Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Η Αθηναϊκή Τριλογία και ο αγώνας της νέας γενιάς

Η Αθηναϊκή Τριλογία και ο αγώνας της νέας γενιάς

Του Αθανασιου Φωκα*

Στην τελευταία τάξη του Λυκείου μετακόμισα στην Αθήνα, προετοιμαζόμενος για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Εμενα κοντά στην πλατεία Κάνιγγος και αρκετά βράδια περπατούσα έξω από τα κτίρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης, του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, έξω από την περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία. Μετά την αποτυχία μου να εισαχθώ στο Πολυτεχνείο, έζησα στο Λονδίνο, στην Αμερική και μετά πάλι στο Λονδίνο. Σε αυτή την περίοδο συχνά ερχόταν στη σκέψη μου η εικόνα της Αθηναϊκής Τριλογίας, ήταν σαν να αντιπροσώπευε το πρόσωπο της Αθήνας. Σήμερα έχω τη μεγάλη τύχη και τιμή να έχω ουσιαστικές σχέσεις με το καθένα από αυτά τα τρία σημαντικότατα ιδρύματα της χώρας μας: το Πανεπιστήμιο με αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα, η Ακαδημία Αθηνών με εξέλεξε μέλος της, και επίσης είμαι πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Η Τριλογία δεν αποτελεί απλώς το κορυφαίο αρχιτεκτονικό σύνολο κλασικιστικής τεχνοτροπίας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και μοναδικό σημείο αναφοράς του Πολιτισμού και της Ιστορίας μας. Για παράδειγμα οι θησαυροί της Βιβλιοθήκης περιλαμβάνουν από χρυσοποίκιλτα χειρόγραφα του 10ου αιώνα, μέχρι το αυτόγραφο χειρόγραφο του Ρήγα Βελεστινλή όπου γράφεται «Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», μέχρι χειρόγραφα του Νίκου Καζαντζάκη. Οπως είναι γνωστόν αυτοί οι θησαυροί σώθηκαν ως εκ θαύματος από την καταστρεπτική μανία των κουκουλοφόρων. Η επίκληση του πανεπιστημιακού ασύλου στην προκειμένη περίπτωση είναι βαρύ πλήγμα κατά του έθνους και της Δημοκρατίας. Για μια ακόμη φορά, πέρα από τις επανειλημμένες γραπτές εκκλήσεις του γενικού γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών, κ. Ν. Ματσανιώτη προς τις αρμόδιες αρχές, ενώνοντας τη φωνή μου με αυτή του κ. Δρακάτου, προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών και του κ. Κίττα, πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, απευθύνουμε έκκληση προς την κυβέρνηση: κατά τη γνώμη μου η μη περιφρούρηση της Τριλογίας, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην καταστροφή της και αυτό θα αποτελέσει εθνική καταστροφή, της οποίας οι υπεύθυνοι θα πρέπει να τιμωρηθούν για εθνική μειοδοσία.

Κατανοώ απολύτως την αγανάκτηση της νέας γενιάς: δεν είναι μόνο η αβεβαιότητα για το «ζην», ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσεως, αλλά ιδιαίτερα η πλήρης αδυναμία μας να προτείνουμε ένα πλαίσιο για το «ευ ζην». Ποια είναι τα ηθικά διδάγματα που προτείνουμε στη νέα γενιά; Η εμπορευματοποίηση των πάντων, η θεοποίηση με θεμιτά και αθέμιτα μέσα του πλουτισμού, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η απολυτοποίηση του ατομικού έναντι του κοινωνικού συμφέροντος, η άποψη ότι η επιτυχία μετριέται μόνο με τη μάρκα του αυτοκινήτου που οδηγείς και τον αριθμό εμφανίσεων στα κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πλήρης έλλειψη σεβασμού σε παραδόσεις, θεσμούς και νόμους, η απληστία, η διαπλοκή, η διαφθορά, η ατιμωρισία.

Μέσα σε αυτή τη σήψη αξιών από ποιους μπορεί να εμπνευστεί η νέα γενιά; Μήπως από τους χώρους, της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας, οι οποίοι έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ρωγμές αρχίζοντας από τα παραδικαστικά κυκλώματα και τα ποικίλα εκκλησιαστικά σκάνδαλα και φθάνοντας στο αποκορύφωμα της ντροπής που ονομάζεται υπόθεση Βατοπεδίου; Εχω επανειλημμένως τονίσει το χρέος των ανθρώπων του πνεύματος προς τη νέα γενιά. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της πρωτοφανούς κρίσεως αξιών σε όλα τα επίπεδα, ο δρόμος της επιστήμης με τον οποίο συνδέονται ενδογενώς, η αξιοκρατία, η ανιδιοτέλεια, η ταπεινοφροσύνη και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας, μπορεί και πρέπει να προτείνεται σαν μοντέλο μιας άλλης ζωής. Τελικά όμως είναι η νέα γενιά που καλείται να κάνει υπέρβαση και να λύσει η ίδια τα τεράστια προβλήματα που εμείς της κληροδοτήσαμε. Σε αυτή της την προσπάθεια έχει δύο μεγάλα πλεονεκτήματα. Πρώτον, την αγνότητα και τη δύναμη του «άνθους». Δεύτερο, την υπέροχη κληρονομιά της προσφοράς της Ελλάδος προς την ανθρωπότητα, προσφορά ιδεών και απαράμιλλης αγωνιστικότητας από τους αρχαίους Ελληνες μέχρι το Επος του 1940. Σε αυτό τον αγώνα της θα βρει στηρίγματα σε νησίδες αριστείας που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα στην κοινωνία μας και ιδιαίτερα σε νησίδες αριστείας σε σχολεία και σε πανεπιστήμια. Στον αγώνα αυτό θα απομονώσει τις δυνάμεις της βίας και της καταστροφής και θα επιβάλει: ποιότητα μόρφωσης, ποιότητα αισθητικής, ποιότητα ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα.

* Ο κ. Αθ. Φωκάς είναι ακαδημαϊκός.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

14.12.08


Οι κουκούλες

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Παντελή Καψή στα ΝΕΑ, 13 - 14 Δεκεμβρίου στο άρθρο του

Οι κουκούλες

ΠΟΙΟΙ είναι οι κουκουλοφόροι; Τι πιστεύουν και τι επιδιώκουν; Είναι μια μικρή μειοψηφία που παρέσυρε και εξοργισμένους μαθητές ή είναι μια πραγματική κοινωνική εξέγερση;

...

ΤΙ σόι κοινωνικός αποκλεισμός- για παράδειγμα οδήγησε τους Έλληνες φοιτητές στο Λονδίνο να καταλάβουν το προξενείο; Και γιατί οι περισσότερες κινητοποιήσεις έχουν άμεση συσχέτιση με το πανεπιστήμιο; Πιστεύει κανείς ότι οι φοιτητές αποτελούν τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα;

ΚΙ αν όπως φαίνεται τα παιδιά του πετροπόλεμου είναι πράγματι παιδιά, θυμάται άραγε κανείς από τους μεγάλους πώς νιώθαμε στην ηλικία τους;

ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΙ μπορεί να ήμασταν. Ανίκανοι να δούμε τα πράγματα πέρα από το άσπρο- μαύρο ασφαλώς. Θυμωμένοι για την αδικία του κόσμου ίσως. Το κίνητρό μας όμως ήταν οι ιδέες.

ΔΕΝ υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το ίδιο ισχύει και σήμερα. Οι νέοι είναι ιδεαλιστές, όχι συμφεροντολόγοι. Κι αν θέλουμε να καταλάβουμε πώς κάποιοι από αυτούς έχουν οδηγηθεί στις μολότοφ, θα πρέπει να ψάξουμε πώς διαμορφώνουν τις αντιλήψεις τους- στην οικογένεια, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στα κόμματα, στα μέσα ενημέρωσης, στο Ίντερνετ.

ΠΩΣ για παράδειγμα τους έχει επηρεάσει αυτή η ισοπεδωτική αντίληψη που έχει επικρατήσει τόσα χρόνια στην Ελλάδα ότι όλοι τα πιάνουν, όλοι συνωμοτούν εναντίον μας, όλα είναι διεφθαρμένα, το «σύστημα» μάς καταπιέζει, η αγορά είναι κλεψιά, το κράτος φταίει για όλα;

...


Και καταλήγει:

Η κ. Παπαρήγα κατηγόρησε τον Συνασπισμό ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Η αλήθεια είναι ότι τους χαϊδεύουμε όλοι μας με την άρνησή μας να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα!


ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ
13-14/12/08

Ατομική και συλλογική ευθύνη

Ατομική και συλλογική ευθύνη

Του Θανου Βερεμη*

Από τα πολλά που γράφτηκαν για τις καταστροφές οι οποίες έπληξαν την Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα, το πιο αληθινό ήταν η οδυνηρή κατηγορία του δημοσιογράφου της Guardian («K» 10/12/08): «Mία χώρα που ανέχεται την παρατεταμένη βία δεν μπορεί να προστατέψει ή να τιμήσει την ελευθερία (…). Η κυβέρνηση δεν προστατεύει, δεν υπηρετεί, δεν σέβεται καν τον λαό. Είναι κυβέρνηση για τον εαυτό της, εξ ου και ο κόσμος απαντά αναλόγως. Φοροδιαφεύγει, αρνείται να καταβάλει τις εισφορές για την περίθαλψη, εμπαίζει τους νόμους, δωροδοκεί, εποφθαλμιά θέσεις στο Δημόσιο, κάνει ό,τι του αρέσει και μένει ατιμώρητος». Και τελειώνει με το συνταρακτικό συμπέρασμα: «Ενίοτε, στις δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει». Δυστυχώς έχουμε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που μας αξίζουν. Την εκκωφαντική σιγή των ιθυνόντων το πρώτο εικοσιτετράωρο των γεγονότων συνόδευε σαν υπόκρουση η λαϊκιστική φλυαρία εθνοπατέρων και κομμένων κεφαλών της τηλεόρασης (με κάποιες εξαιρέσεις). Και ενώ καιγόταν η Αθήνα και μαζί λιγόστευαν οι προοπτικές τόσων εργαζομένων, οι κομμένες κεφαλές επιδίδονταν σε φαρισαϊκές οιμωγές και αυτοκατηγορίες για το πόσο έχουμε όλοι αδικήσει τους νέους. Γιατί όχι και τους γέρους, τους ανάπηρους (αυτούς κι αν τους έχουμε περιθωριοποιήσει), τις γυναίκες, τους αλλοδαπούς;

Η ευθύνη για οτιδήποτε κάνουμε ή παραλείπουμε, είναι ατομική. Δεν μπορούν, οι κομμένες κεφαλές των ΜΜΕ να κρύψουν τα ατομικά τους κουσούρια — την αγραμματοσύνη και την προπέτεια κάτω από ένα διαφανές πέπλο συλλογικής τάχα ενοχής. Ουδείς αναρωτήθηκε σοβαρά ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι επαγγελματίες του ολέθρου ή τα όρνεα των λαφυραγογούντων που τους παρακολουθούσαν. Οι καταστροφές απέκτησαν ξαφνικά το εκδικητικό πρόσωπο του παραμελημένου γιου ή της κόρης ώστε να προκύψει επιτέλους μετά από τόσες δημόσιες ομολογίες των ενόχων η συγχώρεση και η κάθαρση. Ομως η κάθαρση δεν ήρθε γιατί δεν είναι ποτέ δωρεάν. Οι επόμενες φουρνιές των καταστροφέων περιλάμβαναν και παιδιά ενθαρρυμένα από τα κλειστά σχολεία, που θεωρούσαν ότι τιμωρούσαν τους μαγαζάτορες και τους υπαλλήλους των για το φόνο του μικρού Αλέξη. «Τα όνειρα του κάθε δεκαπεντάχρονου» ξαφνικά κυρίευσαν τις οθόνες. Ολόκληρη η κοινωνία έγινε υπόλογη για την βαναυσότητα, την αδιαφορία ή την απουσία κάποιων γονέων, ώστε η τιμωρία να είναι αμείλικτη και συλλογική.

Σίγουρα τα «προδομένα όνειρα» των νέων είναι ο μίτος της Αριάδνης που οδηγεί στην παθογένεια μιας γενεάς γονέων που υπήρξαν προϊόντα της εύκολης ευμάρειας, η οποία αποτελεί πλέον παρελθόν. Κάποιοι πολιτικοί γνωρίζουν ίσως τα φαινόμενα αυτά από τις καλές γειτονιές στις οποίες ζουν, όμως σας βεβαιώνω ότι θα ήμουν πολύ ευτυχής αν ήταν παιδιά μου οι περισσότεροι από τους νέους που παρακολουθούσαν τις παραδόσεις μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ούτε εξοργισμένοι ήταν, ούτε φόρτωναν στην πλάτη των αδυνάτων τα προσωπικά τους δεινά. Αγωνίζονταν κυρίως να ζήσουν και να μάθουν.

Ελάχιστοι Ελληνες, οποιασδήποτε ηλικίας, είναι προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες μέρες που επιφυλάσσει η προελαύνουσα ύφεση, ιδιαίτερα μετά την περίοδο της παρατεταμένης ευζωίας. Οι καταστροφές προσέθεσαν δυσκολίες στην προβληματική μας οικονομία. Η μακρά κακοδιοίκηση όπως και ο κρατικός νεποτισμός, φρόντισαν ώστε να παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα τα δημόσια ελλείμματα σε εποχές που με λίγη προσπάθεια θα μπορούσαν να μειωθούν. Το τεράστιο ποσό της ζημιάς που προκάλεσαν οι κουκουλοφόροι θα κατανεμηθεί σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους εμπόρους, υπαλλήλους και βιοτέχνες. Αν οι καταστροφείς είχαν συνείδηση θα αναλογίζονταν ότι πάμπολλα σπιτικά θα πενθήσουν τα φετινά Χριστούγεννα χάρη στην απελευθέρωση των δικών τους ενστίκτων.

Η κατακερματισμένη μας κοινωνία δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη για τις καταστροφές. Τα περισσότερα στελέχη της είναι μαθημένα να λειτουργούν κατά μόνας, να επωφελούνται από την διαφθορά της κρατικής μηχανής και με την ανοχή τους να προστατεύουν τους παραβάτες και να συντηρούν την παθογένεια του συστήματος. Εχετε προσέξει την ανοχή του μέσου ανθρώπου για κάθε παραβάτη εφόσον δεν παραβιάζει το δικό του συμφέρον. Οταν όμως η συμφορά χτυπάει τη δική του πόρτα, δεν έχει μάθει να αντιδρά συλλογικά με τους ομοιοπαθείς του. Ηταν ελπιδοφόρο αυτό που έγινε στην Πάτρα όπου τα θύματα ένωσαν τις δυνάμεις τους και κυνήγησαν τους θύτες αναγκάζοντάς τους να αναζητήσουν άσυλο στο Πανεπιστήμιο. Αν οι καταστροφείς αντιμετώπιζαν παντού τη μήνη θυμάτων που δεν δέχονται την τύχη τους μοιρολατρικά, θα είχαμε ήδη τα πρώτα δείγματα μιας κοινωνίας πολιτών που ενώνουν τις δυνάμεις τους και αντιστέκονται.

Τα δύο μεγάλα κόμματα διέρχονται εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Η έκπτωση της αξιοπιστίας τους απειλεί να συμπαρασύρει και την αξιοπιστία του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος. Ο κίνδυνος για το κράτος δικαίου βρίσκεται ακριβώς στην παρακμή αυτή και όχι στην βιαιότητα ενός στελέχους της αστυνομίας.

Πρέπει τα κόμματα να αυτοκαθαρθούν από τα άχρηστα στοιχεία που τα απαρτίζουν και να αναζητήσουν την ανανέωσή τους σε εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, κατά προτίμηση αριστείς. Εχοντας αλλάξει το προσωπικό τους θα ήταν ευχής έργο αν επιχειρούσαν και να συγκροτήσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Ισως μετά από την αναμόχλευση αυτή να εμφανιστεί τελικά ένα νέο σωτήριο 1909 - 1910.

* Ο κ. Θ. Βερέμης είναι πρόεδρος του ΕΣΥΠ.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
14.12.08

Οταν οι αναρχικοί είδαν το χάος και σάστισαν

Οταν οι αναρχικοί είδαν το χάος και σάστισαν

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Ποιοι είναι οι γνωστοί - άγνωστοι; Το προσφιλέστερο κλισέ των μήντια εμπεριέχει μια αντίφαση, η οποία ακυρώνει τη δημοσιογραφική αξιοπιστία: Αν είναι γνωστοί, γιατί δεν κατονομάζονται; Αν είναι άγνωστοι, γιατί δεν τους μαθαίνουμε;

Δυστυχώς, μέγα μέρος της μηντιόσφαιρας έχει απολέσει τις σχέσεις του με την έρευνα, με το πρωτογενές ρεπορτάζ και με την ψυχρή περιγραφή των ευρημάτων. Αντ’ αυτών μηρυκάζει δελτία τύπου, διαρροές κρατικών πηγών, στερεότυπα και κόπι-πέιστ από το ίντερνετ.

Ωστόσο, αν θέλεις να διαβάσεις ψυχρά τα γεγονότα και αν ερευνήσεις, μπορείς να αποκτήσεις μια ιδέα για το ποιοι κρύβονται πίσω από τις αντιδακρυγόνες κουκούλες. Καταρχάς, η παρούσα νεανική εξέγερση κατέρριψε τα κλισέ περί δυο-τριών εκατοντάδων κουκουλοφόρων που κατοικοεδρεύουν στα Εξάρχεια. Οι χιλιάδες νεαροί με τα κουκουλο-φούτερ «χούντις» Nike και GAP, σε όλη την Ελλάδα, ασφαλώς δεν ανάβλυσαν από τα μυθολογημένα Εξάρχεια. Οι περισσότεροι χούντις των Δεκεμβριανών είναι λυκειόπαιδα εύπορων και μικροαστικών οικογενειών, που έως την ιστορική πια Νύχτα του Αγίου Νικολάου δεν είχαν ιδέα πώς ανατρέπονται οι κάδοι και πώς προφυλάσσεσαι από τα δακρυγόνα. Το έμαθαν σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα. Η θεαματική είσοδος των λυκειακών χούντις στους δρόμους είναι το πρώτο και πιο εντυπωσιακό στοιχείο των Δεκεμβριανών ’08.

Το δεύτερο καινοφανές στοιχείο είναι ο ρόλος των λούμπεν βανδάλων. Σε αυτό το άμορφο σύνολο αθροίζονται μικροποινικοί, παραβατικοί, πρεζάκια, τσιγγάνοι, μετανάστες, γηπεδο-συναυλιακοί χούλιγκαν, περιθωριακοί χωρίς καμιά πολιτική συνείδηση. Τους ενώνει το σπάσιμο χωρίς επιλεκτική στόχευση, το μπάχαλο, το ντου, το μικροπλιάτσικο. Οι λούμπεν βάνδαλοι σπάνε «ό,τι να’ ναι», αδιακρίτως, και έδωσαν τον τόνο σε αρκετά σημεία της Αθήνας, την περασμένη Δευτέρα. Αυτοί κυριάρχησαν σιωπηρά και το βράδυ της Τετάρτης στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο, υπερισχύοντας ακόμη και επί των δυναμικών, πλην ευάριθμων και πολιτικοποιημένων αντιεξουσιαστών, οι οποίοι ενώπιον του χάους των λούμπεν μετακόμισαν στη συνέλευση της ΑΣΟΕΕ. Οι αναρχικοί έχασαν το Πολυτεχνείο, το μυθικό τους Κάμελοτ, άπαρτο από το 1973.

Αυτούς τους λούμπεν τους εχω δει και στην Ιταλία και στη Γένοβα –μάς έλεγε εμπειροπόλεμος αναρχικός, την Πέμπτη τα ξημερώματα– αλλά δεν τους είχα ξαναδεί σε τέτοια έκταση εδώ. Οι λούμπεν δεν υπακούουν σε καμιά συλλογικότητα: έκλεβαν κινητά, κράνη και μοτοσικλέτες από αναρχικούς, ακόμη και μέσα στο Πολυτεχνείο...

Τρίτο στοιχείο: το πλιάτσικο. Περισσότερο και από τους λούμπεν, στο πλιάτσικο επιδόθηκαν μετανάστες που δεν συμμετείχαν καν στα σπασίματα. Η Πατησίων λεηλατήθηκε από τέτοιους ανθρώπους: Είδα Πακιστανό με σαγιονάρα, να φοράει γούνα-λάφυρο, μας είπε αναρχικός ακτιβίστας.

Αλλοι γνωστοί - άγνωστοι; Ναι, μια ακαθόριστη ομάδα «γκρίζων» που κινείται στις διαδηλώσεις σε ρόλο προβοκάτορα: σπάει απρόκλητα εκτός στόχων, αρχίζει το πλιάτσικο κι ύστερα ξεγλιστράει, αφήνοντας πίσω τους νεοφώτιστους, τους άπειρους νεαρούς, οι οποίοι και συνήθως συλλαμβάνονται. Αυτοί οι «γκρίζοι» πιθανολογείται ότι χρωστούν κάτι στην αστυνομία από το παρελθόν – σύλληψη για ουσίες, για μικροποινικά κ.λπ. – και δρουν, για κάποιο διάστημα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο ιδιότυπης ομηρίας και ανταπόδοσης. Για κάποιους τουλάχιστον αυτοί οι «γκρίζοι» δεν είναι «άγνωστοι», και δεν είναι αναρχικοί.

Οι αναρχικοί; Σαραντάρης διανοούμενος αντεξουσιαστής, την Κυριακή των δακρυγόνων στον Λυκαβηττό, ενώ μας προσπερνούσαν εκατοντάδες έξαλλοι σπάστες, μας είπε: Τώρα το λόγο έχει η ξέφρενη μεταβλητή... Προφανώς είχε διαγνώσει τη φύση του πλήθους. Οι αναρχικοί δεν είναι οργανωμένοι και δεν είναι ενιαίοι ιδεολογικά: αναρχοκομμουνιστές, συμβουλιακοί, σιτουασιονίστ, κοινωνικοί οικολόγοι, πολιτικοί σπάστες, αυθόρμητοι μπάχαλοι, κ.λπ., χωρίς καν ενιαία στάση στη χρήση βίας. Τα σπασίματά τους πάντως, όταν συμβαίνουν, στρέφονται κατά στόχων με σαφή συμβολισμό: κρατικά κτίρια, τράπεζες, πολυεθνικές, ποτέ μικρομάγαζα και κτίρια κατοικιών.

Στις πρωτοφανούς εκτάσεως και διάρκειας ταραχές της περασμένης εβδομάδας, ακόμη και οι αναρχικοί «έχασαν την μπάλα», όπως μας είπαν. «Είδαμε μπροστά μας το όνειρο κάθε αναρχικού: το χάος. Και σαστίσαμε...» Οι συνειδητοποιημένοι αναρχικοί είναι μορφωμένοι· όταν δεν σπάνε, περνούν με άνεση από τον Ντοστογιέφσκι στον Αναγνωστάκη και τον Ντεμπόρ, από το dubstep στα ρεμπέτικα και στο noise, συζητούν για τη βακχεία της εξέγερσης, για τη μέθη της βίας και τα όριά της. Αναγνωρίζουν προγόνους, συγχρωτίζονται με την Αριστερά και αλληλοεπηρεάζονται, βρίσκονται εντός κοινωνίας. Μετά τα τριάντα, συνήθως, αποσύρονται σταδιακά από το δρόμο. «Οι πιο υπέροχες στιγμές ήταν όταν κατεβαίναμε πιασμένοι χέρι-χέρι», άκουσα να εξομολογείται υποβλητικά η νεαρή αναρχική. «Δεν αντέχω πια τους “ζέουλες” της Δευτέρας που τρέχανε τρελαμένοι όπου γινόταν μπάχαλο. Βαρέθηκα τα όχι, θέλω να πω ναι, δεν γουστάρω άλλο θάνατο...»

Αλλά οι πολιτικοί αναρχικοί δεν δίνουν πια τον κυρίαρχο τόνο στα οδοφράγματα και τα σπασίματα· το κύμα των αυθόρμητων χούντις εφήβων και η αγέλη των λούμπεν απειλούν, αν δεν έχουν σπάσει ήδη, την ηγεμονία τους.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
14.12.08

Εφιαλτικές καταστροφές στο κέντρο

Εφιαλτικές καταστροφές στο κέντρο

Του Γιαννη Σουλιωτη

Σκηνικό τρόμου και ολοκληρωτικού χάους στην Αθήνα, η οποία βιώνει πρωτοφανείς εκδηλώσεις βίας, με συνέπειες που ξεπερνούν ακόμα και την πιο προχωρημένη φαντασία. Το κέντρο της πρωτεύουσας υφίσταται βιβλικές καταστροφές σε μια δίχως προηγούμενο εκδήλωση μίσους και καταστροφικής μανίας που όχι μόνο μαίνεται ανεξέλεγκτη αλλά κλιμακώνεται μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Απροσδιόριστος αριθμός εμπορικών καταστημάτων, τράπεζες, δημόσια κτίρια, πολυκατοικίες ακόμα και υπουργεία (φωτιά εκδηλώθηκε στα υπουργεία Εσωτερικών, Εξωτερικών αλλά και παράρτημα του υπουργείου Οικονομικών) έγιναν παρανάλωμα του πυρός σε μία από τις χειρότερες και συνάμα πιο σημαδιακές νύχτες στην ιστορία της χώρας.

Ομάδες νεαρών κουκουλοφόρων κινούνται ανενόχλητοι στους δρόμους του κέντρου πυρπολώντας και καταστρέφοντας ό,τι βρίσκουν στο δρόμο τους, λεηλατώντας αμέτρητο αριθμό καταστημάτων, από βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία μέχρι οπλοπωλεία από τα οποία αφαιρούν τόξα, αεροβόλα και σπαθιά. Από την μανία των κουκουλοφόρων –τι ειρωνεία– δεν γλίτωσε ούτε το κατάστημα που διατηρούσε επί της οδού Βουκουρεστίου η μητέρα του άτυχου 15χρονου που έχασε τη ζωή του από τα πυρά του ειδικού φρουρού το βράδυ του Σαββάτου στα Εξάρχεια... Η αστυνομία από νωρίς το πρωί (οπότε και πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των μαθητών) κρατούσε παθητική στάση είτε βάσει σχεδίου είτε διότι αποδείχθηκε πλήρως ανίκανη να περιορίσει έστω και κατ’ ελάχιστον την καταστροφική μανία των νεαρών ταραξιών. «Υπομονή, ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση. Δεν θα ενεργείτε δίχως προηγούμενη αναφορά στο κέντρο», ήταν το μήνυμα που ακουγόταν από τους ασυρμάτους των ανδρών των ΜΑΤ. Σύνταγμα, Ομόνοια, Κάνιγγος, Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ιπποκράτους, Σόλωνος μετατράπηκαν σε θέατρο πρωτοφανών σε ένταση βανδαλισμών, ενώ το ίδιο συνέβη και σε περιοχές του κέντρου που δεν συγκαταλέγονταν στα «παραδοσιακά» σημεία επεισοδίων, όπως για παράδειγμα η περιοχή του Κολωνακίου. Τα καταστήματα επί της οδού Σκουφά, αλλά και πολλά από αυτά που βρίσκονται σε κάθετους δρόμους, όπως η οδός Λυκαβηττού έγιναν στόχος όχι μόνο βανδαλισμών αλλά και λεηλασίας, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής με λάστιχα από τα μπαλκόνια τους προσπαθούσαν να σβήσουν τις φωτιές. Το ίδιο συνέβη και κατά μήκος των λεωφόρων Συγγρού και Πειραιώς. Η Νομική και το Πάντειο Πανεπιστήμιο τα οποία τελούσαν υπό κατάληψη, όπως και το Πολυτεχνείο, μετατράπηκαν σε «στρατηγεία» των αντιεξουσιαστών, οι οποίοι έβγαιναν κατά εκατοντάδες, καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν στο πέρασμά τους. Οι δρόμοι γύρω από τη Νομική Σχολή (όπου καταγγέλλεται ότι αστυνομικοί έκαναν χρήση πλαστικών σφαιρών) ήταν απροσπέλαστοι, ενώ στη λεωφόρο Συγγρού, εστίες φωτιάς έκαιγαν από το νούμερο 45 έως το νούμερο 100, σύμφωνα με την Πυροσβεστική.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

9.12.08

«Κοινωνική εξέγερση» η έκρηξη των νέων

«Κοινωνική εξέγερση» η έκρηξη των νέων
Πώς αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη τα τελευταία γεγονότα, τι πιστεύει για τις καταστροφές, τη στάση της κυβέρνησης και της αστυνομίας

Του Γιαννη Μαυρη

Σε αντιδιαστολή με την πολιτική τάξη της χώρας, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης φαίνεται να έχει αντιληφθεί επαρκώς το μέγεθος, αλλά σε μεγάλο βαθμό και τον χαρακτήρα της εντεινόμενης κοινωνικής έκρηξης. Συγκεκριμένα:

Πρώτον, έξι στους 10 (ενήλικες) πολίτες, συμφωνούν τόσο με την εκτίμηση ότι πρόκειται για αυθεντική «κοινωνική εξέγερση» (σε ποσοστό 60%, έναντι 36%), όσο και με τη διαπίστωση ότι πρόκειται για «μαζικό κοινωνικό φαινόμενο» και όχι για εκδηλώσεις μιας «μικρής μειοψηφίας» (60%, έναντι 36%).

Δεύτερον, η κοινή γνώμη είναι πεπεισμένη ότι οι καταστροφές προκαλούνται από μια μικρή μερίδα των διαδηλωτών: «λίγους» (42%), ή «ελάχιστους» (26%) και μόνον το 10% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι στις βίαιες πρακτικές συμμετέχουν οι «περισσότεροι» ή και «όλοι» οι διαδηλωτές.

Τρίτον, οι πρόσφατες κινητοποιήσεις θεωρούνται από το εκλογικό σώμα «αυθόρμητες». Ο ένας στους δύο πολίτες (47%) απορρίπτει ευθέως την εκτίμηση, ότι τα πρόσφατα γεγονότα είναι «υποκινούμενα από τα πολιτικά κόμματα». Ταυτοχρόνως, παρά τις πανταχόθεν πολιτικές επιθέσεις που δέχεται, μόλις το 14% της κοινής γνώμης (δηλαδή ένας στους επτά ερωτηθέντες) αποδίδει στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγητικές ευθύνες για τις κινητοποιήσεις.

Κυβέρνηση και πολιτικοί αρχηγοί

Η κρίση τείνει να επιδεινώσει περαιτέρω την εικόνα της κυβέρνησης. Οι έως τώρα χειρισμοί της αποδοκιμάζονται από το 69% (7 στους 10). Παράλληλα, κανείς πολιτικός αρχηγός δεν κερδίζει την αναγνώριση της κοινής γνώμης στην τρέχουσα συγκυρία: Το 42% των πολιτών αποδέχεται τη θέση ότι «κανένας δεν κράτησε σωστή στάση στα γεγονότα». Τα ποσοστά επιδοκιμασίας, τόσο της στάσης του σημερινού πρωθυπουργού (20%), όσο κι εκείνης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (17%) είναι ιδιαιτέρως συρρικνωμένα. Δεν αντιπροσωπεύουν ούτε καν το ήμισυ της κομματικής τους επιρροής και πιστοποιούν μέγιστη πολιτική αδυναμία, σε συνθήκες μάλιστα πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης.

Η εν γένει στάση και η απολογία του ειδικού φρουρού έχει προκαλέσει εξαιρετικά αρνητικές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη (70%). Ταυτοχρόνως, στην έρευνα διαπιστώνεται καθολικής έκτασης κοινωνική δυσαρέσκεια για τη στάση της Αστυνομίας (76%). Επιπλέον, σχεδόν 6 στους 10 ερωτηθέντες (58%) επικροτούν την αμυντική στάση των αστυνομικών στα επεισόδια, ενώ ένας στους δύο (48%) απορρίπτει την προοπτική μιας περισσότερο κατασταλτικής αντιμετώπισης των διαδηλώσεων.
www.mavris.gr / www.publicissue.gr

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

14.12.08

Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
14.12.08

Να τα χτίσουμε όλα από την αρχή

«Να τα χτίσουμε όλα από την αρχή»
«Κατώτερη των περιστάσεων η στρατιωτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ.» τονίζει στην «Κ» ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Βαρβιτσιώτης

Βασιλης Νεδος

Παρέμβαση στην εκρηκτική πολιτική και κοινωνική κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή στα Εξάρχεια, κάνει μέσω της «Κ» ο κ. Γιάννης Βαρβιτσιώτης, επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. και πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής».

«Σε πρώτη φάση πρέπει να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Βεβαίως δεν εξαιρείται από τις ευθύνες και η στρατιωτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., η οποία απεδείχθη κατώτερη των περιστάσεων», λέει ο κ. Βαρβιτσιώτης. Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό η κρίση αυτή πρέπει να αποτελέσει αφορμή για την ριζική αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού. Oπως λέει: «νομίζω ότι αποτύχαμε ως κοινωνία, ως πολιτικά κόμματα και ως Παιδεία, στο να χτίσουμε ένα σωστό κρατικό μηχανισμό. Ακόμη, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποτύχει να δημιουργήσει αρχές και να εμπνεύσει πρότυπα».

«Δεν είναι μόνο η Παιδεία», τονίζει ο κ. Βαρβιτσιώτης. Και συμπληρώνει: «συζητάμε βέβαια για την Αστυνομία, είμαστε όμως ευχαριστημένοι από τις εφορίες, από τις πολεοδομίες, από τα νοσοκομεία; Η απάντηση είναι “όχι”. Γι’ αυτό, είναι επιτακτική η ανάγκη να τα χτίσουμε όλα από την αρχή». Ο κ. Βαρβιτσιώτης επισημαίνει ότι ο τρόπος παρέμβασης πρέπει ν’ αποφασισθεί με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση μεταξύ των κομμάτων. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ευθύνη για την κατάσταση δεν βαρύνει μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά το σύνολο του πολιτικού συστήματος και των κομματικών εκφράσεών του.

Αναφερόμενος στα ταραχώδη γεγονότα των τελευταίων ημερών ο κ. Βαρβιτσιώτης θέτει δύο θέματα. «Είναι αναγκαίο», λέει, «να προβληματιστούμε σοβαρά για το είδος της Αστυνομίας που θέλουμε. Επιθυμούμε να είναι παρούσα; Απούσα; Και τα δύο μαζί; Ας αποφασίσουμε. Σε αυτή τη συζήτηση δεν μπορεί να είναι απούσα η κοινωνία». Ο κ. Βαρβιτσιώτης παρατηρεί ότι συχνά η Ελληνική Αστυνομία καλείται να κάνει το καθήκον της και αποδοκιμάζεται γι’ αυτό. Αποτέλεσμα είναι, όπως λέει, συχνά να παραλύει υπό το βάρος της κριτικής και να πέφτει σε καθεστώς ακινησίας. «Τέτοια γεγονότα», τονίζει, «έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν στη Βουδαπέστη, στο Παρίσι και παλαιότερα στο Λος Αντζελες. Εκεί όμως υπάρχει Αστυνομία η οποία δεν είναι υπόδουλη πολιτικού κόστους. Κάνουν τη δουλειά για την οποία προορίζονται. Εδώ δεν υπάρχει επαγγελματική αστυνομία».

Σύμφωνα με τον κ. Βαρβιτσιώτη, πρέπει να συζητηθεί και το πανεπιστημιακό άσυλο. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «άσυλο έχει καθιερωθεί για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και όχι για την τέλεση εγκληματικών πράξεων. Και οι πρυτάνεις στην ίδια κοινωνία με τους υπολοίπους ζουν και πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις σημαντικές ευθύνες που τους αναλογούν».

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

14.12.08

ShareThis