Πρόσφατα άκουσα κάποιους στην τηλεόραση να υποστηρίζουν πως τα «μπουζούκια» είναι ελληνικό είδος διασκέδασης –χαρακτηριστικό του τόπου μας– οπότε κι η μετεξέλιξή τους, τα «σκυλάδικα», θα πρέπει να θεωρηθούν διατηρητέα. Να τα διαφυλάξουμε ως έχουν: με τα λουλούδια, τα λαμέ και τους γλεντζέδες καπνιστές πρώτο τραπέζι πίστα.
Δεν κρίνω τον συλλογισμό, αναρωτιέμαι μόνο γιατί κανείς δεν υπερασπίστηκε με ανάλογη θέρμη και τα θερινά σινεμά ως χαρακτηριστικά του ελληνικού καλοκαιριού στις πόλεις. Δεν τα θεώρησε διατηρητέα ως έχουν: με το χαλίκι, την πρασιά και τις κλεφτές ματιές στ’ άστρα.
Καθώς η Αθήνα μεγαλώνει κι εκσυγχρονίζεται, μοιραία αλλάζουν και τα σινεμά της.
Εχει γεμίσει ο τόπος μούλτιπλεξ, τα οποία για μένα είναι εμπειρία τρομακτική: σαν να παρακολουθώ άγουρο εφηβικό πάρτυ με τσιπς, κόκα κόλες, ζελέ και φράντζες στο μάτι, καθήμενη σε πολυθρόνα ψυχαναλυτή. Οσο για τα θερινά, εξαφανίζονται ή γίνονται σιγά σιγά (κι ας μην το λένε) «θερινά παύλα»: θερινά - ουζερί, θερινά - ρουφ γκάρντεν, σνακ μπαρ, με τσιμέντο (το χαλίκι δεν ενδείκνυται για ψηλά τακούνια) και ζαρντινιέρες με λουλούδια ασορτί με τα καθίσματα. Μάταια αναζητώ τη μυρωδιά από «αγιόκλημα και γιασεμιά». Ενίοτε, όμως, μου έρχεται η τσίκνα απ’ το σουβλάκι που ψήνεται στο βάθος, και τη βρίσκω εξίσου ενοχλητική με τη διάχυτη μυρωδιά του ποπκόρν στις αίθουσες των μούλτιπλεξ.
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη μερικά θερινά αναλλοίωτα ή σχεδόν αναλλοίωτα από τον χρόνο και το τρέχον λάιφσταϊλ. Σ’ αυτά επιλέγω να πηγαίνω. Το χειμώνα επιλέγω ταινία, το καλοκαίρι επιλέγω θερινό – ασχέτως ταινίας. Στη δική μου τουλάχιστον συνείδηση, ο θερινός κινηματογράφος δεν είναι η ταινία – δεν ήταν ποτέ–, είναι η ατμόσφαιρα. Είναι να απολαμβάνεις λίγη δροσιά το βράδυ μετά μια μέρα καύσωνα. Να χαλαρώνεις στα σκοτεινά με μια μπίρα στο χέρι. Χωρίς συζητήσεις. Απλά κάνοντας χάζι – πότε στην οθόνη και πότε στο φεγγάρι.
Της Θαλειας Aντωνιαδου*
* Η κ. Θάλεια Αντωνιάδου είναι εκπαιδευτικός.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
18.7.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου