Την περασμένη Τρίτη, ένα βράδυ που οι λιγοστοί διαβάτες του κέντρου της Αθήνας προσπερνούσαν με βιασύνη τις σκόρπιες νιφάδες μιας ιδιαίτερα κρύας νύχτας, στη στοά της οδού Πανεπιστημίου 10 αντηχούσε ο χαρούμενος βόμβος μιας γιορτής.
Ηταν η τελευταία ημέρα λειτουργίας του γνωστού εστιατορίου Cellier και ο ιδιοκτήτης του, ο κ. Παύλος Καρακώστας, δεν είχε την παραμικρή διάθεση να δώσει σε μια τόσο σημαντική στιγμή διαστάσεις μνημόσυνου. Αντίθετα, κάλεσε αφοσιωμένους πελάτες, φίλους, συνεργάτες, καθώς και τα μέλη του Cellier Wine Club (το μπιστρό γεννήθηκε μέσα από την πολυετή, επιτυχημένη διαχείριση της ομώνυμης κάβας) σε ένα αποχαιρετιστήριο κέρασμα για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα 12 χρόνια παρουσίας σε ένα σημείο - ορόσημο για το κέντρο της Αθήνας, αφού πριν από το 2000 λειτουργούσε εδώ ο θρυλικός «Απότσος».
Και όπως τότε έκλεινε ένας κύκλος, έτσι και σήμερα, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, ολοκληρώνεται ένας ακόμα. Το Cellier Le Bistrot με τη μεγάλη του άνετη σάλα, την ξύλινη σκάλα, τον εντυπωσιακό πολυέλαιο που θύμιζε τσαμπί από σταφύλι και τον μικρό στρατό από ευγενικούς, καλοντυμένους σερβιτόρους έφερνε στην Αθήνα κάτι από την ατμόσφαιρα κεντροευρωπαϊκών εστιατορίων.
Δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ για να μαντέψεις τους λόγους που οδήγησαν τον κ. Καρακώστα στην απόφασή του. Οπως το έγραψε και ο ίδιος, «είναι η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο κέντρο της πόλης μας. Εύχομαι το κέντρο της Αθήνας να ξαναγίνει προορισμός των αστών το συντομότερο δυνατόν. Γιατί εκεί θα χτυπάει πάντα η καρδιά της πρωτεύουσας της Ελλάδος, όπως σε κάθε ευρωπαϊκή μητρόπολη».
Φυσικά, κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερα Cellier στοιβάζονται σε έναν άχαρο κατάλογο λιγότερο ή περισσότερο γνωστών επιχειρήσεων της Αθήνας οι οποίες κατεβάζουν ρολά. Ομως στεκόμαστε στην περίπτωση του Cellier γιατί η προσέγγιση του κ. Καρακώστα μάς βοηθά να δούμε την επόμενη ημέρα με μεγαλύτερη ψυχραιμία και θάρρος. Αν κάτι τελειώνει, δεν είναι πάντα προς θάνατον. Αυτό βλέπουμε και στην πραγματική ζώη, μια εικόνα που πολλές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν θέλουμε να δούμε: δίπλα στα λουκέτα ανακαλύπτουμε νέες προσπάθειες. Ανθρωποι συνεχίζουν να έχουν ιδέες και να θέλουν να τις δουν να υλοιποιούνται. Ναι, ακόμα και σήμερα, κάτω από έναν φορτωμένο ουρανό.
Αλλά ακριβώς επειδή οι συνθήκες είναι τόσο ειδικές, η αγωνία και η αίσθηση ενός καινούργιου κόσμου που σιγοβράζει κάτω από τα πόδια μας τροφοδοτεί με άλλη ενέργεια τις ιδέες, τις νέες συμμαχίες και τελικά όσα βλέπουμε να ξεπηδάνε γύρω μας. Λυπούμαστε για την Αθήνα που φεύγει, αλλά όχι, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Μας το είπε η μικρή γιορτή την τελευταία ημέρα του Cellier, μας το σιγοψιθυρίζουν όσοι έχουν τη δύναμη να βάζουν σήμερα τα χέρια τους στη φωτιά.
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Πηγή Καθημερινή
3.3.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου