Μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το σχόλιο δεν έχει φανεί πως η χώρα θα ξεπεράσει σύντομα τη δοκιμασία και θα οριστικοποιηθεί το όνομα του νέου πρωθυπουργού και η σύνθεση της μεταβατικής κυβέρνησης. Στο τραπέζι έχουν πέσει τρία ονόματα, που έχουν μια ξεχωριστή σημειολογία σε σχέση με την τρόικα: Ο κ. Λ. Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, ο κ. Ν. Διαμαντούρος, Συνήγορος του Πολίτη στην Ε.Ε., και ο κ. Π. Ρουμελιώτης, εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Ενδεχομένως οι επόμενες ώρες να διαψεύσουν το διαφαινόμενο αδιέξοδο.
Ωστόσο, πίσω από τις κομματικές διελκυστίνδες και τα όσα επιρρίπτουμε στο πολιτικό σύστημα διακρίνεται ένα πραγματικό εμπόδιο, το οποίο δύσκολα μπορούν να ξεπεράσουν τα πρόσωπα που κλήθηκαν ή θα κληθούν να σηματοδοτήσουν την επόμενη μέρα στη χώρα. Η δυσκολία αυτή αφορά την εσωτερική αντίθεση του εγχειρήματος. Αντίθεση συναρτώμενη από τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει το πρόσωπο που θα τεθεί επικεφαλής. Ο ρόλος απαιτεί, από τη μια πλευρά, να λειτουργήσει κατευναστικά στην κοινωνική αναταραχή που κλυδωνίζει τα αστικά κέντρα, με κάποια διαλείμματα αναμονής (με αφετηρία τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων την άνοιξη και αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου) και να συμβάλει στην κανονικότητα της καθημερινότητας του πολίτη. Ταυτοχρόνως, ο επικεφαλής του σχήματος πρέπει να μπορεί να κατευνάσει τις αγορές, να κυρώσει τη δανειακή σύμβαση και τα μέτρα που θα τη συνοδεύσουν και να αντιστρέψει την εικόνα της χώρας. Ρόλος δύσκολος και αντιφατικός που κανείς δεν μπορεί να τον υπηρετήσει χωρίς τη στήριξη του πολιτικού συστήματος και την έμπρακτη υποστήριξη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Διότι οι δύο ρόλοι εκ των πραγμάτων σπάνια μπορούν να συνδυαστούν σε συνθήκες ειρήνης.
Με το τραπεζικό σύστημα να μετράει κάθε μέρα με αγωνία τα διαθέσιμα που αφήνουν αναλήψεις πανικοβλημένων μικροκαταθετών, την αγορά στο ναδίρ και τους δημόσιους πόρους για συντάξεις και μισθούς να επαρκούν για περιορισμένο χρονικό διάστημα, κανένα πρόσωπο, όσο ικανό και έντιμο και αν είναι, δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει ως από μηχανής θεός, εάν δεν υιοθετήσει μέτρα γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Πώς, όμως θα συγκεράσει αυτόν τον ρόλο με το δεύτερο καθήκον, αυτό του κατευνασμού της κοινωνικής δυσαρέσκειας, ώστε να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη; Πώς μπορεί να λειτουργήσει εάν τα κόμματα δεν ρισκάρουν τον εκλογικό αφανισμό τους;
Υπό αυτήν την έννοια ίσως και να είμαστε πάλι στην αρχή. Διότι πρόσωπα κύρους και ταυτοχρόνως έτοιμα να αυτοεξευτελιστούν, λειτουργώντας απλώς ως αχυράνθρωποι σε μια νέα ανώμαλη κατάσταση, δεν υπάρχουν. Η θυσία, για να έχει νόημα, πρέπει ο άνεμος να είναι ούριος. Διαφορετικά, ο από μηχανής θεός δεν θα εμφανιστεί στη σκηνή. Και οι θεατές θα ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω.
Της Χριστίνας Κοψίνη
Πηγή Καθημερινή
8.11.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου