Χάος, εντός - εκτός Νομικής

Οι φοιτητές αντιμέτωποι με παρεμπόριο και ναρκωτικά

«Για να μπεις σ’ αυτή τη σχολή, πρέπει για δύο χρόνια να ξεχάσεις τους φίλους σου, τις βόλτες, τα κορίτσια». Ετσι λέει ο Τάκης που μπήκε πρόπερσι. «Πρέπει μόνο να διαβάζεις, να πηγαίνεις σχολείο, μετά φροντιστήριο, μετά για ύπνο και πάλι απ’ την αρχή. Ετσι μόνο γράφεις πάνω από 18 σε όλα τα μαθήματα». Ο Τάκης με κοιτάζει και σηκώνει τους ώμους. «Για να μπεις σ’ αυτή τη σχολή», λέει, «πρέπει να σου βγει το λάδι. Κι αυτό ακριβώς είναι που σε κάνει, μόλις μπεις, να νιώσεις πέρα για πέρα... ηλίθιος!».

Νομική Σχολή – το πρώτο βήμα για να γίνεις δικηγόρος. «Τη διάλεξα», λέει ο Νίκος, «γιατί νόμιζα πως είναι πραγματική σχολή. Αλλά είναι ανέκδοτο. Κοίτα γύρω σου. Δεν υπάρχει Νομική στην Ελλάδα. Οπως δεν υπάρχει και νόμος στην Ελλάδα». Δύο χρόνια τώρα, με τους ναρκομανείς στο παρκάκι ανάμεσα στη σχολή και το Πνευματικό Κέντρο, η Νομική ζει ένα ατελείωτο ντιλ ναρκωτικών. Πριν από μερικές ημέρες, έγινε και γιάφκα αντιεξουσιαστών.

Ο Τάκης σηκώνει τους ώμους όταν του το λέω. «Εγώ ήρθα να δώσω εξετάσεις», λέει, «και μύριζε ακόμα πετρέλαιο. Γυαλιά παντού, σπασμένα τζάμια, και ο καθηγητής σαν να μη βλέπει τίποτα, να μας λέει “αραιώστε!” μη και αντιγράψουμε!».

«Την πάτησα»

Δίπλα του ο Νίκος, στο τρίτο έτος, αναρωτιέται ακόμα αν έκανε τη σωστή επιλογή σχολής. «Επρεπε να δεις τα πεταμένα έδρανα, τα σπασμένα φώτα, τα καδρόνια...», λέει. Ο Νίκος είναι γιος, εγγονός κι ανιψιός δικηγόρου – όταν ήταν η ώρα να διαλέξει το μέλλον του, έμοιαζε αυτονόητη η επιλογή.

«Κι έτσι την πάτησα!», λέει και χαμογελάει. «Γιατί αναρωτιέμαι τι δικηγόρους μπορεί να βγάλει μια σχολή που κάτι άσχετοι μπαίνουν μέσα, φτιάχνουν μολότοφ, καίνε την Αθήνα και κανείς δεν τιμωρείται». Τα παιδιά λένε πως τρεις μέρες οι καθαριστές πάλευαν με τα συνθήματα και τα αποκαΐδια, αλλά μία εβδομάδα μετά, τα σημάδια είναι ακόμα εδώ.

Στην είσοδο σε υποδέχεται το μάρμαρο της πύλης μισοκατεστραμμένο και κάτι άστεγοι που σε κοιτάζουν όπως ανεβαίνεις τα σκαλάκια. «Και τώρα είναι καλά», λέει η Αννα. «Την πρώτη μέρα που ήρθαμε μετά το βράδυ εκείνο, μύριζε όλη η σχολή καμένο. Τα μισά πόμολα έλειπαν. Πηγαίναμε για μάθημα και κλωτσάγαμε τις πόρτες να ανοίξουν».

Περπατώ στους διαδρόμους της σχολής και οι φοιτητές απ’ τις αίθουσες με κοιτούν. Στο Πολιτικό, υποτίθεται πως σήμερα δίνουν εξετάσεις, αλλά τα τζάμια είναι σπασμένα κι ο θόρυβος του διαδρόμου μπαίνει στην αίθουσα. «Ναι, αυτό σας μάρανε», λέει ο Γιάννης απ’ το τρίτο έτος όταν με βλέπει που κοιτάζω τα σπασμένα τζάμια. «Στα παγκάκια απέξω έχεις δει τι γίνεται;».

Mόλις πέσει το σκοτάδι

Ο Γιάννης κατεβαίνει μαζί μου στο ισόγειο – η ώρα δεν είναι ούτε επτά το απόγευμα, αλλά το σκοτάδι είχε ήδη πέσει, και στα παγκάκια βλέπεις μισοξαπλωμένους άνδρες να σαλεύουν. «Πριν από καμιά δεκαριά μέρες, έναν άστεγο τον κάναν δύο άλλοι τούμπανο», μου λέει ο Γιάννης, «γιατί πήγε κι άραξε σε παγκάκι που δεν ήταν δικό του!». Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορείς να δεις εδώ.

Για μια στιγμή νομίζω πως η κοπέλα που με πλησιάζει στην πύλη της σχολής είναι φοιτήτρια – μέχρι που ακούω το «ένα ευρώ μήπως έχεις κοπελιά;». Η Αννα, η ξαδέλφη του Γιάννη που είναι ένα έτος πιο μικρή, γελάει με την έκπληξή μου. «Εδώ στα τσιμέντα έχω δει ανθρώπους να λιποθυμάνε και κάνουν ένεση σε κάθε πιθανό σημείο του σώματός τους», λέει.

Στα 20 της, η Αννα έχει αποφασίσει να μη φοβάται πια. «Εγώ δεν θα χάσω τις σπουδές μου για κανέναν», λέει. «Αμα έχουμε μάθημα απόγευμα, αφήνω σπίτι την τσάντα και ζητάω από τον Γιάννη να έρθουμε μαζί». Ο ξάδελφός της από δίπλα χαμογελάει. «Κι ο Θεός βοηθός!», λέει και σηκώνει τους ώμους.

Σπουδάζοντας στη Νομική Αθηνών, εν έτει 2012, στο κέντρο της Αθήνας (πιο κέντρο δεν γίνεται), εκεί όπου υποτίθεται θα έπρεπε να προωθείται η νομική επιστήμη, στην εποχή της μεγάλης αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας.

Της Μαριλης Μαργωμένου

Πηγή Καθημερινή

11.3.2012