Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Το ήθος των διεκδικήσεων (Σκέψεις για τις απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και όχι μόνο...)

Tη χθεσινή εικόνα θα βαρεθούμε να τη βλέπουμε αυτή την εβδομάδα: στη διάρκεια της στάσης εργασίας των εργαζομένων στα Mέσα Mαζικής Mεταφοράς, στέκονταν στους δρόμους του λεκανοπεδίου άνθρωποι απελπισμένοι, με το χέρι υψωμένο, σαν ικέτες, προσδοκώντας κάποιο ταξί να σταματήσει, μπας και φτάσουν κάποια στιγμή στον προορισμό τους.

Eίναι η εβδομάδα που σκέφτονται με τρόμο οι περισσότεροι από τους κατοίκους αυτής της πόλης. Oσοι πρέπει να κινηθούν από τη μια περιοχή στην άλλη για να πάνε στη δουλειά τους ή τις δουλειές τους, καλούνται, εκόντες άκοντες, να σταθούν συμπαραστάτες μιας κοινωνικής ομάδας, βάζοντας βαθύτερα το χέρι στην ήδη συμπιεσμένη τσέπη τους. Πρόκειται για ανθρώπους που ήδη έχουν δει το εισόδημά τους να μειώνεται, έμμεσα ή άμεσα, για ανθρώπους που δουλεύουν στο πολύπαθο κέντρο της πόλης. Μόνο στη διάρκεια του 2010, μέτρησαν εκατοντάδες πορείες, οι οποίες μπλόκαραν την πρόσβαση προς τους εμπορικούς δρόμους της Aθήνας, κράτησαν τους καταναλωτές μακριά και τον τζίρο χαμηλά. Επιλογές που οδήγησαν στην υποβάθμιση των γειτονιών της Aθήνας.

Διαφέρει άραγε η συμπεριφορά αυτής της κοινωνικής ομάδας –των εργαζομένων στα Mέσα Mαζικής Mεταφοράς– από τον ναρκισσισμό που χαρακτηρίζει πολλές κοινωνικές και ατομικές εκδηλώσεις τα τελευταία χρόνια; Eχει μήπως κάποιο στοιχείο κοινωνικής αλληλεγγύης η απόφαση για τόσες απεργίες και στάσεις μέσα στην ίδια εβδομάδα; Mήπως σ’ αυτές τις επιλογές δεν είναι σαν ν’ ακούμε καθαρά τη φράση «δεν ξέρω τι έγινε με σας, αλλά εμένα δεν πρόκειται να με αγγίξει κανείς»;

Kοινωνικές ομάδες εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων. Aν κάτι χαρακτηρίζει τη νεοελληνική κοινωνία και το ηθικό πλαίσιο πολλών από τις κλαδικές διεκδικήσεις, είναι αυτό. Mαζί με την αλαζονική άρνηση αποδοχής και πειθαρχίας στον νόμο.

Eχει συμβεί κάτι παράξενο σ’ αυτήν τη χώρα: υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση, υπάρχουν διαφορές στο βιοτικό και το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων, υπάρχουν πράγματι κάποιοι που περνούν δύσκολα κι άλλοι που περνούν προκλητικά καλά, αλλά σ’ ένα σημείο εξομοιώνονται οι πρώτοι με τους δεύτερους: στο ήθος και στην αισθητική. Δεν αφορά μόνο τα υλικά αγαθά, δεν αφορά μόνο την επένδυση των κόπων μιας ζωής για την απόκτηση ακριβών αξεσουάρ, έτσι ώστε να αισθάνονται ότι αλλάζουν τάξη και επίπεδο. Αφορά επίσης την κοινωνική και πολιτισμική συμπεριφορά των ανθρώπων, που κανένα άλλο κοινό στοιχείο δεν τους συνδέει.

Φοβάμαι ότι είναι η μεγαλύτερη ήττα της νεοελληνικής κοινωνίας αυτή η ομογενοποίηση και η ισοπέδωση αισθητικών και ηθικών αξιών ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και αφετηριών. 

Kαι δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς τρόπους να παρέμβει κανείς, να το αλλάξει, να το διορθώσει. 

Kι ίσως αυτό να είναι το πιο απαισιόδοξο, το πιο τρομακτικό.

Της Ολγας Σελλά
14.12.2010

2 σχόλια:

αντωνης είπε...

Και τι θα μπορουσαν να κανουν οι απεργοι για να μην ενοχληθουμε ολοι οι υπολοιποι;
Να τους κοβουν τη ζωη στα χιλια κομματια και να μην κανουν κατι γιατι θα ενοχληθει ο διπλανος τους;
Τοτε να καταργηθουν εντελως οι απεργιες.
Ειλικρινα δεν βρισκω άλλο τροπο ωστε να πιεσουν οι απεργοι τις κυβερνησεις.

Και αντι να σκεφτουμε ολοι μας το γιατι απεργει ο συνανθρωπος μας, η δημοσιογραφος τους εγκαλει κιολας.
Μηπως διαστρεβλωνει λιγο τη ροη των πραγματων;
Δεν γινεται να ξεπερναμε τις αιτιες που γεννουν μια απεργια και να σχολιαζουμε τα αποτελασματα της. Ειναι τρελλο αυτο που κανει.
Αν βεβαια δεν ειναι σκοπιμο.

dyosmaraki είπε...

@αντώνης

Η κατάσταση Αντώνη θεωρώ πως έχει ξεφύγει από την απλή ενόχληση. Οταν εδώ και ένα χρόνο επί (περίπου) καθημερινής βάσης κλείνει το κέντρο της Αθήνας (από όπου περνά το σύνολο των συγκοινωνιών) τότε καταντά απαγορευτική η κυκλοφορία σε μια μεγάλη μερίδα πολιτών (οι οποίοι προφανώς δεν έχουν κανένα λόγο να απεργούν επί καθημερινής βάσης).
Για σένα ίσως να μην είναι πρόβλημα (αφού οι καθημερινές σου συναλλαγές δεν σχετίζονται με το κέντρο). Εγώ όμως έχω αρχίσει και εξοργίζομαι αφού καθημερινά είτε πρέπει να πληρώνω ταξί, είτε πρέπει να αναβάλλω διαρκώς προγραμματισμένες δουλειές που σχετίζονται με το κέντρο. Που θα πάει αυτή η κατάσταση?
Ρωτάς τι θα μπορούσαν να κάνουν οι απεργοί? Μήπως να έκαναν μια ημέρα πορεία στη Κηφισιά, μία μέρα στα Πατήσια, μία μέρα δεν ξέρω που αλλού????
Υπάρχει και άλλη λύση : ας μεταφέρουν τέλος πάντων αυτή τη Βουλή σε καμιά άλλαη πόλη μπας και καταφέρει η Αθήνα να ξαναγίνει πόλη για τους κατοίκους της.
Ειλικρινά εσύ πιστεύεις πως με αυτή τη κατάσταση θα αναρωτιέται κανείς γιατί απεργεί ο συνάνθρωπός μας? Εγώ πάντως ομολογώ πως έπαψα να αναρωτιέμαι. Σκέφτομαι μοναχά πως όλοι αδιαφορούν για μένα (τον πολίτη) επομένως γιατί θα πρέπει εγώ να συνεχίζω να είμαι ευαισθητοποιημένη?
Με ρώτησε κανείς πως θα πρέπει να μεταφέρω ηλικιωμένους συγγενείς σε γιατρούς τις μέρες όταν είναι καθημερινά κλειστό το κέντρο και μάλιστα όχι μία φορά αλλά και τρεις?
Με ρώτησε ο λεωφοριατζής πως θα γυρίσω σπίτι μου όταν αποφασίζει Δευτέρα απόγευμα να κάνει τη συνέλευσή του και μάλιστα δίχως να ενημέρωσει κανέναν? Κάποτε οι συνδικαλιστές έκαναν συνελεύεσεις τις Κυριακές (θυσίαζαν κάτι από τον προσωπικό τους χρόνο, τώρα γιατί έπαψαν να το κάνουν?)
Εγώ επομένως γιατί θα πρέπει να τους σκέφτομαι και να τους νοιάζομαι?

ShareThis