Το πρώτο πρόβλημα με τα stage είναι ότι δεν μπορέσαμε ακόμη να συνεννοηθούμε πώς θα τα λέμε. Οι φραγκόφωνοι προσπαθούν να επιβάλλουν το σύνηχο της ανατολικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας: «Στάααζ», λένε, και γεμίζει το στόμα τους με άλφα. Οι πιο προσγειωμένοι χρησιμοποιούν την κοινή καθομιλουμένη της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της κοινοτικής γραφειοκρατίας. Μιλούν για «στέιτζ», το οποίο στα αγγλικά σημαίνει «βήμα».
Το γεγονός ότι καμιά φωνητική εκδοχή δεν κυριάρχησε επί της άλλης, δεν οφείλεται στην πολυπολιτισμικότητα της χώρας. Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι ποτέ δεν ασχοληθήκαμε παλαιότερα με το θέμα. Τα stage άρχισαν να μας απασχολούν όταν παραμονές των εκλογών εμφανίστηκαν χιλιάδες νεαροί και νεαρές σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας ψάχνοντας μάταια καρέκλες να καθίσουν. Το ΠΑΣΟΚ αντέδρασε μιλώντας για προεκλογικά ρουσφέτια, η Ν.Δ. απάντησε με το κλασικό «ναι, αλλά κι εσείς το 2002 βασανίζατε τους συμβασιούχους» και μέσα στον χαμό ξεμύτισε και ο κ. Τσίπρας ζητώντας την κατάργηση του «εργασιακού μεσαίωνα».
Τα stage λοιπόν είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων. Τα προγράμματα αυτά είναι κάτι σαν την περίοδο της «μαθητείας» που παλαιότερα γινόταν χωρίς έλεγχο στην Ελλάδα. Οταν αφορούν τον ιδιωτικό τομέα χρηματοδοτούνται και από κοινοτικούς πόρους, όταν αφορούν τον δημόσιο τομέα μόνο από εθνικούς πόρους.
Τα προγράμματα αυτά δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον «μεσαίωνα» που φοβάται ο κ. Τσίπρας, ούτε με την (κομμουνιστική) «αναγέννηση» που οραματίζεται. Είναι μια αγαθή κρατική παρέμβαση που στόχο έχει να φέρει κοντά τους άνεργους νέους στις επιχειρήσεις.
Αυτή η αγαθή παρέμβαση άρχισε να στρεβλώνεται επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ. Ξεκίνησαν να δημιουργούνται stage για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, χρηματοδοτούμενα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μερικά εξυπηρετούσαν πραγματικές ανάγκες. Χειρότερα: όπως έγινε στον χώρο της υγείας, μερικές φορές οι ανάγκες δεν ήταν απλώς πραγματικές ήταν πάγιες και διαρκείς. Τις περισσότερες φορές, είχαμε να κάνουμε με τα παλιά κακά ρουσφέτια.
Αυτή τη στρέβλωση ακολούθησαν και οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, προσθέτοντας όμως επιπλέον και την προεκλογική παρανομία. Για κατανοητούς (που έχουν να κάνουν με την πολιτική προϊστορία του τόπου) λόγους απαγορεύονται οι κάθε είδους προσλήψεις μόλις προκηρυχθούν οι εκλογές. Υπάρχει μόνο μια εξαίρεση, η οποία αφορά τα χρήματα των κουτόφραγκων. Αν πληρώνουν αυτοί οι προσλήψεις θεωρούνται κάτι σαν εθνικό ζήτημα· όλοι συναινούν μ’ αυτές. Ομως οι τελευταίες 7.000 τοποθετήσεις έγιναν α) στο Δημόσιο β) μόνο από εθνικούς πόρους. Συνεπώς δεν είναι μόνο άχρηστες, είναι και παράνομες.
Ετσι λοιπόν μια καλή πρωτοβουλία, που άνοιγε την πόρτα των επιχειρήσεων στους νέους, στράβωσε επί ΠΑΣΟΚ (άρχισαν οι τοποθετήσεις στο Δημόσιο) ξαναστράβωσε επί Ν.Δ. (άρχισαν οι προεκλογικές τοποθετήσεις στο Δημόσιο) και τώρα κινδυνεύει να σπάσει, δηλαδή κάποιοι ζητούν την κατάργησή τους.
Το θέμα δεν είναι να καταργηθούν τα stage. Αυτό που πρέπει να καταργηθεί είναι οι στρεβλώσεις του. Να μείνουν, δηλαδή, μόνο για τον ιδιωτικό τομέα, όπως προτείνει τώρα το ΠΑΣΟΚ. Τα χρειάζονται και οι νέοι και οι επιχειρήσεις.
Πηγή Καθημερινή
1.10.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου