Η φιλομαθής κυρία ξεκίνησε τις σπουδές της στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου το 2007, σε ώριμη ηλικία – γεγονός το οποίο είναι, ασφαλώς, προς τιμήν της. Oμως, μέχρι σήμερα έχει κατορθώσει να ολοκληρώσει επιτυχώς μόνον δύο μαθήματα και το χειρότερο είναι ότι, στην τελευταία εξεταστική περίοδο, απέτυχε για δεύτερη φορά στο μάθημα της Αρχαίας Ιστορίας. Επειδή τα πανεπιστήμια στην Κύπρο είναι οργανωμένα και λειτουργούν με σοβαρότητα, κατά τα πρότυπα των βρετανικών, η αποτυχία της για δεύτερη φορά σήμαινε απλώς τη διακοπή των σπουδών της στο πρόγραμμα όπου είχε εγγραφεί, τις Σπουδές στον Νεοελληνικό Πολιτισμό.
Ωστόσο, η κυρία τυγχάνει και μέλος της Βουλής των Ελλήνων και, συνεπώς, γνωρίζει από πρώτο χέρι τους τρόπους του Νεοελληνικού Πολιτισμού. Για να αποφύγει, λοιπόν, την οριστική διαγραφή, εξαιτίας των χαμηλών επιδόσεών της, κατέφυγε στην «ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών». Αφού δικαιολόγησε τη μη συμμετοχή της στην πρώτη εξεταστική, επικαλούμενη «εθνική αποστολή για τις ανάγκες του παροικιακού Ελληνισμού» στη Ν. Αφρική, ως «εκπρόσωπος του πρωθυπουργού και της ελληνικής κυβέρνησης» (στο Μουντιάλ), υποστήριξε ότι η αποτυχία της στη δεύτερη εξεταστική ωφείλετο στην μεροληψία των Ελλαδιτών βαθμολογητών, λόγω της πολιτικής ιδιότητός της. Με τούτα και με ’κείνα πέτυχε την κατ’ εξαίρεσιν αναβαθμολόγηση του γραπτού της από ανεξάρτητους διορθωτές, αλλά ούτε αυτοί της έδωσαν προβιβάσιμη βαθμολογία.
Δεν γνωρίζω πώς (αλλά δεν δυσκολεύομαι να το φαντασθώ) η φιλομαθής βουλευτίνα πέτυχε, πάλι κατ’ εξαίρεσιν, να εξετασθεί και τρίτη φορά, σε ειδική εξεταστική για το χατίρι της! Της εύχομαι ειλικρινώς τούτη τη φορά να τα καταφέρει, αφού το θέλει τόσο. Αλλά τι να το κάνει το ρημάδι το πτυχίο, αν είναι το αποκτήσει χάρη στην ευνοϊκή μεταχείριση που της εξασφαλίζει η πολιτική ιδιότητά της στην Ελλάδα; Αφού, έτσι κι αλλιώς, έχει ήδη πετύχει αρκετά στη ζωή ώστε οι συντοπίτες της να την τιμούν με την ψήφο τους. Eνα πτυχίο αποκομμένο από την γνωστική διαδικασία που επιβραβεύει δεν διαφέρει από ένα ενδυματολογικό αξεσουάρ – όπως οι τσάντες των πέντε και έξι χιλιάδων ευρώ στις οποίες πετούν τα λεφτά τους οι γυναίκες. (Οι γυναίκες που δεν τους κόβει, σημειωτέον· γιατί εκείνες που τους κόβει πετούν τα λεφτά των άλλων και όχι τα δικά τους...)
Αναγνωρίζω, βεβαίως, ότι η αντίληψη του πτυχίου-αξεσουάρ, που αποκτάται χωρίς προσπάθεια, δηλαδή χωρίς μόρφωση, είναι βασικό στοιχείο του σημερινού ελλαδικού πολιτισμού μας. Είναι παραλλαγή της αντίληψης του πτυχίου που εξαργυρώνεται σε εργασιακά δικαιώματα – πάντα στο Δημόσιο, φυσικά. Της αντίληψης που καλλιέργησε η εισαγωγή του κομματισμού στα πανεπιστήμιά μας από το 1981 και έπειτα. Της αντίληψης που τα οδήγησε στη σημερινή εξαχρείωση και παρήγαγε στρατιές τενεκέδων από τις κομματικές νεολαίες, που παριστάνουν σήμερα τους επιστήμονες. Είναι, όμως, ανάγκη να κάνουμε και εξαγωγή του φαινομένου στην Κύπρο;
Oταν ο Τσαρούχης πληροφορήθηκε τον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων, λέγεται ότι, με το γνωστό χιούμορ του, αναφώνησε δήθεν κατάπληκτος: «Μία αγγλική αποικία έχει η Ελλάς και πάμε να την χάσουμε;»
Κατ’ αναλογίαν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα αγγλικό πανεπιστήμιο έχει σήμερα η Ελλάδα (στην Κύπρο) και πάμε να το χαλάσουμε;
Του Στέφανου Κασιμάτη
Πηγή Καθημερινή
16.9.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου