Το αληθινό και μόνιμο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι η θαυμάσια και γεωγραφικά ελκυστική χώρα που λέγεται Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, δεν συγκεντρώνει στα ταμεία της σοβαρούς πόρους πλην των κοινοτικών επιδοτήσεων, του τουρισμού και των εσόδων που προκύπτουν από τις αναγκαστικές πλην άμεσες φοροεπιδρομές του κράτους στους έλληνες πολίτες φορολογούμενους.
Αποτέλεσμα είναι το δυσθεώρητο έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών που αντανακλά την έλλειψη ανταγωνιστικότητας και το οποίο διαρκώς αυξάνεται, ενισχυόμενο και από τους τόκους των δανείων που συνάπτει το ελληνικό κράτος. Η ελληνική οικονομία δεν δημιουργεί έσοδα από εξαγωγές, ως κράτος ξοδεύουμε για εισαγωγές και δανειζόμαστε για να καλύπτουμε αυτά που μας λείπουν.
Για την έλλειψη αυτή εισροών όμως, τις οποίες έχει ανάγκη η οικονομία, μεγάλη ευθύνη φέρει, εκτός από το ανίκανο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο Δημόσιο, και ο ιδιωτικός τομέας που δεν έχει καταφέρει να λειτουργεί ανταγωνιστικά και να συμμετέχει στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εν πολλοίς λοιπόν το δημοσιονομικό πρόβλημα συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της χώρας (σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έπεσε από την 65η στην 71η θέση μεταξύ 134 χωρών), η οποία θα αντιμετωπιστεί επιτυγχάνοντας ισοσκέλιση του ελλείμματος εξωτερικών συναλλαγών μέσω συγκεκριμένων στρατηγικών στόχων που σχετίζονται με την ενίσχυση της εξαγωγικής δραστηριότητας στο πλαίσιο ενός νέου στρατηγικού αναπροσανατολισμού της χώρας. Το μοντέλο ανάπτυξης που οικοδομήσαμε ήταν στρεβλό και βασίστηκε κύρια στα υπερδανεισμένα νοικοκυριά, στις κάθε λογής περίεργες επενδύσεις και στην υπερπροσφορά της κατασκευής, η οποία υπερχρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο οικονομικής μεγέθυνσης.
Στο νέο μοντέλο ανάπτυξης που καλείται να υπηρετήσει η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αναζητηθούν οι τομείς εκείνοι της οικονομίας οι οποίοι μπορούν να πάνε τη χώρα μπροστά, π.χ. τουρισμός, ναυτιλία, παραδοσιακά επώνυμα ελληνικά προϊόντα κ.ά.
Σήμερα, που η δυναμική της ΟΝΕ και της πιστωτικής επέκτασης έχουν εξαντληθεί, πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στις αναγκαίες δημοσιονομικές προσαρμογές και στην υιοθέτηση πολιτικών επανεκκίνησης της πραγματικής οικονομίας που θα δημιουργήσει περιβάλλον αξιοπιστίας και έμπνευσης για τους ξένους επενδυτές.
Ο κ. Αντώνης Ζαΐρης είναι γενικός διευθυντής του ΣΕΛΠΕ.
Πηγή Το Βήμα
25.11.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου