Πολλές φορές φταίει η αφέλειά μου. Φταίει επίσης ότι δεν θέλω να αποδεχθώ ορισμένα πράγματα. Να αναφωνήσω ότι αυτοί είμαστε. Μεσογειακοί, φασαριόζικοι τύποι που καθημερινά σκαρφιζόμαστε διάφορους τρόπους για να ικανοποιήσουμε το υπερτροφικό εγώ μας και να επιδείξουμε το εύρος των... προνομίων μας. Ναι, εγώ κι όχι εσύ. Κατάλαβέ το! Αλήθεια, πόσες φορές, περνώντας βράδυ έξω από το Μέγαρο Μουσικής επί της Βασιλίσσης Σοφίας έχω εκφράσει βλακωδώς την απορία μου για τον συνωστισμό κυβερνητικών και μη αυτοκινήτων (συνήθως κατάμαυρων πολυτελών οχημάτων), αλλά και ταξί, οι οδηγοί των οποίων κλασικά παρανομούν, στο όνομα μιας διπλής και τριπλής κούρσας! Και βεβαίως, βλακωδώς και πάλι, έχω αναρωτηθεί αν τίθεται θέμα αστυνομικής ασυλίας για τις δύο κατηγορίες των οχημάτων ή έχει συναφθεί διαβολικό και με ρήτρες συμβόλαιο με την εκάστοτε εξουσία.
Οι σκέψεις αυτές έγιναν ξαφνικά βασανιστικές όταν προ ημερών βρέθηκα έξω από την Οπερα της Βιέννης. Ηταν Παρασκευή βράδυ και το βαγκνερικό αριστούργημα «Ιπτάμενος Ολλανδός» ήταν πραγματική πρόκληση. Πρόκληση που δεν ξεπέρασα, αλλά αποδέχθηκα, όπως ακριβώς θα αποδεχόμουν την πρόκληση για τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Πλησιάζοντας στο απαστράπτον κτίριο υπέθεσα ότι θα έπεφτα σε μποτιλιάρισμα, σε υπερπληθώρα λιμουζινών και ταξί. Περίεργο, είπα μέσα μου, φτάνοντας. Ησυχία απόλυτη. Λιγοστά τα αυτοκίνητα. Ο κόσμος κατευθυνόταν στην Οπερα πεζή. Δεν θύμιζε μπουλούκι που στριμώχνεται για να φτάσει στο ταμείο ή στους ελεγκτές των εισιτηρίων. Υπήρχε συνεχής, ομαλή ροή των πραγμάτων. Δεν τόλμησα να ρωτήσω κανέναν γύρω μου. Αλλωστε, πώς ακριβώς θα έθετα το ερώτημα; Προχώρησα μαζί με όλους τους θεατές στη μεγάλη αίθουσα της Οπερας, κατάμεστη σε ελάχιστα λεπτά, κάθησα και περίμενα να ξεκινήσει η βυθισμένη στην απόγνωση του έρωτα βαγκνερική όπερα. Στο μεταξύ, το βλέμμα μου περιστρεφόταν σαν γυροσκόπιο στην αίθουσα, αποτυπώνοντας συμπεριφορές, κινήσεις, ακούγοντας λέξεις (ό,τι μπορούσα να καταλάβω...). Ησυχος κόσμος, ευγενικός, με κάποιες φιλοφρονήσεις μεταξύ των κυριών, αλλά ώς εκεί. Οι περισσότεροι ήταν απλά ντυμένοι, αν και εγώ, επηρεασμένη από την αυτοκρατορική Αυστρία, περίμενα να απολαύσω τουαλέτες και γάντι ασημί, ενδεχομένως και σπουδαία περιδέραια. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Απλότητα παντού, κάτι σαν σύνθημα. Μοναδική εξαίρεση, μια νεαρή ερωτευμένη κοπέλα που φορούσε μαύρο γάντι ώς τον αγκώνα και σε όλη την παράσταση έσφιγγε τρυφερά το χέρι του δικού της...
Κι όταν το χειροκρότημα κορυφώθηκε, όταν οι πρωταγωνιστές και οι μουσικοί χάθηκαν μέσα στα ενθουσιώδη επιφωνήματα και τα μπιζ, όταν σήμανε το τέλος, πήρα τον δρόμο προς την έξοδο, έντρομη ότι δεν θα ’βρισκα ταξί. Τόσος κόσμος, σκέφτηκα! Επεσα έξω. Στη λεωφόρο, τα πάντα θύμιζαν ένα συνηθισμένο ήσυχο κρύο βράδυ του Φλεβάρη στη βιεννέζικη πρωτεύουσα και τα ταξί ήταν όλα εκεί, κινούμενα σιγά σαν στρατιωτάκια στη σειρά. Δεν έκανα ούτε δύο λεπτά για να μπω σε ένα από αυτά και να δώσω τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Φτάνοντας, σκούπισα δύο δάκρυα που ήρθαν απρόσκλητα. Το ένα ήταν για τον δυστυχισμένο Ολλανδό του Βάγκνερ, τον καταδικασμένο να αναζητεί αιωνίως την αγάπη. Το άλλο ήταν για εμάς. Για όλους εμάς που έχουμε τόσο δρόμο να διανύσουμε για να αποκτήσουμε σαφή έννοια του σεβασμού του χώρου, του τόπου και του συνανθρώπου.
Της Ρίτσας Μασούρα
Πηγή Καθημερινή
5.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου