Δρουν στους δρόμους της πόλης και ανθίζουν στο έδαφος το οποίο η οικονομική κρίση, η καταπάτηση των δημόσιων χώρων και η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών έχουν διαμορφώσει. Δεν έχουν την εμβέλεια των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων, αλλά περισσεύει η φαντασία και η κόντρα ενάντια στην έκπτωση των δικαιωμάτων του πολίτη ή στην ευθύγραμμη ασχήμια των μεγαλουπόλεων. Σχηματικά θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος «κινήματα δρόμου», όπως αυτά κατά των διοδίων, κατά της παράνομης στάθμευσης οχημάτων, ή ακόμη αυτά της προσφοράς του χρησιμοποιημένου εισιτηρίου στο μετρό και στα άλλα μέσα συγκοινωνίας ή των βιβλίων που αφήνονται σε παγκάκι για τον επόμενο άγνωστο αναγνώστη. Οπως είναι επίσης και η ομάδα «Σφήνα» (Sfina), που αυτοπροσδιορίζεται ως «μια παρεμβατική κολεκτίβα ανθρώπων (αιφνίδιος “όχλος”), στόχος της οποίας είναι η δημιουργία καταστάσεων που αποσκοπούν στη διακοπή της ρουτίνας του αστικού τοπίου». Στη Θεσσαλονίκη τη θυμούνται πολλοί- μια μέρα αράδιασε ομπρέλες στην τσιμεντένια προκυμαία, προβάλλοντας το αίτημα ότι αξίζει στον Θερμαϊκό να γίνει θάλασσα καθαρή για κολύμπι, ή άλλοτε μπήκαν στο λεωφορείο της γραμμής και το μετέτρεψαν σε μια κινούμενη ντισκοτέκ στην οποία εξελίχθηκε ένα κινούμενο πάρτι. Αλλοι πάλι έχουν βρει στα παγκάκια ένα αντίδοτο στην ακρίβεια της αναψυχής· μαζεύονται παρέες με «περιπτερόμπιρο» ή αναψυκτικά και τη βγάζουν φτηνά κάτω από τον ουρανό (ιδίως το καλοκαίρι). Ιδού ένα απάνθισμα δράσεων στους δρόμους της πόλης.
Oι Πάνθηρες των Δρόμων, οι Streetpanthers, είναι ακτιβιστές που έγιναν γνωστοί κολλώντας σε παρμπρίζ παράνομα σταθμευμένων οχημάτων αυτοκόλλητο που γράφει: «Είμαι γάιδαρος! Παρκάρω όπου γουστάρω». Νεαροί με ράστα μαλλιά, φοιτητές, αλλά και καθηγητές πανεπιστημίου, ελεύθεροι επαγγελματίες, εργαζόμενοι κάθε ηλικίας, κάνουν και γαϊδουροπορείες, όπως πριν από λίγες ημέρες. Στις 13 Φεβρουαρίου, όπως περιγράφει η επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ κυρία Ελένη Χοντολίδου, η ομάδα των...γαϊδάρων στη Θεσσαλονίκη έκαναν μια διαδήλωση που επιχείρησε να ευαισθητοποιήσει τους οδηγούς. Είχαν στα χέρια τους ένα αυτοκίνητο μακέτα και έφραζαν το πέρασμα στους πεζούς, όπως δηλαδή κάνουν τα αυτοκίνητα καθημερινά όταν είναι σκαρφαλωμένα σε πεζοδρόμια.
Η χάρη των Πανθήρων του Δρόμου έχει φτάσει ως την Αθήνα, αλλά και στην Κρήτη, στις Κυκλάδες και στο Ιόνιο. Ο κ. Γρ. Μαυράκης, πρόεδρος της Ενωσης Πεζών, ένας από τους ακτιβιστές πάνθηρες, είναι σύμβουλος Ανάπτυξης Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θυμάται ότι όταν το 2006 «φίλος σκιτσογράφος σχεδίασε το αυτοκόλλητο και κυκλοφόρησε, μια κυρία μας επέπληξε αγανακτισμένη:“Διασύρετε τον γάιδαρο”, μας είπε».
Πριν από λίγες ημέρες, υπολόγισαν ότι από το 2006 ως σήμερα έχουν διανεμηθεί 700.000 αυτοκόλλητα. «Το έχεις στην τσέπη και το κολλάςόταν πετύχεις “τον γάιδαρο”. Δεν πάμε γυρεύοντας.
Oι αφίσες για την επόμενη κινητοποίηση κατά των διοδίων έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στις περιοχές της Βορειοανατολικής Αττικής: «Οχι στα διόδια- Ελεύθεροι δρόμοι για όλους. Δεν πληρώνουμε. Μην πληρώνεις κι εσύ».
Ο 45χρονος πολιτικός μηχανικός κ. Χρ.Παναγής είναι κάτοικος Αφιδνών, μένει πάνω από 15 χρόνια στην περιοχή, και μετέχει στο Συντονιστικό Κατοίκων και Φορέων Βορειοανατολικής Αττικής ενάντια στα Διόδια, αλλά και στο Πανελλαδικό Συντονιστικό. Το ποτήρι ξεχείλισε, όπως λέει, όταν μπήκαν πλευρικά και νέα μετωπικά διόδια σε εξόδους και εισόδους στη Βορειοανατολική Αττική από τον Αγ. Στέφανο και πάνω (Αφίδνες, Καπανδρίτι, Μαλακάσα, Οινόφυτα). «Μας υποχρεώνουν πλέον είτε να ρισκάρουμε τη ζωή μας καθημερινά στους άθλιους “παράδρομους” είτε να πληρώνουμε πολλά ακριβά διόδια.Επιλέξαμε μη έχοντας άλλη διέξοδο να περνάμε χωρίς να πληρώνουμε», υπογραμμίζει.
«Το 2007 παραχωρήθηκαν όλοι οι εθνικοί δρόμοι με αποικιοκρατικές συμβάσεις σε ιδιωτικές ελληνικές και πολυεθνικές τεχνικές εταιρείες, που τους επιτρέπουν να βάζουν διόδια όπου θέλουν και όσο θέλουν», λέει ο κ. Παναγής.
Το πρώτο κίνημα τού «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» διόδια αναπτύχθηκε στην περιοχή της Πάτρας Ενα ιδιότυπο «κίνημα αλληλεγγύης» έχει βγει στον δρόμο, διογκώνεται και γίνεται γνωστό από στόμα σε στόμα και από χέρι σε χέρι. Οι Ρομπέν των Εισιτηρίων πολλαπλασιάζονται, αλλά παράλληλα προκαλούν πλέον και αντιδράσεις. Οπως λέει στο «Βήμα» η κυρία Μαρία Γασπαρινάτου, πάμπολλες φορές έχει δώσει κατά την έξοδό της από το μετρό το εισιτήριό της επικυρωμένο σε κάποιον άλλο επιβάτη που ετοιμάζεται να επιβιβαστεί. «Είναι μια μορφή αντίδρασης στην ακρίβεια » σημειώνει. Ιδιαίτερα στο μετρό είναι κομμάτι της καθημερινότητας αυτή η εικόνα όπου κάποιος επιβάτης προσφέρει το εισιτήριό του σε κάποιον άλλον λέγοντάς του ότι ισχύει για την επόμενη μισή ώρα. Η κυρία Γασπαρινάτου μιλά για την ανάγκη «οι μετακινήσεις να είναι φθηνές για τους εργαζομένους» και δυσανασχετεί με την αντίδραση της Αττικό Μετρό, που προβάλλοντας ως ζημιογόνο για την εταιρεία αυτή τη διαδικασία ζήτησε να σταματήσει, απειλώντας με φυλάκιση ή ακόμη και με την επιβολή προστίμου ύψους ως και 500 ευρώ τον επιβάτη που δίνει το εισιτήριό του. «Επιχειρούν να ποινικοποιήσουν μια πράξη αντίδρασης και να φοβηθεί ο κόσμος να εκφράζει την αλληλεγγύη του» σημειώνει.
«Απελευθερώνουμε βιβλία», λένε οι bookcrossers (βιβλιοδρομείς). Σαν τα πουλιά... Το πρώτο βιβλίο που άφησε η κυρία Αννα Βαρνά, δασκάλα αγγλικών σε δημοτικό σχολείο, σε ένα χωριό της Καρδίτσας, την Ιτέα, ήταν «Ο κλόουν» του Χάινριχ Μπελ. Το άφησε σε μια καφετέρια στη Λάρισα. Αλλα περιμένουν σε παγκάκι ή δίπλα σε ένα άγαλμα. Κάθε βιβλίο έχει μια ταυτότητα- μια ετικέτα που σε προσκαλεί να το πάρεις, να το διαβάσεις και να το απελευθερώσεις κι εσύ. Ετσι, τα βιβλία ταξιδεύουν. Αυτή είναι η βιβλιοδρομία (bookcrossing). Και μάλιστα σήμερα, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου του 2010 στις 3 μ.μ., οι Βookcrossers της Αθήνας θα μαζευτούν στο «Cafe Singles» (Αγίας Ειρήνης 4, Μοναστηράκι). Και όπως ενημερώνουν όσους δεν έχουν έρθει ξανά σε επαφή μαζί τους: «Στις συναντήσεις μας γνωριζόμαστε μεταξύ μας. (...)Γελάμε, κανονίζουμε διάφορα που έχουν ή δεν έχουν σχέση με το bookcrossing, εξόδους, συναυλίες... ».
Υπολογίζονται περίπου σε 4.500 τα άτομα που σε όλη την Ελλάδα μετέχουν σε απελευθερώσεις βιβλίων. Η Αννα Βαρνά, η οποία ζει στη Λάρισα και θεωρείται από τα πρώτα μέλη του bookcrossing, θυμάται τη χαρά που της έδωσε ένα βιβλίο, το οποίο ίσως να μην το διάβαζε αν δεν ήταν ταξιδιάρικο. «Ηταν η “Μικρά Ικαρία”. Ενα βιβλίο-“διαμάντι”», λέει.
Πηγή Το Βήμα
28.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου