Η γεμάτη τσέπη δεν είναι για όλους το διακύβευμα

Η γεμάτη τσέπη δεν είναι για όλους το διακύβευμα

Tης Βιβιαν Ευθυμιοπουλου

Λίγο που διαβάζω πολύ λογοτεχνία, λίγο που μεγάλωσα σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον που γύριζε συνειδητά την πλάτη στον καταναλωτισμό, λίγο που ζω μάλλον δωρικά κι αυτό από άποψη, αυτή τη στιγμή, δεν είναι η επερχόμενη κρίση που με γεμίζει φόβο. Μην παρεξηγηθώ. Λίγο πριν από τα σαράντα, τα επαγγελματικά όνειρα για διάκριση στον χώρο του ελεύθερου επαγγέλματος είναι πολλά και η λεγόμενη κρίση λέγεται πως έχει χτυπήσει κατ’ εξοχήν τον κλάδο της παροχής των υπηρεσιών με τον οποίο ασχολούμαι. Το σκέφτομαι καθημερινά και αναρωτιέμαι: πρέπει να πανικοβληθώ ή να καταθλιβώ; Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία θα κληθεί να αντιμετωπίσει δυσκολίες και δεν είναι μόνον οι οικονομικές αυτές που μπορούν να φέρουν έναν άνθρωπο στα όριά του. Σήμερα θεωρούμε τη δημοκρατία αυτονόητη, για τους γονείς μας, την επαύριο της μεταπολίτευσης, δεν ήταν όμως έτσι. Επειτα, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στην εποχή των «χρυσών αγελάδων» του χρηματιστηρίου για να μιλήσω για το πρόσφατο παρελθόν, αλλά χωρίς να διευκρινίζουμε πόσους τελικά αφορούσε όλο αυτό και τι εννοεί ο καθένας λέγοντας «χρυσές αγελάδες» ένα καγιέν, μια νύχτα στα μπουζούκια ή σ’ ένα εστιατόριο πολυτελείας ή ευκαιρίες για ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας; Θέλω να πω ότι δεν θα θορυβηθώ ιδιαιτέρως αν κάποιοι θα πρέπει να κόψουν τα μπουζούκια, ιδιαίτερα μάλιστα αν έχουν εξασφαλισμένη εργασία στο Δημόσιο. Με απασχολεί όμως που θα πληγεί η επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία ήδη ασφυκτιούσε μέσα στο τρομακτικό τοπίο του αφόρητου κρατικού ελέγχου, με απασχολούν οι οικογένειες που ίσως χρειαστεί να κάνουν περικοπές στις δαπάνες για την εκπαίδευση των παιδιών τους, κόβοντας το μάθημα της μουσικής ή την εκμάθησης μιας δεύτερης ξένης γλώσσας. Ενας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει πολλές αφορμές στη ζωή του για να τρομάξει ή να καταθλιβεί. Η έξαρση της αστυνομικής βίας, η άθλια κατάσταση της υγείας και της παιδείας, το έλλειμμα δημοκρατίας στο επίπεδο των ατομικών δικαιωμάτων, όλα αυτά με τα οποία ζούμε εδώ και δεκαετίες σε αυτή τη χώρα, συνιστούν σοβαρούς λόγους να σε γεμίσουν ανησυχία για το μέλλον και να σε καταθλίψουν και εντέλει, η γεμάτη τσέπη δεν είναι για όλους το διακύβευμα. Δεν υποτιμώ τη σοβαρότητα της κατάστασης, απλά θεωρώ ότι πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα που περιέγραψα παραπάνω. Δηλαδή, θα αισθανόμαστε μια χαρά με την τσέπη γεμάτη αλλά με μετανάστες να βασανίζονται στα υπόγεια των αστυνομικών τμημάτων; Θα είμαστε ευτυχείς με απεριόριστο πιστωτικό όριο στην κάρτα ενώ τα παιδιά των μη προνομιούχων που αναγκαστικά πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία θα μένουν αγράμματα; Τέλος, αν ισχύει αυτό που είπε ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ότι σε κάθε κρίση κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν και αυτή τη φορά έχασαν τα golden boys και ο καπιταλισμός, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι αυτή τη φορά, κερδισμένοι θα είμαστε όλοι οι υπόλοιποι...

* Η κ. Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος επικοινωνίας, ιδρυτικό μέλος της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας».

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
8.11.08