Η Αθήνα που αγαπάμε και μισούμε

Εικόνες από την πόλη, που τους ενοχλούν ή τους ευχαριστούν, αποτύπωσαν φοιτητές, αρχιτέκτονες, ηθοποιοί κ.ά. Οι φωτογραφίες εκτίθενται αυτές τις ημέρες στην πλατεία Κουμουνδούρου

 

Από τη μια σκουπίδια, ανθρώπινη εξαθλίωση, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, ελάχιστο πράσινο, εγκατάλειψη... Από την άλλη, οι ανθισμένες νεραντζιές στο Κολωνάκι, οι δωρεάν αγκαλιές στο Σύνταγμα, η ηλιόλουστη πλατεία Ειρήνης. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Αθήνα που στενάζει από την απαξίωση και την κρίση και η πόλη που αντιστέκεται και επιμένει ακόμη να ελπίζει.

Οι Αθηναίοι αποτυπώνουν με τον φωτογραφικό φακό την πόλη τους, εκθέτοντας τις ανοιχτές πληγές, το γερασμένο δέρμα, αλλά και τις ευχάριστες εκπλήξεις της. Αφορμή αποτέλεσε η πρόσκληση της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Ζέον» προς τους κατοίκους της πόλης να αποδώσουν σε φωτογραφικό χαρτί όσα τους ευχαριστούν ή τους ενοχλούν όταν κινούνται στον δημόσιο χώρο. Συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 500 φωτογραφίες, που εκτίθενται αυτές τις ημέρες στην πλατεία Κουμουνδούρου (Σαχτούρη 8-10).

«Οι χρήστες του δημόσιου χώρου, ανήμποροι και πολλές φορές αδιάφοροι, παρακολουθούν την καθημερινή εξαθλίωση του κέντρου», τονίζει η αρχιτέκτονας Μαριλένα Κοσκινά, η οποία ίδρυσε την ομάδα «Ζέον» μαζί με τον επίσης αρχιτέκτονα Μαρίνο Σορίλο. Το ιστορικό κέντρο, λέει η ίδια, βιάζεται πολλά χρόνια, αλλά από το 2004 και μετά «έπεσαν απολύτως οι μάσκες τού δήθεν ενδιαφέροντος».

Αυτό φαίνεται και από τα καυστικά σχόλια που συνοδεύουν τις φωτογραφίες, τα οποία αποκαλύπτουν -σύμφωνα με την ψυχολόγο Εύη Σύρου-θυμό για την πραγματικότητα της πόλης,. «Ζω στο κέντρο της Αθήνας από το 1999 και βιώνω καθημερινά την εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου, από άποψη αρχιτεκτονική, κοινωνική αλλά κυρίως πολιτική», σημειώνει η αρχιτέκτονας Αρτεμις Θεοδωρίδη.

Η αρνητική όψη
«Δεν είναι αυτή η πόλη των ονείρων μας...»
Στην πρόσκληση του «Ζέον» ανταποκρίθηκαν πάνω από 50 Αθηναίοι, μεταξύ των οποίων ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, εικαστικοί, φωτογράφοι, φοιτητές κ.λπ. Από τις φωτογραφίες που συγκεντρώθηκαν αποδεικνύεται πόσο απασχολεί η έλλειψη χώρων όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν, να κάνουν βόλτα, να γνωριστούν. «Ο δημόσιος χώρος έχει αντικατασταθεί από την έννοια του κενού», σχολιάζει η κ. Κοσκινά

Στις φωτογραφίες της αρνητικής πλευράς πρωτοστατούν η έλλειψη πρασίνου, τα σκουπίδια και η βρωμιά, τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, οι κατειλημμένοι δρόμοι και ράμπες για άτομα με αναπηρίες, τα «δάση» από κεραίες και θερμοσίφωνες, η έλλειψη φωτισμού και ασφάλειας, η χρήση ναρκωτικών, η πορνεία. Αντίστοιχα και τα σχόλια των φωτογράφων: «Χρειάζομαι πράσινο. Δέντρα. Πάρκα. Αέρα!!!», «Ο δημόσιος χώρος αποτελεί τελικά την ιδιωτική μας χωματερή», «Δεν είναι αυτή η πόλη των ονείρων μου», «Καλύτερα να φύτευαν δέντρα και λουλούδια παρά κεραίες και θερμοσίφωνες»...

  Στη θετική πλευρά της πόλης οι κάτοικοί της συγκαταλέγουν εικόνες από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, τους λίγους αξιοπρεπείς δρόμους (π.χ. Ηρώδου Αττικού, Βουκουρεστίου), τον Εθνικό Κήπο, τις συνοικιακές λαϊκές αγορές, το γιουσουρούμ στο Μοναστηράκι κ.λπ. Τα σχόλια; «Ας ξεχάσουμε για λίγο την γκρίνια και ας αφεθούμε σε συναντήσεις», «τα graffiti δεν είναι πάντα μουντζούρες πάνω στον τοίχο».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
Πηγή ΕΘΝΟΣ
21.1.2012