Υπάρχει και διατυπώνεται δημόσια από, υποτίθεται, υπεύθυνους δημόσιους άνδρες η άποψη ότι περίπου για όλα τα δεινά της χώρας φταίνε οι μετανάστες. Αφαιρούν θέσεις εργασίας από τους ντόπιους και αυξάνουν την ανεργία (επιχείρημα που επαναλαμβάνεται σε όλες τις χώρες επί δεκαετίες, ενώ παντού αποδεικνύεται παράλογο και ανυπόστατο), πιέζουν τα μεροκάματα προς τα κάτω, αλλοιώνουν τον τρόπο ζωής, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, και είναι επιρρεπείς στην παραβατικότητα. Το αίτημα είναι αυτονόητο: να διώξουμε όσους μετανάστες μπορούμε περισσότερο, να περιορίσουμε τον αριθμό τους στο απολύτως αναγκαίο και να αστυνομεύσουμε με αυστηρά μέτρα τη συμπεριφορά τους.
Η άποψη αυτή είναι δημοφιλής. Σε όλη την Ελλάδα, αλλά ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, η μαζική συγκέντρωση μεταναστών που έρχονται από άλλους πολιτισμούς προκαλούν προβλήματα συμβίωσης με τους εγχωρίους και όταν ακόμη είναι απολύτως νομοταγείς. Πολύ περισσότερα και εντονότερα όταν παρανομούν, πράγμα αναμενόμενο από ανθρώπους με ανάγκες επιβίωσης. Ολο και συχνότερα τα ΜΜΕ παρουσιάζουν κατοίκους διαφόρων περιοχών να εκφράζονται με απροκάλυπτη περιφρόνηση και εχθρότητα εναντίον των μεταναστών. Και σκέφτεσαι ότι αυτή η κατά κάποιο τρόπο πριμοδοτούμενη αντιπαλότητα μπορεί να αλλοιώσει τη ζωή μας περισσότερο και βαθύτερα από όσο η ίδια η μετανάστευση και οι μετανάστες. Οι λεγόμενες «επιχειρήσεις - σκούπες» της αστυνομίας δεν φαίνεται να έχουν κάποιον πρακτικό σκοπό, καλό ή κακό, θεμιτό ή αθέμιτο. Απλώς προσθέτουν στην αντιπαλότητα μένος, βαναυσότητα και ρατσιστικό μίσος.
Οταν σκεφτόμαστε έτσι μας διαφεύγουν πολλές πραγματικότητες. Οι μετανάστες ήρθαν στη χώρα μας για να προσφέρουν φτηνή εργασία εκεί που υπήρχε πραγματικό κενό, υπήρχε δηλαδή μεγάλη ζήτηση εργασίας. Δεν πήραν την εργασία του άλλου, πήραν την εργασία που ο άλλος την είχε εγκαταλείψει. Τομείς της οικονομίας και ολόκληρες περιοχές αναζωογονήθηκαν με τη φτηνή εργασία των μεταναστών και κατά μεγάλο ποσοστό σ’ αυτούς οφείλουμε την σχετικά υψηλή ανάπτυξη περίπου δύο δεκαετιών. Μια παράλληλη πραγματικότητα είναι η βαναυσότητα με την οποία πολύ συχνά δεχόμασταν τη φτηνή εργασία, προτιμώντας μάλιστα την «παράνομη», επειδή αυτή προσφερόταν περισσότερο στην άγρια εκμετάλλευση.
Μια άλλη πραγματικότητα που μας διαφεύγει είναι η ανεπάρκεια κρατικής πολιτικής για τους μετανάστες. Φαινόμενα όπως το πρώην Εφετείο στην καρδιά της Αθήνας, στα πλαστικά παραπήγματα στο λιμάνι της Πάτρας, η διαμόρφωση απειλητικών «γκέτο» σε συνοικίες της Αθήνας οφείλονται, θα έλεγα, αποκλειστικά στην ανεπάρκεια που έδειξε το κράτος να σταθμίσει και να ελέγξει πόσους μετανάστες χρειαζόμαστε και να εντάξει την εργασία τους στο δικό μας σύστημα εργασίας και τους μετανάστες στον δικό μας τρόπο ζωής.
Με τους όρους αυτούς είναι φυσικό να εννοούμε ως κρατική πολιτική για τους μετανάστες τον αστυνόμο, τον δικαστή, το κρατητήριο και τη φυλακή... Φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
16.7.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου