Είναι να απορείς με την επίσημη ελληνική Εκκλησία, με τον Αρχιεπίσκοπό της και την Ιερά της Σύνοδο. Οχι τόσο για τον συντηρητισμό της, αυτός έχει τον ιστορικό του ρόλο όπως κάθε συντηρητισμός, γενικά. Οσο για την αφέλειά της να νομίζει ότι διευθετεί τα ζητήματά της ενώ ακριβώς τα αναζωπυρώνει και τα φέρνει στην επιφάνεια. Θυμηθείτε το θέμα των ταυτοτήτων, όπου μάλιστα η θέση της Εκκλησίας ήταν εξαιρετικά λαοφιλής. Δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα ήθελε να επιλύσει. Το ίδιο και με την απόπειρα της Ιεράς Συνόδου να αθωώσει μητροπολίτη τον οποίο προηγουμένως τα δικαστήρια είχαν καταδικάσει αμετάκλητα.
Ερχόμαστε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα: Η Ιερά Σύνοδος, ασφαλώς όχι εν αγνοία του Αρχιεπισκόπου, παρενέβη και ζήτησε από τον υπουργό Πολιτισμού, τον κ. Αντ. Σαμαρά, να λογοκρίνει και να περικόψει φιλμάκι του σκηνοθέτη Γαβρά, επειδή υπαινισσόταν καταστροφές αρχαιοτήτων από τους χριστιανούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Κυρίως μετά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (ο οποίος ως Ρωμαίος αυτοκράτορας ήταν πραγματικά μεγάλος, αλλά διόλου «άγιος»), όταν ο χριστιανισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία του κράτους και οι χριστιανοί σε εξουσιαστική κάστα. Αυτές οι καταστροφές και γενικά η αντιπαλότητα και η επιθετικότητα της νέας θρησκείας εναντίον της παλαιάς και του αρχαίου πολιτισμού, είναι γεγονότα ιστορικά βεβαιωμένα και έχουν ήδη μελετηθεί και διερευνηθεί οι αιτίες που τα προκάλεσαν. Με σημερινούς όρους ήταν μια σφοδρή σύγκρουση πολιτισμών στην οποία εμπλεκόταν η κοσμική εξουσία, με τα μέσα που συνήθως διαθέτει, τη βία και την καταπίεση.
Ομως, αυτή δεν είναι η μόνη πλευρά που η σύγχρονη Εκκλησία κουβαλάει στην Ιστορία της και δεν έχει το δικαίωμα ούτε μπορεί να την αποβάλει. Ηδη από τότε, από τους αιώνες του φανατισμού και της επιθετικότητας, η χριστιανική Εκκλησία, ιδιαίτερα στο ανατολικό της τμήμα, αισθάνθηκε την ανάγκη και βρήκε τρόπους να αποκαταστήσει ουσιαστικούς δεσμούς με τον αρχαίο Λόγο, που διατηρούνται ζωντανοί ώς σήμερα. Δεν είναι ίσως παράτολμο να υποστηριχθεί ότι ακριβώς αυτοί οι δεσμοί είναι που άλλοτε εξάλειψαν και άλλοτε απάλυναν τον σκληρό και ανυποχώρητο δογματισμό της εβραϊκής παράδοσης που μοιραία συνόδευε τον χριστιανισμό τους πρώτους αιώνες.
Η Ιστορία δεν είναι επιλεκτική. Κουβαλάει μέσα της και τα καλά και τα κακά. Τα τελευταία χρόνια, στη Γαλλία κυρίως, άνοιξε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, στην οποία θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε εκτενέστερα. Το ερώτημα που προκύπτει από νεότερες έρευνες είναι τούτο: Είναι οι μουσουλμάνοι Αραβες που με μεταφράσεις αρχαίων κειμένων και γενικότερα με την επεξεργασία της αρχαίας γνώσης αποτέλεσαν τη γέφυρα με τη χριστιανική Δύση και τον πολιτισμό της; ΄Η μήπως είναι η αδιάπτωτη μελέτη αρχαίων κειμένων από το χριστιανικό Βυζάντιο και η συνεχής μετάγγιση γνώσης και στοχασμού προς τη Δύση, εκείνη που τελικά «μπόλιασε» την αρχαία σκέψη σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε δυτικό πολιτισμό. Ιδού στάδιο λαμπρό μελέτης και έρευνας για την Εκκλησία.
Είναι ένα άλλο και πολύ σοβαρό ζήτημα, γιατί οι πολιτικοί μας, στην περίπτωσή μας ο κ. Αντ. Σαμαράς, δέχονται με τόση προθυμία να υπηρετήσουν τον σκοταδισμό, τουλάχιστον μιας μερίδας της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου