Μαζί με το «Αττικόν», που θα είναι απόν από την κινηματογραφική
Αθήνα, φέτος, δίπλα στον κλειστό «Απόλλωνα» απέναντι από τον κλειστό
«Κάουφμαν», μία ολόκληρη σειρά από μισοσβησμένα αστέρια δηλώνει το ίχνος
μιας άλλης πραγματικότητας. Οταν τις προάλλες, σπάνια τύχη, περπάτησα
στην ακτίνα της Πατησίων και είδα το κλειστό «Φιλίπ» της οδού Θάσου, ένα
σινεμά που έφερνε καλές ταινίες, με εκείνη τη συνοικιακή ποιότητα που
έκανε την Αθήνα να είναι «πόλη», ένιωσα ότι αυτό που είχε αρχίσει χρόνια
τώρα, είχε πλέον ολοκληρωθεί.
Μπορεί να είναι η έλλειψη κοινού,
μπορεί να είναι η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης, μπορεί να είναι τα
λογιστικά μιας εταιρείας, αλλά αυτό που είναι κοινός παρονομαστής ενός
ευρύτερου φαινομένου είναι η «παρακμή». Στο «Φιλίπ» είχα δει, μαθητής
ακόμη, τον «Αθώο» του Βισκόντι, την εποχή που η Πατησίων είχε ακόμη
πολλά και καλά και γεμάτα σινεμά. Υπήρχε ακόμη το «Πιγκάλ» και η
«Αντζελα» και το «Σελέκτ». Υπήρχε το «Μπροντγουέι» και ο «Αχιλλεύς» και
η «Αθηνά» και η «Αλκυονίς». Και τόσα ακόμη. Αλλά, το κοινό είχε
πυκνότητα μεσοαστικής ιδιοσυγκρασίας, κυκλοφορούσε στον δρόμο χωρίς φόβο
στις 2 το πρωί. Δεν υπήρχαν υπολογιστές, βεβαίως, αλλά δεν υπήρχαν και
μαύρες τρύπες στην κοινωνία, υπήρχε «δίχτυ», με χίλια στραβά, αλλά
υπήρχε μία αίσθηση κοινωνίας.
Η πτώση της κινηματογραφικής
αίθουσας στην Αθήνα έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’70 σταδιακά, και
στη δεκαετία του ’90 είχε ήδη πολλά θύματα. Σήμερα, οι ελάχιστοι
συνοικιακοί κινηματογράφοι πιστοποιούν με την παρουσία τους την αλλαγή
της εποχής. Οταν πέρυσι πήγα στο συμπαθέστατο «Πτι Παλαί» στο Παγκράτι,
ένιωσα τη γεύση ενός 20ού αιώνα που είχα ξεχάσει.
Η Αθήνα, με τον βίαιο
εκβαρβαρισμό της τελευταίας πενταετίας, κινείται πλέον εκτροχιασμένη και
αμήχανη, αλλά πέραν της σκοτεινής πλέον νύχτας στις συνοικίες, έχω την
αίσθηση ότι κάτι νέο θα γεννηθεί. Δεν θα υπάρχει η αίθουσα της
συνοικίας, αλλά η συνοικία θα δώσει κάτι νέο.
Του Νίκου Βατόπουλου
Πηγή Καθημερινή
2.10.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου