 |
| Φωτο City Press |
Τοξικομανής διηγείται πως η Κυριακή των επεισοδίων "ήταν μια καλή ημέρα"
«Οταν είσαι τοξικομανής, αναγκάζεσαι να κλέψεις για να τα βγάλεις πέρα με τις δόσεις. Η προπερασμένη Κυριακή, όταν έγιναν τα μεγάλα επεισόδια στην Αθήνα, ήταν μια πολύ καλή ημέρα για μας. Και για τους μαύρους που πουλούν πρέζα ήταν μια εξίσου καλή ημέρα», λέει ο 40χρονος Αλεξέι, που δηλώνει πολιτικός πρόσφυγας από τη Λευκορωσία. Ο ίδιος ζει στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, «γνωρίστηκε» με τα ναρκωτικά στην πατρίδα του, ωστόσο, όπως λέει, εθίστηκε στην Ελλάδα. «Πρώτον, γιατί τα ναρκωτικά είναι περισσότερο προσβάσιμα και δεύτερον, γιατί η ζωή μου δεν ήταν πια ζάχαρη», λέει ο ίδιος στην «Κ».
Τον συναντήσαμε στην πλατεία Ομονοίας, γωνία με Πειραιώς, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, σε ένα από συσσίτια που προσφέρουν φιλανθρωπικοί φορείς. Δεν δίστασε να μας μιλήσει: «Οι τοξικομανείς λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Θα σας πω την ιστορία μου στην Ελλάδα και πιστέψτε ό,τι θέλετε απ’ αυτά που ακούτε».
«Κλέβω για τη δόση μου. Κυρίως από μαγαζιά, μπουκάλια με ουίσκι, ρούχα, σπανίως κοσμήματα ή άλλα αντικείμενα τα οποία μπορώ να πουλήσω εύκολα ή να τα δώσω απευθείας για να πάρω πρέζα. Ακόμα δεν είμαι τελείως χάλια και συχνά δεν παίρνουν χαμπάρι ότι είμαι χρήστης κι έτσι κυκλοφορώ άνετα σε μεγάλα μαγαζιά. Τα βράδια, αν έχω την ευκαιρία, σπάω τζάμια αυτοκινήτων για να πάρω κάποια τσάντα, γυαλιά ηλίου, ακόμα και χρυσές ή ασημένιες αλυσίδες που κρέμονται με ένα σταυρό ή μάτι στον καθρέφτη. Σε σπίτια, όμως, δεν μπαίνω ούτε έχω χτυπήσει κανέναν. Για να τη βγάλω χρειάζομαι πάνω από 20 - 30 ευρώ τη μέρα. Οσα και να βγάλω, τα χαλάω αμέσως στα ναρκωτικά. Υπάρχει ένα είδος αλληλεγγύης, όταν έχεις λίγα λεφτά “πίνεις” μόνος σου, με περισσότερα “πίνει” κι ένας φίλος, με ακόμη περισσότερα όλη η παρέα. Ετσι, τα λεφτά που έβγαλα την Κυριακή των επεισοδίων έφυγαν όλα σε μία εβδομάδα», διηγείται ο Αλεξέι.
«Εκείνη την ημέρα, ορισμένοι έσπαγαν μαγαζιά κι έπαιρναν πράγματα, πηγαίναμε κι εμείς από κοντά και παίρναμε ό,τι μπορούσαμε χωρίς να μας ενοχλεί κανείς. Ακόμα και η αστυνομία δεν έκανε απολύτως τίποτα για να μας σταματήσει. Πήρα πολλά πράγματα, τα πούλησα, έβγαλα αρκετά λεφτά, τα οποία όμως τελείωσαν μέσα σε δύο μέρες. Πολλοί έβγαλαν λεφτά εκείνη τη μέρα, τα δικά μας πήγαν όλα στην πρέζα. Τώρα ψάχνω τι άλλο μπορώ να κλέψω», λέει.
«Εχω συλληφθεί 17 φορές, κάθε φορά που με πιάνουν λέω ότι δεν έχω συλληφθεί ξανά και με αφήνουν. Δεν έχω μείνει για περισσότερες από δύο μέρες κρατούμενος», υποστηρίζει. Μέσα στις «επιτυχίες» του συγκαταλέγει μια παλιότερη κλοπή σε κοσμηματοπωλείο όταν –σύμφωνα πάντα με τον ίδιο– αφαίρεσε από τη βιτρίνα του χρυσά κοσμήματα συνολικού βάρους 480 γραμμαρίων. «Τα σκοτώσαμε όλα για την πρέζα. Καλή πρέζα. Κάποια στιγμή, μάλιστα, μας έπιασε η αστυνομία, αλλά δεν μας κράτησαν πολύ. Τώρα δεν υπάρχει ξανά μία. Οταν δεν έχουμε λεφτά αγοράζουμε “τάιντ” και “κόκα”, υποπροϊόντα της μορφίνης και της ηρωίνης, δέκα και έξι ευρώ η δόση αντίστοιχα», μας λέει, βγάζοντας τις μπλε μπαλίτσες από την τσέπη του. Η σκόνη είναι τυλιγμένη σε λαστιχένια κομμάτια μπαλονιού «για να την καταπίνουν οι έμποροι αν τους την πέσουν οι μπάτσοι», διευκρινίζει. «Τώρα την βγάζουμε μ’ αυτά, αύριο μπορεί να κάνουμε καμιά καλή μπάζα και να έχουμε το καλό το πράμα πάλι», μας λέει.
«Δεν είναι καλό αυτό που κάνω, αλλά μόνο αυτό ξέρω να κάνω για να βγάλω τη δόση μου. Αν δεν σας αρέσει, μην το πιστέψετε, αν πάλι σας στενοχωρεί, ξεχάστε το και πηγαίνετε ήσυχα για ύπνο», καταλήγει μ’ ένα χαμόγελο.
Του Κώστα Ονισένκο
Πηγή Καθημερινή
21.2.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου