Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ενα «χρέος» για την επόμενη γενιά


Το 1981, το δημόσιο χρέος ήταν κοντά στο 30% του ΑΕΠ. Σήμερα, παρά κάποιες φιλότιμες προσπάθειες από το 1994 μέχρι το 2001, το χρέος έχει ανέβει στο 120%. Αν σήμερα είχαμε χρέος 30%, θα χρωστούσαμε 75 δισ. ευρώ αντί για τα 300 δισ. που χρωστάμε. Πού πήγαν, τι έγιναν όλα αυτά τα χρήματα; Αποκτήσαμε δρόμους, αεροδρόμια, γέφυρες, αλλά και σπίτια, πολλά σπίτια, βίλες, αυτοκίνητα, κότερα κ. λπ. Οι δρόμοι και οι γέφυρες αύξησαν την παραγωγική ικανότητα της χώρας, αλλά όχι όσο θα δικαιολογούσε η τεράστια εισροή δανεικών. Η χώρα έχασε και την αναιμική βιομηχανία που είχε, οι δημόσιες επιχειρήσεις πουλήθηκαν, η δημόσια περιουσία απαξιώθηκε. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι για πάρα πολλά χρόνια ελλειμματικό. Αγοράζουμε πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, περνάμε καλά, και το κάνουμε για 30 χρόνια, με δανεικά. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού και ήρθε με τρόπο καθόλου κομψό. Η διαχείριση της «πολυκατοικίας Ε. Ε.» μας λέει «πληρώστε τα χρέη ή φύγετε». Η γενιά των 60άρηδων πρέπει να αρχίσει να πληρώνει το χρέος που έχει φορτώσει στα παιδιά της. Τόσο απλά.

H αυτογνωσία

Ο νέος πρωθυπουργός έχει πολύ άχαρη δουλειά μπροστά του. Πέρα από όλα τα άλλα, πρέπει να προκαλέσει στον ελληνικό λαό μια κρίση αυτογνωσίας. Εργο ηράκλειο για ένα λαό μαθημένο σε άλλα και ένα κόμμα, μια πολιτική, πολιτιστική και συνδικαλιστική ηγεσία και μια Αριστερά σε διαρκή φάση άρνησης. Και όμως πρέπει, γιατί κινδυνεύει η πατρίς. Τι μπορεί, λοιπόν, να κάνει;

Ας δούμε ένα παράδειγμα από έναν χώρο που γνωρίζουμε καλύτερα. Την ίδια εκείνη εποχή που το χρέος άρχισε να σκαρφαλώνει, η Ελλάδα ξόδευε το 4%, περίπου, του ΑΕΠ για την Υγεία. Σήμερα, ξοδεύει 10%, ή 25 δισ. Φαινομενικά, δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού στην ίδια περίοδο όλες σχεδόν οι ανεπτυγμένες χώρες διπλασίασαν αυτά που ξοδεύουν για την Υγεία. Η διαφορά είναι στην ποιότητα των δαπανών. Το 1981, η δημόσια δαπάνη ήταν περίπου 3% και η ιδιωτική 1%, σύνολο 4%. Σήμερα η δημόσια δαπάνη με ένα, θεωρητικά, ανεπτυγμένο ΕΣΥ, είναι αυτή που θα έπρεπε, δηλαδή κοντά στο 6% (διπλάσια), αλλά η ιδιωτική δαπάνη τετραπλασιάστηκε, στο 4% του ΑΕΠ. Το κράτος πληρώνει γιατί η ιατρική και η τεχνολογία ακρίβυναν. Οι ιδιώτες γιατί; Πού πηγαίνουν αυτά τα 10 δισ. που πληρώνουμε από την τσέπη μας, πέρα από φόρους και εισφορές μας, κάθε χρόνο; Πόσα από αυτά φτάνουν μέχρι την εφορία;

Ο υπουργός Οικονομικών σήκωσε δειλά το δάχτυλο και έδειξε κατά Κολωνάκι μεριά. Υπάρχουν και άλλα να του δείξουμε, από τις κρατικές δαπάνες, τα φάρμακα, τους γιατρούς των Ταμείων και όχι μόνο. Αν έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να πληρώνουμε το χρέος, ας ανοίξουμε τα μάτια. Οι πηγές είναι ορατές, φωνάζουν. Ας αρχίσουμε να μετράμε σωστά, να βάλουμε την τεχνολογία της πληροφορίας να δουλέψει για εμάς, όπως κάνουν και οι κουτόφραγκοι, που βαρέθηκαν να μας πληρώνουν για να καλοπερνάμε. Θέληση χρειάζεται και θάρρος. Είναι η ώρα για την κυβέρνηση να πει, ή τώρα ή ποτέ.

Του Λυκουργου Λιαροπουλου.  Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

29.11.09

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ShareThis