Είναι δύο χρόνια τώρα που, κατηφορίζοντας την Υμηττού, έβλεπα τα ίδια γερασμένα πρόσωπα να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων ενός σούπερ μάρκετ, για πεταμένα λαχανικά ή τα χτυπημένα φρούτα της ημέρας. Εδώ και καιρό, δίπλα στους ίδιους κάδους, οι υπεύθυνοι βγάζουν σε τελάρα όλο και περισσότερα τρόφιμα που μπορούν να καταναλωθούν έστω μέσω των απορριμμάτων. Αλλωστε, σ’ αυτά δεν σταματούν πια μόνο ηλικιωμένοι αλλά και νεότεροι, καμιά φορά και παιδιά. Στο Μοσχάτο, πολλοί αφήνουν το ψωμί της προηγούμενης ημέρας προσεχτικά τυλιγμένο πάνω στους κάδους. Στη Σκουφά στο Κολωνάκι, σε ευδιάκριτα σημεία το περίσσευμα από το φαγητό της ημέρας περιμένει σε συσκευασίες μερίδας που αφήνουν ευαισθητοποιημένες οικογένειες, ενώ στη Νέα Μάκρη και στο Πικέρμι, πάντα υπάρχουν δίπλα στους κάδους, χαρτοκιβώτια με ρούχα που διαλέχτηκαν γι’ αυτόν το σκοπό. Κάθε κρίση τελικά αποκαλύπτει τους ανθρώπους. Τον αληθινό τους ψυχισμό. Και αυτή που περνάμε τώρα μοιάζει να έβγαλε στην επιφάνεια κάθε ξεχασμένη διάθεση για βοήθεια χωρίς υστεροβουλία. Στα σχολεία, τα παιδιά οργανώνονται με πρωτοβουλία των δασκάλων τους υλοποιώντας κοινωνικά πρότυπα, πολλές ομάδες δημιουργούν τις συνθήκες για μια πιο προστατευτική κοινωνία, ίσως γιατί το ίδιο το κράτος δείχνει ανίκανο να προστατέψει τους πολίτες του. Και όσο απαξιώνουμε τον ρόλο των πολιτικών, τόσο φαίνεται να αναπτύσσονται εθελοντικές ομάδες, άνθρωποι που παρέχουν βοήθεια με ό,τι τους περισσεύει, ενεργοποιώντας και τους πιο διστακτικούς. Αυτοί που έχουν μεγαλώσει με αγωγή ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, στα δύσκολα την επιστρατεύουν, είναι δοτικοί, φανερώνουν όσα έμαθαν από το σπίτι τους, ενώ εκείνοι που μεγάλωσαν με τον γνώμονα της αδιαφορίας και της απάθειας στην κρίση φαίνονται χειρότεροι. Ευτυχώς, οι πρώτοι είναι πολλοί. Τόσοι ώστε να στηρίζουν τις πρωτοβουλίες αυτές που είναι μέρος του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Πολιτισμός άλλωστε δεν είναι μόνο η μουσική, το θέατρο, τα βιβλία, ο κινηματογράφος. Πολιτισμός πάνω απ’ όλα είναι να εκφράζεις τον καλύτερο εαυτό σου και να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου. Είναι η επικοινωνία. Και είναι πράγματι περίεργο. Την ώρα που η αγένεια και η επιθετικότητα πρωταγωνιστεί στις καθημερινές μας διαδρομές, στο φανάρι ή στο μετρό, τα σημάδια της ανθρωπιάς εκδηλώνονται στις πιο ετερόκλητες γειτονιές της πόλης. Η πείνα για τον Ελληνα μοιάζει ντροπή. Και μαζί της αφυπνίστηκε κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό από τους καλούς τρόπους.
Της Γιώτας Συκκά 21.12.2011 | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου