Νομίζω ότι για όλους τους σατιρικούς η περίοδος της κρίσης είναι η δυσκολότερη της καριέρας τους. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν θέματα ή γιατί δεν παράγονται καλά χιουμοριστικά ανατρεπτικά κείμενα και γελοιογραφίες - το αντίθετο. Βλέπω τα σκίτσα των συναδέλφων αλλά και δουλειές παρεμφερών δημιουργών και διαπιστώνω ότι το επίπεδο διατηρείται ψηλά, αν και δεν θα 'ταν παράξενο να συμβαίνει το αντίθετο. Ο λόγος της δυσκολίας είναι το δράμα του ίδιου του δημιουργού.
Στις περισσότερες περιπτώσεις στο επάγγελμα αυτό καλούμαστε να σχολιάσουμε γεγονότα της επικαιρότητας από τα οποία μπορούμε να κρατήσουμε μια απόσταση. Αυτό τώρα δεν συμβαίνει. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό νιώθω την αμηχανία που στο παρελθόν είχα σε έκτακτες στιγμές συμφορών, δηλαδή σεισμών, δυστυχημάτων κλπ., θεμάτων δηλαδή ειδικού χειρισμού και προσοχής για να μη θιγούν άνθρωποι την ώρα της δυστυχίας τους.
Τώρα για πολλούς η δυστυχία είναι διαρκής, το δυστύχημα δεν είναι έκτακτο και δεν μας αφήνει και εμάς, τους δικούς μας και τους φίλους μας απέξω. Η απόσταση δηλαδή δεν υπάρχει. Επομένως, η δυσκολία είναι διπλή, αφενός γιατί ανασκαλεύουμε θέματα που μας προκαλούν κι εμάς θλίψη, αφετέρου γιατί πρέπει να προσέχουμε να μην επηρεάζεται η ευθυκρισία μας, κάτι που η απόσταση θα εξασφάλιζε. Επιπλέον πρέπει το αστείο μας να μην είναι επιπόλαιο και εύκολο, αλλά να σέβεται το δράμα πάρα πολλών ανθρώπων.
Μερικές φορές νιώθω ότι δεν παίρνω τη χαρά από τη δουλειά μου που έπαιρνα στο παρελθόν. Αλλά αυτή επιστρέφει διπλή όταν κάποιοι μου στέλνουν μηνύματα για την ανταπόκριση που έχουν σκίτσα συναδέλφων ή δικά μου, που δείχνει ότι και αυτές τις στιγμές, ή αυτές τις στιγμές περισσότερο, οι άνθρωποι αποζητούν το γέλιο, τον σαρκασμό, τον αυτοσαρκασμό. Κάτι δηλαδή που οι άνθρωποι ζητούν πάντα, ακόμα και στον πόλεμο.
Η χαρά επιστρέφει διπλή όταν τα σκίτσα έχουν ανταπόκριση
Του Αντρέα Πετρουλάκη (Ο Αντρέας Πετρουλάκης είναι σκιτσογράφος και συνεργάζεται με την εφημερίδα «Καθημερινή»)
Πηγή ΕΘΝΟΣ
25.2.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου