Το ελληνικό δράμα βρίσκεται στην κορυφή του διεθνούς ενδιαφέροντος σχεδόν κάθε μέρα. Οι συζητήσεις στα συμβούλια των ισχυρών, οι διαπραγματεύσεις εντός των κοινοβουλίων ευρωπαϊκών χωρών, οι προτάσεις της κυβέρνησης, οι φόβοι των αναλυτών εστιάζονται κυρίως στο αν ο Γιώργος Παπανδρέου διαθέτει το προσωπικό σθένος και το πολιτικό θάρρος να υιοθετήσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα για να ξεφύγει από το αδιέξοδο. Ως πρωταγωνιστές εμφανίζονται ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης και οι ξένοι συνομιλητές και δανειστές μας.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, όμως, είναι ο ελληνικός λαός: οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι γέροντες, οι κάτοικοι των πόλεων και των χωριών. Οι πολίτες θα κρίνουν την πορεία της χώρας - αν θα ενωθούμε σε μια μακρόχρονη και επίπονη προσπάθεια για να δημιουργήσουμε νέες κρατικές δομές, για να οδηγηθούμε σε νέες προοπτικές μέσω της εκπαίδευσης και της επιχειρηματικότητας, ή αν θα συνεχίσουμε όπως πριν, ο καθένας με τη μικρή ομάδα του σε ένα παθιασμένο αντάρτικο εναντίον κάθε έννοιας συλλογικού συμφέροντος.
Πριν από την κατάρρευση, οι ετερογενείς ομάδες μας συμφωνούσαν μόνο στο δικαίωμα να κερδίζουν περισσότερα από τον δημόσιο κορβανά απ' ό,τι προσέφεραν. Για δεκαετίες, δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι και οι άνθρωποι στις πιο επισφαλείς και κακοπληρωμένες δουλειές του ιδιωτικού τομέα συμφωνούσαν με το δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων να διατηρούν τη μονιμότητα και τα άλλα προνόμια οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί να μην είχαν όλοι τα ίδια προνόμια, αλλά μοιράζονταν το όνειρο για μια καλή και μόνιμη δουλειά.
Οσο υπήρχαν χρήματα (και ας ήταν δανεικά), οι πολιτικοί εξαγόραζαν τη σιωπή των πολλών με διορισμούς και άλλα ρουσφέτια. Οι διάφορες ομάδες ήταν ενωμένες στην ελπίδα, στη διεκδίκηση προνομίων από πολιτικές ηγεσίες που ήθελαν μόνο την ησυχία τους. Σήμερα, που βουλιάζουμε στις υποχρεώσεις και παρακαλάμε για νέα δανεικά, τα «όχι» του καθενός ενώνονται στο Σύνταγμα, σε λεωφόρους, σε δρόμους σε ένα πολύχρωμο πλήθος βαθιά οργισμένο για τα όσα μας έφεραν εδώ και για όσα χάνονται. Το ογκώδες πλήθος εκπροσωπεί τη μάζα των ψηφοφόρων που κάθε κυβερνήτης φοβόταν τόσα χρόνια, και γι' αυτό το κολάκευε και το εξαγόραζε. Ο εφιάλτης έγινε καθημερινή πραγματικότητα.
Οταν οι κυβερνήσεις μπορούσαν να πάρουν μέτρα που θα απέτρεπαν το σημερινό αδιέξοδο, δεν τα πήραν, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Τώρα, τους εγκλωβίζει το πολιτικό κόστος της χρόνιας αδράνειας και της δειλίας. Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν την ευθύνη -μαζί- να πείσουν τους πολίτες ότι η κοινωνία ήταν σε λάθος δρόμο, ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Αλλιώς, η οργή του λαού θα παρασύρει όλο το πολιτικό σύστημα και η χώρα θα πάει στον γκρεμό.
Του Νίκου Κωνσταντάρα
Πηγή Καθημερινή
3.6.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου