Στις νομικές σχολές- και τις ελληνικές (κυρίως στις ελληνικές, αφού εδώ είχαμε δεκαετίες δύσκολης δημοκρατίας και επταετή δικτατορία)διδάσκουν ότι το Ποινικό Δίκαιο προτιμά να αθωωθούν εκατό ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος. Υπογραμμίζουν ότι η προφυλάκιση είναι ακραίο μέτρο και διατάσσεται με εξαιρετική φειδώ. Επιμένουν ότι η Δικαιοσύνη έχει καθήκον να μην υπολογίζει τι βολεύει την πολιτική εξουσία. Διακηρύσσουν ότι ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζεται πάντοτε ως άτομο, «ως υποκείμενο» που λέει η κατηγορική προσταγή του Καντ, και ποτέ ως μέσον για να παραδοθεί ή να μιλήσει κάποιος άλλος.
Λόγια του αέρα στην «επανιδρυθείσα» ελληνική δημοκρατία. Με την ιστορία της Siemens μιλάμε πολύ για λάθη υπουργών, για μικρότητες των κομμάτων, για το ότι η προεκλογική εκστρατεία για τις αυριανές ευρωεκλογές εξετράπη πάλι στη σκανδαλολογία. Αλλο έπρεπε να προτάσσουμε. Στο κάτω κάτω, ίσως έχουμε την πολιτική που μας αξίζει. Πολύ βαρύτερο ερώτημα είναι, με όσα βλέπουμε, τι Δικαιοσύνη έχουμε. Διότι, είτε αυτή μας αξίζει, είτε θα δικαιούμασταν κάτι καλύτερο, εν προκειμένω κρίνεται ο πυρήνας του κράτους δικαίου, που υποχωρεί ανησυχητικά όποτε η Δικαιοσύνη παρέχει υπόνοια ότι ενεργεί ως βραχίονας της πολιτικής ή ότι αντιδρά σπασμωδικά αντιμετωπίζοντας τους διωκομένους ως πρώτη ύλη.
Οι τελευταίοι χειρισμοί στην υπόθεση της Siemens απλώνουν σκιά ανησυχίας για το επίπεδο προστασίας των δικονομικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα- και αυτό είναι πολύ σημαντικότερο ζήτημα από το υψηλό ή ευτελές επίπεδο των αλληλοκατηγοριών των κομματικών στελεχών. Δεν φτάνει που, όπως προ δεκαπενθημέρου σημειωνόταν στη θέση αυτή, στη Γερμανία ο άνθρωπος που έλεγχε τη στρόφιγγα του χρήματος καταδικάστηκε για πλημμέλημα με αναστολή, ενώ εδώ βρέχει κακουργήματα. Δεν φτάνει που έχουμε διώξεις για δωροδοκία χωρίς προσδιορισμό δωροληπτών. Φτάσαμε τώρα, επειδή δύο βασικοί κατηγορούμενοι ώχοντο απιόντες, να συλληφθούν τα μέλη της οικογένειας του ενός, να χαρακτηριστεί σύμπραξη σε ξέπλυμα η αναφορά τους ως συνδικαιούχων σε λογαριασμούς (όπου τα χρήματα βρίσκονται και φαίνονται), να ανακληθεί η προθεσμία που είχε δοθεί σε άλλους κατηγορουμένους και να φυλακιστούν άρον άρον, να προεξοφλεί προφυλακίσεις ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να παρεμβαίνει ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου για να μη λάβουν γνώση εγγράφων της δικογραφίας οι κατηγορούμενοι.
Δεν έχει σημασία που οι διωκόμενοι ανήκαν σε έναν πολύχρυσο κύκλο, «πονηρό» και ξένο προς εμάς. Η εικόνα που συντίθεται απ΄ όλα αυτά, μαζί με άλλα ψήγματα από το πρόσφατο παρελθόν (όπως την περίπτωση των εισαγγελέων για το Βατοπαίδι ή τις διώξεις δικαστικών ή και την προφυλάκιση της Τσέκου), δεν παύει να είναι άκρως ανησυχητική για τη λειτουργία της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Ελλάδα. Και πρέπει να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι η δευτερογενής αξιοποίησή της εκ μέρους των κομμάτων.
Του Δημήτρη Καστριώτη
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
6.6.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου