Της Ευης Χατζηανδρεου*
«Δεν θα χαλάσουμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία για μια χούφτα ψαράδες». Η φράση αυτή ειπωμένη στα άδυτα του πρωθυπουργικού γραφείου στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και το θυμικό των Ιμβρίων. Κάθε φορά που ξαναγυρίζω στο μέρος που μεγάλωσα, εκεί που έχω τις πρώτες μνήμες, κάθε φορά που βλέπω το ρημαγμένο σπίτι μας μέσα στα 20 στρέμματα κτήματος που έφυγε, απαλλοτριωμένο πραγματικά για μια χούφτα ψωμί (μια που κάθε στρέμμα κυριολεκτικά αποτιμήθηκε λιγότερο από ένα ψωμί), δεν είναι μόνο ο πόνος που με σκίζει, χειρότερο ακόμα είναι το ΓΙΑΤΙ.
Γιατί σχεδόν μισό αιώνα πια η Ελλάδα δεν διεκδικεί αυτό που δικαιούται από τις διεθνείς συνθήκες; Η Ιμβρος είχε γηγενή ελληνικό πληθυσμό στα βάθη των αιώνων προστατευμένο με προνόμια δοσμένα από τους σουλτάνους.
Υπάρχει μια διεθνής συνθήκη υπογεγραμμένη που ορίζει ρητά αυτοδιοίκηση και άλλα προνόμια που εμείς αφήσαμε να φαντάζουν σήμερα σαν ουτοπία.
Γιατί πια τόση έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοσεβασμού και ναι, ηττοπάθειας στις σχέσεις μας με τους άλλους; Μήπως όλα αυτά, μαζί με τη νεοελληνική «αρετή», το δόγμα δηλαδή του «πού να μπλέκεις τώρα και να τρέχεις; Ασε καλύτερα...» μάς έφεραν στο σήμερα;
Οταν ειπώθηκε αυτή η φράση οι μόνιμοι Ελληνες κάτοικοι στην Ιμβρο ήταν 6.000 και οι αυτόχθονες Τούρκοι περίπου 600. Τώρα, μετά από ένα θαυμαστό και άριστα υλοποιημένο σχέδιο εθνικής κάθαρσης οι μόνιμοι κάτοικοι είναι οι περίπου 100 ηλικιωμένοι Ελληνες και 8.000 Τούρκοι. Ως χώρα, αφήσαμε να εκτυλιχθούν όλα χωρίς καν επιστολές τύπου... Γκρούεφσκι. Ω, ναι, είμαστε σίγουρα ευπρόσδεκτοι κάθε καλοκαίρι σαν τουρίστες στον τόπο μας. Δεν είμαι σίγουρη για πόσο ακόμη. Το νησί έχει πολυδιαφημισθεί και γίνεται τόπος διακοπών της μεσοαστικής τάξης της Τουρκίας. Οποιο οικονομικό πλεονέκτημα είχε η ετήσια επιστροφή στα πάτρια εδάφη 2.000 Ιμβρίων σταδιακά αποδυναμώνεται.
Γράφω αυτές τις σκέψεις, όχι για να διαμαρτυρηθώ για όσα έκανε η Τουρκία που προώθησε με συνέπεια το εθνικό της συμφέρον. Το πρόβλημα είναι το τι ΔΕΝ έκανε η Ελλάδα για τα δικά της συμφέροντα, και ενδεχομένως το τι συνεχίζει να μην κάνει. Στην Κωνσταντινούπολη η ίδια ιστορία, 90.000 τότε, 2.000 τώρα. Παράλληλα, στη Θράκη, στη δεκαετία του ’60 ο πληθυσμός ήταν 120.000 και τώρα 155.000 Η αμοιβαιότητα πολύ άπλα δεν υφίσταται, ούτε καν στις επισκέψεις των πολιτικών αφού Ελληνα υπουργό δεν έχει δει το νησί, πόσω δε μάλλον πρωθυπουργό!
Οι σχέσεις με την Τουρκία στα χρόνια που πέρασαν δεν χάλασαν. Αναρωτιέται κανείς εάν θα μπορούσαν να είναι πιο σταθερές, ισοδύναμες και ξεκάθαρες εάν στη διάρκεια των 45 αυτών χρόνων είχαμε σταθεί στο ύψος μας και είχαμε διεκδικήσει το δίκαιο μιας χούφτας ψαράδων...
* Η κ. Εύη Χατζηανδρέου είναι διευθύντρια Πολιτικής Υγείας του RAND Europe.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
23.9.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου