Οι Φάνες Ρόδου έως πριν από λίγες μέρες ήταν ένα ακόμα ξεχασμένο «γκρίζο» χωριουδάκι, που είχε αφεθεί στη φθορά του χρόνου. Οχι πια. Με το σύνθημα «ένα χωριό - πολλά χρώματα - μια ευχή: καλό Πάσχα» οι κάτοικοι του χωριού, από έξι έως ογδόντα ετών, σήκωσαν τα μανίκια και έβαλαν στόχο σε δύο εβδομάδες να κάνουν το χωριό τους «αγνώριστο». Ηθικός αυτουργός, ένας Ροδίτης καλλιτέχνης. «Γύρισα στο χωριό μου από το εξωτερικό πριν από ενάμιση μήνα και δεν το αναγνώρισα» λέει στην «Κ» ο αρχιτέκτονας - διακοσμητής Λούκας Νικολίτσης. «Το χωριό ήταν μουντό και “μουγκό”: συναντούσα τους ανθρώπους στον δρόμο και δεν αποκρίνονταν στην καλημέρα μου, οι ηλικιωμένοι ήταν σκυθρωποί, τα παιδιά δεν έπαιζαν στις αυλές». «Από το ’90 και μετά οι επισκέπτες στο χωριό μας όλο και αραίωναν» εξηγεί ο Σπύρος Καρασάββας, γέννημα - θρέμμα των Φανών, αφού «δεν είχαμε την ανάλογη υποδομή». Σκέψεις για «ανακαίνιση» του χωριού πλανώνταν στον αέρα για χρόνια, έλειπε όμως η έμπνευση.
«Ενιωσα ότι η θετική ενέργεια αυτού του μέρους είχε θαφτεί στο πέρασμα του χρόνου και έπρεπε να κάνουμε κάτι για να την αναδείξουμε» εξηγεί ο κοσμογυρισμένος καλλιτέχνης. «Αποφάσισα, λοιπόν, να παρακινήσω μια επανάσταση χρωμάτων». Οι σπόροι της επανάστασης βρήκαν «πρόσφορο» έδαφος αρχικά στη νεολαία του χωριού. Ο 31χρονος Σπύρος πριν από έναν περίπου μήνα αποφάσισε να αναλάβει το καφενείο της οικογένειάς του στο χωριό και να εγκαταλείψει τη ζωή του στην πόλη. Στο πρόσωπο του άρτι αφιχθέντος αρχιτέκτονα ο Σάββας βρήκε τον «άνθρωπό» του.
Αρχικός στόχος ήταν το βάψιμο των σπιτιών που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής του Επιταφίου. «Μπογιατίσαμε συνολικά 72 σπίτια, πολλά εκ των οποίων ήταν εγκαταλελειμμένα και ετοιμόρροπα, όπως και την εκκλησία» περιγράφει ο Σπύρος. Το πάθος των καινοτόμων της Ομάδας Εθελοντικής Πρωτοβουλίας Νέων ξεπέρασε τελικά το χωριό: «Ηρθαν μάστορες και μαθητές από διπλανά χωριά να μας βοηθήσουν. Δουλεύαμε δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, βάφαμε συχνά όλη τη νύχτα πίνοντας και τραγουδώντας», διηγείται ο Λούκας. Το γιορτινό κλίμα έβγαλε έξω τον κόσμο και μαλάκωσε τις καρδιές όλων. «Δύο γειτόνισσές μου που για χρόνια ήταν τσακωμένες, φίλιωσαν και έβαψαν μαζί ένα σπίτι» αναφέρει ο Σπύρος. «Οι ηλικιωμένοι στέκονταν στα περβάζια και μας διηγούνταν την ιστορία κάθε κτίσματος, μας φίλευαν γλυκό του κουταλιού». Καθώς το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη, οι τοπικές αρχές εντυπωσιάστηκαν από την πρωτοβουλία των πολιτών και συν τω χρόνω ενεργοποιήθηκαν.
Αλλες χρονιές οι γκρίζες Φάνες έδιωχναν τα παιδιά της, φέτος όμως το παραμυθένιο χωριό «κράτησε» τους κατοίκους του και προσέλκυσε ξένους. «Παλιά, η κίνηση στο μαγαζί ξεκινούσε μετά τις 6 το απόγευμα. Εδώ και δύο εβδομάδες είμαι από το πρωί στο πόδι και σερβίρω!» λέει με ενθουσιασμό ο Σπύρος. Και φαίνεται ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. «Σκοπεύουμε να συνεχίσουμε μετά τις γιορτές. Πολλοί συντοπίτες μου προσδοκούν να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις στο χωριό». Η αλλαγή του τοπίου ανύψωσε το ηθικό των κατοίκων και πολλά όνειρα των χωριανών ήρθαν στην επιφάνεια. «Η Ανάσταση του Χριστού συμπίπτει φέτος με την ανάσταση του χωριού μας» διαπιστώνουν με ικανοποίηση, «σας περιμένουμε εδώ να γιορτάσετε μαζί μας». Το λένε και το εννοούν, αφού από τη Μεγάλη Δευτέρα στο χωριό το κλίμα είναι κατανυκτικό.
«Εχουμε σβήσει τα φώτα στον κεντρικό δρόμο και χρησιμοποιούμε λάμπες πετρελαίου», λέει ο Λούκας. «Εχουμε στήσει σκηνές, έχουμε ανάψει φωτιά, όπως στα χρόνια του Χριστού, και κοπέλες ανάλογα ντυμένες μοιράζουν όλα τα “καλούδια”: κουλουράκια, “αυγούλες”, παξιμάδια, ελιές και χαλβά. Ολα τα παραδοσιακά εδέσματα του τόπου μας. Θέλουμε να διασώσουμε την αξία της φιλοξενίας»...
Tης Ιωαννας Φωτιαδη
Πηγή Καθημερινή
1.4.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου