Δεν ήταν ο Γιώργος Νταλάρας στόχος των βιαιοτήτων που έγιναν την περασμένη Δευτέρα στο Ιλιον. Στόχος ήταν η ομαλότητα, που συνεχώς υπονομεύεται. Δεν ξεχνώ τη διακοπή θεατρικών παραστάσεων, τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, τα γιαουρτώματα πολιτικών, τις συγκεντρώσεις έξω από τα σπίτια τους, τις ύβρεις, τις αποδοκιμασίες, τις μούντζες, ακόμη και τους εμπρησμούς.
Αν ήταν ο Νταλάρας ο στόχος, δεν θα δέχονταν επίθεση με μπουκάλια νερό ο Δημήτρης Μπάσης, η Μελίνα Ασλανίδου, η Ελεονώρα Ζουγανέλη και ο μουσικός Μ. Καραντίνης, που πήραν μέρος στη συναυλία. Αλλά, ρωτάω, γιατί να δεχτεί επίθεση ο Νταλάρας; Δεν έχει δώσει αναρίθμητες συναυλίες για την προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών; Δεν τραγούδησε ενώπιον χιλιάδων ανθρώπων, για να μαζευτούν χρήματα για τον Καρβάλιο ύστερα από παράκληση του ίδιου του Πάμπλο; Δεν ήταν πάντοτε παρών σε εκδηλώσεις για απεργίες, εργατικές διεκδικήσεις, καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες δουλειάς; Δεν αγωνίστηκε επί σειράν ετών για την υπόθεση της Κύπρου; Δεν κυνηγήθηκε στην Τουρκία γι' αυτό τον λόγο; Δεν βραβεύτηκε από την UNHCR για τη δραστηριότητά του υπέρ των δοκιμαζόμενων λαών σε όλες τις ηπείρους; Και δεν είναι, εντέλει, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλείς έλληνες τραγουδιστές; Αυτός που γέμισε δύο φορές, μόνος του, το Ολυμπιακό Στάδιο μέσα σε τρεις ημέρες;
Επαναλαμβάνω: στόχος ήταν - και είναι - η ομαλότητα. Διάφορες μικρές ομάδες 40-50 ατόμων που εκμεταλλεύονται την οργή του κόσμου για την ανεργία, τους συνεχείς φόρους, το αβέβαιο μέλλον, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τον θάνατο του εμπορίου κ.λπ. εμφανίζονται σε κάθε συγκέντρωση, για να αποδοκιμάσουν, να γιουχάρουν, να προπηλακίσουν και να δείρουν πολλές φορές.
Δεν γνωρίζω αν αυτές οι ομάδες καθοδηγούνται από κάποιο κέντρο. Ούτε μπορώ να το διανοηθώ, γιατί τότε θα είχαμε να κάνουμε με οργανωμένο παρακράτος της εποχής του Κόλλια, του Μήτσου και του Γκοτζαμάνη. Μπορώ όμως να ισχυριστώ βασίμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν αν το πολιτικό σύστημα, που φταίει σχεδόν για όλα, δεν γίνει σοβαρό και όσοι το συνθέτουν δεν σταματήσουν να σκέφτονται μόνο τα ψηφαλάκια και την επανεκλογή τους στη Βουλή.
Και αν, βέβαια, η κυβέρνηση και ιδίως ο επικεφαλής της δεν καταλάβουν κάποτε ότι πέρα από τα δάνεια, τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε κ.λπ., υπάρχει και η ζωή. Και δεν τους βοηθήσουν σε αυτό και οι τηλεοράσεις, που άλλο δεν κάνουν από το να ρίχνουν με κάθε ευκαιρία λάδι στη φωτιά των παθών.
Του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Πηγή ΤΑΝΕΑ
10.3.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου