«Εκλεισε και ο “Δυρός”». Η αθηναϊκή επικαιρότητα δεν πρωτοτυπεί εσχάτως. Οι «ειδήσεις» στο τρίγωνο πλατεία Συντάγματος - Κολωνάκι - Ομόνοια τείνουν να τυποποιηθούν επικίνδυνα. Τα διαδοχικά λουκέτα στην εμπορική καρδιά της πρωτεύουσας δεν είναι εδώ και καιρό «είδηση», αλλά όταν κλείνουν αγαπημένα στέκια του αθηναϊκού κέντρου το μούδιασμα γίνεται μεγαλύτερο. Το «Cellier» στην οδό Πανεπιστημίου και ο «Δυρός» στην οδό Ξενοφώντος είναι τα τελευταία θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου με ρίζες στην οικονομική ύφεση, αλλά και στα ειδικά χαρακτηριστικά της πάντα ιδιάζουσας αθηναϊκής πραγματικότητας. Εστιατόρια και τα δύο, με τη δική τους αφοσιωμένη πελατεία, αποτελούσαν σημεία αναφοράς της κοινωνικής ζωής της Αθήνας.
Αρχαιότερος ο «Δυρός», έγινε γνωστός για το καλό του σπιτικό φαγητό. Στον «Δυρό» θα πήγαινες για την ελληνική του κουζίνα και μια αίσθηση οικειότητας που δημιουργούσαν οι ευγενικοί σερβιτόροι, τα λευκά τραπεζομάντηλα και τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο. Τακτική πελατεία, πολλοί επώνυμοι και εργένηδες.
Πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα στο «Cellier», σε ένα οικείο πόστο, καθώς εδώ λειτουργούσε μέχρι τη δύση του περασμένου αιώνα ο «Απότσος», το ουζερί που έγραψε ιστορία. Παρά το αρχικό σοκ για την απώλεια του «Απότσου», το «Cellier» αγαπήθηκε γρήγορα γιατί πρόσφερε κάτι από την ευφρόσυνη «βαβούρα» των κεντροευρωπαϊκών μπιστρό. Συγκέντρωνε την «αφρόκρεμα» της πλατείας Συντάγματος (πολιτικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους κ.λπ.) αλλά και τους φανατικούς του οίνου, καθώς κουβαλούσε εμπειρία πολλών ετών από τη λειτουργία της ομώνυμης κάβας.
Ο ιδιοκτήτης του, κ. Παύλος Καρακώστας, ισχυρίζεται ότι ο κατήφορος του Κέντρου άρχισε μετά τα γεγονότα τον Δεκέμβριο του 2008. «Εύχομαι το κέντρο της Αθήνας να ξαναγίνει προορισμός των αστών το συντομότερο δυνατόν. Γιατί εκεί θα χτυπάει πάντα η καρδιά της πρωτεύουσας της Ελλάδος, όπως σε κάθε ευρωπαϊκή μητρόπολη».
Κατεβασμένα ρολά και για το «Far East» της οδού Σταδίου, το γνωστό εστιατόριο ασιατικής κουζίνας. Οταν άνοιξε πριν από 20 και πλέον χρόνια ήταν ό,τι καλύτερο και πολυτελές είχε να προσφέρει το Κέντρο σε κινέζικες γεύσεις. Θα θυμόμαστε τον σκαλιστό κινέζικο διάκοσμο, το κλασικό του ενυδρείο και τη «σκοτεινή», «αισθησιακή» του σάλα. Λίγο πιο κάτω το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του «Νησιώτη», αθηναϊκή επιχείρηση ασημικών και σερβίτσιων στην αρχή της οδού Κολοκοτρώνη με ιστορικό βάθος ενός αιώνα. Θλίψη.
Η Λέσχη του Δίσκου μπορεί να βρήκε στέγη στον «Ελευθερουδάκη», αλλά δεκάδες φίλοι της κλασικής και της τζαζ μουσικής θα «σκότωναν» για να έχουν πίσω το στέκι τους στην στοά της Οπερας, στην οδό Ακαδημίας. Κλασικό σημείο συνάντησης για τους φανατικούς του είδους που βρίσκονταν στην πάντα καλά ενημερωμένη «Λέσχη» και μετά έπιναν τον καφέ τους στο γειτονικό καφέ, δεξιά του καταστήματος.
Αν σας έπιασε κατάθλιψη με το άχαρο αυτό προσκλητήριο «απωλειών» του κέντρου της Αθήνας αναλογιστείτε τους κύκλους που κάνουν οι πόλεις μέσα στον χρόνο. Και η αδυναμία της Αθήνας να συντηρήσει τα ισχυρά τοπόσημα της κοινωνικής της ζωής δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Οπως βλέπετε στο δισέλιδο ρεπορτάζ των «Εικόνων» του 1958 που δημοσιεύουμε σήμερα, κάποιοι άλλοι Αθηναίοι, πολύ παλαιότεροι από εμάς, θρηνούσαν την απώλεια του «Ζαχαράτου», του κλασικού αθηναϊκού καφενείου της πλατείας Συντάγματος που εξαφανίστηκε μαζί με το νεοκλασικό μέγαρο που το στέγαζε για δεκαετίες... Τότε δεν ήταν η κρίση, αλλά η ανάπτυξη που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της.
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Πηγή Καθημερινή
9.3.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου