόντων. Και τι θέλουν να τους εξασφαλίζει, πρωτίστως, η δουλειά τους; Υψηλό εισόδημα και οικονομική ανεξαρτησία, απαντούν οι ίδιοι. Τις μεγαλύτερες πιθανότητες για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και άρα εκπλήρωση του εκπαιδευτικού «σχεδιασμού» έχουν οι απόφοιτοι των ιδιωτικών σχολείων σε σχέση με εκείνους των δημοσίων.

Συμπεράσματα

Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από διπλωματική μελέτη που πραγματοποίησε σε 400 μαθητές δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων η εκπαιδευτικός και κάτοχος μεταπτυχιακού στη βιώσιμη ανάπτυξη κ. Μαρίνα Κατσαούνη (η μελέτη έγινε υπό την επίβλεψη των Γ. Χονδρογιάννη, Α. Σαΐτη και Ε. Σαρδιανού στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο). Ειδικότερα, το 73,5% των μαθητών απάντησε ότι διαβάζει από υποχρέωση. Μόλις ο ένας στους πέντε (το 19,78%) το κάνει διότι θεωρεί ότι έτσι θα ολοκληρωθεί πνευματικά. Πολύ λιγότεροι (το 6,7%) μελετούν τα μαθήματά τους από ευχαρίστηση.

Σύμφωνα με τους ίδιους, η καλή απόδοση στα μαθήματα επιτυγχάνεται από τον συνδυασμό καλού προγραμματισμού (70,8%), επιμονής (65,3%), σωστής οργάνωσης υποχρεώσεων (64%). Ακολουθούν η μεγάλη αυτοπεποίθηση (47%), οι αξίες από το οικογενειακό περιβάλλον (43,5%), ο τρόπος διδασκαλίας στο σχολείο, όπως π. χ. η χρήση οπτικοακουστικών μέσων (40,1%). Μικρότερη επίπτωση προκύπτει να έχουν το οικογενειακό εισόδημα και τα καλοκαιρινά μαθήματα. Βέβαια, οι περισσότεροι (72,3%) δήλωσαν ότι μετά το λύκειο θα συνεχίσουν τη μόρφωσή τους, ενώ το 9,5% δήλωσε ότι επιθυμεί άμεσα με την αποφοίτηση από το λύκειο να μπει στην αγορά εργασίας. Από την άλλη, το 16,8% δήλωσε ότι όταν τελειώσει το λύκειο επιθυμεί να... ξεκουραστεί.

Το κύριο κίνητρο για να συνεχίσει ένας μαθητής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι το γεγονός ότι έτσι θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει καλύτερη δουλειά, αφού το 69,3% συμφωνεί απόλυτα με την άποψη αυτή. Ο εμπλουτισμός των γνώσεων μέσω των σπουδών σε ΑΕΙ αποτελεί, επίσης, παρακίνηση για το 57% των μαθητών.

Το διάβασμα κυρίως για ωφελιμιστικούς σκοπούς δικαιολογεί και τη στόχευση που έχουν οι μαθητές μέσω των σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι περισσότεροι (26,5%) αναζητούν ένα υψηλό εισόδημα από το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν. Αμέσως επόμενος στόχος –με ποσοστό 25,3%– είναι η οικονομική ανεξαρτησία. Αντίθετα, το 16,8% των μαθητών δήλωσε ότι αναζητεί από τη δουλειά πνευματική ικανοποίηση, το 11% δημιουργική απασχόληση και το 7,5% τη δυνατότητα για κοινωνική προσφορά. Ακολουθούν η ασφάλεια (6,5%), η κοινωνική καταξίωση (3,8%), η ανάγκη για συμμετοχή σε ομάδα (1,3%) και λιγότερο η καταξίωση στο οικογενειακό περιβάλλον (0,8%).

Το περιβάλλον

Το περιβάλλον του μαθητή –οικογένεια, φίλοι, σχολείο– παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην πρόοδό του. Πλεονέκτημα για να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν οι μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο, συγκεκριμένα έχουν 93,4% πιθανότητες να συνεχίσουν σε Α°ΕΙ, ενώ οι μαθητές των δημοσίων σχολείων 81,6% πιθανότητες. Μόνο οι μαθητές των ιδιωτικών (συγκεκριμένα το 70,8%) είναι ικανοποιημένοι από τις παροχές (π. χ. καθηγητές, περιβάλλον, τρόπος διδασκαλίας κ. λπ.) του σχολείου στο οποίο φοιτούν. Αντίστροφη είναι η κατάσταση στους μαθητές των δημοσίων, 57,3% των οποίων δεν δήλωσαν ικανοποιημένοι από το σχολείο τους.

Την επόμενη εβδομάδα οι βαθμολογίες

Στο τέλος της επόμενης εβδομάδας θα ανακοινωθούν οι βαθμοί των περίπου 115.000 φετινών υποψηφίων των Πανελλαδικών Εξετάσεων, που διεκδικούν μία από τις 77.440 θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κατόπιν, και έως το τέλος του Ιουνίου, οι υποψήφιοι θα υποβάλουν το μηχανογραφικό τους δελτίο με τις σχολές όπου επιθυμούν να εισαχθούν. Πρόκειται για μία διαδικασία δύσκολη, διότι ο υποψήφιος καλείται να αποτυπώσει στο μηχανογραφικό τα όνειρά του σε συνδυασμό με την προσφορότερη λύση σπουδών κοντά στην οικογενειακή κατοικία, ώστε να αποφευχθούν τα έξοδα της φοιτητικής «μετανάστευσης».

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», το υπ. Παιδείας κάνει τις τελευταίες δοκιμές για το σύστημα ηλεκτρονικής υποβολής του μηχανογραφικού, που θα ισχύσει από φέτος. Κάθε υποψήφιος με προσωπικό κωδικό (τον Αριθμό Εξετάσεων που έχει ήδη) θα έχει πρόσβαση στη φόρμα του μηχανογραφικού δελτίου στην ιστοσελίδα http: //exams. minedu. gov. gr. Εκεί, στο προσωπικό ηλεκτρονικό του δελτίο ο υποψήφιος θα μπορεί να κάνει όσους συνδυασμούς σχολών επιθυμεί. Τελικά, ο υποψήφιος θα επιλέξει ένα μηχανογραφικό από όσους συνδυασμούς σχολών έχει κάνει και θα υποβάλει στο σχολείο του το οριστικό μηχανογραφικό. Ομως, όπως φαίνεται από τη μελέτη της κ. Κατσαούνη, οι μαθητές δεν γνωρίζουν πολλά για τις επαγγελματικές προοπτικές που τους ανοίγονται. Ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός δεν φαίνεται να εκπληρώνει τον σκοπό του. Το 67,9% των μαθητών θεωρεί ότι ο ΣΕΠ δεν βοηθάει στην επιλογή ΑΕΙ.

Πηγή Καθημερινή

11.6.2011

Επιστήμονες με το ζόρι

Το γεγονός ότι εισάγεται υποψήφιος σε ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατ΄ ευφημισμόν ανωτάτης, με βαθμό 0,9-δηλαδή κάτω της μονάδας - θέτει το ενδιαφέρον ερώτημα: Γίνεται κανείς επιστήμονας με το ζόρι; Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ο άγνωστος νεαρός, που έγινε διάσημος λόγω της αποτυχίας του, την οποία το Υπουργείο μετέτρεψε σε επιτυχία, ενδιαφέρεται να σπουδάσει; Το ίδιο ερώτημα τίθεται και για χιλιάδες άλλους.

Η λογική απάντηση είναι αρνητική. Δεν γίνεται κανείς επιστήμονας με το ζόρι. Βέβαια, όλοι αυτοί οι «επιτυχόντες», περί ων ο λόγος, μπορεί να πάρουν πτυχίο έπειτα από μερικά χρόνια- αφού χρησιμοποιήσουν γονείς, συγγενείς, φίλους, συνδικαλιστές φοιτητές, γιατρούς, βουλευτές, και ίσως τραπεζικούς λογαριασμούς-, αλλά επιστήμονες δεν θα γίνουν. Ούτε καν καλοί επαγγελματίες. Είναι βέβαιο ότι πολλοί θα εγκαταλείψουν τη «Σχολή» τους μόλις βαρεθούν το πηγαινέλα ή βρουν κάποια δουλειά. Η καλή πρόθεση επί της οποίας βασίζεται η απόφαση για εισαγωγή σε κάποιο Τμήμα στο τέλος θα έχει κακά αποτελέσματα εις βάρος αυτών που υποτίθεται ότι ήθελε να βοηθήσει.

Δυστυχώς, αυτοί που επί δεκαετίες δημιουργούν τα αζήτητα και διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα Τμήματα όχι μόνο δεν υπέστησαν κάποιο κόστος αλλά πήραν και μερικές ψήφους. Μόνο που η γενικότερη άθλια κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η απόδοση ευθυνών δεν είναι της ώρας. Αυτήν την ώρα επείγει να βρεθεί λύση στο πρόβλημα του τρόπου εισαγωγής των υποψηφίων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Το ισχύον σύστημα εισαγωγής έχει πολλά αρνητικά στοιχεία. Πρώτον, είναι δαπανηρό και επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του Υπουργείου. Δεύτερον, παρουσιάζει το αξιοπερίεργο χαρακτηριστικό να μην έχουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ τον έλεγχο της εισαγωγής αυτών που θα εκπαιδεύσουν. Τρίτον, το σύστημα και ο τρόπος αξιολόγησης που έχει υιοθετηθεί οδηγούν σε αποστήθιση, κοινώς παπαγαλία. Τέταρτον, οι υποψήφιοι σε πάρα πολλές περιπτώσεις δηλώνουν Τμήματα για τα οποία δεν γνωρίζουν τίποτε, και τα οποία τελικά εγκαταλείπουν.

Η λύση που υποδεικνύεται από τη διεθνή εμπειρία και τη λογική εξέταση του προβλήματος είναι απλή: κάθε Τμήμα ή (σε ορισμένες περιπτώσεις) Σχολή να αποφασίζει με τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα προς το ακαδημαϊκό αντικείμενο ή επιδιωκόμενο επάγγελμα για το ποιους και πόσους (μέσα σε λογικά όρια) θα δέχεται για εγγραφή. Το κόστος της αίτησης και εξέτασης πρέπει να φέρουν οι ενδιαφερόμενοι όχι μόνο για λόγους δημοσιονομικούς αλλά κυρίως ως κίνητρο για άσκηση ορθολογικής κρίσης και απόφασης εκ μέρους των ενδιαφερομένων.

Δεδομένου ότι ζούμε σε μια χώρα όπου η διαφθορά είναι γενικευμένη, η μόνη παρέμβαση του Υπουργείου πρέπει να είναι η εξασφάλιση του αδιάβλητου της επιλογής. Και αυτό δεν είναι δύσκολο.

Αναρωτιέται κανείς: Οι διάφοροι υπουργοί των τελευταίων δεκαετιών δεν τα καταλάβαιναν αυτά τα απλά πράγματα; Ισως ναι, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η αρνητική έως καταστροφική παρέμβαση της οργανωμένης συντεχνίας των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) για τους οποίους οι πανελλαδικές εξετάσεις και τα αναγκαία φροντιστήρια είναι πολύ καλή πηγή παράνομου πλουτισμού.

Είναι ίσως σχετικό το ακόλουθο περιστατικό: Ημουν κάποια χρονιά μέλος της επιτροπής εξετάσεων και πρότεινα το εξής απλό θέμα: «Τι είδους πολιτική οικονομία θα είχαμε σε μια οικονομία παραδείσου, δηλαδή απόλυτης αφθονίας;». Η απάντηση είναι απλή: δεν θα υπήρχε πολιτική οικονομία. Οι καθηγητές του Λυκείου, που ήταν η πλειοψηφία της επιτροπής, απέρριψαν το θέμα με την αιτιολογία ότι δεν είχε διδαχθεί...

Του Θ.Π.Λιανού 

Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). 

Πηγή Το Βήμα

5.9.2010 

"Οι σπουδές μας είναι στόχος ζωής" λένε οι άριστοι μαθητές

Αριστοι μαθητές μίλησαν στην «Κ» ενόψει της σημερινής ανακοίνωσης των βαθμολογιών των πανελλαδικών εξετάσεων

«Αμα αγαπάς κάτι και το επιθυμείς πολύ, τότε πετυχαίνεις τον στόχο σου. Δεν νομίζω ότι πρέπει να υποτάσσουμε τα όνειρά μας σε συγκυριακά προβλήματα», λέει στην «Κ» η 18χρονη Μαρία Καμβύση. Σήμερα, η Μαρία, όπως και όσοι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων έπιασαν άριστες βαθμολογίες, απλώς θα επιβεβαιώσει την επιτυχία της. Η ανάρτηση των βαθμολογίων στα λύκεια της χώρας θα επισφραγίσει την προσπάθεια πολλών μαθητών, ορισμένοι εκ των οποίων αρίστευσαν. Αρκετοί ωστόσο θα γευτούν την πίκρα της αποτυχίας.

Η δύσκολη οικονομική συγκυρία για τη χώρα και τους πολίτες προσέδωσε στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις ένα ιδιαίτερο στοιχείο, αφού πολλοί υποψήφιοι κυνήγησαν όχι μόνο τις σπουδές των ονείρων τους αλλά και σχολή με έδρα κοντά στην οικογενειακή εστία, ώστε να αποφύγουν τα έξοδα της «μετανάστευσης» για σπουδές, τα οποία έχει υπολογιστεί ότι προσεγγίζουν τα 50.000 ευρώ όταν πρόκειται για σχολή τετραετούς φοίτησης. «Μου αρέσει πολύ η Νομική Σχολή διότι προσφέρει πολλές επαγγελματικές διεξόδους. Δεν είναι απαραίτητο να γίνεις δικηγόρος. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι», προσθέτει η Μαρία, η οποία πάντως, όπως ανέφερε, είναι τυχερή που εισάγεται στη Νομική της Αθήνας, στην πόλη όπου ζει μαζί με την οικογένειά της. Σε αντίθετη περίπτωση θα αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Και αυτό, διότι και οι δύο γονείς της είναι συνταξιούχοι...

«Είχα περισσότερο άγχος φέτος, διότι έδινα εξετάσεις για δεύτερη φορά. Πέρυσι είχα εισαχθεί στη Σχολή Τοπογράφων στον Βόλο, όμως ήθελα να σπουδάσω πολιτικός μηχανικός», συμπληρώνει από την πλευρά του, μιλώντας στην «Κ», ο Γιάννης Φακουρέλης. «Εκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα στις φετινές εξετάσεις», λέει στην «Κ», χωρίς να μπορεί να κρύψει τη χαρά του, καθώς θα εισαχθεί στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, δηλαδή στη σχολή που επιθυμούσε.

«Οχι, δεν μπήκα σε δίλημμα για το τι θα επιλέξω. Από μικρός ήθελα να σπουδάσω σε σχολή σχετική με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και άρα δεν θα είχα πρόβλημα να δηλώσω σχολή της επαρχίας, φτάνει να ήταν σχετική με αυτό το αντικείμενο», λέει στην «Κ» ο 18χρονος κάτοικος Αθηνών Ανδρέας Μανθόπουλος. Βέβαια, καθώς αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις, δεν τίθεται ζήτημα μετανάστευσης μακριά από την οικογενειακή εστία. Αναμένεται να εισαχθεί στο περιζήτητο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ. «Οι σπουδές είναι ένας στόχος ζωής και άρα δεν πρέπει να τον εγκαταλείπουμε εύκολα», παρατηρεί ο Ανδρέας, γιορτάζοντας την επιτυχία του μαζί με χιλιάδες υποψηφίους που θα εισαχθούν σε ΑΕΙ. 

Χρειάστηκαν κόπος, διάβασμα, ξενύχτια, αγωνία, χρήματα. 

Τώρα όμως, ο ενθουσιασμός της επιτυχίας και η ικανοποίηση διέγραψαν όλα τα άλλα από τη μνήμη τους.

Του Αποστολου Λακασα

Πηγή Καθημερινή

6.7.2010

Τα Ελληνόπουλα στα καφενεία

Ο Απρίλης δεν μας διέψευσε. Τα κυκλαδονήσια μεταμορφωμένα, ολοπράσινα, η θάλασσα βαθυγάλαζη, ηλιοφάνεια, δροσιά, τα δειλινά αβάσταχτα γλυκά, σαν ψεύτικα, ρόδιν’ ακρογιάλια, παπαδιαμαντικά.

Ο αστός ξαποσταίνει και παραμιλά με τόση ομορφιά. Από το μπαλκονάκι αγναντεύει πέλαγος και κυκλάδες νήσους, γύρω τριγύρω βραχοσυστάδες, λοφίσκοι, μαλακά βουνά, αμπάσα, κυανό και πράσινο το χρώμα τους. Στ’ ανοιχτά, φουσκώνουν πανιά σε κομψά σκάφη.

Το quai έχει μεταμορφωθεί προ πολλού σε απέραντο καφενείο· οι ομπρέλες κόβουν το βλέμμα προς τη θάλασσα. Γιώτα-χι σουλατσάρουν ασκόπως. Tα Ελληνόπουλα αναδεύουν ηδονικά τον φρέντο και κενώνουν τον νου από λογισμούς. Ξεκούραστοι, χορτασμένοι ύπνο, έχουν ντυθεί τα καλά ανοιξιάτικά τους, τα πασχαλινά, έχουν στιλβωμένη την κόμη με τζελ, γυαλιά προστατεύουν από το ηλιόφως, στο τραπεζάκι αγρυπνά το κινητό, κλειδιά, τσιγάρα, αθλητική, σήμερα και κυριακάτικη.

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος. Η κατανυκτική αμεριμνησία στα παραλιακά καφενεία κεντρίζει τον κατηφή αστό· του γεννά ζήλεια. Ηρθε από το άστυ φουρτουνιασμένος, σκοτεινός, γεμάτος λογισμούς αδιέξοδους, με άγχος για το μέλλον. Στο νησί αντίκρισε έναν άλλο κόσμο, νωχελικό, ήρεμο, τακτοποιημένο, σχεδόν άφοβο. Αγνοια κινδύνου; Ενδεχομένως. Ομως και άλλη στάση, άλλη βιοσοφία. Μάλλον και τα δύο. Συνυπάρχουν, σε άλλοτε άλλες δόσεις, αντίρροπα ζεύγη: αμεριμνησία και οκνηρία, αφέλεια και ακηδία, χαμηλή φιλοδοξία και αστήρικτη αυτοπεποίθηση, καταναλωτισμός και ολιγάρκεια, εξωστρέφεια στην παρέα και εσωστρέφεια στην εργασία.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ένας νεαρός φίλος, μοντέρνο παιδί, στοχαστής και μαχητής της ζωής, περιέγραφε με μελανά χρώματα τη γενιά των τριάντα-παρά-κάτι, τριάντα-και-κάτι, τη γενιά του: Στο πρώτο έτος της Νομικής είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου, είχαν ορμή, είχαν δύναμη, φιλοδοξίες· δέκα χρόνια αργότερα, τους βλέπω σκυμμένους, κρυμμένους από τη ζωή, δεν ερωτοτροπούν, δεν φλερτάρουν, δεν επιτίθενται, δεν διεκδικούν, γκρινιάζουν για τον μισθό των 1.200 ευρώ, όλο γκρινιάζουν, η κουβέντα τους περιστρέφεται γύρω από το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και κανά καφεδάκι· έχουν ηττηθεί χωρίς καν να ρίξουν μια τουφεκιά· μετά τα είκοσι κοιτάνε πώς θα κρυφτούν μέσω ΑΣΕΠ...

Βούιζαν στ’ αυτιά μου τα λόγια του φιλόσοφου φίλου: Πώς θα κρυφτούν απ’ τη ζωή. Αραγε το θαύμα της ευημερούσας και γλεντοκόπου και υπερηφάνου και ισχυράς Ελλάδος, ανέκαθεν, από τα βάθη της χούντας έως τη μέθη του 2004, ήταν αυτό; Πώς θα κρυφτούμε, θα λουφάξουμε, πώς θα τη βολέψουμε; Ηταν και αυτό.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Στα χρόνια που κύλησαν, τα Ελληνόπουλα δεν διέτριψαν μόνο στον φραπέ και στο τζελ κοκοράκι. Σπούδασαν· μαζικά, μέτρια εν συνόλω, αλλά αρκετοί έκαναν και καλές σπουδές, μορφώθηκαν ουσιωδώς, συνέχισαν έξω σε απαιτητικά πεδία, πρόκοψαν. Η γνώση και οι σχετικές συζητήσεις δεν υπολείπονται σημαντικά των αντιστοίχων της Εσπερίας σε αρκετούς τομείς, οι εκδόσεις βιβλίων άνθησαν. Ο αστικός βίος, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις, απέκτησε σχήματα, εκλεπτύνσεις, χαρακτήρες μητροπολιτικούς, η επαρχία δεν είναι τόσο ασυνάρτητη όσο το ’70-’80, οι άνθρωποι ανοίχτηκαν σ’ έναν ορισμένο κοσμοπολιτισμό· άλλωστε ο κόσμος εισέβαλε φρενήρης και αδόκητος το ’90 στο ομογενές κρατίδιο, η πολυπολιτισμικότητα επεβλήθη υπό όρους ανάγκης ή αδυναμίας. Δεν ήταν όλα λάθος εξαρχής, ούτε τώρα είναι. Κι όμως κάπου, σε κάποια αφανή πεδία, στράβωσε το πράγμα, εξ ου και τώρα βρισκόμαστε εν μέσω βαθιάς και μακράς κρίσης, αμήχανοι και απαράσκευοι. Η ανάγκη, ο πόνος, η κρίση, θα φανερώσουν τα αίτια των στρεβλώσεων· και θα ‘ναι χρήσιμη γνώση. Το κύριο όμως, τούτη την ώρα, είναι: Υπάρχουν δυνάμεις; Τα Ελληνόπουλα αυτά των είκοσι και τριάντα και σαράντα άντε και πενήντα-παρά, αυτά τα τέκνα της αμεριμνησίας και της βολής, των επιλεγμένων αψιμαχιών χωρίς ρίσκο, γενιές του ΑΣΕΠ και του αορίστου χρόνου, τα τέκνα του Εχει ο Θεός και Αύριο Μέρα Είναι, τα τρυφηλομεγαλωμένα με διά βίου χαρτζιλίκια από γονείς, παππούδες και νονούς, τα κακομαθημένα με κρατικά συσσίτια και επιδοτήσεις, αυτά τα Ελληνόπουλα, αυτός ο μαστροπός λαός και όχλος, πώς μπορεί να αντέξει τούτο το χτύπημα της ιστορίας, να αντεπεξέλθει τα δεινά της μοίρας που ο ίδιος παρασκεύασε, που ο ίδιος επέτρεψε να του παρασκευάσουν;

Μπορεί. Στο σχετικά βραχύ παρελθόν, οι προηγούμενες δυο-τρεις γενιές προσέκρουσαν σε μεγάλους πολέμους και καταστροφές, σε εκατόμβες, σε αλλεπάλληλες πτωχεύσεις, λιμούς και εμφύλιους. Και επέζησαν. Θα επιζήσουν και τα Ελληνόπουλα των απεράντων καφενείων

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Πηγή Καθημερινή

11.4.2010

Το χρώμα ανάστησε ένα ολόκληρο χωριό (η περίπτωση του χωριού Φάνες της Ρόδου)

Οι Φάνες Ρόδου έως πριν από λίγες μέρες ήταν ένα ακόμα ξεχασμένο «γκρίζο» χωριουδάκι, που είχε αφεθεί στη φθορά του χρόνου. Οχι πια. Με το σύνθημα «ένα χωριό - πολλά χρώματα - μια ευχή: καλό Πάσχα» οι κάτοικοι του χωριού, από έξι έως ογδόντα ετών, σήκωσαν τα μανίκια και έβαλαν στόχο σε δύο εβδομάδες να κάνουν το χωριό τους «αγνώριστο». Ηθικός αυτουργός, ένας Ροδίτης καλλιτέχνης. «Γύρισα στο χωριό μου από το εξωτερικό πριν από ενάμιση μήνα και δεν το αναγνώρισα» λέει στην «Κ» ο αρχιτέκτονας - διακοσμητής Λούκας Νικολίτσης. «Το χωριό ήταν μουντό και “μουγκό”: συναντούσα τους ανθρώπους στον δρόμο και δεν αποκρίνονταν στην καλημέρα μου, οι ηλικιωμένοι ήταν σκυθρωποί, τα παιδιά δεν έπαιζαν στις αυλές». «Από το ’90 και μετά οι επισκέπτες στο χωριό μας όλο και αραίωναν» εξηγεί ο Σπύρος Καρασάββας, γέννημα - θρέμμα των Φανών, αφού «δεν είχαμε την ανάλογη υποδομή». Σκέψεις για «ανακαίνιση» του χωριού πλανώνταν στον αέρα για χρόνια, έλειπε όμως η έμπνευση.

«Ενιωσα ότι η θετική ενέργεια αυτού του μέρους είχε θαφτεί στο πέρασμα του χρόνου και έπρεπε να κάνουμε κάτι για να την αναδείξουμε» εξηγεί ο κοσμογυρισμένος καλλιτέχνης. «Αποφάσισα, λοιπόν, να παρακινήσω μια επανάσταση χρωμάτων». Οι σπόροι της επανάστασης βρήκαν «πρόσφορο» έδαφος αρχικά στη νεολαία του χωριού. Ο 31χρονος Σπύρος πριν από έναν περίπου μήνα αποφάσισε να αναλάβει το καφενείο της οικογένειάς του στο χωριό και να εγκαταλείψει τη ζωή του στην πόλη. Στο πρόσωπο του άρτι αφιχθέντος αρχιτέκτονα ο Σάββας βρήκε τον «άνθρωπό» του.

Αρχικός στόχος ήταν το βάψιμο των σπιτιών που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής του Επιταφίου. «Μπογιατίσαμε συνολικά 72 σπίτια, πολλά εκ των οποίων ήταν εγκαταλελειμμένα και ετοιμόρροπα, όπως και την εκκλησία» περιγράφει ο Σπύρος. Το πάθος των καινοτόμων της Ομάδας Εθελοντικής Πρωτοβουλίας Νέων ξεπέρασε τελικά το χωριό: «Ηρθαν μάστορες και μαθητές από διπλανά χωριά να μας βοηθήσουν. Δουλεύαμε δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, βάφαμε συχνά όλη τη νύχτα πίνοντας και τραγουδώντας», διηγείται ο Λούκας. Το γιορτινό κλίμα έβγαλε έξω τον κόσμο και μαλάκωσε τις καρδιές όλων. «Δύο γειτόνισσές μου που για χρόνια ήταν τσακωμένες, φίλιωσαν και έβαψαν μαζί ένα σπίτι» αναφέρει ο Σπύρος. «Οι ηλικιωμένοι στέκονταν στα περβάζια και μας διηγούνταν την ιστορία κάθε κτίσματος, μας φίλευαν γλυκό του κουταλιού». Καθώς το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη, οι τοπικές αρχές εντυπωσιάστηκαν από την πρωτοβουλία των πολιτών και συν τω χρόνω ενεργοποιήθηκαν.

Αλλες χρονιές οι γκρίζες Φάνες έδιωχναν τα παιδιά της, φέτος όμως το παραμυθένιο χωριό «κράτησε» τους κατοίκους του και προσέλκυσε ξένους. «Παλιά, η κίνηση στο μαγαζί ξεκινούσε μετά τις 6 το απόγευμα. Εδώ και δύο εβδομάδες είμαι από το πρωί στο πόδι και σερβίρω!» λέει με ενθουσιασμό ο Σπύρος. Και φαίνεται ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. «Σκοπεύουμε να συνεχίσουμε μετά τις γιορτές. Πολλοί συντοπίτες μου προσδοκούν να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις στο χωριό». Η αλλαγή του τοπίου ανύψωσε το ηθικό των κατοίκων και πολλά όνειρα των χωριανών ήρθαν στην επιφάνεια. «Η Ανάσταση του Χριστού συμπίπτει φέτος με την ανάσταση του χωριού μας» διαπιστώνουν με ικανοποίηση, «σας περιμένουμε εδώ να γιορτάσετε μαζί μας». Το λένε και το εννοούν, αφού από τη Μεγάλη Δευτέρα στο χωριό το κλίμα είναι κατανυκτικό.

«Εχουμε σβήσει τα φώτα στον κεντρικό δρόμο και χρησιμοποιούμε λάμπες πετρελαίου», λέει ο Λούκας. «Εχουμε στήσει σκηνές, έχουμε ανάψει φωτιά, όπως στα χρόνια του Χριστού, και κοπέλες ανάλογα ντυμένες μοιράζουν όλα τα “καλούδια”: κουλουράκια, “αυγούλες”, παξιμάδια, ελιές και χαλβά. Ολα τα παραδοσιακά εδέσματα του τόπου μας. Θέλουμε να διασώσουμε την αξία της φιλοξενίας»...

Tης Ιωαννας Φωτιαδη

Πηγή Καθημερινή

1.4.2010

Δίκη εφήβων για αυτοκτονία συμμαθήτριάς τους

Υβρεις, ταπεινώσεις και συνεχείς απειλές που εκτόξευαν οι συμμαθητές της στο Γυμνάσιο του Σάουθ Χάντλεϊ της Μασαχουσέτης αποτελούσαν την καθημερινότητα της δεκαπεντάχρονης Φίμπι Πρινς. Η νεαρή μαθήτρια δεν κατάφερε να αντεπεξέλθει στη βίαιη αντιμετώπιση των συμμαθητών της. Περιθωριοποιημένη και διαρκώς στο στόχαστρο μετά τη σύντομη σχέση της με ένα πολύ δημοφιλή συμμαθητή της, η Φίμπι προτίμησε να βάλει τέρμα στη ζωή της τον Ιανουάριο και, επιστρέφοντας σπίτι της, απαγχονίστηκε.

Οπως προκύπτει από την έρευνα, εκείνη την ημέρα το κορίτσι δέχθηκε όχι μόνο τον γνωστό καταιγισμό ύβρεων, αλλά οι «φίλοι της» πέταξαν καταπάνω της μπουκάλια με αναψυκτικά. Τώρα, η υπόθεση έχει λάβει τη δικαστική οδό και πρόκειται να απαγγελθούν κατηγορίες εναντίον εννέα εφήβων που ευθύνονται για το διαρκές μπούλινγκ (τον εκφοβισμό, την περιθωριοποίηση και την κάθε μορφής καταδίωξη) της Φίμπι και τελικά τον θάνατό της. Ανάμεσά τους δύο αγόρια που κατηγορούνται για βιασμό, όπως εξάλλου και μια ομάδα πέντε κοριτσιών. Οι αξιωματούχοι του σχολείου της δεν θα διωχθούν, παρ’ ότι γνωρίζαν τα τεκταινόμενα και είχαν ενημερωθεί για την κατάσταση από τη μητέρα της μικρής.

Η Ελίζαμπεθ Σέιμπελ, εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση, ανέφερε ότι από την έρευνα προκύπτει ότι η Φίμπι βρισκόταν διαρκώς στο στόχαστρο των συμμαθητών της, που είχαν μεταβάλει σε σκοπό ζωής την ταπείνωσή της και της έκαναν τη ζωή στο σχολείο αφόρητη. Η Σέιμπελ, επίσης, τόνισε ότι η διερεύνηση της υπόθεσης δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Το «μπούλινγκ» της μικρής ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο στο σχολείο, όπως και μέσω ιστοσελίδας του Facebook και άλλων ηλεκτρονικών μέσων.

Τουλάχιστον τέσσερις μαθητές και δύο καθηγητές προσπάθησαν να βάλουν τέλος στο μαρτύριό της ή το κατήγγειλαν στους διευθυντές του σχολείου. Η Φίμπι γεννήθηκε στη Βρετανία, αλλά εγκαταστάθηκε στην Ιρλανδία σε ηλικία δύο ετών. Στο Σάουθ Χάντλεϊ μετεγκαταστάθηκε το περασμένο καλοκαίρι επειδή εκεί είχε συγγενείς.

Πηγή Καθημερινή

31.3.2010

Αυξάνεται η χρήση αλκοόλ από εφήβους

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Αυξητική τάση παρουσιάζει η χρήση αλκοόλ από εφήβους και νέους έως 25 ετών, παρά τη μείωση της κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών στον γενικό πληθυσμό την τελευταία δεκαετία. Τα στοιχεία δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας αλλά σε όλα τα κράτη–μέλη όπου, όπως ανακοίνωσε η κ. Μάριαν Σκαρ, αρμόδια εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 13.000 νέοι και 2.000 νέες χάνουν ετησίως τη ζωή τους λόγω της κατάχρησης του αλκοόλ.

Πρώτη στη λίστα των παραγόντων που προκαλούν θάνατο ή αναπηρία στις προηγμένες χώρες κατατάσσει τη χρήση του αλκοόλ κ. Λαρς Μόλερ, περιφερειακή σύμβουλος του ευρωπαϊκού τοπικού γραφείου του οργανισμού υγείας για το Αλκοόλ και τα Ναρκωτικά. Στη χώρα μας, 200.000 άτομα πάσχουν από αλκοολική εξάρτηση, 5.000 θάνατοι οφείλονται σε αιτίες που σχετίζονται με την κατάχρηση αλκοόλ, ενώ σύμφωνα με έρευνες το 27% των εφήβων έχει πιει περισσότερες από είκοσι φορές σε διάστημα ενός χρόνου με προτίμηση στα ποτά με υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ (ουίσκι, βότκα). 

Την εικόνα για τις επιπτώσεις της κατάχρησης του αλκοόλ στη χώρα μας συμπληρώνουν τα στοιχεία έρευνας του Ινστιτούτου Μεταφορών του Εθνικού Κέντρου Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης που παρουσιάστηκε χθες σε ημερίδα της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης Εξαρτησιογόνων Ουσιών στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με τα οποία η κατανάλωση αλκοόλ εξακολουθεί να αποτελεί δεύτερη αιτία πρόκλησης ατυχημάτων σε μοτοσικλετιστές.

Πηγή Καθημερινή

1.10.09