Ο πληθωρισμός στο Δημόσιο

Θ​​α σας εκμυστηρευθώ μια στιχομυθία που είχα με πρωτοκλασάτο υπουργό της κυβέρνησης Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2010, όταν κουβεντιάζαμε το θέμα του περιορισμού του Δημοσίου. Μου είπε επί λέξει: «Χωρίς να θέλω να εκληφθεί σαν μομφή προς τον υπουργό Εθνικής Αμύνης (τότε ήταν ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος), μπορεί κάποιος να μου πει από ποιο εχθρό μάς προστατεύει το στρατόπεδο στη Τρίπολη; Γιατί δεν το καταργούμε ώστε να περιορίσουμε τα έξοδά μας;».

Είναι φανερό ότι η ερώτηση περιέχει και την απάντηση. Είναι ευνόητο ότι στην Τρίπολη το στρατόπεδο δεν μας προστατεύει από κανένα γνωστό εχθρό (εκτός αν αναβιώσει κανένας Τούρκος στρατηλάτης του 1821) και ο λόγος που το διατηρούμε είναι για να ενισχύσουμε την τοπική κοινωνία - οικονομία, σύμφωνα πάντοτε με το πελατειακό κράτος που έχουμε δημιουργήσει. Διάβασα κάπου ότι έχουμε συνολικά 500 στρατόπεδα. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να επαληθεύσω την πληροφορία αυτή. Πάντως, ένα είναι βέβαιο: δημιουργούμε και συντηρούμε στρατόπεδα όχι μόνον εκεί που απαιτεί η Εθνική Ασφάλεια, αλλά και εκεί που θέλουμε να εξυπηρετήσουμε τοπικά συμφέροντα. Η στιχομυθία, όμως, αποκαλύπτει και κάτι άλλο. Είναι γεγονός ότι ορισμένοι υπουργοί ήξεραν τι έπρεπε να γίνει προκειμένου να ανταποκριθούμε στις δύσκολες περιστάσεις, αλλά είτε δεν το έκαναν είτε δεν μπορούσαν να το κάνουν. Πάμε παρακάτω. Οταν ο Αλέκος Παπαδόπουλος ήταν υπουργός Υγείας (2000 - 2002), οι συνεργάτες του τον προέτρεπαν να εκμεταλλευθεί τους κοινοτικούς πόρους για να δημιουργηθούν νέες μονάδες Υγείας. Η σοφή απάντησή του ήταν: «Ωραία, να χτίσουμε το νοσοκομείο με ξένα χρήματα, αλλά με τι χρήματα θα το συντηρούμε στο μέλλον;». Φυσικά, το πόσο δίκαιο είχε το βλέπουμε σήμερα, που το υπουργείο Υγείας προσπαθεί να περιορίσει τις μονάδες Υγείας προκειμένου να ανταποκριθεί στην αμείλικτη πραγματικότητα. Το μεγαλύτερο, όμως, δυστύχημα είναι ότι ανθρώπους σαν τον Αλέκο Παπαδόπουλο, οι οποίοι σκέφτονταν διαφορετικά, τους απέβαλε το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα.

Σπατάλες παντού

Ο πληθωρισμός των υπηρεσιών δεν σταματάει εδώ. Συνεχίζεται και στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ. «Εχουμε δημιουργήσει ΑΕΙ και ΤΕΙ παντού με πλεονάζοντα τμήματα, στα οποία είναι αμφίβολο αν υπάρχουν επαρκείς φοιτητές για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Ολα αυτά θέλουν υποδομές και προσωπικό το οποίο συντηρείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από τη βιωσιμότητα ή την ανταποδοτικότητά τους.

Αν έβγαινε κάποιος πολιτικός και πρότεινε να μοιράζουμε κρατικά χρήματα στις καφετέριες και στα σουβλατζίδικα και να επιδοτούμε τα ξενοίκιαστα διαμερίσματα κάποιας πόλης, θα τον στέλναμε στο φρενοκομείο. Ακριβώς αυτό όμως κάνουμε όταν δημιουργούμε ή διατηρούμε κάποιο τμήμα ΑΕΙ ή ΤΕΙ σε μια πόλη που δεν έπρεπε.

Στρατόπεδα, νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα σε πληθωρισμό. Αυτή είναι μια διαπίστωση που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Διάβασα πρόσφατα στις εφημερίδες για τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που χρηματοδοτούσε το υπουργείο Εξωτερικών. Και αυτές στην ίδια κατηγορία είναι. Μάλιστα, όταν αναζητήσαμε να βρούμε σε πόσες οργανώσεις το κράτος δίνει χρήματα, διαπιστώσαμε ότι από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους δόθηκαν χρήματα σε περισσότερα από 20.000 ΑΦΜ τα τελευταία χρόνια! Απίστευτο και όμως αληθινό. Οποιος ήθελε χρήματα και είχε κάποιο «δόντι» δημιουργούσε είτε μια ΜΚΟ είτε ένα πολιτιστικό σύλλογο για την προστασία δεκάφυλλου τριφυλλιού (που δεν υπάρχει) είτε έναν αθλητικό σύλλογο και εξασφάλιζε κάποια καλή χορηγία εις υγείαν των κορόιδων.

Θέλετε ακόμα μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα πληθωρισμού στο Δημόσιο. Οι διάφοροι νόμοι για τη φορολογία είναι 110.000 σελίδες. Ο Κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων περιλαμβάνει 323 (τριακόσια είκοσι τρία) διαφορετικά παραστατικά και βιβλία! Τα αναπηρικά επιδόματα είναι περισσότερα από 110 και οι ειδικότητες των καθηγητών στη Μέση Εκπαίδευση είναι διπλάσιες απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Καλές είναι οι διαπιστώσεις, αλλά απαιτούνται και προτάσεις. Μια επιχείρηση, αν βρισκόταν εκεί όπου βρίσκεται η χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια, θα ξεκινούσε με ένα λευκό χαρτί και δεν θα θεωρούσε τίποτα δεδομένο. Επανεξέταση όλων των δραστηριοτήτων από την αρχή. Τα στρατόπεδα, τα νοσοκομεία τα σχολεία τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, αλλά και τις ΜΚΟ και τις λοιπές οργανώσεις. Οπου αναλώνεται κρατικό χρήμα θα έπρεπε να δικαιολογηθεί η βιωσιμότητα της δραστηριότητας και όχι το πελατειακό όφελος. Μόνο έτσι θα είχαμε αποφύγει τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Είναι πράγματι πολύ περίεργο το πώς σκέφτονται οι πολιτικοί. Κόβουν τις συντάξεις σε 2,5 εκατ. συνταξιούχους και τους μισθούς των 700.000 δημοσίων υπαλλήλων, αλλά δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με τοπικές κοινωνίες γιατί αντιδρούν οι τοπικοί βουλευτές. Πώς να πάει ο τόπος μπροστά. Η μόνη λύση είναι να ξεκινήσουμε πολλά πράγματα από εντελώς μηδενική βάση, διότι είναι πρακτικά αδύνατο να διορθωθούν οι καταστάσεις με μερεμέτια.

Του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη*

* Ο κ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Πηγή Καθημερινή

23.9.2012