Για παράδειγμα, το κράτος μπορεί να κάνει μια ισχυρή ένεση ρευστότητας στην αγορά, αποδίδοντας αυτά που οφείλει (το «κρυφό χρέος» των 12 δισ. ευρώ…) σε ιδιώτες και επιχειρήσεις: Να εκδώσει ομόλογα, τα οποία θα αγοράσουν οι τράπεζες με ιδιωτική τοποθέτηση και να εξοφλήσει τους πάντες ζητώντας μια έκπτωση της τάξης του 20% (έτσι, θα έχει όφελος 2 δισ. ευρώ). Και προκειμένου να μην επιβαρύνει το έλλειμμα ενός μόνον έτους, να επιμερίσει τη δαπάνη των 10 δισ. ευρώ στα χρόνια κατά τα οποία δημιουργήθηκαν οι οφειλές. Να δεσμευτεί, ταυτόχρονα, ότι από εδώ και πέρα θα εξοφλεί τις υποχρεώσεις του εντός 30 ημερών -με συνέπεια να αγοράζει φθηνότερα, χωρίς «καπέλο». Ετσι, το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί και επισήμως κατά 10 δισ. ευρώ, αλλά επειδή η αύξηση θα οφείλεται σε πράξη εξυγίανσης, θα εκτιμηθεί θετικά (και) από τις διεθνείς αγορές.
Ούτε η σπατάλη είναι ανίκητη. Αν σταλούν λίγες ελεγκτικές εταιρείες στα μεγάλα νοσοκομεία, εντός τριών μηνών θα τα έχουν κάνει «φύλλο φτερό», θα έχουν αποτιμήσει την πραγματική οικονομική θέση τους κι έτσι, στις αρχές του 2010 θα μπορεί να επιβληθεί το διπλογραφικό σύστημα και η κατάρτιση ισολογισμών.
Οσον αφορά την άλλη «μαύρη τρύπα», τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, μια νέα κυβέρνηση δεν έχει παρά να τους... αποδώσει την αυτονομία τους: Ας έχουν όσους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς θέλουν και όσες «αναπτυξιακές» ή άλλες επιχειρήσεις θέλουν, αρκεί αυτές να λειτουργούν με κριτήρια αγοράς, δηλαδή να βγάζουν τα λεφτά τους. Να τεθεί τέλος, δηλαδή, στα ρουσφέτια με επιδότηση από τον φορολογούμενο.
Επίσης, μπορούμε να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή:
Να καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο έναντι της εφορίας (μόνο σε «μπανανίες» και φορολογικούς παραδείσους ισχύει…).
Να θεωρηθούν ως τεκμήριο εισοδήματος όλες οι δαπάνες (αρχής γενομένης από τις πληρωμές που κάνουμε με πιστωτική κάρτα, κι ας διαφωνούν οι τραπεζίτες).
Να επανέλθει (για ένα-δύο χρόνια, έως ότου ανασυγκροτηθεί ένας ισχυρός φοροεισπρακτικός μηχανισμός…) ο αντικειμενικός προσδιορισμός του εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών, σε εκούσια βάση. Και (επιτέλους!..) να τιμωρηθεί κάποιος φοροφυγάς.
Γιατί, άραγε, μια επιχείρηση που υποπίπτει στο αδίκημα της φοροδιαφυγής, που εκδίδει «σύννεφο» πλαστά τιμολόγια, θα πρέπει να συνεχίζει να εισπράττει κοινοτικά κονδύλια, απλώς (και μόνο…) πληρώνοντας κάποιο, μικρό πρόστιμο;
Και μιλώντας για τη μάστιγα της διαφθοράς, ίσως σας ξαφνιάσω: Αλλά, ποιοι νόμοι της αγοράς θα παραβιάζονταν αν έβγαινε σε πλειστηριασμό όποια επιχείρηση τελεσίδικα καταδικασθεί γιατί «λάδωσε» κρατικούς υπαλλήλους για να πάρει δουλειές; Ούτε η επιχείρηση θα έκλεινε, ούτε θέσεις εργασίας θα καταστρέφονταν, αλλά ούτε ο ένοχος θα έμενε ατιμώρητος να συνεχίζει το θεάρεστο έργο του. Υπερβολικό; Ισως. Αλλά κάποτε πρέπει να τελειώνει το αστείο...
Ή, πάλι, γιατί να μην αναρτώνται στις ιστοσελίδες των υπουργείων όλα τα τιμολόγια των προμηθειών που κάνουν, καθώς και όλες οι αποφάσεις που συνεπάγονται χρηματική δαπάνη;..
Μέτρα υπάρχουν. Αυτό που ζητείται είναι μια κυβέρνηση με ριζοσπαστικό πρόγραμμα και ικανά, να κάνουν τη δουλειά, έντιμα και με υψηλό κύρος στελέχη. Με ισχυρή βούληση και αυτονομία απέναντι σε συμφέροντα. Μια κυβέρνηση που δεν θα χρωστά σε κανέναν βαρώνο.
Πηγή Καθημερινή
13.9.09
Tου Κωστα Καλλιτση / kkallitsis@kathimerini. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου