Αιρετικός, όπως πάντα, ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος μιλά για τους κομματικούς στρατούς δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και για το... κόλπο της κυβέρνησης με το οποίο εμφανίζει μειωμένο το έλλειμμα. Επικρίνει τη «μαγική εικόνα» των προτάσεων που διατυπώνει η ΝΔ και δεν κρύβει τη συμπάθειά του στις απόψεις της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. Ο πρόεδρος του Forum για την Ελλάδα αναδεικνύει, τέλος, τις επιπτώσεις ενδεχόμενης χρεοκοπίας.
Χωρίς να έχετε λείψει ποτέ, στην πραγματικότητα, από τη δημόσια σκηνή, τελευταία δραστηριοποιείστε περισσότερο μέσω του Forum για την Ελλάδα. Τι είναι αυτό το κίνημα «θετικού πολιτικού ακτιβισμού», όπως αυτοαποκαλείται, κ. υπουργέ; Κάποιοι το αντιμετωπίζουν και ως think tank της Δημοκρατικής Συμμαχίας...
Είναι μια κίνηση που εκφράζει ανθρώπους προβληματισμένους για το μέλλον του τόπου δίχως να αυτοπεριορίζονται από κομματικές ντιρεκτίβες και πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν χωράει αμφιβολία πως στο Forum δραστηριοποιούνται άτομα που συμμερίζονται κάποιες αρχές και θέσεις, όπως είναι η εμπιστοσύνη στην ατομική δράση και υπευθυνότητα των πολιτών και η απεξάρτηση από την κηδεμονία ενός καταπιεστικού δημόσιου τομέα. Στη βάση αυτή, είναι φυσικό να είμαστε κοντά στις θέσεις που διατύπωσε και η Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Μπακογιάννη. Δεν εξαιρούμε όμως κανέναν από τις προσπάθειές μας. Τις δε προτάσεις πολιτικής που ελπίζουμε πως σύντομα θα αρχίσουμε να διατυπώνουμε δεν βάζουμε εμπόδια σε όσους θελήσουν να τις υιοθετήσουν. Ακόμα και η κ. Παπαρήγα θα είναι καλοδεχούμενη, αν θελήσει να προβάλει κάποιες από τις δικές μας καθαρά, αλλά όχι δογματικά, φιλελεύθερες απόψεις.
Το Forum καλεί λοιπόν κάθε πολιτικό, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, να στηρίξει τις ιδέες του κινήματός σας, αν συμφωνεί. Αισθάνεστε το τελευταίο διάστημα να είστε πιο κοντά στην πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τις προτάσεις της ΝΔ;
Αυτό είναι γεγονός. Η ΝΔ δεν δείχνει έτοιμη να αντιμετωπίσει κατάματα το σημερινό πρόβλημα της χώρας. Δεν δείχνει κατ’ αρχάς υπευθυνότητα. Οι προτάσεις της αποτελούν μαγική εικόνα. Πώς θα μειώσει το έλλειμμα με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας; Η εκτίμηση της πραγματικής της αξίας και μόνο απαιτεί τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια. Και μετά: Θα βρει πρόθυμους αγοραστές σε τιμές ικανοποιητικές; Και πότε; Πώς θα μειώσει φόρους όταν δεν δέχεται απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μήπως και θιγούν οι κομματικοί στρατοί; Κάτι στο οποίο μοιάζει με την κυβέρνηση, που κι αυτή ομιλεί για περικοπή δαπανών, αλλά κιτρινίζει και μόνο στην ιδέα απολύσεων εργαζομένων στο Δημόσιο μέσω κατάργησης φορέων και οργανισμών. Κανείς τους δεν νοιάζεται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, που είναι 160.000 μέχρι σήμερα! Γιατί αυτοί προφανώς δεν έχουν ευδιάκριτη κομματική ταυτότητα. Η κυβέρνηση, πάντως, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες της, κάνει κάποια πράγματα και δείχνει να προσπαθεί. Η ΝΔ απλώς επιδιώκει να επωφεληθεί. Κάτι δηλαδή τραγικά απαράδεκτο. Και καταλήγει να είναι αντιφατικό. Τι θα πει «καταψηφίζω το μνημόνιο, αλλά αν γίνω κυβέρνηση θα το εφαρμόσω»; Και πώς θα επαναδιαπραγματευτείς κάτι που έχεις ήδη υπογράψει; Και πώς ισχυρίζεσαι πως έχεις υπερψηφίσει τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, όταν καταψήφισες το ασφαλιστικό, το εργασιακό και τον «Καλλικράτη»; Αυτά δεν είναι ούτε αξιόπιστα ούτε και σοβαρά…
Η εξόντωση της αγοράς
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, και οικονομολόγοι, που πιστεύουν ότι η τρέχουσα συνταγή δεν θα σώσει, τελικά, τον… ασθενή. Συμμερίζεστε την ανησυχία αυτή;
Έτσι που συμπεριφέρεται ο ασθενής (κοινή γνώμη, ΜΜΕ και πολιτικές Αρχές), κατά πάσα πιθανότητα έχετε δίκιο. Κατ’ αρχάς είναι ολοφάνερο πως δεν κάναμε σοβαρή διαπραγμάτευση. Ίσως ούτε καν διαπραγμάτευση. Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα, γιατί ηχεί σοσιαλιστικό, βίαιες αυξήσεις φόρων, ενώ ήταν πρακτικά αδύνατο να περιμένουμε αντίστοιχη αύξηση εσόδων. Εξοντώσαμε έτσι την αγορά, δυσκολεύοντας κάθε προοπτική ανάκαμψης. Κάνουμε όλοι κόλπα για να αποφύγουμε τη μείωση των δημόσιων δαπανών. Δεν καταργούνται φορείς, γίνονται –αντί για απολύσεις– μετατάξεις, και δεν μειώνονται έτσι τα έξοδα. Εμφανίζονται μειώσεις δήθεν του ελλείμματος, που είναι όμως κόλπο. Απλώς το κράτος αναβάλλει την πληρωμή τρεχουσών υποχρεώσεών του (σε προμηθευτές, κατασκευαστές, νοσοκομεία, δήμους, επιστροφές ΦΠΑ κτλ.). Δεν μειώνει ουσιαστικά τα ελλείμματα. Απλώς, είναι αναξιόπιστος κακοπληρωτής. Αν δεν εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει για το επόμενο τρίμηνο, δεν θα δοθεί η επόμενη δοση. Το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφή. Χρεοκοπία, στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ. Ας μην πούμε άλλα.
Υπάρχει γιατρειά για τον διογκωμένο δημόσιο τομέα, χωρίς όμως να υποβαθμιστούν ακόμη περισσότερο οι υπηρεσίες προς τους πολίτες;
Και βέβαια υπάρχει. Να αξιολογήσουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε και ποιοι μπορούν να το πραγματοποιήσουν. Και όλοι οι υπόλοιποι φορείς και το πλεονάζον προσωπικό εκτός Δημοσίου. Αρχίζοντας από τους 595 φορείς που ιδρύθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια, οι οποίοι προφανέστατα δεν χρειάζονται. Εκεί δουλεύουν νέοι άνθρωποι που μπορούν να προετοιμαστούν για να απασχοληθούν κάπου αλλού. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Αλλιώς θα υποχρεωθούμε αργότερα να απολύσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από το Δημόσιο ανεξάρτητα από ηλικία, ικανότητες και οικογενειακά βάρη. Χρεοκοπία σημαίνει τέρμα σε όλα. Σε κατανάλωση, σε εισαγωγές, σε μισθούς και κυρίως σε συντάξεις. Προς Θεού, να μην φτάσουμε εκεί!
Στην ιστοσελίδα του Forum είναι διάχυτη η κριτική στα «ρουσφέτια και τα συντεχνιακά προνόμια δεκαετιών». Στον πολίτη εκείνον που θα σας θυμίσει ότι κι εσείς κυβερνήσατε, τι θα απαντούσατε;
Ότι όποιος δεν ακολουθούσε την πεπατημένη έμενε απλώς εκτός Βουλής. Και πήγαινε σπίτι του. Εγώ και με αυτά αηδίασα και εγκατέλειψα από το 1994 την πολιτική, προειδοποιώντας για το τι πρόκειται να συμβεί. Δεν είδα να ιδρώσει κανενός το αυτί για την πράξη μου εκείνη. Ούτε αυτών που σήμερα εξεγείρονται κατά των «διεφθαρμένων», υποτίθεται, πολιτικών. Ποιοι από δαύτους ξεσηκώθηκαν τότε για όσους –ο Μάνος, εγώ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος κ.ά.– κατήγγειλαν το σύστημα; Και σήμερα ακόμη, η απέχθεια προς την πολιτική είναι αποτέλεσμα της οικονομικής εξαθλίωσης. Αν αρχίσουν από αύριο τα κόμματα και πάλι τους διορισμούς και τη ρουσφετολογία, θα δείτε πώς θα μειωθεί και η αποχή στις εκλογές. Οφείλουμε να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία, όχι μόνο ο πολιτικοί, αλλά και ο λαός, αν θέλουμε να επιβιώσουμε και να πετύχουμε στο μέλλον.
Και ο Καραμανλής νέος πολιτικός ήταν...
Επί τη ευκαιρία, «νέος αέρας στον δημόσιο βίο της χώρας» μπορεί να έρθει με πολιτικούς που είναι στο προσκήνιο εδώ και δύο δεκαετίες;
Αν έλεγαν και πίστευαν σε σωστά πράγματα και δεν τους άκουγε κανείς, γιατί όχι; Ή κι αν έμαθαν από τα λάθη τους. Βλέπετε πουθενά τους άφθαρτους νέους, με τις ανατρεπτικές αλλά υλοποιήσιμες ιδέες, που δεν προωθούνται; Τα τελευταία δέκα χρόνια η Βουλή έχει ανανεωθεί με εντελώς νέα πρόσωπα σε ποσοστό πάνω από 70%-80%. Και ακουμπήσαμε τη χρεοκοπία. Ο Καραμανλής δεν ήταν νέος πολιτικός; Ο Αλογοσκούφης, ο Ρουσόπουλος, ο Παπαθανασίου; Και, από την άλλη μεριά, ο Παπακωνσταντίνου, ο Ραγκούσης, η Κατσέλη κτλ. Και όμως, δεν ήμασταν σε θέση να διαπραγματευτούμε σοβαρά με τους δανειστές μας. Και μετακαλέσαμε τον Παπαδήμο. Είδα και τον νέο Τσίπρα, που πρότεινε προεκλογικά να διορίσουμε όλους τους άνεργους στο Δημόσιο! Ενώ ο ώριμος Κουβέλης λ.χ. διατηρεί μία εξαιρετική σοβαρότητα. Όπως ο Βασίλης Μαρκεζίνης, φτασμένος και καταξιωμένος, που κάθε φορά που μιλάει όλοι προσέχουν.
Χωρίς να έχετε λείψει ποτέ, στην πραγματικότητα, από τη δημόσια σκηνή, τελευταία δραστηριοποιείστε περισσότερο μέσω του Forum για την Ελλάδα. Τι είναι αυτό το κίνημα «θετικού πολιτικού ακτιβισμού», όπως αυτοαποκαλείται, κ. υπουργέ; Κάποιοι το αντιμετωπίζουν και ως think tank της Δημοκρατικής Συμμαχίας...
Είναι μια κίνηση που εκφράζει ανθρώπους προβληματισμένους για το μέλλον του τόπου δίχως να αυτοπεριορίζονται από κομματικές ντιρεκτίβες και πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν χωράει αμφιβολία πως στο Forum δραστηριοποιούνται άτομα που συμμερίζονται κάποιες αρχές και θέσεις, όπως είναι η εμπιστοσύνη στην ατομική δράση και υπευθυνότητα των πολιτών και η απεξάρτηση από την κηδεμονία ενός καταπιεστικού δημόσιου τομέα. Στη βάση αυτή, είναι φυσικό να είμαστε κοντά στις θέσεις που διατύπωσε και η Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Μπακογιάννη. Δεν εξαιρούμε όμως κανέναν από τις προσπάθειές μας. Τις δε προτάσεις πολιτικής που ελπίζουμε πως σύντομα θα αρχίσουμε να διατυπώνουμε δεν βάζουμε εμπόδια σε όσους θελήσουν να τις υιοθετήσουν. Ακόμα και η κ. Παπαρήγα θα είναι καλοδεχούμενη, αν θελήσει να προβάλει κάποιες από τις δικές μας καθαρά, αλλά όχι δογματικά, φιλελεύθερες απόψεις.
Το Forum καλεί λοιπόν κάθε πολιτικό, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, να στηρίξει τις ιδέες του κινήματός σας, αν συμφωνεί. Αισθάνεστε το τελευταίο διάστημα να είστε πιο κοντά στην πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τις προτάσεις της ΝΔ;
Αυτό είναι γεγονός. Η ΝΔ δεν δείχνει έτοιμη να αντιμετωπίσει κατάματα το σημερινό πρόβλημα της χώρας. Δεν δείχνει κατ’ αρχάς υπευθυνότητα. Οι προτάσεις της αποτελούν μαγική εικόνα. Πώς θα μειώσει το έλλειμμα με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας; Η εκτίμηση της πραγματικής της αξίας και μόνο απαιτεί τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια. Και μετά: Θα βρει πρόθυμους αγοραστές σε τιμές ικανοποιητικές; Και πότε; Πώς θα μειώσει φόρους όταν δεν δέχεται απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μήπως και θιγούν οι κομματικοί στρατοί; Κάτι στο οποίο μοιάζει με την κυβέρνηση, που κι αυτή ομιλεί για περικοπή δαπανών, αλλά κιτρινίζει και μόνο στην ιδέα απολύσεων εργαζομένων στο Δημόσιο μέσω κατάργησης φορέων και οργανισμών. Κανείς τους δεν νοιάζεται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, που είναι 160.000 μέχρι σήμερα! Γιατί αυτοί προφανώς δεν έχουν ευδιάκριτη κομματική ταυτότητα. Η κυβέρνηση, πάντως, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες της, κάνει κάποια πράγματα και δείχνει να προσπαθεί. Η ΝΔ απλώς επιδιώκει να επωφεληθεί. Κάτι δηλαδή τραγικά απαράδεκτο. Και καταλήγει να είναι αντιφατικό. Τι θα πει «καταψηφίζω το μνημόνιο, αλλά αν γίνω κυβέρνηση θα το εφαρμόσω»; Και πώς θα επαναδιαπραγματευτείς κάτι που έχεις ήδη υπογράψει; Και πώς ισχυρίζεσαι πως έχεις υπερψηφίσει τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, όταν καταψήφισες το ασφαλιστικό, το εργασιακό και τον «Καλλικράτη»; Αυτά δεν είναι ούτε αξιόπιστα ούτε και σοβαρά…
Η εξόντωση της αγοράς
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, και οικονομολόγοι, που πιστεύουν ότι η τρέχουσα συνταγή δεν θα σώσει, τελικά, τον… ασθενή. Συμμερίζεστε την ανησυχία αυτή;
Έτσι που συμπεριφέρεται ο ασθενής (κοινή γνώμη, ΜΜΕ και πολιτικές Αρχές), κατά πάσα πιθανότητα έχετε δίκιο. Κατ’ αρχάς είναι ολοφάνερο πως δεν κάναμε σοβαρή διαπραγμάτευση. Ίσως ούτε καν διαπραγμάτευση. Δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα, γιατί ηχεί σοσιαλιστικό, βίαιες αυξήσεις φόρων, ενώ ήταν πρακτικά αδύνατο να περιμένουμε αντίστοιχη αύξηση εσόδων. Εξοντώσαμε έτσι την αγορά, δυσκολεύοντας κάθε προοπτική ανάκαμψης. Κάνουμε όλοι κόλπα για να αποφύγουμε τη μείωση των δημόσιων δαπανών. Δεν καταργούνται φορείς, γίνονται –αντί για απολύσεις– μετατάξεις, και δεν μειώνονται έτσι τα έξοδα. Εμφανίζονται μειώσεις δήθεν του ελλείμματος, που είναι όμως κόλπο. Απλώς το κράτος αναβάλλει την πληρωμή τρεχουσών υποχρεώσεών του (σε προμηθευτές, κατασκευαστές, νοσοκομεία, δήμους, επιστροφές ΦΠΑ κτλ.). Δεν μειώνει ουσιαστικά τα ελλείμματα. Απλώς, είναι αναξιόπιστος κακοπληρωτής. Αν δεν εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει για το επόμενο τρίμηνο, δεν θα δοθεί η επόμενη δοση. Το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφή. Χρεοκοπία, στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ. Ας μην πούμε άλλα.
Υπάρχει γιατρειά για τον διογκωμένο δημόσιο τομέα, χωρίς όμως να υποβαθμιστούν ακόμη περισσότερο οι υπηρεσίες προς τους πολίτες;
Και βέβαια υπάρχει. Να αξιολογήσουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε και ποιοι μπορούν να το πραγματοποιήσουν. Και όλοι οι υπόλοιποι φορείς και το πλεονάζον προσωπικό εκτός Δημοσίου. Αρχίζοντας από τους 595 φορείς που ιδρύθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια, οι οποίοι προφανέστατα δεν χρειάζονται. Εκεί δουλεύουν νέοι άνθρωποι που μπορούν να προετοιμαστούν για να απασχοληθούν κάπου αλλού. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Αλλιώς θα υποχρεωθούμε αργότερα να απολύσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από το Δημόσιο ανεξάρτητα από ηλικία, ικανότητες και οικογενειακά βάρη. Χρεοκοπία σημαίνει τέρμα σε όλα. Σε κατανάλωση, σε εισαγωγές, σε μισθούς και κυρίως σε συντάξεις. Προς Θεού, να μην φτάσουμε εκεί!
Στην ιστοσελίδα του Forum είναι διάχυτη η κριτική στα «ρουσφέτια και τα συντεχνιακά προνόμια δεκαετιών». Στον πολίτη εκείνον που θα σας θυμίσει ότι κι εσείς κυβερνήσατε, τι θα απαντούσατε;
Ότι όποιος δεν ακολουθούσε την πεπατημένη έμενε απλώς εκτός Βουλής. Και πήγαινε σπίτι του. Εγώ και με αυτά αηδίασα και εγκατέλειψα από το 1994 την πολιτική, προειδοποιώντας για το τι πρόκειται να συμβεί. Δεν είδα να ιδρώσει κανενός το αυτί για την πράξη μου εκείνη. Ούτε αυτών που σήμερα εξεγείρονται κατά των «διεφθαρμένων», υποτίθεται, πολιτικών. Ποιοι από δαύτους ξεσηκώθηκαν τότε για όσους –ο Μάνος, εγώ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος κ.ά.– κατήγγειλαν το σύστημα; Και σήμερα ακόμη, η απέχθεια προς την πολιτική είναι αποτέλεσμα της οικονομικής εξαθλίωσης. Αν αρχίσουν από αύριο τα κόμματα και πάλι τους διορισμούς και τη ρουσφετολογία, θα δείτε πώς θα μειωθεί και η αποχή στις εκλογές. Οφείλουμε να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία, όχι μόνο ο πολιτικοί, αλλά και ο λαός, αν θέλουμε να επιβιώσουμε και να πετύχουμε στο μέλλον.
Και ο Καραμανλής νέος πολιτικός ήταν...
Επί τη ευκαιρία, «νέος αέρας στον δημόσιο βίο της χώρας» μπορεί να έρθει με πολιτικούς που είναι στο προσκήνιο εδώ και δύο δεκαετίες;
Αν έλεγαν και πίστευαν σε σωστά πράγματα και δεν τους άκουγε κανείς, γιατί όχι; Ή κι αν έμαθαν από τα λάθη τους. Βλέπετε πουθενά τους άφθαρτους νέους, με τις ανατρεπτικές αλλά υλοποιήσιμες ιδέες, που δεν προωθούνται; Τα τελευταία δέκα χρόνια η Βουλή έχει ανανεωθεί με εντελώς νέα πρόσωπα σε ποσοστό πάνω από 70%-80%. Και ακουμπήσαμε τη χρεοκοπία. Ο Καραμανλής δεν ήταν νέος πολιτικός; Ο Αλογοσκούφης, ο Ρουσόπουλος, ο Παπαθανασίου; Και, από την άλλη μεριά, ο Παπακωνσταντίνου, ο Ραγκούσης, η Κατσέλη κτλ. Και όμως, δεν ήμασταν σε θέση να διαπραγματευτούμε σοβαρά με τους δανειστές μας. Και μετακαλέσαμε τον Παπαδήμο. Είδα και τον νέο Τσίπρα, που πρότεινε προεκλογικά να διορίσουμε όλους τους άνεργους στο Δημόσιο! Ενώ ο ώριμος Κουβέλης λ.χ. διατηρεί μία εξαιρετική σοβαρότητα. Όπως ο Βασίλης Μαρκεζίνης, φτασμένος και καταξιωμένος, που κάθε φορά που μιλάει όλοι προσέχουν.
Αν θέλουμε μόνο νέους μπορούμε να ψάξουμε στα λύκεια.
Ή, ακόμα καλύτερα, και στους παιδικούς σταθμούς.
Χρειάζεται όμως και γνώση.
Και, προφανώς, εμπειρία.
Ή, ακόμα καλύτερα, και στους παιδικούς σταθμούς.
Χρειάζεται όμως και γνώση.
Και, προφανώς, εμπειρία.
Του Ν. Παπαδημητρίου
Πηγή FreeSunday
12.12.2010
Πηγή FreeSunday
12.12.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου