Η βουλιμία για κερδοσκοπία στη γη δεν είναι σημερινή. Υπάρχει από συστάσεως ελληνικού κράτους. Διάφοροι κερδοσκόποι οπλαρχηγοί, που αγόραζαν κοψοχρονιά αθηναϊκές εκτάσεις από τους αποχωρούντες Τούρκους, στένεψαν τους δρόμους που προέβλεπε το πολεοδομικό σχέδιο Κλεάνθη – Σάουπερτ, για να μη συνεισφέρουν σε γη. Υστερα τεμάχισαν τα κτήματά τους σε μικρά οικόπεδα για να πουληθούν εύκολα. Ετσι φτάσαμε στη σημερινή Αθήνα της κόλασης. Ωστόσο, η βουλιμία δεν σταμάτησε.
Στην πιο απάνθρωπη και υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας -την Ανω Κυψέλη- υπάρχει μια εκκλησία, ο Αγιος Αθανάσιος, με ένα αλσύλλιο 5,5 στρεμμάτων. Το μοναδικό στην περιοχή. Δωρίθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Το πατριαρχείο θα μπορούσε με τη σειρά του να το δωρίσει στον δήμο ή έστω να το κρατήσει φιλοξενώντας τα παιδάκια που παίζουν, ως δείγμα χριστιανικής αγάπης. Προτίμησε να το εμπορευτεί. Με την ασφάλεια που του παρέχει το Σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει την απαλλοτρίωσή του για οποιονδήποτε λόγο (!), το έδωσε αντιπαροχή σε μιαν εταιρεία, που σκοπεύει να χτίσει «κατ’ επέκταση του ναού» πολυώροφο υπέργειο κτίριο με πολυώροφο υπόγειο γκαράζ.
Το 1988, η δημοτική αρχή δημοσίευσε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) Αθηνών, που στη θέση του αλσύλλιου προβλέπει πράσινο. Η ίδια Αρχή, όμως, εξέδωσε το 2005 οικοδομική άδεια για το παραπάνω κτίριο της εταιρείας. Βασιζόμενοι στο ΓΠΣ, ορισμένοι κάτοικοι προσέφυγαν στο Διοικητικό Εφετείο και δικαιώθηκαν. Το Εφετείο ακύρωσε την άδεια. Κατά της απόφασης αυτής προσέφυγε η εταιρεία στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), όπως ανεμένετο.
Προσέφυγε όμως και η σημερινή δημοτική αρχή. Μήπως για να υπερασπίσει την -κατά την άποψή της- νομιμότητα της υπηρεσίας της που εξέδωσε την οικοδομική άδεια; Από τα επιχειρήματα που επιστρατεύει δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Ισχυρίζεται ότι «σήμερα οι περισσότερες από τις κατοικίες έχουν μετατραπεί σε χώρους γραφείων και η ύπαρξη χώρων στάθμευσης ενδεχομένως να είναι πιο ενδεδειγμένη [από τη διαμόρφωση κοινόχρηστου χώρου]». Σε ποια έρευνα στηρίζεται ο ισχυρισμός; Μήπως στις 2.500 υπογραφές κατοίκων υπέρ του πρασίνου, που κατατέθηκαν στον δήμο; Και γιατί φέρνει σε αντιπαράθεση την υπαρκτή ανάγκη για υπόγειο γκαράζ με τον κοινόχρηστο χώρο παιδικού παιχνιδιού; Αυτά τα δύο θα μπορούσαν άνετα να συνυπάρξουν, αν δεν προβλεπόταν στην οικοδομική άδεια και το πολυώροφο υπέργειο κτίριο, κατ’ επέκταση του ναού, που μας βγάζει τη γλώσσα, οχυρωμένο πίσω από το «αναπαλλοτρίωτο».
Το αν θα αποδοθεί το αλσύλλιο στους κατοίκους ή στην εταιρεία θα κριθεί στο ΣτΕ. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι προτιμήσεις του πατριαρχείου και της δημοτικής αρχής Αθήνας έγιναν, νομίζω, σαφείς. Και επί του προκειμένου δεν πιστεύω στη θεωρία της «μεμονωμένης περίπτωσης». Πιστεύω στη θεωρία του «εξ όνυχος τον λέοντα». Τέτοιοι φορείς, με τέτοιες βουλιμικές συμπεριφορές, παραδίδουν στους πολίτες μαθήματα περιφρόνησης στον συνάνθρωπο.
Αλήθεια, ποιος φρόντισε να αναβληθεί η συζήτηση στο ΣτΕ από τις 20 του μηνός για μετά τις δημοτικές εκλογές;
Του Διονύση Γουσέτη
Πηγή Καθημερινή
6.10.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου