Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Κρητικές υφάντρες μας μαθαίνουν την τέχνη τους

Από τον Ομηρο ώς και τον περασμένο αιώνα, η ιστορία της Κρήτης πέρασε σαν υφάδι από στημόνι. Τα προικιά, τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα που αγκάλιαζαν το σώμα, τα τραπεζομάντιλα που στόλιζαν το γιορτινό τραπέζι. Ομως αυτό το νήμα που διατρέχει τον χρόνο, μοιάζει να κινδυνεύει σήμερα να κοπεί.
Οι τελευταίες υφάντρες που έμαθαν την τέχνη από τη μητέρα και τη γιαγιά τους είναι σήμερα μεσήλικες. Η παραγωγή είναι οικονομικά ασύμφορη, μπροστά στα τόπια με τα κινέζικα υφάσματα που εισάγονται μαζικά στην Κρήτη. Και η αμοιβή της επίπονης αυτής εργασίας είναι πενιχρή.
Προτού η σύνδεση με το παρελθόν χαθεί εντελώς, μια ομάδα από φωτισμένες γυναίκες έφτιαξε μια πρωτοβουλία με τη συμβολή του Πανεπιστημίου των Ορέων, την οποία βάφτισαν «Αποστολή Πηνελόπη Gandhi» (από το όνομα της γυναίκας του Οδυσσέα και το επίθετο του Ινδού ηγέτη που κήρυξε την ειρήνη) με στόχο να διασώσουν τεχνικές, σχέδια, πολύτιμη γνώση και κυρίως μεράκι.
Με την καθοδήγηση της εμπνεύστριας της πρωτοβουλίας, Βαρβάρας Τερζάκη - Παλλήκαρη, της καθηγήτριας Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ιριδας Τζαχίλη, της υπεύθυνης της μουσειακής συλλογής του Κέντρου Λαογραφίας Αθηνών, Λουίζας Καραπιδάκη και της Τίνας Δασκαλαντωνάκη, συσπείρωσαν τις τελευταίες υφάντρες του νησιού.
Τις βοηθούν όχι μόνο να κρατήσουν την τέχνη τους ζωντανή, αλλά να συνειδητοποιήσουν την τεράστια σημασία της για την ανάπτυξη μιας μικρής οικονομίας κλίμακος. Στο πλαίσιο των δράσεων, οι υφάντρες προσκλήθηκαν στην Αθήνα και παρουσιάζουν ζωντανά τα μυστικά της τέχνης τους, κάθε Σάββατο απόγευμα (18.30) και Κυριακή πρωί (12.30) σ’ έναν αργαλειό που έχει στηθεί στον 1ο όροφο του Μουσείου Μπενάκη στην Κουμπάρη. Στο τέλος κάθε παρουσίασης ακολουθεί μια 15λεπτη ομιλία ειδικών σχετική με το θέμα. Οι εκδηλώσεις στο μουσείο θα διαρκέσουν μέχρι και το τέλος του χρόνου. Και πράγματι αξίζει να περάσετε μια βόλτα για να ηρεμήσει η ψυχή σας και να αισθανθείτε ότι κάτι γίνεται σε αυτόν τον τόπο.

της Μαργαρίτας Πουρνάρα
28.11.2013

Χριστόφιας : Λάθος η διάσωση της Λαϊκής

H παροχή έκτακτης ρευστότητας στη Λαϊκή Τράπεζα από τον ELA ήταν λάθος, παραδέχεται τώρα ο τέως πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, ο οποίος υποστηρίζει ωστόσο ότι η κυβέρνηση δεν είχε την εξουσία να κλείσει την τράπεζα.
Σε συνέντευξη στην «Κ» Κύπρου ο κ. Χριστόφιας υποστηρίζει ότι από το καλοκαίρι του 2012, όταν έμαθε ότι ανέβαινε η παροχή βοήθειας από τον ELA, είχε πει στον κεντρικό τραπεζίτη Π. Δημητριάδη και στον τότε υπουργό Οικονομικών Β. Σιαρλή να του πουν τις επιπτώσεις σε περίπτωση εκούσιας διάλυσης της Λαϊκής.
«Και οι δύο απάντησαν ότι θα είχε καταστροφικές συνέπειες αν αφήναμε την τράπεζα να κλείσει και ότι θα χρειαζόμασταν 7 δισ. για τις εγγυημένες καταθέσεις. Και τώρα θέλουμε 10 δισ. Και με ποιον τρόπο θα ξοφλήσουμε αυτά τα 10; Με ίδιους πόρους. Εγώ ποτέ δεν συζήτησα να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με ίδιους πόρους», ανέφερε ο κ. Χριστόφιας.
Κατηγορεί τον τέως κεντρικό τραπεζίτη Αθανάσιο Ορφανίδη για ελλιπή έλεγχο των τραπεζών και ότι δεν τον ενημέρωσε για την τεράστια έκθεσή τους. «Γιατί ήμουν στα μαχαίρια με τον κ. Ορφανίδη; Διότι συζητήσαμε εκατόν φορές, μου έστειλε άλλες τόσες επιστολές, ουδέποτε, σε κανένα έγγραφο και σε καμιά συζήτηση, αναφέρθηκε στις τράπεζες. Ουδέποτε μου είπε ότι οι τράπεζες κάνουν επεκτατική πολιτική, και όταν άρχισε ο ΕLA για τη Λαϊκή, ουδέποτε μου είπε. Και πού πήγαιναν τα λεφτά από τον ELA της Λαϊκής; Πήγαιναν στην Ελλάδα και γίνονταν επενδύσεις αλλού και χωρίς διασφαλίσεις. Αυτά τα απέκρυβε. Και τώρα δεν τα λέει. Είχε μαρτυρήσει σε αυτή την περιβόητη επιτροπή. Είπε ότι προειδοποίησε τον πρόεδρο για την κατάσταση στις τράπεζες; Ποτέ. Και το πρόβλημά μας είναι η κατάσταση στις τράπεζες. Είχε συναινέσει στη μετεξέλιξη της Marfin Λαϊκής από ελληνική τράπεζα σε κυπριακή και δεν μας είπε τίποτε. Και αυτό είναι εγκληματικό, γιατί χάσαμε αμέσως 4,1 δισ. και άλλα 4 δισ. από τις τράπεζες, να λοιπόν πού είναι το πρόβλημα».
Ο Δ. Χριστόφιας υπεραμύνθηκε των χειρισμών του στην οικονομία λέγοντας ότι προσπάθησε να αποφύγει «όπως ο διάβολος το λιβάνι» την τρόικα, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να καταλήξει στο Μνημόνιο το οποίο «ήταν ίσως το πιο χαλαρό που υπέγραψε ποτέ χώρα που απευθύνθηκε στον μηχανισμό στήριξης».
Από τα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης ξεχωρίζει η αναφορά του Δ. Χριστόφια στην τραγωδία της 11ης Ιουλίου στο Μαρί και οι αρχικές σκέψεις για παραίτηση. «Παρ’ όλη την πίεση, ψυχική και πολιτική, αποφάσισα να μείνω στις επάλξεις», είπε, προσθέτοντας ότι θα ήταν ανεύθυνο και ανέντιμο να έφευγε την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, κάτι για το οποίο -όπως είπε- δεν μετάνιωσε. «Θα ήταν κάτι σαν λιποταξία», κατέληξε.

24.11.2013

Επικοινωνία: Ο τηλεοπτικός μύθος που άλλαξε τον κόσμo (Κέννεντι)

Πενήντα χρόνια ακριβώς συμπληρώθηκαν την 22α Νοεμβρίου από την ημέρα κατά την οποία η πρώτη on camera τραγωδία άλλαξε την ιστορία της τηλεόρασης και μαζί της τον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλάζοντας τους κώδικες επικοινωνίας, την αισθητική και την αντίληψη της πραγματικότητας. Η δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι στο Ντάλας, εκείνο το πρωινό του Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια της απευθείας κάλυψης από το τοπικό δίκτυο KRLD της περιοδείας του και με τα εθνικά δίκτυα σε άμεση σύνδεση, υπήρξε το γεγονός που συνέδεσε έκτοτε οριστικά την τηλεοπτική κάμερα με τη διαμόρφωση της συνείδησης του κόσμου για την πραγματικότητα.
Εκείνη ακριβώς η στιγμή, που η Τζάκι με το άψογο ροζ ταγέρ της πηδάει πάνω από το γερτό σώμα του Αμερικανού προέδρου πανικόβλητη, ενώ οι άνδρες της ασφαλείας δεν έχουν συνέλθει από την έκπληξη, υπήρξε η εικόνα που έμελλε να προσθέσει στην τηλεοπτική ενημέρωση ένα νέο στοιχείο, αλλάζοντας το ύφος και τους στόχους της, την καθήλωση του κοινού διά του συγκλονισμού του. Ηταν το στοιχείο που τροφοδότησε έκτοτε τη σύγκρουση εφημερίδων και τηλεόρασης.
Υπήρξε, ωστόσο, ένα ακόμη στοιχείο σε αυτή την τηλεοπτική στιγμή. Εκεί, μπροστά στην οθόνη, η οποία αναμετέδιδε το ιστορικό γεγονός με τρόπο που οι θεατές αισθάνονταν μέρος της ιστορίας εν τω γεννάσθαι, συντελούνταν ταυτοχρόνως και μια μύχια εξέλιξη, την οποία ούτε η λογοτεχνία ούτε ο κινηματογράφος είχαν καταφέρει να τελειοποιήσουν: η συναισθηματική ένωση του αμερικανικού έθνους μέσω της κοινής εμπειρίας. Εμελλε έκτοτε ολόκληρο το οικοδόμημα της τηλεοπτικής ενημέρωσης να προσανατολιστεί σε αυτό ακριβώς το κυνήγι του συγκλονισμού του κοινού, εκφυλίζοντας, όπως ήταν φυσικό, σταδιακά τις μεθόδους και τις αρχές της ενημέρωσης, για να φτάσει, μερικές δεκαετίες αργότερα, αυτή η αντίληψη περί ενημέρωσης να οριστεί ως «τρομολαγνεία».
Στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη στιγμή της τηλεόρασης που αποτύπωνε ένα αίσθημα κινδύνου για την αμερικανική κοινωνία, η οποία μέχρι τότε, τουλάχιστον ως προς την τηλεοπτική της εκδοχή, ζούσε το όνειρο της διαρκούς και απρόσκοπτη ανόδου –μορφωτικής, επαγγελματικής και οικονομικής– της μεσαίας τάξης. Ηταν το πρώτο πλήγμα στις βεβαιότητες του κόσμου, μία από τις οποίες εκείνη τη στιγμή ήταν ότι ο Τζέι Εφ Κένεντι θα γινόταν ο καλύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ούτε αυτό ωστόσο στάθηκε ποτέ δυνατόν να επαληθευτεί. Η δολοφονία του αγαπημένου της τηλεόρασης «Τζέι Εφ» κράτησε τον μύθο του αναλλοίωτο και λαμπερό μέχρι σήμερα, τη φιγούρα του νεανική και γοητευτική, την οικογενειακή του ζωή ένα σαπουνοπερικό παραμύθι, στο οποίο όσα αποκαλύφθηκαν κατόπιν –απιστίες, ιδιωτικά πάθη κ.λπ.– απλώς πρόσθεσαν μεγαλύτερη γοητεία για ένα κοινό, το οποίο εθιζόταν όλο και περισσότερο στο θέαμα της πολιτικής, απομακρυνόμενο από την ουσία της.
Εκείνη πάντως η live αναμετάδοση της δολοφονίας, που αποτελεί έκτοτε case study για τις αμερικανικές πανεπιστημιακές σπουδές δημοσιογραφίας, υπήρξε το ισχυρό αποτύπωμα όλων των ελαττωμάτων και των προτερημάτων αυτής της μεθόδου ενημέρωσης.
Οι ρεπόρτερ αναμετέδιδαν ό,τι έβλεπαν, χωρίς έλεγχο, και αυτό ήταν ό,τι ακριβώς έβλεπε και ένιωθε ο κόσμος εκείνη τη στιγμή. Στο κεντρικό στούντιο του CBS επιβεβαίωνε τα γεγονότα ο Γουόλτερ Κρονκάιτ, η «φωνή της Αμερικής», το πρόσωπο που εμπιστεύονταν περισσότερο απ’ όλους οι πολίτες, ενσαρκωτής των ιερότερων φαντασιώσεων της μεσαίας τάξης – προερχόμενος από αυτήν, μορφωμένος, επιτυχημένος, σοβαρός. Μπορεί να χρειάστηκε να περιμένει, μέχρι να ζεσταθούν οι προβολείς και να γίνει η σύνδεση με το Ντάλας, δέκα ολόκληρα λεπτά από τη στιγμή των πυροβολισμών (ενώ προβαλλόταν η σαπουνόπερα «As the World Turns»), αλλά η Αμερική πίστεψε μόνον όταν είδε τα υγρά του μάτια ενώ έλεγε τη φράση ότι ο πρόεδρος ήταν νεκρός και άκουσε το ράγισμα στη φωνή του. Ποτέ πια ο κόσμος δεν θα ήταν ίδιος. Είχε αλλάξει για πάντα η τηλεόραση.
Ναι, ο Τζέι Εφ Κένεντι ήταν ο πρώτος πολιτικός στην ιστορία που θεμελίωσε τις στενές σχέσεις τηλεόρασης και πολιτικής και μετέτρεψε την εκλογή προέδρου σε σόου δίνοντας ώθηση σε κοσμογονικές αλλαγές. Ισως δεν φανταζόταν ποτέ ότι η πρόσκληση της Τζάκι στην εκπομπή του Μάροου θα εξελισσόταν μέσα σε μερικές δεκαετίες στην τηλεόραση που ασχολείται με τις κομμώσεις της Χίλαρι και τα γυμνασμένα μπράτσα της Μισέλ Ομπάμα, ούτε φυσικά θα είχε διανοηθεί ότι η live επικοινωνία ενός Αμερικανού προέδρου με τον λαό του θα κορυφωνόταν στο προεδρικό ριάλιτι του Κλίντον να ομολογεί «ανάρμοστη σχέση». Αλλωστε, υπήρξε και ο μοναδικός έκτοτε πρόεδρος που με μια «συμφωνία κυρίων» με τους δημοσιογράφους –όλοι τότε ήταν κύριοι– θα έμενε προφυλαγμένη η ιδιωτική του ζωή μέχρι τον θάνατό του.

Της Πόπης Διαμαντάκου
24.11.2013

Αυξήσεις για τη μισθοδοσία στο γραφείο του αντιπροέδρου

Αύξηση 54,7% προβλέπεται να λάβει το πολιτικό γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Ευάγγελου Βενιζέλου ή σε απόλυτους αριθμούς η επιχορήγηση των 234,3 χιλιάδων ευρώ του 2013 θα αυξηθεί στις 363 χιλιάδες ευρώ το 2014.
Και η διαφορά αυτή αποδίδεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις δαπάνες μισθοδοσίας, οι οποίες από 131.500 ευρώ το 2013 εκτινάσσονται σε 263.000 ευρώ το 2014.
Παρόμοια παραδείγματα, όπου οι αμοιβές διαφόρων γραφείων αυξάνονται, υπάρχουν πολλά μέσα στον προϋπολογισμό. Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά γίνονται μέσα στην κρίση.
Τελικά όλο και περισσότερες τράπεζες απαγορεύουν τις συνομιλίες των χρηματιστών τους στα chat rooms. Οι Barclays, Citigroup και Royal Bank of Scotland (RBS) έχουν καθιερώσει ήδη το νέο καθεστώς, ενώ η JPMorgan διερευνά εάν οι επαφές θα πρέπει να είναι μόνον μέσω τηλεφώνου. Οι συνδιαλέξεις σε επαγγελματικά chat rooms θεωρείται ότι έπαιξαν κεντρικό ρόλο στο σκάνδαλο χειραγώγησης του διατραπεζικού επιτοκίου Libor. Και οι τράπεζες φαίνεται ότι θέλουν να λάβουν τα μέτρα τους.
Πηγή Καθημερινή
23.11.2013

"Αυτοδυναμία" του ευρώ και των κυβερνήσεων συνεργασίας (έρευνα Καπα Reserach)

Οριακό προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, κατά των πρόωρων εκλογών τάσσεται η πλειονότητα των πολιτών σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Κάπα Research.
Με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ να εξακολουθούν να μάχονται για την πρώτη θέση, χωρίς κανένα από τα δύο κόμματα να έχει διασφαλίσει ασφαλές προβάδισμα, κλείνει το 2013. Παρά τη δυναμική που είχε αρχίσει να εμφανίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το φθινόπωρο, η συνάντηση του Πρωθυπουργού με την καγκελάριο της Γερμανίας, η ομολογία Τσίπρα ότι η χώρα δεν μπορεί να αποχωρήσει από το ευρώ και οι άστοχοι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των φαρμάκων και των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια φαίνεται να εκμηδενίζουν και πάλι τις διαφορές και να ενισχύουν εκ νέου την κυβερνώσα παράταξη.

Σύμφωνα με πανελλαδική δημοσκόπηση της Κάπα Research που διενεργήθηκε για λογαριασμό του «Βήματος» την περασμένη εβδομάδα, η ΝΔ διατηρεί ένα οριακό προβάδισμα 0,6% από τον ΣΥΡΙΖΑ (από 0,4% που είχε καταγράψει τον Ιούλιο). Κι αυτό γιατί, όπως προκύπτει από τα ποιοτικά στοιχεία της έρευνας, οι πρόσφατες κοινοβουλευτικές «μάχες» των κκ. Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου με τον κ. Αλ. Τσίπρα επηρέασαν σαφώς την κοινή γνώμη, όπως και η δολοφονία των δύο νεαρών έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Σε αντίθεση με άλλες δημοσκοπήσεις, η έρευνα της Κάπα Research εμφανίζει ακόμη και σήμερα σε πτωτική πορεία τη Χρυσή Αυγή, με ποσοστό 7,9% έναντι 11% τον περασμένο Μάρτιο. Παραμένει όμως καθαρά τρίτο κόμμα, με το ΠαΣοΚ να ακολουθεί διατηρώντας τις δυνάμεις του και με τη Δημοκρατική Αριστερά να ενισχύεται ελαφρά, μετά τις κινήσεις επαναπροσέγγισης με την κυβέρνηση.
Η πρόθεση ψήφου
Η ΝΔ προηγείται με 23% έναντι 22,4% του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθεί η Χρυσή Αυγή με 7,9% και το ΠαΣοΚ με 6,1% (7,3% τον Ιούλιο). Το ΚΚΕ κρατά σταθερά την πέμπτη θέση με 5%, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες ακολουθούν με 4,5% και η ΔΗΜΑΡ ανεβαίνει στο 3,4% από 2,8% τον Ιούλιο.

Η διαμόρφωση αυτής της εικόνας φαίνεται ότι οφείλεται σε μια σειρά από πολιτικά γεγονότα, αλλά και από τη στρατηγική που ακολουθούν σε αυτά τα κόμματα. Για παράδειγμα, η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να ζητεί εκλογές δεν βρίσκει σύμφωνη την κοινή γνώμη, καθώς το 56,6% δηλώνει ότι επιθυμεί να δοθεί περισσότερος χρόνος στην κυβέρνηση, έναντι ενός ποσοστού 38,5% που επιθυμεί πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. ΝΔ και ΠαΣοΚ φαίνεται ότι φθείρονται από τις νέες διατάξεις που κατατίθενται στη Βουλή για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων και για τους πλειστηριασμούς ακινήτων. Αλλά το πολιτικό κόστος που επωμίζονται αντισταθμίζεται από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της τιμής των φαρμάκων, αλλά και από τη στρατηγική πόλωσης που ακολουθεί ο κ. Τσίπρας.

Ελαφρά ενισχυμένη εμφανίζεται και η ΔΗΜΑΡ μετά τον διάλογο που έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό της για το ενδεχόμενο επαναπροσέγγισης με την κυβέρνηση, ενώ η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να χάνει δυνάμεις, παρά την προσπάθεια που καταβάλλουν στελέχη της για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ανακάμπτει.

Ο κ. Σαμαράς εξακολουθεί να προηγείται στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό» με 45,5% έναντι 32,3% του κ. Τσίπρα και η ΝΔ στην παράσταση νίκης με 43%, έναντι 41,7% του ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης εξακολουθεί να προτιμά μια συμμαχική κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ του κ. Σαμαρά με 41,7% έναντι 35,6% που προτιμά μια συμμαχική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

Και στη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών προηγείται ο κ. Σαμαράς, με τον κ. Τσίπρα να ακολουθεί και στη συνέχεια τον κ. Φ. Κουβέλη, τον κ. Π. Καμμένο, τον κ. Ευ. Βενιζέλο και τον κ. Δ. Κουτσούμπα, με τελευταίο τον κ. Ν. Μιχαλολιάκο, ο οποίος συγκεντρώνει ένα ποσοστό 85,8% στις αρνητικές γνώμες.

Από την έρευνα της Κάπα Research προκύπτει σαφώς ότι τις προτιμήσεις της κοινής γνώμης επηρέασαν οι εμφανίσεις των κκ. Σαμαρά και Τσίπρα στο εξωτερικό. Το 42,3% όσων συμμετείχαν στη δημοσκόπηση αξιολογεί θετικά τους χειρισμούς του Πρωθυπουργού κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο, αλλά και τις δηλώσεις της κυρίας Μέρκελ που ακολούθησαν. Ακόμη πιο εντυπωσιακή όμως είναι η αποδοχή στην κοινή γνώμη (68,6%) των δηλώσεων που έκανε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του στο Τέξας, με την οποία ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και να φύγει από το ευρώ.

Το εντυπωσιακότερο είναι ότι τις δηλώσεις αυτές επιδοκιμάζει και η πλειοψηφία των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ (75,7%) παρά το γεγονός ότι στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν ακόμη αρκετά στελέχη που εκφράζουν αντίθετες απόψεις. Φαίνεται λοιπόν ότι το «κίνημα της δραχμής» δεν βρίσκει πλέον ανταπόκριση στις πεποιθήσεις των Ελλήνων αλλά και στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας πια και την ηγεσία του να είναι πιο προσεκτική στο μέλλον για το ζήτημα αυτό.

Παραμονή στην ευρωζώνη
Το 76,9% της κοινής γνώμης τάσσεται πλέον υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ και μόνο ένα ποσοστό 16,7% εξακολουθεί να τάσσεται υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, όταν μόλις τον περασμένο Ιούλιο το 23,9% δήλωνε ότι επιθυμούσε επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι προφανές ότι η μάχη του προϋπολογισμού που ξεκινά από αύριο στη Βουλή, καθώς και οι κρίσιμες ψηφοφορίες που ακολουθούν για τους πλειστηριασμούς ακινήτων, τον φόρο ακινήτων και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θα επηρεάσουν σημαντικά το πολιτικό σκηνικό, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει ιδιαιτέρως ρευστό.    

Πηγή : Το Βήμα
1.12.2013

Οταν το "Εθνος" βρήκε στα Σκόπια τον πραγματικό Ζορμπά

Πριν από σχεδόν 17 χρόνια, τον Μάρτιο του 1997, το «Εθνος», μετά από δημοσιογραφική έρευνα στην ΠΓΔΜ και στη Σερβία, αποκάλυπτε τον τάφο του Ζορμπά στα Σκόπια.

Ο Μίκης Θεοδωράκης επισκέφθηκε τον τάφο του Ζορμπά στα Σκόπια.
Ο Μίκης Θεοδωράκης επισκέφθηκε τον τάφο του Ζορμπά στα Σκόπια.
Τον Γιώργου Ζορμπά, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του ήρωα του Νίκου Καζαντζάκη, Αλέξη Ζορμπά, «αυτού που μου έμαθε ν' αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι τον θάνατο», όπως έγραφε. «Βρήκαμε τον τάφο του Ζορμπά στα Σκόπια» έγραφε στην πρώτη του σελίδα το «Εθνος».
Η έρευνά μας είχε γίνει στον άξονα Θεσσαλονίκης - Σκοπίων - Βελιγραδίου, αναζητώντας τους απογόνους του, που τους εντοπίσαμε στο Βελιγράδι για να φτάσουμε τελικά στο νεκροταφείο «Μπούτελ» των Σκοπίων.
Με το ρεπορτάζ εκείνο, στο οποίο συμμετείχαν οι Χρίστος Τελίδης, Μαρία Ριτζαλέου και Εύρης Τσούμης, επιχειρήσαμε να ρίξουμε φως στα άγνωστα χρόνια του κοσμοπολίτη Ελληνα της βαλκανικής στα Σκόπια, από το 1930 μέχρι τον θάνατό του το 1941.
Το ρεπορτάζ του «Εθνους» στις 31/3/1997 για τον ήρωα του Νίκου Καζαντζάκη.
Το ρεπορτάζ του «Εθνους» στις 31/3/1997 για τον ήρωα του Νίκου Καζαντζάκη.
Λίγες εβδομάδες μετά την αποκάλυψη του «Εθνους», ο Μίκης Θεοδωράκης πήγαινε στα Σκόπια για να παρουσιάσει σε μια μεγάλη συναυλία του στην αίθουσα της όπερας του Λαϊκού Θεάτρου το έργο του «Ζορμπάς ο Ελληνας» σε χορογραφία Λόρκα Μασίνε. Μια συναυλία που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και στην οποία είχε παραστεί ο τότε πρόεδρος της ΠΓΔΜ Κίρο Γκλιγόροφ.
Σ' αυτή την αναζήτηση στη γειτονική χώρα, όπως γράφαμε, ο Γιώργος Ζορμπάς για τα αρχεία της ΠΓΔΜ ήταν τότε άγνωστος. Μετά την αποκάλυψη εκείνη, η οποία συνοδεύτηκε λίγο αργότερα με την επίσκεψη του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη στον τάφο του Ζορμπά, τα πράγματα άλλαξαν και τα ΜΜΕ των Σκοπίων αναφέρονται από καιρού εις καιρόν στον Γιώργο-Αλέξη Ζορμπά.

Η αναζήτηση
Ούτε ο τότε διευθυντής των νεκροταφείων του «Μπούτελ» Γιόβαν Ντένκοφσκι, ούτε κάποιος από τους υπαλλήλους γνώριζε τίποτα σχετικό με τον τάφο του Ζορμπά. Η αναζήτηση είχε ξεκινήσει μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών που διέθεταν ήδη την εποχή εκείνη τα νεκροταφεία για να οδηγηθούμε αρχικά στον τάφο ενός καθολικού Στέφαν Ζορμπά, που είχε πεθάνει το 1993.
Η συνέχιση της προσπάθειας μας έφερε σε έναν οικογενειακό τάφο της οικογένειας Γιάντα από τη Σερβία. Ηταν ο τάφος της κόρης του Ζορμπά, της Κατίνας Γιάντα (1906-1969) και του άντρα της Γιοβάν Γιάντα, γραμμένες στα σλαβικά. Στα λατινικά τελευταίο υπήρχε το όνομα του Γιώργου Ζορμπά με ημερομηνία γέννησης το 1869 και θανάτου το 1943. Η τελευταία ήταν λάθος, αφού ο Ζορμπάς πέθανε και διορθώθηκε τα επόμενα χρόνια.
«Ο Γιοβάν Ντένκοφσκι, ο διευθυντής των νεκροταφείων, δεν πίστευε στα μάτια του. Είχα ακούσει για τον Ζορμπά αλλά δεν ήξερα ότι ήταν θαμμένος εδώ» έλεγε τότε στο «Εθνος». Ο Ζορμπάς είχε ταφεί αρχικά στα παλιά νεκροταφεία νότια της πόλης των Σκοπίων και αργότερα τα δύο εγγόνια του που ζούσαν στο Βελιγράδι μετέφεραν τα οστά του και τα τοποθέτησαν στον οικογενειακό τάφο των γονιών τους.
Γι' αυτά τα χρόνια του Ζορμπά στα Σκόπια -που είναι και τα τελευταία της ζωής του- τα στοιχεία είναι συγκεχυμένα. «Ενα πρωί ξημερώματα χωρίσαμε» γράφει ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο του για τον χωρισμό του με τον Ζορμπά, που έγινε στις αρχές του '30. «Αυτός πήγε κατά Βορρά και καταστάλαξε στη Σερβία, σ' ένα βουνό δίπλα στα Σκόπια, όπου ξεπάτωσε, λέει, πλούσια φλέβα λευκόλιθο, τύλιξε μερικούς παραλήδες, αγόρασε σύνεργα, στρατολόγησε εργάτες κι άρχισε πάλι να ανοίγει μέσα στη γης γαλαρίες. Τίναξε βράχους, έφτιαξε δρόμους, έφερε νερό, έχτισε σπίτι, παντρεύτηκε, γέρος κοτσανάτος, μια όμορφη γλεντοχήρα, τη Λιούμπα και έκανε παιδί μαζί της».
Η εγγονή του πάντως, η αρχιτέκτων Αννα Γκάιγκερ, που πέθανε το 2002 στο Βελιγράδι, επέμενε ότι ο Ζορμπάς δεν παντρεύτηκε τη Λιούμπα και δεν απέκτησε μαζί της παιδιά. Πάντως εδώ υπάρχουν ερωτηματικά καθώς και η απορία ποιος είναι εκείνος ο καθολικός Στέφαν Ζορμπά;
Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΖΟΡΜΠΑ
«Αδικο! Τέτοιες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν»
«Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς» τηλεγραφούσε στον φίλο του Ν. Καζαντζάκη από τα Σκόπια ο Ζορμπάς. Κι όταν αυτός του έγραφε ότι δεν μπορούσε, του απαντούσε: «Είσαι, και να με συμπαθάς αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες». Οταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη περιοχή, δέσμευσαν το ορυχείο του και την παραγωγή των μεταλλευμάτων. «Ο Ζορμπάς έσκασε από τον καημό του, πλάνταξε...» μας είχε πει ο συμπατριώτης του, λαογράφος Νικόλαος Σάρμας. Το 1941 ο Καζαντζάκης έμαθε για τον θάνατο του Ζορμπά. Και η είδηση αυτή τον γέμισε απελπισία. Στην «Αναφορά στον Γκρέκο» έγραψε:

«Στο σπίτι με περίμενε ένα γράμμα με πένθιμο φάκελο, γραμματόσημο σέρβικο, κατάλαβα. το κρατούσα και το χέρι μου έτρεμε. Γιατί να το ανοίξω; Μάντεψα ευτύς το πικρό μαντάτο. 'πέθανε, πέθανε', μουρμούρισα, κι ο κόσμος σκοτείνιασε. [...] Εκλεισα τα μάτια κι ένιωθα αργά, ζεστά, να κυλούν στα μάγουλά μου τα δάκρυα. 'Πέθανε, πέθανε, πέθανε...' μουρμούριζα 'ο Ζορμπάς, ποτέ πια! Πέθανε το γέλιο, κόπηκε το τραγούδι'. [...] Οχι λύπη, θυμός με συνεπήρε. 'Αδικο! Αδικο!' φώναξα 'τέτοιες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν. Πότε πια θα μπορέσει το χώμα, το νερό, η φωτιά, η τύχη, να πλάσουν ένα Ζορμπά;' [...] Ολη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. [...] Τι να κάμω, συλλογίζουμουν όλη τη νύχτα, τι να κάμω για να ξορκίσω το θάνατό του; Ανοιξε η καταπαχτή του σπλάχνου μου, πετιούνται απάνω οι θύμησες, σπρώχνουν η μια την άλλη, βιάζουνται και ζώνουν αγριεμένες την καρδιά μου ανοιγοκλειούν το στόμα, φωνάζουν να περμαζώξω από τη γης, από τη θάλασσα, από τον αέρα το Ζορμπά και να τον αναστήσω. Αυτό δεν είναι το χρέος της καρδιάς; Γι' αυτό δεν την έπλασε ο Θεός; ν' ανασταίνει τους αγαπημένους; Ανάστησέ τον!»

Πηγή : Εθνος της Κυριακής
17.11.2013

Γιαγκούλας, ο ωραίος των ορέων (ο λήσταρχος και η μυθοπλασία περί αυτού)

Προδημοσίευση από αλλόκοτες και ηρωικές ιστορίες λήσταρχων τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα
Της Ολγας Σελλα
Το 1926, όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος κήρυσσε δικτατορία, κυκλοφορούσαν σε τευχίδια διάφορα λαϊκά αναγνώσματα για τους περίφημους ληστές. Ενα από αυτά είχε τίτλο «Ο ασύλληπτος ληστής Γιαγκούλας» και είχε τιράζ τον απίστευτο αριθμό των 50.000 τευχών ανά φυλλάδιο! Η ιστορία αυτού του ληστή, από τους τελευταίους που έδρασαν στον ελληνικό χώρο, απασχολεί τον ακούραστο, πολυγραφότατο Βασίλη Τζανακάρη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σερραίος συγγραφέας καταπιάνεται με την έρευνα για πρόσωπα και γεγονότα που επηρέασαν την πρόσφατη ιστορία ή μικροϊστορία του τόπου. Η συστηματική και αφοσιωμένη δραστηριότητά του στην έρευνα τού έχουν χαρίσει ήδη το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (το 2007, για το βιβλίο του «Δακρυσμένη Μικρασία, 1919-1922»). Αυτή τη φορά, ο Βασίλης Τζανακάρης καταπιάνεται με τη δράση, τον μύθο και τους θρύλους που συνόδευσαν τους ληστές και τους αρματολούς, που έδρασαν μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, αλλά και με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από τις αρχές ή στηρίχτηκαν από τον πληθυσμό.
Κανόνας η μπέσα
Από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα το νέο πολυσέλιδο και τεκμηριωμένο έργο του Βασίλη Τζανακάρη. Τίτλος του, «Φώτης Γιαγκούλας, ο απέθαντος» και υπότιτλος «Ο αιματοβαμμένος αστερισμός ενός “ωραίου των ορέων” και άλλες ληστρικές ιστορίες».
Μια γοητευτική αφήγηση που ξεκινάει από τη μεγάλη διάδοση που είχαν τον 19ο αιώνα τα λαϊκά φυλλάδια με τις ιστορίες ληστών (ίσως γιατί πάντα, σε κάθε εποχή, έχουν πέραση οι κάθε λογής «ασυμβίβαστοι», που γίνονται ταυτόχρονα και «τιμωροί» των κακώς κειμένων), αλλά και από μερικές γενικές πληροφορίες για την καθημερινότητα και τον άγραφο κώδικα που καθόριζε τις σχέσεις τους.
«Αδιαμφισβήτητο εργαλείο και γρανιτένιος κανόνας ήταν η μπέσα. Λένε ότι ήταν ανακάλυψη της Αρβανιτιάς, από όπου τη δανείστηκαν οι Αλβανοί ληστές και ληστοτρόφοι». Από αυτές τις αλλόκοτες, αλλά πάντως ηρωικές ιστορίες που συγκέντρωσε και αφηγείται ο Βασίλης Τζανακάρης, η «Κ» προδημοσιεύει μερικά αποσπάσματα.
Μια εκπυρσοκρότηση
«Λένε πως ο Φώτης Γιαγκούλας είχε στην υπηρεσία του εκατόν πενήντα ανθρώπους, οι οποίοι δεν έκαναν άλλη δουλειά από το να τον ειδοποιούν για τις κινήσεις των αποσπασμάτων και να τον προμηθεύουν τρόφιμα όταν λημέριαζε στην περιφέρειά τους. Λένε επίσης πως μερικούς μήνες πριν από την εξόντωση της συμμορίας του, ένας από τους ανθρώπους του είχε συλληφθεί και είχε αναγκαστεί να τεθεί επικεφαλής ενός καταδιωκτικού αποσπάσματος προκειμένου να υποδείξει το λημέρι του. Κοντά πεντακόσια μέτρα από το λημέρι, στην προσπάθειά του να ειδοποιήσει τον λήσταρχο γλίστρησε σκόπιμα ενώ ταυτόχρονα τραβούσε τη σκανδάλη κάνοντας το όπλο του να εκπυρσοκροτήσει. Ο πυροβολισμός αυτός έκανε τον Γιαγκούλα και τους συντρόφους του να γίνουν καπνός».
Επικεκηρυγμένος
Δεν ήταν η πρώτη φορά που κατάφερνε να το σκάσει. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924, οι εφημερίδες έγραφαν ότι «ο λήσταρχος Γιαγκούλας ηγούμενος πενταμελούς συμμορίας ενεπλάκη μετά αποσπασμάτων» και στη συνέχεια διέφυγε «επελθόντος του σκότους». Και ενώ η εφημερίδα προσπαθούσε να καθησυχάσει τους αναγνώστες της ότι η σύλληψη του Γιαγκούλα ήταν θέμα ημερών, λίγες μέρες αργότερα, την 1η Οκτωβρίου οι εφημερίδες έγραφαν ότι ο Γιαγκούλας έφτασε στην Αθήνα! Η είδηση διαψεύστηκε από τις αρχές και τις επόμενες ημέρες οι εφημερίδες έγραφαν: «Και ιδού ένα τηλεφώνημα εξ Αθηνών όπου μας αναγγέλλει την αισίαν εμφάνισιν του Γιαγκούλα εις τας... Αθήνας! Η πρωτεύουσα ανεστατώθη. Η εκεί αστυνομία ετέθη εις κίνησιν. Το υπουργείο της Εννόμου το κατέλαβε πυρετός. Τι φρίκη! Τι φρίκη! Ενας ληστής του βουνού να κατέβη μέσα στην πρωτεύουσα του Κράτους! Ποιος; Ενας Γιαγκούλας! Ενας αλήτης, ένας σκύλος. Αυτά θα σου πουν οι παραξενευόμενοι επίσημοι των Αθηνών, ενώ ο λαός θα σηκώση τους ώμους με αδιαφορία και θα αντιπαρέλθη την είδησιν σαν να επρόκειτο για τον πλέον ακίνδυνον και ειρηνικόν άνθρωπον», σημείωνε η εφημερίδα δίνοντας ακριβώς το μέτρο της κοινωνικής ανοχής. Αλλά και της πολιτικής κόντρας που προκαλούσε η αναποτελεσματική για πολύ καιρό δίωξη ληστών σαν τον Γιαγκούλα. «Ο λήσταρχος Γιαγκούλας είναι επικεκηρυγμένος αντί εξακοσίων χιλιάδων δραχμών. Πλείστα όσα αποσπάσματα, ημέρας τε και νυκτός, τον καταδιώκουν προς όλας τας κατευθύνσεις, και προς όλα τα απροσπέλαστα σημεία. Εις την Βουλήν συζητείται νομοσχέδιον κατόπιν της επικυρώσεως του οποίου ολόκληρον σύνταγμα “κυνηγών” θα ενσκήψει εν Μακεδονία διά να σκορπίση παντού τον τρόμον και την συμφοράν. Και κατόπιν όλων τούτων ο Κονδύλης διαπραγματεύεται με τον Γιαγκούλαν».
Τελικά ο Φώτης Γιαγκούλας, ο επιλεγόμενος και απέθαντος, συλλαμβάνεται και εκτελείται ένα χρόνο αργότερα. «Στις 26 Σεπτεμβρίου 1925 τα κεφάλια των Γιαγκούλα, Μπαμπάνη, Τσαμήτα μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και παραδόθηκαν στο ιατροδικαστικό εργαστήριο της οδού Σωκράτους. Και τα τρία διατηρούνταν σε καλή κατάσταση».

20.10.13 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΗΣΤΑΡΧΟΥ ΓΙΑΓΚΟΥΛΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΠΟΜΙΔΑ : με τον ενιαίο φόρο ακινήτων οι ιδιοκτήτες θα μπουν φυλακή

Για «πενταπλή, κραυγαλέα και βάναυση αντισυνταγματικότητα» των ρυθμίσεων του νέου διπλού φόρου στην ακίνητη περιουσία, κάνει λόγο η ΠΟΜΙΔΑ, ενόψει της κατάθεσης στη Βουλή του σχετικού σχεδίου νόμου, αλλά και των προσφάτων δηλώσεων του υπουργού Οικονομικών ότι δεν υπάρχει υπερφορολόγηση της ιδιοκτησίας.
Όπως επισημαίνει η ΠΟΜΙΔΑ, «για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας τόσον εκείνων που επέβαλαν τις νέες ρυθμίσεις, όσων και όλων εκείνων που τις ανέχονται και θα τις ψηφίσουν, υιοθετήθηκε το καταστροφικότερο σενάριο ετήσιας φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας, ο σχεδιασμός του οποίου, εκτός του ότι θα οδηγήσει σε μέγα δημοσιονομικό "Βατερλώ", παραβιάζει προκλητικά πέντε θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος της χώρας».
Αυτές, σύμφωνα με την ΠΟΜΙΔΑ, είναι οι εξής:
«1) Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 1, 2 και 5) ρητά επιβάλλει την ισότιμη και αδιάκριτη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια βάρη, το νομοσχέδιο προβλέπει αυθαίρετες διακρίσεις στη συμμετοχή αυτή ανάλογα με το είδος της ακίνητης περιουσίας τους ως αστικής ή εκτός σχεδίου, υπέρ της μιας κατηγορίας φορολογουμένων και σε βάρος μιας άλλης, μέσω της διπλής φορολόγησής της δεύτερης, δηλαδή των κατόχων αστικής ακίνητης περιουσίας.
2) Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) ρητά προβλέπει την αναλογική φορολογική επιβάρυνση των πολιτών ("…ανάλογα με τις δυνάμεις τους…"), που είναι το συνολικό εισόδημα του κάθε πολίτη, το νομοσχέδιο επιβάλλει πολλαπλά φορολογικά βάρη υπολογισμένα με εκθετική μαθηματική επιβάρυνση (δήθεν …προοδευτική) με βάση την απλή κατοχή απρόσοδης ακίνητης περιουσίας, με απόλυτη αντικειμενική αδυναμία εκποίησής της, που προκαλείται από την ίδια τη ληστρική φορολογική επιβάρυνσή της.
3) Διότι ενώ κατά το άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος "Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους…", η διπλή φορολόγηση της αστικής ακίνητης περιουσίας, με βάση αντικειμενικές αξίες ή τιμές ζώνης που είναι πολλαπλάσιες των σημερινών και ληστρικούς φορολογικούς συντελεστές οδηγεί σε έμμεση αλλά νομοτελειακή δήμευση της ιδιοκτησίας μέσω της κατάλυσης του πυρήνα του ιδιοκτησιακού δικαιώματος των πολιτών, γεγονός που θα οδηγήσει μεγάλο αριθμό πολιτών με απρόσοδες περιουσίες στην απώλεια των περιουσιών τους και τελικά στη φυλακή.
4) Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 20 παρ. 1) ρητά προβλέπει το δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια, το νομοσχέδιο αυτό περιέχει διατάξεις που αποστερούν τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη και συμμετοχής σε κάθε οικονομική συναλλαγή σε όσους πολίτες θα βρεθούν σε αντικειμενική αδυναμία πληρωμής των αστρονομικών φορολογικών υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.
5) Διότι εξάλλου, το σύστημα υπολογισμού του φόρου, καθιερώνει μία σειρά αντικειμενικών -και πρακτικά αμάχητων- τεκμηρίων τα οποία λαμβάνονται περιοριστικά υπόψη προκειμένου να καθορισθεί η φορολογική υποχρέωση, χωρίς ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να αντιτάξει άλλα κρίσιμα στοιχεία απαραίτητα για τον προσδιορισμό της φορολογητέας αξίας του ακινήτου του, κάτι το οποίο καταργεί κάθε δυνατότητα δικαστικού ελέγχου, παραβιάζοντας τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 20 του Συντάγματος.
Η ΠΟΜΙΔΑ δηλώνει ότι είναι αντικειμενικά αδύνατη η καταβολή του διπλού φόρου στα ακίνητα, ιδιαίτερα από τους ιδιοκτήτες των ξενοίκιαστων ακινήτων με τις τεράστιες αντικειμενικές αξίες και τιμές ζώνης, και τα μηδενικά εισοδήματα, και ότι κάθε ρύθμιση που θα έχει τα χαρακτηριστικά αυτά θα προσβληθεί με κάθε νόμιμο μέσο στα ελληνικά και στα διεθνή δικαστήρια.

Πηγή : ΠΟΜΙΔΑ

Περί φιλανθρωπίας κια φτώχειας : Αλληλεγγύη, μία αρχή...

«Oσο θα συνεχίζεται η παρούσα εξέλιξη του πολιτισμού, θα βλέπουμε τις απολαύσεις να αυξάνονται στον μέγιστο βαθμό· η κοινωνία θα τελειοποιείται, θα γίνεται σοφότερη· η ζωή πιο άνετη, γλυκύτερη, ομορφότερη, μακρύτερη σε διάρκεια· αλλά ταυτόχρονα, ας είμαστε ικανοί να το προβλέψουμε, αδιάκοπα θα αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που θα αναγκάζονται να καταφεύγουν στη στήριξη των ομοίων τους για να λάβουν ένα μικρό μέρος όλων αυτών των αγαθών. Θα μπορέσουμε να επιβραδύνουμε αυτή τη διπλή κίνηση· οι ειδικές συνθήκες στις οποίες βρίσκονται οι διάφοροι λαοί θα επιταχύνουν ή θα αναστείλουν την πορεία της, αλλά κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει. Ας σπεύσουμε λοιπόν να αναζητήσουμε τα μέσα για να αμβλύνουμε τα αναπόφευκτα δεινά που ήδη μπορούμε εύκολα να προβλέψουμε». Εγραφε ο Γάλλος ιστορικός και πολιτικός στοχαστής Αλέξις ντε Τοκβίλ τον 19ο αιώνα, στο δοκίμιό του «Μνημόνιο για τη φτώχεια». Το έργο κυκλοφόρησε στα ελληνικά πολύ πριν από την κρίση (μέσα της δεκαετίας του 2000 από τις εκδόσεις Πόλις). Ο αναγνώστης ακολουθεί το πνευματικό δρομολόγιο ενός ανθρώπου που είδε στα ταξίδια του στην Αμερική και στην Ευρώπη τη φτώχεια, την περιέγραψε, προσπάθησε να την «καταγγείλει». Ηταν αριστοκράτης, θεωρήθηκε (από ορισμένους) πρόδρομος του νεοφιλελευθερισμού, τον χαρακτήριζε μια πολύ δυνατή αίσθηση ανθρώπινης αλληλεγγύης.
Στο χθεσινό φύλλο της «Κ» διαβάζουμε: η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποιεί πως η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία είναι η φτώχεια. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat «το 31% των Ελλήνων βρίσκεται αντιμέτωπο με το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού». Σημειώνεται μάλιστα ότι τα στοιχεία αφορούν το 2011... Μείωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, μείωση πληθυσμού, σαρωτική ανεργία. Τα χρόνια της κρίσης οι σχετικές μετρήσεις είναι μια διαρκής υπόμνηση του χειρότερου. Και μπορεί όλοι να αναγνωρίζουν ως (μερική τουλάχιστον) θεραπεία την αύξηση της απασχόλησης, οι προσπάθειες όμως προς αυτήν την κατεύθυνση μοιάζουν αναιμικές αν όχι αδύναμες να αναχαιτίσουν το διογκούμενο ρήγμα ανάμεσα στη φτώχεια και στον πλούτο. Κάποιοι προειδοποιούν για πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, κάποιοι περιγράφουν το μέλλον ως έναν εφιάλτη στον οποίο οδηγούν οι λανθασμένες πολιτικές επιλογές, κάποιοι βλέπουν σταδιακή ανάκαμψη και διέξοδο με κόπο και θυσίες.
Σε αυτήν τη μεταβαλλόμενη ανθρωπογεωγραφία με μεγάλες ομάδες πληθυσμού να πιέζονται προς την έξοδο (και όχι τη διέξοδο) και την κοινωνική περιθωριοποίηση, δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό μέσο ανάσχεσης της φτώχειας (έστω των συνεπειών της) από την αλληλοβοήθεια. Ο Τοκβίλ την ονόμαζε φιλανθρωπία ιδιωτικού χαρακτήρα (εναντιωνόταν σε εκείνη του δημόσιου – για τους λόγους του). Και να, που όση απόσταση και αν διανύσαμε από τα μέσα του 19ου αιώνα, όσο πιο σύνθετη και πολύμορφη είναι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει, όσο κι αν αποθεώθηκε και τώρα καταρρέει το κοινωνικό κράτος, παραμένει αξία σταθερή και αναλλοίωτη η «φιλανθρωπία». Το ανιδιοτελές ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο. Δεν φτάνει για να ανατρέψει το 31%. Μπορεί όμως να το αμβλύνει. Αλλά γι’ αυτό δεν αρκούν τα ένα ή δύο ιδρύματα που κάθε τόσο δηλώνουν με ανακουφιστικές δωρεές την παρουσία τους. Δεν αρκούν ούτε οι ΜΚΟ ούτε οι εντεινόμενες προσπάθειες των δήμων. Το μίσος δεν θρέφεται μόνο από τις ταξικές ανισότητες αλλά και από την προκλητική αδιαφορία του πλούτου που αυγαταίνει, ερήμην και εις βάρος της κοινωνίας.

Της Μαρίας Κατσουνάκη
9.10.13

Για τη θεομηνία στη Ρόδο : Το άλλοθι της "εκδικούμενης φύσης"

«Θεομηνία». «Η μανία της φύσης». «Η φύση εκδικείται». 
Οπως πάντοτε επί καταστροφής, ανασύραμε τις στερεότυπες «ερμηνείες» μας, που τίποτα δεν ερμηνεύουν και κυρίως τίποτα δεν προλαβαίνουν και δεν θεραπεύουν. Κι ενώ το γνωρίζουμε καλά, ως κατ’ επανάληψη παθόντες, δεν μετατρέπουμε τη γνώση σε έγκαιρη πρόνοια, και πιθανόν σε αλλαγή βιοτικού παραδείγματος, ώστε να μην αιφνιδιαζόμαστε κάθε φορά, αλλά να μετριάζουμε το κακό, όσο υπέρμετρα κι αν εκδηλώνονται τα φυσικά φαινόμενα. Και τουλάχιστον να μη χάνονται ζωές, όπως οι τρεις στη Ρόδο. Γιατί αυτό είναι το πρωτεύον.
Αυτό είναι και το καθήκον της πολιτείας και της κοινωνίας. Και όχι να κρύβονται, εν έτει 2013, πίσω από τα πατροπαράδοτα άλλοθι μιας δεισιδαίμονος αμηχανίας. Ούτε να υποστρέφουν πανικόβλητες σε αντιλήψεις πρωιμότερων πολιτισμικών σταδίων, όπου το δέος για τα μη κατανοούμενα Φυσικά κατέφευγε σε μεταφυσικές εξηγήσεις.
Ουδείς απαγορεύει σε κανέναν να πιστεύει ότι την Ιαλυσό την έπνιξε η οργή του Θεού, που έστειλε λέει και προειδοποίηση, με τα δάκρυα της εκεί εικόνας του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Μόνο που αυτή η εξωλογική πίστη, παγανιστική παρά χριστιανική, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατρέπεται σε κυρίαρχο δόγμα της κυβερνητικής πολιτικής και σε αποκλειστικό οδηγό της κοινωνικής συμπεριφοράς. Διότι το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η πλήρης παραίτηση από ευθύνες και εξουσίες και η αναπομπή δεήσεων προς τα ουράνια (ανέκαθεν ευμενή προς την Ελλάδα)· είτε προς τον Αρχάγγελο ή τον Υέτιο Δία είτε και προς τους δύο, προς αύξηση των ελπίδων.
Ποια μήνιν Θεού αποκαλύπτει, ωστόσο, ένα μπαζωμένο ποτάμι; Και ποια φύση, ανθρωπομορφικώς εννοούμενη, εμφανίζεται μνησίκακη και χαιρέκακη με τη μορφή μιας μικρότατης γέφυρας, ανίκανης να εξυπηρετήσει τις ανάγκες, όπως στη Ρόδο, ή μιας λεκάνης απορροής υδάτων που και αυτή απέμεινε ελάχιστη, αφού κρίθηκε ότι προηγούνται άλλες ανάγκες – ή επιθυμίες; Καμία φύση δεν εκδικείται, όπως μονότονα λέμε, είτε στην τεράστια κλίμακα των τυφώνων εκδηλώνεται, όπως στις Φιλιππίνες, είτε στην πολύ μικρότερη των δικών μας καταιγίδων.
Ο,τι αποκαλούμε εκδίκηση είναι δικό μας γέννημα, των χεριών, των μυαλών, των γαστέρων μας. Αφού και η ανευθυνότητα, όλη δική μας είναι. Και η προσκόλληση σε ένα λήξαν μοντέλο ζωής και ανάπτυξης. Αλλά και η αδιαφορία τόσο για τον χρονικό ορίζοντα (για το τι ενδέχεται να προκύψει αύριο-μεθαύριο λόγω των πράξεών μας) όσο και για τον γεωγραφικό (τι συμβαίνει λίγο πιο έξω από τον «ζωτικό χώρο» του καθενός). Πορευόμενοι δίχως αυτή τη χωροχρονική διάσταση κατά νουν, εξακολουθούμε να δίνουμε την προτεραιότητα στο μπάζωμα, στην καταπάτηση, στο τσιμέντωμα, στον τουριστικό επεκτατισμό, στο αυθαίρετο, βέβαιοι ότι θα το νομιμοποιήσει η πολιτεία, απαντώντας έτσι στο επίσης στερεότυπο ερώτημα «πού είναι το κράτος». Και θα το νομιμοποιήσει για λόγους εισπρακτικούς – είτε το χρήμα αφορούν οι ορέξεις της είτε ψήφους. Ετσι, το αύριο θα μας βρει εκεί όπου ήδη βρισκόμαστε: στη μοιρολατρική παρακολούθηση της ίδιας μας της καταστροφής.

Του Παντελή Μπουκάλα
26.11.2013
 

Νέα οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα βλέπει το Economist

Νέο πακέτο βοήθειας προβλέπει το περιοδικό Εconomist ότι θα χρειαστεί η Ελλάδα εντός του επόμενου έτους, στο αφιέρωμά του για το 2014. Στην ετήσια έκδοσή του, η οποία κυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα, το Economist εκτιμά πως η Ελλάδα θα χρειαστεί και άλλη βοήθεια μετά τον τερματισμό, στα τέλη Ιουνίου 2014, της οικονομικής βοήθειας που λαμβάνει από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
«Η διαπραγμάτευση του χρέους και των σχετικών όρων θα διαρκέσει όλο το πρώτο ήμισυ του έτους, αλλά θα καταλήξει σε ικανοποιητική υποστήριξη, ώστε να προληφθεί χαλάρωση και αποχώρηση από την Ευρωζώνη, πιθανότατα υπό μορφή καλύτερων όρων δανεισμού», σημειώνουν οι συντάκτες του περιοδικού για την περίπτωση της Ελλάδας. «Οι μεταρρυθμίσεις που αποβλέπουν στην επιστροφή στην ανάπτυξη, περιλαμβανόμενων των απολύσεων στη βιομηχανία, των δημοπρασιών και της πάταξης της γραφειοκρατίας, θα συνεχιστούν και τελικώς θα αποδώσουν καρπούς», σύμφωνα με το Economist, «αλλά το 2014 η οικονομία, σε τιμές δολαρίου, θα συρρικνωθεί, πέφτοντας στα δύο τρίτα τουλάχιστον τού πριν από την κρίση επιπέδου», όπως αναφέρει το περιοδικό.
Μάλιστα, το Economist κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το φαινόμενο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Οπως σημειώνει, η Ελλάδα έχει προϊστορία σε ανάδειξη ακροδεξιού εξτρεμισμού έπειτα από περιόδους οικονομικής κρίσης. «Το νεοφασιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή, με τις επιθέσεις του σε μετανάστες και αριστερούς, είναι η τελευταία απειλή. Η κυβέρνηση διώκει το κόμμα για εγκληματική δραστηριότητα, αλλά συνεχίζει να έχει υποστήριξη από τον κόσμο», σημειώνει το περιοδικό.
Πέραν αυτών, να σημειωθεί ότι το Economist προβλέπει ύφεση της τάξεως του 1% για το
2014 και έλλειμμα 3,5% του ΑΕΠ.
Η Εurobank
Παρόμοια είναι και η εκτίμηση της Εurobank ως προς το πότε θα επιλυθεί το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Οι οικονομολόγοι της τράπεζας αναφέρουν ότι το ζήτημα θα επιλυθεί στα μέσα του 2014 και υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει επιτευχθεί συμφωνία για τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας και για τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν. «Η συνάντηση του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά, με την καγκελάριο της Γερμανίας Αγκ. Μέρκελ, αν και δεν είχε αποτελέσματα ως προς τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις για το δημοσιονομικό κενό του 2014, ανέδειξαν ένα χρονοδιάγραμμα για το σχέδιο ελάφρυνσης του χρέους», υποστηρίζει η Eurobank. Η συμφωνία αναμένεται να επιτευχθεί μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, κατά την τράπεζα, αλλά επισημαίνουν ότι οι βασικές κατευθύνσεις θα γίνουν γνωστές δημοσίως πριν από τις εκλογές και μετά την επισημοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013 από τη Eurostat (που θα γίνει τον Απρίλιο του 2014).
Μάλιστα, οι αναλυτές της τράπεζας αναφέρουν ότι παρά την πίεση του ΔΝΤ για απευθείας περικοπή του χρέους, η λύση αυτή δεν είναι ανάμεσα στις επιλογές που εξετάζονται. Ωστόσο, η Εurobank σημειώνει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, υπό τον όρο ότι η Ελλάδα θα προχωρεί στην υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

26.11.2013

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Σκίτσα : η ελληνική κοινωνία σε κρίση

Σκίτσο Ηλία Μακρή εφμ Καθημερινή 25.10.2013
Σκίτσο Ηλία Μακρή - εφμ Καθημερινή 20.11.2013

Η Ιστορία, "μήλον της Εριδος" καθηγητών

Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τα μαθήματα διδάσκονται από τους αρμόδιους καθηγητές ή από τους καθηγητές που υπάρχουν στο σχολείο; «Εμφύλιος πόλεμος» ξέσπασε μεταξύ ειδικοτήτων καθηγητών για τις ώρες της Ιστορίας. Ετσι, στο Συμβούλιο της Επικρατείας καταφεύγουν φιλόλογοι με στόχο να διασφαλίσουν νομικά ότι η Ιστορία θα διδάσκεται κατ’ αρχήν μόνο από φιλολόγους. Βέβαια, οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι και οι ίδιοι μπορούν να διδάσκουν Ιστορία ως πρώτη ανάθεση. Παράλληλα, υπάρχουν οι απόφοιτοι των Τμημάτων Ιστορίας - Αρχαιολογίας στα ελληνικά ΑΕΙ. Μήπως αυτοί δεν επαρκούν; Από την πλευρά τους, οι σύλλογοι καθηγητών ξένων γλωσσών προσέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας της ξένης γλώσσας στο Γυμνάσιο έναντι των φιλολογικών μαθημάτων. Επί της ουσίας, τις κινήσεις των εκπαιδευτικών υποδαυλίζει ο φόβος των επιπτώσεων που μπορούν να έχουν οι πλεονάζοντες καθηγητές...
Ειδικότερα, με πρόσφατη υπουργική απόφαση ορίστηκε ότι η διδασκαλία της Ιστορίας Γενικής Παιδείας σε Λύκειο και Γυμνάσιο θα ανατίθεται κατ’ αρχήν σε φιλολόγους. Μόνον εφόσον οι φιλόλογοι έχουν συμπληρώσει το ωράριό τους με μαθήματα Α΄ ανάθεσης στο σχολείο ή σε σχολεία όπου έχουν τοποθετηθεί, η διδασκαλία της Ιστορίας μπορεί να ανατεθεί σε θεολόγους, καθηγητές ξένων γλωσσών, κοινωνιολόγους και νομικούς. Ομως υπάρχουν καταγγελίες ότι διευθυντές σχολείων ανέθεσαν τη διδασκαλία του μαθήματος σε καθηγητές των τεσσάρων ειδικοτήτων παρότι υπήρχαν φιλόλογοι που πλεόναζαν. Σύμφωνα με τους φιλολόγους, αυτό συμβαίνει επειδή διευθυντές σχολείων θέλουν να εξυπηρετήσουν καθηγητές ειδικοτήτων, το βασικό μάθημα των οποίων (π.χ. Κοινωνιολογία) διδάσκεται λίγες ώρες την εβδομάδα, και τους αναθέτουν τις ώρες της Ιστορίας ώστε να καλύπτουν το ωράριό τους στο ίδιο σχολείο. Αλλιώς, υπάρχει πιθανότητα να κληθούν να διδάξουν σε περισσότερα του ενός (έως και επτά είναι το ρεκόρ!) σχολεία την εβδομάδα. Ομως έτσι οι φιλόλογοι κινδυνεύουν να παρουσιαστούν πλεονασματικοί, όπως συνέβη φέτος σε σχολεία περιοχών στο κέντρο της Αθήνας.
«Στους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ, μόνον οι υποψήφιοι για διορισμό φιλόλογοι εξετάζονται στο μάθημα της Ιστορίας. Είναι νομικά και λογικά ασυνεπές και παράνομο να αφαιρείται η δυνατότητα διδασκαλίας αντικειμένου που θεωρείται προαπαιτούμενο του διορισμού τους και να ανατίθεται σε ειδικότητες οι οποίες δεν έχουν τύχει ούτε της στοιχειώδους προπτυχιακής κατάρτισης στο μάθημα», λέει υπόμνημα φιλολόγων. 
Βέβαια, υπάρχει αντίλογος. «Ας δούμε τα προγράμματα σπουδών των κοινωνιολόγων και των φιλολόγων. Οι κοινωνιολόγοι είναι η μοναδική ειδικότητα σύμφωνα με το πρόγραμμα των Τμημάτων Κοινωνιολογίας που την τελευταία εικοσαετία διδάσκεται με το καλημέρα ως υποχρεωτικό μάθημα α΄ εξαμήνου τη Διδακτική - Μεθοδολογία της Ιστορίας, καθώς και πάμπολλα μαθήματα Ιστορίας ως υποχρεωτικά από το 1986». Αραγε, όλοι οι φιλόλογοι, απόφοιτοι των Τμημάτων Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας, Νεοελληνικών Σπουδών ή Κλασικής Φιλολογίας, δηλαδή εκτός των αποφοίτων του Ιστορικού - Αρχαιολογικού, έχουν υποχρεωτικό μάθημα τη Διδακτική της Ιστορίας;», ρωτάει σε κείμενό του ο πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων, Στέλιος Γιατρουδάκης.
Προσφυγή στο ΣτΕ Την ίδια στιγμή, όπως ανέφερε στην «Κ» η πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Καθηγητών Γαλλικής Γλώσσας, Ε. Κουτσουδάκη, ο σύλλογος μαζί με ενώσεις καθηγητών Γαλλικών και Γερμανικών έχουν προσφύγει στο ΣτΕ διεκδικώντας το μάθημα της ξένης γλώσσας στο Γυμνάσιο να πάρει πίσω τη μία ώρα που έχασε το 2006, όταν η ώρα δόθηκε στα φιλολογικά μαθήματα.

9.11.2013

Απάντηση στο άρθρο της κ. Ι.Φωτιάδη για το Ανοικτό Πανεπιστήμιο στην εφμ Καθημερινή

Ο κ. Μ. Αθανασόπουλος απαντά στο δημοσίευμα της κ. Ι.Φωτιάδη  με τίτλο "Βιομηχανία παραπαιδείας για φοιτητές δημοσίους υπαλλήλους" που δημοσιεύτηκε στην εφμ Καθημερινή την 19.11.2013 (το διαβάζετε εδώ)

Κύριε διευθυντά
Το άρθρο της Ιωάννας Φωτιάδη, που μπορεί οποιοσδήποτε να δει στην ιστοσελίδα σας, είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτο.
Θα σας παρακαλούσα να το «κατεβάσετε» από τη σελίδα σας αμέσως, καθώς με προσβάλλει προσωπικά ως φοιτητή του ΕΑΠ. Oχι μόνο εμένα αλλά σίγουρα και δεκάδες άλλους συναδέλφους μου. Oλα αυτά που περιγράφει η Φωτιάδη δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και καλό θα ήταν πριν καθίσει να γράψει κάτι, να το έχει ερευνήσει νωρίτερα. Εγώ όπως και η πλειονότητα των συναδέλφων μου δεν υπαγόμαστε σε καμιά από τις κατηγορίες που αναφέρει. Είμαι αριστούχος φοιτητής, εγώ προσωπικά δεν πληρώνω δίδακτρα λόγω αριστείας, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι συνάδελφοι που πληρώνουν το κάνουν με μεγάλο αγώνα και όχι για να εξασφαλίσουν μία θέση στο Δημόσιο. Επίσης κάνω μόνος μου τις πολύ απαιτητικού επιπέδου εργασίες, διαβάζοντας κάθε μέρα! Ούτε έχει περάσει η νιότη μου (είμαι νεότατος), ούτε μου κάνουν τις εργασίες τα παιδιά μου (δεν έχω), ούτε δουλεύω στο Δημόσιο (πού τέτοια τύχη), ούτε, ούτε… Θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικοί με το τι δημοσιεύετε.
ΥΓ.: Οι σπουδές στα ΕΑΠ έχουν διάρκεια τουλάχιστον 4 χρόνια. Αυτοί που κατά τη γνώμη της Φωτιάδη θέλουν να αποφύγουν τη διαθεσιμότητα είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι τα υπουργεία θα τους περιμένουν τόσα χρόνια μέχρι να πάρουν το πτυχίο;
Μιχαηλ Αθανασοπουλος

Πηγή Καθημερινή
21.11.2013

Βιομηχανία παραπαιδείας για φοιτητές δημοσίους υπαλλήλους

Δεκάδες φροντιστήρια προσφέρουν «πακέτα» με βιντεομαθήματα, λυμένα SOS θέματα και έτοιμες εργασίες έναντι αδράς αμοιβής.
«Τρεχάτε ποδαράκια μου!». Αυτή είναι η καθημερινότητα εκατοντάδων δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι, ενόψει της αξιολόγησης και υπό την απειλή ένταξής τους σε καθεστώς κινητικότητας, επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο για γνώση και προθυμία για περαιτέρω επιμόρφωση. «Αφορά κατεξοχήν όσους έχουν διοριστεί πριν από το 1994 και μάλιστα άνευ πτυχίου», αναφέρει άνθρωπος του χώρου στην «Κ». «Συνωστισμός» παρατηρείται σε λογής λογής εκπαιδευτικά σεμινάρια, συχνά άσχετα με το αντικείμενο εργασίας του κάθε υπαλλήλου, τα οποία, ωστόσο, προσφέρουν τα πολυπόθητα μόρια για τη μακροημέρευσή του στο Δημόσιο.
Αντίστοιχα, όσοι δεν υπήρξαν στο παρελθόν λάτρεις των πτυχίων, σπεύδουν τώρα να πιστοποιήσουν τις γνώσεις που ήδη έχουν, κυρίως σε επίπεδο γλωσσομάθειας ή χειρισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οσοι πάλι παραμέλησαν να ολοκληρώσουν κάποιον κύκλο σπουδών, σπεύδουν να τακτοποιήσουν την εκκρεμότητα, ενώ όσοι έχουν τη δυνατότητα εγγράφονται σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημόσιου πανεπιστημίου, ακόμα και έναντι αντίτιμου (μια μέση τιμή είναι 7 με 8.000 ευρώ για δύο έτη).
Ψηλά στις προτιμήσεις όσων διαθέτουν το φτωχότερο βιογραφικό βρίσκεται λόγω ευελιξίας το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, από όπου μπορούν να αποκτήσουν το πολυπόθητο «χαρτί», που θα τους καταστήσει ισότιμους με πολλούς άλλους συναδέλφους τους.
Ενδεικτικό, άλλωστε, της μεγάλης ζήτησης είναι και η σταδιακή αύξηση των εισακτέων, όπως φαίνεται από τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία: την ακαδημαϊκή χρονιά 2000-2001 διετίθεντο 4.950 θέσεις, 2.550 σε προπτυχιακά προγράμματα και 2.400 σε μεταπτυχιακά προγράμματα, του χρόνου (2014-2015) θα διατεθούν συνολικά 10.000 θέσεις σπουδών.
Υπενθυμίζουμε πως η αρχική φιλοσοφία του Ανοικτού Πανεπιστήμιου ήταν να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία να σπουδάσουν ενήλικοι εργαζόμενοι, εξ ου και το πρόγραμμα σπουδών είναι «κομμένο και ραμμένο» στις ανάγκες τους, αξιοποιώντας όλα τα εργαλεία τής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.
Πώς, όμως, να ξανακαθίσεις στα θρανία στα «γεράματα», και δη ως εργαζόμενος; Ετσι, πλάι στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο έχει στηθεί ένα ολόκληρο σύστημα παραπαιδείας, που φροντίζει, ώστε όσοι επιλεγούν αρχικά να περάσουν το κατώφλι του ιδρύματος, να αποφοιτήσουν επιτυχώς και εγκαίρως. Δεκάδες φροντιστήρια, που τιτλοφορούνται ως πανεπιστημιακά, αναλαμβάνουν να τους δώσουν «μασημένη» τροφή. Τα «πακέτα» περιλαμβάνουν συνήθως βιντεομαθήματα με τη διδασκαλία θεωρίας και πράξης, λυμένα SOS θέματα, έναν διαθέσιμο καθηγητή για απορίες, το σημαντικότερο όμως παραμένει η εξ ολοκλήρου εκπόνηση των εργασιών από καθηγητές του φροντιστηρίου. «Για μία εργασία στο προπτυχιακό τμήμα Ευρωπαϊκός Πολιτισμός θα πληρώσετε 120 ευρώ και θα την παραλάβετε δύο μέρες πριν από τη διορία», διευκρινίζει η γραμματέας μεγάλου φροντιστηρίου στην «Κ», «αν, όμως, θέλετε και τις τέσσερις εργασίες του έτους, σας κάνουμε μια καλύτερη τιμή και το συνολικό κόστος φτάνει τα 400 ευρώ». Η ίδια προειδοποιεί «να μην καθυστερήσετε, γιατί έχει μεγάλη κίνηση». Αλλα φροντιστήρια τάζουν τιμές «αλληλεγγύης» με ένα all inclusive πακέτο των 190 ευρώ.
Η ταρίφα, ωστόσο, ανεβαίνει, όταν πρόκειται για πτυχιακές εργασίες, όπως και σε αντικείμενα περισσότερο απαιτητικά. Μια πτυχιακή στην πληροφορική ξεπερνά τα 800 ευρώ. «Γράφω επαγγελματικά εργασίες άλλων», αναφέρει διπλωματούχος μεν, άνεργος δε προγραμματιστής, «πληρώνομαι από το φροντιστήριο, που κρατάει ένα ποσοστό για τη μεσιτεία». Η πτυχιακή, βέβαια, απαιτεί αρκετό κόπο: μπορεί να φτάσει έως και τις 100 σελίδες, ενώ περιλαμβάνει και πρακτικό κομμάτι, που ανάλογα με τον κλάδο μπορεί να περιλαμβάνει αλγόριθμους, κώδικες κ.ά. «Η υπόδειξη που μου έδωσε ο προϊστάμενός μου την τελευταία φορά ήταν σαφής: να μην εμβαθύνω πολύ επιστημονικά, καθότι η υπογράφουσα δεν ξέρει να ανοίγει καν υπολογιστή. Και δεν πρέπει να εκτεθούμε».
Συνυπολογίζοντας τα δίδακτρα για τη φοίτηση στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, που ισοδυναμούν με 550 ευρώ ανά θεματική ενότητα στα προπτυχιακά και για 700 ευρώ στα μεταπτυχιακά (και επιπλέον χρέωση για τα εργαστήρια) συν τα έξοδα του φροντιστηρίου, αντιλαμβανόμαστε ότι στην απόπειρα εμπλουτισμού του βιογραφικού θυσιάζονται πολλοί μισθοί. Κάτι που αποδεικνύει αφενός την εμμονή στη διατήρηση ενός στάτους, αυτό του δημόσιου λειτουργού, με κάθε κόστος, αφετέρου, τον πανικό έναντι ενός άδηλου μέλλοντος στον αχανή και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα – ιδιαίτερα για όσους έχουν περάσει προ πολλού την πρώτη νιότη και η προοπτική της ανεργίας φαντάζει απειλητικότερη. Ισως γι’ αυτό, αρκετοί, από ντροπή για τις δικές τους ελλιπείς γνώσεις, επιστρατεύουν τα σοφά παιδιά τους για να τους εξηγήσουν την ύλη και να τους γράψουν τις εργασίες.

Της Ιωάννας Φωτιάδη
19.11.2013

 ΥΓ. Το παραπάνω άρθρο το θεωρούμε μονοδιάστατο και συκοφαντικό για τους φοιτητές και τους αποφοίτους του ΕΑΠ. Το δημοσιεύουμε μόνο και μόνο προκειμένου να το κρατήσουμε στο αρχείο μας και να το σχολιάσουμε σε επόμενη ανάρτησή μας.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Τι γίνεται με τα ψηφιακά αρχεία εάν κάποιος αποδημήσει εις κύριον????

"Χωρίς ψηφιακή διαθήκη" είναι ο τίτλος του άρθρου που επισημαίνει το κενό στη νομοθεσία αναφορικά με το ποιά θα είναι η τύχη των φηφιακών αρχείων του σε περίπτωση που αυτός αποβιώσει.
"Oταν ο 15χρονος Ερικ Ρας έβαλε τέλος στη ζωή του το 2011, η οικογένειά του αναζητώντας τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτή την πράξη προσπάθησε να ανοίξει τον λογαριασμό του στο Facebook. Η εταιρεία που διαχειρίζεται τη δημοφιλή ιστοσελίδα αρνήθηκε να τους επιτρέψει την πρόσβαση λέγοντας ότι κάτι τέτοιο παραβιάζει την πολιτική προστασίας προσωπικών δεδομένων και ιδιωτικότητας του βίου. Γενικά όμως, δεν υπάρχει νομοθεσία που να διέπει τη διαχείριση των ψηφιακών αρχείων μετά τον θάνατό μας και μόνον πρόσφατα ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ομοσπονδιακός νόμος για τα δεδομένα ανηλίκων. Ελάχιστες χώρες έχουν θεσπίσει σαφείς κανόνες για τα δικαιώματα πρόσβασης των οικογενειών στα δεδομένα των αγαπημένων τους που έχουν αποβιώσει.
Παρότι ζούμε όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στον ψηφιακό κόσμο, λίγοι προετοιμάζουν τι θα συμβεί σε αυτό το υλικό μετά τον θάνατό τους. Κάποιες εταιρείες φαίνονται πιο προνοητικές. H Google, παραδείγματος χάριν, επιτρέπει στον χρήστη να προγραμματίσει τι θέλει να γίνει στον λογαριασμό του, ενώ κάποιες φορές και αφού κριθούν οι ειδικές συνθήκες είναι δυνατό να αποκαλυφθούν και τα περιεχόμενα του λογαριασμού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στους οικείους. Το Facebook και η Yahoo τήρησαν σκληρότερη στάση και δεν δίνουν τέτοια στοιχεία, αλλά το πρώτο επιτρέπει στους συγγενείς να επιλέξουν αν θα κλείσουν τον λογαριασμό ή θα τον μετατρέψουν σε σελίδα μνήμης.
Γιατί, όμως, αφήνουμε την ψηφιακή μας περιουσία, τις φωτογραφίες, τις μουσικές συλλογές που αποθηκεύουμε διαδικτυακά έρμαια της τύχης; Αυτό συμβαίνει διότι πολλοί είναι σε νεαρή ηλικία και αδιαφορούν για το ότι κάποια ημέρα θα εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Ωστόσο, τώρα που ακόμα και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα ασχολούνται με το Διαδίκτυο και μπαίνουν σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, τα πράγματα αλλάζουν. Επί του παρόντος δεν υπάρχει η δυνατότητα σύναψης μιας ψηφιακής διαθήκης. 
Ομως η Cirrus Legacy, παραδείγματος χάριν, είναι μια υπηρεσία που επιτρέπει την καταγραφή και αποθήκευση λογαριασμών και κωδικών πρόσβασης, οδηγιών αλλά και τον καθορισμό ενός υπεύθυνου που θα αποφασίσει μετά τον θάνατο του χρήστη. Μια άλλη υπηρεσία, η Μy Wonderful Life, επιτρέπει στους χρήστες να αποστέλλουν μηνύματα στους αγαπημένους τους ακόμα και μετά τον θάνατό τους, ενώ μια άλλη, η εφαρμογή του Facebook ifidie, σας δίνει τη δυνατότητα να αναρτάτε ανέκδοτα ή βίντεο ακόμα και μετά τον θάνατό σας σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. 
Ομως οι πιο συμβατικές υπηρεσίες είναι αυτές που αποδεικνύονται πιο χρήσιμες για τις οικογένειες. Αλλά το να αφήσετε μια λίστα όλων των διαδικτυακών σας λογαριασμών και των κωδικών πρόσβασης σε κάποια από αυτές τις υπηρεσίες είναι μια επικίνδυνη πρακτική, ενώ η χρήση αυτών των στοιχείων σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να κριθεί παράνομη, και σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστο να ανακαλύψετε τα μυστικά που διατηρούσε ο αποβιώσας συγγενής σας"

10.10.2013

Απεβίωσε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου των εκδόσεων Αγκυρα

Ενας πνευματικός άνθρωπος έφυγε από κοντά μας. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων αφοσιωμένος στην οικογένειά του και στην οικογενειακή επιχείρηση που είχε ιδρυθεί το 1890, τον εκδοτικό οίκο Αγκυρα, ανέλαβε τα ηνία το 1968 όταν θα χάσει τον πατέρα του, Απόλλωνα, ο οποίος είχε φροντίσει να τον μυήσει στα μυστικά της οικογενειακής πειχέιρησης από μικρό παιδί. Θα ξεκινήσει μια πρωτοπόρα σειρά βιβλίων τα "Βιβλία Τσέπης" που απαρτίζεται από μεγάλα κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα δίνοντας έμφαση στο μικρό και εύχρηστο σχήμα και στη προσιτή τιμή. Μέχρι το 1980, ο εκδοτικός οίκος εξέδωσε πάνω από 2000 τίτλοι βιβλίων για όλες τις ηλικίες ενώ μετά το 1980 θα συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του από κοινού με τη σύζυγό του Χαρά και την εταιρεία "Harmipress". Σταδιακά θα μυήσει (όπως ο πατέρας του τον ίδιο) τις 3 κόρες του (Αναστασία, Δήμητρα και Αννα) στα μυστικά του επαγγέλματος. Το 2003 η οικογένεια θα εγκαινιάσει τον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΑΓΚΥΡΑ που στεγάζεται σ' ένα νεοκλασικό κτίριο στην οδό Σόλωνος 124.
Το κτίριο αποκτήθηκε από την οικογένεια το 1996 σε ερειπώδη κατάσταση και ανακαινήστηκε  ριζικά δημιουργώντας μία εστία πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013 και ώρα 3 μ. μ.από τον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Κοιμητηρίου Αθηνών.
Παράκληση της οικογενείας είναι αντί στεφάνων, να δοθούν δωρεές στο Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ», τηλ. 2107757153 αριθ. λογαριασμού Alpha bank 152/002002000 515.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

#ΛευτέρηςΚουσούλης : "Ο καιρός του λαλείν"

Μέσα στο βουητό της κρίσης, πολλές σιωπές. Και μέσα τους, εκκωφαντική η σιωπή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία πάντοτε οφείλει να μιλάει στον κόσμο. Να μιλάει στην εποχή για την εποχή. Να κομίζει το ριζοσπαστικό της μήνυμα απέναντι στην κατεστημένη αντίληψη της ιστορικής φάσης. Ανατρεπτικά και ελευθερωτικά. Δεν υπάρχει για την Εκκλησία εποχή σιωπής. Ούτε καμιά τέχνη της σιωπής της αρμόζει.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από κενό νοήματος. Αυτό μας παραπέμπει σε καιρούς στερημένους. Και σε αυτούς τους στερημένους καιρούς, αυτό που ονομάζουμε πνευματική παρουσία της Εκκλησίας, μέσα από τον απελευθερωτικό ευαγγελικό λόγο, είναι όσο ποτέ αναγκαίο. Στο μέτωπο της κρίσης νοήματος η Εκκλησία απουσιάζει.

Και δεν είναι αποτέλεσμα - φοβάμαι - δυστυχώς ούτε στοχασμού ούτε περίσκεψης. Φαίνεται περισσότερο να είναι ένας αυτο-εγκλεισμός στη διοικητική διάσταση και στην εξουσιαστική επαλήθευση. Πρόκειται για απόσυρση από τον σύγχρονο κόσμο. Μια απόσυρση φόβου και υπολογισμού. Η προτροπή του Ιησού στους μαθητές του να μη φοβούνται δεν ήταν φυσικά στιγμιαία. Η άρνηση του φόβου ισχύει πάντα.

Ακούω τον αντίλογο: Μα δεν κάνει τόσα πράγματα η Εκκλησία; Δεν είναι παρούσα με πρωτοβουλίες υποστήριξης και αλληλεγγύης; Και ένας ακόμη αντίλογος. Μα δεν τοποθετείται ο Αρχιεπίσκοπος με δηλώσεις υπέρ των αδυνάμων; Αναγνωρίζω και το ένα και το άλλο. Δεν αρκεί ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Συχνά οι πρωτοβουλίες αυτές, επιβαλλόμενες, σεβαστές και άξιες, γίνονται άλλοθι αφωνίας. Και αυτή η αφωνία τοποθετεί στην εποχή της σκοτεινής κρίσης την Εκκλησία στην άκρη. Η θέση της είναι στο κέντρο της μάχης, μέσα στο πύρινο γίγνεσθαι του παρόντος. Και πέρα από τον πεπερασμένο ορίζοντα της στιγμής. Με δυνατό λόγο, ενάντιο λόγο, υποστηρικτικό λόγο. Στο πλευρό των ανθρώπων. Αμεσα, ταπεινά και συγκεκριμένα. Οπως κάνουν πολλοί εμπνευσμένοι απλοί ιερείς στις ενορίες τους.

Ο «Εκκλησιαστής» μιλάει «για τον καιρό του σιγάν και τον καιρό του λαλείν». Η εποχή μας είναι καιρός του λαλείν. Και της σύγκρουσης που αναπόδραστα το λαλείν φέρει. Μακριά από την ησυχία του σιγάν.

Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
 
Πηγή : Το Βήμα
10.11.2013
 

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Σκίτσα: Wi-Fi

Σκίτσο Ηλία Μακρή - Πηγή : εφμ Καθημερινή 6.11.2013

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο "ηλίθιος" της ιδιωτικής οικονομίας


Στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γερμανικά, ολλανδικά και στα ρωσικά, η λέξη idiot / idiota σημαίνει ηλίθιος. Σύμφωνα με τα λεξικά, η λατινική λέξη idiota προέρχεται από την ελληνική λέξη «ιδιώτης» που σημαίνει ανειδίκευτος, αμαθής.
Σε περισσότερη ανάλυση έχουμε:
- ιδιώτης ο: αυτός που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα, που δεν είναι δημόσιος υπάλληλος ή στρατιωτικός ή που δεν παρουσιάζεται με την ιδιότητά του αυτή: Kράτος και ιδιώτες πρέπει να βοηθήσουν την αναδάσωση. Tο υπουργείο Aνάπτυξης ανέθεσε τη μελέτη σε ιδιώτη. [λόγ. αρχ. ιδιώτης].
- ιδιώτης ο: (ψυχιατρ.) άτομο που πάσχει από ιδιωτεία, που είναι διανοητικά ανάπηρο· (πρβ. ηλίθιος), [λόγ. γαλλ. idiot (στη σημερ. σημ.), λατιν. idiota, αρχ. ιδιώτης «ανειδίκευτος, αμαθής»].
Πράγματι, στη σημερινή Ελλάδα καταφέραμε να ισχύουν και οι δύο έννοιες ταυτόχρονα. Πρέπει όντως να είναι ηλίθιος ή διανοητικά ανάπηρος οποιοσδήποτε ασχολείται με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Εχουμε 1,3 εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και χιλιάδες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που έκλεισαν, και οι πολιτικοί μας αρνούνται να πουν (ή να ακούσουν) τη λέξη «απόλυση» στον δημόσιο τομέα. Μιλάνε για κινητικότητα, εφεδρεία και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά για την απόλυση, έστω των επίορκων υπαλλήλων, κουβέντα. Πρέπει να είναι ηλίθιος οποιοσδήποτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στο Δημόσιο ακόμα και φυλακισμένοι παίρνουν τον μισό μισθό τους, μέχρι να τελεσιδικήσει η τυχόν καταδίκη τους. Πρέπει να είναι ηλίθιος οποιοσδήποτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στο Δημόσιο ακόμα και οι παιδεραστές τη βγάζουν με επίπληξη και μερικούς μήνες χωρίς αποδοχές. Πρέπει να είναι κάποιος ηλίθιος για να ανοίξει μια επιχείρηση ρισκάροντας τα χρήματα που με πολλή δυσκολία μάζεψε, ενώ το Δημόσιο και οι δήμοι συνεχώς δημιουργούν νέες εταιρείες με εξασφαλισμένη από τους ίδιους πελατεία, μέσω προγραμματικών συμφωνιών.
Σημειώστε τον ετεροπροσδιορισμό στο λεξικό: ιδιώτης είναι αυτός που δεν είναι δημόσιος υπάλληλος! Θυμίζει το «πας μη Ελλην βάρβαρος». Δηλαδή ο ιδιώτης δεν έχει οντότητα. Απλά είναι αυτός που δεν είναι δημόσιος υπάλληλος. Και πάμε παρακάτω. Σημειώστε το παράδειγμα που δίνει, επίσης, το λεξικό: «Το υπουργείο Ανάπτυξης ανέθεσε τη μελέτη σε ιδιώτη». Πόσες φορές το έχετε ακούσει αυτό στην τηλεόραση; Πάρα πολλές, συνοδευόμενο από το απαξιωτικό ύφος του δημοσιογράφου που το εκφωνεί. Λες και οτιδήποτε κάνουν οι ιδιώτες είναι μολυσμένο, ενώ οτιδήποτε κάνει το Δημόσιο είναι άχραντο και αμόλυντο. Πράγματι, έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ανωμαλίας, που ενώ καθημερινά διαβάζουμε τις πιο απίθανες λαμογιές που γίνονται στο Δημόσιο, εντούτοις μόλις κάτι ανατεθεί σε ιδιωτική εταιρεία, βγαίνουν οι Ηρακλείς του Στέμματος για να το καυτηριάσουν.
Αλήθεια, τι άλλο πρέπει να δούμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνοι μας δημιουργήσαμε μια αδιέξοδη κατάσταση επιμένοντας να μεγαλώνουμε συνεχώς το Δημόσιο; Πόσο μπορεί να αντέξει μια οικονομία, με 1,3 εκατ. ανέργους, 3,3 εκατ. οικονομικά μη ενεργούς και μόνο με 3,7 εκατ. απασχολούμενους να συντηρούν 3 εκατομμύρια συνταξιούχους και άγνωστο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων (μόνιμων και συμβασιούχων) και να πληρώνει τα έξοδα ενός σπάταλου και ανοικονόμητου κράτους;
Και όμως, κανένας δεν τολμά να πειράξει την ιερή αγελάδα. Ακούγονται οι πιο απίθανες δικαιολογίες: Να μη δημιουργήσουμε άλλους ανέργους. Δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα, και άλλα παρόμοια. Λες και το Σύνταγμα επέβαλε στους δήμους να δημιουργήσουν 1.100 εταιρείες για να προσλαμβάνουν όποιους και όσους θέλουν σε αυτές, χωρίς κανένα έλεγχο. Ολες αυτές οι εταιρείες παρέχουν υπηρεσίες μόνο σε δημόσιους φορείς. Ας τις χαρίσουμε στους υπαλλήλους τους και μάλιστα να τους δώσουμε και προίκα τα συμβόλαια που έχουν για δύο χρόνια. Και μετά να βγούνε στην πιάτσα και στον ανταγωνισμό. Αν πράγματι παρέχουν καλές υπηρεσίες, τότε θα διατηρήσουν τις συμβάσεις τους και θα κερδίζουν και χρήματα, τα οποία μπορούν να τα μοιράζουν μεταξύ τους. Δεν το θέλουν όμως. Θέλουν τη σιγουριά της μόνιμης μισθοδοσίας, το μειωμένο και ελάχιστα ελεγχόμενο ωράριο, ανεξάρτητα από την απασχόληση. Προσπάθησα να βρω οικονομικά στοιχεία για τις δημοτικές αυτές επιχειρήσεις. Μπήκα στον ιστότοπο μεγάλου δήμου. Κανένα απολύτως αριθμητικό στοιχείο. Ανύπαρκτοι ισολογισμοί. Αγνωστο το πλήθος των απασχολουμένων. Αγνωστος ο κύκλος εργασιών τους. Ποιος πληρώνει τα τυχόν ελλείμματά τους; Ο δυστυχισμένος ιδιωτικός τομέας ο οποίος υφίσταται και τον αθέμιτο ανταγωνισμό τους.
Αλλά δεν είναι μόνο οι δημοτικές επιχειρήσεις που κλέβουν την παράσταση κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι και τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που τόσο απλόχερα δημιούργησε το κράτος. Για μια ανώνυμη εταιρεία του Δημοσίου, που βρήκα στοιχεία στον ιστότοπό της, διαπίστωσα ότι μείωσε το προσωπικό της τα τελευταία χρόνια από 406 σε 272. Και ενώ ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω, είδα ότι τον Ιανουάριο του 2013 ανακοίνωσε τα ονόματα των 100 συμβασιούχων που θα προσλάβει με 8μηνη σύμβαση. Σκαλίζοντας λίγο παραπάνω, διαπίστωσα ότι ο διαγωνισμός για την πρόσληψη των 100 συμβασιούχων προκηρύχθηκε το 2011, δηλαδή 2 χρόνια πριν. Υποτίθεται ότι τους συμβασιούχους τους προσλαμβάνεις για να καλύψεις μια έκτακτη ανάγκη. Τέτοιο μακροχρόνιο (με ικανότητες μέντιουμ) σχεδιασμό προσλήψεων συμβασιούχων, ούτε η NASA δεν διαθέτει! Αλλά τα παράδοξα δεν σταματούν εδώ. Η ανάλυση των ειδικοτήτων των συμβασιούχων είναι αποκαλυπτική: οι 25 είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης Πληροφορικής Λογισμικού και οι 15 είναι της ίδιας ειδικότητας αλλά Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Τι μπορούν να κάνουν μέσα σε 8 μήνες είναι άγνωστο. Πότε θα ενημερωθούν και πότε θα αρχίσουν να αποδίδουν; Δηλαδή μειώνουμε το μόνιμο προσωπικό αλλά παίρνουμε συμβασιούχους για να κάνουν τη δουλειά, χάνοντας πολύτιμο χρόνο και χρήμα για την εκπαίδευσή τους. Αν πάλι κρατήσουν τους ίδιους συμβασιούχους, σε λίγο χρόνο θα υποχρεωθούν να τους μονιμοποιήσουν όπως έγινε επανειλημμένα στο παρελθόν. Είναι λύση αυτή; Αν μια ιδιωτική εταιρεία δούλευε με αυτό τον τρόπο, θα έκλεινε μετά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της. Αυτή όμως δεν κλείνει, και παρά τις εξασφαλισμένες συμβάσεις, ο τζίρος της μειώθηκε από 23,5 εκατ. το 2009 σε 17,4 εκατ. το 2011.
Αν πραγματικά θέλουμε να μειώσουμε το Δημόσιο χωρίς να δημιουργήσουμε πρόσθετη ανεργία, δεν έχουμε παρά να ιδιωτικοποιήσουμε πολλές από τις δραστηριότητές του, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις βασικές λειτουργίες του (υγεία, εκπαίδευση, Δικαιοσύνη, ασφάλεια κ.λπ.). Μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω γιατί το μάζεμα των σκουπιδιών πρέπει να γίνεται από δημοτικούς υπαλλήλους και όχι από εξειδικευμένες ιδιωτικές εταιρείες, όπως γίνεται σε πολιτισμένες χώρες. Εκτος αν η πρόσληψη σκουπιδιάρηδων λειτουργεί σαν κερκόπορτα για να μπει κάνεις στο Δημόσιο και μετά έχει ο Θεός. Ακόμα, πάρτε για παράδειγμα το Εθνικό Τυπογραφείο. Ισως κάποτε να είχε λόγο ύπαρξης. Σήμερα όμως δεν έχει, γι’ αυτό και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα αντίστοιχα Εθνικά Τυπογραφεία τους. Θα μπορούσε το κράτος να συνάψει μια συμφωνία-πλαίσιο με μερικά τυπογραφεία και να κάνει τη δουλειά του χωρίς μόνιμο προσωπικό και ειδικό γραμματέα. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, από δραστηριότητες που θα μπορούσαν να γίνουν από ιδιώτες, ώστε και το Δημόσιο να μειωθεί και η ιδιωτική πρωτοβουλία να αναπτυχθεί. Το ζήτημα όμως είναι αν οι εκάστοτε κυβερνώντες θέλουν να γίνει αυτό. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν το θέλουν.
Του Ανδρεα Δρυμιωτη*
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
24.3.2013

ShareThis