Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ιεροί λογοκριτές...

Είναι να απορείς με την επίσημη ελληνική Εκκλησία, με τον Αρχιεπίσκοπό της και την Ιερά της Σύνοδο. Οχι τόσο για τον συντηρητισμό της, αυτός έχει τον ιστορικό του ρόλο όπως κάθε συντηρητισμός, γενικά. Οσο για την αφέλειά της να νομίζει ότι διευθετεί τα ζητήματά της ενώ ακριβώς τα αναζωπυρώνει και τα φέρνει στην επιφάνεια. Θυμηθείτε το θέμα των ταυτοτήτων, όπου μάλιστα η θέση της Εκκλησίας ήταν εξαιρετικά λαοφιλής. Δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα ήθελε να επιλύσει. Το ίδιο και με την απόπειρα της Ιεράς Συνόδου να αθωώσει μητροπολίτη τον οποίο προηγουμένως τα δικαστήρια είχαν καταδικάσει αμετάκλητα.

Ερχόμαστε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα: Η Ιερά Σύνοδος, ασφαλώς όχι εν αγνοία του Αρχιεπισκόπου, παρενέβη και ζήτησε από τον υπουργό Πολιτισμού, τον κ. Αντ. Σαμαρά, να λογοκρίνει και να περικόψει φιλμάκι του σκηνοθέτη Γαβρά, επειδή υπαινισσόταν καταστροφές αρχαιοτήτων από τους χριστιανούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Κυρίως μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (ο οποίος ως Ρωμαίος αυτοκράτορας ήταν πραγματικά μεγάλος, αλλά διόλου «άγιος»), όταν ο χριστιανισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία του κράτους και οι χριστιανοί σε εξουσιαστική κάστα. Αυτές οι καταστροφές και γενικά η αντιπαλότητα και η επιθετικότητα της νέας θρησκείας εναντίον της παλαιάς και του αρχαίου πολιτισμού, είναι γεγονότα ιστορικά βεβαιωμένα και έχουν ήδη μελετηθεί και διερευνηθεί οι αιτίες που τα προκάλεσαν. Με σημερινούς όρους ήταν μια σφοδρή σύγκρουση πολιτισμών στην οποία εμπλεκόταν η κοσμική εξουσία, με τα μέσα που συνήθως διαθέτει, τη βία και την καταπίεση.

Ομως, αυτή δεν είναι η μόνη πλευρά που η σύγχρονη Εκκλησία κουβαλάει στην Ιστορία της και δεν έχει το δικαίωμα ούτε μπορεί να την αποβάλει. Ηδη από τότε, από τους αιώνες του φανατισμού και της επιθετικότητας, η χριστιανική Εκκλησία, ιδιαίτερα στο ανατολικό της τμήμα, αισθάνθηκε την ανάγκη και βρήκε τρόπους να αποκαταστήσει ουσιαστικούς δεσμούς με τον αρχαίο Λόγο, που διατηρούνται ζωντανοί ώς σήμερα. Δεν είναι ίσως παράτολμο να υποστηριχθεί ότι ακριβώς αυτοί οι δεσμοί είναι που άλλοτε εξάλειψαν και άλλοτε απάλυναν τον σκληρό και ανυποχώρητο δογματισμό της εβραϊκής παράδοσης που μοιραία συνόδευε τον χριστιανισμό τους πρώτους αιώνες.

Η Ιστορία δεν είναι επιλεκτική. Κουβαλάει μέσα της και τα καλά και τα κακά. Τα τελευταία χρόνια, στη Γαλλία κυρίως, άνοιξε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, στην οποία θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε εκτενέστερα. Το ερώτημα που προκύπτει από νεότερες έρευνες είναι τούτο: Είναι οι μουσουλμάνοι Αραβες που με μεταφράσεις αρχαίων κειμένων και γενικότερα με την επεξεργασία της αρχαίας γνώσης αποτέλεσαν τη γέφυρα με τη χριστιανική Δύση και τον πολιτισμό της; ΄Η μήπως είναι η αδιάπτωτη μελέτη αρχαίων κειμένων από το χριστιανικό Βυζάντιο και η συνεχής μετάγγιση γνώσης και στοχασμού προς τη Δύση, εκείνη που τελικά «μπόλιασε» την αρχαία σκέψη σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε δυτικό πολιτισμό. Ιδού στάδιο λαμπρό μελέτης και έρευνας για την Εκκλησία.

Είναι ένα άλλο και πολύ σοβαρό ζήτημα, γιατί οι πολιτικοί μας, στην περίπτωσή μας ο κ. Αντ. Σαμαράς, δέχονται με τόση προθυμία να υπηρετήσουν τον σκοταδισμό, τουλάχιστον μιας μερίδας της Εκκλησίας.

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
31.7.09

Υπουργοί που ηγούνται ή απλώς διοικούν;

Στο ερώτημα τι είδους υπουργούς (και γενικότερα πολιτικούς) έχουμε ανάγκη στον τόπο μας και στην εποχή μας, οι απαντήσεις ποικίλλουν. Κάποιοι πολίτες θέλουν υπουργούς μιας συγκεκριμένης παράταξης και όχι της άλλης. Μερικοί προτιμούν τα πιο ώριμα και δοκιμασμένα πολιτικά στελέχη, ενώ άλλοι τους πιο νέους και τολμηρούς, τους πιο καινοτόμους. Πίσω όμως και πέρα από αυτές τις επιλογές λανθάνει το βαθύτερο και μάλλον πιο κρίσιμο ερώτημα σχετικά με τον ρόλο και τη δράση των υπουργών μας: είναι αυτοί και αναμένει κανείς από αυτούς να είναι καλοί διοικητές και διαχειριστές των πραγμάτων ή φορείς νέων ιδεών και παράγοντες αλλαγών και καινοτομίας στους τομείς ευθύνης τους;

Είναι γνωστή στη διοικητική επιστήμη η αναλυτική διάκριση ανάμεσα στους διοικητές και στους ηγέτες. Μια διάκριση που επανέρχεται στο προσκήνιο και αφορά τον ρόλο και τη δράση των κορυφαίων πολιτικών προσωπικοτήτων στη δημόσια ζωή της χώρας, των υπουργών (εν ενεργεία ή εν αναμονή). Ισως απαντήσει κανείς ότι χρειαζόμαστε και τους δύο τύπους πολιτικού: διοικητής (διαχειριστής) και ηγέτης. Ή έστω έναν κατάλληλο συνδυασμό αυτών των αρετών (της διοίκησης και της ηγεσίας) στα επιμέρους πρόσωπα, που ο πολίτης εμπιστεύεται για να χειρίζονται τα δημόσια προβλήματα και τις κρίσιμες υποθέσεις του κράτους. Οπότε το κρίσιμο ερώτημα είναι τι ακριβώς κάνει ο διοικητής (manager) υπουργός και τι ο ηγετικός πολιτικός.

Επιχειρώντας μιαν εντελώς συνοπτική αποτύπωση ενός σύνθετου προβληματισμού θα λέγαμε, εν πρώτοις, ότι ο διοικητικός υπουργός είναι στραμμένος στην επίλυση ή αντιμετώπιση των άμεσων και πρακτικών προβλημάτων στον τομέα ευθύνης του. Προκειμένου δε να το επιτύχει αυτό, συντονίζει και κατευθύνει τις ενέργειες των υφιστάμενων και λοιπών συνεργατών του στον οργανισμό, του οποίου προΐσταται.

Ισως δεν χρειάζεται, μάλιστα, κάποιο εξαιρετικό χάρισμα ή μεγαλοφυΐα για να διοικεί κανείς αποτελεσματικά και υπεύθυνα έναν δημόσιο οργανισμό, ούτε να έχει γεννηθεί με αυτό το ταλέντο. Η τέχνη αυτή διδάσκεται από την εμπειρία και τη συστηματική γνώση και εξοικείωση με το αντικείμενο. Ιδίως δε απαιτεί επιμονή, πείσμα, αφοσίωση στο καθήκον, αναλυτική ικανότητα, καλή θέληση και πνεύμα συνεργασίας, ώστε να κινητοποιούνται οι άνθρωποι στον κοινό σκοπό, να ελέγχονται σχετικά και να ενισχύονται (ενίοτε και να ψέγονται για σφάλματα ή παραλείψεις).

Θα μπορούσε να δεχθεί κανείς ότι αυτή η εικόνα του υπουργού ως αποτελεσματικού διοικητή είναι όχι μόνο απαραίτητη (όσο και σπάνια), αλλά αντιστοιχεί και στα δεδομένα της δημοκρατικής μας κουλτούρας και νοοτροπίας. Ενας κανονικός άνθρωπος ίσος ή έστω πρώτος μεταξύ άλλων αναδεικνύεται με τη δική μας επιλογή και αυτήν του πρωθυπουργού σε μια θέση εξουσίας (του υπουργού) και ασκεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τα καθήκοντά του για ένα διάστημα, συνήθως σύντομο (κατά κανόνα μια τετραετία, παλαιότερα ήταν βραχύτερο).

Αρχειν και πράττειν

Το ζήτημα, ωστόσο, με τη διοικητική ή διαχειριστική αντίληψη των υπουργών είναι ότι παρά τη χρησιμότητά της ίσως δεν αρκεί για τις πολλαπλές απαιτήσεις μιας σύνθετης κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος που δεν βρίσκεται απλώς στη φάση συντήρησης και αναπαραγωγής του, αλλά μάλλον δοκιμάζεται από μια κρίση αλλαγής και ριζικής μεταβολής του. Στις συνθήκες αυτές μάλλον δεν αρκεί η καλή, έστω, συντήρηση και διαχείριση του ισχύοντος και δεδομένου. Απαιτείται ο σχεδιασμός και η προώθηση του καινούργιου, εκείνου που έρχεται και όχι εκείνου που παρέρχεται.

Είναι γνωστό ότι οι οργανώσεις και μάλιστα οι ογκώδεις δημόσιοι οργανισμοί και οι υπηρεσίες με τη γραφειοκρατική λογική που διέπει τη λειτουργία τους τείνουν κατά κανόνα να προβάλλουν μιαν αντίσταση στις αλλαγές, μετατοπίζοντας το ισχύον σε δέον. Ακριβώς τότε είναι που απαιτείται το ηγετικό μοντέλο υπουργού, που να είναι σε θέση να κάμψει τη δύναμη αδράνειας της γραφειοκρατίας θέτοντάς τη σε νέα τροχιά λειτουργίας. Αντί να εγκλωβιστεί και ο ίδιος στη διαχειριστική λογική του συστήματος πρέπει να είναι σε θέση να το ρυμουλκήσει σε νέα επίπεδα και τρόπους λειτουργίας. Σε τούτο έγκειται εν τέλει και η διαφορά του ηγέτη από τον διαχειριστή. Ο πρώτος «άρχει» με τη διττή σημασία του όρου στα ελληνικά: αρχίζει κάποια πράγματα, οδηγεί και κατευθύνει τη συμπεριφορά προς αυτά και ως εκ τούτου κυβερνά. Ισως μάλιστα δεν μπορεί να υπάρξει το δεύτερο (κυβέρνηση) δίχως το πρώτο (καινοτομία). Με βάση και τη συνταγματική της θέση και αποστολή, «η κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας», ενώ η διοίκηση εκτελεί και εφαρμόζει την κυβερνητική πολιτική στο πλαίσιο των νόμων. Αυτός που άρχει (κυβερνά), αρχίζει, εγκαινιάζει κάτι, και εκείνος που πράττει (η διοίκηση), εκτελεί και εφαρμόζει σύμφωνα με τις εντολές του πρώτου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στη δημόσια πολιτική, όπως και στη ζωή, χρειαζόμαστε τόσο την αλλαγή όσο και τη σταθερότητα, τη σιγουριά. Δεδομένης όμως της δύναμης αδράνειας του ήδη γνωστού και ισχύοντος πάνω στο άγνωστο και επισφαλές καταλήγουμε συνήθως, ιδίως στα ογκώδη συστήματα της δημόσιας διοίκησης και της γραφειοκρατίας, περίπου να αναπαράγουμε και να διαιωνίζουμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες (άστοχες) λύσεις σε αυτά.

«Η σκέψη, η οποία παρήγαγε το ισχύον, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταβολή του», έγραφε ο Einstein. Τούτο ισχύει εν πολλοίς και για τη διοίκηση και την ηγεσία στην πολιτική σφαίρα. Ισως χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια κάπως μεγαλύτερη δοσολογία ηγετικού και ανανεωτικού στοιχείου στους υπουργικούς ρόλους και τα αξιώματα. Η ουσία της πολιτικής, έγραφε στην Ανθρώπινη Κατάσταση η Χάνα Αρεντ, είναι

«το να γνωρίζει κανείς πώς να αρχίζει και πώς να κυβερνά στα

σοβαρότερα προβλήματα με τη ματιά του προσηλωμένη τόσο στο

επίκαιρο όσο και στο αιώνιο».

* Του Αντωνη Mακρυδημητρη Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

31.7.09

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Ενα δωράκι 3.000 ενσήμων

Tην ώρα που το ΙΚΑ ετοιμάζεται να πάρει δάνειο από τις τράπεζες για να πληρώσει συντάξεις και επιδόματα του 2009, αυξάνοντας έτσι και το γενικό χρέος της κυβέρνησης, εξαναγκάζεται να χαρίσει το 50% του συντάξιμου χρόνου που χρειάζονται οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή για να βγουν στη σύνταξη και να προχωρήσει η εκκαθάριση της εταιρείας.

Δηλαδή, χωρίς να έχει πόρους, δωρίζει πάνω από 3.000 «ένσημα». Κι όχι μόνο αυτό. Θα πληρώνει συντάξεις σε νέους συνταξιούχους, που να ’ναι καλά οι άνθρωποι, θα απορροφούν χρήματα για πολύ περισσότερα χρόνια από όσα εργάστηκαν και κατέβαλαν εισφορές.

Και πριν καν συνέλθουν από το «καπέλο» της Ολυμπιακής οι υπηρεσίες του ΙΚΑ προετοιμάζονται να προσμετρήσουν και το ανάλογο δωράκι για τους ασφαλισμένους του ΟΣΕ.

Το ελλειμματικό ΙΚΑ, που χρωστάει ακόμη και στο επικουρικό του Ταμείο κάμποσα δισεκατομμύρια, δεν δωρίζει μόνο ένσημα, δηλαδή χρόνο ασφάλισης, αλλά και χρήματα, αφού αυτό το παραπάνω 50% θα προσμετρηθεί και στα ποσά των συντάξεων που θα λάβουν οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής.

Εάν επρόκειτο για κάποιο εύρωστο Ταμείο, εάν η εισφοροδιαφυγή δεν είχε χτυπήσει κόκκινο, εάν το Δημόσιο δεν όφειλε στο ΙΚΑ πάνω από 8 δισ. ευρώ και αν οι υπουργοί δεν σφύριζαν αδιάφορα κάθε φορά που κάποιος τους θύμιζε ότι κάποτε πρέπει και οι μεγαλοοφειλέτες να πληρώσουν το ΙΚΑ του προσωπικού τους, δεν θα είχε κανείς αντίρρηση. Εστω για το καλό της Ολυμπιακής και της εθνικής οικονομίας, θα συμφωνούσαμε να πριμοδοτηθεί η πρόωρη συνταξιοδότηση στην εταιρεία, ακόμη κι αν είναι τοις πάσι γνωστό ότι πάντα αποτελούσε το μακρύ χέρι του κομματικού κράτους.

Ομως, όχι μόνο το ΙΚΑ δεν είναι εύρωστο και δεν αντέχει να πληρώσει τα χρέη του στα νοσοκομεία και στον κλάδο Υγείας, αλλά ήδη η Ολυμπιακή από παλαιότερες ρυθμίσεις τού χρωστάει άλλα 590 εκατομμύρια ευρώ. Πώς θα καλυφθεί η νέα υπέρογκη δαπάνη; Μήπως και με τις τράπεζες το ίδιο δεν έχει συμβεί;

O νόμος Ρέππα που ρύθμιζε την μεταφορά των ειδικών τραπεζικών ταμείων στο ΙΚΑ –για να διευκολυνθούν οι τραπεζίτες με τα νέα διεθνή λογιστικά πρότυπα– όριζε ότι το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών με οικονομική μελέτη εντός 6 μηνών από την ένταξη, θα προσδιόριζε το επιπλέον κόστος που είχε για το ΙΚΑ μια τέτοια διευκόλυνση για τις τράπεζες. Ακόμη περιμένουν τη μελέτη στο ΙΚΑ.

Οσο για τους μεγαλοοφειλέτες, γνωστούς και μη εξαιρετέους, ουδείς υπουργός τολμά να θίξει απαιτώντας να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τον ασφαλιστικό φορέα. Οι διοικητές δεν τολμούν. Διορίζονται από το περιβάλλον του Μαξίμου ή από τους υπουργούς. Είναι εγκλωβισμένοι κι αν πάρουν καμιά πρωτοβουλία... παίρνουν την άγουσα.

Tης Χριστινας Κοψινη

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

28.7.09

Αλλάζουν ὀψη δύο ιστορικά θέατρα

Με ανακαινισμένη εμφάνιση θα υποδεχθούν την νέα σεζόν, «Αθηνών» και «Βρετάνια»
ΠΟΛΗ. Τα ικριώματα που κάλυψαν πρόσφατα την καταπονημένη πρόσοψη της κοινής στέγης δύο ιστορικών θεάτρων της Αθήνας είναι το καλύτερο νέο για την οδό Πανεπιστημίου εδώ και πολύ καιρό. Τα θέατρα «Βρετάνια» και «Αθηνών» θα υποδεχθούν τη νέα σεζόν με ανακαινισμένη εμφάνιση και μάλιστα σ’ ένα από τα πιο προβεβλημένα σημεία της αθηναϊκής λεωφόρου, ανάμεσα στο ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρεταννίας» και στο συγκρότημα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (νυν City Link).
Η κατασκευή του κτιρίου μας πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του ’20, όταν ο σημαντικός αρχιτέκτονας του αθηναϊκού Μεσοπολέμου Βασίλης Τσαγρής αναλάμβανε την εκπόνηση της σχετικής μελέτης. Εγκαινιάστηκε το 1932.
Το «Βρετάνια» ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κινηματογράφος, αλλά στη συνέχεια φιλοξενούσε και θεατρικές παραστάσεις. Από τη σκηνή του πέρασαν ιστορικές μορφές του ελληνικού θεάτρου όπως ο Δημήτρης Χόρν, η Ελλη Λαμπέτη και πολλοί άλλοι. Ο πρώτος θιασάρχης του «Βρετάνια» ήταν ο Βασίλης Αργυρόπουλος. Σήμερα επικεφαλής είναι ο Γρηγόρης Βαλτινός.
Το θέατρο «Αθηνών» λειτούργησε αρχικά ως βιεννέζικο καμπαρέ με την ονομασία «Femina» και μετά τον πόλεμο το μετέτρεψε σε θέατρο ο αδελφός της Σοφίας Βέμπο, Γιώργος. Με πρώτο θιασάρχη τον Βασίλη Λογοθετίδη άφησε εποχή ως κεντρική σκηνή του ίδιου του αξέχαστου ηθοποιού και της Ιλιας Λιβυκού.
Οι εργασίες ανακαίνισης των δύο θεάτρων υπολογίζεται να ολοκληρωθούν σε δύο μήνες περίπου.
28.7.09

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Καθαρίζουν το τοπίο με… πένσες και κόφτες (CleanJunkies)

Οι CleanJunkies «ξηλώνουν» κάθε λογής μικρές σκουριασμένες πινακίδες από τους δρόμους

«Ανεβαίνεις τη Λαυρίου για να μπεις Αγία Παρασκευή, κοντά στην Αττική Οδό. Βρίσκεσαι σε μια διασταύρωση. Κοιτάς αριστερά - δεξιά για να περάσεις. Κοιτάς ευθεία, και βλέπεις κάθε λογής διαφημιστική πινακίδα, άναρχα βαλμένη στο συρματόπλεγμα ενός οικοπέδου που ίσως δεν έχει ιδιοκτήτη, ίσως ανήκει στον δήμο, ίσως... Το αποκρουστικό αυτό θέαμα μπορείς να το αντικρίσεις στους περισσότερους δήμους, σε όλες τις πόλεις, σε όλη τη χώρα.

Επειδή νομιμοποιούμαστε σαν πολίτες. Επειδή δεν αντέχουμε άλλο την αισθητική κακοποίηση. Επειδή κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς, αντί να κατηγορούμε συνέχεια κάποιον. Επειδή όλοι οφείλουμε να κάνουμε το ελάχιστο και το αυτονόητο. Πήραμε πένσα, κόφτη, καλή διάθεση και αποφασίσαμε να “καθαρίσουμε”. Η οδός Γραβιάς στην Αγία Παρασκευή είναι πια “καθαρή”. Πόσοι άραγε να πρόσεξαν την αλλαγή; Αν κάποιοι αισθάνεστε όπως εμείς, πάρτε πένσα, κόφτη, καλή διάθεση και καθαρίστε για μας, για σας, για όλους...».

Το παραπάνω απόσπασμα υποδέχεται τον επισκέπτη της ιστοσελίδας cleanjunkies-cleanjunkies.blogspot.com, την οποία διατηρεί ο κ. Λευτέρης Μάγγος. Τη δημιούργησε τον περασμένο Οκτώβριο. Σε ελεύθερη απόδοση θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι CleanJunkies είναι «μανιακοί» με την καθαριότητα. Με «όπλο» μια απλή πένσα ή έναν κόφτη, καθαρίζουν «τις παράνομες (βρώμικες, σκουριασμένες, άθλιες) διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους», όπως οι ίδιοι εξηγούν.

Οι CleanJunkies ξηλώνουν τις μικρές διαφημιστικές, σκουριασμένες πινακίδες που τις περισσότερες φορές «στολίζουν» το συρματόπλεγμα σε περιφραγμένα οικόπεδα και αφορούν καθαρισμούς και επισκευές τζακιών, σπιτάκια σκύλων, αλλά και επαγγελματικές πινακίδες, οι οποίες συνθέτουν μια άνευ προηγουμένου οπτική ρύπανση. Ή άλλες που είναι καρφωμένες σε δένδρα και διαφημίζουν υπηρεσίες κοπής και κλαδέματός τους! Ακόμη κι εκείνες που βρίσκονται σε κολόνες της ΔΕΗ, στάσεις του ΟΑΣΑ, κ.ο.κ. Μετά την αποκαθήλωση, οι μεταλλικές, ως επί το πλείστον, πινακίδες παίρνουν τον δρόμο για τους μπλε κάδους ανακύκλωσης. Οπότε, «τίποτε δεν πηγαίνει χαμένο», όπως τονίζουν οι… «δράστες».

Νυχτερινές εξορμήσεις

Οι εξορμήσεις των CleanJunkies γίνονται συνήθως νύχτα. Εργαζόμενος στον κλάδο των media, ο κ. Μάγγος έχει μια άλλη οπτική για το θέμα: «Κατακλυζόμαστε από πληθώρα μηνυμάτων καθημερινά. Γινόμαστε αποδέκτες μεγάλου όγκου πληροφοριών, ατάκτως ερριμμένου», λέει ο ίδιος στην «Κ», αναφερόμενος στις πινακίδες. «Στο εξωτερικό, αντίθετα, δεν επικρατεί τέτοια κατάσταση».

Στο ενεργητικό των CleanJunkies συγκαταλέγονται «“αποκαθηλώσεις” πινακίδων από πολυκατοικίες, αλλά και από το δημοτικό κολυμβητήριο στην Αγία Παρασκευή», προσθέτει. Εκτός από μπλογκ, οι CleanJunkies διαθέτουν και γκρουπ στο Facebook, που αριθμεί περισσότερα από 500 μέλη. «Σκοπός μας είναι να το μάθει ο κόσμος. Θα μπορούσε ο καθένας να κυκλοφορεί με μια πενσούλα στην τσέπη και να καθαρίζει το τοπίο από τέτοιου είδους πινακίδες, όπως κάνουμε εμείς συχνά, όταν βγαίνουμε βόλτα», προσθέτει.

«Εχω έναν κόφτη στο αυτοκίνητο και κάνω δουλειά. Παρατήρησα, μάλιστα, πως σε μερικά σημεία που τις είχα αφαιρέσει, τις επανατοποθέτησαν, όταν όμως τις αφαίρεσα για δεύτερη φορά, δεν τις ξαναέβαλαν!», λέει δικαιωμένος ο κ. Μάγγος, υπεραμυνόμενος της δυναμικής πρωτοβουλίας του για το περιβάλλον.

Της Ιφιγενειας Διαμαντη

Πηγή Καθημερινή

26.7.09

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Στρατιωτική η σχέση μου με το τραγούδι (Μ.Φαραντούρη)

Η Μαρία Φαραντούρη συνεχίζει να αντιστέκεται στην εποχή του τηλεοπτικού λάιφ στάιλ

Συνέντευξη στη Γιωτα Συκκα

Επρεπε να δούμε τις κριτικές που έγραψαν οι γερμανικές εφημερίδες για τις εμφανίσεις στο Βερολίνο και τα σχόλια για τον καινούργιο της δίσκο εκεί, το Way home, για να θυμηθούμε ότι η Μαρία Φαραντούρη, έξω πάει πάντοτε καλά. Στο εσωτερικό δεν τη θυμόμαστε συχνά. Iσως γιατί η δισκογραφία έχει άλλες προτεραιότητες και η κοντράλτο φωνή της ταυτίστηκε με το φορτισμένο -πολιτικά- ρεπερτόριο του Μίκη Θεοδωράκη. Εκείνη όμως τραγούδησε τους μεγάλους ποιητές (Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο κ.ά.), τα λυρικά του Θεοδωράκη και τη «Μελισσάνθη», τα «Παράλογα», τη «Σκοτεινή μητέρα», την «Αμοργό» του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά και Ελένη Καραΐνδρου, Λένα Πλάτωνος, Μιχάλη Γρηγορίου. Η ζωή της, για δεκαετίες, ήταν συνδεδεμένη με ταξίδια. Σε αυτά γνώρισε προσωπικότητες της πολιτικής και της μουσικής. Φιντέλ Κάστρο, Ούλοφ Πάλμε, Μιτεράν, Ζούμπιν Μέτα, Λιβανελί, Λούτσιο Ντάλα, Λέο Μπρόουερ, Τσαρλς Λόιντ… Από τους σημαντικότερους τζαζίστες, ο τελευταίος την κάλεσε να τραγουδήσει στο καινούργιο cd που θα ηχογραφήσει την άνοιξη. Μόλις επέστρεψε από συναυλίες στην Ιταλία, το Παρίσι, τη Βρέμη, την Αγία Πετρούπολη και τη Γερμανία, ενώ στις 23 του μηνός αρχίζει από τη Σάμο (τα «Καλομοίρια), τις παραστάσεις με τη Λυδία Κονιόρδου και τους «Μύθους γυναικών». Τραγουδά όμως και με τη Μάρθα Φριντζήλα. Από τζαζ μέχρι μοιρολόγια και ρεμπέτικα. Η ιδέα δοκιμάστηκε πέρυσι στο κοινό και έχει προτάσεις για να βγάλει όλο τον χειμώνα. Δισκογραφικά δεν πέρασε πολύς καιρός από την έκδοση της «Οδύσσειας» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, και ετοιμάζεται για το αφιέρωμα στον Τζορτζ Γκέρσουιν που έκανε στο Μέγαρο Μουσικής με τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο. Στο κατώφλι των 60 η Μαρία Φαραντούρη, είναι το ίδιο παραγωγική.

- Τι ετοιμάσατε με τη Λυδία Κονιόρδου;

-Ενα πρόγραμμα αφιερωμένο στις γυναίκες του μύθου. Από την Περσεφόνη, τη Μελισσάνθη, την Ελένη και τη Ναυσικά, μέχρι τη Σαπφώ και τη Λιλή Μαρλέν.

- Υπάρχουν μύθοι σήμερα;

- Οχι. Γι' αυτό το τραγούδι δημιουργεί απόλαυση. Στην εποχή μου οι άνθρωποι επινοούσαν μύθους ή κατέφευγαν στους παλιότερους. Ετσι έδιναν ταυτότητα στην τέχνη τους. Αυτοί οι μύθοι του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι μας έκαναν γνωστούς στο εξωτερικό. Και γι' αυτούς έρχεται το κοινό έξω, στις συναυλίες.

- Τι κόσμος είναι αυτός;

- Δεν είναι κοινό που έρχεται να χορέψει. Είναι καθηγητές και φοιτητές Πανεπιστημίων.

- Μπορούν να διακρίνουν και την πλευρά της απόλαυσης στο τραγούδι;

- Στους δικούς μας, τον Μίκη και τον Μάνο τους συγκινεί η κλασικότητα της μελωδίας τους. Είναι αυτό που τους λείπει, το ενδιάμεσο. Γιατί αυτοί έχουν από τη μια πλευρά την κλασική μουσική και από την άλλη τη φτηνή ποπ. Εχουν βέβαια και τις μικροεστίες της ηλεκτρονικής μουσικής, της αβανγκάρντ. Τους συγκινεί όμως το δικό μας λαϊκό, το ρεμπέτικο, το παραδοσιακό.

Από τα 16 στην Αριστερά

- «Ανοίγει τα χέρια της και στέκεται σαν τη Νίκη της Σαμοθράκης, σαν τη Ζαν ντ' Αρκ στον μεγάλο πίνακα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης». Είναι ένα από τα τελευταία σχόλια που δημοσιεύτηκαν στον γερμανικό Τύπο για τις εμφανίσεις σας. Μοιάζουν τόσο ξένες με την ελληνική πραγματικότητα.

- Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι κριτικές. Δεν μάζευα τα αποκόμματα της Μοντ, της Λιμπερασιόν, της Γκάρντιαν, της Βελτ. Η σχέση μου με το τραγούδι ήταν στρατιωτική. Ηταν θέμα καθήκοντος εκείνα τα χρόνια που υπήρχε ακόμη η φόρτιση. Δεν οργάνωσα ποτέ καριέρα με αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών.

- Αξιζε αυτή η αφοσίωση;

- Η βαθιά πίστη σε κάτι, πάντα αξίζει. Μετά το τραγούδι που ξεκίνησα από 16 χρόνων, συνδέθηκα με τον αντιδικτατορικό αγώνα, την αριστερή ιδεολογία. Κακά τα ψέματα, η ιδεολογία αυτή σου χαράζει ένα δρόμο από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Πιστεύαμε σε αρχές. Στον άνθρωπο, την τόλμη, την αμφισβήτηση. Τα ξεχάσαμε δυστυχώς. Αλλά το τραγούδι μας δεν ήταν φωτοβολίδα

- Φυσικό δεν ήταν να βγει και το καινούργιο;

- Και το χαιρόμουν. Αρκεί να είχε μια αντίστοιχη πνευματικότητα. Μια ιδεολογία.

- Από αυτή μπούχτισε ο κόσμος.

- Δεν εννοώ κομματική. Κοιτά τι έγινε στο Ηρώδειο με τη Λόρι Αντερσον. Μια σύγχρονη ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής με πολιτική σκέψη και ματιά, που δανείζεται τους αρχαίους μύθους μας. Ευτυχώς μας έρχονται τέτοιοι καλλιτέχνες από το εξωτερικό, αλλά με τους δικούς μας δεν υπάρχει ανάλογο ενδιαφέρον.

- Κάνετε απολογισμούς για τις χαρές και τις λύπες;

- Είμαι ευγνώμων στη ζωή για τις εμπειρίες και τις συγκυρίες που έζησα, τους μύθους όσο ήταν ακόμη ζωντανοί. Εζησα μια αναγέννηση που υπερασπίστηκε τη συνάντηση του ανθρώπου με τις μεγάλες ιδέες. Πέρα απ' αυτά υπήρχε και η υψηλή αισθητική. Από τις μεγαλύτερες εμπειρίες ήταν τα επτά χρόνια που έζησα εκτός Ελλάδας. Τραγουδούσαμε σε όλο τον κόσμο γνωρίζοντας μεγαλες προσωπικότητες κι έχοντας για συμπαραστάτες καλλιτέχνες όπως οι Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Αλαν Μπέιτς, Σεζ Γκενζμπούργκ, Τζον Γκίλγουντ, Υβ Μοντάν.

Πάντα υπάρχει μια ελπίδα

- Πώς προσγειώνεστε στην ελληνική πραγματικότητα;

- Οι εποχές αλλάζουν. Παντού. Οπως τα μηνύματα. Υπάρχει ένας γενικότερος συντηρητισμός στην Ευρώπη ενώ σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη, τη Λατινική Αμερική για παράδειγμα, έχουμε μια άνθηση του φιλολαϊκού αισθήματος. Κι εκεί που αναρωτιόμαστε «πού πάμε;», πάντα υπάρχει μια ελπίδα. Ενας νέος δημιουργός, ή ακόμα τα επιτεύγματα στην τεχνολογία. Μπορεί να έχουν προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που μας τρομοκρατούν μερικές φορές, όμως με τη σωστή διαχείριση ο άνθρωπος κερδίζει πολλά. Συνεπώς αυτά που βιώνουμε έχουν δυο πλευρές. Την αρνητική και τη θετική.

- Οι σύγχρονοι τρόποι προώθησης και αγοράς ενός καλλιτεχνικού προϊόντος σας προκαλούν αμηχανία;

- Οι εταιρείες -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δεν επενδύουν πια. Παρά μόνο σε προϊόντα με ημερομηνία λήξης. Παλιά τα βινύλια ήταν έργα τέχνης. Από το εξώφυλλο που φιλοτεχνούσε ο ζωγράφος, μέχρι την ποίηση που μελοποιούσε ο συνθέτης. Ακόμη και μια κόντρα, μια διαφωνία, έβγαλε δημιουργικά πράγματα στο στούντιο.

- Ως ακροάτρια προσέχετε καινούργια πράγματα;

- Η Φριντζήλα είναι τέτοια περίπτωση. Εχει ταλέντο αλλά και γνώσεις, πράγμα σπάνιο. Υπάρχει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Μάλαμας. Ευαίσθητοι άνθρωποι με μια μελαγχολία στο λόγο.

- Ο γιος σας τι ακούει;

- Παίζει σε τρία γκρουπ. Το ένα είναι δικό του. Ο Στέφανος ξέρει το έντεχνο τραγούδι, αλλά δεν ακούει ελληνικά. Του αρέσει ο Αγγελάκας και τα πιο ηλεκτρικά συγκροτήματα. Παίζει ντραμς, κιθάρα, πιάνο, αλλά δεν τον ενθαρρύνω. Υπάρχει βλέπεις και το πτυχίο του.

- Εσάς σας ακούει;

- Οχι σε όλα μου. Μερικά τα ψιλοβαριέται. Είναι 21 ετών. Του αρέσει η τζαζ, οι εναλλακτικές προτάσεις. Πιο πρωτοποριακά πράγματα στη μουσική.

- Δεν θέλετε έπειτα από τόσα χρόνια να κάνετε κάτι διαφορετικό;

- Δεν είναι εύκολο στην ηλικία μου. Στον Τσαρλς Λόιντ πάντως θα πάω που με κάλεσε να τραγουδήσω στο cd του.

- Τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει να το κάνετε συχνότερα;

- Ισως, επειδή ανήκω σε έναν άλλο χώρο. Σίγουρα θαυμάζω τη τζαζ. Ομως, τελικά με παροτρύνουν περισσότερο οι συγγένειες στις συνεργασίες. Είπα το τραγούδι που μου έγραψε ο Λούτσιο Ντάλα. Συνεργάστηκα με τον Μπρόουερ. Αλλά τι να κάνω; Να πάω να βρω την τύχη μου ως φοιτήτρια στην Αμερική; Προτιμώ να κουβαλάω ό,τι έχω από τους παλιούς και να το μπολιάζω με τους καινούργιους. Οτι δοκιμάζουμε με τη Μάρθα. Πιστεύω στις συλλογικές δουλειές. Ετσι προκύπτουν τα ωραία.

- Σας αποκαλούσαν «Τζόαν Μπαέζ της Μεσογείου». Σας λένε κάτι αυτοί οι χαρακτηρισμοί;

- Ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Σίγουρα έχω ταυτότητα σαν τραγουδίστρια. Δεν ξιπάζομαι με υπερβολές. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι οι ξένοι είναι ανοιχτοί σε μας, κι εμείς θεωρούμε το δικό μας κατώτερο από αυτό που έχουν οι άλλοι.

«Πέρασα μια μεγάλη ερημική περίοδο...»

- Στην Ελλάδα σας αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχετε.

- Ακριβώς. Υπάρχει μια περιφρόνηση γι' αυτό που πρεσβεύουμε.

- Στην εποχή του τηλεοπτικού λάιφ στάιλ πώς νιώθει μια γυναίκα που ήταν σύμβολο ελπίδας και αντίστασης;

- Πέρασα μια μεγάλη ερημική περίοδο. Ηταν η εποχή που αποφάσισαν οι εταιρείες να στηρίξουν τους τραγουδιστές. Οχι εμάς. Γιατί εγώ δεν τοποθετούσα τον εαυτό μου ξεχωριστά. Το δημιούργημα από τον δημιουργό. Ηταν τη δεκαετία του '80. Οταν οι συνθέτες τα έβαλαν με τις εταιρείες γιατί σχεδίαζαν αυτή την αλλαγή που έβαλε σε δεύτερη μοίρα τους δημιουργούς και στην πρώτη θέση τους ερμηνευτές. Ετσι φτάσαμε ώς εδώ. Τότε, ξεκίνησε ένα είδος απομόνωσης του είδους που πρεσβεύαμε. Οσο για μένα, έλεγαν «η επική τραγουδίστρια».

- Μα ήσασταν.

- Το έλεγαν με υποτιμητικό τρόπο. Λες κι εγώ δεν τραγούδησα ποίηση.Δεν είπα Χατζιδάκι. Ξέχασαν τον Σικελιανό. Βέβαια είχα μια φόρτιση και ένα δωρικό τρόπο. Δεν το αρνούμαι. Ηταν οι καιροί φορτισμένοι. Κι όμως, αυτοί έμεναν στο «Είμαστε δυο». Ενα τραγούδι ταυτισμένο με τον Μίκη. Υστερα, βίωσα τη σιωπή. Με θαύμαζαν σαν σύμβολο, αλλά δεν είχαμε διάλογο με τη νεώτερη γενιά. Ωσπου ανακάλυψαν ότι τραγουδάω κι άλλα πράγματα. Στο ραδιόφωνο, πάντως, ακόμη και τώρα, μεταδίδουν μόνο τις παλιατζούρες μου. Σαν να μην έκανα τίποτα στη συνέχεια.

- Αισθάνεσθε μεγάλη;

- Εζησα πολύ έντονα και χορταστικά. Δεν είμαι μανιακή με την τέχνη μου. Ούτε αχόρταγη. Δεν παθαίνω με το χρόνο ούτε έχω αγωνία για το θάνατο. Εζησα με αξιοπρέπεια κι έτσι θέλω να συνεχίσω. Οσο αντέχει η φωνή μου και είμαι όρθια, θα κάνω αυτά που μου αρέσουν.

Πηγή Καθημερινή

22.7.09

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Οι πληγές της Αθηναϊκής Τριλογίας

Τα γκράφιτι στους τοίχους, οι αφετηρίες, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και οι μικροπωλητές πλήττουν βάναυσα τα μνημεία


Τα γκράφιτι στους τοίχους, οι αφετηρίες, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και οι μικροπωλητές πλήττουν βάναυσα τα μνημεία

Είναι το επιβλητικότερο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα της νεότερης Αθήνας. Τα κτίρια της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, που συγκροτούν την περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία, θεωρούνται το απαύγασμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού όχι μόνο λόγω της αυτονόητης αρχιτεκτονικής τους αξίας αλλά και γιατί η θέση και η διάταξή τους υπακούει στις αρχές της ευρωπαϊκής πολεοδομίας όπως είχαν παγιωθεί στον δυτικό κόσμο στα μέσα του 19ου αιώνα.
Αυτή η... υποψία αρχιτεκτονικής μεγαλοπρέπειας και αστικού βάθους έχει πέσει, φαίνεται, πολύ βαριά στους ώμους του σύγχρονου ελληνικού κράτους το οποίο αδυνατεί να την προστατεύσει και, ακόμα περισσότερο, να την αναδείξει.
Αν ζείτε στην Αθήνα θα είστε εξοικειωμένοι με την εικόνα απόλυτου ευτελισμού που έχει εγκατασταθεί σε μόνιμη βάση, πια, στην οδό Πανεπιστημίου. Τα γκράφιτι, τα συνθήματα έχουν εξελιχθεί σε μόνιμο πονοκέφαλο για τους ιθύνοντες των τριών πνευματικών Ιδρυμάτων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, παραδόξως, δεν το αντιμετωπίζει το Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκθετο σε πάσης φύσεως βανδαλισμούς ελέω πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά η Ακαδημία Αθηνών. Ο εγκλωβισμός της Αθηναϊκής Τριλογίας στον μεγαλύτερο συγκοινωνιακό κόμβο των λεωφορείων και των τρόλεϊ της πρωτεύουσας, με στάσεις, αφετηρίες και πολλά καυσαέρια, είναι άλλη μια ευφυής ελληνική πατέντα μοναδικής πρωτοτυπίας. Και επειδή δεν μας έφταναν τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και οι επίσημοι καλεσμένοι του έχουν το ελεύθερο να παρκάρουν πάνω στα Προπύλαια δίνοντας πρώτοι από όλους το καλό παράδειγμα. Τελευταία ένδειξη παρακμής, η κατάληψη του πεζοδρομίου αλλά και τμήματος του πεζόδρομου της Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ από μικροπωλητές. Ενα μικρό, χαριτωμένο παζάρι στήνεται μπροστά από την Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο ολοκληρώνοντας τη θαυμάσια αυτή εικόνα.
Αδυνατώντας να πιστέψουμε ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας, ο πνευματικός κόσμος, οι αρχές της πόλης και, κυρίως, η ίδια η κοινωνία είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν με μια νέα απώλεια, η «Κ» θέτει το ζήτημα της Αθηναϊκής Τριλογίας διερευνώντας τα τέσσερα ανοιχτά μέτωπα και τα περιθώρια παρέμβασης προκειμένου να αντιστραφεί η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση.
1. Συνθήματα, γκράφιτι
Πριν από μερικά χρόνια το πρόβλημα ήταν εντονότερο στον χώρο των Προπυλαίων εξαιτίας της έκθεσής του στις διατάξεις περί πανεπιστημιακού ασύλου. Ακριβώς αυτή η «υπερ-έκθεση» ευαισθητοποίησε τις πρυτανικές αρχές οι οποίες κατάφεραν να αναπτύξουν έναν ευέλικτο μηχανισμό απορρύπανσης και καθαρισμού. «Εμείς διαθέτουμε μόνιμο συνεργείο» μας λέει ο γενικός γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτης Κοντός. «Οτιδήποτε και αν έχει γραφτεί το βράδυ, το άλλο πρωί είναι σβησμένο» προσθέτει, και στον απόηχο των όσων λέει αναγνωρίζω (ίσως λανθασμένα) ένα είδος άτυπου ανταγωνισμού με τους «γείτονες» της Ακαδημίας Αθηνών. Το μεγαλύτερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας είναι τους τελευταίους μήνες περισσότερο εκτεθειμένο στη μανία των σπρέι, ίσως ακριβώς γιατί το Πανεπιστήμιο έχει αποδειχθεί δύσκολος αντίπαλος. Στην περίπτωση της Ακαδημίας Αθηνών ο αντίστοιχος μηχανισμός απορρύπανσης αποδεικνύεται περισσότερο σύνθετος και λιγότερο ευέλικτος. Τα συνθήματα του Δεκεμβρίου έσβησαν τις τελευταίες ημέρες της άνοιξης. «Το Πανεπιστήμιο είχε το πρόβλημα του ασύλου», ομολογεί ο ακαδημαϊκός και γενικός γραμματέας της Ακαδημίας Αθηνών Νικόλαος Ματσανιώτης. «Αλλά και το προνόμιο να έχει σοβατισμένες επιφάνειες, οι οποίες επιχρωματίζονται φθηνά και εύκολα. Εμείς για το σβήσιμο των τελευταίων γκράφιτι θα πρέπει να ξοδέψουμε 5.000 ευρώ». Oι ιθύνοντες της Ακαδημίας πιστεύουν ότι αν το ελληνικό κράτος είχε τη βούληση να προστατεύσει την Αθηναϊκή Τριλογία δεν θα υπήρχε ζήτημα σήμερα και υπενθυμίζουν την πληθώρα των εγγράφων διαμαρτυρίας και εκκλήσεων προς τα προϊστάμενα υπουργεία.
2. Αφετηρίες - στάσεις λεωφορείων, τρόλεϊ
Ολες οι ελπίδες έχουν στραφεί στην προ ολίγων εβδομάδων δήλωση του υπουργού Μεταφορών, Ευριπίδη Στυλιανίδη, περί ανασχεδιασμού των αστικών συγκοινωνιών με άμεση εφαρμογή των νέων μέτρων από τον Σεπτέμβριο σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, συναρμόδιους φορείς και την επιστημονική κοινότητα. Στόχος είναι να καταργηθούν οι μεγάλες λεωφορειακές γραμμές προς το κέντρο και στη θέση τους να δρομολογηθούν τοπικές γραμμές που θα εξυπηρετούν τη μετεπιβίβαση στα μέσα σταθερής τροχιάς. Από τη στιγμή που τα λεωφορεία θα τροφοδοτούν το μετρό και το τραμ και δεν θα φτάνουν στο κέντρο η Ακαδημίας, η Πανεπιστημίου και η οδός Σίνα θα απαλλαγούν από τις αφετηρίες των εν λόγω γραμμών. Ετσι, μπορούμε να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε την πεζοδρόμηση της Ρήγα Φεραίου και την υπογειοποίηση - «βύθιση» της Ακαδημίας από το ύψος της Ιπποκράτους έως τη Σίνα. Στην ενδιάμεση επιφάνεια θα διαμορφωθεί ελεύθερος χώρος πρασίνου - πλατεία που θα συνδέσει την Αθηναϊκή Τριλογία με τα κτίρια του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων και «Κωστή Παλαμά».
3. Παράνομη στάθμευση
Εδώ δεν φέρει καμία ευθύνη κανένα κράτος ούτε φυσικά οι «γνωστοί - άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο. Ακέραιη την ευθύνη έχουν οι πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών οι οποίες επιτρέπουν (αν δεν ενθαρρύνουν) την παράνομη στάθμευση αυτοκινήτων ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης στα Προπύλαια. Σε καμία πολιτισμένη χώρα του κόσμου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η εικόνα 20 ή 30 παρκαρισμένων Ι. Χ. στην πρόσοψη ενός τόσο σημαντικού αρχιτεκτονικού μνημείου. Η Ελλάδα προφανώς προσπαθεί με νύχια και με δόντια να εξαιρέσει τον εαυτό της από την πολιτισμένη Δύση. Και η συνομιλία μας με τον γενικό γραμματέα του Πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτη Κοντό, δεν μας έκανε πιο αισιόδοξους. «Ελάχιστοι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου παρκάρουν στα Προπύλαια. Κυρίως είναι αυτοκίνητα επισήμων κατά τη διάρκεια των διάφορων τελετών που λαμβάνουν χώρα στο ίδρυμά μας», εξήγησε στην «Κ». «Αλλά, ξέρετε, δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε τη στάθμευση. Δεν υπάρχει άλλος χώρος στην περιοχή. Και αν πρέπει να σταθμεύσει για λίγα λεπτά της ώρας το αυτοκίνητο του πρύτανη, πού θα το πάμε;». Ωραία.
4. Μικροπωλητές
Η άνευ όρων παράδοση του πεζοδρομίου της οδού Πανεπιστημίου μπροστά από την Αθηναϊκή Τριλογία, αλλά και ενδιάμεσων χώρων (κυρίως στον πεζόδρομο της Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄) στους μικροπωλητές ξεπερνάει τα στενά όρια του παρόντος άρθρου, καθώς αφορά ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας. Απλά, θα ήλπιζε κανείς ότι ένας χώρος αρχιτεκτονικής μεγαλοπρέπειας και υψηλών συμβολισμών θα έμενε εκτός της αισθητικής κατάπτωσης που έχει παρασύρει σχεδόν κάθε σπιθαμή του ελεύθερου δημόσιου χώρου. Η Δημοτική Αστυνομία έχει, προφανώς, άλλες προτεραιότητες.

Του Δημητρη Ρηγοπουλου

19.7.09

«Πολλοί συλλέκτες είναι αδηφάγοι»

Χειμαρρώδης, ο Βλάσσης Φρυσίρας αποκαλύπτει τα μυστικά του μουσείου του και μιλάει για φίλους και επικριτές

«Ποτέ δεν μου άρεσε η χλιδάτη ζωή, τα κότερα, οι βίλες, οι πισίνες. Τα χρήματα που έβγαζα από τη δικηγορία, τα έτρωγα στους μουσαμάδες στη ζωγραφική». Χειμαρρώδης, πληθωρικός, παθιασμένος, ο γνωστός συλλέκτης και δικηγόρος Βλάσσης Φρυσίρας ετοιμάζεται να ανοίξει εκ νέου το μουσείο μετά έναν χρόνο αναστολής της λειτουργίας του. Ανατρέχει στα πεπραγμένα του και αναμορφώνει το μέλλον ενός θεσμού, που ξεκίνησε το 2000. Τότε εγκαινιάστηκαν τα δύο νεοκλασικά της Πλάκας, φιλοξενώντας εκθέσεις μεγάλου βεληνεκούς, ίσως μεγαλύτερου από αυτό που άντεχε οικονομικά ο ιδρυτής του.

Ο συλλέκτης μιλάει στην «Κ» για την τέχνη δίχως την εκλέπτυνση του διανοούμενου αλλά με την αμεσότητα του ανθρώπου της πιάτσας.

Με πολλούς φίλους και επικριτές, έχει πάντα λυμένο το ζωνάρι του για καβγά, αλλά κάνει αυτοκριτική για τους λόγους που οδηγήθηκε σε αδιέξοδο πέρυσι. «Με προβλημάτισε τι θα γίνει το μουσείο αφού φύγω από τη ζωή. Τα δυο μου παιδιά δεν θα είχαν την οικονομική δυνατότητα να το συντηρούν. Σκέφτηκα να πουλήσω τα κτίρια της Πλάκας και να πάρω ένα φθηνότερο ακίνητο στην Πειραιώς, ώστε να μείνουν πόροι για τα λειτουργικά έξοδα. Από την Τεχνόπολι έως την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, υπάρχει καλλιτεχνική κινητικότητα. Τελικώς δεν βρήκα αξιόλογα ακίνητα, ενώ το Γκάζι, παρά την έντονη βραδινή ζωή, παραμένει ένας υποβαθμισμένος χώρος για μουσείο.

Με το μουσείο της Ακρόπολης σε απόσταση αναπνοής από τα κτίριά μας, πείστηκα ότι δεν έπρεπε να φύγω από την Πλάκα. Κράτησα το ένα ακίνητο, προσθέτοντας περισσότερα ωφέλιμα τετραγωνικά», υπογραμμίζει ο Φρυσίρας, «Παράλληλα, συνειδητοποίησα ότι είχα απλώσει οικονομικά τα πόδια μου πέρα από το πάπλωμα. Εκανα ακριβές εκθέσεις, ακριβές εκδόσεις. Αρχισα να πουλάω καλούς πίνακες από τη συλλογή μου, Αουερμπαχ, Πάολα Ρέγκο, Πίτερ Μπέικ, έκοβα τα δάχτυλά μου, έτρωγα τις σάρκες μου. Πάντα έβαζα στόχους πάνω από τις δυνατότητές μου, αλλά αυτό είναι τελικά μέσα στη φύση μου. Πρέπει να κάνεις υπερβάσεις και να μη βλέπεις τα πράγματα στενά οικονομικά. Αν και ήμουν απλώς ένας δικηγόρος, κατάφερα τελικά να φτιάξω ένα μουσείο με δικούς μου πόρους, ενώ άλλα μεγάλα ιδρύματα που έχουν περιουσία, προσπαθούν να απομυζήσουν οικόπεδα από το κράτος».

Το μουσείο θα περιοριστεί στο κτίριο της οδού Αστερίου 3 και θα επαναλειτουργήσει από την 1η Σεπτεμβρίου. «Εκλεισα το καφέ και το πωλητήριο, γλίτωσα τους μισθούς δύο υπαλλήλων και μεγάλο μέρος των εξόδων. Κατήργησα το πανευρωπαϊκό βραβείο, ήταν λάθος μου που το ξεκίνησα.

Κάνω μικρότερους καταλόγους. Τώρα το λειτουργικό κόστος του μουσείου φτάνει πια τα 200.000 ευρώ, με τέσσερις υπαλλήλους. Παλαιότερα, μόνο οι εκθέσεις έφταναν ένα εκατομμύριο ευρώ το χρόνο». Ο Βλάσσης Φρυσίρας κάνει τον απολογισμό του: «Συνειδητοποίησα ότι το μουσείο είναι η ζωή μου. Το πήγα παραπάνω από εκεί που είχα οραματιστεί. Διοργάνωσα σπουδαίες εκθέσεις με καλλιτέχνες όπως ο Ρίχτερ, ο Μπέικον, ο Μαγκρίτ, ο Κοκόσκα. Θεωρούσα πως μέσα σε λίγα χρόνια είχα αποδείξει ότι είχαμε δώσει έργο και είχαμε καθιερωθεί στη συνείδηση των φιλότεχνων. Τώρα συνεχίζουμε δυναμικά με άλλη μορφή».

Εγκαίνια με Σακαγιάν

Η πρώτη έκθεση έχει προγραμματιστεί τον Οκτώβριο. Πρόκειται για μια αναδρομική του Εδουάρδου Σακαγιάν. «Το αφιέρωμα εντάσσεται σε μια σειρά εκθέσεων με τίτλο “Βλέμμα του Ζωγράφου”, που θα ολοκληρωθεί την επόμενη τριετία», εξηγεί ο Φρυσίρας. «Θέλω ν’ αναδείξω την συλλογή μου, η οποία αριθμεί περίπου 3.500 έργα.

Καλώ κάποιον ζωγράφο που εκπροσωπείται ευρέως στη συλλογή του μουσείου να επιλέξει έργα του, αλλά και έργα άλλων ζωγράφων που τον επηρέασαν. Επέλεξα τον Εδουάρδο για να σπάσει η μεταξύ μας σιωπή, που είναι γνωστή στον καλλιτεχνικό χώρο. Ο Σακαγιάν μού γνώρισε όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες και δασκάλους από τους οποίους πήρα έργα, τον Κρεμονίνι, τον Πατ Αντρέα, τον Ζαν Ρουστέν. Μου άνοιξε τα μάτια και πολλές πόρτες. Κι εγώ όμως τον βοήθησα. Αργότερα συγκρουστήκαμε. Ακόμα δεν τα έχουμε βρει, αλλά αποφάσισα ότι τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου θα τα περάσω σε ηρεμία». Μήπως είναι υπερφίαλο και εγωιστικό να τονίζει συνεχώς ένας συλλέκτης πόσο βοήθησε έναν καλλιτέχνη;

«Εχω αντιμετωπίσει τους νεαρούς καλλιτέχνες σαν πατέρας, με την καλή και την κακή έννοια. Μου αρέσει αυτό. Είμαι απόλυτος, είμαι ακραίος, αλλά είμαι και ειλικρινής. Φέρομαι στους ζωγράφους όπως φέρομαι στους γιους μου. Δεν έχω ζητήσει αναγνώριση. Δεν χρειάζεται να πω ότι μου οφείλουν – το θεωρώ αυτονόητο. Αν δεν υπήρχαν μαικήνες, δεν θα υπήρχε τίποτα. Αν δεν υπήρχε ο Λουδοβίκος ο Β΄, δεν θα υπήρχε Βάγκνερ», λέει ο Φρυσίρας.

Πολλοί επικριτές του συλλέκτη του προσάπτουν ότι έβγαλε σε δημοπρασίες έργα ζωγράφων που είχε αγοράσει όταν οι καλλιτέχνες έκαναν τα πρώτα τους βήματα: «Είναι αλήθεια ότι έχω βγάλει έργα στο σφυρί. Θεωρώ όμως λάθος να κρατάω στη συλλογή σπουδαστικά έργα ζωγράφων που μετά εξελίχθηκαν. Δεν πρέπει να κρέμονται στο μουσεία αλλά καλύτερα να μπουν σε σπίτια. Παλαιότερα αγόραζα μαζικά από εργαστήρια. Ηταν μεγάλο λάθος μου. Το κάνουν πολλοί συλλέκτες. Είναι αδηφάγοι – ανισόρροπες προσωπικότητες. Ακόμα και στην καθημερινότητά μου δεν μπορώ να αγοράσω μόνο ένα πράγμα. Πάω να πάρω ομπρέλα και φεύγω με τέσσερις από το μαγαζί. Είναι αρρώστια. Θες να υπακούσεις μια παρόρμηση, έχεις ένα σαράκι και σε ροκανίζει».

Η ίδρυση του μουσείου το 2000 συνέπεσε με την άνοδο της γενιάς που καταπιάστηκε με την παραστατική ζωγραφική στην Ελλάδα.

Πώς βλέπει τους Ελληνες ζωγράφους;

«Κάποιοι από αυτούς –ανεξαρτήτως γενιάς– καταφεύγουν στο φασόν, στην επανάληψη. Είναι μια παγίδα που δύσκολα αποφεύγουν όσοι βιοπορίζονται από τη ζωγραφική. Συχνά όμως οι ζωγράφοι δεν μπορούν να κάνουν κάτι νέο, στέρεψαν. Σε αντίθεση με τους μουσικούς που φανερώνουν ό,τι καλύτερο έχουν μέσα τους στην ωριμότητά τους, οι ζωγράφοι πολύ συχνά κάνουν τα πιο δυνατά τους έργα όταν είναι πολύ νέοι. Υστερα τους κατατρώνε η καθημερινότητα, οι ανάγκες της ζωής, οι συμβιβασμοί», τονίζει ο συλλέκτης.

Η συζήτησή μας κλείνει με την Μπιενάλε της Αθήνας. «Δεν πήγα γιατί ενοχλήθηκα. Οι διοργανωτές έχουν επιλέξει ορισμένες ελληνικές γκαλερί και κάνουν παιχνίδι μόνο με αυτές. Ετσι έχουν δημιουργήσει ένα στεγανό σχήμα, που –κατά τη γνώμη μου– έχει ημερομηνία λήξης. Ο θεσμός είναι καλός για τον τόπο και η προσπάθεια είναι αξιέπαινη. Χρειάζεται όμως αλλαγή πλεύσης, για να μπορέσει να αφορά μεγαλύτερο μέρος του κοινού και να εμπλέξει μεγαλύτερο μέρος του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού».

Πριν από μερικά χρόνια ο γιος του Βλάσση Φρυσίρα, Θανάσης, άνοιξε μια γκαλερί που συχνά διοργανώνει εκθέσεις καλλιτεχνών, οι οποίοι έχουν προηγουμένως φιλοξενηθεί στο μουσείο.

Είναι σωστό να είναι το μουσείο και η γκαλερί συγκοινωνούντα δοχεία;

«Δεν βρίσκω κάτι μεμπτό», μας απαντά. «Ολα έχουν γίνει με αξιοπρέπεια. Στις δύσκολες εποχές μας, η γκαλερί μπορεί να βοηθήσει το μουσείο να επιζήσει. Ο Μεγκτ έχει ένα από τα σημαντικότερα μουσεία στη Νότια Γαλλία και μια τεράστια γκαλερί στο Παρίσι, που τροφοδοτούσαν το ένα το άλλο. Δεν είναι κακό να βλέπει κανείς Σεγκί στο Μουσείο Φρυσίρα και ύστερα να πηγαίνει στην γκαλερί να αγοράσει έργα του».

Αναξιοκρατία στις επιχορηγήσεις

Πρέπει το ελληνικό κράτος με τα περιορισμένα κονδύλια που διαθέτει για τον πολιτισμό να στηρίζει όλους τους ιδιώτες που ανοίγουν μουσεία; «Και βέβαια όχι. Οταν το ίδρυσα δεν εποφθαλμιούσα κρατικούς πόρους. Σε μια στιγμή οικονομικής δυσχέρειας όμως, ο Μιχάλης Λιάπης δεν μπήκε στον κόπο να με δει. Πικράθηκα. Μετά το περιστατικό Ζαχόπουλου, βγήκε στη δημοσιότητα τι είχε μοιράσει το ΥΠΠΟ σε εξωραϊστικούς συλλόγους και σωματεία, τα οποία δεν είχαν καμιά σχέση με την πολιτιστική παραγωγή του τόπου. Τότε αισθάνθηκα ακόμα μεγαλύτερη ματαίωση. Οταν το κράτος στηρίζει με ρουσφετολογικά κριτήρια, τότε είναι λογικό να εξοργίζομαι με την αδιαφορία και τη σπατάλη. Και πιο πρόσφατα είδαμε μουσεία σε απραξία με μηδενική επισκεψιμότητα να παίρνουν γενναίες επιχορηγήσεις. Πρέπει να υπάρξει σοφότερη διαχείριση, για να ενισχύονται οι αξιόλογοι εικαστικοί φορείς, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επιμορφώσουν το κοινό. Ενας από τους λόγους που συχνά βλέπουμε άδειες αίθουσες σε καλές εκθέσεις είναι η έλλειψη παιδείας στην Ελλάδα, που εντείνεται αντί να καταπολεμάται. Ο καλός ζωγράφος λ.χ. θα πρέπει να καταθέσει μια πρόταση που είναι τομή στα πεπραγμένα της ζωγραφικής μέχρι τις ημέρες του. Ακόμα και σήμερα μπορούν να γίνουν νέα πράγματα παρά το ότι η τέχνη αυτή έχει πίσω της τέτοιο λαμπρό παρελθόν. Από τα χιλιόμετρα του καμβά που καταναλώνονται για τη ζωγραφική, μόνο μερικά μέτρα θα μείνουν στην ιστορία. Είναι τα έργα εκείνα που έχουν να πουν κάτι ιδιαίτερο».


Tης Μαργαριτας Πουρναρα

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

19.7.09

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

AΠOΨH : Ενοχλητική η μετάλλαξη σε σινέ - ουζερί

Πρόσφατα άκουσα κάποιους στην τηλεόραση να υποστηρίζουν πως τα «μπουζούκια» είναι ελληνικό είδος διασκέδασης –χαρακτηριστικό του τόπου μας– οπότε κι η μετεξέλιξή τους, τα «σκυλάδικα», θα πρέπει να θεωρηθούν διατηρητέα. Να τα διαφυλάξουμε ως έχουν: με τα λουλούδια, τα λαμέ και τους γλεντζέδες καπνιστές πρώτο τραπέζι πίστα.

Δεν κρίνω τον συλλογισμό, αναρωτιέμαι μόνο γιατί κανείς δεν υπερασπίστηκε με ανάλογη θέρμη και τα θερινά σινεμά ως χαρακτηριστικά του ελληνικού καλοκαιριού στις πόλεις. Δεν τα θεώρησε διατηρητέα ως έχουν: με το χαλίκι, την πρασιά και τις κλεφτές ματιές στ’ άστρα.

Καθώς η Αθήνα μεγαλώνει κι εκσυγχρονίζεται, μοιραία αλλάζουν και τα σινεμά της.

Εχει γεμίσει ο τόπος μούλτιπλεξ, τα οποία για μένα είναι εμπειρία τρομακτική: σαν να παρακολουθώ άγουρο εφηβικό πάρτυ με τσιπς, κόκα κόλες, ζελέ και φράντζες στο μάτι, καθήμενη σε πολυθρόνα ψυχαναλυτή. Οσο για τα θερινά, εξαφανίζονται ή γίνονται σιγά σιγά (κι ας μην το λένε) «θερινά παύλα»: θερινά - ουζερί, θερινά - ρουφ γκάρντεν, σνακ μπαρ, με τσιμέντο (το χαλίκι δεν ενδείκνυται για ψηλά τακούνια) και ζαρντινιέρες με λουλούδια ασορτί με τα καθίσματα. Μάταια αναζητώ τη μυρωδιά από «αγιόκλημα και γιασεμιά». Ενίοτε, όμως, μου έρχεται η τσίκνα απ’ το σουβλάκι που ψήνεται στο βάθος, και τη βρίσκω εξίσου ενοχλητική με τη διάχυτη μυρωδιά του ποπκόρν στις αίθουσες των μούλτιπλεξ.

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη μερικά θερινά αναλλοίωτα ή σχεδόν αναλλοίωτα από τον χρόνο και το τρέχον λάιφσταϊλ. Σ’ αυτά επιλέγω να πηγαίνω. Το χειμώνα επιλέγω ταινία, το καλοκαίρι επιλέγω θερινό – ασχέτως ταινίας. Στη δική μου τουλάχιστον συνείδηση, ο θερινός κινηματογράφος δεν είναι η ταινία – δεν ήταν ποτέ–, είναι η ατμόσφαιρα. Είναι να απολαμβάνεις λίγη δροσιά το βράδυ μετά μια μέρα καύσωνα. Να χαλαρώνεις στα σκοτεινά με μια μπίρα στο χέρι. Χωρίς συζητήσεις. Απλά κάνοντας χάζι – πότε στην οθόνη και πότε στο φεγγάρι.

Της Θαλειας Aντωνιαδου*

* Η κ. Θάλεια Αντωνιάδου είναι εκπαιδευτικός.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

18.7.09

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Κράτος και μετανάστες

Υπάρχει και διατυπώνεται δημόσια από, υποτίθεται, υπεύθυνους δημόσιους άνδρες η άποψη ότι περίπου για όλα τα δεινά της χώρας φταίνε οι μετανάστες. Αφαιρούν θέσεις εργασίας από τους ντόπιους και αυξάνουν την ανεργία (επιχείρημα που επαναλαμβάνεται σε όλες τις χώρες επί δεκαετίες, ενώ παντού αποδεικνύεται παράλογο και ανυπόστατο), πιέζουν τα μεροκάματα προς τα κάτω, αλλοιώνουν τον τρόπο ζωής, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, και είναι επιρρεπείς στην παραβατικότητα. Το αίτημα είναι αυτονόητο: να διώξουμε όσους μετανάστες μπορούμε περισσότερο, να περιορίσουμε τον αριθμό τους στο απολύτως αναγκαίο και να αστυνομεύσουμε με αυστηρά μέτρα τη συμπεριφορά τους.

Η άποψη αυτή είναι δημοφιλής. Σε όλη την Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, η μαζική συγκέντρωση μεταναστών που έρχονται από άλλους πολιτισμούς προκαλούν προβλήματα συμβίωσης με τους εγχωρίους και όταν ακόμη είναι απολύτως νομοταγείς. Πολύ περισσότερα και εντονότερα όταν παρανομούν, πράγμα αναμενόμενο από ανθρώπους με ανάγκες επιβίωσης. Ολο και συχνότερα τα ΜΜΕ παρουσιάζουν κατοίκους διαφόρων περιοχών να εκφράζονται με απροκάλυπτη περιφρόνηση και εχθρότητα εναντίον των μεταναστών. Και σκέφτεσαι ότι αυτή η κατά κάποιο τρόπο πριμοδοτούμενη αντιπαλότητα μπορεί να αλλοιώσει τη ζωή μας περισσότερο και βαθύτερα από όσο η ίδια η μετανάστευση και οι μετανάστες. Οι λεγόμενες «επιχειρήσεις - σκούπες» της αστυνομίας δεν φαίνεται να έχουν κάποιον πρακτικό σκοπό, καλό ή κακό, θεμιτό ή αθέμιτο. Απλώς προσθέτουν στην αντιπαλότητα μένος, βαναυσότητα και ρατσιστικό μίσος.

Οταν σκεφτόμαστε έτσι μας διαφεύγουν πολλές πραγματικότητες. Οι μετανάστες ήρθαν στη χώρα μας για να προσφέρουν φτηνή εργασία εκεί που υπήρχε πραγματικό κενό, υπήρχε δηλαδή μεγάλη ζήτηση εργασίας. Δεν πήραν την εργασία του άλλου, πήραν την εργασία που ο άλλος την είχε εγκαταλείψει. Τομείς της οικονομίας και ολόκληρες περιοχές αναζωογονήθηκαν με τη φτηνή εργασία των μεταναστών και κατά μεγάλο ποσοστό σ’ αυτούς οφείλουμε την σχετικά υψηλή ανάπτυξη περίπου δύο δεκαετιών. Μια παράλληλη πραγματικότητα είναι η βαναυσότητα με την οποία πολύ συχνά δεχόμασταν τη φτηνή εργασία, προτιμώντας μάλιστα την «παράνομη», επειδή αυτή προσφερόταν περισσότερο στην άγρια εκμετάλλευση.

Μια άλλη πραγματικότητα που μας διαφεύγει είναι η ανεπάρκεια κρατικής πολιτικής για τους μετανάστες. Φαινόμενα όπως το πρώην Εφετείο στην καρδιά της Αθήνας, στα πλαστικά παραπήγματα στο λιμάνι της Πάτρας, η διαμόρφωση απειλητικών «γκέτο» σε συνοικίες της Αθήνας οφείλονται, θα έλεγα, αποκλειστικά στην ανεπάρκεια που έδειξε το κράτος να σταθμίσει και να ελέγξει πόσους μετανάστες χρειαζόμαστε και να εντάξει την εργασία τους στο δικό μας σύστημα εργασίας και τους μετανάστες στον δικό μας τρόπο ζωής.

Με τους όρους αυτούς είναι φυσικό να εννοούμε ως κρατική πολιτική για τους μετανάστες τον αστυνόμο, τον δικαστή, το κρατητήριο και τη φυλακή... Φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε.

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

16.7.09

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Η δύναμη των blogs

Η εκρηκτική λειτουργική σύζευξη (ή «διακλάδωση») μεταξύ πληροφορίας και διαδικτυακής τεχνολογίας ενέχει κρίσιμες διαστάσεις καθημερινής κοινωνικής επανάστασης. Η τεράστια, ανεξάντλητη και αναπόδραστη δύναμη των «weblogs» ή «blogs» (ελληνιστί ιστολόγια) γονάτισε και συνέτριψε τη στατική, ομοιογενοποιητική και μονόδρομη λογική της τηλεόρασης και της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Τα blogs δυνητικά αναταράσσουν τα λιμνάζοντα νερά της καθημερινότητας, αναστατώνουν, ετερογενοποιούν και αποσταθεροποιούν την κοινωνία, παράγοντας συνεχώς πολλαπλές «συνεργατικές αλήθειες» και μια «μεταβλητή κοινωνική γεωμετρία». Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο κοινωνικό από τα ίδια τα blogs!

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας το «ακροατήριο» (audience) αυτονομείται, απομαζικοποιείται, εξατομικεύεται και κινητοποιείται-ενεργοποιείται, κατά τρόπο διαλογικό-διαδραστικό, γνήσια δημοκρατικό και ουσιαστικά συμμετοχικό. Τώρα πλέον πολλοί επικοινωνούν με πολλούς και όχι ένας με έναν (π.χ. τηλέφωνο), ή ένας με πολλούς (π.χ. ραδιόφωνο, τηλεόραση): «Το Ιnternet δεν είναι μεγάφωνο, είναι συζήτηση» (J.D. Lasica). Το κλασικό δίπολο πομπός- δέκτης καταργείται, εφόσον όλοι μας γινόμαστε πομποί και δέκτες ταυτoχρόνως, συμβάλλοντας συνειδητά ή ασύνειδα στη «διαιώνιση της συζήτησης» (Ηans-Georg Gadamer).

Τα blogs καταδεικνύουν και αποδεικνύουν στην πράξη ότι η κοινωνική δυναμική δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα ( τουλάχιστον έτσι μπορούμε πάντοτε να αποφεύγουμε τη μονοτονία και... να ελπίζουμε )! Η ηνιόχηση (δηλαδή, ο ολοκληρωτικός έλεγχος από τα πάνω ) της κοινωνικής δυναμικής, υπό τη μορφή λ.χ. μιας ορθολογιστικής «επιστημονικής κοινωνικής πολιτικής», φαντάζει απολύτως ανέφικτη. Η κοινωνική δυναμική ούτε ελέγχεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε περιστέλλεται. Το παραδοσιακό «θετικιστικό» όραμα της γραφειοκρατικής «κοινωνικής μηχανικής» (κατά τον Αuguste Comte) είναι πέρα για πέρα άπιαστο, ανεδαφικό και ουτοπικό. Για να ακριβολογούμε, αποτελεί μια γιγαντιαία φενάκη.

Μετά τη ραγδαία ανάπτυξη και διείσδυση του ευρυζωνικού Ιnternet, οι κοινωνικές πραγματικότητες παράγονται διαρκώς με ταχύτατους ρυθμούς. Πιο συγκεκριμένα, με την αθόρυβη έλευση του λεγόμενου «κοινωνικού ιστού» («social web» ή «web 2.0») δημιουργείται ταχύτατα ένα εντελώς ρευστό και αποκεντρωμένο ή ά-κεντρο παγκόσμιο «δυνητικό σύστημα» (ένα αχανές και αδόμητο σύστημα αυτο-οργανούμενων, αυτο-ρυθμιζόμενων και αυτο-εξελισσόμενων δυνητικών κοινοτήτων), το οποίο ορθώνεται καθημερινά ενάντια στο αυταρχικό, μονολογικό, αυστηρά κεντροποιημένο σύστημα της τηλεόρασης και τα απρόσωπα «μαζικά» ακροατήριά της.

Θεωρητικά, μια επικοινωνιακή συνθήκη σύμφωνα με την οποία απλώς όλοι μιλούν με όλους συνεπάγεται την απόλυτη σταθερότητα του συστήματος και την προβλέψιμη περιοδική αναπαραγωγή της κοινωνικής τάξης (μια κατάσταση δηλαδή μονότονης, ανιαρής και βαρετής κοινωνικής ισορροπίας ). Στην πραγματικότητα όμως, εντός του κυβερνοχώρου πολλοί μιλούν με πολλούς (πέρα από προκαθορισμένα δίπολα), δημιουργώντας ακατάπαυστα τοπικότητες και, άρα, εγγενώς πολύπλοκες συνθήκες ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνικής δομής (online και offline).

Φυσικά, μιλάμε εδώ για νέες εναλλακτικές δυνατότητες κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, οι οποίες, ως εκ της φύσεώς τους, είναι μη γραμμικές και μη προβλέψιμες. Το σίγουρο είναι ότι το ταξίδι στην αχανή «χώρα του blogistan» θα συνεχίσει να μας γοητεύει, να μας συναρπάζει και να μας επιφυλάσσει σημαντικές εκπλήξεις, καινοτομίες και ανατροπές ( for better or for worse... )!

Του Χαράλαμπου Τσέκερη, αναπληρωτή καθηγητή Κοινωνιολογίας στην Αστυνομική Ακαδημία και διδάσκοντος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
15.7.09

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Λαϊκό ανάγνωσμα υποκλοπών

Ας υποθέσουμε ότι η νομίμως, με την άδεια εισαγγελέως, υποκλαπείσα τηλεφωνική συνδιάλεξη αποτελεί αδιάσειστο τεκμήριο ενοχής, όταν αποκαλύπτει πραγματικά στοιχεία για τη διάπραξη εγκληματικής πράξης. Αν είναι έτσι, τότε η υποκλαπείσα τηλεφωνική συνδιάλεξη και συχνά μόνο μερικές λέξεις από αυτήν εντάσσεται στη δικογραφία και αποτελεί δικαστικό κριτήριο, που αξιολογείται όταν η υπόθεση θα συζητηθεί στο ακροατήριο.

Δεν είναι λαϊκό ανάγνωσμα ή «σίριαλ» της τηλεόρασης. Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε το λαϊκό ανάγνωσμα, τόσο στον Τύπο όσο και στην τηλεόραση. Ενας ήρωας είναι «ήρωας» και όταν ακόμη ανήκει στον υπόκοσμο. Ο Παλαιοκώστας και ο Βλαστός προκαλούν την περιέργεια, τον θαυμασμό ή ακόμη και τη συμπάθεια για όσα αξιοθαύμαστα οργανώνουν και διαπράττουν ενώ είναι έγκλειστοι στις φυλακές. Η ευφυΐα και η τόλμη συχνά συνοδεύουν τους διάσημους κακοποιούς και τις θαυμάζουμε όταν διαπιστώνουμε να εφαρμόζονται στην πράξη. Είναι η μεγάλη γοητεία των αστυνομικών μυθιστορημάτων και των αστυνομικών ταινιών. Αλλωστε, οι ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές, για ληστές και λήσταρχους, για τους «βασιλείς των ορέων», αποτελούν τμήμα της εθνικής μας αφήγησης.

Μέσα από τέτοιες διαδικασίες, συχνά υπόγειες και υποσυνείδητες, οι υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις προσφέρονται αφειδώς στο κοινό ως «λαϊκό ανάγνωσμα». Στα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων καλύπτουν σελίδες ολόκληρες με απέραντες φλυαρίες μεταξύ κακοποιών, οι οποίες εκτός από τα ελάχιστα αποκαλυπτικά στοιχεία, εκείνο που αποκαλύπτουν είναι το αφάνταστα χαμηλό πνευματικό επίπεδο και η προβληματική νοημοσύνη. Προσέξτε τη φτώχεια του λεξιλογίου και τις κουραστικές επαναλήψεις ή την έλλειψη φαντασίας και χιούμορ στις κωδικοποιημένες λέξεις. Οσες έτυχε να διαβάσω τις βρήκα αφόρητα πληκτικές και συχνά ανόητες.

Ενα όμως είναι το γεγονός: οι νομίμως υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις έγιναν λαϊκό ανάγνωσμα και τηλεοπτικό «σίριαλ». Αν ρωτήσετε πώς με τόση απλοχεριά προσφέρθηκαν στη δημοσιότητα θα σας πουν μέσω των συνηγόρων των συλληφθέντων. Δεν είναι όμως μόνο οι δικηγόροι. Ενα μέρος διοχετεύθηκε από τις κρατικές αρχές, άλλοτε επισήμως και άλλοτε με τη μέθοδο των «διαρροών».

Ενα δεύτερο γεγονός είναι ότι το «λαϊκό ανάγνωσμα», ή η εξελισσόμενη σαπουνόπερα έχει επικαλύψει όλα τα άλλα θέματα της επικαιρότητας. Κυρίως τα θέματα της οικονομίας, αλλά και την αβεβαιότητα του πολιτικού περιβάλλοντος πέραν των δύο επομένων μηνών. Η κυβέρνηση και οι διωκτικές αρχές είχαν ανάγκη από μια εντυπωσιακή επιτυχία και από την αξιοποίησή της ενώπιον του λαού. Η επιτυχία άλλωστε είναι μισή γιατί ταυτόχρονα αποκαλύπτει την εκτεταμένη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού. Δεν μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε την κυβέρνηση ότι οργάνωσε και ενορχήστρωσε τη σαπουνόπερα. Αυτή είναι μάλλον αποτέλεσμα άλλων διαδικασιών, όπου εμπλέκονται η λειτουργία του Τύπου και των ΜΜΕ. Για την ώρα επωφελείται η κυβέρνηση, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν θα πρέπει να χαίρεται ή να λυπάται και να ανησυχεί.

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη


ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

14.7.09

Ο ευσυνείδητος πρώτος την ψήφο απελθέτω

«Ο ευσυνείδητος πρώτος την ψήφο απελθέτω»

Κύριε διευθυντά

Αφού τελείωσα τη μεταπτυχιακή εκπαίδευσή μου σε έδρανα της αλλοδαπής, βρέθηκα να διεκδικώ την κατοχυρωμένη μου θέση στην εταιρεία του πατέρα μου, την οποία συντηρεί τόσα χρόνια μυημένος στο αρχαίο τάγμα των ρομαντικών που θέλουν να αφήσουν την πραγματικότητα για τα παιδιά τους λίγο καλύτερη απ’ ό,τι τη βρήκαν εκείνοι. Αυτό που δεν χρειάστηκε να διεκδικήσω είναι το προνόμιο του ψηφίζειν, το οποίο επίσης μου παρέδωσαν ως κληρονομιά.

Οσον αφορά στην επαγγελματική μου πραγματικότητα και στη μάχη μου με την πραγματικότητα θεωρώ ότι προηγούμαι στις μεταξύ μας νίκες, αν και εδαφικά η καθημερινότητα έχει κερδίσει θέσεις μεγάλης στρατηγικής σημασίας έναντι εμού.

Επέλεξα να μη συμμετάσχω σε αυτές τις ευρωεκλογές, αρνούμενος να ταυτιστώ με ποσοστά και μέρος δημοσκοπήσεων των όποιων κομματικών κέντρων, θεωρώντας ότι έτσι ίσως μπορέσω όχι να περάσω κάποιο μήνυμα που τόσο περήφανα δηλώνουν όλοι πως συνέλαβαν, αλλά να βρω ένα ηθικό άλλοθι για το κοινωνικό έγκλημα στο οποίο μας θέλουν συνενόχους.

Σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνω το προνόμιο της ψήφου μηδέ και αποκαθηλώνω τη σημασία που φέρει. Αυτή μου η επιστολή είναι μια διαμαρτυρία των όσων δεν θέλησαν να ταυτιστούν με κομματικά νούμερα κι όμως, μας βρήκαν μια ποσοστιαία ταμπέλα του ανεύθυνου ή αυτού που προτίμησε την πλησιέστερη παραλία αντί της κάλπης.

Μακάρι στο επόμενο κάλεσμά μας στις κάλπες η ανηθικότητα να αφήσει τη θέση της στην αυθεντικότητα της αλήθειας και οι ελπίδες μας να μπορέσουν να εκφραστούν μέσω μιας πολιτικής ομάδας και τότε ούτε παραλίες ούτε προσχήματα μοντέρνων τάσεων θα μπορέσουν να μας αποτρέψουν από το να τοποθετηθούμε πολιτικά. Μέχρι τότε, όμως, «ο ασυνείδητος πρώτος την ψήφο βαλέτω».

Ευαγγελος Παππας, ΒΑ, MSc / Δ. Χαϊδαρίου

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

8.7.09


Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Γιατί ο κόσμος δεν πάει στα μουσεία...

Σε κάθετη πτώση η επισκεψιμότητα σε ολόκληρη την Ελλάδα, με φωτεινή εξαίρεση την Κρήτη

Στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήτοι όχι σε περισσότερους από πέντε, μετρούνται οι επισκέπτες του Αρχαιολογικού Μουσείου Ιωαννίνων τα Σαββατοκύριακα. Και μάλιστα σε ένα μουσείο που μόλις ανακαινίστηκε εκ βάθρων, επανεκτέθηκαν οι σπουδαίες συλλογές του, ενώ πλέον καλύπτει όλες τις σύγχρονες ανάγκες, τόσο μουσειολογικές όσο και εξυπηρέτησης του κοινού. Το γεγονός κατέθεσε ο ίδιος ο διευθυντής του, έφορος Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων κ. Κώστας Ζάχος, στο Συμβούλιο Μουσείων του ΥΠΠΟ που συνεδρίασε την Τετάρτη το βράδυ με θέμα τη συζήτηση του πορίσματος της επιστημονικής έρευνας σχετικά με την επισκεψιμότητα των μουσείων. Ενα πόρισμα το οποίο κατέληξε σε απογοητευτικά συμπεράσματα, ενώ οι λύσεις που πρότεινε είναι άγνωστο αν θα ληφθούν υπόψη από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Και μόνο η απόφαση του συμβουλίου να αναθέσει σε δύο άλλες επιτροπές να εξειδικεύσουν τα προβλήματα και να τα παρουσιάσουν σε άλλη συζήτηση, φανερώνει την αδυναμία οποιασδήποτε άλλης πρωτοβουλίας. Από την άλλη, ας μη γελιόμαστε, η ηγεσία του υπουργείου είναι εκείνη που μπορεί να τις λάβει.

Από το 2002 άρχισε, σύμφωνα με την έρευνα, η πτώση της επισκεψιμότητας σε όλα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρουςπλην της Κρήτης που «αντιστάθηκε» επί μακρόν. Οι λόγοι; Η έλλειψη συνεργασίας του ΥΠΠΟ με το υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης αλλά και με τις τοπικές κοινωνίες, η έλλειψη πιστώσεων, η έλλειψη συντονισμού των διαφόρων υπηρεσιών και, βέβαια, η ανυπαρξία μουσειολογικής πολιτικής του ΥΠΠΟ. Και οι προτάσεις; Διεύρυνση του ωραρίου, διαφήμιση, οργάνωση περιοδικών εκθέσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων και αναβάθμιση των υποδομών. Απλά πράγματα, δηλαδή, τα οποία δεν χρειαζόταν ολόκληρη επιτροπή για να προσδιορισθούν. Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζονται; Η απάντηση βρίσκεται στις παρατηρήσεις των μελών του συμβουλίου:

«Οι επισκέπτες στριμώχνονται στο πωλητήριο, τα παιδιά προτιμούν το αναψυκτήριο για να πιουν Coca-Cola και στις αίθουσες δεν μπαίνει κανείς. Οταν όμως έγινε γιορτή με δωρεάν είσοδο και κεράσματα, ήρθε όλη η τοπική κοινωνία» ανέφερε η διευθύντρια του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος κυρία Ιωάννα Παπαντωνίου. «Τα μουσεία χρειάζονται προβολή.Είδατε με το Μουσείο της Ακρόποληςτι έγινε» είπε ο κ. Ζάχος, για να συμφωνήσει μαζί του και ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κ. Νίκος Καλτσάς, ο οποίος είχε αφενός να προσθέσει την έλλειψη κλασικής παιδείας των νεοελλήνων και αφετέρου να επισημάνει το μέγα ζητούμενο, που είναι φυσικά τα χρήματα. «Τα μουσεία πρέπει να δίνουν μεγάλη σημασία στο παιδί-επισκέπτη,με την οργάνωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων.Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν δεν υπάρχουν χρήματα;» αναρωτήθηκε. «Εγώ αναρωτιέμαι γιατί έρχεται κόσμος στο μουσείο της Βεργίνας,αφού δεν έχουμε ούτε προσωπικό για ξενάγηση, ούτε αυτόματους ξεναγούς φυσικά, ούτε πόρους για εκπαιδευτικά προγράμματα» ήταν εξάλλου η παρατήρηση της αρχαιολόγου κυρίας Αγγελικής Κοτταρίδη. Γ ια πρόβλημα σύνθετο, η επίλυση του οποίου περνάει πρώτα από την αλλαγή νοοτροπίας μέσα στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, μίλησε ο διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου κ. Δημήτρης Κωνστάντιος, ο οποίος πρότεινε την αυτονόμηση των μουσείων και από τις αντίστοιχες Εφορείες Αρχαιοτήτων. «Γιατί εμείς σήμερα δεν έχουμε ως επίκεντρο τον επισκέπτη αλλά το αρχαιολογικό εύρημα» σημείωσε χαρακτηριστικά. «Πρέπει λοιπόν να μάθουμε πρώτα τι είναι μουσείο,τι σημαίνει διαχείριση των συλλογών και πρέπει να αναζητήσουμε όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα το κάνουν θελκτικό » πρόσθεσε.

Αλλά τι είχε να πει από την πλευρά της μια διευθύντρια ιδιωτικού μουσείου; «Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα επισκεψιμότητας,αφού μόνο στο μουσείο της Δημητσάνας έχουμε 45.000 επισκέπτες τον χρόνο» τόνισε η κυρία Ασπασία Λούβη η οποία διευθύνει επτά μουσεία του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς στην περιφέρεια. Βεβαίως, κανένα από αυτά δεν είναι αρχαιολογικό.

Να σημειωθεί ότι πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής ήταν ο καθηγητής κ. Νικόλαος Ζίας και μέλη η αρχαιολόγος κυρία Ιωάννα Μακρή, ο κ. Νίκος Καλτσάς, η αρχαιολόγος κυρία Σουζάνα Χούλια και ο πρόεδρος του ΤΑΠ κ. Δημήτρης Δεληπέτρος.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
10.7.09

Προϊόντα «μαϊμούδες» κατακλύζουν την ευρωπαϊκή αγορά

Προϊόντα «μαϊμούδες» κατακλύζουν την ευρωπαϊκή αγορά

Του ανταποκριτή μας στις Βρυξελλες Κωνσταντινου Καλλεργη

Είκοσι εκατομμύρια επικίνδυνες απομιμήσεις προϊόντων, μεταξύ αυτών παιχνίδια, φάρμακα και τρόφιμα, συχνά με προέλευση την Τουρκία εντοπίσθηκαν στις ευρωπαϊκές αγορές το 2008, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο συνολικός αριθμός των προϊόντων «μαϊμούδων» που εντοπίσθηκαν στην Ευρώπη άγγιξε τα 180 εκατομμύρια, από τα οποία τα 3,6 εκατομμύρια στην Ελλάδα, η οποία εμφανίζεται πλέον και ως… παραγωγός χώρα.

Αν και σχεδόν κάθε εμπορεύσιμο είδος στην Ευρώπη φαίνεται πως έχει πια και απομίμηση με το όνομα γνωστής «μάρκας», αλλά κατασκευάζεται λαθραία από άγνωστη βιοτεχνία, η μεγάλη πλειοψηφία των εντοπισθέντων προϊόντων είναι ψηφιακοί δίσκοι CD και DVD, καθώς και τσιγάρα, που αντιπροσωπεύουν αντιστοίχως το 44% και το 23% των κρουσμάτων. Μεγάλες όμως υπήρξαν και οι εισαγωγές ρούχων, φαρμάκων και καλλυντικών, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, υποδημάτων και πάσης φύσεως αξεσουάρ μόδας.

Στο σκέλος των κατασχέσεων, οι επιδόσεις των διωκτικών αρχών της χώρας είναι σχετικά υψηλές (παρά τη μόνιμη υπαίθρια αγορά CD και DVD στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων), κυμαινόμενες από 2,5 σε 5 εκατομμύρια μεμονωμένα προϊόντα ετησίως τα τελευταία χρόνια με μία εντυπωσιακή έξαρση το 2006, όταν οι κατασχέσεις εκτινάχθηκαν στα 26 εκατομμύρια. Ομως, η χώρα έχει πλέον συμμετοχή και στην αντίθετη όψη του νομίσματος, εμφανιζόμενη στους καταλόγους της Επιτροπής ως τέταρτη μεγαλύτερη προμηθεύτρια της Ευρώπης σε… παπούτσια «μαϊμούδες», με συνολική συμμετοχή στη συγκεκριμένη αγορά 0,69% μετά την τρίτη Τουρκία. Εκτός της Ελλάδος, επιφανείς Ευρωπαίες παραγωγοί τέτοιων προϊόντων είναι η Ισπανία και η Ελβετία (ειδικευμένες στα παπούτσια και στα παιχνίδια), η Γερμανία (τσιγάρα, ηλεκτρικά), η Ολλανδία (παιχνίδια) και η Βουλγαρία. Γενικότερα, κάθε μία από τις χώρες προέλευσης ειδικεύεται σε ορισμένες κατηγορίες, αλλά το ευρύτερο… φάσμα παραγωγής έχουν η Κίνα και η Τουρκία, που καταλαμβάνουν συνήθως την πρώτη και τη δεύτερη ή τρίτη θέση αντιστοίχως σε εξαγωγές προς την Ευρώπη στις περισσότερες κατηγορίες προϊόντων. Ειδικότητα των Τούρκων παραγωγών είναι, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα είδη ένδυσης και υπόδησης, οι ηλεκτρικές συσκευές και τα τρόφιμα. Ειδικότητα των Κινέζων είναι λίγο ώς πολύ τα… πάντα, με εξαίρεση τα τσιγάρα, τα τρόφιμα και τα φάρμακα που κατά κύριο λόγο προέρχονται αντιστοίχως από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ινδονησία και την Ινδία.

«Εύφημος μνεία» πρέπει άλλωστε να αποδοθεί στα Εμιράτα για την γενικότερα... υψηλή παραγωγή τους και σε άλλους τομείς όπως τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα καλλυντικά ή τα CD και DVD αλλά και στο Χονγκ Κονγκ που παράγει (και) σε απομίμηση ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά, κοσμήματα και παιχνίδια.

Πέραν αυτών υπάρχουν και ορισμένες διάσπαρτες παρουσίες που προδίδουν… εξειδίκευση και καθετοποίηση, συχνά απρόσμενη. Ετσι, στη Συρία και την Ουκρανία παράγονται απομιμήσεις φαρμάκων, στον Παναμά ψηφιακοί δίσκοι, στην Ακτή του Ελεφαντοστού αναλώσιμα υπολογιστών και στο Βιετνάμ αθλητικά είδη.

Συνολικά, θα πρέπει να σημειωθεί με 179 εκατομμύρια κατασχέσεις, το 2008 απετέλεσε για τους Ευρωπαίους τελωνειακούς έτος ρεκόρ ύστερα από χρόνια συνεχούς βελτίωσης από το 1999, όταν οι κατασχέσεις ήταν μόλις 25 εκατομμύρια. Αν και αυτό πιθανότατα οφείλεται σε γενικότερη άνθηση του συγκεκριμένου λαθρεμπορίου, ιδιαίτερα σημαντική, επισημαίνει η Επιτροπή, είναι η εντεινόμενη και ολοένα πιο αποτελεσματική συνεργασία των κοινοτικών τελωνειακών αρχών μεταξύ τους.


ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

10.7.09

ΥΓ. Πέρα από τον μεγάλο όγκο των προϊόντων "μαϊμού" όπου πρωταγωνιστούν Κίνα, Τουρκία υπάρχουν και ορισμένες..παρουσίες με εξειδίκευση. Στη Συρία και στην Ουκρανία παράγονται απομιμήσεις διαφ΄ροων φαρμάκων και φυτοφαρμάκων!!!!

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Οταν θα λάβεις αυτό το γράμμα...

Oσοι αυτές τις μέρες παίρνουν τα ραβασάκια της εφορίας με την έκτακτη εισφορά, σίγουρα φέρνουν στο μυαλό τους την εικόνα του πρωθυπουργού, ο οποίος, κάνοντας τις χαρακτηριστικές του χειρονομίες, διαβεβαίωνε του Ελληνες πολίτες ότι δεν πρόκειται να επιβληθούν νέοι φόροι. Και βρίζουν. Δεν πείθονται ότι «άλλο είναι η έκτακτη εισφορά και άλλο οι νέοι φόροι». Ξέρουν απλώς ότι θα βγάλουν από την τσέπη τους ένα, δύο, τρία χιλιάρικα (ό,τι τέλος πάντων περισσεύει στον καθένα) και ξαναβρίζουν...
Βέβαια, είναι φυσιολογικό να βρίζει κάποιος όποτε τον θυμάται η εφορία. Οσα λεφτά κι αν έχει ένας πολίτης, δεν θέλει να τα μοιράζεται με το κράτος και δη το ελληνικό. Μόνο που η άφιξη αυτού του φακέλου θα έχει πολύ περισσότερες πολιτικές παρενέργειες, πέρα από την φυσιολογική φθορά που κάθε κυβέρνηση έχει όταν φορολογεί.
Πρώτον: τις τακτικές εισφορές στον πίθο των Δαναΐδων, που ονομάζεται δημόσιο ταμείο, οι πολίτες τις έχουν συνηθίσει. Ξέρουν ότι μια φορά τον χρόνο θα αιμοδοτούν ένα δαιδαλώδες σύστημα, επιτροπών, παρατρεχάμενων, αγροφυλάκων και λοιπών εφαπτόμενων σε κάθε κυβερνών κόμμα. Είχαν, όμως, την αίσθηση ότι τα έκτακτα φορολογικά μέτρα ανήκαν στο παρελθόν, τότε που η οικονομία είχε τα χάλια της ή, έστω, όταν υπήρχαν συνθήκες μεγάλων καταστροφών.
Δεύτερον: η εισφορά έρχεται σε περίοδο κρίσης για τα νοικοκυριά, η οποία ακόμη κι αν δεν έχει χτυπήσει την πόρτα τους, σίγουρα τους φοβίζει. Κάθε αφαίμαξη εισοδήματος σε τέτοιες μέρες, κοστίζει πολιτικά διπλά. Κατ’ ουσίαν ειρωνεύεται τους εύλογους φόβους των.
Τρίτον και κυριότερο: δεν ξέρουμε ποιος είχε την φαεινή ιδέα να βάλει τον πρωθυπουργό να επαναλάβει την καταστροφική για τον πρεσβύτερο Τζορτζ Μπους ιστορική φράση «read my lips, no more taxes» («διαβάστε τα χείλη μου: όχι άλλοι φόροι»). Η διάψευσή όμως αυτής της υπόσχεσης σε λίγους μόνο μήνες από την εκφορά της πλήττει το τελευταίο ισχυρό χαρτί της Νέας Δημοκρατίας, τον ίδιο τον κ. Καραμανλή.
Φυσικά, οι υποσχέσεις όλων των πρωθυπουργών κατά καιρούς διαψεύδονται. Συνήθως, όμως, λίγοι το αντιλαμβάνονται. Στην περίπτωση της έκτακτης εισφοράς, η διάψευση εστάλη ταχυδρομικώς στα σπίτια χιλιάδων φορολογουμένων. Το μόνο που δεν έγραφε το χαρτί της εφορίας ήταν: «Και μην ξεχάσετε στις άλλες εκλογές να ψηφίστε ΠΑΣΟΚ». Για την ακρίβεια αυτή, η έκτακτη εισφορά πρέπει να είναι η αποτελεσματικότερη ταχυδρομική καμπάνια μιας κυβέρνησης υπέρ της αντιπολίτευσης στην ιστορία του τόπου. Είναι μετρημένο ότι οι διαφημιστικές εκστρατείες διά του ταχυδρομείου έχουν ανταπόκριση 2%· αυτή η καμπάνια θα έχει διψήφιο ποσοστό αποτελεσματικότητας. Αλλά για τους απέναντι.
Το βασικό συμπέρασμα, όμως, είναι ότι και αυτή η κίνηση αποδεικνύει ότι ο επικοινωνισμός δεν έχει απλώς κοντά ποδάρια· γίνεται στην πραγματική πολιτική μπούμερανγκ. Στα ωραία λόγια και στις ομορφότερες υποσχέσεις αντιπαρατίθεται μια δυσάρεστη πραγματικότητα και στο τέλος είναι αυτή που κερδίζει. Η αντικειμενική, όμως, φθορά που έχει κάθε κυβέρνηση πολλαπλασιάζεται όταν ωραιοποιούνται οι καταστάσεις και δίνονται υποσχέσεις, που είναι ανέξοδες – αλλά μόνο την στιγμή που λέγονται. Διότι μετά, όταν διαψεύδονται, κοστίζουν πολύ περισσότερο από το φυσιολογικό.
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
8.7.09

Τα πούλμαν στην Αμαλίας

Tης Γιωτας Συκκα
Δύο το μεσημέρι η λεωφόρος Αμαλίας έχει μπλοκάρει και πάλι. Οι οδηγοί σημειωτόν από το τελευταίο φανάρι της οδού Φιλελλήνων περιμένουν χωρίς να γνωρίζουν την αιτία του κακού. Για τους περισσότερους που διασχίζουν την περιοχή κάθε μέρα είναι σαφές τι συμβαίνει.
Στο ύψος της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου τέσσερα πούλμαν σχηματίζουν ουρά. Με αναμμένη τη μηχανή όλα, για να δροσίζεται ο οδηγός μέσα στη λάβα του μεσημεριού, περιμένουν τους τουρίστες. Εξω, οι εξατμίσεις «γονατίζουν» τις τελευταίες αντοχές των περαστικών.
«Γνωρίζετε ότι είναι παράνομο να περιμένετε εδώ τους επιβάτες;», ρωτάω τον οδηγό του πρώτου πούλμαν, γιατί μου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι εξαγγελίες του υπουργού Πολιτισμού για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
«Δεν ξέρω τίποτα και ούτε θέλω να μάθω. Πού να περιμένω τόσο κόσμο;», απαντάει από τη δροσιά του ατσαλάκωτος ο οδηγός.
Κάπως έτσι η ελληνική πραγματικότητα μας ισοπεδώνει και πάλι.
Η περίφημη συμφωνία που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς με τον συνάδελφό του υπουργό Τουριστικής Ανάπτυξης Κ. Μαρκόπουλο και τους ιδιοκτήτες των τουριστικών πούλμαν ήταν πολύ ανθρώπινη για να ’ναι αληθινή. Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν καλά καλά τα εγκαίνια, οι οδηγοί ξέχασαν το δρομολόγιο που αποφασίστηκε να ακολουθούν.
Το Φαληρικό Δέλτα τους πέφτει μακριά για να περιμένουν μέχρι να ολοκληρωθεί η ξενάγηση των επισκεπτών στο εσωτερικό του μουσείου. Ομως και το κοντινό πάρκινγκ του «Διονύσου», που ορίστηκε ως χώρος επιβίβασης, για τις συνήθειές τους μοιάζει να βρίσκεται σε άλλο πλανήτη.
Δυστυχώς, αυτή η εικόνα γίνεται καθημερινή. Μαζί και ανησυχητική για το πόσο γρήγορα μπορεί να καταστρέψουμε ό, τι καμαρώσαμε πριν από λίγες ημέρες.
Ευτυχώς, στο μουσείο όλα μοιάζουν να δουλεύουν ρολόι. Κόσμος πολύς, νέα παιδιά - οι περισσότεροι φροντιστές με φανερή διάθεση να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες, όπως οι φύλακες που εκπαιδεύονται τακτικά. Ο υπεύθυνος της ασφάλειας, το «άγρυπνο μάτι» του μουσείου, φροντίζει για κάθε τι και οι επισκέπτες μοιάζουν ευχαριστημένοι. Λίγα μέτρα πιο ’κει, η άλλη ελληνική πραγματικότητα ξεπροβάλλει από τις εξατμίσεις.
8.7.09

Το παράξενο σύμπαν των δελτίων

Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Η Δευτέρα ήταν μια αβανταδόρικη ημέρα για τα δελτία, καθώς υπήρχαν πολλές πληροφορίες για τη Μαφία των φυλακών. Οπως συνέβη και στον γραπτό Τύπο, το θέμα αυτό (γιάφκες, δικηγόροι, σωφρονιστικοί υπάλληλοι, «σούπερ κοριοί», καρτοκινητά, αργκό του υποκόσμου κ. λπ.) δέσποσε στα περισσότερα δελτία, πλην του δελτίου του Star, που αφιέρωσε πάνω από μισή ώρα στον «βασιλιά της ποπ».
Ως συνήθως, ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική πολιτική σκηνή (προεδρολογία και σενάρια για ανασχηματισμό και εκλογές) έδωσε το δελτίο της ΝΕΤ. Τα βέλη τους διασταύρωσαν οι κ. Αντώναρος και Παπακωνσταντίνου... Ναι, η δουλειά τους είναι να κάνουν δηλώσεις, όμως δεν είναι υποχρεωτικό να τις ακούμε, εφόσον από αυτές δεν προκύπτει κάποια είδηση. Στο όνομα της τήρησης των «ισορροπιών», το δελτίο της ΝΕΤ συχνά προκαλεί χασμουρητά, μολονότι το κανάλι αυτό είναι ένα από τα λίγα που παρουσιάζει με επάρκεια τις διεθνείς εξελίξεις, όπως συνέβη προχθές με την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στη Μόσχα. Στα «συν» του δελτίου είναι και η αναφορά ότι οι εικόνες από το αιματοκύλισμα στην Κίνα προέρχονται από το ΥouTube και το Τwitter.
Τη Δευτέρα, τα πολλά δελτία έδιναν την εντύπωση ότι το κέντρο του κόσμου δεν είναι απλώς η Ελλάδα, αλλά ο Κορυδαλλός, το στρατηγείο του οργανωμένου εγκλήματος, αν και για το Star το κέντρο του σύμπαντος ήταν το Λος Αντζελες, λόγω Μάικλ Τζάκσον. Π. χ., στον Alpha δεν υπήρχαν ούτε Μόσχα ούτε Κίνα (παρά τους 156 νεκρούς διαδηλωτές), αλλά... τα 10 χρόνια γάμου του ζεύγους Μπέκαμ. Τα διεθνή του Alter επίσης περιορίστηκαν στον Τζάκσον και μάλιστα μάθαμε ότι κάποιοι είδαν το φάντασμά του... Με τρία σοβαρά διεθνή θέματα ασχολήθηκε ο ΣΚΑΪ, που το δελτίο του διαρκεί μόνο μισή ώρα, ενώ ο ΑΝΤ1 αναφέρθηκε βιαστικά, στο τέλος του δελτίου, στη συνάντηση της Μόσχας και στην Κίνα. Ικανοποιητική ήταν η κάλυψη των διεθνών εξελίξεων στο Mega, από άποψη έκτασης (8 λεπτά) και περιεχομένου, αλλά και πάλι στην «ουρά» του δελτίου.
Εκνευριστικά μονοθεματικό είναι το δελτίο στο Alter και ελαφρώς αγχωτικό αυτό του ΑΝΤ1. Ο Alpha ταλαντεύεται ανάμεσα στο κοινωνικό ρεπορτάζ και το lifestyle, ενώ πιο «πολιτικό» είναι το δελτίο του Μega. Πολυθεματικό και περιεκτικό είναι το δελτίο του ΣΚΑΪ, ενώ το «Eco News», που ακολουθεί, είναι μια καινοτομία στην ελληνική τηλεόραση.
Στα δελτία, οι πολιτιστικές ειδήσεις είναι είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση. Προχθές, η εξαίρεση ήταν ο ΣΚΑΪ (ένα εικαστικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ για το μουσείο του Ερζέ, του πατέρα του Τεν Τεν, στο Βέλγιο), ενώ συμπαθητικό ήταν και το ρεπορτάζ του Alpha για τους διάσημους Ελληνες ηθοποιούς που δάνεισαν τη φωνή τους για τη μεταγλώττιση μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ («ύστερα από 61 χρόνια στο θέατρο, πρώτη φορά πέρασα από οντισιόν», είπε ο Κώστας Βουτσάς). Ηταν η μοναδική στιγμή στις τόσες ώρες ενημέρωσης που μπορούσε να χαμογελάσει κανείς.
8.7.09

Ο Υμηττός ξεχάστηκε

Tου Νικου Βατοπουλου
Kοιτούσα τις προάλλες τη μαύρη πλαγιά του Υμηττού στο ύψος της Γλυφάδας. Ανάμεσα στις πολυκατοικίες που έχουν σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού διακρίνει κανείς ακόμη και από απόσταση τα μαυρισμένα πεύκα. Δεν ήταν όλη η περιοχή χαμηλής βλάστησης. Τα πεύκα είχαν μεγαλώσει αρκετά σε σημείο που λίγες ημέρες πριν από την πυρκαγιά της 15ης Ιουνίου, παρατηρούσα πόσο πιο πράσινη ήταν πλέον η πλαγιά του Υμηττού. Κατέβαινε ο αέρας στο κέντρο της Γλυφάδας φιλτραρισμένος από τα νεαρά πεύκα του βουνού και παρά την οικοδομική ανάπτυξη της Ανω Γλυφάδας και της Ανω Βούλας, υπήρχε ακόμη μία αίσθηση εξοχής.
Ημουν μικρός όταν συνέβη ένας από τους πιο μεγάλους εμπρησμούς της ίδιας πλαγιάς του Υμηττού, την ημέρα της τουρκικής επέμβασης στην Κύπρο το 1974. Μέσα στη γενική τρέλα των γεγονότων, με τη γενική επιστράτευση να έχει διαλύσει κάθε έννοια κανονικής ζωής, ο ουρανός της Γλυφάδας έβρεχε στάχτες. Ηταν μια καταιγίδα με αποκαΐδια που έπεφταν από έναν κόκκινο ουρανό. Με ένα κρατικό μηχανισμό σε διάλυση, η φωτιά εκείνου του Ιουλίου πριν από 35 χρόνια κατέκαψε ανενόχλητη όλη την πλαγιά. Τότε, ήταν ακόμη άχτιστη.
Εκτοτε, κάηκε τρεις - τέσσερις φορές ακόμη, αλλά φυτεύτηκε έστω και σποραδικά τα τελευταία χρόνια. Λίγο πριν από την πυρκαγιά του Ιουνίου ήταν στα πιο «πράσινά» της. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν από τη θάλασσα. Αλλά η καταστροφή που άφησε το βουνό φαλακρό, χωρίς ζωντανές ρίζες στο χώμα και χωρίς πουλιά και άλλα ζωντανά, προσφέρει ένα θλιβερό θέαμα. Μας θυμίζει την ανικανότητα αυτής της χώρας να θέσει στοιχειώδεις κανόνες προς όφελος του συνόλου. Χώρες πολύ λιγότερο ευνοημένες από τη Φύση, όπως. π.χ. το Ισραήλ, έχουν κάνει θαύματα ανάπτυξης του περιαστικού πρασίνου με σωστές επιλογές και επενδύσεις.
Και εδώ, ολόγυρα στην ασφυκτικά δομημένη Αθήνα όχι μόνο δεν έχουμε κατορθώσει να διατηρήσουμε στοιχειωδώς τη Φύση αλλά ως αντίβαρο προσφέρουμε στον πληθυσμό ανθυγιεινό και αντιαισθητικό περιβάλλον. Κι όμως, η ανάπτυξη του περιαστικού πρασίνου σε όλους τους ορεινούς όγκους της Αθήνας θα έπρεπε να είναι μείζων προτεραιότητα ως ζήτημα εθνικής σημασίας. Είναι η ειρωνεία, δύο από τα προνομιούχα προάστια, η Βούλα και η Γλυφάδα, να έχουν στερηθεί το φυσικό περιβάλλον με λιγοστές ελπίδες ανάκτησής του.
Η εγκατάλειψη του φυσικού περιβάλλοντος στην παραλιακή ζώνη είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Θα ήταν άδικο να αποδώσουμε ευθύνες μόνο στον Δήμο Γλυφάδας (που έχει μεγάλες ευθύνες ούτως ή άλλως, ας κοιτάξει κανείς και την παραλία δίπλα στο τραμ) όταν το σύνολο σχεδόν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τον Πειραιά ώς τη Βούλα έχει εγκαταλείψει τη Φύση. Και Φύση δεν είναι κάποια παρτέρια.
Κι όπου δεν υπάρχει αρμοδιότητα, αλλά θίγεται η ποιότητα ζωής μπορεί ένας Δήμος να ασκήσει πιέσεις.
8.7.09

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Εκθεση στην Εθνική Γλυπτοθήκη των κουστουμιών από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας

Της Μαργαριτας Πουρναρα
ΕΚΘΕΣΗ.
Η ιδέα είναι εξαιρετική: μια έκθεση στην Εθνική Γλυπτοθήκη, (Aλσος Στρατού, Γουδί) με ένα μέρος των κοστουμιών που παρουσιάστηκαν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, ως μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης για τους εθελοντές που συνεισέφεραν στην επιτυχία των Αγώνων. Μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει για τη μεταολυμπιακή κληρονομιά της πόλης, για τα κτίρια, τις οδικές αρτηρίες, τη συνολική υποδομή, αλλά ξεχνούσαμε ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο.
Το ανθρώπινο δυναμικό που έσπευσε να βοηθήσει όπου υπήρχε ανάγκη: από τα στάδια και τις αθλητικές διοργανώσεις, μέχρι την προετοιμασία και τη φιλοξενία, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι υπάρχει ανταπόκριση, όταν υπάρχει όραμα. Η έκθεση που εγκαινιάζεται αύριο, είναι ένα νοερό ταξίδι σε εκείνες τις ημέρες του καλοκαιριού του 2004 που θα μας μείνουν αξέχαστες. Διοργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Ολυμπιακής Αξιοποίησης του υπουργείου Πολιτισμού, τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού και την Εθνική Γλυπτοθήκη, με σκοπό να μας δώσει λίγο κουράγιο σε δύσκολες εποχές.
Περικυκλωμένοι από σκάνδαλα, απαξίωση στην πολιτική σκηνή, πιεσμένοι από την ακρίβεια και την ύφεση, μπορούμε να νιώσουμε ψυχική ανάταση, ενθυμούμενοι την υπερηφάνεια που νιώσαμε στην τελετή έναρξης. Αλλωστε όλα τα αντικείμενα που εκτίθενται, λειτουργούν ως η καλύτερη υπόμνηση.
Πανοπλίες και φορεσιές
Είναι αδύνατον να μην αισθανθεί κανείς συγκίνηση μπροστά στο τεράστιο καραβάκι που έπλεε μέσα στη λίμνη που είχε δημιουργηθεί στο ΟΑΚΑ, να μην κοντοσταθεί μπροστά στις αρχαίες ελληνικές πανοπλίες, ή τις υπέροχες φορεσιές, τα τύμπανα που έκαναν την καρδιά μας να συντονιστεί με το στάδιο. Συνολικά παρουσιάζονται 47 παραδοσιακά κοστούμια από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, 6 βυζαντινά, 8 κοστούμια Ταναγραίων, 4 καρυάτιδες, 30 πανοπλίες κ.ά. Πρόκειται για όλα αυτά τα σκηνικά αντικείμενα που είχε σχεδιάσει ο Αγγελος Μέντης και τα φόρεσαν οι εθελοντές στην πολύχρωμη παρέλαση της έναρξης.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε όμως οι περισσότεροι από εμάς είναι ότι όλα τα κοστούμια και τα αντικείμενα υλοποιήθηκαν (δηλαδή κατασκευάστηκαν, ζωγραφίστηκαν κ.λπ.) πάλι από εθελοντές. Σε αυτούς τους 7.000 ανθρώπους που εργάστηκαν σκληρά για την τελετή έναρξης είναι αφιερωμένη η έκθεση και τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε ειδικό πίνακα.
Η μόνη μας αντίρρηση για την έκθεση ήταν πως μας φάνηκε μικρή, αν σκεφτεί κανείς το υπερθέαμα της 13ης Αυγούστου. Βέβαια, όπως μας εξήγησε η επιμελήτρια της έκθεσης Λίλη Πεζανού, αποφασίστηκε να συμπεριλάβουν ορισμένα αντιπροσωπευτικά δείγματα από αισθητικής άποψης. Η συντήρησή τους είναι ιδιαίτερα δαπανηρή αφού είναι κατασκευασμένα από πολύ ευπαθή υλικά όπως χαρτοπολτό, γάζα, πλαστικό και είναι ζωγραφισμένα στο χέρι. Δεν έχουν την αδρότητα που συναντάμε στα θεατρικά κοστούμια που προορίζονται να τα βλέπουμε από απόσταση, αλλά είναι προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.
Αλλο ένα σημαντικό στοιχείο της έκθεσης είναι τα βίντεο σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Τσαγγάρη που μας δείχνουν το making of των τελετών.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 20 Δεκεμβρίου και η είσοδος κοστίζει 3 ευρώ. Εξαιρούνται οι εθελοντές των Ολυμπιακών, οι πολύτεκνοι κ.ά.
7.7.09

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

"Επιστρέψτε τα χρήματα της Lehman Brothers"

Απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης δικαιώνει καταθέτη της Citibank

Την έντοκη επιστροφή των χρημάτων ενός καταθέτη της Citibank που είχε παροτρυνθεί να επενδύσει στα «τοξικά» προϊόντα της Lehman Βrothers αποφάσισε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Με την προσωρινά εκτελεστή απόφαση (19932/09) το δικαστήριο δικαίωσε τον πελάτη της Citibank και καταδίκασε τη γνωστή τράπεζα ζητώντας να επιστραφεί όλο το κεφάλαιο του καταθέτη και μάλιστα έντοκα. «Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα, δεδομένου ότι αποτελεί δεδικασμένο στη χώρα μας για την ικανοποίηση και των άλλων καταθετών που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνηστους οποίους η Citibank διέθεσε τα συγκεκριμένα προϊόντα» αναφέρεται σε ανακοίνωση της Ενωσης Πολιτών Κατόχων Τίτλων Lehman Βrothers. «Υστερα από τα πρόστιμα που υπέβαλε το ελληνικό Δημόσιο κατά της Citibankαλλά και ύστερα από την αποστολή της υπόθεσης στην Εισαγγελία από την Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή για τη διερεύνηση των ποινικά κολάσιμων πράξεων των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Citibank, έρχεται σήμερα η πρώτη απόφαση της Δικαιοσύνης, η οποία επιβάλλει στην τράπεζα να επιστρέψει σε καταθέτη της όλο το κεφάλαιό του εντόκως» σημείωσε ο πρόεδρος της Ενωσης κ. Ν. Πιτσούλης. «Με το δικαστήριο κλείνει ο κύκλος ενός αγώναο οποίος ξεκίνησε τον Δεκέμβριο για την επιστροφή των χρημάτων όλων των καταθετών της Citibank που επένδυσαν σε ομόλογα της Lehman Βrothers. Η νίκη είναι συντριπτική κατά της Citibank και δίνει ένα μήνυμα για την ασυδοσία των τραπεζών στη χώρα μας» συμπλήρωσε.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
2.7.09

Αποστάσεις στο θέμα των ιστολογίων

Φωτεινη Καλλιρη
Η νομική επιχειρηματολογία που εξέθεσε προσφάτως σε γνωμοδότηση ο απερχόμενος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς για την άρση της ανωνυμίας στα ιστολόγια δεν λαμβάνει υπόψη ευρωπαϊκή Οδηγία για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και «θα δημιουργήσει προβλήματα», εκτίμησε χθες ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, κ. Χρήστος Γεραρής, κατά την παρουσίαση των πεπραγμένων της Αρχής το 2008. Στο επίκεντρο και τα νομοθετικά μέτρα για την άρση της ανωνυμίας στα καρτοκινητά, τα οποία ο πρόεδρος χαρακτήρισε επίσης υπερβολικά, κάνοντας έκκληση στην Πολιτεία να σεβαστεί τις γενικές αρχές του δικαίου. Αναφορικά με την επίμαχη εισαγγελική γνωμοδότηση ο κ. Γεραρής επισήμανε ότι «θα δημιουργηθούν προβλήματα, διότι δεν έχει ληφθεί υπόψη η οδηγία 2002/58 για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, που έχει επικυρωθεί από τη Βουλή με το νόμο 3471/2006 (για την κατοχύρωση του απορρήτου της επικοινωνίας, άρση του οποίου μπορεί να γίνει μόνο υπό τις προϋποθέσεις του άρ. 19 του Συντάγματος). «Σε αυτή την περίπτωση, ενδεχόμενη ρύθμιση χωρίς νομοθετική μεταρρύθμιση, θα δημιουργήσει προβλήματα» σχολίασε.
Εντός του Ιουλίου, η Αρχή θα γνωμοδοτήσει για δύο τροπολογίες των υπ. Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης για την άρση της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Η μία τροπολογία εξαιρεί από το πεδίο νόμου και τον έλεγχο της Aρχής την επεξεργασία με ειδικά τεχνικά μέσα από οποιαδήποτε δημόσια αρχή για λόγους ασφάλειας και άμυνας της χώρας. Η δεύτερη αφορά την τροποποίηση διατάξεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για την τήρηση αρχείου δεδομένων DNA, με την οποία ο έλεγχος από την αρμοδιότητα των δικαστικών αρχών μεταβιβάζεται στις αστυνομικές αρχές, ύστερα από εντολή εισαγγελέα.
Ιδιαίτερη μνεία έκανε ο κ. Γεραρής στα κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, λέγοντας ότι κρίθηκε παράνομη η εγκατάστασή τους σε δύο σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Kαθώς αυξήθηκαν κατά 50% το 2008, σε σχέση με το 2007, οι καταγγελίες για παράνομη λειτουργία κλειστών κυκλωμάτων παρακολούθησης η Αρχή προτίθεται να προχωρήσει σε αναθεώρηση της σχετικής γνωμοδότησης, ώστε να διευκρινιστούν ζητήματα που έχουν προκύψει από τη λειτουργία τους.
Οσον αφορά τα πεπραγμένα της Αρχής, ο κ. Γεραρής ανέφερε ότι το 2008 διεκπεραιώθηκαν 1.838 υποθέσεις και επιβλήθηκαν κυρώσεις σε 24 περιπτώσεις για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, επιβάλλοντας πρόστιμα συνολικού ύψους 673.000 ευρώ.

Της Φωτεινής Καλλιρη
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
2.7.09

Νέα κρατική ενίσχυση 6,1 δισ. δολ για τη Freddie Mac

Η αμερικανική εταιρεία στεγαστικής πίστης Freddie Mac έλαβε και νέα κρατική ενίσχυση, ύψους 6,1 δισ. δολαρίων. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Χρηματοδότησης της Εστίας που διαχειρίζεται την εταιρεία από το περασμένο φθινόπωρο, όταν η Freddie Mac κινδύνευσε με κατάρρευση λόγω της κρίσης στην αγορά επισφαλών στεγαστικών δανείων, ζήτησε από το υπουργείο Οικονομικών τα σχετικά κονδύλια, που ανεβάζουν το σύνολο της κρατικής ενίσχυσης στα 51,7 δισ. δολ.
2/7/09

Οδεύοντας προς τα βράχια

Η διπλή κρίση, δημοσιονομική και παραγωγική, που καταδιώκει την ελληνική οικονομία αρχίζει πλέον να δείχνει τα δόντια της. Οσο περνούν οι μήνες και δεν υπάρχουν σημάδια αντιστροφής των οικονομικών συνθηκών, τόσο αυξάνονται οι επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία, μεταφέροντας άκρως δυσμενείς συνέπειες στην ελληνική κοινωνία. Οι επιχειρήσεις δεν περνούν τις καλύτερες των ημερών τους, οι πωλήσεις κάμπτονται διαρκώς, τα ρευστά διαθέσιμα υποχωρούν, οι τράπεζες με τη σειρά τους παραμένουν επιφυλακτικές στη χορήγηση πιστώσεων και έτσι οι πληρωμές μετατίθενται στο μέλλον, οι επιταγές μεταφέρονται από χέρι σε χέρι για να μείνουν στο τέλος ακάλυπτες και να σκάσουν αφήνοντας πίσω τους φέσια, πρόσθετες υποχρεώσεις και άλλα συναλλακτικά ήθη, του τύπου «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»... Ολη αυτή η κατάσταση επιδρά σε όλο το οικονομικό σύστημα, δημόσιο και ιδιωτικό, συσσωρεύοντας υπερβάλλον κόστος, οικονομικό και ψυχολογικό. Το κράτος πιέζεται, η πολιτική εξουσία εξασθενεί και αντιδρά σπασμωδικά, δεν έχει τη δύναμη ούτε το σθένος να συλλάβει και να εφαρμόσει ολοκληρωμένες πολιτικές. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη παρέμβαση της κυβέρνησης. Ανακοίνωσε εισπρακτικά μέτρα τώρα και προανήγγειλε πρόσθετα για το φθινόπωρο, διαμορφώνοντας περιβάλλον επικίνδυνης αναμονής, η οποία αναστέλλει επιλογές, αγορές, πράξεις και αποφάσεις. Τα νοικοκυριά μαζεύονται, συντηρητικοποιούνται ακόμη περισσότερο, σκέφτονται διπλά, αποφεύγουν δαπάνες και πληρωμές, επιτείνοντας τελικώς το περιβάλλον κρίσης. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το κράτος θα εισπράξει τα λεφτά που διεκδικεί, ούτε βεβαίως να εγγυηθεί ότι θα μεταφέρει σήματα σταθεροποίησης και ελέγχου των οικονομικών συνθηκών. Με αποτέλεσμα ο φαύλος κύκλος να διευρύνεται, η οικονομία να χάνει στροφές, το κόστος να πολλαπλασιάζεται και να πιέζει αφόρητα τις επιχειρήσεις, αναδεικνύοντας πρωτοφανή παραγωγικά αδιέξοδα, από τη διόγκωση των οποίων πηγάζουν περιορισμοί, συρρικνώσεις και εσχάτως αιφνίδιοι θάνατοι. Το τελευταίο διάστημα απ΄ όλους τους τομείς της πραγματικής οικονομίας, από τη βιομηχανία και το εμπόριο ως την αγροτική παραγωγή και τις υπηρεσίες, μεταφέρονται συνεχώς τέτοια αυξανόμενα κύματα ανασφάλειας, τα οποία τείνουν να γίνουν γιγαντιαία και να πετάξουν το ελληνικό σκάφος στην κυριολεξία στα βράχια. Οι περισσότεροι αναμένουν την επικράτηση εκρηκτικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών στις αρχές του προσεχούς φθινοπώρου και επιμένουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Είναι ανάγκη τώρα και όχι τον Σεπτέμβριο να επαναξιολογήσει τις συνθήκες και να τελειώσει με τις πολλές αναμονές και τις ακόμη περισσότερες αναστολές. Κανονικά θα έπρεπε να έχει μιλήσει απολύτως ειλικρινώς από τώρα και να έχει θέσει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οσο αυτό δεν κατανοείται, τόσο προσεγγίζουμε τον χρόνο σύγκρουσης με τα βράχια.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
2.7.09

«Ρελάνς» Αρχής Προσωπικών Δεδομένων για τα blogs

Αμφισβήτησε χθες ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα κ. Χ. Γεραρής τη γνωμοδότηση του πρώην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά, με την οποία αίρεται η ανωνυμία των bloggers. Κατά την παρουσίαση της έκθεσης πεπραγμένων της Αρχής για το 2008, ο κ. Γεραρής εξέφρασε την άποψη ότι μόνο με αλλαγή της νομοθεσίας μπορεί να γίνει η άρση του απορρήτου των bloggers για την αποκάλυψη των δραστών του ηλεκτρονικού εγκλήματος. Επίσης σημείωσε, ότι πρέπει να γίνει ρύθμιση για την τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας, υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 19 του Συντάγματος που αφορά το απόρρητο των επιστολών κτλ. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Σανιδάς άναψε το «πράσινο φως» στις Αρχές, όταν έχουν υποψίες ότι έχει διαπραχθεί οποιοδήποτε αδίκημα μέσω Διαδικτύου να ενημερώνονται άμεσα για τα εξωτερικά δεδομένα μιας επικοινωνίας. Δηλαδή τον αριθμό κλήση, τα στοιχεία των συνομιλούντων, την ώρα και θέση της κλήσης κτλ.
O πρόεδρος της Αρχής τόνισε ότι θα δημιουργηθούν προβλήματα από τη γνωμοδότηση, καθώς δεν έλαβε υπόψη της την κοινοτική οδηγία 58/2002 για την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και της ιδιωτικής ζωής στον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Οδηγία η οποία ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη με τον Ν. 3471/2006. Με την οδηγία αυτή κατοχυρώνεται το απόρρητο των εξωτερικών στοιχείων της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Παράλληλα, για το ίδιο θέμα της γνωμοδότησης, ο ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Στ. Λαμπρινίδης απέστειλε επιστολή προς την Ευρωπαϊκή Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και έθεσε ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ως προς τις νομοθετικές ρυθμίσεις που προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης για την εκτεταμένη λειτουργία των καμερών σε όλους τους δημόσιους χώρους και κτίρια, ο κ. Γεραρής τόνισε ότι, αν και είναι πολύ ασφυκτικά τα χρονικά περιθώρια που έχει η Αρχή για να αποφανθεί για ένα τόσο σοβαρό θέμα, η σχετική γνωμοδότηση θα εκδοθεί μέσα στον Ιούλιο.
Το κρίσιμο ζήτημα που θα εξεταστεί αφορά το κατά πόσον είναι συμβατές με το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι κυβερνητικές ρυθμίσεις.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
2.7.09

ShareThis