Καθώς λύναμε κάβους από το λιμάνι του Ναυπλίου, ο Φρόντις μου εξηγούσε το σχέδιά του για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. «Θα περιπλεύσουμε την Αργολίδα και θα πάμε να δέσουμε στο λιμάνι της αρχαίας Κορίνθου στη μεριά του Σαρωνικού, που το έλεγαν Κεγχρεαί. Το ξέρεις βέβαια ότι ου παντός πλειν ες Κόρινθον (δεν είναι εύκολο να πάει ο καθένας στην Κόρινθο), αλλά εμείς θα το επιχειρήσουμε».
Στις Κεγχρεές
«Ου παντός πλειν ες Κόρινθον, άλλο πάλι και τούτο! Και γιατί παρακαλώ; Τόσο μακριά ήταν;», ρώτησα τον καπετάνιο μου. Καθώς δέναμε το σκάφος μας στις Κεγχρεές, στον μώλο του αρχαίου λιμανιού που σώζεται ακόμα μισοβυθισμένος, ο Φρόντις μου εξήγησε ότι αυτό το ρητό δεν το έλεγαν για την απόσταση, αλλά για άλλο λόγο.
«Η Κόρινθος, που το όνομά της είναι πιθανότατα προελληνικό και έχει παραμείνει αναλλοίωτο για περισσότερα από 3.000 χρόνια, ήταν μια αρχοντούπολη με τα όλα της. Η φήμη της είχε φτάσει στα πέρατα του αρχαίου κόσμου για τον πλούτο και την ευημερία της, για τα εξαιρετικά προϊόντα των κεραμικών εργαστηρίων της, για τους ναούς και τα ιερά της, και -ίσως το πιο ζηλευτό απ’ όλα- για τις ιέρειες της Αφροδίτης που υπηρετούσαν στους πολυάριθμους ναούς της, μέσα στην ίδια την πόλη αλλά κυρίως στην ακρόπολη της, τον επιβλητικό Ακροκόρινθο. Περισσότερες από χίλιες πανέμορφες γυναίκες είχαν αναλάβει το θεάρεστο έργο της μύησης των ανδρών στην τέχνη του έρωτα, φυσικά με αμοιβές ανάλογες με τα προσόντα τους. Αν κρίνουμε από τις αμοιβές που ήταν τόσο υψηλές ώστε να βγει το ρητό ου παντός πλειν ες Κόρινθον, τα προσόντα αυτών των γυναικών θα πρέπει να ήταν εξαιρετικά!».
Ο Φρόντις ήξερε το ίχνος του αρχαίου δρόμου που ένωνε το λιμάνι των Κεγχρεών με την αρχαία Κόρινθο, και το ακολουθήσαμε μέσα από τα χωράφια. «Δεξιά και αριστερά από αυτόν το δρόμο οι αρχαίοι Κορίνθιοι είχαν θάψει τους πιο διάσημους νεκρούς τους. Λίγο έξω από τα τείχη της πόλης, στην πιο περίοπτη θέση, ήταν θαμμένη και η Λαΐς, η πιο γοητευτική θεραπαινίς της Αφροδίτης, που όσο ζούσε ξεπερνούσε σε ομορφιά και χάρη όλες τις εταίρες της εποχής της. Οσοι γνώρισαν τις χάρες της αγκαλιάς της, πίστευαν ότι είχαν πλαγιάσει με την Αφροδίτη αυτοπροσώπως!».
Ημουν περίεργος να μάθω πώς και συνδέθηκε η Κόρινθος τόσο βαθιά με τη λατρεία της Αφροδίτης. Ηθελα να ρωτήσω τον Φρόντι αλλά δεν είχα ανάσα για κουβέντες, γιατί είχαμε φύγει από την αρχαία Κόρινθο και ανηφορίζαμε στον δρόμο προς την ακρόπολη της πόλης, τον Ακροκόρινθο. Περάσαμε την επιβλητική πρώτη πύλη του κάστρου, μετά τη δεύτερη, μετά την τρίτη, και ανηφορίσαμε προς την ψηλότερη κορυφή του οχυρωμένου λόφου, εκεί όπου βρισκόταν ο περίφημος ναός της Αφροδίτης. Κίτρινα αγριολούλουδα ξεπετάγονταν από τις σχισμές των βράχων, ανάμεσα στις αρχαίες πέτρες, από το χώμα, από παντού. Φτάνοντας στην κορυφή, είδα τα θεμέλια του ναού που ξεπετάγονταν ανάμεσα από τα αγριολούλουδα. Ανέβηκα στις αρχαίες πέτρες και άφησα την ψυχή μου να φτερουγίσει. Ο Φρόντις ήρθε και αυτός κοντά και είπε την ιστορία.
Η λατρεία της Αφροδίτης
«Ο ιδιοκτήτης της περιοχής, ο θεός Ηλιος, παρεχώρησε στον γιο του τον Αιήτη τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο (όπου αργότερα χτίστηκε η Κόρινθος), αλλά τον ίδιο τον Ακροκόρινθο που ήταν το πιο προνομιούχο οικόπεδο της περιοχής, 240 στρέμματα παρακαλώ, με την πιο όμορφη θέα, το χάρισε στην Αφροδίτη. Η Αφροδίτη με τη σειρά της το χάρισε στη Μήδεια, την κόρη του Αιήτη, η οποία έχτισε προς τιμήν της ένα ναό στην κορυφή του Ακροκόρινθου. Ηταν ένα ταπεινό χτίσμα χωρίς πολλούς επισκέπτες, αλλά η κατάσταση άλλαξε δραματικά όταν ήρθε στο οικόπεδο νερό! Αυτό ήταν ένα κατόρθωμα του Σίσυφου, του παμπόνηρου βασιλιά της Κορίνθου. Κάποια μέρα ο Σίσυφος, εκεί που καθόταν και λιαζόταν στον Ακροκόρινθο, πήρε το μάτι του τον Δία που έφευγε πετώντας προς τα ανατολικά με μια όμορφη κόρη στην αγκαλιά του. Παρακολούθησε το ιπτάμενο ζευγάρι μέχρι που το είδε να προσγειώνεται σ’ ένα ερημικό νησί, την Οινώνη. “Αλλη μια από τις συνηθισμένες γυναικοδουλειές του Δία”, θα σκέφτηκε ο Σίσυφος, και ξαναγύρισε στο ραχάτι του. Οταν όμως είδε τον ποτάμιο θεό Ασωπό να γυρνάει από δω και από κει και να ψάχνει σαν τρελός την απαχθείσα κόρη του, την Αίγινα, είδε μια λαμπρή ευκαιρία για να λύσει το πρόβλημα λειψυδρίας του λόφου. Ζήτησε από τον Ασωπό να κάνει να αναβλύσει μια πηγή στον Ακροκόρινθο -απλά πράγματα για έναν ποτάμιο θεό- και σε αντάλλαγμα του αποκάλυψε πού βρισκόταν η κόρη του.Οχύρωση και ιστορίαΕτσι ο Ακροκόρινθος απέκτησε πηγή νερού, την Πειρήνη, που έδωσε ζωή στο μέρος. Πολύ αργότερα, τον 7ο π.Χ. αιώνα, απέκτησε την πρώτη του οχύρωση. Μάχες και πολιορκίες φοβερές και τρομερές διαδραματίστηκαν κάτω από τις επάλξεις του και πολλά αφεντικά πέρασαν απο δω. Ομως, σ’ αντίθεση μ’ όλα τα άλλα κάστρα, ο Ακροκόρινθος έμεινε στην ιστορία όχι για τα πολεμικά κατορθώματα των ανδρών αλλά για τις ερωτικές επιδόσεις των γυναικών μέσα σ’ αυτά τα τείχη! Εδώ ακριβώς, στην ψηλότερη κορυφή του λόφου, σώζονται μέχρι σήμερα τα θεμέλια του ναού της Αφροδίτης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες στην αρχαιότητα απήλαυσαν μια λύτρωση που δοξάστηκε με θεϊκές τιμές και περισσή τέχνη...».
Του Στ. Ψημένου
Πηγή Καθημερινή
26.11.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου