Το Λονδίνο διαφημίζεται με Παρθενώνα

Σατανικά έξυπνος ο κ. Νάιαλ Μακ Λόχλιν. Η απόφασή του να «ντύσει» ένα κτίριο του Ολυμπιακού Χωριού των Αγώνων του Λονδίνου (σε 447 ημέρες από σήμερα) με παραστάσεις από τη ζωφόρο του Παρθενώνα και ειδικότερα το τμήμα που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο θα ανάψει πιθανότατα φωτιές και στην Αθήνα και στο Λονδίνο.

Στο ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού οι εικόνες με τα προκατασκευασμένα ανάγλυφα πάνω σε ένα κτίριο που για λίγες ημέρες θα φιλοξενήσει αθλητές και στη συνέχεια πρόκειται να μετατραπεί σε μια κανονική πολυκατοικία του ανατολικού Λονδίνου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσουν την «έκπληξη» (για να το θέσουμε κομψά) πολλών αρχαιολόγων και μη. Ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Φωτιάδης (ο Ελληνας συνεργάτης του Μπερνάρ Τσουμί στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης) που μας επισήμανε το δημοσίευμα είναι έντονα επικριτικός: «Τι να προστεθεί στον εκχυδαϊσμό της κλασικής τέχνης;». Αλλά και σε πολιτικό επίπεδο το γεγονός ότι ως μοναδική πηγή έμπνευσης καταγράφονται τα «Ελγίνεια» δημιουργεί σύγχυση.

Γιατί και το Βρετανικό Μουσείο δεν θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχισμένο με το τελικό αποτέλεσμα και τις υποδηλώσεις του αρχιτέκτονα. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τη συνέντευξη του αρχιτέκτονα του κτιρίου, κ. Νάιαλ Μακ Λόχλιν στην υψηλού κύρους βρετανική επιθεώρηση διεθνούς αρχιτεκτονικής Architectural Review όπου το κτίριο παρουσιάζεται σε τέσσερις σελίδες, θα διαπιστώσει διακριτικές αιχμές του κ. Μακ Λόχλιν υπέρ του επαναπατρισμού των Μαρμάρων. Σαν ο Βρετανός αρχιτέκτονας να βάζει το θέμα των Μαρμάρων από την πίσω πόρτα...

«Λοιπόν», εξηγεί ο αρχιτέκτονας, «το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να σκεφτεί ο κόσμος για ό,τι έκανα είναι πως προσπάθησα να αναπαραστήσω τις ρίζες των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να ταξιδέψω μέχρι την Ολυμπία αλλά τελικά δεν μου άρεσε πολύ η ιδέα γιατί είναι απλοϊκό να συγκρίνεις την αρχαία Ολυμπία με το Ολυμπιακό Χωριό του Λονδίνου. Για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι οι ρίζες της αρχιτεκτονικής αναπαράστασης και η δική μου αγάπη γι' αυτά τα πολύ συγκεκριμένα μάρμαρα και το ζήτημα του εκτοπισμού τους». Και συνεχίζει: «Κατά τη γνώμη μου σημαίνει κάτι, ότι τα Ελγίνεια Μάρμαρα αποσπάσθηκαν και χάθηκαν. Εγιναν για ένα συγκεκριμένο κτίριο, μια συγκεκριμένη εποχή από συγκεκριμένους ανθρώπους, με πολύ συγκεκριμένες νοηματοδοτήσεις για την εποχή τους». Ο φιλελληνικός οίστρος του Νάιαλ Μακ Λόχλιν δεν έχει τέλος. Αναφέρεται στις καταστροφές που υπέστησαν κατά καιρούς τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, εκτοξεύοντας ενδιάμεσα πικρόχολα σχόλια για τις βρετανικές ευθύνες: «Ηρθαν σε μια από τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου», μιλώντας για τη μεταφορά τους στο Λονδίνο ή σημειώνοντας τις προσπάθειες του Λόρδου Ντούβεν να τα λευκάνει ενώ «φυσικά τα Μάρμαρα δεν υπήρξαν ποτέ λευκά».

Αλλά για να φτάσουμε στις τελικές επιλογές αποφασιστικό ρόλο έπαιξε μια συνομιλία του αρχιτέκτονα με τον Ιαν Τζένκινς, επιμελητή του Βρετανικού Μουσείου επί σειρά ετών. «Το ξέρω πως έχετε όλες αυτές τις θεωρητικές ιδέες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά πραγματικά νομίζω θα πρέπει να δώσετε έμφαση στα άλογα. Οι Λονδρέζοι θα αγαπήσουν τα άλογα, κοιτάξτε τον ρυθμό τους, κοιτάξτε την επαναληπτικότητα». Ο Μακ Λόχλιν συμφώνησε αμέσως γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο μέσα στην αγγλική παράδοση είναι τα άλογα. Και επέστρεψε στους συνεργάτες τους στο University College Londoμε την πρόταση που τελικά υλοποιείται.

Του Δημήτρη Ρηγόπουλοιυ

Πηγή Καθημερινή

7.5.2011

Επενδυτική βίζα σε εύπορους μετανάστες

Reuters, Bloomberg

Κίνητρα εγκατάστασης από τη βρετανική κυβέρνηση, αύξηση φόρων για τους ήδη διαμένοντες

Aντιφατικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα μηνύματα, τα οποία εκπέμπει η Βρετανία με αποδέκτες τους ξένους πλούσιους κατοίκους της και τους μελλοντικούς εν δυνάμει κατοίκους και επενδυτές. Αφενός, η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον ετοιμάζεται να υιοθετήσει ευνοϊκότερους όρους για τη μετανάστευση πολύ πλούσιων ξένων, με βελτιωμένες «επενδυτικές βίζες». Εν τούτοις, παράλληλα, εξετάζει το ενδεχόμενο να επεκτείνει τη φορολογία που επιβάλλει σε όσους ξένους ζουν ήδη στη χώρα, ώστε να εξοικονομήσει πολύτιμα έσοδα για τα κρατικά της ταμεία (π. χ. σε πανίσχυρους επιχειρηματίες, όπως ο «βασιλιάς» της διεθνούς χαλυβουργίας, Λακσμί Μιτάλ, Ελληνες εφοπλιστές, αλλά και πολλά στελέχη του City του Λονδίνου).

Ειδικότερα, στόχος του υπουργείου Εσωτερικών είναι να διευκολύνει τους πάμπλουτους που ενδιαφέρονται να κατοικήσουν και να επενδύσουν στη Βρετανία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατηγορία αυτών των ξένων εξαιρείται από τους νέους αυστηρότατους περιορισμούς, οι οποίοι ισχύουν πλέον για τις άλλες μεταναστευτικές ομάδες με προορισμό τη Γηραιά Αλβιώνα. Ηδη έχουν μειωθεί κατά ένα πέμπτο οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι, που οι βρετανικές επιχειρήσεις μπορούν να δεχθούν από χώρες εκτός της Ε. Ε., ενώ φέτος ο αριθμός τους αναμένεται να υποχωρήσει περαιτέρω, σε μόλις χίλιους.

Με τις νέες ρυθμίσεις όσοι επενδυτές κομίσουν στη χώρα 10 εκατ. στερλίνες θα δικαιούνται να αιτηθούν άδεια επ’ αόριστον παραμονής σε 2 χρόνια, 5 εκατ. στερλίνες σε 3 χρόνια και 1 εκατ. στερλίνες σε 5 χρόνια. Σήμερα, όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοχοι «επενδυτικής βίζας» πρέπει να διαμένουν τουλάχιστον μία πενταετία, προτού υποβάλουν σχετική αίτηση. Η κυβέρνηση Κάμερον ευελπιστεί να τονώσει με το μέτρο αυτό την οικονομία, και όσοι λάβουν άδεια επ’ αόριστον παραμονής θα έχουν μετά το δικαίωμα να μετακινήσουν τα κεφάλαιά τους εκτός Βρετανίας.

Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση εξετάζει τη διαφοροποίηση του φορολογικού καθεστώτος στο οποίο υπόκεινται όσοι ξένοι ζουν ήδη στη χώρα ως «non-dom» (non domicile residents). Ως «non-dom» θεωρούνταν αρχικά οι Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι είχαν μεταφέρει την οικογενειακή και επαγγελματική βάση τους στο Λονδίνο αλλά δεν φορολογούνταν πλήρως, καθώς στο μέλλον σκόπευαν να μετοικήσουν πίσω στη χώρα τους. Μέχρι πρότινος η Βρετανία κατέβαλλε προσπάθειες να προσελκύσει τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι προσέφεραν εργασία και δαπανούσαν υπέρογκα ποσά στη χώρα. Την τελευταία διετία, αφότου επιβλήθηκε ετήσιος φόρος της τάξεως των 30.000 στερλινών στους 139.000 «non-dom» που διέμεναν στη Βρετανία, το 2007, ο αριθμός τους έχει μειωθεί στις 120.000 σήμερα. Αβέβαιοι για το μέλλον, τουλάχιστον 25 Ελληνες εφοπλιστές είχαν εγκαταλείψει το Λονδίνο προτού ακόμη εφαρμοστεί το μέτρο, σύμφωνα με αναφορά παραγόντων του ναυτιλιακού κλάδου στο βρετανικό Κοινοβούλιο.

Ο φόρος των 30.000 λιρών επιβλήθηκε το 2008 από την προηγούμενη κυβέρνηση των Εργατικών, υιοθετώντας πρόταση της τότε αντιπολίτευσης των Συντηρητικών. Οι έχοντες καθεστώς «non-dom» επιχειρηματίες και ξένοι υψηλόμισθοι που διαμένουν πάνω από επτά χρόνια στη Βρετανία κατέβαλλαν το εν λόγω ποσό, ώστε να μη φορολογούνται τα εκτός συνόρων περιουσιακά τους στοιχεία στη χώρα. Η σημερινή κυβέρνηση των Συντηρητικών επιδιώκει επέκταση της φορολογίας σε όλους τους ξένους που έχουν αυτό το καθεστώς, ανεξαρτήτως του χρόνου παραμονής τους. Από το 2008 έως σήμερα, ο εν λόγω φόρος συγκέντρωσε μόλις 160 εκατ. στερλίνες, ωστόσο η κυβέρνηση προσβλέπει πλέον σε έσοδα 3,5 δισ. στερλινών, τα οποία σκοπεύει να αξιοποιήσει για τη χρηματοδότηση φορολογικών ελαφρύνσεων σε Βρετανούς πολίτες. Ταυτόχρονα, πολλοί ζάπλουτοι ξένοι μετακομίζουν σε χώρες όπως η Ελβετία, όπου το φορολογικό καθεστώς είναι ευνοϊκότερο.

πηγή Καθημερινή

8.2.2011

Το τέλος της πολυπολιτισμικότητας;

Η είδηση μας έρχεται από το Μόναχο, όπου ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, μιλώντας το περασμένο Σάββατο σε διάσκεψη για την ασφάλεια, ανήγγειλε την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου, στο οποίο η χώρα του βασίστηκε για την κοινωνική απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της Κοινοπολιτείας τη δεκαετία του 1970. «Η γνησίως φιλελεύθερη κοινωνία», είπε ο Ντέιβιντ Κάμερον, «πιστεύει σε συγκεκριμένες αξίες τις οποίες προωθεί ενεργά. Ελευθερία του λόγου. Ελευθερία της θρησκευτικής πίστης. Κράτος δικαίου. Ισα δικαιώματα, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Και λέει στους πολίτες της: Αυτά μας προσδιορίζουν ως κοινωνία. Το να ανήκεις εδώ σημαίνει ότι πιστεύεις σε αυτά». 

Στο πλαίσιο αυτού του προβληματισμού, εξήγγειλε, επίσης, τον αυστηρότερο έλεγχο των ισλαμικών οργανώσεων της Βρετανίας, αρκετές των οποίων τυγχάνουν μάλιστα κρατικής χρηματοδότησης: «Ας κρίνουμε αυτές τις οργανώσεις: Πιστεύουν στην οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων των γυναικών και των ατόμων διαφορετικής θρησκείας; Πιστεύουν στην ισονομία; Πιστεύουν στη δημοκρατία και στο δικαίωμα των πολιτών να εκλέγουν την κυβέρνησή τους; Ενθαρρύνουν την ενσωμάτωση ή τον κοινωνικό διαχωρισμό;»

Στην βρετανική κοινωνία, τίποτε από αυτά που είπε ο Κάμερον δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, έστω και αν η θέση του προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις από την αριστερή πτέρυγα των Εργατικών. Η αντίστροφη μέτρηση για το πολυπολιτισμικό μοντέλο ξεκίνησε την επαύριο των βομβιστικών επιθέσεων της 7ης Ιουλίου 2005, όταν οι Βρετανοί είδαν κατάπληκτοι ότι οι βομβιστές, που είχαν προκαλέσει τον θάνατο 52 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 600, ήταν όλοι τους πακιστανικής καταγωγής, γεννημένοι στη Βρετανία και, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, έδειχναν πλήρως ενσωματωμένοι στην κοινωνία της.

Τι πήγε στραβά σε μια κοινωνία που υπερηφανευόταν για την ανεκτικότητα της προς το διαφορετικό, όπως η βρετανική; Το πρόβλημα ανάγεται στον ηθικό σχετικισμό που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες, σύμφωνα με τον σερ Τζόναθαν Σακς, καθηγητή της Φιλοσοφίας στο επάγγελμα και Αρχιραββίνο της Βρετανίας. Στο βιβλίο που εξέδωσε το 2007, με τον τίτλο «Το σπίτι που χτίζουμε μαζί: Αναδημιουργώντας την κοινωνία», ο Σακς παραθέτει σκέψεις που αφορούν όχι μόνον τους Βρετανούς, αλλά και τη δική μας κοινωνία:

«Τι συμβαίνει όταν χάνουμε την κοινωνική συναίνεση για ζητήματα ηθικής; Η ηθική υποβιβάζεται στο επίπεδο του γούστου, το καλό και το κακό πέφτει στο επίπεδο της διάκρισης μεταξύ εύγευστου και άνοστου. Μου αρέσει αυτό, δεν μου αρέσει το άλλο. Φανταστείτε δύο ανθρώπους, ο ένας εκ των οποίων λέει: “Μου αρέσει το παγωτό”, ενώ ο άλλος λέει: “Δεν μου αρέσει”. Δεν συζητούν. Απλώς ο καθένας τους δηλώνει την προτίμησή του. Εχουμε χάσει τη βάση της ηθικής ως κοινό σύνολο αξιών που κρατάει την κοινωνία ενωμένη. Ζούμε στην εποχή “μετά την αρετή”, δηλαδή σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον ρόλους και καθήκοντα μέσα σε ένα σύνολο σταθερών κοινωνικών δομών. Οταν συμβαίνει αυτό, η ηθική γίνεται ένα σκέτο πρόσχημα. Οι διαφωνίες γίνονται ατελείωτες και ανυπόφορες. Η επαρκής απάντηση στην διαφορετική άποψη είναι το: “Ποιος το λέει αυτό;”. Σε μια αντιπαράθεση ιδεών, όπου δεν υπάρχουν κοινά μέτρα και σταθμά, η δυνατότερη φωνή κερδίζει και ο τρόπος για να νικήσεις τους αντιπάλους είναι να τους γελοιοποιήσεις. Εάν δεν υπάρχει συμφωνημένη ηθική αλήθεια, δεν μπορούμε πια να συλλογιστούμε από κοινού. Η αλήθεια γίνεται υποκειμενική ή σχετική, τίποτε παραπάνω από μια κατασκευή, μια αφήγηση, ένας τρόπος ανάμεσα στους πολλούς για να πεις την ιστορία. Ο καθένας αντιπροσωπεύει μιαν άποψη και κάθε άποψη γίνεται η έκφραση μιας ομάδας. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Δυτικός πολιτισμός παύει να είναι αλήθεια και γίνεται απλώς η ηγεμονία μιας άρχουσας τάξης».

Εμείς, βέβαια, ως πρωτοπόροι του ευρωπαϊκού πολιτισμού, έχουμε ήδη φθάσει στο σημείο που περιγράφει ο Σακς. Με τη διαφθορά να έχει διαβρώσει τους θεσμούς και τον «εκδημοκρατισμό» του καφενείου να ορθώνει μόνον δικαιώματα και να περιφρονεί υποχρεώσεις, έχουμε πετύχει ένα επίπεδο κατακερματισμού μεταξύ ομάδων με κοινά συμφέροντα, μπροστά στον οποίο ωχριούν οι καταστάσεις που ανησυχούν τον Σακς. Οσο για την πολυπολιτισμικότητα και την αποτυχία της, δεν πρέπει να ανησυχούμε. Στην Ελλάδα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, της χρόνιας αβελτηρίας ενός κράτους που δραστηριοποιείται μόνον όταν το πρόβλημα εκραγεί, η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε προτού καν υπάρξει ως πολιτική του κράτους...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Πηγή Καθημερινή

8.2.2011

Σε τέλμα ανεργίας η Βρεττανία

Στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 13 χρόνων εκτινάχθηκε ο αριθμός των ανέργων τον Ιανουάριο στη Βρετανία. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε χθες το Εθνικό Στατιστικό Γραφείο της χώρας, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 23.500 τον μήνα που πέρασε και έφθασαν τα 1,64 εκατομμύρια.

Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό από τον Απρίλιο του 1997, από τον τελευταίο μήνα των Συντηρητικών στην εξουσία- ο Τόνι Μπλερ και οι Νέοι Εργατικοί του εξελέγησαν ως γνωστόν την Πρωτομαγιά του 1997. Το ποσοστό της ανεργίας παρέμεινε στο συγκριτικά με άλλες χώρες χαμηλό ποσοστό 5%, επειδή το διάστημα που μεσολάβησε αυξήθηκε το εργατικό δυναμικό της Βρετανίας. Το γεγονός όμως ότι το Εργατικό Κόμμα ετοιμάζεται να παραδώσει την εξουσία στους Συντηρητικούς του Ντέιβιντ Κάμερον με την αγορά εργασίας στο ναδίρ, δεν περιποιεί τιμή γι΄ αυτό. Οσο για τον Κάμερον, ετοιμάζεται να παραλάβει σε λίγους μήνες τέτοιο «χάος», που δέχεται εισηγήσεις για να προχωρήσει σε... απογραφή και αμέσως μετά σε προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο!

Το χειρότερο με τις εξελίξεις στη βρετανική αγορά εργασίας είναι ότι η καταγραφείσα επιδείνωση ήταν αναπάντεχη.

«Είναι ανησυχητικά τα νέα, αν σκεφθεί κανείς ότι θεωρούσαμε ότι η απασχόληση είχε αρχίσει να βελτιώνεται» δήλωσε στο Βloomberg ο Τζορτζ Μπάκλι, επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Βank στο Λονδίνο. Η «αγορά» μπορεί να είχε αρχίσει να προεξοφλεί έξοδο της βρετανικής οικονομίας από την κρίση και βελτίωση της αγοράς εργασίας, ωστόσο η Τράπεζα της Αγγλίας την περασμένη εβδομάδα είχε προειδοποιήσει ότι η απασχόληση «θα μειωθεί περαιτέρω και μάλιστα αισθητά».

Σημειωτέον ότι η Βρετανία διαθέτει μιαν απολύτως απελευθερωμένη και εξαιρετικά ευέλικτη αγορά εργασίας με υψηλά ποσοστά μερικής απασχόλησης και βεβαίως ούτε ίχνος εργασιακής ασφάλειας. Επιπλέον, σύμφωνα με μετρήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), οι άνεργοι στη Βρετανία δεν είναι μόνο 1,64 εκατομμύρια ή 5%, όπως τους καταγράφουν οι τοπικοί στατιστικολόγοι, αλλά 2,46 εκατομμύρια ή 7,8% του εργατικού δυναμικού. Και ο ΟΟΣΑ σε πρόσφατη έκθεσή του προβλέπει αύξηση του ποσοστού (αυτού που ανακοινώνει η ΔΟΕ) στο 8,7% στα τέλη του τρέχοντος έτους.

Εδώ παρατηρεί κανείς ότι εκτός από τα περίφημα greek statistics υπάρχουν και τα british statistics! Βέβαια, μπορεί η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας να αμφισβητεί τη μέθοδο υπολογισμού της ανεργίας από το Εθνικό Στατιστικό Γραφείο της Βρετανίας, όμως ουδείς αμφισβητεί τα οικονομικά στοιχεία που ανακοινώνουν η βρετανική κυβέρνηση αλλά και το ίδιο το Στατιστικό Γραφείο. Και γιατί να τα αμφισβητήσει, άλλωστε, αφού ο βρετανικός προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος της Βρετανίας από 12,1% εφέτος σε 12,9% του ΑΕΠ στα τέλη του 2010. Και επίσης αύξηση του δημοσίου χρέους από 68,6% σε 80,3% του ΑΕΠ. Αποτιμώντας την οικονομική κατάσταση της χώρας, ένας διάσημος στον αγγλοσαξονικό κόσμο οικονομολόγος, ο Ιρβιν Στέλτσερ, μιλώντας το βράδυ της Τρίτης σε εκδήλωση στο Λονδίνο, πρότεινε βαλκανικές ή τέλος πάντων νοτιοευρωπαϊκές «λύσεις» στον κατά πάσα βεβαιότητα επόμενο πρωθυπουργό της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον.

«Η βρετανική οικονομία βρίσκεται σε φρικτή κατάσταση...

Το έλλειμμα είναι διαρθρωτικό... Πρέπει να ληφθούν μέτρα αντιδημοφιλή... Αν ήμουν ο Κάμερον θα κοιτούσα τα βιβλία και θα έλεγα “ποπό, είναι χειρότερα από όσο νόμιζα... ο Γκόρντον Μπράουν με αναγκάζει να προσφύγω στο ΔΝΤ” είπε χαρακτηριστικά ο Στέλτσερ. Ο ηλικίας 78 ετών οικονομολόγος γεννήθηκε στις ΗΠΑ, αλλά ζει περισσότερο στο Λονδίνο. Είναι διευθυντής Σπουδών Οικονομικής Πολιτικής στο εδρεύον στην Ουάσιγκτον Ηudson Ιnstitute και είναι σύμβουλος του μεγαλοεκδότη Ρούπερτ Μέρντοκ (αρθρογραφεί άλλωστε τακτικά και στους «Sunday Τimes»).

Πηγή Το Βήμα

18.2.2010

Σχόλιο δικό μας
Τι λέγαμε??? Θα μας στηρίξουν οι Ευρωπαίοι????