Να συμπονέσουμε και να συμπαρασταθούμε στον κ. Βενιζέλο, ο οποίος δήλωσε: «Ελπίζω να έρθουν έτσι τα πράγματα και να μου δοθεί κάποτε η ευκαιρία να ασκήσω ως υπουργός Οικονομικών την οικονομική πολιτική που πιστεύω ως ωφέλιμη για τη χώρα». Αλλά μήπως εν τω μεταξύ να βρούμε κανέναν άλλο υπουργό Οικονομικών που να πιστεύει ότι ωφέλιμο για τη χώρα είναι να σταματήσει να ξοδεύει το κράτος περισσότερα από όσα εισπράττει; Διότι δεν ξέρουμε πώς ορίζει το ωφέλιμο για τη χώρα ο κ. Βενιζέλος και δεν τολμούμε να ρωτήσουμε· το πιθανότερο είναι να πάρουμε ως απάντηση έναν ποταμό λέξεων χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Να τον συμπονέσουμε, επίσης, και για το γεγονός ότι «βρισκόμαστε σε μία κατάσταση ανάγκης, όταν δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον πλούτο των ιδεών μας». Πραγματικά! Αν δεν υπήρχε η κρίση θα μπορούσε να κάνει μια ακόμη Πολιτιστική Πρωτεύουσα Θεσσαλονίκης (135 εκατομμύρια κόστισε η προηγούμενη), να ξαναρυθμίσει τα χρέη του ΠΑΟΚ και του Αρη. Δεν θα σωρεύονταν μερικά εκατομμύρια υποχρεώσεων και πάλι; Γενικώς από ιδέες δεν πάσχει ο κ. Βενιζέλος. Ο πλούτος των προηγούμενων δανείων λείπει για να τις χρηματοδοτήσει.
Το παλαιό πολιτικό προσωπικό είναι ικανό να κάνει τα πάντα προκειμένου να μην κάνει αυτά που πρέπει· είναι ικανό να στήσει και κάλπες για να ικανοποιήσει τις άμετρες φιλοδοξίες του. Το κράτος εξακολουθεί να αιμορραγεί ξοδεύοντας είκοσι δισ. περισσότερα από όσα εισπράττει κι αυτοί έχουν τα μάτια τους κολλημένα στις δημοσκοπήσεις ψάχνοντας την κατάλληλη Κυριακή για εκλογές. Ναι, οι εκλογές μπορεί να είναι λύτρωση· αρκεί να λυτρωθούμε από όλους εκείνους που ξοδεύουν για ίδιον όφελος τις τελευταίες πιθανότητες να βγει η χώρα από την κρίση.
Ηρθε η ώρα να σοβαρευτούμε και να προσπεράσουμε τα φληναφήματα των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου. Ο πρώτος επείγεται για την πρωθυπουργία. Ο δεύτερος έχει στραμμένο το βλέμμα στις εσωκομματικές διαδικασίες. Θέλει να εγκαταλείψει το ομολογουμένως βαρύ έργο της διαχείρισης της κρίσης για να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά. Λογικό, αλλά ανακόλουθο. Τον Αύγουστο προανήγγειλε στη Βουλή ότι είχε κάνει άλλη επιλογή: «Ανέλαβα μία ευθύνη, μία δυσβάστακτη ευθύνη, το ξέρετε πολύ καλά ότι αυτό έγινε χωρίς να το επιθυμώ ή να το επιδιώκω, και προκειμένου να φέρω εις πέρας αυτήν την αποστολή, που τη θεωρώ εθνική, έχω κατά πάσα πιθανότητα θυσιάσει οποιαδήποτε πολιτική μου προοπτική». Εξι μήνες κράτησε η «θυσία του πολιτικού του μέλλοντος» και ο κ. Βενιζέλος εξουθενώθηκε. Αν κουραζόταν και μείωνε ταυτοχρόνως τα ελλείμματα ή έστω αν τα κρατούσε στα επίπεδα που τα παρέλαβε, θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Δυστυχώς, όμως, επί των ημερών του διώξαμε την τρόικα και μετά την παρακαλούσαμε να γυρίσει και το έλλειμμα αυξήθηκε αντί να μειωθεί.
Ηρθε η ώρα, λοιπόν, των αποφασισμένων. Χρειαζόμαστε ανθρώπους οι οποίοι αφενός δεν θα εξουθενώνονται και αφετέρου θα θυσιάσουν το πολιτικό τους μέλλον για να βγει η χώρα στο ξέφωτο. Δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς τύπου Μάκη Βορίδη, που από τη μια θα μιλάνε για το γκρέμισμα των ταμπού περί απολύσεων στο Δημόσιο, ενώ την ίδια στιγμή κατακεραυνώνουν την εφεδρεία στον δικό τους τομέα ευθύνης. Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς που δεν θα σκέφτονται μικροπολιτικά, αλλά θα δουλεύουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Υπάρχουν και πρέπει να τους βρούμε.
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Πηγή Καθημερινή
18.12.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου