Κατά κανόνα, στην περίεργη δημοκρατία που μας φιλοξενεί, όποιος
τολμούσε να πει ότι «χρειαζόμαστε ένα μικρότερο και πιο επιτελικό
κράτος» οδηγείτο, συχνά μάλιστα χωρίς καμία διακριτικότητα, στον
αποκλεισμό. Η κυρίαρχη άποψη ήταν –και παραμένει– ότι «η Ελλάδα
χρειάζεται ένα μεγάλο κράτος».
Στην άποψη αυτή συγκλίνουν όλα τα
μεγαλύτερα και μικρότερα κόμματα του κατεστημένου. Ακόμη και όσοι
περιθωριακοί βρίζουν με τον γνωστό τρόπο των περιθωριακών τους «κλέφτες»
της πολιτικής, των εφοριών, των νοσοκομείων κ.ο.κ. συμφωνούν ότι το
κράτος πρέπει να διαθέτει όλα τα μέσα, να είναι πανταχού παρόν και,
προφανώς, να πληρώνει καλά. Σε γενικές γραμμές, όλοι οι παραπάνω θα ήσαν
ικανοποιημένοι αν το κράτος διαχειριζόταν δαπάνες που θα αντιστοιχούν
στο 45% του εγχώριου προϊόντος.
Το επίπεδο αυτό δεν είναι πολύ
μακριά από εκείνο που πραγματοποίησαν οι πολιτικοί κατά την τελευταία
εικοσαετία. Είναι όμως πολύ υψηλότερο από αυτό που θα καταφέρουμε να
διατηρήσουμε στην προσεχή μακρά περίοδο. Οσο κι αν όλοι οι παραπάνω
«ρίχνουν το κρίμα» στην τρόικα, η αλήθεια είναι ότι για τα επόμενα 10 -
15 χρόνια δεν θα είναι ούτε ορθολογικό ούτε δίκαιο να απορροφάει και να
διαχειρίζεται το κράτος κάτι περισσότερο από το 34% - 36% του εγχώριου
προϊόντος. Αυτό είναι το «μικρό κράτος» που ζητούν όσοι επιμένουν πως το
«παραπάνω κράτος» σημαίνει περισσότερους φόρους, μεγαλύτερα χρέη και
ευρύτερη διαφθορά.
Η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η χώρα
ανέδειξε ένα ακόμη σοβαρό επιχείρημα που συνηγορεί για την ανασυγκρότηση
του κράτους σε μικρότερη και αποτελεσματικότερη κλίμακα. Οσο το
υπουργείο Οικονομικών ψάχνει για νέες περικοπές, τόσο θα διαλύει όσα
καλά έγιναν στο κράτος τα προηγούμενα πολλά έτη. Αντί να επιτίθεται στα
ειδικά μισθολόγια, ας εκσυγχρονίσει τη δομή τους. Οι τεχνοκράτες της
τρόικας είχαν από την πρώτη στιγμή επισημάνει πως το κράτος δεν θα
επιτύγχανε πραγματική μείωση των δαπανών του χωρίς να αλλάξει
ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο πληρώνονται τα στελέχη του. Οι
αδιαφανείς ρυθμίσεις για ειδικά επιδόματα, το μπέρδεμα μεταξύ παλαιών
και νεότερων αμοιβών, δημιούργησαν έναν εφιάλτη για τον υπουργό
Οικονομικών. Το κράτος πρέπει να προστατεύσει τα στελέχη του. Αντί να
πένονται οι διευθυντές κλινικών, ας μειώσουμε τον αριθμό των κλινικών
και το πλήθος των νοσοκομείων. Αντί να «κλέβει» τους δικαστές, ας διώξει
τους τεμπέληδες κι ας μειώσει τις έδρες. Αντί να μετατρέπει τους
δασκάλους σε φοροφυγάδες, ας αναγγείλει στους δημότες το πραγματικό
κόστος εκπαίδευσης. Χρειαζόμαστε κράτος στελεχών και όχι «υπαλλήλων».
Που σέβεται τους φόρους μας. Ωστε να το σεβόμαστε κι εμείς.
Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Πηγή Καθημερινή
20.9.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου