Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Χρόνια πολλά, athensville!

Tι κάνει το μπλογκ του athensville το πιο συναρπαστικό αθηναϊκό ανάγνωσμα στο Διαδίκτυο; Είναι κάτι που σκεφτόμουν, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την παρθενική «ανάρτηση» τον Απρίλιο του 2009. Και κατέληξα σε ένα τριπλό, ακαταμάχητο συνδυασμό. 
- Επαγγελματικό ντιζάιν που τυχαίνει να είναι όμορφο, ελκυστικό, πρωτότυπο, δροσερό, χαρούμενο, απροσδόκητο. 
- Δεύτερον: η απουσία κάθε σοβαροφάνειας, που επιτρέπει δεξιοτεχνικούς ελιγμούς ανάμεσα στα πολύ δύσκολα ζητήματα της αθηναϊκής ατζέντας και σε μια πιο ποπ θεματολογία. 
- Κυρίως: o athensville (athensville. blogspot. com) δεν φοβάται να είναι ο εαυτός του, ένας νέος Αθηναίος που περπατάει, με μια μηχανή (ή ένα κινητό) στο χέρι, αγαπάει τη λεπτομέρεια, αλλά συχνά θυμίζει καλές στιγμές φτασμένων φωτορεπόρτερ. 

Το μπλογκ μπορεί να στηρίζεται κατά ένα σημαντικό μέρος στο πρωτότυπο φωτογραφικό υλικό, αλλά τι θα ήταν οι φωτογραφίες χωρίς την αμεσότητα και την αναγνωρίσιμη προσωπική του σφραγίδα;
Μου αρέσει να αναλογίζομαι πόσο τυχεροί θα είναι οι αθηναιολάτρες του 2030 ή του 2040 που θα έχουν την πολυτέλεια να ανατρέχουν στον διαδικτυακό θησαυρό του athensville. Αλλά πώς ένας ανώνυμος γραφίστας αποκτά μια δεύτερη διάσημη περσόνα χάρη σ’ ένα μπλογκ; «Φανατικός περιπατητής, αποφάσισα κάποια στιγμή να βάλω μια κάμερα στην τσάντα μου και ν’ αρχίσω να απαθανατίζω αυτά που έβλεπα στο κέντρο, την πραγματική Αθήνα, την τρυφερή και ειλικρινή ματιά που απουσίαζε από τα media».

Αλλά θα υπήρχε μπλογκ χωρίς το πάθος του athensville για την Αθήνα; «Από τη μια πιστεύω ότι σε όποια πόλη και αν ζούσα, θα είχα αυτή τη θετική οπτική και πιθανότατα θα έκανα ένα τέτοιο μπλογκ. Από την άλλη, θυμάμαι παιδάκι τον εαυτό μου 12 χρόνων να θαυμάζω τα παλιά νεοκλασικά, να βολτάρω στην Ιάσονος, να ψάχνω βιβλία με την ιστορία της πόλης. Μάλλον θα έχει να κάνει με τον πατέρα μου που μιλούσε με αγάπη για την παλιά Αθήνα, τον άκουγα συνέχεια να τραγουδάει Αττίκ...».

Ο athensville επέλεξε να μείνει σε ένα δρόμο κάτω από την οδό Πατησίων. Σκέφτηκε, μετά τα τελευταία γεγονότα, να σηκωθεί να φύγει; «Οχι, γιατί μου αρέσουν πραγματικά αυτές οι γειτονιές. Εχουν ωραίους δρόμους, σπουδαία αρχιτεκτονική και τις θεωρώ τρομερά αδικημένες, είναι από τα ωραιότερα κομμάτια της πόλης. Βέβαια, μετά τη δολοφονία του Μ. Καντάρη η ατμόσφαιρα ήταν επιβαρυμένη, με σόκαρε η όλη κατάσταση: κλειστά όλα τα καταστήματα για πέντε μέρες, οι μετανάστες κρυμμένοι να γίνονται δέκτες αδιανόητων και επιθέσεων. Είναι ασύλληπτη η αίσθηση, να μην ξανασυμβεί, μόνη ευχή αυτή».

Οσο για το νούμερο ένα πρόβλημα της Αθήνας, δεν έχει ενδοιασμούς. «Οι κάτοικοί της. Πιστεύω ότι είμαστε απαίδευτοι, χωρίς καμία αγάπη για τον δημόσιο χώρο και καμία συνείδηση τού πόσο σημαντικός είναι στην ψυχολογία όλων μας». Ναι, κατέβηκε στο Σύνταγμα και πήρε δύναμη γιατί «έστω και χωρίς σαφή στόχο, οι άνθρωποι παράτησαν τηλεοράσεις, περιοδικά και κομμωτήρια και βγήκαν να δηλώσουν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκειά τους».

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
4.6.2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ShareThis