Η οσμή του θανάτου κάτω από τα χαλάσματα, οι σειρήνες των ασθενοφόρων που πηγαινοέρχονταν μέσα στη νύχτα μεταφέροντας νεκρούς και η ατέλειωτη αγωνία που έμοιαζε με αιώνες, στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τα όνειρα της Τασίας Θεοδωρακοπούλου (ένθετη φωτογραφία).
Δέκα χρόνια, σαν σήμερα, μετά τον φονικό και καταστροφικό σεισμό της Πάρνηθας.
Μόλις 25 ετών τότε, είδε ξαφνικά τη ζωή της να κομματιάζεται και να μετατρέπεται σε εφιάλτη καθώς έχασε μέσα σε μια στιγμή, στο τσιμεντένιο φέρετρο της Ρικομέξ, τον σαρανταεννιάχρονο πατέρα της Ιωάννη, την εικοσιτετράχρονη αδελφή της Πηγή, που εργάζονταν εκεί, και την τριανταεξάχρονη ξαδέλφη της Χαρά Βότση.
«Το ένιωσα αμέσως όταν έγινε ο σεισμός ότι κάτι κακό είχε συμβεί στον πατέρα μου και την αδελφή μου. Σαν κάτι να κόπηκε μέσα μου. Κατάλαβα ότι είχε συμβεί το μοιραίο. Λίγα λεπτά αργότερα το ένστικτό μου επαληθεύτηκε καθώς μάθαμε ότι από τον σεισμό κατέρρευσε η Ρικομέξ» (στη φωτόγρ. το μνημείο του αίσχους που έστησαν οι συγγενείς των θυμάτων), λέει με πόνο στην «Ε» η Τασία Θεοδωρακοπούλου, οργισμένη για το εργοστάσιο του θανάτου για την κατάρρευση του οποίου κανείς δεν τιμωρήθηκε.
«Είναι ντροπή για μια πολιτισμένη χώρα να παραμένουν στο απυρόβλητο εκείνοι που προκαλούν τόσο πόνο και τόση δυστυχία σε δεκάδες οικογένειες. Πώς θα ησυχάσουν οι ψυχές των νεκρών αν δεν τιμωρηθεί κάποιος;», αναρωτιέται η κ. Θεοδωρακοπούλου και σημειώνει:
«Θα πρέπει επίσης να μάθει ο κόσμος ότι κανείς μας δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ σαν αποζημίωση. Ολα τα άλλα που λέγονται είναι ψέματα. Πληρώσαμε και πληρώνουμε από την τσέπη μας τους δικηγόρους για παραστάσεις σε δικαστήρια που όλο αναβάλλονται.
Οσο για τη Ρικομέξ μάθαμε ότι άλλαξε όνομα για να μην αποζημιώσει τα θύματα και μεταφέρθηκε στην Τουρκία ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου